>>728 สนุกมึง แต่กูอ่านเกินสิบปีแล้ว จำรายละเอียดไม่ค่อยได้ ไม่รู้ถ้าอ่านตอนนี้ฟีลจะเหมือนเดิมไหม จำได้ว่าแวมไพร์เรื่องนี้จะมีลักษณะเฉพาะของเขาเองว่าทำไรได้ไม่ได้ แพ้ทางอะไร ไม่เหมือนแวมไพร์ทั่วไปนิดหน่อย เช่นโดนแดดแล้วไม่ถึงกับตายเลย ตัวเอกเป็นครึ่งแวมไพร์ด้วย เลยยังโตได้แต่ช้าหน่อย เล่มแรกๆจะแนวผจญภัย(เร่ร่อน)ปรับตัวกับชีวิตใหม่ มีช่วงเล่มสองที่ทำกูน้ำตาตกจริงจัง(ในตอนโน้นที่อ่าน) เล่มสามกูจำได้ว่ามุดท่อกันลุ้นระทึกดี มีเปิดตัวสปีชีส์ศัตรู ถัดมาช่วงภูเขาแวมไพร์เหมือนเข้าเมืองหลวงแวมไพร์ ตัวเอกไม่ค่อยได้รับการยอมรับเท่าไร มีเรื่องต้องพิสูจน์ตัวเองเยอะจนแทบไม่รอด หนีตายด้วยการเสี่ยงตาย มีไส้ศึกป่วน บอสของสปีชี่ส์ศัตรูคือเพื่อนรักสมัยเด็ก พล็อตคือไม่กูก็มึงต้องไป มีความชะตากำหนดเลยต้องล่ากันเอง อีเพื่อนนี่มีความแค้นกับแวมไพร์ที่เทิร์นตัวเอก ประมาณว่าคลั่งไคล้พวกเรื่องลึกลับเลือดสาดอยู่แล้ว คงเคืองที่ตัวเองไม่ได้เป็นแล้วดาร์เรนได้ แต่บอสของเรื่องไม่ใช่เพื่อน จุดพีคไม่ใช่สงครามสองเผ่า (แต่คนอ่านน่าจะพีคแล้วเพราะเนื้อเรื่องช่วงหลังบางคนไม่ชอบ) ช่วงหลังๆแม่งอ่านงงๆ ตัวละครลึกลับที่โฉบไปมาตั้งแต่ช่วงต้นเรื่องมีความสำคัญกว่าที่คิด ตัวละครมินเนี่ยนก็ใกล้ตัวตัวเอกมากกว่าที่คิด จบแบบแบ่งร่างแบ่งจิตสำนึกอะไรไม่รู้ แล้ววนลูปย้อนไทม์ไลน์หน่อยๆ จบด้วยความรู้สึกเวิ้งว้างเคว้งคว้างและว่างเปล่า ชื่อคนเขียน(นามปากกา)เอามาเป็นชื่อตัวละครเอกก็มีที่มาที่ไป จะว่าไปก็อยากกลับไปอ่านอีกรอบแต่กูขี้เกียจ ลืมรายละเอียดหมด จำได้แต่ความรู้สึกว่าชอบเนื้อหาหลายจุด มันอินมันว้าว แต่พอเป็นภาพรวมพล็อตหลักทั้งเรื่องมันดรอปเหมือนจบสวยแหละแต่กูไม่แฮปปี้เท่าไร ประหนึ่งร้องเพลงพี่มอส ที่แล้วมามันคืออะไร
มีใครรีวิวสปอยสรุปเนื้อหาไหม กูจะได้ไปอ่าน
เรื่องจิ้นอร่อยไหม มันก็จิ้นได้หลายอยู่ อีเพื่อนรัก แวมไพร์อาจารย์ตัวเอก ตัวแวมไพร์หล่อๆที่กูจำบทบาทมันไม่ได้ น่าจะมีอีก แต่หลักๆก็สองเรือแรก แต่จมหมดแหละ