Fanboi Channel

"ส่วนโคทาโร่ คาสึมิ โชสึเกะ อีกซักพักก็ไปโรงเรียนกันได้แล้วนะ" ยาโยยเหลียวหลังไปส่งเสียงบอกน้องๆ
"ค่า/คร้าบ" น้องๆขานตอบ
"อ๊ะ พี่ยาโยยส่งโคจิแล้วก็เลยไปโรงเรียนเลยเถอะ เดี๋ยวผมเอาโคโซไปฝากป้าฮารุเอง พี่ไม่ต้องย้อนกลับมาแล้ว" โชสึเกะบอกยาโยย

น้องชายคนสุดท้องของบ้านทาคัทสึกิคือโคโซ ที่อายุยังไม่ถึง1ขวบ
ในวันที่ไม่มีใครอยู่บ้านเช่นวันนี้ จะต้องมีคนอุ้มโคโซไปฝากบ้านป้าฮารุ คนรู้จักของคุณแม่ ก่อนที่แม่จะกลับมาบ้านตอนบ่ายแล้วไปรับโคโซกลับ

"โชสึเกะ... ขอบใจนะ"　ยาโยยประหลาดใจเล็กน้อย เนื่องจากปกตินี่จะเป็นหน้าที่ที่เธอทำหลังจากพาโคจิไปส่งโรงเรียนอนุบาล แต่ถ้าโชสึเกะจะอุ้มโคโซไปฝากบ้านป้าฮารุแทนก็ดีเหมือนกัน ยาโยยจะได้ไม่ต้องย้อนกลับมาบ้านอีกรอบ

"ถ้างั้นโชสึเกะ หยิบกระเป๋านักเรียนพี่มาให้หน่อยสิ อยู่ที่โต๊ะพี่ตรงชั้น2พอดี"
"โอเค!"โชสึเกะที่กำลังขึ้นบันไดไปอุ้มโคโซพอดีขานรับลงมา

"ไปแล้วนะคร้าบ"
"ไปก่อนนะคะ"

โคสึเกะกับคาสึมิออกไปโรงเรียนแล้ว ที่หน้าบ้านมีเพื่อนผู้หญิงของคาสึมิอีก2คนมายืนรออยู่แล้ว

ไม่นานนักโชสึเกะก็เดินกลับมาพร้อมกระเป๋านักเรียนของยาโยยกับน้องน้อยโคโซโนอ้อมแขน
"ขอบใจนะ" ยาโยยรับกระเป๋ามาถือ
"อือ ไปเถอะพี่ พี่ยาโยยก็อยากไปโรงเรียนเช้าๆมั่งเหมือนกันใช่ไหมล่ะ"
".... แหม พักหลังๆนี่โชสึเกะพึ่งพาได้จังเลย เก่งมากจ้า เก่งมากจ้า" ยาโยยยิ้มให้โชสึเกะแล้วเอามือมาลูบหัว

โชสึเกะเขินพี่สาวเล็กน้อย เพราะเขารู้สึกว่าตัวเองก็ถึงวัยที่ควรจะจบการศึกษาจากการชมแล้วลูบหัวได้แล้ว

"นี่ๆ ไปกันเถอะ พี่ยาโยย" โคจิที่นั่งเขี่ยดินเล่นอยู่หน้าบ้านเรียกพี่สาว
"จ้า" ยาโยยเดินออกไปจูงมือน้อง ก่อนจะออกจากบ้าน

"ไปก่อนนะคะ/ไปก่อนนะครับ"

โชสึเกะเองก็ล็อคกุญแจบ้านแล้วอุ้มโคโซออกไปบ้านป้าฮารุเช่นกัน
"ไปก่อนนะครับ"

นี่ก็เป็นอีกเช้าที่เหนื่อย แต่ครึกครื้นของพี่น้องทาคัทสึกิ

'อุ๊อุ๊! พรุ่งนี้และวันต่อๆไปเอง ก็สู้ๆกันเถอะ เย๊!'

ทาคัทสึกิ ยาโยยเดินฮัมเพลงจูงมือโคจิไปโรงเรียนอนุบาลพลางคิดถึงกับข้าวมื้อเย็นว่าจะทำอะไรให้น้องๆกินดี

===============

ขออภัย แต่งไว้แล้วโพสไม่ครบ ขอใหม่ลงใหม่แต่แรกที่เมนท์นี้

===บทที่1 บ้านทาคัทสึกิ===

ปุด ปุด ปุด วี้-----ด!

เสียงของกาน้ำเดือดหวีดดังมาจากชั้นล่าง เสียงอันคุ้นเคยที่เด็กชายจะได้ยินทุกเช้าดังขึ้นก่อนจะดับไปพร้อมเสียงปิดแก๊ส...

โชสึเกะเดินลงมาชั้นล่างด้วยสีหน้างัวเงีย เสียงของเท้าเหยียบกับขั้นบันไดไม้ของบ้านที่สร้างมานานก่อนเขาจะเกิดเกือบ20ปีดังเอี้ยดอ้าดราวกับบันไดพยายามจะบอกให้เจ้าของบ้านซ่อมบำรุงเสียที

ที่ชั้นล่าง เขาเห็นภาพของเด็กสาวผมหยักศกมัดแกละจากด้านหลังกำลังทำกับข้าวในครัวที่สภาพเก่าพอๆกับบ้านอย่างคล่องแคล่ว

"...อ้าวโชสึเกะ วันนี้ก็ตื่นเช้าอีกแล้ว เดี๋ยวนี้ไม่ต้องให้พี่ปลุกแล้วนะเนี่ย" เด็กสาวหนังหน้ามาเมื่อได้ยินว่าโชสึเกะเดินเข้ามาในครัว รอยยิ้มสดใสที่คุ้นเคยของทาคัทสึกิ ยาโยย พี่สาวที่โชสึเกะจะเห็นเป็นสิ่งแรกทุกเช้าเมื่อตื่นขึ้นมา

"อรุณสวัสดิ์ พี่ยาโยย" เด็กชายกล่าวทักทายยามเช้า ฟ้าภายนอกยังเรียกว่าสว่างดีไม่ได้ นี่คือตอนเช้า6โมงครึ่งเดือนตุลาคมของรอบนอกเมืองโตเกียว ไม่แปลกที่ภายนอกจะยังไม่สว่างและอากาศจะเริ่มหนาวเย็นขึ้นกว่าเมื่อวานเรื่อยๆ

"เดี๋ยวผมจัดการต่อเอง พี่ขึ้นไปปลุกพวกนั้นเถอะ" โชสึเกะเดินฉับๆเข้ามาคว้าเครื่องครัวจากมือพี่สาว
เด็กสาวยาโยยไม่พูดอะไร ตอบด้วยรอยยิ้ม แล้วเดินกลับไปชั้นบนเพื่อปลุกน้อยชายน้องสาวคนที่เหลือ

ราวครึ่งชั่วโมงต่อมา ความเงียบในครัวก็เปลี่ยนมาเป็นเสียงครึกครื้นของเด็กๆ6พี่น้อง
"พี่ยาโยย ขอโชยุหน่อยค่ะ" คาสึมิ น้องสาวคนรองเรียกพี่สาว
"เอ้านี่จ้ะ"
"พี่ยาโยยขอเติมข้าว" โคทาโร่ น้องชายเบอร์3เรียกพี่สาว
"เช้าๆกินแค่นั้นก็พอแล้วสิโคทาโร่!"
"พี่ยาโยยฮะ ปวดฉี่อะ" โคจิ น้องชายดึงผ้ากันเปื้อนพี่สาว
"จ้าๆ มานี่มา"
พี่สาวยาโยย จูงโคจิ น้องชายเต็วเล็กวัยไม่ถึง4ขวบไปเข้าห้องน้ำ

โชสึเกะลุกขึ้นจากโต๊ะทานข้าว เอาชามเข้าของตนเองและของโคทาโร่ที่กินเสร็จแล้วไปเริ่มล้างที่ซิงค์
"พวกนายน่ะ หัดจัดการเองกันมั่งสิ จะให้พี่ยาโยยช่วยทุกอย่างไม่ได้นะ" โชสึเกะบ่นไปทางน้องๆขณะเก็บล้างชามข้าว
"แหะๆๆ" น้องๆคนอื่นๆหัวเราะกันแหะๆตอบโชสึเกะกลับไป

นี่คือภาพที่เห็นได้ทุกวันของบ้านทาคัทสึกิ บ้านเก่าโทรมที่พ่อกับแม่ผ่อนมาจากคนรู้จักก่อนที่พวกเด็กๆจะเกิดหลายปี วันนี้ก็เหมือนทุกวันพุธของสัปดาห์ คุณพ่อกับคุณแม่ออกจากบ้านไปตั้งแต่เช้ามืด

ทุกๆวันพุธ พฤหัส และศุกร์ คุณแม่จะไปทำงานพิเศษที่ร้านขนมปังแถวสถานี ส่วนคุณพ่อก็ออกไปทำทำงานที่บริษัทในตัวเมืองโตเกียวตั้งแต่ตี5เช่นกัน ปล่อยให้พวกเด็กๆดูแลตัวเอง

ทั้งโชสึเกะและยาโยยรู้ดีว่าคุณพ่อกับคุณแม่ต้องทำงานหนักไหนเพื่อค่าใช้จ่ายในบ้าน เลี้ยงดูส่งเสียลูกๆ6คน
2พี่น้องคนโตของบ้านจึงไม่ปริปากบ่นเรื่องงานบ้านที่ต้องรับผิดชอบ หรือเวลาที่คุณพ่อและคุณแม่ไม่สามารถแบ่งให้ได้มากพอเท่าที่พวกเขาควรจะได้

ยาโยยเป็นพี่สาวคนโตของบ้าน พี่ยาโยยดูแลน้องๆทุกคนมาตั้งแต่พวกโชสึเกะจำความได้ พี่สาวแก่กว่าโชสึเกะราว3-4ปี
เมื่อ3ปีก่อน โชสึเกะเองก็ไม่ต่างจากน้องๆคนอื่นๆที่เรียกหาให้พี่สาวช่วยทุกๆอย่าง จนเมื่อปีที่แล้วที่พี่ยาโยยขึ้นชั้นมัธยมต้น
เรื่องการเรียนของพี่ยาโยยเข้มข้นขึ้น ทำให้โชสึเกะรู้สึกตัวว่าจะตัวเองจะเพิ่มภาระให้พี่สาวและพ่อแม่ต่อไปคงไม่ได้ แล้วเริ่มคิดที่จะช่วยเรื่องงานบ้านขึ้นมา

"เอ้า โคจิ เข้าห้องน้ำเสร็จแล้วก็ไปโรงเรียนกันได้แล้ว" ยาโยยจูงโคจิออกมาจากห้องน้ำ ก้มลงหวีผมให้น้องชายตัวเล็กแล้วหยิบกระเป๋าสีเหลืองติดสติกเกอร์ลายโยไกวอชให้น้องถือแล้วจูงมือไปที่หน้าบ้าน โรงเรียนของโคจิเป็นอนุบาลที่อยู่แถวๆบ้าน ทุกๆเช้าคนที่จะพาโคจิไปส่งคือยาโยยสลับกับคุณแม่

>>3

"ส่วนโคทาโร่ คาสึมิ โชสึเกะ อีกซักพักก็ไปโรงเรียนกันได้แล้วนะ" ยาโยยเหลียวหลังไปส่งเสียงบอกน้องๆ
"ค่า/คร้าบ" น้องๆขานตอบ
"อ๊ะ พี่ยาโยยส่งโคจิแล้วก็เลยไปโรงเรียนเลยเถอะ เดี๋ยวผมเอาโคโซไปฝากป้าฮารุเอง พี่ไม่ต้องย้อนกลับมาแล้ว" โชสึเกะบอกยาโยย

น้องชายคนสุดท้องของบ้านทาคัทสึกิคือโคโซ ที่อายุยังไม่ถึง1ขวบ
ในวันที่ไม่มีใครอยู่บ้านเช่นวันนี้ จะต้องมีคนอุ้มโคโซไปฝากบ้านป้าฮารุ คนรู้จักของคุณแม่ ก่อนที่แม่จะกลับมาบ้านตอนบ่ายแล้วไปรับโคโซกลับ

"โชสึเกะ... ขอบใจนะ"　ยาโยยประหลาดใจเล็กน้อย เนื่องจากปกตินี่จะเป็นหน้าที่ที่เธอทำหลังจากพาโคจิไปส่งโรงเรียนอนุบาล แต่ถ้าโชสึเกะจะอุ้มโคโซไปฝากบ้านป้าฮารุแทนก็ดีเหมือนกัน ยาโยยจะได้ไม่ต้องย้อนกลับมาบ้านอีกรอบ

"ถ้างั้นโชสึเกะ หยิบกระเป๋านักเรียนพี่มาให้หน่อยสิ อยู่ที่โต๊ะพี่ตรงชั้น2พอดี"
"โอเค!"โชสึเกะที่กำลังขึ้นบันไดไปอุ้มโคโซพอดีขานรับลงมา

"ไปแล้วนะคร้าบ"
"ไปก่อนนะคะ"

โคสึเกะกับคาสึมิออกไปโรงเรียนแล้ว ที่หน้าบ้านมีเพื่อนผู้หญิงของคาสึมิอีก2คนมายืนรออยู่แล้ว

ไม่นานนักโชสึเกะก็เดินกลับมาพร้อมกระเป๋านักเรียนของยาโยยกับน้องน้อยโคโซโนอ้อมแขน
"ขอบใจนะ" ยาโยยรับกระเป๋ามาถือ
"อือ ไปเถอะพี่ พี่ยาโยยก็อยากไปโรงเรียนเช้าๆมั่งเหมือนกันใช่ไหมล่ะ"
".... แหม พักหลังๆนี่โชสึเกะพึ่งพาได้จังเลย เก่งมากจ้า เก่งมากจ้า" ยาโยยยิ้มให้โชสึเกะแล้วเอามือมาลูบหัว

โชสึเกะเขินพี่สาวเล็กน้อย เพราะเขารู้สึกว่าตัวเองก็ถึงวัยที่ควรจะจบการศึกษาจากการชมแล้วลูบหัวได้แล้ว

"นี่ๆ ไปกันเถอะ พี่ยาโยย" โคจิที่นั่งเขี่ยดินเล่นอยู่หน้าบ้านเรียกพี่สาว
"จ้า" ยาโยยเดินออกไปจูงมือน้อง ก่อนจะออกจากบ้าน

"ไปก่อนนะคะ/ไปก่อนนะครับ"

โชสึเกะเองก็ล็อคกุญแจบ้านแล้วอุ้มโคโซออกไปบ้านป้าฮารุเช่นกัน
"ไปก่อนนะครับ"

นี่ก็เป็นอีกเช้าที่เหนื่อย แต่ครึกครื้นของพี่น้องทาคัทสึกิ

'อุ๊อุ๊! พรุ่งนี้และวันต่อๆไปเอง ก็สู้ๆกันเถอะ เย๊!'

ทาคัทสึกิ ยาโยยเดินฮัมเพลงจูงมือโคจิไปโรงเรียนอนุบาลพลางคิดถึงกับข้าวมื้อเย็นว่าจะทำอะไรให้น้องๆกินดี

===============