>>188 >>189 คือจะว่ากูปักธงให้พระเอกเลวก็ไม่เชิง กูชอบเรื่องนี้ตรงนี้ ตรงมันเรียลดี
แบบสมมุติถ้ามึงมีเพื่อน แล้วมึงบินไปหาเพื่อนจากอังกฤษไปเมกา
เพื่อนติดงานเลยให้มึงรอ 7-8 ชั่วโมง หรือบางทีตั้งใจบินไปหา แต่เพื่อนมึงไม่ว่างมาเจอ
และไม่เคยขอโทษมึงเลยมึงจะรู้สึกไง เอาแค่เพื่อนนะ ไม่ใช่ผัว
ในเรื่องคือเหมือนพระเอกมองว่านายเอกยังเด็ก ยังเป็นนักเรียน เลยงี่เง่าไม่เข้าใจชีวิตคนทำงานไหม
แบบว่าคนทำงานยุ่ง ต้องเจอเจ้านายจิกหัวใช้ ต้องพิสูจน์ตัวเองให้บริษัทเห็น
แต่เป้าหมายของพระเอกตอนแรกคืออะไรวะ ไม่ใช่ว่าอยากได้ Career เพื่อหาเงินเยอะๆมาเลี้ยงนายเอกเหรอ
พอไปกลางทางก็เปลี่ยนเป้าหมาย ไม่เอาแล้วนายเอก ไม่แคร์ไม่สนใจ
ก่อนนายเอกจะบอกเลิก พระเอกมันก็รู้ตัวนะว่าทำเหี้ยไว้มาก มันยังวิดิโอคอลกับนายเอกเลย ว่ารู้สึกเหมือนนายเอกจะไปจากมัน
แต่ถึงจุดที่ต้องเลือก คนเรามันต้องกลับมาย้อนคิดแล้วไหมว่าจะเลือกอะไร ถ้าย้ายงานอีพระเอกก็ไม่ได้ดับสิ้นอนาคต
Career ก็ไม่ได้หายไป อาจจะเงินเดือนลดลง ความก้าวหน้าในอาชีพ Paceช้าลงกว่าเดิมหน่อย แต่ยังรักษาความสัมพันธ์กับนายเอกเอาไว้ได้
ในทางกลับกันพระเอกมันเลือกที่จะไม่ย้ายงาน ยอมให้นายเอกเลิก ไม่ง้อ ไม่แก้ไข ไม่ปรับปรุง เพราะมันก็มองว่ามันไม่ได้ผิดอะไรที่เลือกงาน
คือกูเข้าใจทั้งสองคนนี้มากๆ เพราะผ่านการเป็นนักเรียนและอยู่ในวัยทำงานแล้ว
ความคิดนักเรียนกับคนวัยทำงานมันไม่เหมือนกันหรอก แต่คนเรามันเลือกได้อ่ะ ว่าจะเอาทางไหน
กูว่าลึกๆพระเอกมันก็รู้เหมือนที่เพื่อนนายเอก(พระรอง)รู้ ว่าต่อให้มันแต่งกับผู้หญิงแล้วหย่ากลับมาหานายเอก
นายเอกก็อ้าแขนรับมันอยู่ดี เพราะมันรักกันมานานตั้งแต่เด็ก
แถมชีวิตนายเอกก็ไม่เหลือใครแล้ว พ่อแม่ตายหมด พี่ชายคนโตไม่กลับบ้านมาสิบกว่าปี
คนกลางทำบริษัทจะล้มละลายหนีไปตปท. ชีวิตนายเอกเหลือแค่แม่บ้านคนเดียว