คำพูด” เป็นสิ่งสำคัญอย่างมาก เพราะการพูดสิ่งใดออกไป ถือเป็นการกระทำที่จะส่งผลต่อตนเองและผู้อื่นในทางที่ดีหรือไม่ดีก็ได้ คำพูดจึงสามารถทำให้คนรักกันได้ หรือเกลียดกันได้ หากพูดในสิ่งที่ดีก็ย่อมทำให้คนรักกัน สามัคคีกัน แต่ถ้าพูดในสิ่งที่ไม่ดี สิ่งที่ไม่เกิดประโยชน์ พูดจาส่อเสียดให้คนอื่นต้องแตกแยกกัน ก็ย่อมมมาซึ่งกรรมที่ไม่ดี
ในทางพระพุทธศาสนา การพูดในลักษณะที่ทำให้ผู้อื่นแตกแยกกันด้วยความจงใจหรือมีเจตนาเป็นที่ตั้ง ปรารถนาให้เขาไม่เป็นมิตรกัน ต้องการให้เขาแตกแยกกัน โดยมีมูลเหตุเป็นโลภะก็ดี หรือเป็นโทสะก็ดี เรียกว่า “พูดส่อเสียด” ซึ่งเป็นหนึ่งใน ๔ วจีทุจริต คือ การทำชั่วทางวาจา ๔ อย่าง อันได้แก่ การพูดเท็จ พูดส่อเสียด พูดคำหยาบ พูดเพ้อเจ้อ ส่งผลให้เกิดกรรมต่อผู้กระทำหลายประการ โดยจะหนักเบาไปตามเจตนาและความสม่ำเสมอในการกระทำนั้นๆ
สำหรับผลกรรมของวจีทุจริต ๔ ประการอัน พระพุทธเจ้าแสดงไว้ใน พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๓ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๕ อังคุตตรนิกาย สัตตก-อัฏฐก-นวกนิบาต สัพพลหุสสูตร