>>661 ดนตรีมันยังเรียงสลับคอร์ดได้นะมึง แต่นิยายเนี่ยมันพูดถึงคน โครงสร้างของมันจะต้องมี ปูพื้น ปัญหา จุดพีค คลายปม จบเรื่อง ซึ่งพวกนี้มันเรียงสลับได้ลำบากมาก ถ้าใช้ลูกเล่นมากๆอาจจะอ่านไม่รู้เรื่องไปเลยก็ได้ เพราะงั้นไทม์ไลน์หรือพล็อตใหญ่ของเรื่องมันก็เลยบอกอะไรไม่ได้น่ะ มันต้องดูที่เมนไอเดียของเรื่อง ว่านักเขียนต้องการจะเล่าอะไร ใช้เทคนิคไหน
ยกตัวอย่างปรมจกับมังกรหยกภาคเอี้ยก้วยที่กูบอกไว้ตรง 660 ว่ามันรอสิบหกปีเหมือนกันก็ได้ ที่สองเรื่องนี้ต่างกันก็เพราะปรมจมันเล่าถึงความกลับกลอกของคน บางคนไม่ว่าเจออะไรก็ยังมุ่งไปในทางที่ตัวเองยึดมั่น แต่บางคนก็ยอมแพ้ ยอมซิกแซก ยอมต่อรอง ยอมเปลี่ยนตัวเอง อันนี้คือแก่นของปรมจ (ในความเห็นกู) แต่เอี้ยก้วยมันเล่าถึงวีรบุรุษที่ขบถต่อจารีตทุกอย่าง ตั้งแต่เกิดมาก็เป็นลูกอีตัวร้ายภาคที่แล้ว รักกับอาจารย์ตัวเอง นางเอกก็ไม่ได้บริสุทธิ์ กราบคนชั่วเป็นพ่อบุญธรรมอีกตะหาก แต่ถึงจะแหกกรอบก็ยังเป็นคนดี เพราะฉะนั้นสิ่งที่เรียกว่าความดีจึงไม่ได้อยู่ในกรอบ อันนี้คือแก่นของมังกรหยกภาคนี้ (ก็ความเห็นกูอีกแหละ) ==> สองเรื่องนี้ไม่ได้ลอกกัน ต่างคนต่างมีสิ่งที่ตัวเองจะเล่า