กูไม่เคยอ่านงานโม่เซียงเพราะไม่ใช่สายจีนโบราณ ไม่ได้อ่านงานนักเขียนคนที่เป็นประเด็นด้วย แต่ถ้าจะพูดเรื่องเอามามากแค่ไหนถึงจะเรียกได้ว่าลอกนี่กูว่ามันก็ไม่จบไม่สิ้นว่ะ อย่างเคสเทียนกวานเท่าที่เทียบมากูก็ไม่คิดว่าลอก และถ้าจะพูดแบบนี้ อันที่จริงโรเซเนียก็พูดยากเหมือนกันนะว่าลอก เพราะนางเก็บเล็กผสมน้อยจากหลายๆจุดมายำรวมกันเป็นนิยายของตัวเอง (ถ้านางไม่ได้ออกตัวแต่แรกว่าตั้งใจลอก คนก็อาจจะแค่สงสัยกันเฉยๆ แต่นี่นางดันประกาศเองแต่แรกว่าตั้งใจลอกเพราะเขียนเอามันส์) ซึ่งเรื่องยำใหญ่ใครจะโอเคหรือไม่นี่กูว่าขึ้นอยู่กับแต่ละคน เท่าที่กูเข้าใจ การหยิบๆมายำใหญ่มันไม่ถือเป็นการพลาเจียมั้ยวะ? ถ้าพลาเจียคือต้องก๊อปคำมาเป๊ะๆเลย (อันนี้กูไม่แน่ใจนะ ใครรู้ช่วยบอกด้วย) แต่นี่นางเอาพล็อตมาจากที่นึง เอาตัวละครมาจากอีกที่นึง บรึ้มมม กลายเป็นโรเซเนีย เรื่องตอนนั้นเลยยังพอปล่อยๆเบลอได้
แต่อย่างจิ้นหยางที่ไปก๊อปมาแปะแล้วดัดแปลงนิดนึงเนี่ย ไม่โอเคจริงๆ ไหนจะเอาประเด็นลอกมาเขียนมังกรมีรักให้ออกมาในรูปแบบนั้นอีก กูว่าปัญหาหลักๆมันอยู่ที่มังกร พอนางเขียนมังกรออกมาแบบนั้น มันทำให้คิดเป็นอื่นไม่ได้เลยว่านางเองก็รู้ว่าสิ่งที่นางทำในโรเซเนียมันผิด แต่นางไม่คิดจะรับผิด แถมยังพราวด์อีกว่าลอกแล้วได้ดีก็แล้วกัน ไม่เหมือนไอ้พวกรวมกลุ่มกันเห่าหอน สำหรับกูเรื่องนี้คือเรื่องที่ไม่โอเคที่สุดแล้ว
และการที่นางเลือกจะหนีปัญหามันเลยทำให้เกิดกรณีเทียนกวานขึ้นมานี่ไง คือพอมีคนบอกว่านางไปลอกเรื่องนี้มา คนอ่านหลายๆคนของนางที่กำลังงุนงงตั้งตัวไม่ถูกอยู่ก็พลอยเชื่อไปด้วยว่าน่าจะลอกจริง เพราะนางไม่ยอมเคลียร์ตัวเองให้ชัดๆแต่แรก ตอนนี้ใครกล่าวหาอะไรมาคนก็พร้อมจะเชื่อไปแล้ว เพราะนางโดนตราหน้าว่าเป็นคนขี้ลอกไปแล้ว กูว่าการไปกล่าวหานางลอยๆว่าลอกทุกเรื่องมันไม่แฟร์กับนาง แต่การที่คนพร้อมจะเชื่อในสิ่งที่กล่าวหากันตอนนี้ก็เป็นเพราะวิธีจัดการปัญหาของตัวนางเองด้วย