>>288 ของกูนี่รร.จ้องจะริบการ์ตูนกูหน้ามืดตามัวมาก แต่พ่อกูให้อ่านทุกอย่างที่อยากอ่าน ซึ่งพ่อก็อ่านทุกเล่มที่กูอ่านด้วย แล้วก็คุยกัน ตอนนั้น GTO กำลังดังเชียว พวกกูวัยรุ่นก็วี้ดว้ายกันไป ชมกันเองว่าเป็นการ์ตูนน้ำดี มีแต่พ่อกูนี่แหละ อ่านแล้วบอกว่าพระเอกแก้ปัญหาไม่สร้างสรรค์ กูเลยแบบ เออ จริงด้วยนะ ความสนุกกับสังคมหวีดๆตามๆกันมันทำให้กูลืมคอมมอนเซ้นส์ไปชั่วคราว ถ้าไม่มีคนฉอด ซึ่งในกรณีนี้คือพ่อกู กูก็คงไม่คิดอะไรเลย ทีนี้กูก็เลยคิดว่า เรื่องเขียนน่ะเขียนไปเหอะ จัดเรทกันไป แต่มีคนวิจารณ์ด้วยมันก็ดี ถ้าหยาบเกินกระเหี้ยนกระหือรือโจมตีนขเกินก็ปรามๆกันไป ก็คงทำได้แค่นี้ปะวะ