>>603 กูยังอ่านไม่จบซักเรื่องนะมึง พันสารทยังไม่ได้แตะ ลิ่วเหยาแค่ชิมๆมานิดหน่อย และนี่เป็นแค่ความเห็นกูคนเดียว
กูคิดว่าเหรียญทองแดงมีกลิ่นกำลังภายในแบบมังกรหยก คือนิยายกำลังภายในมันจะมีสำนวนแบบกำลังภายในซึ่งชาวกำลังภายในจะคิดเอาเองว่านี่คือปกติ แต่พอไปอยู่ในนิยายแนวอื่นจะกลายเป็นศัพท์เว่อร์ แบบ “ชั่วช้าสุดสามานย์” “เป็นนักศึกษาไร้เรี่ยวแรงแม้แต่จะฆ่าไก่” “คบหากับปราชญ์เมธีมีความรู้” อะไรทำนองนี้ เหรียญทองแดงเลยเป็นความต่างแบบคัลเจอร์ช็อกอ่ะมึง คือในสายนี้ มันไม่แปลก แต่ถ้าข้ามสายมา มันพิลึก คือถ้ามึงชัวร์ว่ามึงไม่พร้อมเปิดประสบการณ์แน่ๆ กูไม่แนะนำนะ สามเล่มเลยนะมึง มึงต้องอยู่กับยุทธภพที่มึงไม่คุ้นเคยไปสามเล่ม อ่านไปก็ร้องว่าเหี้ยอะไรของมันวะไป แต่ถ้ามึงคิดว่าลองไปลุยโลกที่มึงไม่รู้จักก็น่าจะสนุกดี งั้นกูก็ว่าน่าลอง เพราะเรื่องนี้แม่งกลิ่นกำลังภายในอ่อนจางสุดแล้ว เหมาะกับคนเพิ่งเริ่ม สำหรับกู พอชินแล้วกูชอบนะ เพราะสำนวนแบบนี้แทบจะถอดภาษาจีนมาตัวต่อตัวแบบโคตรดิบ แต่รู้เรื่อง
ส่วนลิ่วเหยา กูว่าอันนี้ใช้คำผิดความหมายของจริง ใช้คำว่า “ขาเรียวยาวผอมกะหร่อง” คือกูว่า “ขาเรียวยาว” มันมีนัยของคำชมอยู่นะ มันควรเป็น “ท่อนขาแห้งเหี่ยวผอมซูบ” อ่ะ มันไม่ใช่สำนวนที่เคยมีคนใช้มาแล้วนะแบบนี้ ส่วนการใช้คำเป็นแบบยุคนี้เลย เรียบง่าย ไม่มีสำนวนอลังการล้านแปด อ่านเข้าใจทุกคำ แต่ความผิดบริบททำกูกระตุก คือมันไม่ได้อ่านไม่รู้เรื่อง มันแค่ไม่สละสลวย(ตามรสนิยมของกูคนเดียว)ว่ะ มันเลยดึงกูให้ดิ่งไปกับเรื่องไม่ได้ กูหาความคุ้นเคยใดๆไม่เจอเลยจากเรื่องนี้ อ่านแล้วกูนึกเสื้อผ้าหน้าผมตัวละครไม่ออก กูไม่รู้ว่ากูกำลังอยู่ในโลกยุคไหน แต่นั่นแหละ มันไม่ได้เลวร้ายเหี้ยมากห้ามอ่าน แค่กูอ่านแล้วไม่อิน
เพราะงั้นด้วยความลำเอียงของกูเองที่เคยอ่านกำลังภายในมา กูชอบเหรียญทองแดงมากกว่า