จริงๆอยากให้พวกคลั่งกริบลองไปทำงานคลังหนังสือ สนพ.หรือร้านขายหนังสือดูสักรอบนะ แล้วมึงจะรักษาอาการคลั่งกริบได้สนิทเลย ลองมีงตามหานิยายเก่าที่โดนเรียกคืนไปแล้วดูสิ ทั่วประเทศแม่งขึ้นว่ามีอยู่เล่มเดียว สภาพดำๆหน่อย แต่แม่งมีแค่นั้นจะเอาไม่เอาก็เรื่องของมึง มึงไม่เอาก็มีคนอื่นอยากเอาอยู่แล้ว ประชากรคลั่งกริบเทียบกับคนทั่วไปที่ไม่ได้สนตำหนิเล็กน้อยมันต่างกันเยอะ อย่างมากก็แค่เป็นความน่ารำคาญใจแค่นั้น มึงจะส่งไปสามสิบสี่สิบรอบเขาก็ไม่แคร์มากหรอกยังไงรอบส่งเขาก็มาพร้อมหนังสือที่ส่งตามร้านอยู่แล้วแทบไม่ได้เสียห่าไรเลย แล้วถ้าของในคลังไม่มีมันก็เรียกเอาจากหน้าร้านน่ะแหละ เสียเวลาไปซื้อหน้าร้านเอาแม่งยังเลือกได้ดีกว่ารอสนพ.ส่งให้เลย สมัยกูทำงานร้านหนังสือ เวลามีออเดอร์จากคลังกูก็แค่เดินไปหยิบจากชั้นวางไม่ได้มานั่งเช็คไรมากหรอก อย่างมากก็เช็คว่าไม่ขาดไม่ย่นไม่สกปรกเกินไปก็พอแค่นั้นก็ยิงออกห่อส่งไปคลังจบปิ้ง คนทำงานหนังสือเขาก็มองหนังสือเหมือนขนมขายในเซเว่นน่ะ ปกติมึงเลือกห่อขนมมั้ยล่ะว่ายับย่นตรงไหน ถ้าไม่รั่วไม่แฟ่บไม่สกปรกก็จบปะเพราะจุดประสงค์หลักมันคือการกิน หนังสือก็เช่นกันจุดประสงค์หลักคือการอ่าน ของมันไม่ได้พังมันก็ขายได้ แต่ถ้ามึงคลั่งรอยตำหนิก็ควรรับผิดชอบตัวเองด้วยการไปเลือกเอง ไม่ก็เน้นย้ำสนพ.เป็นพิเศษถ้าเขาทำให้ได้ก็โชคดีทำให้ไม่ได้ก็แล้วแต่ว่าระดับความคลั่งมึงมีแค่ไหนถ้ามากจะส่งเปลี่ยนเป็นสิบยี่สิบรอบก็เรื่องของมึง แล้วไอ้ส่งๆไปน่ะถ้าในคลังมีแค่สิบอันมันก็วนๆอยู่แค่นั้นแหละ ถ้ามึงไม่ถูกใจมันทั้งสิบอันเจงขาก็ไปสรรหามาให้มึงไม่ได้ด้วยนะ ยกเว้นตะมีรอบตีพิมพ์เพิ่ม ไม่งั้นมึงก็เคลมวนไปนั่นแหละวนเล่มเดิมกลับมาบางทียังไม่รู้กันเลยมั้ง บางเรื่องของมีจำกัดยังเรื่องมากปสด.ก็จัดเลยจ้า