Fanboi Channel

เอาไว้พูดคุยเรื่อง "นอบน้อมและหนักแน่น คือคติประจำใจในการใช้ชีวิตของฉันค่ะ!"

รักใคร อวยใคร ชอบใคร อยากให้ใครเข้าวิน เชิญได้ที่กระทู้นี้

.

謙虚、堅実をモットーに生きております！
นอบน้อมและหนักแน่น คือคติประจำใจในการใช้ชีวิตของฉันค่ะ!
(RAW) http://ncode.syosetu.com/n4029bs/
(TH) http://www.nekopost.net/novel/3015

♕ คลังกระทู้ ♕
>>>/webnovel/3289 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ [เรือลำที่ 1 : องค์ชายเอ็นโจ]
>>>/webnovel/3364 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำชายามบ่ายของโม่งซุยรัน [ซาลอนที่ 2]
>>>/webnovel/3451 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันยามบ่ายกลางจักรวาลแห่งกาว (ยานแม่ลำที่3)
>>>/webnovel/3507 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับสตูดิโอกาวโปรดักชั่นหมายเลข 4
>>>/webnovel/3543 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับปฏิบัติการปลูกไร่กัญชาบนดาวเคราะห์ดวงที่ 5
>>>/webnovel/3572 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับหลุมดำดูดเวลา กาวแลคซี่ที่ 6
>>>/webnovel/3588 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับเรือกาวฟิคที่ไปไกลกว่าเรืออฟช. ลำที่ 7
>>>/webnovel/3600 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการผนึกกำลังของเหล่าพันธมิตรเรือเพื่อล่มเกาะแห่งคาน ครั้งที่ 8
>>>/webnovel/3628 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับนิทรรศการเรืออับปางใต้ท้องทะเลลึก ครั้งที่ 9
>>>/webnovel/3689 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับฤดูใบไม้ผลิอันฟรุ้งฟริ้งของเรย์กะจัง♡ ~โดขิโดขิ หัวใจของเธอเป็นของฉันนะ! ♡♡ กาวยกกำลัง10! ♡♡ (,,,ゝ∀・,,,)ﾉｼ *:･ﾟ✧*:･ﾟ✧
>>>/webnovel/3786 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการหายตัวไปอย่างปริศนาของฟิคกาวในห้องซาลอนปิดตาย [คานที่กำลังก่อตัวชั้นที่11]
>>>/webnovel/3805 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับแท็ก love ปริศนา ที่ไม่ตั้งใจจะใส่มาหรอกนะ แค่มันอยู่ใกล้มือเท่านั้นเอง [แท็กที่ 12]
>>>/webnovel/3856 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับกองเรือรบสยบคาน ประจัญบาน​พิชิต​ใจ​เธอ! [ศึกรักที่ 13]​
>>>/webnovel/3899 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ ：ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับคำอธิษฐานรักผ่านเส้นผม (ผมลอนสลวยเก๋เส้นที่ 14)
>>>/webnovel/3953 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ ：ปาร์ตี้​น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับสูตรอาหารคิวปิดสื่อ​รัก​สุดมิราเคิล​ของยอดเชฟสาวเจ้าเสน่ห์​เร​ย์​กะ​ ~"แค่คำเดียว"เป็นจานที่ 15 แล้วนะ!
>>>/webnovel/4018 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ ：ปาร์ตี้​น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับท่านเทพเกศาบันดาลรัก โปรดรับบรรณาการนี้ไปด้วยเถิด!!! (บรรณาการจานที่ 16)
>>>/webnovel/4099 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการซื้อบ้านพร้อมที่ดินในหมู่บ้านมีรักถวายเจ้าแม่ [หลังที่ 17]
>>>/webnovel/4218 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับไอเดียบรรเจิดเพ้อฝันของเจ้าแม่ [ขอปฏิเสธรอบที่ 18]
>>>/webnovel/4296 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับการขี่โพนี่พุ่งทะยานข้ามแดนไปหาเจ้าชาย [หน้าตาสมัยศตวรรษที่ 19]
>>>/webnovel/4454 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับโอนิวาบังในเงามืด [ชั่วช้าสามานย์ ทุกประการเพื่อฮาเร็มทั้ง 20]
>>>/webnovel/4574 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับสังเวียนความรักของจักรพรรดินี โอ้! ทรุดลงไปแล้วครับ! [กรรมการชูมือนับครั้งที่ 21]
>>>/webnovel/4659 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับศึกแย่งชิงพื้นที่การออกอากาศ [ชัยชนะของ tag food ครั้งที่ 22]
>>>/webnovel/4903 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : วงน้ำ (กัญ) ชาซุยรันกับซูชิไข่ปลวกและหนังสือหนังมนุษย์ [หนอนตัวที่ 23 กระดึ๊บออกมาแล้วค่า]
>>>/webnovel/5102/ : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับแผนการล้างสมองของจักรพรรดิจอมมาร [วิ่งเข้าไปซะ! เจ้าสัตว์กีบคู่! รอบที่ 24]
>>>/webnovel/5401 : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับงานชมดอกไม้ไฟในฝัน [ขอตอนต่อไปรอบที่ 25]
>>>/webnovel/5719 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับประกายแสงแห่งความหวัง งานดอกไม้ไฟมันก็ต้องหน้าร้อนสิ!!! [ระเบิดแห่งกาวครั้งที่ 26]
>>>/webnovel/5876 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับเสียงโหยหวนของเหล่าโม่ง [กรีดร้องขอตอนใหม่รอบที่ 27]
>>>/webnovel/6040 : ฮาเร็มของเจ้าแม่เรย์กะ : ปาร์ตี้น้ำ(กัญ)ชาซุยรันกับถุงกาวที่ไม่มีวันหมด ไม่เหนื่อยล้าแม้จะร้องไห้ [เติมถุงกาวครั้งที่ 28]

♕ สนธิสัญญา ♕
1) สปอยล์ได้ แต่รบกวนเตือนและจุดลากยาวทุกครั้ง(อย่างน้อย7-8บรรทัด) ช่วยป้องกันให้คนที่ไม่ต้องการอ่านสปอยล์เนื้อเรื่อง
1.1) ไม่สปอยล์เนื้อหาที่แปลไทยใกล้จะถึงแล้ว
1.2) ไม่สปอยล์เนื้อหามากจนเกินไป คนอยากโดนสปอยล์ก็อดใจรอไว้หน่อย ไว้ไปฟินพร้อมๆกัน

2) อย่าเร่ง อย่ากดดันโม่งแปล !!!!

3) งดเว้นการตั้งชื่อกระทู้ด้วยถ้อยคำที่ไม่เป็น​มงคล (หรือถ้อยความ​ที่เป็นแง่ลบ อาทิ คาน, จมเรือ, เรืออับปาง, หักธง, ซากเรือ เป็นต้น) "ห้ามแก้เคล็ดเด็ดขาด" หากฝ่าฝืนตั้งมา ชื่อนั้นก็จะไม่เอามาโหวตนับคะแนนแต่อย่างใด

4) แจ้งดิบตอนใหม่​​หลังเที่ยง เพื่อ​ไม่ให้​ทับซ้อนกับแปลไทย

.

♕ สารบัญแฟนฟิค-แฟนอาร์ต ♕
https://docs.google.com/document/d/1Jtm_XMsTD_t_6GWtvFfN3qDIm3yxYGeJCX29QUS1vIo/edit?usp=sharing

How to: วิธีการใช้และอัพเดตสารบัญ
https://docs.google.com/document/d/1ET-eMchwMQyJ8awYO1Q5yIcKWuTeJrJ0TVhXXVd8eD4/edit?usp=sharing

รวมไฟล์สารบัญ
https://drive.google.com/drive/folders/0BwR6XEqxsnTAZWdSckFqb182VDQ

มาเจิมรอมู้เก่าปิด ~

ปิดกระทู้ด้วยอิมาริกับท่านพี่ ต้องมีคนจัดฟิคแล้วล่ะ//กุมมือภาวนามองไปทางโม่งฟิคทั้งหลาย

ปิดด้วยรักแท้ในคืนหลอกลวง#ผิด

>>5 ขนาดตอนนี้ไม่หลอกยังโดนซ้อมเอา ๆ ถ้าท่านพี่ถูกหลอก ท่านอิมาริไม่ถูกหามเข้ารพ.เลยเหรอวะ

กูไม่รู้ว่าคนอื่นจินตนาการเอาไว้แบบไหน แต่สำหรับกูเจ้าแม่ก็คงประมาณนี้ #พยายามหาภาพ
https://pin.it/srysg4todjokcm
https://pin.it/jdw55sjjptkufd

>>7 กูจิ้นเจ้าแม่วัยเด็กประมาณนี้
https://f.ptcdn.info/674/025/000/1416243790-7601754357-o.jpg
โตมาจิ้นประมาณนี้
https://www.pinterest.com/pin/634866878695487717/

แต่ผมไม่ค่อยม้วนแน่นเท่าไหร่เลยแฮะ จิ้นเอาอิมเมจหน้าตาพอ

>>8 กูว่านะ ที่เจ้าแม่โดนทักว่าโบราณ ต้องเพราะว่าม้วนผมแน่นแน่นอน สาว ๆ เค้าชอบลอนคลายเป็นธรรมชาติ

ว่าแต่สมัยนี้มีคนม้วนผมแน่นด้วยเหรอวะ

>>7 อันนี้ก็ได้อยู่นะ ผมแน่นๆ5555

>>8 หน้าตาไม่โบราณเลย *แคก*

>>9 กูเห็นด้วยกับมึง สมัยนี้ไม่เคยเห็นคนม้วนแน่นๆ นอกจากคนใส่วิกโลลิต้า

ปล. แล้วพวกมึงจิ้นคาบุกับเอ็นโจประมาณไหนกันบ้างวะ

>>12 กูจิ้นบุโจอะ ความจริงาองคนนี้เป็นได้ทั้งเคะทั้งเมะ แต่กูชอบเคะตอแห- เจ้าเล่ห์มากกว่า ดูควีนดี ส่วนคาบุก็เป็นพวกปกติจะบ้ากล้าชน แต่พอแอบชอบกลับไม่กล้าบอกเค้าซะงั้น

>>7 กูชอบรูปสอง ใส่ชุดนร.ซะด้วย

>>13 มึง ๆ เค้าถามหน้าตาป่ะวะ

ถ้าเป็นกู โจบุ ค่ะ กูชอบเมะเจ้าเล่ห์ เคะที่เหมือนจะเป็นเมะ

>>13 กูชอบเมะตอแหล กับเคะที่เหมือนจะเป็นเมะแบบ >>15 เพราะงั้นกูอยู่ทีมโจบุค่ะ

แต่แปลกมากที่กูจิ้นท่านพี่เมะไม่ออกเลย ทั้งที่ท่านพี่กับเอ็นโจก็นิสัยเหมือนกันแท้ๆ กูเห็นแต่ภาพท่านพี่ราชินีอยู่ในหัว มีอิมาริเป็นเมะทาสคอยรับใช้ //สูดกาวม่วง

โจบุค่ะ โจบุเท่านั้น

>>16 กูจิ้นท่านพี่เป็นเคะ เพราะท่านอิมาริเป็นผัวปลาไหลค่ะ เลื้อยไปเรื่อย แต่สุดท้ายก็กลับมาตายรัง (โดนกระทืบตายคารัง)

เอ่อ ตกลงเขาไม่ได้ถามถึงรูปร่าง หน้าตา บุคลิกใช่มั้ย

>>16 +1 กูคิดไม่ออกเหมือนกัน แล้วก็มึงคะ >>18 มึงทำให้กูอยากแต่งฟิคสองคนนี้ แบบ AU แฟนตาซียุคกลาง กูแบบว่าคิดไปไกลมาก ท่านพี่เป็นเสนาบดีกองทัพที่มารักลับๆกับจอมเวทย์หลวงที่เรียนด้วยกันในโรงเรียนเวทย์ แล้วเกิดรักต้องห้าม อีเวนท์หอพัก อีเวนท์สงคราม กูแบบ -////-
เอากูไปเก็บซะ กูต้องอ่านหนังสือสอบ ;;

>>20 ลุยเลยค่ะ กูรออ่านนนน

>>19 กูว่าเขาถาม แต่โม่งเมากาวตอบไม่ตรงคำถาม ออกทะเล 555

>>12 ถ้ากูโจบุว่ะ กูว่าคาบุคงแนวเคะกล้าม เมะโจก็ค่อยๆตะลอมด้วยวาจา 555 ออกแนวฮ่องเต้กับอ๋องแปดอ๋องเก้า 555

>>16 มึงสายเดียวกักูเลยยย งุ้ยยย

>>23 ฟิคต้องมาแล้วค่ะงานนี้!! พล็อตท่านอ๋องและฮ่องเต้นี่มันกร๊าวหัวใจกูมาก

>>25 เรย์กะเป็นฮองเฮาที่พยายามจะหลีกเดธแฟล็กสินะ ส่วนวาคาบะก็เป็นนางกำนัล

กู >>7 ฟฟฟ ฮ่าๆ ทำไมพวกมึงแถไปประเด็นนี้ได้ล่ะเนี่ย สู้ๆ ละกัน

ให้จักรพรรดิกับองค์ชายกินกันเองเลย จะโจบุ แบบเมะล่อลวงเคะบื้อบ้า หรือบุโจ ที่เมะบื้อๆแต่รุกแรง เคะตอแหลแต่ควีนๆกูก็ว่าดี ส่วนเจ้าแม่กับวาคาบะ กูก็เชียร์ให้กินกันเองด้วย /พายเรือจ้วงแรง

กู >>12 นะ

กูหมายถึงหน้าตาแหละ แต่กูพิมพ์ไม่เคลียร์เอง 555555

คาบุก็พระเอกมังงะทั่วๆไปมั้ง ส่วนเอ็นโจนี่คิดไม่ออกหว่ะ55555

>>30 กูว่าเอ็นโจแนวโอปป้า เพราะเห็นเจ้าแม่บอก ดูดีในผ้าพันคอราคาแพง

เอ็นโจกูจิ้นเป็นหน้ามิอุระ ฮารุมะ ส่วนคาบุกูจิ้นเป็นหน้าเท็ตสึจิ ทามายามะ แต่ต้องลบหนวดออกก่อนนะ

กู>>13 เองนะ เป็นผู้เมากาวรายแรก โทษๆมึง ความวายในสายเลือดกูมันเดือดพล่านไปหน่อย เห็นคำว่าจิ้นนี่ไปเลย

>>29 อั่ก จะว่าไปคำว่าจิ้นเนี่ยก็ใช้ในความหมายนี้ได้จริงๆ แต่เห็นได้ชัดง่าสาววายในห้องไม่ใช่น้อยๆเลย กูว่าในซุยรันสาววายก็คงจะอารมณ์ประมาณนี้เวลาเห็นสองหนุ่มฮอตตัวติดกันไปมา//ยิ้มบาง

ถ้ากูเป็นเรย์กะ กูจะเชียร์ให้สองคนนี้ได้กันเองเพื่อหลีกเลี่ยงเดธแฟลก ไม่ต้องไปตั้งเป้าห้าข้ออะไรที่ดูแล้วไม่น่าจะทำได้ด้วย เปลี่ยนศัตรูให้เป็นมิตรด้วยการเป็นเพื่อนสาวของเขา 555555555

>>35 นางพยายามแล้วแต่โดนจอมมารจับได้ซะก่อน

ปล. กูอ่านวายได้แต่กูไม่ค่อยอยากให้วายกันในนี้ว่ะ ถ้าจะวายไปห้องวายเลยได้ป่าว

>>36 กูจำตอนปล่อยข่าวกะตอนบอกว่าอิงแอบแนบชิดได้ คือ จอมมารดูร้อนใจมาก ปกติกูไม่ค่อยเห็นเอ็นโจแก้ตัวนะ ส่วนมากชอบทำตัวปริศนา

>>38 จอมมารแมร่งทำเสียเรื่องจริงๆ ถ้าลัทธิวายเฟื่องฟู่ ท่านเรย์กะรอดเห็นๆ

เห็นด้วยกับ >>37

>>37 อ่าๆ ขอโทษนะมึง กูจะพยายามเพลาๆลง ว่าแต่... ถ้าคุยว่าเจ้าแม่เชียร์ให้สองคนนี้คู่กันหรือฟิคสาววายซุยรันพวกนี้นับเป็นวายไหมอะ (สงสัยเฉยๆ)

พูดถึงการกำหนดขอบเขตของเรื่องที่จะพูดคุยในบอร์ด กูสงสัยว่านิยาย NSFW นี่คนแถวนี้รับได้ถึงขนาดไหนวะ คือ กูเขียนฟิคทีไร เรือชอบเลี้ยวไปโซนนั้นทุกที บางทีกูก็เกรงใจสาวน้อยแถวนี้ แถมในบอร์ดยังมีผู้ชายด้วย กูเลยอยากรู้ว่ารับได้ถึงเรทไหนกัน จะได้ไม่เสียมารยาท

>>42 น่าจะเรทโชเน็นไอโซนนั้นล่ะมั้งมึง สาวๆทั่วไปหนุ่มๆทั่วไปพอรับได้ ส่วนสาววายลอยไปเกาะพระจันทร์ได้ 555

>>43 ไม่ ๆ กูหมายถึงฟิคธรรมดา ไม่วาย

555555

>>41 ถ้าเป็นฟิคสาววายซุยรันคือกูโอนะ ทุกอย่างคือจิ้น แล้วพออ่านปฏิกริยาขนลุกของเอ็นโจกับคาบุคือดี เป็นความจิ้นในชีวิตจริงของท่านเรย์กะ กูว่าเผลอๆ ท่านซาราระก็อีกคน

ฟิกสาววายซุยรันกูก็โอเค เหมือนเฮฮา ไม่ได้หลุดคาร์นัก
เรต nsfw นี่ fanboi ห้ามป่าววะ ส่วนตัวกูเฉยๆ ถ้าไม่อยากอ่านกูก็ข้ามล่ะ

>>47 โอเค กูจะได้ระวัง

ช่วงนี้หัวข้อคืออะไรวะ เฮฮาบันเทิงถกประเภทฟิคใช่ไหม กูขำในความเข้าใจไม่ตรงกัน 555 ท่านฮิมาอ่านคงขำเอ็นดูเหมือนกัน 55555

>>42 กูรับได้ทุกแนว จะวาย นอร์มอล ยูริ เรทมาก โซ่แส้กุญแจมือหรือหัวใจสดใสก็จัดมา แต่เพื่อความเพลย์เซฟและไม่ผิดกฎบอร์ดก็ลงพอกุบกิบ กอด จูบนิดหน่อยแล้วตัดไปซูมโคมไฟ ซูมนอกหน้าต่างก็พอแล้วมั้ง

การเข้าใจไม่ตรงแต่ดันคุยกันเข้าใจเหมือนคุยเรื่องเดียวกันอยู่ และการล่องเรือคือความถนัดของเราชาวเรืออยู่แล้ว รึเปล่าวะ

กูว่าถ้าแต่งมาแล้ว หย่อนลิงค์มาก็ได้กูไม่ถือ แค่กๆ

จริงๆกูแต่งอิมาริท่านพี่ไว้ เรทด้วย แต่พอเห็นประเด็นไม่อยากให้วายในห้องนี้กูเบรกตัวโก่งเลย ไม่กล้าเอาลง 55555555

>>53 ส่งลิงค์ให้กูได้นะคะซิส

>>53 ส่งลิงก์ไงมึง ใครอยากอ่านก็เข้าลิงก์

>>53 ขอลิงกกกก์ กุอยากอ่านมาก ว้อนมากๆ

>>53 ลิงค์ค่ะ วอนท์เซมๆ

>>57 กูขอโทษ ลิงก์สิ กูแม่งเมาอีกละ 55555

>>58 แต่ก่อนกูก็เขียนเป็นลิงค์เหมือนกัน จนคัดไทยผิดตอนมัธยมนั่นแหละถึงรู้ว่าเป็นลิงก์

คิดถึงฟิคเวียนจังเลยน้าาาา

>>53 ...!!!!!

>>56 เดี๋ยวกูขอไปสมัครไอดีกันโม่งแตกก่อนนะ จะให้ลงในแอคเคาท์หลักของตัวเองก็ยังไงๆอยู่ 5555555

มีเว็บไหนที่ลงนิยายแนะนำบ้างมั้ย กูมองๆไว้อยู่สองสามที่คือธัญวลัย readawrite wordpress คือบางทีกูก็เขียนฟิคหื่นๆ แต่กูก็ไม่กล้าเอาลงโม่งว่ะ กลัวจะผิดกฎเรื่องพวกสิ่งลามกด้วยล่ะ

>>62 กูแนะนำ wordpress ใช้เน็ตโหลดน้อยดี

>>62 wordpress ก็ดี ส่วนใหญ่จะหาอะไรเกี่ยวกับ wordpress ไม่ค่อยจะเจอ ยกเว้นมีลิงค์ให้เข้าไป + wordpress ล็อครหัสเอนเทอรี่ได้ด้วยนะ

พอไม่มีฟิคแล้วทู้เงียบจัง
งั้นขอเปิดเรื่องคุยล่ะกัน มึงว่าตระกูลของสามผู้ยิ่งใหญ่นี่ ถ้าเทียบกับเมืองไทยแล้ว จะประมาณไหนเหรอ

เปิดเจอช็อทฟิคที่เขียนเล่นแต่โพสต์ไม่ได้เพราะโดนแบนว่ะ ตั้งกะกระทู้ที่คุยเรื่องเค้กเวิร์ส 55555

-จริงๆก็คิดเค้กเวิร์สแบบ18+ ได้อยู่หรอกนะ

แบบว่า-

เอ็นโจ “เอ๋ ขยับมาใกล้ขนาดนี้ ผมใจสั่นนะคุณคิโชวอิน” (ยิ้มหวาน)

เจ้าแม่ “ได้โปรดเถอะค่ะ ขอให้ฉันได้ลิ้มรสคุณเถอะนะ”

“เป็นส้อมก็ลำบากเหมือนกันน้า แต่ผมก็ไม่อยากตายหรอกนะครับ”

“ขอแค่นิดเดียวเท่านั้นค่ะ...แค่เล็กน้อยเท่านั้น”

“ว่าแต่...คุณรู้มั้ยนะ? คุณคิโชวอิน ว่าร่างกายผู้ชายมันมีสิ่งหนึ่งที่ออกมาได้เรื่อยๆให้คุณได้อิ่มเต็มคราบน่ะ”

“เอ๋????”
—-
ตัดจบ ฉับ

>>65 กูนึกออกแค่ CP เบียร์ช้าง และกระทิงแดงว่ะ ส่วนอื่นๆไม่มีความรู้เลย รอคนอื่นมาตอบละกัน
>>66 ข่นบ๊ะ คนลามก //ปิดหน้าขวยเขิน

>>65 กูว่าก็พวกตระกูลเจียร ตระกูลจิ ตระกูลเฉลิม อ่ะ

>>66 กี่น้ำกว่าจะอิ่มวะ กูว่าเอ็นโจนี่แหล่ะจะยกธงยอมแพ้ก่อน มึงดูถูกความสามารถในการกินแหลกของเจ้าแม่แล้วจะหนาว

>>66 วรั๊ย มึงมาโพสต์อะไรแบบนี้ ลามกที่สุดเลย //แอบมองผ่านช่องนิ้ว

>>66 เกงื่อไง! เหงื่อ!!!

พวกคนลามก!!! //ปิดหน้าปิดตา

>>70 ต้องมีเฉพาะผู้ชายด้วยนะ

>>72 ก็แบ่บ วัยเจริญพันธุ์ผช.มีเหงื่อแบบ เยอะกว่าผญ.มั่กๆๆๆๆงัย อาจจะเปนเหงื่อฮอร์โมน💦💦 /ลุกลี้ลุกลนแล้วพิมพ์ภาษาวิบัติเลยกู.....

>>73 มึง แล้วถ้าจะกินได้ หมายความว่าต้องรอเอ็นโจไปทำกิจกรรมให้เหงื่อออก แล้วเจ้าแม่ก็ค่อยลงมือเลียทั้งตัวเหรอวะ

คิดภาพแล้วแบบ....

>>74 ชวนไปทำกิจกรรมด้วยกันสิ จะได้ไม่ต้องเสียเวลา

....หมายถึงวิ่งไดเอทน่ะ อย่าคิดลึก

>>74 ถ้าเจ้าแม่เสพแล้วติดใจนี่คือจะแบ่บ "ขออีกคำเดียวค่ะ นะคะ" แต่เอาจริงๆ คือโดนสูบไปเป็นแกลอนละป่ะวะ

>>76 แล้วถ้านางกัดเนื้อแล้วกินเป็นหนังซอมบี้ขึ้นมาล่ะก็......

>>77 ห่า คิดภาพได้เลย เลียๆอยู่ดีๆก็เจ็บแปลบขึ้นมา หันไปคือเนื้อคาปากเจ้าแม่อยู่คำนึง....

>>78 เลียๆอยู่..??!?? เปนเค้กแล้วไปเลียส้อมทำไมเหรอออออ -//////-

>>79 หมายถึงจอมมาร(เค้ก)โดนเจ้าแม่(ส้อม)เลีย แล้วเลียไปเลียมา ขอแค่คำเดียว 555

ยังดีนะที่เป็นเลีย ถ้าไปขอคำนึงตอนทำอย่างอื่น กูว่ามีโกรธไม่มองหน้ากันแน่นอน

>>80 ตอนกินขนมใช่ม้าา (●>v<●) //กูใสกูไม่เกี่ยว1

จริง ๆ แล้ว แนวเค้กเวิร์สเนี่ย เป็นแนวสยองขวัญ หรือแนว 18+ ล่ะ

>>82 กูว่าสยอง คือ ปลายทางคือการโดนกินอ่ะ เอาจริง ๆ นะ มึงหลับบนเตียงเดียวกับคนที่ทุกเมื่อเชื่อวันคิดอยากจะกิน (ในทางไม่เซ็กซี่) มึงได้เต็มตาเหรอ

กูคนนึงล่ะที่ขอเป็นเค้กคริสต์มาสค้างตู้ ไม่อยากเจอส้อมตลอดไป ฮือ

>>83 มึงแม่ง ทำให้กูเห็นภาพเลยทีเดียว 55555

แต่ถ้าเจ้าแม่เป็นเค้กล่ะ (ยิ้มหวาน)

กูว่าเจ้าแม่วัน ๆ คงตั้งการ์ด ไม่เข้าใกล้ส้อมในรัศมี 10 ฟุต เจอส้อมแล้ววิ่งหนีแน่นอน

ส่วนท่านพี่คงประสาทแดก เพราะมัวแต่ปกป้องเค้กเรย์กะทั้งวัน

พวกมึงว่าท่านพี่เป็นเค้กหรือส้อมวะ กูว่าท่านอิมาริเป็นส้อมแน่นอน

>>85 กูนึกภาพท่านพี่เป็นส้อมไปขอชิมอะไรซักอย่างจากร่างกายคนไม่ออกเลย 5555555555

ปรากฏว่าท่านพี่เป็นส้อม แต่พยายามปิดบังไว้ไม่ให้น้องสาวรู้เพราะกลัวโดนเกลียด #ซิสคอนไงล่ะ

>>85 ทำไมกูดันนึกว่าท่านอิมาริเป็นเค้กบรั่นดีที่ขมอมหวาน พอกินแล้วเสพติดวะ

>>87 ถ้าท่านพี่เป็นส้อม เจ้าแม่เป็นเค้ก

แม่งเอ๊ย ความคิดกูล่วงล้ำเข้าโซนค้ำคอร์ไปแล้ว ฉุดลากกูกลับมาที๊

>>88 กูว่านะ อิมาริสมควรเป็นฟอร์ดและท่านพี่สมควรเป็นเค้ก แบบความควีนในหัวกูคือมาเต็มมาก555
'ต่อให้เป็นนายก็ไม่มีสิทธ์จะได้แตะต้องผมหรอกนะ' ไม่ก็ 'ถ้าอยากได้รางวัลนัก ก็รู้ตัวว่าต้องทำยังไงไม่ใช่เหรอ' หรืออาจจะ 'ที่ทำแบบนี้ นายหวังจะให้ผมลงโทษนายงั้นเหรอ หวังสูงไปหน่อยไหม'

กรี๊ดดดดด ใครก็ได้เอาความสีม่วงออกไปจากกูที๊!!!

>>89 //ตบบ่า กูเข้าใจมึงนะ ดังนั้นกูจะปล่อยให้มึงอยู่ในนั้นต่อไป 5555

>>89 กูไม่ห้าม ค้ำคอร์บางทีก็เป็นบาปที่หอมหวาน

กุไม่ห้าม เพราะจริงๆกูชิปท่านพี่กับเจ้าแม่ 555555555

แต่เรือหลวงผีๆของกูคือท่านอิมาริกับเจ้าแม่(....)

>>93 กูอยากแต่งคู่นี้มาก แต่เรือหลวงกูคือจอมมารเจ้าแม่ พักนี้กูใจไปอยู่ในเรืออื่นบ่อยมา จะแต่ง ๆ แล้วก็รู้สึกผิดขึ้นมาทันที

>>93 ว่าแล้วก็อยากอ่านฟิคอิมาริ เจ้าแม่จัง ใครสงเคราะห์ได้บ้าง 😍😍😍😍😍😍😍

กูไปอ่านรีวิวนิยายเจ้าแม่จาก novelupdate มาอันนึง มีคนบอกว่าถ้า romance เจ้ามา รับรองว่าเรื่องต้องยุ่งแน่ ๆ

กูว่าดราม่าทั้งหลายแหล่ในการ์ตูนโชวโจไม่น่าจะเกิดขึ้นกับเรื่องนี้ ถ้ามีจริง มันต้องเป็นอะไรที่คนอ่าน WTF แน่ ๆ ไม่น่าจะดราม่าปกติ

>>96 เจ้าแม่น้ำหนักขึ้นก็ดราม่านะมึง

>>97 ดราม่าเพราะไปเจอคุณยุยโกะแล้วเจ้าแม่ก็จะเปรียบเทียบหุ่นตัวเองกับยุยโกะแล้วก็เปลี่ยนเข้าโหมดเศร้า 55555 เรื่องเศร้าเรื่องเดียวที่เศร้าจริงในเรื่องนี้

ดราม่ายอดนิยมในการ์ตูนโชโจนี่มันมีอะไรบ้างวะ
-นางร้ายตามกรี๊ดๆพระเอก หาเรื่องใส่ร้ายนางเอกจนพระเอกออกมาปกป้อง และนางร้ายก็เดี้ยงไป
-มีพระรองทำดีกับนางเอก ตัวละครชายทุกตัวรุมรัก เดี๋ยวนางเอกก็จะใจโลเล รักคนนั้นที คนนี้ที ใครทำดีด้วยก็ไหลไปเรื่อย
-บ้านพระเอกสุดไฮโซไม่ยอมรับนางเอกยากจน หาเรื่องมาขัดขวางตลอดเวลา
-ดราม่าความเข้าใจผิดระหว่างพระเอกและนางเอก ชอบเก็บไปมโนเองทั้งสองฝ่ายไม่ยอมถามให้เคลียร์

กูอ่านโชโจไม่เยอะ คิดได้แค่นี้

>>99 กูช่วยเสริม
- บางแนวมีคู่หมั้นหรือแฟนอยู่แล้ว แต่ชอบนางเอกเลยเลิกงานหมั้น อันนี้ก็จะดราม่าพระเอกคิดได้ตอนหลัง
- มีแฟนอยู่แล้ว แต่สุดท้ายก็จะเลิกกะแฟนมารักนางเอก(ซึ่งระหว่างนั้นก็จะมีดราม่าด้านศีลธรรมอันน้อยนิดของนาง) เหตุอาจจะเพราะพระเอกชอบนางมาก่อน คนที่คบเป็นตัวแทน บางทีดราม่าหนักๆคือดึงนางเอกมาคบประชดแฟนแต่สุดท้าย...ดันตกหลุมซะเอง เลยเลิกกะแฟนตามระเบียบ
-ดราม่ารักของศัตรู พระนางเป็นศัตรูกัน แบบเป็นเฮดทั้งคู่ ต้องไว้หน้าลูกน้องในสังกัด จะรักกันเลยต้องติดซึน หลบๆซ่อนๆ
-ดราม่าเป็นอาจารย์ลูกศิษย์ เป็นคนวัยทำงานกะเด็กม.ปลาย เป็นสาวสามสิบกะเด็กหนุ่มวัยละอ่อน(กูอยากให้มีดราม่านี้กะยูกิโนะคุง)

ตอน300คงจะ เจ้าแม่ไปดูดอกไม้ไฟ​กะเอ็นโจ ระหว่างนั้นก็บังเอิญ​ชนกับหนุ่มหล่อ
พอวันเข้าเรียน ปรากฏ​ว่าเขาคือนักเรียน​ย้ายมาใหม่ นามของเขาคือ คานซังนั่นเองงงง

กูช่วยเสริม

- รักผิดศีลธรรม รักพี่ชาย/น้องสาวตัวเอง อ้าว จู่ ๆ ไม่ใช่พี่น้องแท้ ๆ
-หรือเห้กว่าตรง คบกันดี ๆ เรื่องมาเผยทีหลังว่าเป็นพี่น้องกันซะงั้น
-ดราม่าเรื่องคนรักเก่า ผู้ชายมีผู้หญิงที่เคยชอบ แต่อกหัก พอมารักกับนางเอก นางดันหวนกลับมา เหมือนเคส คาบุ ยูริเอะ วาคาบะ
-ดราม่าเรื่องอีกฝ่ายเห็นเป็นแค่น้อง เหมือนคาบุกับยูริเอะ

คงไม่มีโชโจวเรื่องไหนดราม่าได้ตรงเท่าเรย์กะแล้วละ เรียลสุดจริงๆ
-ดราม่าอยากมีแฟน อยากมีแฟนมากเลยคบคานซังแก้ขัดไปก่อน
-ดราม่าเจออาหารซังสุดน่าหลงใหล ทำให้เผลอไผลจากคานซัง เกิดการหึงหวงแย่งทั่นเรย์กะของสองหนุ่ม
-สุดท้ายแม้ทั่นเรย์กะจะยังรักคานซังอยู่ แต่ก็ปากแข็งยอมลงเอยกับอาหารซัง อาหารซังมีลูกติดคนหนึ่งชื่อไขมันคุง ขอฝากให้เจ้าแม่ก่อนจะไปทำงาน เจ้าแม่รักเด็กพอดี ไขมันคุงเลยเกาะหนึบไม่ยอมห่าง
-อาหารซังยิ่งทำงานก็ยิ่งห่างเหินทั่นเรย์กะ จนทั่นเรย์กะแซดที่หน้าเครื่องชั่งน้ำหนัก คานซังสงสารเจ้าแม่จับใจ เลยลักพาตัวเจ้าแม่กลับไป
-อาหารซังกลับมาเจอไขมันคุงไม่เจอเจ้าแม่ เข่าทรุดเสียใจหนัก ในมือถือช่อดอกกุหลาบกับกล่องแหวนเพชร ที่ทำงานหามรุ่งเก็บเงินมาขอเจ้าแม่แต่งงาน
-ตอนที่ 300 เจ้าแม่ยืนเหม่อมองดอกไม้ไฟ หลังจากหลบสองหนุ่มมางานเทศกาลเพื่ออยู่กับตัวเอง พลันได้เจอกับชายปริศนาผู้หล่อเหลา หรือนี้จะเป็นพระเอกที่ทำให้เธอเข้าสู่ฤดูใบไม้ผลิในชุดเครื่องแบบ!!!
//ไปซูดกาวต่อแปป

>>103 โครตดราม่าอะ อาหารซังงงงงงง//ซับน้ำตา

Kimi dolce นี่คือการ์ตูนรวมพล็อตยอดนิยมและยอดน้ำเน่าของฝั่งโชโจเลยนี่หว่า
- พระเอกรวยเว่อร์ๆ มีอำนาจสูงสุด เงียบขรึม เย็นชา นางเอกจน แต่สดใสร่าเริงและมีความพยายาม
- มีนางร้ายมาตามตื๊อพระเอก รังแกนางเอก และโดนพระเอกเล่นงานไป
- พระรองแสนดีที่เธอไม่เอา
- เพื่อนพระเอกผู้อ่อนโยน และช่วยเหลือทุกอย่างราวกับพ่อพระ เหมือนเกิดมาเพื่ออุทิศตัวให้พระเอกนางเอกสมหวัง
- ดราม่ารักต่างชนชั้น แม่ไม่ปลื้ม พยายามหาสาวไฮโซมาให้ลูก
- พระเอกมีรักแรกแต่ไม่สมหวัง นางเอกเป็นผู้เยียวยาหัวใจจนรักกัน แต่บางทีนางเอกก็ยังระแวงที่สาวรักแรกกลับเข้ามาในชีวิตเพื่อสร้างดราม่าอีก

จะว่าไปเทียบกับPivoineปีสูงๆนี่ จะมีใครที่ยิ่งใหญ่กว่าสามคนนี้มั้ยวะ ตอนท่านเรย์กะเด็กๆก็เหมือนมีรุ่นพี่เกรงใจอยู่บ้าง(เคสริรินะ)
แต่พวกเด็กที่เชียร์คาบุเรย์กะ พอพูดถึงยูริเอะกับคาบุปุ๊ป ก็ดูเงียบๆไป ไม่พยายามดีเฟ้นท์กันเท่าไหร่ว่าเรย์กะก็เหมาะกับคาบุเหมือนกัน (ไม่เหมือนตอนปรึกษาหารือกันว่าควรคู่กับจักรพรรด องค์ชาย รัชทายาท หรือทหารเลวดี)

>>106 ผู้ดีอาจจะต้องรักษามาดมั้ง เถียงกันฉอดๆจะดูไม่ดี แถมคนต้นเรื่องก็อยู่ในpivoineด้วย

>>106 ก็คาบุ แสดงออกว่าชอบยูริเอะขนาดนั้น (แต่นก) กองเชียร์เลยดีเฟนท์ได้ไม่เต็มปาก ทำเป็นลืมๆ ปล่อยผ่านไปซะ

โฮ เมื่อคืนกูฝันถึงท่านเรย์กะ คือในฝันท่านเรย์กะหลงรักผช.ธรรมดาคนนึง แต่ผช.คนนั้นชอบผญ.อีกคนที่ฐานะค่อนข้างต่างกัน (ผู่หญิงรายได้สูงมาก) นางก็ช่วยให้คนที่ตัวเองรักสมหวังกะคนที่เค้าชอบ

ขนาดในฝันเจ้าแม่กูยังคานสนิทเลย สิ้นหวังแล้ว

>>109 ผู้ชายธรรมดาคนนั้นอาจจะเป็นนารุคุง?!

>>110 คนนั้นเขามีแฟนแล้วนี่

>>108 ไม่นะ พวกคุณหนูตบกันกระจุยกระจายขนาดนั้น คงไม่รักษามาดกันหรอก แค่อวยต่อไม่ขึ้นเลยเงียบไปมากกว่า เพราะคาบุก็แสดงออกชัดเจนว่าชอบยูริเอะ เรย์กะก็ปฏิเสธแบบไร้เยื่อใย สองคนนี้ก็ไม่มีท่าทีโรแมนซ์อะไรต่อกัน แถมยูริเอะก็เป็นสาวสวยเพียบพร้อมพอๆกับเรย์กะ เหมาะสมกับคาบุเหมือนกันเลยเงียบดีกว่า

พูดถึงเค้กเวิร์ส กูไม่ได้นั่งไล่อ่านทุกมู้ตั้งแต่แรก ในนี้เคยคุยกันเรื่อง ABO Verse ยัง?

กูมีความรู้สึกว่า ท่านเรย์กะเนี่ย จะต้องเป็นโอเมก้าหรือเบต้า ที่ใคร ๆ ต่างก็คิดว่าเป็นอัลฟ่าอย่างแน่นอน

ถ้าเป็นเบต้าก็สบายไป แต่ถ้าเป็นโอเมก้า กูว่าท่านพี่ตาม Stalk หนักจัดเลย เป็นห่วง และอิมาริไม่ได้มาบ้านชัวร์

กูว่าเจ้าแม่อาจจะเป็นอัลฟ่าที่ป้ำๆ เป๋อๆ จนคนนึกว่าเป็นโอเมก้าในบางโอกาสนะ....

>>113 กูว่านางเป็นอัลฟ่า คาบุก็อัลฟ่า อาริมะเบต้า วาคาบะ...น่าจะโอเมก้าหรือไม่ก็อัลฟ่า ส่วนเอ็นโจเป็นโอเมก้านี่แม่งก๊าวววววว
เคยมีฟิคโอเมก้าเวิร์สที่วาคาบะเป็นโอเมก้านะ แต่ฟิคนั้นเน้นฮาและความน่าอนาถของอัลฟ่าอย่างท่านคาบุรากิ

เป็นโอเมก้าเเน่นอน เเล้วท่านเรย์กะก็ไปเข้าช่วงฮีทตอนเที่ยวบ้านวาคาบะจัง เเล้วก็พบความจริงว่าวาคาบะจังเป็นอัลฟา
"คุณคิโชวอิน..."
"คะ? "
"คนเราน่ะนะ ถ้ามีอาหารน่าอร่อยมาวางตรงหน้าก็ต้องกินจริงมั้ย"
"ก็จริงนะคะ ว่าเเต่มันเกี่ยวอะไรกับตอนนี้รึคะ"
"คุณคิโชวอิน ความจริงเเล้ว...ฉันเป็นอัลฟาน่ะค่ะ"
"เอ๋ จริงรึคะ! ไม่นึกมาก่อนเลยนะเนี่ย เดี๋ยวนะ...รึว่า..เดี๋ยวก่อน! วาคาบะจัง! รอก่อน!"
"รอไม่ไหวเเล้วล่ะค่ะ เรย์กะจัง"

>>116 ดีต่อใจมาก 55555 นี่ถ้าเรย์กะดันท้องขึ้นมา เนื้อเรื่องคงเดิม (รักต่างชั้น) เพิ่มเติมดราม่า (เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหด)

สปายกลับกลายเป็นคนทรยศเสียเอง จุดจบของสปายไม่ดีอยู่แล้ว จุดจบของคนทรยศนี่มัน...

>>117 ตายเเน่ๆ ตายเเหงๆ ถึงรอดมาได้ก็ตายเเหงๆ

ไม่อยากจะคิดเลยว่า ถ้าท่านอิมาริหน้ามืดปล้ำท่านพี่ (โอเมก้าที่เมพกว่าอัลฟ่า) ขึ้นมา ความสัมพันธ์ของสองคนนี้จะเป็นยังไง

แต่คิด ๆ ไป กูว่าเหมือนเดิม (โดนกระทืบเหมือนเดิม)

>>119 ก็คงเหมือนเดิม เพิ่มเติมแค่เด็ก แค่ก-แค่ก

สรุปคือ หนุ่มที่ฮอตที่สุดในเรื่องแห้วแดก เพราะสาว ๆ กินกันเอง จบปิ๊ง ไปหาเอาข้างหน้านะคะ

เวลาเเต่งงาน พอสวีตกับวาคาบะจังเสร็จ เวลาอยู่บ้านก็คงไม่รอดมือริรินะ เเล้วเเวะไปสานสัมพันธ์กับท่านฟุยุโกะบ้างเป็นบางครั้ง ...เจ้าเเม่ฮาเร็มเลยนี่หว่า

>>119 ก็คงเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือความเป็นราชินี//แค่กๆ

>>122 ลืมซากุระจังได้ไง รายนี้อัลฟ่าชัวร์ๆอ่ะ

>>124 ส่วนอาคิซาวะเป็นเบต้าสินะ นายต้องเป็นเบต้าแน่ ๆ เดี๋ยวนะ ถ้าเป็นอัลฟ่า ก็น่าจะต้องมีดุ้น....

RIP ชะตากรรมของอาคิซาวะคุง ซากุระน่าจะเป็นอัลฟ่าที่ขี้หึงมากแน่นอน

>>124 โดนซากุระจังกัดคอพรุนเเหงมๆ ผมอวยซากุระกับริรินะมากเลยนะ ยูริจงเจริญ!

>>126 เรือผียิ่งกว่าอิมาริ-เรย์กะ 5555555 ฮือออออ

>>127 ก็นั่นน่ะซี่55555555555 เเง้

>>126 เดี๋ยว คู่นี้มาได้ยังไงเนี่ย

อันที่จริงกูก็มีเรือผี อย่าง ท่านพ่อของคาบุXท่านเรย์กะ เหมือนกัน =_=;;;

>>129 หมายถึงทั้งสองคนจีบท่านเรย์กะน่ะ555

>>130 ริรินะนี่กูพอนึกภาพได้นะ แต่ซากุระนี่...กูมองอนาคตไม่ออกเลย เป็นเพื่อนกันเห๊อะคู่นี้

>>131 ถึงได้เป็นเรือผียังไงล่ะคุล ถถถ

>>125 แปลว่าอาคิสะวะเป็นฝ่ายโดนเสียบสินะ....

>>133 อัลฟ่าหญิงรุกก็ได้รับก็ได้นิ โอเมก้าชายก็เช่นกัน

41. AU ถ้าคิโชวอิน ทาคาเทรุเป็นน้องชาย
>>>/webnovel/3600/555-556
>>>/webnovel/3786/58
(มโนแต่ง กาวๆ) 1 ถ้าคิโชวอิน ทาคาเทรุเป็นน้องชาย แต่งเล่นๆอ่านจากตรงเรื่องนี้เลยเมากาว ขอโทษด้วยที่มันอาจไม่ค่อยสนุก
เช้าที่สดใสนี้ดูแจ่มใสมากสำหรับผมเพราะผมได้ไปโรงเรียนพร้อมกับเธอ เราสองคนนั่งรถไปด้วยกันช่วงเวลาแบบนี้มันชั่ง
มีความสุขจริงๆเธอนั่งมองออกไปนอกกระจกแล้วยิ้มหวานๆเปี่ยมไปด้วยความสุขผมมองดูความสดใสของเธอ เธอสวยงามราวกับเจ้าหญิงเลย
“พี่เรย์กะฮะวันนี้ดูมีความสุขจังเลยนะฮะ”
ใช้แล้วพี่ของผม คิโชวอิน เรย์กะ เป็นผู้หญิงที่เหมือนตุ๊กตาฝรั่งเศส ผมม้วนเป็นลอน มีผิวที่ขาวอมชมพู และเหมือนเธอจะได้ฉายาจักรพรรดินีอยู่ที่โรงเรียนด้วยแต่ผมไม่ค่อยจะสนใจฉายาพวกนั้นหรอก
“รู้ด้วยเหรอ! ทาคาเทรุ แหม่ม ก็วันนี้อะน่ะที่สโมสรPivoine มีของหวานเป็น Crémet d'Anjou อ่า อยากกินเยอะๆจังเลย ฮุฮุฮุ”
“นั้นสิฮะ” ผมได้แต่มองหน้าเธอและก็ยิ้ม
ทำไหมพี่ชอบกินขนมหวานจัง อยู่ที่บ้านก็ชอบแอบท่านพ่อท่านแม่กินตลอดเลย แล้วก็บ่นๆจนต้องไปออกกำลังกายทุกที
พอถึงโรงเรียน เราก็แยกทางกันผมต้องไปเข้าเรียนแผนกประถมส่วนพี่ก็ไปแผนกม.ปลาย ระหว่างทางผมเจอกับเจ้าบ้าคนหนึ่ง
“ทาคาเทรุ จอมซิสค่อน”
ผมต่อยหมอนี้เข้าที่ท้องอย่างแรง
“อู้ย เจ็บๆ หน่อยเจ้า....”
ผมมองตาขวางใส่ ที่แบบว่าถ้ามองแล้วตายก็อยากให้ตายๆไปเลย
“ขอโทษ”
“มีอะไรก็ว่ามา อิมาริ”
หมอนี้ ชื่อ โมโมโซโนะ อิมาริ จะบอกว่าเป็นเพื่อนมันก็ ไม่รู้เหมือนกัน ผมไม่ค่อยอยากสนใจหมอนี้เท่าไร
“ฉันได้ข่าวมาว่า ท่านจักรพรรดินี ได้จดหมายรัก ฉันเลยอยากจะถามนายว่า จริงหรือเปล่า!?”
“ว่าไงนะ!?”
พี่ไม่เห็นมีคุยอะไรเลย ตอนไหนกัน ไม่เห็นรู้เรื่องเลย เห็นพี่ก็ดูจะไม่ค่อยจะสนผู้ชายซักเท่าไรนี้ขนาดเรื่องเจ้าพวกนั้นพี่ยังไม่เห็นว่าจะชอบพูดถึงเลย
มีแต่ไม่อยากจะเจอหน้าด้วยซ้ำ
“อะไร นายไม่รู้เหรอ” เห็น อิมาริ อมยิ้มมันยิ่งทำให้รู้สึกโกรธ และยิ่งไม่พอใจ
“นายเอาข่าวนี้มาจากใหน อิมาริ”
“เอ้ อยากรู้เหรอ อยากรู้สินะ บอกดีเปล่าน่า อือ ถ้าเลี้ยงเค้ก..”
ผมเตะไปที่หน้าแข้งอิมาริอย่างแรงด้วยความโกรธ
“โอ้ย เจ็บๆ บอกก็ได้ไม่เห็นต้องรุนแรงเลย” การได้เห็น อิมาริ ลงไปดิ้นแบบนี้มันทำให้รู้สึกดีเหมือนกัน
“อู้ย บ้าจริง ก็เมื่อวานตอนเย็นฉันไปที่ห้องสโมสรPivoine ม.ปลายเพื่อหาพวกพี่สาว เลยได้ยินที่พวกเธอคุยกันว่า มีจดหมายในโต๊ะเรียนของท่านจักรพรรดินี แล้วพอเธอเปิดอ่านก็ทำหน้าตกใจแล้วก็ยิ้ม มันทำให้พวกเธอคิดว่าอาจจะได้ จดหมายรัก จากท่านจักรพรรดิหรือไม่ก็องค์ชายก็ได้”
พอได้ยินแบบนั้นวันนี้ทั้งวันผมไม่รู้สึกอะไรเลยหัวสมองขาวโพรนไปหมดคิดแต่ว่ามีคนมาจีบพี่ได้ยังไงทั้งฐานะทั้งชื่อเสียงไม่น่าจะมีคนกล้าเข้า
ใกล้พี่ได้ หรือจะเป็นสองคนนั้นอย่างเจ้าอิมาริพูด หรือว่าที่เมื่อเช้าที่พี่ยิ้มอย่างมีความสุขจะเป็นเรื่องนี้ตอนกลับบ้านคงต้องถามพี่ให้รู้เรื่องซะแล้ว
เย็นวันนี้ในระหว่างที่พวกเรากลับบ้านพอผมขึ้นไปนั่งบนรถข้างๆพี่แล้วว่าจะคุยเรื่องจดหมายก็สั่งเกตุบรรยากาศในรถมันดูแปลกๆแตกต่างจากตอนเช้าสิ้นเชิง พี่ทำหน้าเบื่อหน่ายตลอดเวลายังกับว่าวันนี้ไม่น่ามาโรงเรียนเลยจนทำให้รู้สึกไม่อยากถามเรื่อง จดหมายรักเลย
----------------------------------
ขอโทษด้วยพลังกาว

>>135 น่ารักออกมึง มาต่อๆ ท่านพี่โชตะน่าร๊ากกก

>>133 (มโนแต่ง กาวๆ) 2 ถ้าคิโชวอิน ทาคาเทรุเป็นน้องชาย
หลังจากกลับถึงบ้านแล้วผมก็ไปอาบน้ำทำการบ้านและกินข้าวเย็นพร้อมกันกับครอบครัวบรรยากาศในบ้านดูเงียบมากเพราะพี่ดูเงีบย ๆ ท่านพ่อเลยชวนพี่ทานขนมกับถูกพี่โมโหกลับไปอีก ท่านแม่ก็เลยมาถามผมว่ามีเรื่องอะไรที่โรงเรียนหรือเปล่าแต่ผมก็ตอบได้อย่างเดี่ยวว่าไม่รู้
ผมรอจนกระทั่งพี่อาบน้ำเสร็จ ผมก็คิดว่าพี่น่าจะอารมณ์ดีขึ้นแล้ว เลยเดินไปหน้าห้องของพี่
"พี่เรย์กะฮะ ผมเข้าไปได้หรือเปล่าฮะ"
"จ้า เข้ามาได้เลย"เสียงที่อ่อนหวานดังออกมาจากห้องอย่างสดใส
"มีอะไรหรือเปล่าจ๊ะ ทาคาเทรุ"ใบหน้าของพี่ตอนพึงอาบน้ำเสร็จดูเด็กแล้วน่ารักมากเลย
ผมเดินไปนั่งใกล้กับพี่บนเตียงตอนนี้พี่กำลังนั่งเช็ดผมของพี่อยู่ เรือนร่างของพี่ยังไม่แห้งหลังจากอาบน้ำเสร็จผิวของพี่ให้ความรู้สึกนุ่มนวลบวกกับชุดนอนที่มีลายดอกไม้เป็นชุดสีชมพูอ่อนผมขยับตัวเข้าไปใกล้ จนให้รับรู้ได้ถึงความร้อนของร่างกาย จมูกของผมได้กลิ่นหอมของสบู่และครีมบำรุงผม เป็นกลิ่นที่คล้ายกับกุหลาบ มันทำให้รู้สึกหอมหวานละมุน เส้นผมของพี่ ยาวและเงางามตอนที่พี่เช็ดผมมันดูเซ็กซี่มากๆ
"พี่เรย์กะฮะ"
"จ๊ะ"
"วันนี้ผมขอนั่งเล่นด้วยได้ไหมฮะ" เธอยิ้มให้ผมและก็ลูบหัวผม นิ้วมือสางไปตามเส้นผมของผมอย่างอ่อนโยน
"ฮิฮิ จะมาอ้อนพี่เหรอ หรืออยากได้อะไร ฮือ ว่าไงจ๊ะ"พี่เข้ามาแนบชิดผมแล้วกอดผมมันยิ่งทำให้ผมรู้สึกดีมากๆ
"ผมอยากให้พี่เล่านิทานให้ฟังนะฮะ"
โอ้ย อยากถามเรื่องจดหมายรัก แต่เห็นพี่ทำแบบนี้แล้วมันไม่อยากพูดเรื่องแบบนั้นเลย ค่อยตามสืบเอาที่หลังละกัน จะว่าไปถ้าเจ้าอิมาริมันโกหกละ
ลืมคิดเรื่องนี้ไปเลย ถ้ามันโกหกละก็โดนลงทัณฑ์แน่ ตอนนี้ขออ้อนพี่ไปก่อน พี่นี้น่ารักจริงๆ
“งั้นทาคาเทรุ วันนี้นอนห้องพี่ก่อนก็ได้เดี่ยวพี่เล่านิทานให้ฟัง”
“ได้เหรอฮะ” ผมรู้สึกมีความสุขมากยิ่งรู้สึกโชคดีอีกที่จะได้นอนในห้องของพี่
พอพี่เช็ดผมเสร็จ ผมก็นอนอยู่ข้างพี่เอาหัวพิงไหล่ที่ดูนุ่มนิ่มแล้วมองหนังสือนิทานที่พี่อ่านให้ฟังสลับกับโคร่งหน้าของพี่ ปากสีชมพูและมีกลิ่นหอมหวานดูนุ่มนิ่มและเสียงที่ไพเราะตอนอ่านนิทานให้ฟังมันทำให้รู้สึกดีจนเผลอหลับไป
วันนี้ที่โรงเรียนผมลากเจ้า อิมาริ มาช่วยกันสืบเรื่องของพี่โดยเริ่มจากสโมสรPivoineแผนกประถมก่อนเพราะบางครั้งก็มีข่าวลือเรื่องรักๆของ
แผนกม.ปลายเกี่ยวกับจักรพรรดิกับองค์ชายคุยกันบ่อยๆ
“นี้ไม่เห็นต้องลากฉันมาด้วยเลย วันนี้ว่าจะไปฝึกจีบสาวซะหน่อย นี้ ทาคาเทรุ”
“ถ้านายไม่รับผิดชอบกับคำพูดเมื่อวานของนายละก็ ผู้หญิงคนไหนที่นายไปจีบผมจะทำให้พวกเธอรังเกียจนายจนไม่อยากเข้าใกล้เลย”
ผมมองอย่างโกรธแค้น เพราะถ้าอิมาริโกหกละก็
“อึ้ย มันเรื่องจริงนะได้ยินมาจริงๆ พี่นายก็สวยจะตายทำไหมถึงคิดว่าจะไม่มีคนมาจีบละขนาดฉันยังชอบพี่เรย์กะเลย”
พอได้ยินยังงั้นก็เผลอต่อยใส่ท้อง อิมาริ ออกไป
“โอ้ยเจ้าทาคาเทรุ มันเจ็บนะเดี่ยวไปฟ้องพี่นายเลย”
ผมมองอิมาริอย่างเย็นชา ถ้า อิมาริไปฟ้องพี่จะต้องโดนอะไรบ้างในหัวผมคิดเรื่องทารุณต่างๆนาๆ
“เออ ไม่รู้ว่าคิดอะไรแต่ดูน่ากลัวจัง ขอโทษด้วยช่วยยกโทษให้ทีนะ นะ”
ผมหันหน้าหนีและเดินไปที่ห้องสโมสรPivoine อิมาริก็เดินตามหลังผมมาอย่างเงีบยสงบ เราสองคนเดินไปตามทางแล้วก็ได้ยินเสียงเด็กผู้หญิงคุยกัน
“มีคนเห็นท่านจักรพรรดินี ได้ของขวัญจากท่านจักรพรรดิด้วยแหละ เห็นเหมือนแอบให้กันสองต่อสองอยู่ที่หลังอาคารเรียน
โรแมนติกสุดๆ คิดไหมว่าสองคนนั้นจะคบกันอยู่”
เล่นเอาซะไม่อยากเดินต่อเลยพอได้ยินคำพูดแบบนี้ แต่ก็ดีจะได้แอบสืบมันไปทั้งยังงี้เลย ผมกับอิมาริแอบฟังบทสนทนาเรื่องอื่นๆของเด็กผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงม้านั่งที่หันหลังให้กับพวกเราที่อยู่ตรงระเบียง พวกเธอคุยกันสนุกสนานเกี่ยวกับท่านจักรพรรดิและองค์ชายที่เหมือนจะตามจีบจักรพรรดินี
“แล้วก็นะ องค์ชายต้องมีใจให้กับท่านจักรพรรดินีแน่เลย มีคนเห็นตอนที่องค์ชายมองจักรพรรดินี แบบโหยหาและรักใคร่ด้วย
จะว่าไปเมื่อวานเห็นบอกว่าท่านจักรพรรดินีได้จดหมายรักหรือว่ามันจะมาจากองค์ชายกัน”
ผมช็อคเลยเหมือนมีฟ้าผ่ากลางหัวใจที่รู้ว่าเรื่องที่อิมาริพูดเป็นความจริง หน่อยไม่อยากให้เป็นความจริงเลยสงสัยต้องไปถามพวกเธอแล้วว่าเอาข่าวมาจากไหน พอกำลังจะออกไปถามพวกเด็กผู้หญิง
“เรื่องนั้นเป็นความจริงนะฮะ”
ผมชะงักจากเสียงนั้นแล้วมองออกไปว่าคนที่พูดนั้นคือ เอ็นโจ ยูกิโนะ
---------------------------------------------------------------------------
พลังกาวครึ่งกระป๋อง

ท่านพี่ไซส์มินินี่มือไวจริงวุ้ย

>>137 ยูกิโน้วววววว ทำไมพอน้องโผล่มา กูอยากอ่าน AU ที่ยูกิโนะเป็นรุ่นพี่ของชูสุเกะ, มาซะยะ, เจ้าแม่จังเลย แบบพี่ม.ปลายเต๊าะเด็กประถ----

>>139 ยูกิโนะม.ปลายจะนิสัยเหมือนชูสุเกะมั้ย 555555555555555

>>136-137 โอ๊ย ท่านพี่ไซส์มินิ อ่านแล้วใจบางเลย นี่กูไม่อยากจะคิดภาพตอนรบกับคันตะเลย น่าจะมันส์

>>140 ถ้าน้องโตไปเป็นแบบนั้น กูว่าบ้านเอ็นโจมีปัญหาในการเลี้ยงเด็กเเล้ว 555555555

แล้วถ้าชูสุเกะนิสัยแบบยูกิโนะแทนล่ะ..

>>142 น่ากลัวนะนั่น

>>142 ก็เป็นเด็กเอาแต่ใจแข่งกับมาซายะมั้ง 555555

>>144 อห 555555555
ถ้าเป็นแบบนี้เวลาเจ้าแม่เดินเข้าห้องสโมสรคงทำหน้าเอือมแน่ๆ แบบ เด็กพวกนี้เล่นอะไรกันอีกเเล้วว้าาา

>>137 (มโนแต่ง กาวๆ) 3 ถ้าคิโชวอิน ทาคาเทรุเป็นน้องชาย
แสงแดดอ่อนค่อยๆ ทอดแสงมาทางระเบียง ไอร้อนจากแสงแดดสัมผัสกับตัวผมที่ยืนอยู่ สายลมหอบไอร้อนจากแสงแดดพัดลอดหน้าต่างที่อยู่ภายในห้อง กระทบเข้ากับโมบายขนนกห้อยด้วยกระดิ่งสีทองที่แขวนไว้ริมหน้าต่าง เสียงกระดิ่งดัง กริ๊งๆๆ ทำให้ดูเหมือนบรรยากาศดูเงียบสงบ
อา ใช้หมอนั้น มีชื่อว่า เอ็นโจ ยูกิโนะ เป็นน้องชายของ เอ็นโจ ชูสุเกะ หรือที่เรียกกันว่าองค์ชาย จะว่าไปก็ได้ยินที่พี่พูดถึง เอ็นโจ ยูกิโนะ อยู่บ้าง แต่ยังไม่เคยเห็นหน้า แล้วก็คนที่ได้ใกล้ชิดพี่ที่สุดก็คือผมอยู่ดีผมไม่ยกพี่ให้คนอย่างนายหรอก
“เรื่องนั้นเป็นความจริงนะฮะ”
“กรี้ดๆๆ ท่าน ยูกิโนะ ความจริงที่ว่าหรือจะใช้” เด็กผู้หญิงดีใจและยิ้มเหมือนที่ว่าพวกเธอคิดถูก
ความจริงที่ว่าคืออะไร ตอนที่ผมกำลังคิดอยู่สายตาเราก็จ้องมองกันแล้วผมก็เห็น ยูกิโนะยิ้ม มันทำให้รู้สึกโกรธมันทำให้ผมรู้สึกว่ายังมีอีกหลายเรื่องเกี่ยวกับพี่ที่ผมยังไม่รู้ ก็นะผมไม่ชอบไปอยู่ที่สโมสรPivoineซักเท่าไรเรื่องยูกิโนะที่แค่ได้ยินมาจากพี่บ้างก็เถอะว่าเป็นเด็กยังไง
แต่ดูจากลักษณะแล้วที่ว่าร่างกายอ่อนแอน่าจะจริงแต่ที่บอกว่าเป็นเด็กดีนี้ไม่น่าจะใช้นะ พี่ต้องถูกหมอนี้หลอกเอาแน่ ดูจากลักษณะน่าจะเหมือนผมมากกว่าที่มีคนใช้ประโยชน์ได้ก็หลอกใช้ หือ คิดแบบนี้เหมือนด่าตัวเองเลย จากนั้น ยูกิโนะก็พูด
“เมื่อวานตอนที่พี่เรย์กะมาที่สโมสรPivoineก็พูดเรื่องจดหมายให้ผมฟังนะฮะ”
ว่าไงนะนี้พี่เล่าให้ยูกิโนะฟังแต่ไม่เล่าให้ผมฟังยังงั้นเหรอผมยังเป็นน้องพี่อยู่หรือเปล่า ผมโกรธตัวเองมากที่พี่เหมือนไม่ค่อยใส่ใจผมเท่าไร หรือว่าพี่ไม่อยากปรึกษาผมกันนะอยากร้องไห้จัง
“เป็นอะไรหรือเปล่าทาคาเทรุ” อิมาริถามผมที่ดูเหมือนทำหน้าเศร้า
“อา ไม่เป็นไร” จากนั้นผมก็เดินออกไปตรงที่ม้านั่งตรงนั้นแล้วมองหน้ายูกิโนะ
“นายได้ยินเรื่องนั้นมาจากพี่จริงๆเหรอ”
“กรี้ดๆๆๆๆ ท่าน คิโชวอิน ทาคาเทรุ ท่านโมโมโซโนะ อิมาริ” เด็กผู้หญิงร้องกันเจี๊ยวจ๊าว ที่มีผม อิมาริและยูกิโนะยืนอยู่ด้วยกัน
“เฮ้ คุณคือคิโชวอิน ทาคาเทรุ น้องชายของพี่เรย์กะซินะ เห็นพี่เรย์กะพูดถึงบ่อยๆเหมือนกัน” ยูกิโนะส่งยิ้มให้กับผม
“พี่เรย์กะก็เคยเล่าเรื่องของนายให้ฟังเหมือนกัน เอ็นโจ ยูกิโนะ” ผมก็ยิ้มกลับไป
“ก็น่าเห็นบอกว่าเป็นน้องชายที่พึงพาได้แต่กลับไม่บอกเรื่องจดหมายนั้นหรือนี้” ยูกิโนะยิ่งยิ้มเหมือนรู้ว่าพี่ไม่ได้คุยเรื่องจดหมายรักกับผม
ทำท่ายังกับว่าตัวเองสนิทกับพี่มากกว่าผมอีกที่พี่ได้คุยด้วย
“ก็นะถึงพี่จะกอดอ้อดอ้อนผมบ้างแต่เขาก็ไม่เคยไม่ใส่ใจผมหรอกนะ” อย่างมากผมก็ใกล้ชิดพี่มากกว่านายน่ะ อ้ากกก
“ไม่ใช้นายปล่อยข่าวลือผิดๆให้กับพี่ผมอยู่เหรอ” พอผมเห็น ยูกิโนะหน้ากะตุกก็ยิ่งมั่นใจเข้าไปใหญ่หมอนี้มันจะต้องปล่อยข่าวลือเรื่องพี่ของผมกับองค์ชายหรือก็คือเอ็นโจ ชูสุเกะ พี่ชายของเขาเอง ผมพอจะคิดออกอยู่ว่ายูกิโนะอยากให้พี่ผมแต่งกับเอ็นโจ ชูสุเกะ
“เหมือนทาคาเทรุจะคิดอะไรออกซินะ งั้นช่วยไปคุยกันที่อื่นกับผมหน่อยได้ไหม” ยูกิโนะยิ้มกว้างเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"ได้สิ" อย่างที่คิดจริง ๆ ด้วยสินะ หน่อยแก ยูกิโนะกล้าปล่อยข่าวมั่ว ๆ ซะ จริงนะ
ยูกิโนะเหมือนจะห้องสโมสรPivoineอยู่แล้ว พวกเราสามคนเลยบอกลากลุ่มเด็กผู้หญิงแล้วเดินจากไป ไปที่ห้องสโมสรPivoineว่าจะหาที่เงียบๆคุยกันพอเดินเข้าไปในห้องก็เจอกับผู้หญิงที่เหมือนตุ๊กตาฝรั่งเศส ผมม้วนเป็นลอน มีผิวที่ขาวอมชมพูนั่งจิบชาอย่างเพลิดเพลินอยู่ ใช้ คิโชวอิน เรย์กะ หรือพี่ของผมได้มาอยู่ที่นี้แล้ว
--------------------------------------------------
ไปหางานทำซื้อกาวกระป๋องก่อน

จริโดยรวมกูค่อนข้างชอบฟิคนี้นะ แต่ขอร้อง มึงสะกดผิดเยอะมาก กูอ่านแล้วปวดหัว มึงผิดแบบผิดจริงๆด้วย มึงลองไปตรวจสอบความหมายของคำข้างล่างที่กูลิสมาให้นะ ใช้เว็บพจนานุกรมก็ได้ จะได้จำได้ว่าคำไหนสะกดยังไง
คำว่า ใช่ กับ ใช้
นี่ กับ นี้
นั่น กับ นั้น

คำว่า กระตุก ด้วยมึง มึงเขียนเป็น กะตุก อ่ะ

ถ้ามึงกดย่อหน้าให้กูได้กูจะดีใจมากด้วยพอมันติดกันพรืดๆแล้วมันดูไม่น่าอ่านอ่ะมึง

ขอโทษด้วยน้าพึงเคยเขียนแบบนี้ครั้งแรกจะพยายามปรุงปรุงตัวนะหวังว่าคงจะไม่เบื่อนะ พลังกาวยิ่งมั่วๆไปเรื่อยอยู่

>>146 (มโนแต่ง กาวๆ) 4 ถ้าคิโชวอิน ทาคาเทรุเป็นน้องชาย
ห้องสโมสรPivoine เป็นห้องเฉพาะคนที่มีชนชั้นถึงจะสามารถเข้าออกได้เป็นห้องที่เปรียบเสมือนเอาไว้พักผ่อนสำหรับพวกที่มีต้นตระกูลดีๆ ในห้องตกแต่งสวยงามมีโคมไฟระย้าห้อยลงมาทำให้ห้องสว่างและดูอบอุ่นที่พื้นมีพรมที่นุ่มและดูใหม่ภายในห้องตกแต่งไปด้วยเฟอร์นิเจอร์ที่มีความหรูราพร้อมทั้งขนมหวานกับน้ำดื่มที่สามารถเลือกได้ตลอดเวลามีเมดค่อยดูแลและทำความสะอาดตลอดเวลาตามที่ต้องการ
“พี่ฮะ” ผมทักออกไปด้วยความดีใจที่เห็นพี่
“ท่านพี่เรย์กะฮะผมขอนั่งข้างๆได้หรือเปล่าฮะ” ยูกิโนะวิ่งตัดหน้าผมไปอย่างเร็วผมเห็นพี่ที่กำลังจะตอบคำเรียกของผมหันไปตอบยูกิโนะอย่างไวด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มน่ารัก เดี่ยวยูกิโนะนั้นพี่ฉันนะจะมาทำอย่างนี้ไม่ได้น๊า
“แหม่ม ได้สิจ๊ะยูกิโนะคุง” พี่พูดแล้วยิ้มให้ยูกิโนะ ผมก็รีบเดินตรงเข้าไปหาพี่อย่างเร็ว ก็ถูกเด็กอีกคนวิ่งตัดหน้าไปอีกครั้ง
“พี่เรย์กะฮะผมขอนั่งข้างๆนี้ได้ไหมฮะ” อิมาริแกจะรีบไปนั่งข้างพี่ทำเบือกอะไรนายอยากโดนดีใช้ไหม
“ฮือ!? อยากนั่งข้างพี่ด้วยเหรอจ๊ะอิมาริคุง ได้สิจ๊ะ” พี่ตอบอิมาริพร้อมกลับยิ้มอย่างอ่อนโยนให้อิมาริ ผมเดินไปถึงด้านหน้าของพี่
ทั้งยูกิโนะและอิมาริส่งยิ้มให้กับผม หน่อยเจ้าพวกนี้คิดว่าเล่นอยู่กับใคร ห้า
“ว่าไงจ๊ะ ทาคาเทรุ” พี่เรียกผมและยิ้มให้ ใช้แล้วคิดว่าพวกนายแข่งกับใครอยู่ผมนะ รู้สึกที่ว่าต้องอ้อนพี่พุ่งทลักออกมา ทั้งความหน้ารักทั้งกลิ่นหอมหวานๆของพี่ ผมนะรักพี่มากกว่าใครอีกนะ
“ผมขอนั่งตักพี่ได้ไหมฮะ” สีหน้ายูกิโนะและอิมาริหุบยิ้มทันทีที่ผมพูดออกไปไม่สิยูกิโนะนะหุบยิ้มแต่เจ้าอิมาริไงมันยิ้มมากกว่าเดิม อะไรของนายมองแบบนี้หมายความว่ายังไง คงคิดว่าติดพี่สินะหน่อยไม่สนหรอกก็มียูกิโนะอยู่ด้วยยอมไม่ได้หรอก
“ได้สิจ๊ะ ทาคาเทรุนี้ชอบอ้อนพี่จังเลยนะ ฮิฮิฮิ” พี่อุ้มผมไปกอดอยู่ที่ตักของพี่หลังของผมแนบชิดกับหน้าอกของพี่ความร้อนของร่างกายของพี่จากที่ห้องมันเย็นๆดูอุ่นขึ้นมาเลย มันรู้สึกดีมาก กลิ่นโลชั่นที่ทาที่แขนของพี่ก็หอมมือที่กอดรัดผ่านท้องไปมันทำให้รู้สึกหน้าร้อนผ่าวจนจะละลายแล้ว
“ทำไหมวันนี้ ทาคาเทรุถึงมาที่ห้องสโมสรPivoineนี้ล่ะปกติเห็นไม่อยากมานี้” พี่ถามผมพร้อมกับกอดผมแน่นขึ้นไปอีกกดหน้าลงแล้วเอาค้างไซร้คอของผมจนรู้สึกจั๊กจี้พร้อมกำลังจะหอมแก้มของผม
“ทาคาเทรุเขาสงสัยเรื่องจดหมายที่พี่เรย์กะเจอที่โต๊ะนะฮะ” เสียงตัดผ่านความสุขของผมทิ้งไปเมื่อยูกิโนะพูดออกมา ทำให้พี่สะดุ้งและฉงักในการหอมแก้มของผมและหันหน้าไปมองยูกิโนะกับผมสลับกันไปมา
“นั้นสินะพี่ยังไม่มีโอกาสเล่าให้ทาคาเทรุฟังเลย” พี่ยิ้มแล้วมองมาทางผม
”ถ้าพี่มีแฟนทาคาเทรุจะเหงาไหมจ๊ะ” ฟ้าผ่าลงที่หัวใจอีกครั้งมันรู้สึกช็อกกับคำพูดที่พี่พูดออกมา
“จดหมายรักเหรอฮะ ของใครส่งมาหรือฮะ” อิมาริถามต่อแล้วฉีกยิ้มเหมือนอยากรู้
“เหงาฮะ เหงามากๆ ถ้าพี่” ผมร้อนใจจนไม่คิดอะไรแล้ว ลนลานไปหมดถ้าพี่ไปคบใครเวลาอยู่กับผมก็จะน้อยไปด้วยยอมไม่ได้เด็ดขาด
“ฮิฮิ เหงาสินะ พี่ก็ไม่รู้หรอกว่าใครส่งมาแต่ที่แน่ใจคือมันเป็นจดหมายรักแรกพบที่บรรยายการเจอกับพี่และตกหลุมรักพี่ ว้าย
ยิ่งพูดยิ่งอายจังเลย” ใบหน้าของพี่ร้อนผ่าวเป็นสีแดงด้วยความอาย ตาของพี่เหมือนจะร้องไห้ออกมาด้วยความรู้สึกดีใจ
“ผมถึงบอกไงฮะว่าอาจเป็นของพี่ชูซึเกะก็ได้” ผมกับพี่หันหน้าไปมองยูกิโนะพร้อมกัน ว่าที่พูดนั้นมันอะไรและก็ผมได้ยิน อิมาริ หัวเราะชอบใจอีก
“ไม่ใช้หรอกจ๊ะยูกิโนะคุงพี่มั่นใจเลย” ผมเห็นพี่ปฏิเสธเสียงแข็งก็ยิ่งเบาใจ ส่วนยูกิโนะก็ทำหน้าเศร้า ก็นะคิดอยู่ที่พูดนั้นจะต้องชงให้พี่ชายยูกิโนะแน่ๆเหมือนยูกิโนะอยากให้พี่แต่งกับเจ้าชูซึเกะ สินะก็พี่หมอนี้นี้เนอะ
“ทำไหมถึงมั่นใจละฮะ” อิมาริก็ถามออกมาด้วยใบหน้าที่ยิ้มสนุก ผมมองไปที่หน้าหมอนี้ด้วยแรงอาฆาต แต่อิมาริยิ่งยิ้มเข้าไปใหญ่หน่อยมันเห็นผมยิ่งทุกใจตอนอยู่กับพี่แล้วจะทำอะไรไม่ได้ เดี่ยวโดนคูณสองทีหลังแน่ ๆ เจ้าอิมาริ
“นั้นเพราะว่าในจดหมายเขียนการพบเจอกันตอนช่วงเวลาที่เหมือนจะอยู่ม.ปลาย เห็นว่าเขาแอบปลื้มพี่อยู่มาก ๆ ความรู้สึกของเขาเขาบอกว่าหลงรักพี่แล้วพี่ก็เคยเจอกับเขาแล้วด้วยมันทำให้พี่คิดว่ากับคนที่รู้จักกันตั้งแต่ประถมอย่างสองท่านนั้นไม่ใช้อย่างแน่นอน แต่พี่ก็คิดไม่ออกเหมือนกันว่าเคยเจอใครที่จะให้จดหมายกับพี่ออกเลย” พี่นั่งพูดพร้อมกับกอดผมไปด้วยเล่าถึงเนื้อหาในจดหมายให้พวกเราสามคนได้ฟัง มีความสุขจังโดนพี่กอดแบบนี้ในหัวผมตอนนี้ไม่ได้ฟังอะไรเลย รู้แค่ว่าพี่น่ารักจัง
------------------------------------------------------
เริ่มแผ่วเพราะจะหมดความกาวแล้ว

โง้ยยย ขอบคุณมากโม่งฟิค ชาร์ตพลังให้กูได้เยอะเลย

กูเห็นคนเขียนว่าทำไหมเยอะจนกูชักไม่แน่ใจว่าที่กูเขียนว่าทำไมคือเขียนผิดหรือเปล่า

>>153 ทำไมถูกนะกูว่า
ถ้าจะใช้ทำไหม คือแบบจะ ทำอย่างนี้ไหม ภาษาปากเดี๋ยวนี้ ไหม = มั้ย

กูว่าเนื้อเรื่องโอเคมาก กูชอบ! ท่านพี่น่ารักมากกกกก ท่านอิมาริก็ดี!
แต่กูอยากบอกอะไรนิดหน่อย
โม่งฟิคควรเขียนคำให้ถูกแบบที่ >>147 บอกนะ มีหลายคำเลยที่สะกดผิด

ส่วนคำว่า 'ทำไหม' ที่ถูกคือ 'ทำไม'

ผมว่าหลุดคาเเรคท่านพี่ไปหน่อย ถ้าเป็นท่านพี่ตัวจริง ตอนรู้เนื้อหาจดหมายต้องมีคำพูดรีเเอคเเบบเดียวเท่านั้น
"ฆ่าเเม่ง"

>>155 ++ นอกจากเรื่องสะกดคำ เพิ่มเรื่องเว้นวรรคอีกเรื่องนึงจะดีมาก สู้ๆโม่งฟิค

เมื่อกี้กูเจอคนทำผมม้วนหลอดแน่นๆ ด้วยเว่ยยย กูนับถือความสามารถที่เขาม้วนผมให้กลายเป็นหลอดแน่นๆ แบบนั้นจัง *-*)

>>158 อาม่ากูก็ม้วนผมได้แน่นมากเหมือนกัน

>>151 (มุมมองของ โมโมโซโนะ อิมาริ) (มโนแต่ง กาวๆ) 5 ถ้าคิโชวอิน ทาคาเทรุเป็นน้องชาย
“วันนี้เป็นวันที่น่าเบื่อจริง ๆ” ผม โมโมโซโนะ อิมาริ เป็นพื่อนกับ คิโชวอิน ทาคาเทรุ ผมอิจฉาทาคาเทรุที่ได้อยู่กับพี่สาว คิโชวอิน เรย์กะ คนสวยตลอดเวลา ทำไมชีวิตเราช่างน่าเบื่ออะไรแบบนี้ รู้สึกเหมือนวันๆเวลาผ่านไปแบบไม่มีอะไรเข้ามาเลย ว่าจะไปหาพี่สาวเจ้าทาคาเทรุเล่นซะหน่อยระหว่างเดินผ่านไปห้องพี่เรย์กะ
“หือ นั้นมัน” เหมือนตั้งแต่พรุ่งนี้ไปผมจะมีเรื่องสนุก ๆ รออยู่สินะ
วันนี้เป็นเช้าที่ดีไม่ร้อนจนเกินไป สายตาผมตามหาเด็กคนหนึ่งและเมื่อผมเห็นเด็กคนนั้นก็รีบวิ่งออกไป
“ทาคาเทรุ จอมซิสค่อน” ทันทีที่ทักทายออกไปก็โดนต่อยที่ท้องอย่างจัง
“อู้ย เจ็บๆ หน่อยเจ้า....” แว่วตาที่ทาคาเทรุมองผมนี้ทำเอาเสียวเอาเย็นสันหลังเลย
“ขอโทษ” อ้ากกกก น่ากลัวแกมันน่ากลัวจริง ๆ แค่ล่อเล่นนิดเดียวเอง
“มีอะไรก็ว่ามา อิมาริ”
“ฉันได้ข่าวมาว่า ท่านจักรพรรดินี ได้จดหมายรัก ฉันเลยอยากจะถามนายว่า จริงหรือเปล่า!?”
“ว่าไงนะ!?”
“อะไร นายไม่รู้เหรอ” ผมรู้สึกเกินความคาดหมายเพราะสีหน้าของทาคาเทรุดูตกใจมาก ฮะ ฮ่า ฮ่า สมน้ำหน้า พี่เรย์กะของนายคงไม่ได้เล่าให้ฟังสินะ
หมอนี้ทำสีหน้าแบบนี้แล้วตลกดีแฮะ
“นายเอาข่าวนี้มาจากใหน อิมาริ”
“เอ้ อยากรู้เหรอ อยากรู้สินะ บอกดีเปล่าน่า อือ ถ้าเลี้ยงเค้ก..” คิดว่าจะแกล้งทาคาเทรุกับโดนเตะที่หน้าแข้งจนลงไปกลิ้งกับพื้นด้วยความเจ็บปวด
“โอ้ย เจ็บๆ บอกก็ได้ไม่เห็นต้องรุนแรงเลย” เจ็บสุดๆเลยหมอนี้มันโกรธอะไรมาเนี้ย อะไรกันสีหน้าพออกพอใจแบบนั้นมันอะไร
“อู้ย บ้าจริง ก็เมื่อวานตอนเย็นฉันไปที่ห้องสโมสรPivoine ม.ปลายเพื่อไปหาพวกพี่สาว เลยได้ยินที่พวกเธอคุยกันว่า มีจดหมายในโต๊ะเรียนของท่านจักรพรรดินี แล้วพอเธอเปิดอ่านก็ทำหน้าตกใจแล้วก็ยิ้ม มันทำให้พวกเธอคิดว่าอาจจะได้ จดหมายรัก จากท่านจักรพรรดิหรือไม่ก็องค์ชายก็ได้” เจ้าทาคาเทรุช็อกไปเลยทั้งวันเหมือนจะหลุด ๆ บ้อง ๆ ไปเลย มาดคุณหนูสมบูรณ์แบบหายไปเลย ตลกชะมัด ทาคาเทรุ นายนี่ติดพี่สาวจริง ๆ ฮ่า ฮ่า ฮ่า
พอวันรุ้งขึ้นผมก็ถูก ทาคาเทรุ ลากออกมา หมอนั้นบอกว่าต้องหาความจริงให้รู้เรื่อง
“นี่ไม่เห็นต้องลากฉันมาด้วยเลย วันนี้ว่าจะไปฝึกจีบสาวซะหน่อย นี่ ทาคาเทรุ” ผมยอกล่อออกไปด้วยความสนุกที่เห็นทาคาเทรุลนลานกระวนกระวายใจ
“ถ้านายไม่รับผิดชอบกับคำพูดเมื่อวานของนายละก็ ผู้หญิงคนไหนที่นายไปจีบผมจะทำให้พวกเธอรังเกียจนายจนไม่อยากเข้าใกล้เลย”
“อึ้ย มันเรื่องจริงนะได้ยินมาจริงๆ พี่นายก็สวยจะตายทำไหมถึงคิดว่าจะไม่มีคนมาจีบละขนาดฉันยังชอบพี่เรย์กะเลย”
อยู่ดี ๆ ก็โกรธนายมันคนติดพี่สาวจริง ๆ
“โอ้ยเจ้าทาคาเทรุ มันเจ็บนะเดี่ยวไปฟ้องพี่นายเลย” ผมมองทาคาเทรุ แล้วเย็นสันหลัง น่ากลัวชะมัดเลย แต่ก็รู้สึกสนุกดี
“เออ ไม่รู้ว่าคิดอะไรแต่ดูน่ากลัวจัง ขอโทษด้วยช่วยยกโทษให้ทีนะ นะ”
พอทาคาเทรุหันหน้าหนีผมก็เดินตามไปพอได้ยินเสียงเด็กผู้หญิงคุยกันก็หยุดยืนฟังกับทาคาเทรุก่อน ผมคิดอยากเห็นทาคาเทรุกลุ้มใจมากกว่านี้ และแล้วความปรารถนาผมก็เป็นจริง เมื่อ เอ็นโจ ยูกิโนะ ปรากฎตัวออกมา ผมก็พอรู้จักกิตติศักดิ์หมอนี้มาเหมือนกันเพราะเป็นน้องขององค์ชาย
สาว ๆ เลยติดกันตรึมด้วยรุปร่างหน้าตาที่อ่อนโยนเหมือนพี่ชายไม่มีผิดยิ่งกว่านั้น
ยูกิโนะดูจะสนิทกับพี่เรย์กะพอสมควร เอาจะทำยังไงล่ะ ทาคาเทรุ ผมยิ้มชอบใจให้กับเหตุการณ์นี้
“เป็นอะไรหรือเปล่าทาคาเทรุ”
“อา ไม่เป็นไร” ไม่เป็นอะไรแต่ดูหน้านายตอนนี่สิ นายมันเด็กติดพี่จริง ๆ
จากนั้นทาคาเทรุก็เดินออกไปคุยกับ ยูกิโนะ ส่วนผมไม่ได้สนใจผู้ชายคุยกันหรอกนะ สนแต่เด็กผู้หญิงที่ยืนกรี๊ดกร๊าดรอบพวกเราสามคนอยู่

จากนั้นยูกิโนะก็ชวนพวกเราสองคนไปคุยกันที่อื่น ผมบอกลาเหล่าเด็กสาวแล้วเดินตามสองคนนั้นไป
พอเดินเข้าไปในห้องสโมสรPivoineก็เห็น ผู้หญิงที่น่ารักเหมือนตุ๊กตาฝรั่งเศส ผมม้วนเป็นลอน มีผิวที่ขาวอมชมพูใช่ คิโชวอิน เรย์กะ พี่ของเจ้าทาคาเทรุนั้นเอง อ้ากพี่เรย์กะนี่น่ารักจริงๆ น่าอิจฉาเจ้าทาคาเทรุ มันคงมีความสุขทุกวันเลยที่ได้อยู่กับพี่สาวน่ารักแบบนี้
ทันทีที่เห็นยูกิโนะวิ่งไปหาพี่เรย์กะ ก็นึกเรื่องสนุกขึ้นมาได้ผมเลยรีบวิ่งไปหาพี่เรย์กะ
“พี่เรย์กะฮะผมขอนั่งข้างๆฝั่งนี้ได้ไหมฮะ” ผมรีบไปขอนั่งข้าง ๆ อีกฝั่งเพื่อไม่ให้มีที่นั่งให้เจ้าทาคาเทรุมันนั่ง
“ฮือ!? อยากนั่งข้างพี่ด้วยเหรอจ๊ะอิมาริคุง ได้สิจ๊ะ” พี่เรย์กะตอบพร้อมยิ้มอย่างอ่อนโยนให้กับผม
พอทาคาเทรุเดินถึงด้านหน้าพี่เรย์กะผมก็ยิ้มให้ทาคาเทรุ เอาจะทำยังไงล่ะทาคาเทรุ สมน้ำหน้าชอบใช้กำลังดีนัก
“ว่าไงจ๊ะ ทาคาเทรุ” ผมดูสีหน้าทาคาเทรุที่ตอนนี้หน้าแดงจนเหมือนจะพูดอะไรไม่ออก
“ผมขอนั่งตักพี่ได้ไหมฮะ” ผมนี่ยิ้มไม่หุบเลย นายมันเด็กติดพี่ ดูทำหน้ามีความสุขสิ ฮ่า ฮ่า ติดพี่จริง ๆ ทาคาเทรุ
“ได้สิจ๊ะ ทาคาเทรุนี่ชอบอ้อนพี่จังเลยนะ ฮิฮิฮิ”
“ทำไหมวันนี้ ทาคาเทรุถึงมาที่ห้องสโมสรPivoineนี่ล่ะปกติเห็นไม่อยากมานี้” พอผมเห็นพี่เรย์กะเหมือนจะหอมทาคาเทรุ
“ทาคาเทรุเขาสงสัยเรื่องจดหมายที่พี่เรย์กะเจอที่โต๊ะนะฮะ” เสียงของยูกิโนะพูดออกมาก่อนที่ผมจะได้ถามพี่เรย์กะ
“นั้นสินะพี่ยังไม่ได้เล่าให้ทาคาเทรุฟังเลย” เจ้าทาคาเทรุทำหน้าจ๋อยเลย
”ถ้าพี่มีแฟนทาคาเทรุจะเหงาไหมจ๊ะ” หน้าตอนนี้ยิ่งหนักเข้าไปอีกทาคาเทรุทำหน้างอนใหญ่เลย
“จดหมายรักเหรอฮะ ของใครส่งมาหรือฮะ” ผมเร่งพี่เรย์กะยั่วให้ทาคาเทรุมันฟัง
“เหงาฮะ เหงามากๆ ถ้าพี่” โอ้คำตอบนายตอนนี้มันหน้ารักไปแล้วทาคาเทรุ
ผมรู้สึกมีความสุขที่ได้เห็นอาการสีหน้าต่าง ๆ ของทาคาเทรุ
“ฮิฮิ เหงาสินะ พี่ก็ไม่รู้ว่าใครส่งมาแต่ที่แน่ใจคือมันเป็นจดหมายรักแรกพบที่บรรยายการเจอกับพี่และตกหลุมรักพี่ ว้าย
ยิ่งพูดยิ่งอายจังเลย” โอ้ ใบหน้าของพี่เรย์กะเป็นสีแดง น่ารักจังผมแอบมองปฎิกิริยาของทั้งสองพี่น้องคู่นี้
“ผมถึงบอกไงฮะว่าอาจเป็นของพี่ชูซึเกะก็ได้” เห็นพี่เรย์กะกับทาคาเทรุหันหน้าไปมองยูกิโนะพร้อมกัน
พวกเขานี้เหมือนกันจริงๆ อาการออกทางหน้าตาหมดแล้ว
“ไม่ใช้หรอกจ๊ะยูกิโนะคุงพี่มั่นใจเลย”
“ทำไหมถึงมั่นใจละฮะ” ผมมองทาคาเทรุแล้วยิ้มให้ทาคาเทรุ
พี่เรย์กะก็เล่าถึงเนื้อความจดหมายฉบับนั้นไปเรื้อยๆ
ผมก็นั่งคิดว่าจะบอกสองพี่น้องนี่ดีไหมเรื่องที่เห็นคนให้จดหมายฉบับนั้นที่โต๊ะพี่เรย์กะ แต่ว่าเรื่องสนุกแบบนี้เก็บไว้บอกทีหลักดีกว่า
-----------------------------
หมดมุก ฮือๆๆๆๆ

>>159 อิสัส กุอ่านเม้นมึงแล้วถึงกับสำลักพรวดออกมาเลยนะ 555555555555555555555555555555555555555

>>160>>161 ต้องเป็น 'ทำไม' ถ้าทำไหมมันคือเอาใยหุ้มดักแด้มาทำผ้านะมึง555
หน่อย น่าจะใช้คำว่า 'หน็อย' ดีกว่าไหม กูอ่านแล้วแปลกๆ
ถ้า ต้องเป็น ท่าน
ใช่ คือ yes ใช้ คือ use ใช้สลับความหมายเปลี่ยน
เรื่อยๆ แทน เรื้อยๆ
บางประโยคเหมือนต้องเว้นวรรค พอไม่เว้นแล้วไม่สมูทไงไม่รู้

>>160-161 ขอโทษนะ ไม่รู้ว่าได้อ่านโพสที่โม่งคนอื่นโพสบ้างรึเปล่า กูไม่ได้อยากพูดให้เสียกำลังใจแต่ยิ่งอ่านกูยิ่งเพลียว่ะ คำผิดยังอยู่เหมือนเดิม เห็นบอกใน >>150 ว่าเพิ่งเคยเขียนครั้งแรกจะปรับปรุง แต่กูไม่เห็นว่ามีการปรับปรุงเพิ่มตรงไหน กูอยากให้มึงช่วยใส่ใจมากกว่านี้หน่อย ถ้ากูพูดแรงไปก็ขอโทษด้วย

เออ กูก็ไม่ได้จะจุกจิกเรื่องนี้นะ กูไม่ใช่พวกชอบจับผิดด้วย แต่คำผิดเจอเยอะๆตอนอ่านมันก็สะดุด พอสะดุดก็เสียอารมณ์อีก ไม่กี่จุดยังพอทำมองข้ามไปได้ แต่เยอะๆนี่กูว่ามึงใจเย็นๆ ตรวจทานก่อนลงดีกว่า คำไหนไม่แน่ใจว่าสะกดยังไงก็เปิดดิคเอา ไม่ต้องรีบร้อนลง ทุกคนรอได้จ้า

มึง เจ้าแม่ไม่เรียกท่านกับใครบ้างวะ มีมิซึซากิคุงแล้วใครอีกมะ ถ้าไม่นับพวกเด็กๆ

>>166 มีแค่คนใน pivoine นั่นล่ะที่นางเรียกท่าน แล้วก็คนในครอบครัวอย่างท่านพ่อ ท่านแม่ ท่านพี่ ท่านอิมาริ นอกนั้นก็เรียกคุณ หรือลงท้ายด้วยจังและคุงแบบซากุระ อาโออิ วาคาบะประมาณนี้

>>167 “เรียกผมแบบนั้นบ้างสิคุณคิโชวอิน” อะ อะไรของเขา แล้วจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆทำไม!! คนอื่นจะเข้าใจผิดเอานะคะ
“เรียกแบบไหนคะ”
“เรียกผมว่าคุง เหมือนที่เรียกมิซึซากิบ้างสิ”
“…” แล้วทำไมต้องเรียกแบบนั้นด้วยนะ
“เรารู้จักกันมาตั้งนานแล้ว ห่างเหินแบบนี้ผมก็น้อยใจนะ” หยุดทำหน้าตาออดอ้อนเดี๋ยวนี้นะคะ ค คิดว่าคนอายุใกล้จะยี่สิบทำแล้วจะน่ารักเหมือนเด็ก 7 ขวบเหรอ ถึงหน้าตาจะคล้ายกันก็เถอะ
“นะ คุณคิโชวอิน”
อะ อะไรเล่า! ! ตื้อมากก็ชักรำคาญแล้วนะคะ “เราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้นสักหน่อยนี่คะ ท่านเอ็นโจก็ยังเรียกฉันว่าคุณคิโชวอินอยู่เลยไม่ใช่หรือไง”
“เหรอ เราไม่ได้สนิทกันเลยใช่ไหมครับ”
“ใช่ค่ะ”
“แหม นั่นสินะ ก็เป็นแค่คนเคยเห็นหน้ากันนี่นะ”
“…!!!!” ทำไมคำพูดคุ้นๆ เหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน
“เข้าใจละ คุณคิโชวอิน ผมไม่รบกวนแล้วนะ คุณเองก็คงมีหลายเรื่องๆที่ต้องทำหลังเลิกเรียน ขอตัวนะครับ”
“…”

“เรย์~กะจัง วันนี้นั่งทานข้าวด้วยกันไหมครับ” แม้ยังไม่หันไปมองแต่ก็รู้ว่าเสียงใคร ดะ เดี๋ยวก่อน เรย์กะจัง? ใครอนุญาตให้เรียกแบบนั้นกันคะ!?
‘เรย์กะจัง!?!! ท่านเอ็นโจเรียกแบบนั้นจริงๆเหรอคะ’ นอกจากจะตกใจจนประมวลผลไม่ทันหูดิฉันยังอื้ออึ้งไปด้วยสรรพเสียงเซ็งแซ่ของเด็กคนอื่นโจษจันเรื่องฉันกับเอ็นโจ
“ขออภัยค่ะ ไม่แน่ใจว่าท่านเอ็นโจเรียกชื่อฉันผิดไปหรือเปล่านะ”
“ไม่ผิดหรอก”
“…” หมอนี่!!!
“ตั้งใจครับ” กรี๊ดดดดด หยุดทำแบบนี้เดี๋ยวนี้เลยนะคะ คนอื่นจะเข้าใจผิดนะ
“…!”
“เมื่อวานคุณน้อยใจที่ผมเรียกคุณว่าคุณคิโชวอินนี่”
“มะ ไม่ได้พูดสักคำว่าน้อยใจ! หยุดคิดไปเองเลยนะคะ”
“แต่ผมน้อยใจที่คุณเรียกผมซะห่างเหิน” หยุดทำหน้าตาออดอ้อนเดี๋ยวนี้เลยนะค้าาา “ต้องทำยังไงคุณถึงจะเรียกผมแบบนั้นบ้าง”
“…………”
“ยอมทุกอย่างเลยครับ” สิ้นคำพูดเสียงกรี๊ดระงมก็ดังขึ้นจากทั่วสารทิศ โอ๊ย อะไรกันคะ
“มะ ไม่คุยตรงนี้แล้วค่ะ ไปเจอกันที่ห้องสโมสร Pivoine เดี๋ยวนี้เลยนะคะ!” ทำบ้าอะไรของเขา คนอื่นจะเข้าใจผิดนะคะ
“As you wish, princess.”

กรี๊ดดดดดดดด คือเสียงสุดท้ายที่ฉันได้ยินก่อนจะรีบสาวเท้าออกจากห้องอาหารไป โอ๊ย บ้าๆๆๆ วันนี้มีของโปรดด้วย ถ้าฉันพลาดไปจะจัดการกับตาคนนี้ยังไงดีนะ

(ไม่ต้องห่วงจ้า เดี๋ยวแต่งให้คุณเอ็นโจพาไปเลี้ยงปลอบใจทีหลัง #ผิด)

มีชีวิตอยู่ได้ด้วยพลังกาวว่ะ ไม่มีคนแต่งให้กูกาวเองก็ได้ ,___, แต่อยากกราบกรานขอร้องโม่งฟิคเรือเอ็นโจแต่งฟิคส่งมาบ้าง ลูกเรือเฉาเหลือเกินค่ะ

>>168 กรี๊ดดดดดดดดดดด ได้พลังกาว กูนี่มือไม้สั่นรีบพิมพ์ฟิคก่อนนอนเลยค่ะ เอามาถวายแด่จอมมาร

ทีวาคาบะยังขอให้เรียกเอ็นโจคุงได้ กับคนที่เคยเห็นหน้ามาสิบปีก็ต้องขอได้สิคะ กล้าๆหน่อยท่านจอมมาร ลูกเรือเชียร์อยู่ ดูดอกไม้ไฟแล้วก็คว้ามาจูบ....เอ่อ เร็วไปสินะ ขอเบอร์มาให้ได้ก่อนแล้วกัน

ถ้าตอนที่ 300 ดูดอกไม้ไฟแล้วมีอีเวนท์ที่ฮีขอให้เรียกชื่อตัวแบบฟิคนี่ กูจะแก้บนด้วยการลงฟิครัวๆเลยเอ้า ดังนั้นอฟช.ได้โปรดมาทีเถอะค่ะ พลีสสสสสสส

>>169 หรือตอนดูดอกไม้ไฟจะข้ามขั้นเป็นซูซูเกะคุงไปเรย

‘อ๊ะ ท่านพี่เรย์กะฮะ เรียกท่านพี่ว่าซูซูเกะคุงสิฮะ เรียกว่าท่านเอ็นโจนี่นึกว่าท่านพ่อทุกทีเลย’

>>168 โว้วววววว โคตรฟิน

>>168 โอ๊ย กูใจสั่นค่ะ

>>168 กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด โอยย ฟินมากกกกกกกก /////////////u///////////////

>>169 ถ้ามีกูจะช่วยแก้บนด้วยแฟนอาร์ต!!

>>168 เอ๊ะๆๆๆๆ ประโยคสุดท้ายนั่น แต่งเลยสิคะ แต่งเลย พาไปเลี้ยงปลอบใจซะดีๆ กูรอกาวอยู่วววววว

>>168 ทำไมกูมีความรู้สึกว่า ถ้าจอมมารเรียกเจ้าแม่ว่าเรย์กะจัง แล้วเจ้าแม่เรียกจอมมารว่าเอ็นโจคุง ไซซายะมันจะขอแจมด้วยวะ ตามประสาคนขี้เหงา กลัวถูกเพื่อนแอบไปสนิทกันแล้วทิ้งตัวเอง 555

>>176 โถ น่าวงวารเขานะครับ มีเพื่อนแค่สองคน ไม่ลองตีซี้อาริมะหน่อยล่ะ จะได้เพื่อนมาเพิ่มอีกคนตามต้นฉบับไง

>>168 ถ้าเรื่องหลักเป็นงี้จริง กูคงลงไปนอนตายอย่างสงบว่ะ แค่เขาเรียกชื่อกันก็ฟินได้นี่มันต้องแห้งแล้งขนาดไหนวะนั่น 555555555555

>>178 เเห้งเเล้งกว่าเรื่องรักของเจ้าเเม่ก็ทะเลทรายซาฮาร่าเเล้วคุล

>>178 แห้งแล้งกว่านี้ ก็ชาวโม่งที่รอคอยดิบตอนที่ 300 ล่ะวะ

นี่กุเดือนนึงจะเข้ามาดูซักครั้ง เจ้าแม่ก็ยังไม่อัพอีกหรอ ;-;

กาวนอกแปลกันถึงตอนไหนแล้ววะ กุว่าจะแปลต่อแต่จำไม่ได้

คุ้ยเจอถึงตอน20+อัพเดทสารบัญให้ละ (เจอฟิคโฮสต์เอ็นโจด้วย อัพเดทไปละ)
เอาเป็นว่ากุแปลตอนที่21ละกัน

<<Fan Fic : เอ็นโจ ชูสุเกะ PoV Chapter 21 >>

ผมบังเอิญเจอหนังสือหลายเล่มซ่อนอยู่ใต้เตียงของมาซายะตอนที่ค้นข้าวของของหมอนั่นเข้า พอหยิบออกมา ก็สังเกต

ว่าส่วนใหญ่ถูกมาร์คไว้อย่างประณีต แล้วยังมีไฮไลต์บางประโยคในหนังสือแต่ละเล่มอีกด้วย

แต่เล่มที่ทำให้ผมกังวลที่สุดคือหนังสือ 'คุโรเอะ ไคจู' จำได้ว่ามาซายะเคยพูดถึงเรื่องนี้ครั้งหนึ่ง คอมเม้นที่เขาว่าถึง

หนังสือเล่มนี้ยิ่งพาลให้ผมกังวลเรื่องสถานที่ที่หมอนั่นจะไป

หมอนั่น...คงไม่ได้จะตามรอยหนังสือเล่มนี้จริงๆหรอก ใช่มั้ย?

ทว่าเมื่อนึกถึงบทสนทนาพวกนั้น ทั้งที่ว่ามาซายะมีพรสวรรค์กับการทำเรื่องเกินเบอร์ขนาดไหน และเขาเศร้าโศกขนาด

ไหน โอกาสที่หมอนั่นจะทำอะไรแบบนี้ก็ไต่ขึ้นสูงปรี๊ดกว่าเดิม ท้ายที่สุด ผมก็หยิบหนังสือออกมาและตรงไปหาคุณน้า

"เขาอาจจะไปที่อาโอกิงาฮาระ"

คุณน้าผู้ชายบอกว่าบัญชีธนาคารของมาซายะไม่ได้ถูกแตะต้องมาตั้งแต่ปลายปีก่อน เพราะงั้นเป็นไปได้น้อยมากที่จะซื้อ

ตั๋วออกนอกประเทศ เราเลยหันมาโฟกัสการค้นหาที่บริเวณเกาะต่างๆ และเมืองใกล้เคียง

เราโต้เถียงกันว่าควรส่งทีมค้นหาไปทุกที่เพื่อเร่งการค้นหา แต่ผลกระทบที่อาจเกิดขึ้นนั้นร้ายแรงเกินกว่าจะลอง

ในทางหนึ่ง การทำแบบนั้นอาจทำให้เราเจอมาซายะเร็วขึ้น แต่ถ้ามาซายะรู้ตัว เขาอาจจะเร่งลงมือปลิดชีวิตตัวเองในตอน

นั้นเลยก็ได้

ท้ายที่สุด เราก็ตัดสินใจเช็คแค่สามสถานที่ ถ้าหาเขาไม่เจอเราถึงจะส่งทีมค้นหาไป...และภาวนาให้เราไม่เจอเพียงร่างไร้

วิญญาณ

-

หลังจากนั้นไม่นานผมก็กลับบ้าน คุณแม่ผมตกลงให้ผมออกไปตามหามาซายะแล้ว ดังนั้นเลยเหลือแค่เรื่องจัดกระเป๋า

และออกเดินทางในช่วงหยุดฤดูหนาวที่กำลังจะมาถึง

ทันทีที่กลับถึงบ้าน ยูกิโนะก็เข้ามาทักผมเป็นคนแรก

"ท่านพี่ฮะ!"

เขายิ้มและวิ่งเข้าหาผม ผมเดินไปข้างหน้าแล้วอุ้มเขาขึ้น ผมถอนหายใจหนักหน่วง

"ท่านพี่?"

"สัญญากับพี่นะ ถ้ามีเรื่องอะไร นายต้องบอกพี่ก่อน โอเคมั้ย?"

"เอ๋...ทำไมล่ะฮะท่านพี่? อ๊ะ แล้วท่านพี่มาซายะเป็นไงบ้างฮะ? ยังแคมป์ไม่เสร็จเหรอ?" ยูกิโนะถามอย่างใสซื่อ

ผมหน้าบูดนิดหน่อยเมื่อจำได้ว่าผมโกหกน้องชาย ผมจะบอกยูกิโนะได้ยังไงล่ะว่ามาซายะออกเดินทางเพราะอาการอกหัก

และกำลังคิดเรื่องการฆ่าตัวตายอยู่? ให้ตายสิ ผมยังไม่เชื่อด้วยซ้ำว่ามาซายะกำลังวางแผนฆ่าตัวตายจริงๆ

"ท่านพี่ เป็นอะไรรึเปล่าฮะ?" ยูกิดนะดูสับสนเมื่อผมกอดเขา อืม ทำไมจะไม่สับสนล่ะ สำหรับยูกิโนะแล้ว ตอนนี้การ

กระทำของผมดูมั่วซั่วมากทีเดียว

ผมรู้จักหมอนั่นมาตั้งแต่ดัง ไอ้ความคิดที่หมอนั่นจะแบบ...หมอนั่นก็แค่คนงี่เง่ารักกีฬา และชอบแข่งกับผมกระทั่งเรือ่งโง่ๆ

เขาปัญญาอ่อน ทว่าซื่อสัตย์และตรงไปตรงมา เขาแคร์เพื่อนทุกคนในวิธีของตัวเอง

เรื่องจริงที่หมอนั่นเลือกจะฆ่าตัวตายมัน...

"ท่านพี่ร้องไห้นี่ฮะ! เป็นอะไรรึเปล่าฮะ?"

"อ๊ะ...ดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้นนะ"

ผมพยายามหัวเราะขณะถูตาตัวเองไปด้วย ร้องไห้ต่อหน้าน้องชายตัวเองนี่น่าอายพิกล

"ท่านพี่กำลังเศร้านี่ฮะ! เกิดอะไรขึ้นเล่าให้ผมฟังสิ!"

"ไม่มีอะไรจริงๆ นะ ยูกิโนะ" ผมยิ้ม ขณะที่กดอาการแพนิคของตัวเองให้ลึก...ลึก ลึกลงไป เพื่อจะได้ไม่ต้องคิดถึงมัน

อย่างน้อยๆ ก็ไม่ใช่ตอนนี้ ตอนที่ทุกคนยังมองเห็นผมอยู่

ยูกิโนะจะคิดยังไง ถ้าผมทำภาพลักษณ์พี่ชายที่น่าเชื่อถือพังลงในตอนนี้

"ท่านพี่ฮะ ถ้าให้ผมสัญญาว่าต้องเล่าทุกเรื่องให้ท่านพี่ฟัง ท่านพี่ก็ต้องทำแบบเดียวกันกับผมนะฮะ บอกผมนะว่าเกิดอะไร

ขึ้น ได้มั้ยฮะ" คราวนี้ ยูกิโนะกอดผมแน่น

ผม...จะให้เด็กมาเป็นห่วงปัญหาของผมได้ยังไงกัน ผมลูบหัวยูกิโนะและยิ้มอ่อนโยน "ท่านพี่คนนี้แค่เหงามากๆ และ

เครียดมากๆ พี่ปล่อยให้ตัวเองเครียดจนเกินไป ตอนนี้เลยเหนื่อยมาก" ผมเอนกายลงในอ้อมกอดของน้องชาย ถอนหายใจ

เบาๆ

"แค่นั้นจริงหรือฮะท่านพี่? ถึงท่านพี่พูดออกมา ผมก็ไม่บอกใครหรอกนะฮะ ผมสัญญา" ยูกิโนะยืดอกขึ้น พยายามทำตัว

ให้ดูจริงจัง "ถ้ามีใครรังแกท่านพี่ ผมจะปกป้องท่านพี่เอง!"

ผมหัวเราะตอบ "ขอบใจนะ ยูกิโนะ"

ผมกัดริมฝีปากขณะคิดเรื่องนั้น

แล้วถอนหายใจ "เอาล่ะ ยูกิโนะ จริงๆ พี่มีเรื่องต้องบอกนาย เรื่องมาซายะ..."

สุดท้ายผมก็เล่าความจริงให้ยูกิโนะฟังครึ่งหนึ่ง

ผมบอกเขาว่ามาซายะหนีออกจากบ้าง และตอนนี้เรายังหาเขาไม่เจอ ผมบอกว่าเราไม่รู้ว่าเขาหนีไปที่ไหน ทำให้ผมต้อง

ไปคฤหาสน์คาบุรากิแทบทุกวัน ผมกำลังพยายามหาเบาะแสว่ามาซายะไปที่ไหน และยังบอกว่าเพราะแบบนี้ คริสมาสต์นี้

ผมเลยจะไม่อยู่บ้าน

ยูกิโนะอดทนฟังเรื่องแต่งกึ่งจริงของผมอย่างตั้งใจ และเริ่มกังวลเรื่องมาซายะที่หายไป

แน่นอน ผมไม่บอกเขาหรอกว่ามาซายะหนีไปเพราะอกหัก ไม่ได้บอกด้วยว่าผมมั่นใจเก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์ว่าหมอนั่นหนี

ไปเพราะตั้งใจจะฆ่าตัวตาย คงยูกิโนะจะฉลาดกว่าเด็กๆ ในวัยเดียวกัน แต่ก็ยังเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง ผมจะไปบอกเด็กสาม

ขวบได้ยังไงว่าคนที่เขารู้จักกำลังจะฆ่าตัวตาย

พอเล่าจบ ยูกิโนะก็บอกว่าผมเป็นเพื่อนที่ดีของมาซายะ และจะไม่บอกใครด้วยว่าผมร้องไห้ ผมหัวเราะเบาๆ แต่ก็ยังขอบ

คุณเขาอีกที มันรู้สึก...ดีขึ้นมาก เมื่อได้ยกภูเขาออกจากอก

ผมอุ้มยูกิโนะไปห้องนอนของเขาแล้วห่มผ้าให้เตรียมเข้านอน

"ท่านพี่ฮะ"

"อะไรเหรอยูกิโนะ?"

"ถ้าท่านพี่มาซายะกลับมา ฝากบอกว่าผมอยากเล่นกับเขา แล้วก็คิดถึงเขาด้วยนะฮะ ถ้าท่านพี่มาซายะมีปัญหาอะไรก็มาคุยกับพวกเราได้...เราเป็นครอบครัวเดียวกันนี่ฮะ ใช่ไหม? อย่างน้อยเราก็สนิทกันมากๆ นะฮะ"

ผมหัวเราะอย่างอ่อนโยน เมื่อได้ยินยูกิโนะเปิดการ์ด "เราเป็นครอบครัวเดียวกัน" ขึ้นมา "ได้สิ พี่จะบอกเขาให้นะ"

"ราตรีสวัสดิ์ฮะท่านพี่"

"ขอบใจมากนะ ยูกิโนะ ฝันดีล่ะ"

-จบตอนที่21-

ยูกิโนะโคตรเทนชิ!!

>>169 หวีดดดด ดีจวัยส์ที่กาวเมาๆก่อนนอนของกูทำให้มึงมีพลังปั่นฟิค รออ่านนะคะ <3
>>170 แม่งได้ 555555555 ถ้ามีคนเขียนตอนไปดูดอกไม้ไฟละให้น้องยูกิโนะพูดคำนี้คงกลายเป็นตลกสามช่า 5555

>>184-185 ขอบคุณนะคะโม่งฟิคคค แงงงงงง ฮีลใจกูมากเลย หลังจากดูคะแนนสอบแล้วนั่งกินข้าวทั้งน้ำตา..

ยูกิโน้วววววววว ออร่าเทวดาของนว้องงงงงงงงงงงงงงงงงง ;;-;;)💓

อห กูโม่งแปลเอง เพิ่งเห็นว่าโพสต์แล้วย่อหน้าพังมาก

พอดีกูแอบนั่งแปลตอนทำงาน //กราบขอโทษทุกคนกับความอ่านยากนะคะ

>>189 ขอบคุณที่แปลให้อ่านนะมึง กูชอบตอนชูสุเกะร้องไห้แล้วยูกิโนะปลอบมั่กๆ ยูกิโนะน่ารัก เด็กดี เทวดาน้อย พี่น้องเอ็นโจนี่น่ารักจริมๆ เรย์กะควรเป็นพระยาเทครัวเหมาสองไปเลย//แค่กๆๆๆๆ

สารบัญอาหารหายไปว่ะ มีใครกู้คืนกลับมาได้มั้ย หรือฟู้ดซังน้อยใจระเบิดตัวเองหนี 555555555555555

>>191 ตอนนี้แม้แต่คานซังก็ยังพ่ายแพ้ให้กับไหดองซัง ฟู้ดซังจะไปเหลืออะไร

โหดกว่าอาจารย์วิทยาศาสตร์ก็ไหดองซังนี่แหละ ปล่อยเรย์กะกูออกมาเถอะป่านนี้เค็มชนะเกลือทะเลแล้วมั้ง

เดี๋ยว​ครบปีจะมีอะไรฉลองมั้ย.....

>>187 ไหนๆก็ไหนๆ มึงเขียนต่อเลย จอมมารพาเจ้าแม่ไปเลี้ยงไถ่โทษที่ทำให้อดกินของโปรด หรือจะกินในความหมายอื่นก็ไม่ว่ากัน//ขวยเขิน

>>191 กูเติมอีกอันให้ละ ถถถ

>>194 ตอนที่ 300 เวอร์ชั่นโม่ง---

Reika&Yukino (Onee-san)

http://imgur.com/Hv2ezxF

>>198 กรี๊ดดดด อีกรูปนึงนี่ยูกิโนะคุงตอนโตหรือคุณพี่เนี่ย

>>199 ยูกิโนะ ๆ เข้าคอนเซปต์กินเด็กในวันนี้ ถูกเด็กกินในวันหน้า

>>200 รีเควสเอ็นโจคนพี่เวอร์ชั่นหัวทองกับหัวดำอยู่ด้วยกันด้วยได้มั้ยคะ

>>201 (กรีดร้องในใจรัว ๆ) อันที่จริงไม่เคยคิดถึงเวอร์ชั่นนี้มาก่อน อมก. จะลองกลับไปวาดดูนะ

กูไม่ใช่สายวาดเท่าไหร่ แต่อยากวาดท่านเรย์กะในความคิดกูออกมา กูมโนเจ้าแม่ประมาณนี้ว่ะ55555

http://imgur.com/a/7enOf9m

>>203 โห น่ารักโคตร

>>198 กรี๊ดๆๆๆ ยูกิโนะคุงงง ตอนมอปลายคงจะกรุบกริบแซ่บเว่อร์ แง นึกถึงฟิคที่น้องหลอกทั่นเรย์ก่าไปบ้านผีสิงงานรร แม้จะเป็นฟิคของคนพี่ แต่ก็คือน้องฮอตไฟเยอร์มากกก

อยู่ดีๆกูก็คิดขึ้นได้ว่าพอน้องยูกิโนะโตจนไปจีบท่านพี่เรย์กะได้แล้วเอ็นโจคงวัยกำลังดี(/////) คุณอาเอ็นโจที่ปักหลักรักมั่นกับเพื่อนตัวเองแต่ไม่กล้าเดินออกจากเฟรนด์โซนต้องมองน้องชายเดินหน้าจีบ'เพื่อน'ตัวเอง หลายปีต่อมาก็เจอรักครั้งใหม่อีกครั้ง ลูกเพื่อ-- แค่กกกกกกก

>>206 คุกๆๆๆๆ

>>206 เดี๋ยว!! กว่าลูกเพื่อนจะโตนี่ไม่หงำเหงือกกันพอดีเหรอ

ว่าไปวันนี้กูดูซีรีย์ญี่ปุ่นเรื่องนึงที่นางเอกถูกเพื่อนสาวคนสนิทแย่งคนรัก นางก็ไปช่วยเลี้ยงลูกชายเพื่อนให้โตมาตรงตามรสนิยมป้า ค่อยๆหลอกล่อเด็กน้อยจนเด็กมันหลงรักป้าแบบหัวปักหัวปำ แต่จริงๆป้าน่ะต้องการแค่แก้แค้น หลอกให้อยากแล้วจากไป กูดูแล้วรู้สึกว่าถ้าเรย์กะได้แต่งกับมาซายะจริงๆ อีเอ็นโจมันต้องดำเนินการตามเรื่องที่กล่าวมาข้างบนนั่นแน่ๆ 55555555

>>208 ซีรีย์เรื่องอะไร กูอยากดูบ้างจริงๆ

>>209 Kenja No Ai มันมีอะไรมากกว่าที่กูเล่านะ ต้องดูเอง แต่รับประกันความแซ่บของลูกเพื่อน น้องเขางานดีจริงๆ

>>210 กูมานั่งดูละ เพิ่งดูจบไปตอนนึง กูอุทานได้แค่ว่า OMG

>>208 อย่านะ เกลียดพล๊อตเลี้ยงต้อยมากๆ

กูฝันว่าได้อ่านตอนต่อ ทำไมมันเศร้ายังงี้

>>210 อ่ะ กู>>211 เองนะ ตอนนี้กูดูจบ 4 ตอนละ
กูไม่คิดว่ามันจะจบแบบนั้น T_T อีเหี้ยยยยยยยย มึงกูรู้ว่าแม่งมาม่าแน่ๆ แต่แม่งเอ๊ยยยยยยยยยยย กูหาคำบรรยายความรู้สึกกูไม่ได้อ่ะ

>>213 Never give up on your dream, keep sleeping. /ยื่นหมอนให้

>>214 ยินดีด้วยที่ดูจบนะมึง ตอนจบกูก็ wtf เหวอไปเหมือนกัน 555555555555555555555

ไม่ได้กลับเข้ามู่มานาน ขอขอบคุณโม่งทุกคนที่ยังอยู่เป็นเพื่อนปูเสื่อรอ และผลิตกาวมาหล่อเลี้ยงหัวใจ

เขาจะกลับมาจริงๆเหรอวะกุรู้สึกเขาเทแล้วอะทั้งพิกซีฟเอยไรเอย ไม่มีแม้แต่เงา(...)

>>218 เขียนมาจะ 300 ตอนจะมาเทกันง่ายๆขนาดนั้นเลยหรอมมมม ;w;

ท่านฮิโยโกะเขาอาจจะเลี้ยงลูกอยู่ก็ได้ใครจะรู้-------

>>220 ใช่ๆ เคยมีคนสันนิษฐานว่าท่านฮิเป็นแม่ลูกอ่อนด้วยนี่

>>218 มีพิกซีฟด้วยอ่อวะ ขอวาร์ป

>>221 ถะ ถ้าจริงๆ แล้วเป็นคุณพ่อล่ะ

>>223 อห. พีค

อย่าคิดมากมึง คนเขียน hunter x hunter ยังดองหลายปีเพราะช่วยเมียเลี้ยงลูกเลย (ป่ะวะ...)

>>225 คนเขียนฮันเตอร์มีปัญหาเรื่องสุขภาพด้วยมึง เห็นว่าปวดหลังเรื้อรังอะไรนี่ล่ะ

>>225 เค้าหย่ากะเมียแล้วเมิง

>>223 ถ้าเป็นคุณพ่อแล้วแต่งปหของเจ้าแม่จากที่เมียบ่นให้ฟังจะน่ารักชหเลยนะมึง

>>228 ky แป๊ป กูแม่งนั่งคิดนานมากว่า ปห ของมึงย่อมาจากอะไร 5555

>>229 ตอนแรกกูก็งง นึกว่าย่อมาจากประโยค ไปๆมาๆอ๋ออ ปัญหา
>>228 มุ้งมิ้งมากมึง น่าร๊ากก

>>229 โทษๆ กูติดใช้ตัวย่อถถถถถถถถ

<<Fan Fic : เอ็นโจ ชูสุเกะ PoV Chapter 22 >>
หลังจากใช้เวลาตลอดช่วงวันหยุดฤดูหนาวเพื่อค้นหาเพื่อนรักที่พยายามจะฆ่าตัวตาย เราก็กลับถึงบ้านจนได้

ต่างจากทริปที่ผ่านๆ มา เพราะการเดินทางกลับบ้านครั้งนี้เงียบงันตลอดทาง

มาซายะหลับอยู่ข้างๆ กาย ผมเอาเสื้อโค้ทกันหนาวของตัวเองห่อตัวเขาไว้ระหว่างงีบ ดวงตาหรี่ลงเมื่อเห็นถุงดำใต้ตาและสัมผัสถึงผิวของหมอนั่นที่เย็นเฉียบ

ถ้าไปถึงช้ากว่านี้อีกนิดเดียวล่ะก็...

ผมดึงสติตัวเองกลับมา กัดฟันแน่น ไม่ต้องไปคิดว่า 'ถ้าหาก' อีกแล้ว ผมเอาตัวเขากลับมาบ้านได้แล้ว อย่างมีชีวิต นี่คือสิ่งสำคัญในตอนนี้ และต่อไปคือต้องมั่นใจว่าหมอนี่จะไม่ทำแบบนี้อีก

ผมเอนกายพิงเบาะ มองมาซายะที่หลับไหล

"นายมันงี่เง่า..."
-

พามาซายะกลับบ้านเสร็จแล้ว หมอนั่นก็ถูกพ่อแม่ของตัวเองจับตามองอยู่ในบ้าน เนื่องจากพ่อแม่ของมาซายาเป็นห่วงมาก หมอนั่นเลยต้องถูกกักตัวไว้โดยมีข้าราชบริพาร คุณหมออีกหลายคน คนใช้อีกเพียบคอยเฝ้าดูและบริการตลอดเวลาทั้งวัน ผู้สืบทอดตระกูลคาบุรากิที่กระตือรือล้นอยู่เสมอคนนั้นกลายเป็นแค่ร่างเปล่าๆ นายท่านและมาดามของบ้านพากันเป็นห่วงลูกชายแทบบ้า ร่องรอยตีนกาที่โผล่ขึ้นมาบนใบหน้าของทั้งคู่สะท้อนถึงความเป็นห่วงรุนแรงของทั้งสองคน
ความหวาดกลัวนี้เองทำให้ทั้งคู่เพิ่มความแน่นหนาทางด้านความปลอดภัยในทุกที่ที่อาจเป็นอันตรายได้ พื้นที่อย่างห้องครัวและระเบียงกลายเป็นสถานที่เฝ้าจับตา และทุกครั้งที่มาซายะจะไปที่ไหน เขาต้องมีบอดี้การ์ดหรือคนใช้ส่วนตัวติดตามไปด้วยเสมอ พวกนั้นตัวติดหนึบตั้งแต่หมอนี่กลับถึงบ้าน เท่าที่ผมรู้ตอนนี้คือ มาซายะถูกสั่งห้ามไม่ให้ไปไหนโดยไม่มีคนพวกนี้ไปด้วย

ตอนนี้มาซายะอยู่ในสภาพเลวร้ายสุดๆ

ผมนั่งบนเก้าอี้ มองมาซายะที่กำลังทานอย่างเชื่องช้า ปกติหมอนี่เป็นพวกที่กินได้มากจนน่าตกใจ กลับเลวร้ายถึงจุดที่บอกว่าอิ่้มทั้งที่กินข้าวต้มไปแค่ไม่กี่ช้อน อันที่จริง เราพยายามจะให้เขาทานอะไรหนักๆ บ้าง ทว่าเขากลับอ้วกออกมาจนหมด

ต่อจากออกเดินทางแล้ว ก็จะอดอาหารเรอะ?!

สิ่งนี้มีแต่เพิ่มความกังวลและแพนิคของพวกเราเท่านั้น

ผมส่งแก้วน้ำให้มาซายะตอนที่หมอนั่นยื่นมือมา ดวงตาผมยังจับจ้องทุกการเคลื่อนไหวของเขา มือสั่น เสียงแหบพร่า ผิวซีดเผือดทำให้หมอนี่ดูเหมือนคนที่กำลังต่อสู้กับอาการป่วยสาหัส

ช่วงนี้ห้ามคนเข้าเยี่ยม เพียงไม่กี่คนที่อนุญาตให้พบมาซายะได้มีแค่คุณหมอ, พ่อแม่ของเขา และผมเท่านั้น กระทั่งญาติสนิทก็ห้ามเข้าคฤหาสน์คาบุรากิ กฏข้อนี้ใช้กับทุกคน โดยเฉพาะยูริเอะ

เนื่องจากเหตุผลที่มาซายะออกเดินทางคืออกหัก เธอเลยถูกปฏิเสธและห้ามเข้าใกล้มาซายะในช่วงนี้ ใครจะรู้ว่ามาซายะจะเป็นยังไงถ้าเห็นเธอปรากฏตัว? นี่อาจเป็นการผลักมาซายะไปขอบผาเลยก็ได้

แล้วยูริเอะล่ะ?

พระเจ้า ผมคิดไม่ออกเลยว่ายัยนั่นจะรู้สึกเจ็บปวดและรู้สึกผิดขนาดไหน ถึงจะไม่ใช่ความผิดของเธอสักนิด แต่ยูริเอะก็เป็นคนจิตใจอ่อนโยนมาก เธอต้องร้องไห้แน่ถ้าเห็นมาซายะตอนนี้

ผมก็ร้องไห้เหมือนกัน ตอนที่พบตัวเขา

สุดท้ายผมก็นึกถึงตอนที่ผมเจอเข้าขึ้นมา ทั้งมืดมน สิ้นหวัง รอบตาดำปื้น ทั้งยังใบหน้าซีดเซียวแข็งทื่อ ตอนที่ผมเจอมาซายะนั้นเขาดูทั้งน่าสงสารคล้ายจะแตกสลาย

มาซายะดูจะแปลกใจและตกใจที่ผมปรากฏตัวอย่างกระทันหัน ผมไม่โทษเขาหรอก หมอนั่นคงคิดว่าตัวเองจะหนีออกไปฆ่าตัวตายได้ล่ะมั้ง ไอ้โง่เง่าน่ารังเกียจนี่

"นายร้องไห้น่าเกลียดชะมัด"

คำแรกที่เขาพูดกับผมหลังผ่านไปเดือนนึงโดยไร้การติดต่อใดๆ หลังจากที่ผมต้องค้นหาเขาอย่างไร้จุดหมายตลอดวันหยุดฤดูหนาว หลังจากตามหาเขาไปทั่วอย่างยากลำบาก...

หมอนี่โชคดีแล้วที่ผมควบคุมตัวเองได้ดีขนาดนี้ ไม่งั้นผมคงต่อยเขาไปแล้ว

คุยให้เขายอมล้มเลิกเป็นอุปสรรคที่ยิ่งใหญ่ที่สุดตลอดการค้นหาครั้งนี้ ไอ้หัวดื้อนี่เป็นเหมือนการลงทัณฑ์จากสวรรค์ของผม การกล่อมเขาเป็นสิ่งที่ทำให้ผมตึงเครียดที่สุดเท่าที่เคยทำมา

พูดผิดแค่คำเดียว ผมอาจส่งหมอนี่เข้าโลงได้เลย

ผมสะบัดไล่ความทรงจำในหัวเมื่อได้ยินเสียงเรียก มาซายะ

"ชูสุเกะ...?"

"ทานหมดแล้วเหรอ?"

"ยัง"

ผมยิ้มอ่อน "ไม่เอาน่ามาซายะ ถ้านายทานหมดเดี๋ยวฉันแอบเอาช็อคโกแล็ตมาให้"

แอบเอาช็อคโกแลตมาให้

ทำให้ผมนึกถึงตอนเด็กๆ เวลามาซายะทำตัวดื้อกับคุณแม่ เธอก็จะห้ามเขาทานขนม แล้วหมอนี่ก็จะโมโหกระฟัดกระเฟี้ยด วิธีทำให้หมอนี่อารมณ์ดีขึ้นคือผมจะเอาช็อคโกแลตใส่กระเป๋าและแอบเอาให้เขาเวลาที่แม่เขาไม่ได้มองอยู่ จากนั้นนก็กลายเป็นนิสัยที่ผมต้องคอยแบกช็อคโกแลตมาให้มาซายะเวลาหมอนี่อยากกินขนม

"ฉันไม่อยากได้"

ผมยิ้มแข็งๆ ซ่อนความเจ็บปวด 'นายไม่เคยปฏิเสธขนมมาก่อนเลยนะ'

เหมือนมาซายะจะไม่สังเหต หรือไม่ก็อาจจะเหม่อลอยเกินไป เขาสั่นกระดิ่งเป็นสัญญาณให้พวกคนใช้เข้ามาทำความสะอาดเก็บจานอาหาร ผมนั่งกระดิกเท้าอย่างไม่สบายใจเมื่อเห็นท่าทีเหม่อลอยของเขา

"จะทุ่มนึงแล้ว"

"ฉันรู้"

"ไม่ใช่ว่านายต้องรีบกลับบ้านเหรอ?"

"ฉันจะค้างที่นี่ เดี๋ยวนอนห้องรับแขก"

มาซายะพยักหน้าแล้วกลับไปทำหน้าว่างเปล่าเหมือนเดิม

ผมทนความเงียบแบบนี้ไม่ได้...

"นี่ มาซายะ เรามาคุยกันจนกว่าจะนอนดีกว่า"

"ฉันไม่อยากคุย..."

"งี่เง่า ถ้านายอยากพูด ก็พูด ฉันคุยได้ทุกเรื่อง"

"นายจะตัดสินฉัน"

ผมมองมาซายะอย่างเงียบงัน ก่อนจะเปิดปาก "ฉันเป็นเพื่อนสนิทนายนะ ฉันไม่ตัดสินนายหรอก แค่บอกฉันมา โอเค้?"

ผมเห็นมาซายะยังลังเล เลยยิ้มอ่อนโยนไปให้ "ฉันจะอยู่นี่ตอนที่นายพร้อม"

ผมเดินไปยังประตู ทว่าถูกหยุดเอาไว้เสียก่อนด้วยแรงดึงที่แขนเสื้อ

"หืม?"

"ชูสุเกะ...ขอบใจ...ที่ตามหาฉัน"

"ฉันต้องตามหานายอยู่แล้ว ถ้านายหายไปแล้วใครจะมาเป็นเพื่อนสนิทฉันเล่า?" ผมหัวเราะแล้วตบหัวเขาเบาๆ

"เจอกันพรุ่งนี้เช้า"

"ฝันดี...ชูสุเกะ"

"ฝันดี"

*จบ Ch22*

กุจิ้นบทนี้มาก แง

>>232-233 คือ กูเรือเจ้าแม่จอมมารนะ แต่อ่านตอนนี้ กูอยากแล่นเรือคาบุเอ็นโจมาก คือบทส่งมากกกกกก

>>234 เปิดมามองหน้าตอนนอนกูก็ ก่ดหวฟ่ดหวสฟ่ดหวสด่วฟสดาห่

>>235 มีความโบรแมนซ์สูงมาก กูสงสารเมียของสองคนนี้มาก คือตอนแต่งไปถ้าสนิทกันเบอร์นี้นี่เป็นกูมีสงสัยอ่ะ

>>235 มองหน้าตอนนอนนี่เหมือนพระเอกมองนางเอกด้วยความเป็นห่วง...เอ๊ะ หรือนางเอกมองพระเอกด้วยความเป็นห่วงกันวะ 555555555
อะไรคือการแอบเอาช๊อกโกแลตให้มาซายะจะได้อารมณ์ดีวะนั่น จะเอาใจใส่กันเกินไปแล้วววววว แถมยังเอาเสื้อโค้ทตัวเองห่อตัวให้อีก คือตอนเอาคลุมตัวให้มันก็ต้องมีการใส่ให้ใช่มั้ย อาจจะได้กอด//แค่กๆๆๆๆ กูไม่ได้คิดอะไรไม่ดีไม่งามเลยนะ

ฮือออ กูไม่อยากจิ้นเลยนะ แต่แม่ง.... เป็นห่วงเป็นใยกันขนาดนี้ มีการแอบเอาขนมมาให้ พอโดนปฏิเสธก็เสียใจ แถมมีนอนเฝ้าอีก ตอนเพื่อนกูเป็นไข้หวัดใหญ่กูยังไม่ขนาดนี้เลย นี่คิดจริงๆนะเนี่ย

......อืม จิ้นแหละ จิ้นไปแล้ว จิ้นมันทั้งบทเลย 55555

กูอ่านบทนี้แล้วรู้สึก...แน่ใจนะว่านายชอบเจ้าแม่น่ะ 55555

>>240 ก็ ตัวเขาจิ้นตัวเองเป็นพ่อ เรย์กะเป็นแม่ มาซายะเป็นลูก พ่อห่วงลูกก็ไม่แปลกนี่

แถได้แค่นี้แหล่ะ

ถามไรหน่อยดิ มึงว่าจอมมารรู้ว่าวาคาบะกับเจ้าแม่เป็นเพื่อนกันมั้ย แล้วถ้ารู้นี่รู้ตอนไหนวะ หรือตอนอยู่ห้องเดียวกันได้คุยกับวาคาบะบ่อยเลยพอเดาได้ว่าอะไรเป็นอะไร เพราะกูคิดว่าวาคาบะไม่น่าจะหลุดปากออกมานะเรื่องนี้ 555555555555

>>242 กูว่ารู้ นางรู้ทุกเรื่่งในโลกหล้าอะจริงๆ

กูรู้สึกว่าเอ็นโจกับวาคาบะมีหลังไมค์ต่อกันว่ะ คือต่อหน้าคนอื่นอาจจะไม่ได้ดูสนิทสนมกันมาก แต่มีการแนะนำขนมหรือชี้ชวนให้ดูนั่นนี่แล้วหัวเราะด้วยกัน ก็น่าจะเคยคุยกันจนสนิทในระดับหนึ่ง อาจจะแลกเปลี่ยนข้อมูลข่าวสารเรื่องเรย์กะจังกันลับๆ อย่างเช่น วันนี้เรย์กะจังมาที่บ้าน กินมองบลังก์ไปสามชิ้น ถ่ายรูปตอนกินไปให้แล้วไถเงินเอ็นโจว่าถ้าอยากเห็นเยอะกว่านี้ให้จ่ายตังมา //ผิดๆๆ

กูว่าวาคาบะกับเอ็นโจเป็นเพื่อนกัน เพราะดูจากที่ออกปากขอให้เรียกเอ็นโจคุงด้วยตัวเองกับอะไรหลายๆอย่างเช่น แนะนำขนม เดินไปหาวาคาบะแล้วคุยเอง ไปยืนข้างๆไม่ให้วาคาบะโดนบอลปาใส่ หรือพาวาคาบะไปหาเรย์กะที่ล็อคเกอร์ ถ้าเอ็นโจตะล่อมถามเป็นเชิงว่ารู้เรื่องเรย์กะแล้วนะ วาคาบะคงยอมพูดมั้ง แต่อาจจะพูดอ้อมๆไม่ทั้งหมดหรอก

เพื่อนโม่ง กุมีไอเดียแปลกๆขึ้นมาในหัวว่ะ
เรื่องคือ ท่านเรย์กะกับจอมมารคบกันแล้ว พอจะไปเดทด้วยกันก็มีอุบัติเหตุให้นางเดี้ยงต่อหน้าแฟน เอ็นโจกลายเป็นพวกหมดอาลัยตายอยากกะชีวิตแต่ไม่ฆ่าตัวตาย ส่วนเจ้าแม่ก็กลายมาเป็นวิญญาณคอยเฝ้ามองทั่นจอมมารอย่างเศร้าๆแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ สุดท้ายเอ็นโจเกิดประสบอุบัติเหตุรอดออกมาเกิดสัมผัสถึงนางได้ ตอนจบพอเอ็นโจตายก็จับมือกันไปโลกหน้า จบ
นี่กุทำอะไร!!!!!!!!
ป.ล.ถึงกุคิดขึ้นมาได้ก็ไม่มีปัญญาแต่งหรอกนะฝากความหวังกับเพื่อนโม่งฟิคเถอะ

>>246 กูนึกถึงเรื่องเสียงจากคนตาย มีผีเพื่อนสมัยเด็กตามติด 555555

>>246 มึงงงงง คือคู่นี้จะได้มีความสุขไหม จะเดทคนเขียนก็ดอง ได้เป็นแฟนในกาว ก็ดันให้ตายห่าอีก

>>248 พรุ่งนี้ก็ครบรอบหนึ่งปีแห่งการดองแล้วว่ะ ถ้ากูจะแอบคาดหวังปาฏิหารย์เล็กๆ ดวงใจน้อยๆ ของกูจะเจ็บปวดซ้ำแล้วซ้ำเล่าอีกหรือไม่วะ เฮ้อออออ

>>249 กูหวังแค่ท่านฮิยังมีชีวิตอยู่ก็พอ ตราบเท่าที่ท่านฮิยังมีขีวิต กูก็ยังมีความหวัง

>>248 นั่นดิ หรือที่ดองไปปีนึงคือจะแกล้งองค์ชายให้ทรมานเล่นวะ 555555555555555555

ใกล้เทศกาลฮัลโลวีนแล้ว กุว่าเจ้าแม่ต้องนน.ขึ้นเพราะกินขนมเทศกาลเยอะแหง ๆ

>>251 กูสงสารฮีมาก ใครก็ได้ปล่อยกาวมาฮีลกูที

>>248 คู่นี้อุปสรรคเยอะมาก ชอบเขาแต่เขาก็หนี จะคุยหรือจะพาไปไหนต้องเอาน้องมาอ้างไม่งั้นไม่ได้ไป เบอร์โทรหรือเมล์ก็ไม่มี เจ้าแม่ดูจะมีใจให้แต่ดันมาเจอก้างชิ้นใหญ่มากติดคออยู่ แถมยังมีคนเอาหินมาถ่วงเรือเพิ่มให้จมตลอด พอจะได้เดทก็ยังถูกดองข้ามปี แถมฟิคหลังๆก็ไม่ค่อยจะส่งเสริม เดี๋ยวอกหักรักคุดหรือตายจากกันอีก โถ องค์ชายยิ้มขื่นๆของบ่าว

>>254 มึงต้องนับช็อตที่เจ้าของเรือชอบระเบิดตัวเองทิ้งด้วยนะเว้ย เอ๊ะ หรือนั่นคือความประหม่าขององค์ชายไก่อ่อนที่ตื่นเต้นจัดจนทำอะไรไม่ถูก เลยหักเลี้ยวโค้งจมเรือแม่งดื้อๆ เลยวะ 55555

คาบข่าวมาบอก บากะริน่าประกาศทำอนิเมะแล้วนะ
https://www.youtube.com/watch?v=hGVgALBz6s4

>>256 ไม่ต้องไปถึงขั้นประกาศทำอนิเมะหรอก แค่ท่านเรย์กะเขียนต่อกูก็ดีใจจนน้ำตาไหลแล้ว 55555555555

>>256 โฮ้ ข่าวดี กรุรอยลเลย

วันพรุ่งนี้ก็ครบรอบ1ปีแล้ว ท่านฮิได้โปรดกระซิบข่าวมาที

คิดถึงท่านฮิ จะไม่มาจริงๆหรอ ป่านนี้ลูกน่าจะเริ่มเดินแล้วแล้วนะ ท่านฮิกลับมาเถอะ pls ถ้าท่านฮิกลับมากูจะช่วยจอมมารเจาะเรือตัวเองวันนึง

>>260 ช่วงลูกเดินนี่ยิ่งวุ่นเลยนะ ว่างอีกทีน่าจะช่วงลูกเข้าโรงเรียน

>>261 เข้ แล้วอีกกี่ปีลูกถึงจะเข้าโรงเรียนวะ

>>262 อนุบาลก็สามขวบ รอไปอีกสองปี

กูรอได้ แค่ 2 ปีเอง...

เดียวๆ ท่านฮิโยโกะ อาจ ไม่ได้มีลูกก็ได้

แต่เวลาผ่านไปไวนะ แป๊บๆกระทู้ซุยรันก็จะใกล้ครบรอบ 2 ปีแล้ว เราอยู่กันมานานพอสมควรเลยนะนี่

>>266 ไหลกันมาด้วยพลังกาว//แวบไปดูสารบัญฟิก เออ กาวล้วนๆ

อืม... ผูกพันกับพวกมึงเหมือนกันนะ ถ้าสมมติ(ย้ำ สมมติ) ท่านฮิไม่มาอัพอีกแล้วอะ พวกเราจะยังคุยกันไปเรื่อยๆแบบนี้เหมือนเดิมไหม

กูคนนึงล่ะที่ไม่อยากให้ร้าง จะทู่ซี้ต่อไปเรื่อย ๆ จนกว่าตอน 300 จะออก

รอตอนที่ 300 จนกระทู้จะ 30 ล่ะนะ ฮา

>>270 ตอนแรกอ่านเป็นกระทู้ที่สามร้อยคือตกใจเหี้ยๆ ถ้าท่านเรย์กะยังไม่ลงจากคาน จุดนั้นคือแบบกูอาจจะตายก่อน

>>271 อยากพิมพ์ว่ารอถึงกระทู้ที่สามร้อ----แต่กลัวใจตัวเองจัง 555555

ปีนึงแล้ว อัพเถอะค่ะ ฮิโยโกะซามะ
ถ้ากินลูกมิราเคิลมันจะเกิดมิราเคิลจนฮิโยโกะซามะอัพเจ้าแม่มั้ยนะ

เม้าท์เรื่องของกินจิปาถะรอไปเรื่อยๆ กูว่าก็ถึงกระทู้ที่ 300 ไปเองนะ 555

โฮฮ วันนี้ครบรอบ 1 ปีแล้ว องค์ชายของกูจะได้เดทกับเขามั้ย ;____;)

เอ็นโจกูนกแล้วนกอีกจนจะกลายเป็นฟินิกส์ละ ให้ฮีได้เดตกับเค้าสักครั้งเถอะ

ขอร้องด้วย ท่านฮิมาอัพที~

ทางญี่ปุ่นว่าไงบ้าง มีใครรู้มั้ย เป็นห่วงท่านฮิจัง

ท่านฮิอาจกำลังออกธุดงค์อยู่ก็ได้

บางทีก็รู้สึกเลิกหวังว่าจะได้อ่านตอนใหม่แล้ว...

อย่าเพิ่งหมดหวัง!!! ตราบใดที่ยังมีกาวอยู่ เราก็จะหวังต่อไป!!!

ตอนนี้กาวก็อยากอ่านค่ะะะะะ โม่งฟิคทั้งหลายคะ คิดถึงจังเลยค่ะ

เราจะสูดอัดกาวทั้งหมดที่พวกเรามี!!!!! จุดกัญชาทั่วท้องทุ่ง!!!!!! อย่างไม่หยุดยั้ง!!!!!!!

>>278 ทางญป.พูดกันว่าถึงท่านฮิจะหายไป 1 ปี แต่ก็รออ่านตอนต่อกันอยู่นะ

อาจจะตันอยู่ เขียนไม่ออก มันจะเข้าอีเวนท์หวานแหววเดทสามคนพ่อแม่ลูกซึ่งไม่เหมาะกับเจ้าแม่ที่มีคานซังอยู่แล้ว อ.แกเลยกำลังหาวิธีหักธงอยู่ ถถถถถถถถถถถถถถ

>>285 พาท่านพี่กับท่านอิมาริไปด้วยสิ อห.นี่มันโฮสคลับ ver2 ต่อจากภาคสวนสนุกชัดๆ

>>286 ท่านพี่กับอิมาริอาจจะมีเดทดูดอกไม้ไฟหลังเลิกงานกันอยู่แล้วก็เป็นได้นะมึ้งงงงงง

เราคือโม่งที่เคยเขียนเรื่องคู่หูทะลุมิติเมื่อนานมาแล้ว (เป็นฟิคที่คาบุรากิกับเรย์กะทะลุมิติไปโลกในมังงะ) เราสะเทือนใจกับการแปลถึงต้นฉบับญี่ปุ่นจนไม่มีแรงกายแรงใจเปิดเว็บโม่งอีกเลยนับแต่วันนั้น และดองฟิคเอาไว้อย่างยาวนาน จริงๆตอนจบก็คิดไว้ แต่ไม่สามารถเขียนต่อได้แม้แต่บรรทัดเดียว ทั้งๆที่แต่ก่อนเขียนตอนใหม่ทุกวันยังไหวจากแรงใจที่ได้อ่านตอนใหม่ที่มาเกือบทุกวัน วันนี้เพิ่งมาเห็นโม่งแปลโพสฉลองครบรอบ 1 ปี ดองฟิคของท่านฮิโยโกะ เลยรู้สึกอยากลองแอบกลับเข้ามาดู เพิ่งเห็นว่ากระทู้ไปไกลมากแล้วเหมือนกัน กำลังลังเลอยู่ว่าจะหนีต่อไป ไม่อ่าน ไม่ตามอะไร หรือจะกลับสู่โลกความจริง ไล่อ่านโม่ง อ่านตอนเก่าๆ และยอมรับความทรมานที่ต้องรออย่างไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนถึงจะได้อ่านตอนต่อไปอีกครั้งดี

>>288 กูเข้าใจฟีลนั้นนะเว้ย เพราะกูก็กาวไม่ค่อยจะออกเลยไม่ค่อยได้ลงฟิคถี่แบบเมื่อก่อน ได้แต่อ่านของคนอื่นเขา ตอนจบหรือโครงเรื่องดำเนินไปยังไงก็คิดไว้หมดแล้วนะ แต่ก็เขียนไม่ออก หมดไฟมากๆ นึกถึงสมัยก่อนที่ลงฟิคทุกวันจัง อยากได้ความขยันแบบนั้นกลับมา 55555555555555

>>289 เรื่องนี้ตามยากอีก เพราะท่านฮิติสมาก ลิขสิทธิ์เป็นของท่านเพียงผู้เดียว orz ถ้าตีพิมพ์ยังพอมีสำนักพิมพ์เร่งได้ กระซิกๆ

>>288 เราชอบคู่หูทะลุมิติของโม่งมากเลยนะ เป็นกำลังใจให้ จุ๊ฟจุ๊ฟ แนะนำโม่งอ่าน ฟิก a-z ในนี้แหละ ฟินมว้ากกกก

>>288 โม่งทะลุมิติมาล่ะ//วิ่งเข้าไปกอด

>>288 กูเข้าใจฟิลมึงนะ เอาเป็นว่าขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของมึงแล้วกัน //แต่ฟิคa-zมู้ที่แล้วดีจริงๆนะมึง

>>288 รักฟิคทะลุมิติคาบุเรย์มากเหมือนกัน เป็นฟิคที่เยียวยาใจกูสุดๆ เพราะกูหาคาบุเรย์มานานมาก ;w; กูรอฟิคนี้มาต่อมาตลอด เข้าใจความรู้สึกมึงที่เขียนต่อไม่ออกนะ
>>289 เมื่อก่อนกูก็ขยันแต่งฟิค แต่งทุกอาทิตย์ มีวินัยสุดๆ แบบมันจะฮึดแต่งขึ้นมาเองได้ แต่ตอนนี้กูมีกาวในหัวเต็มไปหมด แต่กูเขียนไม่ออกเลยแม้แต่ตัวเดียว อันนี้เพราะกูขี้เกียจเอง ไม่ได้มีเหตุผลอะไรลึกซึ้ง กูอยากได้ความขยันแบบนั้นกลับมาเช่นกัน

ขอบคุณมากๆเลยเพื่อนโม่ง เดี๋ยวอาจจะลองไปอ่านดู

>>294 จริงๆกูก็ขี้เกียจเหมือนกัน แต่ก็จะพยายามลงอยู่นะ กูนับถือคนที่แต่งจบมากๆ การเขียนอะไรซักอย่างให้จบนี่มันต้องใช้ความอดทนและวินัยสูงมากกกก กูไม่น่าจะประกอบอาชีพนักเขียนนิยายได้ เพราะฟิคกูยังดองเลย ดองเยอะด้วย 55555555555

>>288 คิดถึงโม่งฟิคจังเลยค่ะ! *วิ่งไปเกาะแกะ*

หรืออ.ฮิโยโกะแกก็หมดไฟเหมือนกันวะ คือมีพล็อต วางโครงเรื่องไว้แล้ว รู้ว่าจะเป็นยังไงต่อไป แต่ก็เขียนไม่ออกซักบรรทัดเลยหยุดยาวไปขนาดนี้

>>298 ถ้าเป็นแบบนี้ก็ขอให้แกมีไฟไวๆ หรืออย่างน้อยก็มาประกาศสักหน่อยว่า ฉันยังสบายดีอยู่นะค้าาา แต่ตอนนี้ยังไม่มีไฟเขียนต่อเลยขอดองเอาไว้ก่อน เทะเฮะะ–- ☆

>>298 ถ้าเป็นแบบนั้นจริงกูจะสบายใจนะ อย่าน้อยท่านฮิก็ยังมีชีวิตอยู่ดี

>>299 กูก็นักแต่งนิยายนะ ถ้าดองจริง ๆ ไม่กล้าประกาศแบบนั้นอ่ะ คือ จะมาอีกที ต้องมีตอนใหม่เลย หรือไม่ก็บอกว่าจะลงตอนใหม่ตอนไหน ไม่งั้นก็จะทำตัวหายวับ ติดต่อไม่ได้อ่ะ

เนื่องในโอกาสถึงตอนที่ 299 มาครบปีกูเลยอ่านวนตั้งแต่ตอนที่ 1 อีกรอบ//ซับหัวตา
เพื่อนโม่งคิดว่าสถานการณ์ไหนที่จะทำให้สามหน่อแห่งซุยรันเรียกชื่อต้นกันซักที(ยกเว้นเวลาอยู่ต่อหน้าพ่อแม่) ทั้งๆที่มีธงตั้งแต่ตอนคาบุรากิพึมพัมขึ้นมาตอนเห็นรุ่นน้องเรียกท่านเรย์กะแล้วแท้ๆ....

>>302 สำหรับเรื่องนี้แล้ว เผลอๆจะจบมหาลัยก็ยังเรียกกันแต่นามสกุลกันเลยนะกูว่า 555555555555555555

>>302 ที่คาบุพึมพัมแบบนั้นก็เพราะอยากเรียกด้วยนั่นแหละ ก็เป็นเพื่อนกันมาตั้งนาน แต่คือเจ้าแม่วางตัวเป็นคุณหนูด้วยไง ไม่น่ายอมเรียกชื่อต้นสองหน่อง่ายๆหรอก ยิ่งเป็นคนที่อยากเลี่ยงแล้วด้วย ส่วนเอ็นโจ "ผมคงไม่มีโอกาสที่จะเรียกคุณเรย์กะสินะ..." ยิ้มขื่น

>>304 สองหน่อคิดว่าสนิทพอที่จะเรียกชื่อกันได้แล้ว เห็นกันมาตั้งสิบปี ผ่านอะไรมาด้วยกันก็เยอะ แต่เจ้าแม่ยังทำฟอร์มว่าไม่สนิทเลยซักกะนิด คงไม่ยอมให้เรียกและไม่ยอมเรียกด้วย น่าจะต้องร้องเพลงรอต่อไป....

กูวางพนัน50บาท ตอนที่300 เอ็นโจจะเรียกเจ้าแม่ว่า เรย์กะซัง!!!!

>>306 กูวางพนันเกทับ 100 บาทว่าป๊อด ไม่กล้าหรอก 555555555

ใดๆก็ตามกูหวังว่ากัปตันกูจะเรียก เอ็นโจว่าท่านพี่ เรียกเจ้าแม่ว่าพี่สะใภ้ 555

>>307 กูมห้ห้าร้อยเลยขอแค่เขียนต่อ เป็นบทเมดในคฤหาน์ออกมานินทาท่านเรย์กะกับท่านพี่ก็ได้เอ้า

>>307 +1

>>309 กูว่าหายไปนานต้องกลับมาพร้อมความพีค ก่อนหน้านั้นก็หายไปนานเหมือนกันแล้วกลับมาพร้อมกับตอนของซาโตมิ ถึงได้รู้ว่าองค์ชายแกไปทำอะไรบ้าง แต่ถ้าพีคแบบไปดูดอกไม้ไฟแล้วประกาศหมั้นกับยุยโกะนี่กูคงร้องไห้อะ 5555555555555555

>>311 ไอ้บ้า มึงพูดเป็นลาง ตบปากเดี๋ยวนี้! T_T

>>311 มึงมองโลกในแง่ดี คือดูดอกไม้ไฟแล้วขอคบกับเจ้าแม่ แต่เสียงพลุมันดัง เจ้าแม่เลยไม่ได้ยิน แบบ เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะคะท่านเอ็นโจ 555555

>>313 กูขอแค่เรียกชื่อคุณเรย์กะ แต่เจ้าแม่ไม่ได้ยินก็พอ ;____;)

>>314 กูขอยังไงก็ได้ ขอแค่มาต่อ ;w;

>>314 กูว่านางต้องได้ยิน แต่นึกว่าตัวเองหูฝาด ไม่ก็หลอกตัวเองไปวันๆ ว่าน้องยูกิโนะเรียก ;____;)

>>316 กูก็คิดว่าถ้าเรียกนางต้องได้ยิน แต่ทำเป็นหลอกตัวเองว่าไม่ใช่ หูฝาดแน่ๆ 555555555

เค้าไม่เรียกชื่อกันหรอกมึง ก็แค่คนรู้จักกันเฉย ๆ

กูยังไงก็ได้ จะโผล่เข้าฉากดูดอกไม้ไฟ หรือจะเป็นฉากวัน ๆ ของท่านเรย์กะอีกสักสิบตอน ขอให้ลงต่อก็พอ

>>318 แค่คนเคยเห็นหน้าต่างหาก ยิ่งกว่าคนรู้จักกอีก 55555555555555

>>320 อห.จอมมารกู เศร้าแพรพ

สารบัญเอ็นโจหายไปว่ะ มีใครไปลบอีกแล้วเนี่ย มันล็อคไฟล์ไว้ได้มั้ยวะ

สารบัญเอ็นโจหายโคตรบ่อยเหมือนมีคำสาป

>>323 กูว่าน่าจะเป็นเพราะคนเข้ามาอ่านแล้วลบออกจากแชร์กับฉันในกูเกิลดอคของตัวเองมั้ง แต่มันดันไปลบในโฟลเดอร์ต้นทางแทน

กูเติมให้ละ//รอบที่3 วงวารจอมมารชหถถถถถ

>>325 ลองรีเฟรชดู สารบัญคาบุ สารบัญอาหารก็หาย ฮ่วยยย

ฟิคเรื่องสั้นในบอร์ดเก่า ยังไม่มีคนเอาลงสารบัญเลย 555

นั่งอ่าน A-Z ใหม่อีกรอบคือโคตรดีต่อใจ

>>328 เป็นแรงใจให้กูรอ Official ต่อได้อีกสองปีอ่ะ

>>329 ถ้าสมมติแกหายไปนานมาก แบบ 3ปี+ ยังจะมีคนตามต่อมั้ยวะ เพราะกระทู้นี้กูก็นานๆทีจะเข้ามาดูแล้วเหมือนกัน ก็ยังรอนะ แต่มันเหมือนไม่กระตือรือร้นอยากตามแบบเมื่อก่อนแล้ว

>>330 +1 แต่ถึงแกหายไป3+ปี กูก็ยังรอนะ ;^; แค่อาจจะต้องอ่านใหม่แต่ต้น

>>330 กูว่ากูจะตามต่ออะ แต่คงไม่ได้ crazy เท่าตอนแรกๆหรือตอนนี้(ความจริงตอนนี้ก็เริ่มไม่กระตือรือร้นละ)

>>332 กูด้วย กูคงตามต่อแต่ไม่ไฮป์เท่าเดิมละ แบบดีเกรย์แมนที่กูเคยเครซี่มากๆ แต่พอมันหยุดไปนานๆ กูก็ตามมั่งไม่ตามมั่ง ตอนนี้กูตัดจบเองในหัวเรียบร้อยโรงเรียนซุยรันไปแล้วว่าเจ้าแม่ครองรักกับคานซังอย่างเป็นสุขที่บ้านพักคนชรา..../แค่กๆๆ

>>332 กูก็ด้วย มีช่วงนึง(ประมาณ 2ปี) ติดมังงะเรื่องนึงมากๆๆๆ แต่สำนักพิมพ์ไม่ออกเล่มใหม่ปีกว่า ทั้งๆที่ต้นฉบับญี่ปุ่นออกเรื่อยๆ กูเลยเลิกตาม พอกลับมาตามอีกรอบ เพราะ ภาคที่อยากอ่านเขาซื้อลิขสิทธิ์มาแปลแล้ว กลายเป็นว่ากูไม่อินเท่าเดิมอ่ะ แต่ก็ซื้อหนังสือมาเก็บไว้เวลาภาคหลัก, ภาคอื่นๆ เล่มใหม่ออก 555555
แต่ว่าพอหลังจากภาคที่กูอยากอ่านเล่ม 2 ออกมา สนพ.ก็เหมือนจะไม่ต่อลิขสิทธิ์ซีรีย์นี้แล้ว.... ;_______;)
ทำไมพอกูจะกลับมาตามต้องโดนลอยแพพพพพ ท่านฮิโยโกะอย่าลอยแพนอบน้อมนะคะะะะะะะ แงงงงงงงงงงงงงงงง้ง้้

>>334 ดีเกรย์แมนกูเคยแต่งคอสนะเว้ย วาดโด ออกฟิคก็ทำมาหมดทุกอย่าง ตอนนั้นคลั่งไคล้มาก ซื้อซีคิดส์อ่านรายสัปดาห์เลย แต่ตอนนี้กูเฉยๆไปแล้ว นานๆจะเข้าไปดูทีว่าออกยัง ถ้าออกก็อ่านแต่ไม่ได้มีอารมณ์ตื่นเต้นที่มันออกตอนใหม่เหมือนเมื่อก่อน เป็นฟีลแบบ...อ๋อ ตอนใหม่ออกแล้วเหรอ ถ้าว่างและไม่ลืมเดี๋ยวกลับมาอ่านนะ แต่อะไรก็คงไม่เท่าหน้ากากแก้วกับคำสาปฟาโรห์ที่กูรอมายี่สิบปีแล้วล่ะมั้ง 5555555555

>>335 ตอนใหม่ออกม่ะวาน ย้อนอดีตเข้าไปเนื้อหาจะปีแล้วไม่ขยับเลย ย้อนอดีตอเลนวัยเด้กกันต่อไป

ถ้ากูชวนเล่น Christmas gift swab โดยให้คนนึงรีเควสฟิคได้ 1 อัน แล้วต้องแต่งฟิคให้คนอื่น 1 อัน จะมีใครเล่นด้วยไหมวะ

>>337 ก็อยากรีเควสนะ แต่กูไม่ค่อยว่างแต่งว่ะ ถ้าจะรีเควสฟิคจากกูเดี๋ยวจะรอนานอะดิ

>>337 กูอยากเล่น แต่แต่งฟิคไม่เป็น แลกเป็นแฟนอาร์ทแทนได้ไหม

>>339 ได้นะ ดีเลย แบบว่าใครถนัดอาร์ตก็เอามาแลกได้

>>338 ส่งของขวัญในวันคริสต์มาส แต่รีเควส/รับรีเควสวันนี้

กาลครั้งหนึ่งในฝัน (ตอนจบ 1/2) >>>/webnovel/6040/434-436

-----------------------------

เอ็นโจหันกลับมา สีหน้าดูประหลาดใจ

“มีอะไรงั้นเหรอ คุณคิโชวอิน”

“เอ๋!! เอ่อ…” ฉันปล่อยมือออกจากเสื้อเอ็นโจแบบเงอะงะ “คือว่า….”

เอ็นโจเอียงคอมองเล็กน้อย ส่วนฉันเม้มปากแน่น นิ่งเงียบไปครู่หนึ่งเพื่อเค้นความกล้า ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยคำพูดที่ดูยากลำบากออกมา

“ฉัน...คิโชวอิน เรย์กะ อายุสิบแปดปี นักเรียนเตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัยของโรงเรียนซุยรัน เป็นสมาชิกของ Pivoine สังกัดชมรมงานฝีมือ งานอดิเรกคือการทำอาหาร มีพี่ชายอยู่หนึ่งคน ไม่ถูกกับนกหรือสัตว์ซักเท่าไหร่นัก...”

อ๋า!! นี่ฉันพูดอะไรอยู่คะเนี่ย ไม่ใช่นะ สิ่งที่ฉันอยากพูดไม่ใช่เรื่องนี้ซักหน่อย

แล้วสิ่งที่พูดออกไป ล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งที่รู้กันอยู่แล้ว เอ็นโจเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงสงสัยว่าฉันจะพูดขึ้นมาทำไม แต่ก็ปล่อยให้พูดไปเรื่อยๆ ใบหน้านั้นมีรอยยิ้มน้อยๆ

และเมื่อฉันกล่าวถึงว่าชีวิตที่ผ่านมาไม่เคยมีแฟนเลย ไม่เคยมีใครมาจีบด้วย เอ็นโจก็ยิ้มกว้างออกมาเหมือนกำลังจะขำ

“....และวันนี้ ฉันมีผู้ชายคนหนึ่งมาสารภาพรัก ก็ออกจะน่าตกใจอยู่”

ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกเหมือนกำลังจะเดินขึ้นสู่ลานประหาร ความกล้าที่มีอยู่น้อยนิดบีบรัดกะเพาะ

“สำหรับฉันเขาเป็นคนที่น่ากลัว อ่านใจคนได้ แล้วก็ไม่รู้มีแผนร้ายอะไรอยู่ เป็นบุคคลน่าหวาดระแวงไม่น่าเข้าใกล้ นอกจากหน้าตาฉันแทบจะหาข้อดีจากเขาไม่ได้เลย...”

“.....”

“แต่ฉันก็เพิ่งรู้ว่าเขามีน้องชาย เด็กคนนั้นน่ารักและอ่อนโยน ไม่เหมือนพี่ชายเลย” ฉันอมยิ้มเมื่อนึกถึงความน่ารักของเทวดาน้อยอย่างยูกิโนะคุง “และนั่น ก็ทำให้ฉันได้เห็นแง่มุมอื่นๆของผู้ชายคนนี้”

“...”

“คนเจ้าเล่ห์แบบนั้นน่ะเหรอจะยอมไปปั้นตุ๊กตาหิมะให้น้องชายที่กำลังป่วย คนแบบนั้นน่ะเหรอที่จะเข้าไปดูดาวกับน้องชายพร้อมถ้วยโกโก้ร้อน คนแบบนั้นน่ะเหรอที่จะออกไปเดินทางลำบากเพื่อตามหาเพื่อนที่หนีไปฆ่าตัวตาย ยิ่งได้รู้ก็ยิ่งมีแต่เรื่องที่น่าประหลาดใจเต็มไปหมด”

“.....”

“แต่ฉันก็ยังกลัวเขาอยู่ดี ก็ฉันแทบจะไม่รู้จักอะไรในชีวิตเขาคนนั้นเลยนี่คะ” ฉันเงยหน้าสบตากับเอ็นโจ พยายามควบคุมตัวเองไม่ให้เสียงสั่น “คนลึกลับแบบนั้น แถมยังไม่เคยเผยใจจริงให้เห็น ไม่คิดว่าน่ากลัวเหรอคะ”

เอ็นโจยิ้มขื่นๆตอบกลับมาให้ฉัน

“ฉันเพิ่งรู้ว่าเขามีน้องชายก็เมื่อปีที่แล้ว ฉันเพิ่งรู้ว่าเขาไม่ชอบหนังรัก ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาชอบทานกาแฟจนเมื่อไม่กี่เดือนก่อนมานี้เอง ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลยซักอย่าง ไม่รู้ว่าชอบทานอะไรหรือไม่ชอบทานอะไร ไม่รู้ว่าชอบฟังเพลงแบบไหน สีที่ชอบล่ะ ของที่เกลียดล่ะ แล้วเขาก็ไม่เคยบอกฉันซักคำด้วย”

ฉันสูดลมหายใจเข้าลึก รู้สึกเหมือนกะเพาะภายในบีบรัดเสียแน่น แต่จุดนี้จะถอยหลังกลับไม่ได้แล้ว

“คนแบบนี้มาสารภาพรักกับฉัน จะให้ตอบตกลงง่ายๆไปได้ยังไงล่ะ ก็เรายังไม่รู้จักกันดีเลยนี่นา”

ขาฉันก้าวเดินไปหยุดยืนต่อหน้าเอ็นโจที่ยืนนิ่ง ยื่นมือออกไปหา

“ฉันอยากเห็นตัวตนจริงๆของเขาว่าเป็นยังไง...ให้ฉันรู้จักผู้ชายคนนั้นได้มั้ยคะ”

ใจฉันเต้นตุ้มๆต่อมๆตอนยื่นมือไปข้างหน้า อ๋า ฉันทำอะไรลงไปคะนั่น เกิดเอ็นโจขำออกมาตอนนี้ แล้วถามฉันว่ากำลังสวมบทบาทดาราคนไหนอยู่เหรอ ฉันคงจะอายจนแทรกแผ่นดินหนีแน่ๆ

ไม่ไหวอะ อายจะแย่อยู่แล้ว วิ่งหนีตอนนี้เลยดีกว่ามั้ยนะ

แต่สิ่งที่ยังรั้งไว้ไม่ให้ฉันวิ่งหนีไปคือสายตาหวั่นไหวที่มองมา เอ็นโจมองมือฉันอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็ค่อยๆเลื่อนสายตาขึ้นมาสบตากับฉัน นี่อาจจะเป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกเหมือนได้สัมผัสกับตัวตนจริงๆของคนคนนี้

ไม่สิ ไม่ใช่ครั้งแรกหรอก

ครั้งแรกนั่น ในห้องสโมสรที่ฉันอยู่กับเอ็นโจสองคนต่างหาก มันเป็นครั้งแรกที่เอ็นโจเปิดใจและความคิดของตัวเองออกมาให้ฉันเห็น

เวลาเหมือนจะผ่านไปเนิ่นนาน แต่ที่จริงอาจจะผ่านไปไม่กี่นาที แต่ในที่สุดมือของเอ็นโจก็ค่อยๆยกขึ้นมาวางลงบนมือของฉัน

สัมผัสจากมือที่ส่งผ่านปลายนิ้วแล่นไปตามเส้นเลือดในตัวจนรู้สึกร้อนผ่าวที่ข้างแก้ม หัวใจของฉันเต้นรัวเหมือนเลือดจะสูบฉีดมาอยู่แค่บริเวณใบหน้าจนรู้สึกเหมือนจะเป็นลม

“ผม...เอ็นโจ ชูสุเกะ อายุ 18 ปี เป็นนักเรียนชั้นม.6 ของโรงเรียนซุยรันครับ” เอ็นโจสบตากับฉัน ดูท่าทางประหม่าแบบที่ไม่เคยเป็น “มีน้องชายอยู่หนึ่งคนที่เรียนอยู่ชั้นป.2 ชื่อยูกิโนะ เป็น Pivoine เหมือนกันกับผม ของที่ชอบคือกาแฟ ไม่ค่อยชอบขนมหวานเท่าไหร่…”

เอ็นโจยังพูดข้อมูลตัวเองออกมาเรื่อยๆ บางเรื่องก็รู้กันอยู่แล้ว บางเรื่องก็เพิ่งจะรู้ แต่ฉันพยายามจะไม่ทำให้ตัวเองหลุดขำออกมาเพราะกลัวว่าจะถูกคิดบัญชีย้อนหลังเข้าให้ หมอนี่ยิ่งเป็นเจ้าหนี้หน้าเลือดอยู่ด้วย ขืนพลาดล่ะก็ต้องจ่ายจนหมดตัวแน่ๆ

“....สัตว์ที่ชอบที่สุด….คือกระต่ายครับ” ฉันพยักหน้าหงึกๆแบบเข้าอกเข้าใจกับความชอบนั้น ก็คุณกระต่ายน่ะน่ารักมากเลยนี่ ใครจะต้านทานเสน่ห์ของเจ้าสัตว์ตัวเล็กขนฟูตากลมโตได้ล่ะเนอะ

ที่แท้เอ็นโจก็ชอบกระต่ายนี่เอง มิน่าล่ะ ถึงได้ทำลาเต้อาร์ทรูปกระต่ายให้ฉัน แล้วก็ชอบชมว่าฉันเหมือนกระต่าย...

เอ๊ะ!! ชมว่าฉันเหมือนกระต่ายงั้นเหรอ!?

หน้าฉันร้อนซู่ขึ้นมาทันที ส่วนเอ็นโจก็ยิ้มเป็นปริศนา

อ๊ากกกก!!! บ้าเอ้ย ตกหลุมอีตาเจ้าเล่ห์อีกแล้ว คิดจะทำให้ฉันเขินไปถึงไหนกันยะ ตกลงจะหลอกฉันมาฆาตกรรมด้วยการทำให้หัวใจทำงานหนักเกินไปจริงๆสินะ

พอฉันก้มหน้าหนีจากสายตาที่จ้องมองแบบทะลุละทวง เอ็นโจที่ยังจับมือฉันไว้อยู่ก็บีบเบาๆ ก้มลงมากระซิบข้างหู

“....และคนที่ชอบที่สุดคือคิโชวอิน เรย์กะครับ”

ฉันสะดุ้งโหยงกับคำพูดที่ได้ยิน จะหนีก็ไม่ได้เพราะยังถูกจับมือไว้อยู่

“ดะ เดี๋ยว เดี๋ยวก่อนค่ะ” จะทำอะไรน่ะห๊า!! ฉันยังไม่พร้อมนะ!!!

“เอ๋ อะไรกัน บอกว่าอยากเห็นตัวตนจริงๆของผมไม่ใช่เหรอ” เอ็นโจฉีกยิ้ม แววตาวิบวับดูเจ้าเล่ห์ “ยังไม่หมดซักหน่อยนะ…”

“เอาไว้วันหลังก็ได้ค่ะ”

“ไม่ล่ะ วันนี้เลยดีกว่า”

กรี๊ด!! ใครก็ได้ช่วยด้วยค่าาาา!!!

“ไม่อยากรู้ว่าผมคิดยังไงกับคุณเหรอ”

ไอ้อยากมันก็อยากอยู่หรอกนะ แต่ฉันยังไม่พร้อมง่ะ เขียนใส่กระดาษแล้วเอามายื่นใส่ล็อคเกอร์แบบที่เคยดูในหนังไม่ได้เหรอ

พอฉันนิ่งเงียบไป เอ็นโจก็ยิ้มแล้วพูดต่อ

“ที่จริงแล้ว...ตอนที่ผมเห็นคุณครั้งแรก ผมคิดว่าคุณเป็นคนเพี้ยนๆที่ทำผมม้วนๆแบบเต็มยศมาโรงเรียน ตอนที่คุณรบเร้าจะไปสั่นระฆังกับพี่ชาย ผมคิดว่าคุณเป็นคนประหลาด แต่ก็น่ารักดี ตอนคุณมองมาซายะแบบไม่วางตาผมก็คิดว่าคุณคงเหมือนกับผู้หญิงงี่เง่าคนอื่นๆที่พยายามเข้าใกล้พวกเรา แต่พอมีโอกาสคุณกลับไม่คว้าไว้ทำให้ผมแปลกใจมาก การได้ใกล้ชิดกับมาซายะเป็นความใฝ่ฝันของเด็กผู้หญิงในซุยรันไม่ใช่เหรอ”

ใครมันจะไปอยากใกล้ชิดกับพวกนายกันห๊ะ!! หลงตัวเองเกินไปแล้วย่ะ

“แต่ผมคิดว่าคุณคงเล่นตัวไปอย่างนั้นแต่จริงๆอยากให้มาซายะสนใจ ผมถึงได้ทดสอบคุณหลายอย่าง แต่คุณก็ยังวิ่งหนีพวกเราอยู่ดี มันทำให้ผมอยากรู้มากว่าคุณเป็นคนยังไงกันแน่ แบบไหนคือตัวตนจริงๆของคุณ และผมก็เฝ้ามองคุณมานับตั้งแต่นั้น”

ปลายนิ้วของเอ็นโจค่อยๆสอดประสานเข้ากับนิ้วของฉันจนฝ่ามือเราแนบติดกัน ถะ...ถ้าเหงื่อออกฝ่ามือตอนนี้จะทำยังไงดีล่ะ จะหยะแหยงมั้ยนะ หรือจะสะบัดออกแล้วเช็ดก่อนแล้วค่อยให้จับใหม่ดี

“ทุกวันที่ผมได้พบคุณคือเรื่องมหัศจรรย์ มีแต่หลายสิ่งให้ประหลาดใจเต็มไปหมด คิดว่าคงไม่มีอะไรที่ผมคาดการณ์ไม่ได้ แต่คุณกลับอยู่เหนือความคาดหมายของผมทุกครั้ง ยิ่งมอง ผมก็รู้สึกเหมือนตัวเองไม่สามารถละสายตาจากคุณได้เลย จะมีอะไรให้ตกใจอีก จะมีเรื่องสนุกๆให้ดูมั้ยนะ การไปโรงเรียนในแต่ละวันก็เป็นเรื่องที่น่าตื่นเต้นขึ้นมา”

เอ๋!! ถึงขนาดนั้นเลยเหรอ….รู้สึกเขินแปลกๆแฮะ

“พอเราขึ้นชั้นมัธยม ผมก็ไม่ชอบที่คุณหลงรักโทโมเอะคนนั้น เขาเป็นสภานักเรียน เป็นศัตรูของ Pivoine นะ แล้วผมก็สมน้ำหน้าคุณด้วยที่คุณลำดับตกลงมาเพราะมัวแต่ไปสนใจความรักบ้าบอนั่น”

“ห๊า!!” ฉันถลึงตาใส่เอ็นโจ นี่คิดแบบนี้กับฉันมาตลอดงั้นเรอะ!! ร้ายกาจอะไรอย่างนี้!!!

“หลุดเสียงแหบต่ำที่เป็นข้อห้ามของกุลสตรีออกมาแล้วนะ คุณคิโชวอิน” เอ็นโจหัวเราะ ไม่สะทกสะท้านต่อท่าทีโกรธเกรี้ยวของฉันแม้แต่นิด หนอย เอาเล็บข่วนหน้าซักทีจะดีมั้ยห๊ะ!!

ให้ตายสิ พี่ชายของเทวดาน้อยที่แสนใสซื่อบริสุทธิ์ทำไมเป็นคนดำมืดได้ขนาดนี้นะ

“ไม่นึกเลยว่าคำนี้อีกไม่กี่ปีมันจะย้อนกลับมาหาผมได้” เอ็นโจยิ้มขื่นๆ “ผมลำดับตกเพราะมัวแต่สนใจความรักบ้าบอนั่น”

ฉันพยักหน้าอย่างเห็นด้วย ดีย่ะ หัดรู้ถึงความลำบากของคนอื่นซะบ้าง

“แต่นั่นก็ทำให้ผมรู้ว่าผมแคร์คุณยิ่งกว่าที่ตัวเองคิด…”

มือของฉันที่ถูกเกาะกุมอยู่ค่อยๆถูกจับให้เอามาแนบกับใบหน้าเอ็นโจเอง ฉันอยากจะหลบตาแต่เหมือนถูกสะกดไว้ไม่ให้เบือนหน้าหนี

“ผมไม่ชอบเวลาที่มีผู้ชายคนไหนเข้าใกล้คุณ ทั้งโทโมเอะ อิชิโนะคุระ หรือกระทั่งมาซายะเอง...ผมไม่ชอบเวลาที่คุณซื้อของฝากผู้ชายอื่นที่ไม่ใชพี่ชาย ผมไม่พอใจตอนเห็นมาซายะนั่งข้างๆคุณ แล้วคุณก็ไม่สนใจผมเลย มันยิ่งทำให้ผมโกรธ ตอนที่พูดจาไม่ดีใส่คุณ ผมเสียใจจนไม่มีสมาธิอ่านหนังสือ ลำดับก็เลยร่วงขนาดนั้น…”

...นึกว่าเป็นเพราะคำสาปของฉันซะอีก

แต่ขนาดลำดับตกก็ยังไม่ได้ตกมาไกลมากมายอะไรเลยนะ ถ้ามองจากมุมคนที่ได้ที่ 1 หรือ 2 เป็นประจำอย่างเอ็นโจแล้ว ได้ที่ 4 ก็คงถือว่าตกมากล่ะมั้ง

“...แม้แต่ตอนที่คุณไปขัดโต๊ะกับมิซึซากิ ผมก็โกรธ ทำไมคุณต้องไปอยู่กับหมอนั่นสองต่อสองในทุกๆเช้าด้วยล่ะ ถ้าผมไม่พูดเตือนหน่อยคุณจะขัดโต๊ะให้คุณทาคามิจิไปตลอดหนึ่งปีเลยรึยังไง คนที่จะแย่ทีหลังก็คือคุณเองนั่นล่ะ”

“เอ๊ะ เดี๋ยว เดี๋ยวก่อนค่ะ!!” ฉันอ้าปากค้าง “ท่านเอ็นโจรู้ได้ยังไงว่าฉันไปขัดโต๊ะกับมิซึซากิคุงน่ะ”

“เอ ยังไงกันน้า”

“อย่ามาเฉไฉนะคะ” ฉันจ้องเขม็ง ดึงมือเอ็นโจออกแล้วเปลี่ยนมายืนกอดอก ทำท่าเอาจริงเอาจังว่าถ้าไม่ได้คำตอบจะไม่ยอมปล่อยผ่านแน่

เอ็นโจยิ้มเฝื่อนๆอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะค่อยๆเปิดปากพูดออกมา

“ที่จริงแล้ว...ตอนได้ยินว่าโต๊ะของคุณทาคามิจิถูกขัดเป็นมันวับ ผมก็เดาออกทันทีว่าคุณต้องเป็นคนทำแน่ๆ ผมก็เลยมาดูที่โรงเรียน แล้วก็เห็นคุณกับมิซึซากิอยู่ด้วยกันทุกเช้า…”

หมอนี่รู้ด้วยอย่างนั้นเรอะ!! แย่แล้ว!!!

จินตนาการเลวร้ายผุดขึ้นมาในหัว เมื่อเอ็นโจจับฉันลากไปกลางห้องสโมสร Pivoine มีเหล่าสมาชิกยืนรายล้อม ทุกคนจ้องมองฉันด้วยสายตาโกรธเกรี้ยว ด่าทอว่าฉันคือคนทรยศ ยูกิโนะคุง มาโอะจัง ยูริคุง เด็กๆจากเปอติต์ก็มองฉันด้วยความผิดหวัง และคาบุรากิก็พิพากษาโทษตายให้ฉันข้อหาสมคบคิดกับศัตรู เป็นหนอนบ่อนไส้ ตระกูลล่มสลาย ต้องออกไปเร่ร่อนข้างถนน อดมื้อกินมื้อ ต้องคุ้ยถังขยะหาของกินเหลือๆจากคนอื่น….

“คุณคิโชวอิน….” มือของเอ็นโจโบกไปมาตรงหน้า เรียกสติที่หลุดลอยไปของฉันให้กลับคืนมาสู่ความเป็นจริง

“ทะ ทำไมถึงคิดว่าเป็นฉันล่ะคะ เพื่อนคนอื่นของคุณทาคามิจิก็มีอยู่นี่นา” ฉันละล่ำละลักหาข้อแก้ตัว จะยอมถูกจับได้ตรงนี้ไม่ได้เด็ดขาด เพื่อจุดยืนของฉันเองด้วย

“คนที่หวังดีอย่างแท้จริงกับคุณทาคามิจิในโรงเรียนนี้นอกจากมาซายะแล้ว ก็มีแต่คุณเท่านั้นล่ะ” เอ็นโจยิ้มอ่อนโยน “ก็คุณสองคนเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ”

ฉันสะดุ้งโหยงเหมือนถูกหวดแส้ใส่ หมอนี่รู้ได้ยังไงน่ะ เรื่องนี้ไม่น่าจะมีใครรู้ได้นี่นา

“คนที่มีอะไรก็แสดงออกทางสีหน้าหมดแบบคุณน่ะ เดาไม่ยากหรอก อย่างตอนนี้ก็คิดว่ารู้ได้ยังไง ไม่น่าจะมีใครรู้ใช่มั้ยล่ะ”

ถูกเผง!!

สกิลอ่านใจของเอ็นโจช่างน่ากลัวเหลือเกิน ฉันถอยกรูดไปด้านหลังเตรียมเผ่น แต่เอ็นโจก็ก้าวตามมา อุกรี๊ดดดด!! ถูกจับตัวไว้แล้วเจ้าข้าเอ้ย!!!

“ที่จริงผมก็แค่สังเกตท่าทางของคุณตอนเจอคุณทาคามิจิ แล้วก็ดูจากการกระทำที่คุณออกหน้าปกป้องเธอในหลายๆหน ถึงคุณทาคามิจิจะไม่ยอมพูดอะไรเลย แต่ก็พอจะเดาออกว่าพวกคุณมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน…”

ดูออกง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ

“แล้วผมก็แน่ใจมากขึ้นตอนที่คุณทาคามิจิออกตัวปกป้องคุณเรื่องล็อคเกอร์ เธอพูดเหมือนรู้จักคุณดี ทั้งที่คุณสองคนไม่น่าจะมีอะไรข้องเกี่ยวกันด้วยซ้ำ แสดงว่าก่อนหน้านั้นอาจจะมีเหตุการณ์บางอย่างที่ทำให้คุณและคุณทาคามิจิพบกันและได้รู้จักกัน”

ก็เรื่องทำน้ำจิ้มปลาหมึกเปื้อนชุดเลยต้องกลับไปซักที่บ้านของวาคาบะจังอะนะ แต่ไม่เอาไม่นึกถึงดีกว่า เดี๋ยวโดนอ่านใจ

“ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าเหตุการณ์ไหน แต่ก็ไม่สำคัญเท่าที่คุณลงมือช่วยเธอหรอก เพราะคุณเป็นคนแบบนั้น ผมถึงได้ชอบคุณมาก”

สมกับเป็นผู้สืบทอดของท่านอิมาริ พูดอะไรเลี่ยนๆแบบนี้ออกมาได้หน้าตาเฉย

เอ...แล้วตอนนี้ฉันทำหน้าแบบไหนอยู่นะ ที่รู้สึกร้อนๆตรงแก้มนี่เพราะอุณหภูมิหนาวเย็นในเดือนธันวาคมใช่มั้ยนะ

“การที่คุณยอมตกลงไปไหนมาไหนกับผม ถึงจะเป็นเพราะยูกิโนะก็ตาม แต่นั่นทำให้ผมมีความสุขมากถึงได้เก็บไปฝันแบบนั้น” เอ็นโจมองลึกลงมาในตาของฉันพร้อมกับรอยยิ้มที่อ่อนโยน “และถ้าคุณฝันเหมือนกัน ผมจะขอคิดเข้าข้างตัวเองว่ามันคือพรหมลิขิตจะได้รึเปล่านะ”

พรหมลิขิต….

ฉันนึกถึงคำพูดเมื่อครั้งตอนที่เจอเอ็นโจในร้านกาแฟ...ครั้งแรกคือความบังเอิญ ครั้งที่สองและที่สามคือพรหมลิขิต ฉันจะเชื่อในพรหมลิขิตที่ว่านี่ได้ใช่มั้ยนะ

นิ่งเงียบกันไปซักพัก ฉันก็หลุบตาลงมองไปทางอื่น พูดเสียงอุบอิบในลำคอ

“จะกี่สิบกี่ร้อยพรหมลิขิตก็ไม่สู้ลงมือทำหรอกนะคะ”

“...คุณคิโชวอิน”

“ถ้าฝันถึงงานแต่งงานในฝัน ก็ทำให้มันเป็นจริงขึ้นมาสิคะ ทำได้รึเปล่าล่ะ ว้าย!!”

ฉันร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อจู่ๆก็ถูกรวบเข้าไปกอด เอ็นโจซุกหน้าลงกับไหล่ของฉัน อีตานี่ตัวก็ไม่ใช่จะเล็กๆอยู่ๆมาทิ้งน้ำหนักใส่ตัวแบบนี้ มันหนักนะยะ

“ขอบคุณ ขอบคุณนะ ขอบคุณ…” เอ็นโจพึมพำอยู่ข้างหู รู้สึกว่าน้ำเสียงจะสั่นๆด้วยล่ะ อ๊ะ!! หรือว่าจะร้องไห้

ฉันยกมือขึ้นมาลูบหลังเอ็นโจแบบปลอบๆด้วยว่าไม่รู้จะทำอะไรที่ดีไปกว่านั้น เอ็นโจยิ่งกอดฉันแน่นมากขึ้นไปอีก

แต่ก็น่าแปลกที่ไม่รู้สึกอึดอัดเลยง่ะ ตรงกันข้ามด้วยซ้ำ...

ความคิดนี้ฉันไม่มีวันยอมพูดออกไปแน่ๆล่ะ เรื่องอะไรจะบอก เดี๋ยวได้ใจแย่

ยืนอยู่ในท่านั้นอีกครู่หนึ่ง เอ็นโจก็ค่อยๆคลายอ้อมแขนออก ก้าวถอยหลังไปเล็กน้อย แล้วก้มหัวลงตั้งฉากกับพื้น

“คุณคิโชวอิน...ถึงตอนนี้ผมจะยังไม่พร้อมที่จะทำฝันนั้นให้เป็นจริง...แต่ได้โปรด….ได้โปรดช่วยรอหน่อยจะได้รึเปล่าครับ”

ทำอะไรของเขานะอีตาคนนี้นี่ แต่ถ้าไม่ตอบอะไรออกไปก็จะก้มหัวอยู่แบบนี้ใช่มะ

ทีแรกก็กะว่าจะกลั่นแกล้งให้ยืนก้มหัวอยู่แบบนั้นไปนานๆ แต่ก็ออกจะน่าสงสารอยู่ ฉันเลยก้าวเท้าเข้าไปหา ปั้นหน้าให้จริงจังที่สุดเท่าที่สามารถจะทำได้

“....อย่าให้รอนานก็แล้วกันนะคะ”

เอ็นโจเงยหน้าขึ้นมาแล้วส่งยิ้มสว่างไสว

“ครับ”

เอ....จะเพราะรอยยิ้มนั่นรึเปล่านะ มันไม่อึมครึม ดำมืด หรือมีอะไรในใจแบบที่ผ่านมา เป็นยิ้มแบบเดียวกับคุณชูสุเกะที่ฉันเห็นในฝัน เต็มไปด้วยความสุข สดใส มีชีวิตชีวา เห็นแล้วอดยิ้มตามไม่ได้

ฉันกับเอ็นโจจ้องตากันซักพักก็หัวเราะออกมาทั้งคู่ ความรู้สึกในตอนนี้เหมือนกลับไปตอนที่ฉันกับเอ็นโจคุยกันสองต่อสองในห้องสโมสร มันเป็นความรู้สึกที่เบาสบาย ปลอดโปร่ง และมีความสุข ไม่ต้องกังวลเรื่องร้ายๆอะไรแม้แต่อย่างเดียว แค่เราอยู่ด้วยกันและหัวเราะกันอยู่อย่างนี้

ใช่ แค่เราอยู่ด้วยกัน

---------------------------------
พาร์ทสองมาคืนนี้แน่นอน กูสัญญา

กราบบบโม่งฟิค วันนี้ทั้งวันของกูจะสดใสด้วยฟิคนี้ คุณจอมมารของบ่าวน่ารักเหลือเกิน

🙏🏼🙏🏼🙏🏼🙏🏼🙏🏼🙏🏼🙏🏼🙏🏼🙏🏼🙏🏼
ขอบคุณค่ะะะ ฮรึกกก

งุ้ยย น่ารักกกกก ตอนท้ายๆรู้สึกโลกสดใสตาม กูชอบที่เขาสองคนหัวเราะด้วยกันแบบเนร้//กุมใจ

กราบโม่งฟิคค่ะ มาถึงขนาดนี้แล้วกูขอจบ HE นะคะ มีความสุขขนาดนี้แล้วใจหวิวๆ มึงอย่าทำร้ายกูเลยน้าาาาาาา

>>342 กูชอบที่มึงเขียนนะ น่ารักมากกกก
แต่ไม่ใช่ว่าเส้นเรื่องของฟิคนี้คือหลังเรียนจบเหรอวะ เพราะกูเพิ่งย้อนไปอ่านไม่นานนี้เง

>>350 หลังเรียนจบคือความฝันไง ตอนนี้เจ้าแม่มาบอกให้ทำให้มันเป็นจริงอยู่

กูนี่ยิ้มไม่หุบเลยครัช ฟิคดีย์ต่อใจ น่ารักมากกกกกกก

>>350 ฟิคเริ่มต้นคืองานแต่งเจ้าแม่ แล้วก็บรรดาโม่งๆที่กลัวคานซังจะโศกเศร้าเลยให้เป็นความฝันไปก่อน แต่ท่านเอ็นโจจะทำให้เป็นจริงได้มั้ยคงต้องติดตามกันต่อพาร์ทหน้าแล้วล่ะ

ชอบมากกกกกกก กรี้ดดดดดด กำลังกลัยไปอ่านเจ้าแม่อีกรอบแล้วต้องการเสพฉากเอ็นโจกับเจ้าแม่มากก พอเข้าโม่งนี่ตอบทุกโจทย์จริง

>>342-345 มึงงงง มันฟินมากกกกกก กรี๊ดดดดดด เขินมากกก องค์ชายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย <333

ไหนตอนต่อ

>>355 โม่งฟิคคงสลบไปละมึง ปั่นฟิควันละตอนนี่ก็สาหัสพอควรนะ

กาลครั้งหนึ่งในฝัน (ตอนจบ 2/2) >>>/webnovel/6114/342-345

----------------------------------

นาฬิกาบอกเวลาห้าทุ่ม เอ็นโจก็ชวนฉันกลับและยื่นมือมาให้ ฉันยื่นไปจับอย่างว่าง่าย รู้สึกใจเต้นนิดหน่อยตอนที่ปลายนิ้วเราสัมผัสกัน เอ็นโจน่าจะสังเกตว่าฉันตื่นเต้น แต่ไม่พูดแซวอะไรเลยอาจจะเป็นเพราะตัวเองกำลังตื่นเต้นเหมือนกันก็ได้

“อ้อ จริงสิ” เอ็นโจควานมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อโค้ทที่สวมอยู่ หยิบเอากล่องของขวัญกล่องเล็กเท่าฝ่ามือห่อด้วยริบบิ้นแบบเรียบๆออกมาให้ “เมอรี่คริสต์มาสครับ”

สมกับเป็นเอ็นโจที่เตรียมของขวัญมาด้วยในโอกาสแบบนี้ ดีนะที่ฉันเตรียมพร้อมเพราะคาดการณ์เอาไว้อย่างรอบคอบ ตอนที่ไปท้องฟ้าจำลองก็แอบซื้อของขวัญมาแล้ว...

ถ้าไม่ให้อะไรตอบแทนเลยจะถูกมองเป็นคนแล้งน้ำใจ ฉันผู้ที่แคร์สายตาคนรอบข้างทนให้คิดแบบนั้นไม่ได้หรอก

ฉันรับมาพลางกล่าวขอบคุณ แต่เอ็นโจก็บอกให้ลองแกะดู ...จะเป็นอะไรกันน้า

พอแกะออกมาก็เจอสิ่งที่หน้าตาเหมือนไข่ฟาร์แบเชอยู่ภายในกล่อง ตัวไข่เป็นกระจกใสพิมพ์ลายดอกไม้ มองเห็นข้างในที่เป็นรูปปั้นกระต่ายสีขาวตัวเล็กๆดูน่ารัก ตกแต่งริมขอบด้วยเส้นสีทองเล็กน้อย ดูเรียบหรูเหมือนคนให้เลยแฮะ

พอเอ็นโจหมุนกลไกด้านล่าง ตัวไข่ก็ค่อยๆเปิดออก เป็นรูปปั้นกระต่ายสีขาวก็เริ่มหมุนพร้อมๆกับเสียงดนตรีที่ดังขึ้น

เพลงนี้มัน...กาลครั้งหนึ่งในฝัน

ความเงียบในยามกลางคืนทำให้ได้ยินเสียงเพลงได้ชัดเจน ฉันเผลอหลุดลอยเข้าไปในโลกแห่งเสียงดนตรี แม้จะไม่มีเนื้อร้องซักคำ แต่ฉันก็จำมันได้ขึ้นใจ

เอ็นโจส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้ตอนที่สบตากัน ท่าทางเหมือนที่คุณชูสุเกะยิ้มให้ในความฝัน

นี่ฉันจะคิดถึงความฝันนั่นบ่อยเกินไปแล้ว หรือเพราะได้รับคำสัญญามาว่าจะทำให้ฝันเป็นจริงให้ได้ก็เลยปักหลักรอคอยให้วันนั้นมาถึงกันนะ

อ๊ะ!! ไม่ได้หมายความว่าฉันชอบเอ็นโจก็เลยรอคอยหรอกนะ ไม่ใช่อย่างแน่นอน แค่เปิดโอกาสให้ศึกษาดูใจกันไปก่อนต่างหาก

ใช่แล้ว คุณหนูผมม้วนเริ่ดหรูอย่างฉันจะสลัดทิ้งแล้วหาคนใหม่เมื่อไหร่ก็หาได้อยู่แล้ว ไอ้เรื่องจะมาเป็นของตายรอผู้ชายคนหนึ่งนี่ไม่มีทางอ่ะ

ที่รูปปั้นกระต่ายมีสร้อยเส้นบางสีโรสโกลด์ห้อยจี้รูปดอกกุหลาบสีชมพูอ่อนดอกเล็กๆเพียงดอกเดียว ดูน่ารักและเก๋ไก๋รสนิยมดี เอ็นโจหยิบมันขึ้นมาแล้วบอกว่าขออนุญาตใส่ให้ ฉันเลยเชิดหน้าขึ้นหน่อยๆ แต่ก็รวบผมขึ้นให้เอ็นโจใส่ได้ถนัดๆ

ปลายนิ้วที่แตะหลังคอนั้นร้อนผ่าว และฉันก็พยายามจะไม่คิดเรื่องที่เกิดขึ้นตอนอยู่ใต้ซุ้มมิสเซิลโทในคราวนั้น แต่ดูเหมือนเอ็นโจจะเก็บมือเก็บไม้ไม่ทำรุ่มร่ามแฮะ เป็นคนดีใช้ได้เลยนี่นา

“ไม่มีของผมเหรอ” พอใส่เสร็จเอ็นโจก็ยื่นหน้ามาใกล้ๆ ทำสายตาออดอ้อน “จะให้เป็นจูบก็ได้นะ ผมไม่ถือหรอก”

“อยู่ในกระเป๋าบนรถค่ะ” ฉันส่งสายตาขวางๆไปให้เอ็นโจที่ทำหน้าผิดหวังแบบไม่คิดจะปิดบัง หนอย!! เปิดช่องว่างไม่ได้เลยนะยะ ดีนะที่ซื้อมาเผื่อไว้ในกรณีแบบนี้ด้วย

ที่ว่าเป็นคนดีนั่น...ขอถอนคำพูดย่ะ

คนขับรถของบ้านเอ็นโจมาจอดรออยู่ใกล้ๆซุ้มต้นแปะก๊วยกว่าตอนขามา เปิดประตูรถให้ฉันกับเอ็นโจขึ้นไปนั่ง ฉันหยิบของขวัญออกมาจากกระเป๋าของตัวเองแล้วส่งให้

หมอนี่ดูลุกลี้ลุกลนกับของขวัญเกินคาด ถามด้วยใบหน้าดีใจว่าจะขอแกะเลยได้หรือไม่ พอฉันพยักหน้าก็รีบแกะห่อออกมาทันที

“นี่คือ...” วัตถุทรงกระบอกสีดำสนิทขนาดเล็กเท่าฝ่ามือนอนนิ่งสงบอยู่บนมือของเอ็นโจ

“เครื่องฉายดาวขนาดเล็กค่ะ” ฉันตอบหน้านิ่ง หยิบออกจากมือเอ็นโจแล้วกดสวิตช์ข้างล่างให้ดู

ในความมืดของรถ มีแสงสีเหลืองนวลตาจากกลุ่มดาวส่องผ่านเครื่องฉายดาวที่ว่านี่ดูพร่างพราวเหมือนอยู่ในความฝัน

แต่แสงสีเหลืองนวลๆตัดกับความมืดยามราตรีแบบนี้ก็นึกถึงตอนที่ไปชมหิ่งห้อยกับมาดามคาบุรากิเลยเนอะ ตอนนั้นก็งดงามเหมือนภาพมายาเช่นกัน

เอ็นโจยิ้มบางๆ สายตาก็อ่อนโยนตอนแหงนหน้ามองแสงสีเหลืองที่ว่านี่ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเอ็นโจจะนึกถึงเรื่องเดียวกับฉันอยู่รึเปล่า

แล้วเอ็นโจก็ปิดสวิตช์ เก็บเครื่องฉายดาวลงกล่องก่อนจะหันมาขอบคุณฉัน

ชั่วขณะที่แสงดาวจำลองดับไป ฉันก็รู้สึกใจหายเหมือนความฝันได้สิ้นสุดลงแล้ว

ทิวทัศน์ของโบสถ์ที่มองเห็นจากกระจกหลังค่อยๆหายลับสายตาไปเรื่อยๆ ฉันเผลอหันหลังไปมองก่อนจากเป็นครั้งสุดท้าย พอหันกลับมาก็เจอสายตาอ่อนโยนของเอ็นโจจ้องมองมาที่ฉันอยู่

“เอาไว้ซักวันหนึ่ง...ผมจะพาคุณกลับมาที่นี่อีก”

เพียงแค่นี้ฉันก็รู้สึกวางใจที่จะยอมวางมือลงบนมือใหญ่ๆนั่น อะไรที่เอ็นโจให้คำมั่นสัญญาเอาไว้มันก็จะเป็นไปตามนั้นเสมอ และเป็นแบบนั้นมาตลอด แต่ฉันแกล้งทำเป็นไม่รู้ก็เท่านั้น

เอ็นโจบีบมือฉันตอบกลับมาเบาๆเหมือนตอบรับคำสัญญา เรานั่งจับมืออยู่ในความเงียบกันนานสองนาน ไม่มีคำพูดใดๆ แต่ไม่รู้สึกเงียบเหงาเลยแม้แต่นิด

บรรยากาศกำลังดี ฉันชักเคลิ้มๆเพราะง่วงนอน แต่ก็ถูกรบกวนด้วยเสียงเตือนว่าเมล์เข้าแบบไม่ขาดสาย คนที่จะส่งอะไรแบบนี้ได้ก็มีแต่อีตาสมองเด็กประถมนั่นล่ะ แถมไม่ใช่แค่มือถือฉันคนเดียว แต่เป็นมือถือของเอ็นโจด้วย

ข้อความที่ส่งมานั้นยาวเหยียดมาก บรรยายถึงความรู้สึกตอนที่ได้ทำงานใกล้ชิดกับวาคาบะจังจนร้านปิด เพราะงั้นวันนี้ก็เลยได้ฉลองคริสต์มาสกับครอบครัวทาคามิจิทั้งชุดซานต้าแบบนั้นนั่นล่ะ

แล้วไอ้คำพูดชวนให้หมั่นไส้นั่นมันอะไรกัน ท่าทางมีความสุขเหลือเกินนะยะ กะอีแค่ได้รับเลี้ยงอาหารมื้อเดียวทำมาคุยโอ้อวด ฉันน่ะเข้านอกออกในบ้านทาคามิจิได้สบาย แถมวาคาบะจังยังเป็นฝ่ายชวนมาเที่ยวบ้านเองด้วยต่างหากล่ะ

ฉันเกทับคาบุรากิอยู่ในใจเรื่องที่ไปเที่ยวบ้านของวาคาบะจังหลายหน จนรู้สึกเหมือนจะเป็นลูกบ้านนี้ไปอีกคนแล้ว นายน่ะมันยังอ่อนหัดนัก

เลื่อนมาด้านล่างที่มีรูปถ่ายแนบมาด้วย เป็นรูปซองเงินที่ได้จากการทำงานพิเศษช่วยร้านเค้ก แล้วก็ยังมีข้อความยาวเหยียดเรื่องการทำงานพิเศษครั้งแรกของตัวเอง เอ็นโจมองมือถือตัวเองแล้วก็หันมายิ้มบางๆ

“มาซายะก็ส่งให้ผมเหมือนกัน” เอ็นโจส่ายหน้า “คงอยากป่าวประกาศให้ใครต่อใครรู้เรื่องนี้...แต่ดูเหมือนจะมีแค่เราสองคนที่ได้นะ”

“ก็นะคะ….” แหงล่ะ ก็คาบุรากิมันไม่มีเพื่อนมากไปกว่านี้แล้วนี่นา

ดูเหมือนเอ็นโจจะเดาคำพูดที่ไม่ได้พูดออกมาของฉันได้ เลยหัวเราะเบาๆในลำคอ

“อ้อ จริงสิ” เอ็นโจทำท่าเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ “กลางเดือนหน้าจะมีฝนดาวตกที่มองเห็นได้ชัดที่สุดในรอบสิบปี คุณคิโชวอินอยากไปดูรึเปล่าครับ”

ฝนดาวตกเหรอ อยากเห็นจัง ต้องสวยมากแน่ๆเลย

“ต้องขอดูตารางก่อนนะคะว่าติดกำหนดการณ์อะไรรึเปล่า” ฉันตอบอย่างไว้ตัว

กำหนดการณ์น่ะว่างเปล่า แต่ก็ต้องทำเป็นเช็คดูก่อน ยังไงก็ให้รู้ไม่ได้เด็ดขาดว่าฉันน่ะมันว่าง...ทั้งนี้ก็เพื่อรักษาหน้าของฉันล้วนๆ

“จะรอนะ” เอ็นโจหัวเราะ...หรือว่าจะเดาออกยะ!? นี่ฉันโดนอ่านใจอีกแล้วเหรอ

รถจอดที่ประตูหน้าของบ้านคิโชวอิน เอ็นโจเดินลงมาส่งฉันถึงที่ แต่ก่อนที่ฉันจะเข้าไปในบ้านก็ถูกเรียกไว้

เอ็นโจมองไปเหนือศีรษะเราสองคน อ๊ะ!! มีซุ้มมิสเซิลโทมาแขวนไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ บ้านเราไม่เคยจัดงานคริสต์มาสเลยไม่ใช่รึไง

สายตาคาดหวังแบบนั้นมันอะไรกัน ยังไม่เลิกเรื่องจูบใต้มิสเซิลโทเหรอยะ จะเอาให้ได้เลยใช่มะ หนอยย

รู้สึกว่าฉันจะติดหนี้เอ็นโจอยู่อีกหลายอย่าง ถ้าไม่รีบจ่ายมีหวังโดนเก็บหนี้บานเบอะแน่ๆ

...ช่วยไม่ได้นะ

ฉันแตะนิ้วชี้กับนิ้วกลางลงบนปากตัวเองแล้วเอาไปแตะที่แก้มขวาของเอ็นโจ หมอนั่นทำตาโตแบบตกใจ

“ตะ..ตอนนี้ให้ได้แค่นี้ก่อนค่ะ...มากกว่านั้นต้องพยายามเอาเองนะคะ”

พูดเสร็จก็รู้สึกว่าตัวเองหน้าแดง แต่เอ็นโจน่ะหน้าแดงยิ่งกว่า

ซักพักเอ็นโจก็ยิ้มกว้างออกมาแล้วหัวเราะทั้งๆที่ใบหูแดงก่ำ หน้าตาดูมีความระรื่นจนน่าหมั่นไส้

“ฝันดีครับ คุณคิโชวอิน”

“เช่นกันค่ะ”

ฉันยืนส่งจากหน้าบ้าน มองรถบ้านเอ็นโจที่ค่อยๆแล่นจากไปจนลับสายตา พยายามห้ามมุมปากตัวเองไม่ให้เกิดเป็นรอยยิ้ม ถ้ายิ้มคนเดียวแล้วมีใครมาเห็นเข้าคงคิดว่าฉันบ้าแหงๆ

ในฐานะคุณหนูคิโชวอินจะยอมให้ใครคิดแบบนั้นไม่ได้เด็ดขาด แต่ทำไมกล้ามเนื้อตรงแก้มและปากมันไม่เชื่อฟังคำสั่งฉันเลยง่ะ อย่ายิ้มสิ

คุณเมดมาแจ้งว่ายังไม่มีใครกลับมาบ้าน ท่านพ่อและท่านแม่ก็ไปงานเลี้ยง ส่วนท่านพี่เองก็เช่นกัน ฉันเลยเดินขึ้นบันไดกลับเข้าห้องนอนตัวเอง ตั้งใจจะไปอาบน้ำชำระล้างร่างกายที่เหนื่อยมาทั้งวัน อยากพักผ่อนจังเลยน้า

ฉันเปิดเช็คมือถือเป็นครั้งสุดท้ายก่อนเข้านอน ในกล่องข้อความมีเมล์มาจากเอ็นโจ เป็นรูปถ่ายของเครื่องฉายดาวที่ฉันให้ไปกำลังฉายแสงขึ้นในความมืดของห้อง มีข้อความสั้นๆเขียนต่อท้าย

“เครื่องฉายดาวก็สวยดี แต่อยากดูดาวบนฟ้ายามราตรีกับคุณคิโชวอินมากกว่า”

เจ้าคนของหมู่บ้านคาสโนว่านี่มัน!!

ฉันฟุบหน้าลงกับหมอน หน้าแดงเป็นรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ของวัน

ต้องใช้เวลานานมากกว่าที่ฉันจะคิดคำตอบได้แล้วส่งออกไป ฉันพิมพ์ๆลบๆอยู่อย่างนั้น แต่ในที่สุดก็ตอบตกลงเรื่องจะไปดูฝนดาวตก

…เหมือนโดนอำนาจมืดบางอย่างให้กดส่งไปเลยแฮะ ยกเลิกทันมั้ยนะ

ไม่นานหลังจากนั้น เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น คนที่โทรมาก็คือเอ็นโจ

“ฮัลโหล คุณคิโชวอิน”

เอ็นโจจริงๆด้วย…

“ค่ะ มีอะไรงั้นหรือคะ”

“ขอบคุณมากนะเรื่องคำตอบ” โทรมาเพราะเรื่องแค่นี้เองเหรอยะ

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ...ฉันเองก็อยากดูฝนดาวตกที่ว่านั่นเหมือนกัน”

“งั้นเหรอ ดีใจที่ได้ยินแบบนั้นนะ” เอ็นโจหัวเราะตอบกลับมา “จะว่าไป..คุณคิโชวอินเคยอธิษฐานกับดาวตกมั้ย”

“แหม เรื่องนั้น…” มันก็ต้องเคยอยู่แล้วย่ะ แต่ว่ากุมมือภาวนาไปก็ไม่เห็นจะเป็นจริงขึ้นมาเลย แต่เวลาเห็นดาวตกทีไรฉันก็อดที่จะอธิษฐานไม่ได้ซักที

รู้ตัวอีกทีฉันก็คุยเรื่องสัพเพเหระหรือเรื่องไร้สาระกับเอ็นโจยาวๆแบบติดลมไปหลายชั่วโมง บทสนทนาที่ว่าก็อย่างเช่น

“นี่ๆ ท่านเอ็นโจคะ ทำไมถึงต้องเป็นกระต่ายล่ะ…”

“อ๋อ เรื่องนั้นน่ะ...ตอนป. 5 ที่ไปทัศนศึกษากัน เห็นคุณอุ้มกระต่ายเล่นอยู่ก็เลยคิดว่าเหมือนกันเลยนะ”

“เอ๋!! ยังไงกันคะ”

“ก็กระต่ายเป็นสัตว์ขี้กลัว ตกใจง่าย แล้วก็ขี้ระแวงมากเลยนี่นา...” ว่าแล้วเอ็นโจพูดต่อด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลกว่าปกติ “...แต่ก็น่ารักมาก”

อุก!! โดนคนจากหมู่บ้านคาสโนว่าเล่นงานอีกแล้ว

ฉันทำเป็นนิ่งๆเหมือนไม่ได้ยินประโยคหลัง ถามคำถามต่อไปแบบต้องการจะเปลี่ยนเรื่อง เอ็นโจก็ถามกลับบ้าง ผลัดกันถามไปมาแบบนี้เหมือนเล่นเกมตอบยี่สิบคำถามเลยแฮะ

สัญญาณเตือนว่าแบตเตอรี่กำลังจะหมดดังขึ้น พอเหลือบมองนาฬิกาก็พบว่าจะตีสี่แล้ว คุยนานขนาดนี้ได้ยังไงไม่รู้ตัวเลย

เอ็นโจหัวเราะเบาๆเมื่อได้ยินคำบ่นฟ่อดแฟ่ดของฉันในเรื่องนี้ เราสองคนกล่าวราตรีสวัสดิ์และแยกย้ายกันไปนอน

ฉันเสียบสายชาร์ตแบตเตอรี่เสร็จก็เอื้อมไปหยิบกล่องดนตรีที่ได้รับมาวันนี้ ไขกลไกด้านล่าง ทำนองเพลง Once Upon A Dream ดังขึ้นให้ได้ยินเบาๆในความเงียบ ขับกล่อมให้ฉันเข้านอนด้วยหัวใจเบิกบานและเป็นสุข สมชื่อเพลงกาลครั้งหนึ่งในฝัน

But if I know you, I know what you’ll do
(แต่ถ้าหากฉันได้รู้จักคุณ ฉันรู้ว่าคุณจะทำอย่างไร)

You’ll love me at once, the way you did once upon a dream
(คุณจะตกหลุมรักฉันอีกครั้ง เหมือนอย่างที่คุณเคยทำ กาลครั้งหนึ่งในฝัน)

------------------------------
จบแล้วจ๊ะ อาจจะมีตอนพิเศษต่ออีกซักตอนนิดหน่อย แต่จะลงเมื่อไหร่ก็ขึ้นอยู่กับความขยัน

สุดท้ายนี้ต้องขอบคุณมากจริงๆที่มีโม่งฟิคหลายๆท่านมาร่วมมือกันเขียนฟิคนี้จนมันเสร็จสมบูรณ์ ถ้าไม่มีโม่งฟิคเหล่านั้น ฟิคนี้ก็อาจจะจบที่เจ้าแม่ครองรักกับคานซังชั่วนิรันดร์ก็เป็นได้//ผิดๆ

กูรู้สึกเป็นเกียรติมากที่ฟิคนี้ได้รับความรักจากเหล่าโม่ง ขอให้อ่านให้สนุก ส่วนกูสนุกมากที่ได้มีส่วนร่วมในการเขียน ได้ลงงานเขียนในห้องนี้ และได้เจอกับโม่งซุยรันทุกคน ซึ่งกูชอบช่วงเวลานี้มากๆเลย รักทุกคนนะ//ส่งมินิฮาร์ทรอบวง

>>360 กูก็รู้สึกเป็นเกียรติมากเช่นกันที่ได้อ่านฟิคที่สวยงามจากมึง และฟิคนี้เป็นฟิคที่ทั้งสนุกแล้วก็อบอุ่นมากสำหรับกู ขอบคุณที่ทำให้กูมีกำลังใจในการทำงานเพิ่มขึ้นนะ รักมึงงงงง//ปาใจ

จบแล้วหรอมมมมมม กูรู้สึกฟินแต่ยังฟินไม่สุดยังไงไม่รู้ดิ แต่เห็นว่าจะมีตอนพิเศษต่ออีกใช่มะ กูจะรอแบบที่เจ้าแม่รอจอมมารเหมือนในเรื่องนะมึ้งงง
กูก็ขอบคุณโม่งฟิคทุกคนเช่นกันที่มาจอยปาร์ตี้เขียนฟิคที่แม้จะไม่เคยพบหน้ากันแต่ก็ทำให้เป็นอันหนึ่งอันเดียวกันได้ ทำให้กูได้อ่านฟิคสนุกๆแบบนี้ ฟิคนี้ติดอันดับต้นๆของฟิคที่กูชอบเลยนะเอ้อ//ส่งเลิฟบีมไปให้โม่งฟิคทุกคน

>>360 เป็นเกียรติเช่นกันที่ได้อ่านค่ะ ปลื้มปริ่มเหลือเกิน ในที่สุดคานซังก็มาส่งเจ้าแม่เข้าสู่หมู่บ้านคนมีรักจนได้ค่ะ งุ้ยยยยยยเขินนนน

>>357-359 ขอบคุณที่แต่งฟิคดีๆให้นะคะ U_____U) <333

>>360 กูต้องขอบคุณมึงมาก ฟิคมึงหวานละมุนจนกูรู้สึกมีกำลังใจในการอ่าหนังสือเป็นอย่างยิ่ง //ส่งมินิฮาร์ตกลับ

อยากได้ตอนพิเศษแบบ คาบุโอ้อวดว่ากะทาคามิจิเนี่ย คืบหน้าไปไกลสุดๆเลย!!!
แล้วโดนเอ็นโจตอบนิ่มๆทำนอง เหรอๆ แต่พวกฉันคบกันแล้วนะ โฮ่ๆๆ
อีตาคาบุน่าจะฟ่อดแฟ่ดๆมิใช่น้อย

>>366 ตอนอ่านช่วงที่คาบุส่งข้อความมาให้ทั้งคู่กูยังคิดเลยว่าอยากให้เอ็นคู่ถ่ายรูปคู่ส่งกลับไปแทนข้อความ คาบุจะทำหน้ายังไงนะ

>>367 พวกนายอยู่ไหนกันน่ะ! นัดไปเที่ยวกันทำไมถึงไม่บอกฉัน! รอด้วย ฉันจะตามไปเดี๋ยวนี้แหละ!
ตาลูกเศรษฐีขี้เหงาเอ๊ยยยยย

>>368 เดี๋ยวนายจะทิ้งวาคาบะเพราะเห็นเพื่อนแอบไปเที่ยวกันไม่ได้นะ ต้องชวนวาคาบะไปด้วย#ผิด

>>369 บร้า วาคาบะมีหน้าที่รออยู่ที่บ้าน เป็นภรรยารอสามีกลับบ้านอย่างสวยๆ
แต่สามีที่ว่านี่คือเรย์กะนะ 5555555555555555555

เดี๋ยวนะ กูนึกถึงภาพครอบครัวสุขสันต์เลย แบบว่าแต่ก่อนกูเคยอ่านการ์ตูนเรื่องนึง ชื่อมาร์มาเลต บอย สองสามีภรรยาจู่ ๆ ไม่รู้คิดไง สวิงกิ้งสับคู่กันเฉยจ้า แล้วอยู่บ้านเดียวกัน 4 คนด้วย (+ลูกชายกะกลูกสาว พระเอกนางเอกในเรื่อง)

คู่นี้ก็อาจจะสับได้นะ แบบจาก คาบุวาคาบะ กับ เอ็นโจเรย์กะ เป็น เอ็นโจคาบุ กับวาคาบะเรย์กะ

>>371 นั่นมันก็คู่ที่ควรเป็นและเหมาะสมที่สุดในเรื่องไม่ใช่เหรอ
หรือจะสมการเป็นแบบนี้ เอ็นโจ×คาบุ (สลับเป็นคาบุ×เอ็นโจได้เป็นการเปลี่ยนบรรยากาศ)
อาริมะ×วาคาบะ
เรย์กะ×คาน

>>372 แม้แต่ในมู้ยังซ้ำเติม โฮววววววว สิ้นหวังแล้ว

>>371 อือ จับคู่ได้ดีงามมาก

แต่เอาจริง ๆ นะ เรื่องนี้กูรู้สึกสับสนในตัวเองมาก เพราะ

เรือหลวงที่กูเชียร์ตลอดกาล = เอ็นโจเรย์กะ
คู่ที่กูแต่งฟิค = คาบุเรย์กะ
คู่ที่กูอยากให้มีซีนเพื่อนออกมามากกว่านี้ = มิซึซากิเรย์กะ
คู่ที่กูโคตรอยากเห็นอยู่ด้วยกัน = ท่านอิมาริกับเรย์กะ
คู่ที่กูคิดว่าเป็นไปไม่ได้แต่ก็ดูมีความหวังที่สุดในเรื่อง = วาคาบะเรย์กะ
คู่ที่กูคิดว่าถ้าขืนท่านเรย์กะเป็นแบบนี้คงจะปิดเรื่องด้วยคู่นี้ = ท่านพี่เรย์กะ
คู่แท้ในความเป็นจริง = คานซังเรย์กะ

กูไม่ได้ฮาเร็มนะ แต่สับสนในตัวเอง =*=;;;

ผมสายทุ่งดอกไม้ว่ะคุณ
วาคาบะ×เรย์กะ
ซากุระ×เรย์กะ
ริรินะ×เรย์กะ
ฟุยุโกะ×เรย์กะ
โอ๊ยยยยยย ดีงามฉิบหาย ถ้ามีเวลาจะเเต่งฟิคให้ครบเลยมึง

>>371 เรื่องนั้น ถ้าจำไม่ผิด คือพวกเค้ารักกันมาก่อนตอนเรียนมหาลัย แต่มาทะเลาะกันเพราะอะไรก็ไม่รู้ จำไม่ได้ แล้วก็มาสลับคู่แต่งงานกันจนมีลูกมาเป็นพระเอกนางเอก จนลูกโตก็มาเจอกันอีกครั้งและปรับความเข้าใจกันได้ เลยหย่ากับคู่สมรสเดิมและมาแต่งงานใหม่กับคนรักเก่าตอนเรียนมหาลัย

ปล 1 กูพูดเองยังงงเองเลยวุ้ย
ปล 2 เหมือนจะมีภาคต่อด้วยนะ เป็นภาคของน้อง ๆ พระนางภาคแรก แม่งนับพี่นับน้องกันวุ่นวาย ชห เลย

>>375 กูว่าท่านพี่ไม่น่าจะอยู่คู่น้องได้หรอก เพราะท่านพี่หนีไปมีแฟนซะก่อน ให้คานซังสถิตอยู่กับท่านเรย์กะไปเพียงผู้เดียว

มึงๆ กูไปหามังงะอ่าน ชื่อเรื่องTekiwa Ou sama พระเอกมันคล้ายๆกับคาบุรากิ..
นี่วาร์ป
http://www.oremanga.com/Teki+wa+Ou+sama+ตอนที่+1-24519-1-1.html (กูทำไม่เป็น..ก็อปไปใส่ในอากู๋เอาเน้อ) อ่านฆ่าเวลาพลางๆ

อ้าวมันวาร์ปให้เลยนี่หว่า

>>379 เดี๋ยว เพื่อนพระเอกที่เรียกผู้หญิงว่ากระต่ายน้อยนี่มันอะไรกัน....นิสัยคุ้นๆมากเหมือนคนแถวนี้เลยนะ

>>379 นางเอกมันวาคาบะคิมิเลยนี่หว่า สาวบ้าน ๆ โดนรุมรังแก

>>379 กูนางร้ายไปไหมวะ อ่านแล้วหมั่นไส้นางเอกโคตร ๆ คือ ไปตั้งความหวังโน่นนั่นนี่ พออค้าไม่อัพทูสแตนดาร์ดก็โวยวาย ง๊องแง๊งเกาะแกะพระเอก หล่อนเป็นใครมาจากไหนน่ะ พระเอกก็ไม่ใช่จะดีอ่ะนะ โอ๊ย ถ้าวาคาบะเป็นงี้ กูต้องเป็นตัวร้ายสมุนของเรย์กะที่คอยกลั่นแกล้งนางแหง

>>383 กูอ่านเรื่องนี้แล้วรำคาญนางเอกชิบหาย ถ้ามีตัวร้ายกูคงเป็นสมุนเหมือนมึง555555555
แต่สุดท้ายกูก็อ่านจนจบอยู่ดี....

กูอ่านแล้วชอบเพื่อนพระเอกว่ะ แม่งเอ็นโจชัดๆ

>>382 กูว่าวาคาบะน่าจะโอเคกว่านี้ว่ะ
แต่คาแรคเตอร์เพื่อนพระเอกในมังงะโชโจมันชอบออกมาประมาณนี้กันจริงวุ้ย แนวๆเจ้าชายผู้อ่อนโยนแต่ตัวจริงดำมืด ชอบทำงานซัพพอร์ตอยู่เบื้องหลังเนี่ย ไม่มีแนวบ้าพลังสดใสร่าเริงแบบหมาน้อยบ้างเหรอ

รำคาญพระเอกจนทนอ่านได้ไม่ถึง30หน้า เป็นห่าไรของเอ็งวะพระเอก จะมีปมอะไรกับปู่ก็ไม่รู้ละเอ็ง เเต่ทำตัวได้สุดๆไปเลยนะเอ็งน่ะ

>>387 นั่นแหล่ะครับ พระเอกโชโจรูปหล่อพ่อรวย ประมาณกูรวย มักจะมีปมห่าไรไม่รู้ นางเอกก็ต้องเปิดปมตามต้นฉบับแล้วก็คบกันในที่สุด จบ

>>388 คาบุคิมิดอลมันมีปมอะไรบ้างวะ หรือมีแค่ปมเรย์กะนางร้ายมาตามตื๊อกับยูริเอะไม่เอา นอกนั้นชีวิตก็ปกติดี

ก็โดนยูริเอะทิ้งนั่นเเหล่ะมั้ง ปมทั้งหมดของชีวิตพี่เเก

>>389 ปมอยากเปิดเผยว่าบ้าตัวเองแต่ดันไม่มีใครให้คุยนอกจากเอ็นโจ?

>>391 โถ น่าสงสารเขานะ//ซับน้ำตาแพพ

>>391 ไม่คบคนก็งี้แหล่ะ

บางทีก็ก็แอบสงสัยนะ ว่าเจ้าแม่ทะลุมิติไปเป็นวาคาบะ เนื้อเรื่องมันจะดำเนินตามคิมิไหมวะ เพราะเรย์กะเป็นตัวร้าย แต่เจ้าแม่คงหนีไม่เข้าซุยรันชัวร์ หรือไม่ก็เข้าไม่ได้ เพราะหัวไม่ดี

>>393 อืม คงสอบไม่ได้แต่ไม่สน้ะราะมีคันตะเลี้ยงดูปูเสื่อ#เดี๋ยวนะ

>>393 กูเดาว่าเจ้าแม่ในร่างวาคาบะจะไม่สอบซุยรัน โดยอ้างว่าไม่อยากให้ที่บ้านเปลืองเงิน แต่จริงๆคือสมองขี้เลื่อย---

>>393 นางน่าจะเข้าซุยรันได้แหล่ะ เพราะนางก็สอบได้ไม่เกินที่ 30 เกือบทุกครั้งนะ แต่คงทำตัวโลว์โปรไฟล์ให้ได้มากที่สุด เชิญคุณพระเอกอยู่กับคุณนางร้ายผมม้วนไปเลยค่ะ ฉันไม่อยากเข้าสู่วังวนเรื่องชิงรักหักสวาทของพวกคุณกันหรอกนะคะ

สรุป ต่อให้อยู่ในร่างวาคาบะ จอมมารก็ยังจะคงตามมาอยู่ดี วิญญาณตามติด!!

กูนึกถึงคาบุก็ตอนที่บอกว่าการขว้างมันน่าจะตกลงไปตรงไหนน่ะ อห แต่เพื่อนพระเอกก็คล้ายเอ็นโจจริง ยังไงก็แล้วแต่การกระทำของตลคน่ารำคาญเกินไปสำหรับกู ไม่รู้เพราะเกินจุดที่จะอินกับนางเอกแบบนั้นแล้วรึเปล่าเลยแบบพอแค่นี้เนอะ555 กูไม่ชอบแบบนี้เท่าไหร่55555

>>397 จอมมารอาจจะไม่ต้องคอยยิ้มขื่นๆแล้วก็ได้นะ!

" เรียกผมว่าชูสุเกะก็ได้นะครับ คุณทาคามิจิ "
" แบบนั้นคงไม่ดีมั้งคะ ท่านเอ็นโจ "
" ทีกับมาซายะคุณยังเรียกได้เลย.. "
" แต่กับคาบุรากิคุง ฉันก็ไม่ได้เรียกชื่อต้นนะคะ "
" .....คุณติดหนี้ที่ผมคอยช่วยจัดการกับคุณคิโชวอิน ไม่ให้มาวุ่นวายกับคุณอยู่นะครับ เพราะฉะนั้นช่วยเรียกผมว่าชูสุเกะด้วยนะครับ "

_______
" ชูสุเกะ "
" หืม? มีอะไรหรอมาซายะ "
" ฉันบังเอิญเห็นนายกับทาคามิจิอยู่ด้วยกันเมื่อกี้น่ะ คุณอะไรกันหรอ "
" เปล่านี่ "

1 เดือนถัดมา คาบุรากิ มาซายะ ออกเดินทางไปตามสถานที่ฆ่าตัวตายยอดนิยมทั่วโลก สาเหตุมาจาก สาวที่ชอบไปสนิทกับเพื่อนรักเพียงคนเดียวของตัวเองมากกว่าตน—-

>>399 เฮร้ยยยยยย คือใครก็ได้ช่วยผลิตกาวอันนี้ อกมาเพิ่มที! คือดีอ่า

เจ้าแม่ในร่างวาคาบะทำอาหารได้ดีขึ้นเปล่าว่ะ

>>399 โอ๊ย น้ำตาไหลแป๊บ นี่นายตกต่ำถึงขั้นโดนเพื่อนสนิท NTR แล้วเรอะ คาบุเอ๊ย 5555

>>401 กูว่าไม่ แต่น่าจะมีสกิลล์ต้อนรับลูกค้าได้ดี ส่วนภาระการทำอาหารไปตกหนักอยู่กับคันตะคนเดียว 5555

>>401 น่าจะโดนคันตะดุเอาแล้วห้ามเข้าครัวอีกต่อไป ถ้าในคิมิดอลมีอีเวนท์นางเอกทำอาหารไปให้พระเอก อีคาบุมันคงบอกว่าเป็นวีแกน ไม่สามารถกินอาหารนี้ได้จริงๆ 5555555

>>393 ถ้าเอาแบบ กลับมาเกิดใหม่เป็นวาคาบะ ซ้ำร้านดันมาระลึกชาติได้ตอนได้ทุนเข้าซุยรันแล้ว จะเป็นยังไงนะ เพราะจะเลี่ยงไม่เข้าเรียนก็คงไม่ได้แล้ว จะแกล้งสอบให้คะแนนน้อยเพื่อไม่เป็นจุดเด่นก็ยิ่งไม่ได้ใหญ่ เพราะเดี๋ยวจะโดนริบทุน

>>404 หาทางตีซี้นางร้าย แล้วก่อกำเนิดเป็นนิยายแนวยูริแทน เธอๆ คะแนนแย่เหรอ เราติวให้หลังเลิกเรียนมั้ย 5555555

รึถ้ามีความทรงจำทั้งชาติเก่าและชาติที่เป็นเรย์กะก็อาจพยายามตีซี้เรย์กะ เพราะคิดถึงท่านพี่และทานุกิกับท่านแม่แล้วกลัวพยายามไม่ให้เรย์กะเข้ารูทหายนะรึเปล่านะ

>>406 ไม่แน่อาจจะมาแนวน้องหมูขาวที่พยายามหนีเจ้าหญิงนางร้าย แต่ยังไง๊ยังไงก็โดนดึงเข้าไปเอี่ยวอยู่ดี กลายเป็นเจ้าหญิงมาติดอกติดใจน้องหมูเองซะงั้น

>>407 อาจจะกลายเป็นบากะรินะก็ได้นะ ทำไปทำมา เหมาทั้งเรื่องไม่เว้นเพศ&อายุ

>>406 กูว่านางหาทางช่วยชัวร์

>>405 กูสนับสนุนความคิดนี้มีใครจะแต่งไหม/มองตาเป็นประกาย

>>379 รำคาญนางเอกชอบหาย อ่านไม่รอดอ่ะ....

>>411 นั่นดิ กูไม่ชอบพวกที่มโนคาดหวังไปว่าเขาจะเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ แต่พอไม่เป็นแบบที่หวังก็ไปด่าเขา ทั้งที่ตัวเองก็คิดเองเออเองฝ่ายเดียวแท้ๆ

Ky สิ้นปี 2018 กูจะมีหวังมั้ย……

>>413 อย่าไปคิดมากเลยมึง ตอนนี้กูก็กึ่งๆ ทำใจเบาๆ ไม่ใช่ไม่รักเจ้าแม่แต่ปล่อยวาง มาเมื่อไหร่ก็มา ถ้าไม่กลับมาจริงๆ กูก็จะถือเรื่องนี้เป็นความทรงจำดีๆ เรื่องหนึ่งในชีวิต เป็นนิยายเรื่องหนึ่งที่กูชอบมากที่สุด...//สะอื้นแป๊บ

>>414 อย่ามาซึ้งดิ เดี๋ยวกูร้องไห้ 5555

เพื่อนโม่ง นี่ไปเจออ่านการตูนมาเพิ่งแปลไทยได้ตอนเดียว เราว่ามันตลกดีคล้ายๆท่านเรย์กะเลยอ่ะ>> Tensei Saki ga Shoujo Manga no Shiro Buta Reijou datta
ตอนนี้เห็นเป็นนิยายอังกฤษหลายตอนอยุ่ เข้าไปอ่านแก้เหงาได้นะ

>>416 มีเวอร์นิยายแปลในแมวดุ้นนะ แต่โดนดอง ไม่รู้ทำไม

>>417 ได้ยินว่าผู้แปลติดโปรเจ็คของมหาลัย ปัจจุบันกลับมาแปลต่อนิดหน่อยลงในนายท่าน

ขอKyนะ ไม่ได้เข้ามู้มาหลายวันแล้วมาเจอฟิคกาลครั้งหนึ่งในฝันนี่เหมือนฝันจริงๆ55555 เป็นตอนจบที่ทำกูเขินยิ้มแก้มแตกมาก ขอบคุณโม่งฟิคที่ผลิตกาวฟินๆออกมาให้ได้อ่านนะ // อยากอ่านตอนพิเศษต่อจัง ถ้าพวกนรซุยรันรู้ว่าเจ้าชายกับจักรพรรดินีไปเดทวันคริสมาตด้วยกันนี่ไม่รู้จะเป็นข่าวใหญ่ขนาดไหนนะ เกาะขอบรอโม่งฟิคทั้งหลายแต่งอยู่นะ ;-;

>>419 อยากรู้รีแอคนายบากะรากิขี้อวดด้วยอ่ะ ตัวเองได้โม้ว่าไปกินข้าวบ้านสาว แต่เพื่อนตัวเองเขาคบกันแล้ว จะเฮิร์ทขนาดไหน 555555555555555555555555555555555555555555555555

>>420 เชื่อว่าอย่างบากะรากิต้องส่งเสริมความรักของเพื่อนอย่างทุ่มเทและจริงใจ แต่ว่ากว่าจะถึงวันนั้นท่านเรย์กะคงปกปิดสุดฤทธิ์แน่ๆ

เห็นคลิปนี้แล้วนึกถึงไซซายะกับปอมกิโนะเลยว่ะ พยายามเป็นพี่ที่ดีคอยสั่งสอน(??) 555555555
https://twitter.com/b920930/status/1056389782551461888

>>422 ทำไมกูดูไปดูมาเหมือนไซซายะกำลังแกล้งปอมกิโนะวะ 5555+

>>201 Filled request แล้วนะ เนื่องจากวันจริงกูไม่ว่างค่ะ เลยมาสุขสันต์วันฮัลโลวีนล่วงหน้า

Theme โดยเรย์กะ (ฮัลโลวีน)

Posture โดยเอ็นโจ (Kenkyo)

Costume โดยเอ็นโจ (Kimi)

https://www.picz.in.th/image/3YxcCP

>>424 เนื่องจากเว็บนี้ขยายไม่ได้ อยากดูภาพขยายกด download ละกัน imgur ภาพแตกสัสค่ะ

>>424 ขอบคุณที่รับรีเควสนะมึง รักมึงนะ//ทำท่าเลิฟแอคแทคส่งไปให้
ทำไมมืออีตาหัวทองมันล่อแหลมดีจัง ส่วนเจ้าแม่นี่...ของกินเต็มไม้เต็มมือเลยนะคะ

>>426 เอ็นโจนี่ความจริงกูว่ามือไวพอสมควรนะ (แต่ทำท่าเจ้าชาย) คนหัวทองตำแหน่งมือล่อแหลมพอสมควร แต่ก็ว่าหัวดำก็ไม่แพ้กันค่ะ ลองดูตำแหน่งของมือและแขนจะทราบได้ว่า สองคนนี้น่าจะอันตรายพอ ๆ กัน อยู่คนละโลกกันล่ะดีแล้ว นี่ถ้าหัวทองหลงมาในโลก Kenkyo กูว่าคงสนุกมาก ได้เจอกับโลกที่เรย์กะเป็นกระต่ายน้อยแทนที่จะเป็นนางร้าย 555

>>426 ส่วนเจ้าแม่นี่...ก็...ประมาณนั้นล่ะนะ ขนมวัน halloween นี่ตามห้างปล่อยออกมารัว ๆ ขนาดนั้น เจ้าแม่อดไม่ไหวหรอก

>>424 ภาพหลอกลวงผู้บริโภคมากค่ะ เจ้าแม่ไฟหน้าบึ๊บบั๊บเกินไป ดังนั้นรูปนี้น่าจะผ่านการรีทัชขั้นสูงมานะคะ

>>428 ขนมช่วงฮาโลวีนเยอะจริง น่ากินด้วย ยิ่งช่วงคริสมาสนะ..

" คุณคิโชวอินช่วงนี้ดูนุ่มนิ่มขึ้นเนอะ มาซายะ "
จู่ๆ ผม เอ็นโจ ชูสุเกะ ก็พูดขึ้นมา ระหว่างที่นั่งอยู่ตรงที่นั่งพิเศษของสมาชิกสโมสรในโรงอาหาร อาจจะเป็นเพราะ เมื่อเช้าผมบังเอิญเจอเธอพร้อมกับน้องชายของผม เอ็นโจ ยูกิโนะ ล่ะมั้ง เลยนึกถึงเธอขึ้นมา

" ฉันก็คิดว่ายัยนั่นดูอ้วนขึ้น ไดเอทแบบครึ่งๆกลางๆแบบนั้น ก็ต้องเป็นอย่างนี้แหละ "
มาซายะตอบกลับมา โดยที่มือกำลังค่อยๆแกะห่อช็อคโกแลต ลิมิเต็ด อิดิชั่น จากร้านที่เจ้าตัวชอบ

" ผมไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นสักหน่อย.. "
ผมหมายถึงบุคลิกของกระต่ายน้อยคนนั้นต่างหาก ตอนที่เธอพูดคุยกับพวกเด็กๆ เธอดูนุ่มนิ่มน่ารักมากเลย
" มาซายะอย่าไปพูดให้คุณคิโชวอินได้ยินล่ะ "
ก็นะ ถ้าเจ้าตัวได้ยิน นายไม่รอดแน่ๆ มาซายะ และผมอาจจะโดนลูกหลงไปด้วย

มาซะยะทำเป็นไม่สนใจที่ผมพูด และเอาช็อคโกแลตเข้าปาก
" ทำไมฉันจะพูดไม่ได้ ถ้าไม่มีใครสักคนบอกล่ะก็ ยัยนั่นได้ตัวบวมเป็นช้างน้ำแน่ๆ "
ไม่เข้าใจจิตใจผู้หญิงเลยนะนายเนี่ย.. คุณคิโชวอินไม่ได้อ้วนขึ้นมากสักหน่อย ถ้าไม่สังเกตก็ไม่รู้สึกหรอก

" แต่มันก็นะ.. "
ทันใดนั้น ผมก็มองเห็นเด็กผู้หญิงที่ดูงดงามราวกับตุ๊กตาฝรั่งเศสกำลังเดินตรงมาทางใกล้ๆนี้ ดูเหมือนว่าเพื่อนของเธอไม่ได้อยู่แถวนี้ด้วย ผมจึงลุกจากเก้าอี้ และทักทายออกไป
" สวัสดีครับ คุณคิโชวอิน "

" สวัสดีค่ะ ท่านเอ็นโจ ท่านคาบุรากิ "
เธอตอบกลับมาแล้วเดินมายังโซนที่นั่งพิเศษ เพื่อพูดคุยกับพวกเรา

เมื่อเธอเดินเข้ามาใกล้พอ มาซายะก็รีบทักเธอทันที
" นี่คิโชวอิน เธอน่ะ รู้สึกว่าช่วงนี้.... "

" ฮืม.. "
ผมส่งเสียงฮึมฮำเบาๆ เป็นเชิงเตือนให้มาซายะเลิกคิดที่จะพูดเรื่องหุ่นของเธอ หวังว่าเขาจะเข้าใจสิ่งที่ผมสื่อแล้วกัน

" ช..ช่วงนี้... ช่วงนี้มีขนมอร่อยๆ ที่ออกมาตามเทศกาลเยอะเเยะเลย เธอคิดว่าฉันจะซื้ออะไรเป็นของขวัญวันคริสมาสให้ทาคามิจิดีล่ะ "
ดีมากมาซายะ ถ้าใช้โอกาสนี้ชวนเธอไปทานขนมจะดีมั้ยนะ เเล้วจะเอาเป็นร้านไหนดีล่ะ อืม..

ขณะที่ผมกำลังวางแผนชวนเธอไปทานขนมในใจ เธอก็ตอบกลับสิ่งที่มาซายะถาม
" ที่บ้านคุณทาคามิจิเป็นร้านขนมอยู่แล้ว ฉันคิดว่าให้เป็นอย่างอื่นน่าจะดีกว่านะคะ ลองปรึกษาท่านเอ็นโจดูสิคะ พอดีฉันน่าจะต้องไปแล้ว "
เมื่อผมมองไปทางข้างหลังเธอ ก็เห็นเพื่อนของเธอกำลังมองมาทางนี้อยู่ พวกเราขัดเวลาทานอาหารเธอหรือเปล่าเนี่ย ขอโทษนะครับ ไว้ผมจะแอบถามรายการขนมของอาทิตย์หน้าให้แทนแล้วกัน

" อื้อ ผมก็เห็นด้วยกับคุณคิโชวอินนะ เอาล่ะมาซายะ พวกเราก็มีอะไรต้องไปทำด้วยไม่ใช่หรอ เอาเป็นว่า ไว้เจอกันที่ห้องสโมสรนะครับ คุณคิโชวอิน "
ผมส่งยิ้มให้เธอ ถึงผมจะขี้เกียจคุยเรื่องของขวัญวันคริสมาสที่จะให้คุณทาคามิจิกับมาซายะก็เถอะ แต่ไม่อยากจะรั้งเธอไว้นานกว่านี้เลยเออออตามไปก่อน

" แล้วเจอกันที่ห้องสโมสรนะคะ ท่านเอ็นโจ ท่านคาบุรากิ "
เธอส่งยิ้มตามมารยาทกลับมา แต่ผมแอบเห็นนะ ว่าแวบนึงลักยิ้มเธอกระตุกน่ะ ดีใจที่ในที่สุดก็จะได้ไปทานอาหารเเล้วสินะ คุณกระต่ายน้อย

ผมมองจนเธอไปรวมตัวกับเพื่อนของเธอ ดูเหมือนว่าสาวๆพวกนั้นดูจะกระดี้กระด้าเหลือเกิน ที่เห็นคุณคิโชวอินมาคุยกับพวกผม แต่เจ้าตัวนี่สิ.. เหมือนอยากจะรีบๆทานอาหาร แล้วไปทานขนมในห้องสโมสรมากกว่า ผมหัวเราะเบาๆ และหันไปทางมาซายะ พร้อมกับส่งยิ้มให้เขา
" ไปกันเถอะ "

หลังจากที่แยกกัน คิโชวอิน เรย์กะ ก็คิดว่าอาทิตย์นี้จะไปฝึกทำอาหารสูตรไหน เพื่อให้เป็นของขวัญวันคริสมาสกับท่านพ่อและท่านพี่ ที่บ้านทาคามิจิดี
ในขณะที่ฝั่ง คาบุรากิ มาซายะ นั้น ถูก เอ็นโจ ชูสุเกะ ลากไปสั่งสอนเรื่องที่เกือบจะวิจารณ์เรื่องหุ่นของ คิโชวอิน เรย์กะ อย่างรุนแรงใส่เจ้าตัว...

>>429 โกยขึ้นมาตั้งแต่ข้อเท้าแล้วบีบไว้ด้วยคอร์เซ็ตไงล่ะ + ฟองน้ำ + เทคนิคเมคอัพปั๊มนม

ไม่ใข่ละ orz กูเป็น oppai แถวนี้มีแต่ loli เรอะ

>>430 ทำไมกูใจบางทุกครั้งที่จอมมารเรียกเจ้าแม่ว่ากระต่ายน้อย โฮฮฮฮ ความฟิลเตอร์นี้ช่างทำให้กูสับสนกับคำวิจารณ์ช้างน้ำของบากะรากินัก

>>431 ไม่รู้ว่ะ จำได้ว่านางบอกหุ่นตัวเองแบนแต๋ไร้สัดส่วน แถมโมริยามะตอนรู้ว่าอุเมวากะชอบแบบสาวอวบอึ๋มเซ็กซี่แล้วหันไปมองหุ่นเรย์กะก็ดูพอใจนะ ดังนั้นกูว่าเจ้าแม่มีตามมาตรฐานสาวเอเชีย ไม่น่าเกิน B

>>430 ที่ชูสุเกะลากมาซายะไปสั่งสอนนี่...สั่งสอนกันแบบไหนคะ//ครุ่นคิส ขอไวท์บอร์ดด้วยค่ะ

>>433 เป็นนางเอกที่ดับอนาถตรงนมไม่มียังไม่พอ แต่พุงนำนมนี่มัน...

>>434 กูอยากจะบอกว่ากูจิ้นมากตอนท้ายที่จอมมารหันมายิ้มให้บากะ

>>435 ก็เป็นลูกทานุกิไง ไม่งั้นคนไม่ทักว่าท้องห้าเดือนหรอก....

อ่านฟิคกาลครั้งหนึ่งในฝันจบแล้วก็อยากอ่านฟิคในพาร์ทเอ็นโจจังเลยค่ะ จะมีใครใจดีเขียนให้มั้ยคะ//กุมมือภาวนาไปทางโม่งฟิคผู้ใจดีทั้งหลาย

>>438 กูมาช่วยมึงภาวนา

>>439 สวดมนต์ข้ามคืนกันไหม#ผิด

เห็นกระทู้เงียบๆเลยมาลงฟิคให้
กาลครั้งหนึ่งในฝัน ตอนพิเศษ 1 >>>/webnovel/6114/357-359
---------------------------

จากวันนั้นจนถึงวันนี้ รู้ตัวอีกทีเวลาก็ผ่านไปถึงเจ็ดปีแล้ว

ฉันเองก็ไม่อยากจะเชื่อเลย เจ็ดปีเชียวนะที่คบกันมาในฐานะแฟน เอ่อ...จริงๆก็ไม่ถึงเจ็ดปีหรอก เพราะฉันก็เพิ่งจะตกลงยอมรับคำขอเป็นแฟนจากเอ็นโจไปเมื่อสองสามปีที่ผ่านมานี่เอง

แต่ก่อนหน้านั้นเอ็นโจเทคแคร์ฉันเหมือนที่เทคแคร์แฟนทุกอย่าง ไปรับส่งถึงที่ ช่วงเทศกาลก็ซื้อของขวัญพิเศษๆให้ พาไปเที่ยวที่นั่นที่นี่ในช่วงวันหยุด หรือชวนไปกินอะไรด้วยกันหลังเลิกเรียน บางทีก็พ่วงคาบุรากิกับยูกิโนะคุงไปด้วย บรรยากาศก็คล้ายๆกับช่วงมัธยมที่เราสามคนจะไปกินนั่นกินนี่หลังเลิกเรียน ก็เลยไม่รู้สึกเกร็งอะไรอะนะ

ไม่รู้เมื่อไหร่ที่การจับมือ คล้องแขนหรือโอบเอวกันคือเรื่องปกติ แต่มันก็เป็นไปโดยธรรมชาติ ที่นั่งข้างๆเอ็นโจก็จะเป็นที่ของฉัน จนบางทีคาบุรากิก็กลอกตาขึ้นมองเพดาน อะไรยะ!! ทีนายหวานแหววกับวาคาบะจังต่อหน้า ฉันยังไม่เห็นบ่นอะไรเลยซักคำ

อ๋อ แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีอุปสรรคเลยนะ มีเยอะกว่าที่คิดด้วยซ้ำ

อันดับแรกเลยคือทางบ้านของเอ็นโจที่เตรียมการหาคู่หมั้นคู่หมายเอาไว้ให้แต่งงานหลังเรียนจบ

พอเราขึ้นปีสี่ เอ็นโจก็พาฉันไปที่บ้าน บอกกับพ่อและแม่ว่าฉันคือคนที่เขารักมาตลอดและอยากอยู่ด้วยกันตลอดไป

ท่าทีของเอ็นโจในวันนั้นดูเด็ดเดี่ยวและแน่วแน่เหมือนคาบุรากิในตอนที่พาวาคาบะจังไปพบกับมาดามคาบุรากิไม่มีผิด แถมยังถึงขั้นยื่นคำขาดว่าถ้าไม่ให้แต่งก็จะพาหนีตามกันไปด้วย ตระกูลเอ็นโจจะเป็นยังไงก็ไม่สน นี่เอาจริงดิ เตรียมใจไว้ถึงขั้นนั้นแล้วเหรอ….

ฉันแอบถามเอ็นโจเกี่ยวกับเรื่องนี้ในภายหลัง ก็ได้รับคำตอบว่าจริงทุกอย่างที่พูด

เอ็นโจเตรียมทรัพย์สินไว้ที่ต่างประเทศมากพอสมควร เราสองคนอาจจะไม่ได้มีชีวิตสุขสบายเหมือนเดิม แต่ก็ไม่ได้ลำบากยากแค้นอะไรขนาดนั้น ตอนที่พูดก็ท่าทางเอาจริงเอาจังจนฉันไม่กล้าแหย่เล่นเลยล่ะ

ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเอ็นโจจะเป็นผู้ชายร้อนแรงได้ถึงขนาดนั้น ฉันคิดว่าการอยู่ใกล้คาบุรากิมากเกินไปจะทำให้เอ็นโจติดเชื้อบ้ารักมาได้ น่ากลัวชะมัด

อีตานั่นก็ไปยื่นคำขาดกับมาดามคาบุรากิในเรื่องความรักของตัวเองเหมือนกัน แต่คนที่ซวยน่ะคือวาคาบะจังไม่ใช่เหรอยะ

วาคาบะจังเองก็ต้องเจอเรื่องทดสอบมากมายที่ถาโถมเข้ามาไม่หยุด แต่สองคนนั้นก็ยังเชื่อใจและไม่ยอมปล่อยมือออกจากกันไม่ว่าจะเจอเรื่องร้ายๆแค่ไหน ฉันเองก็ต้องเอาอย่างบ้างล่ะเนอะ

จะว่าไป ฉันเองก็รอดจากการถูกจับหมั้นหมายกับคาบุรากิไปอย่างฉิวเฉียด ด้วยเพราะฉันยืนกรานหนักแน่นกับท่านพ่อและท่านแม่ในเรื่องที่คบหากับเอ็นโจ และขอร้องให้ท่านพี่ช่วยพูดด้วย บีบน้ำตาอีกเล็กน้อยท่านพ่อก็ใจอ่อนยวบยาบ ยินยอมให้เราคบหากันได้แบบเปิดเผย

และอาจจะเพราะเกรงว่าตระกูลเอ็นโจจะไม่มีผู้สืบทอดสายตรงหรืออะไรก็ตามแต่ ประธานเอ็นโจก็ยอมรับการคบกันของเราสองคน ล้มเลิกการหมั้นหมายที่เคยเอ่ยไว้กับตระกูลอุริว ผลที่ตามมาคือหุ้นของเอ็นโจกรุ๊ปตกลงอย่างมหาศาล ซ้ำยังมีข่าวร้ายหลุดออกมาเรื่อยๆจนนักลงทุนไม่เชื่อมั่นพากันถอนทุน อาจเป็นวิกฤตหนักในรอบสิบปีเลยก็ว่าได้

ฉันถามไถ่เรื่องนี้ด้วยความเป็นห่วง แต่เอ็นโจก็ยิ้มน้อยๆ บอกว่านี่คือสิ่งที่คาดการณ์ไว้อยู่แล้ว ก็ต้องค่อยๆแก้ปัญหากันไปทีละอย่าง

แต่ท่าทางเหนื่อยขนาดนั้น จะไหวแน่เหรอ

ฉันรู้ว่าเอ็นโจทำงานหนักมากและเครียดมาก แต่ฉันก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้เลยซักอย่าง ก็เจ็บใจตัวเองอยู่เหมือนกันนะ

พอเห็นฉันทำท่าสลดหดหู่ เอ็นโจก็หัวเราะแล้วดึงแก้มฉันเบาๆ

“อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ คุณน่ะเหมาะกับรอยยิ้มมากกว่านะ”

ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันอาจจะโมโหนิดหน่อยที่ถูกแหย่เล่นแบบนี้ แต่ตอนนี้ฉันกลับยื่นมือออกไปหา ดึงเอ็นโจเข้ามากอด

“ฉันช่วยอะไรไม่ได้เลยก็จริง แต่ถ้าเป็นการส่งกำลังใจให้ก็พอจะทำได้อยู่นะคะ” ก็นะ เขาว่ากอดกันก็เหมือนกับการส่งกำลังใจให้นี่นา

นิ่งไปซักพักก็ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆข้างหู เอ็นโจซุกหน้าลงกับไหล่ฉัน กอดตอบกลับมาแนบแน่นเหมือนคนต้องการที่พึ่ง

“ใครบอกล่ะ นี่ช่วยได้เยอะเลยต่างหาก”

อืมม เห็นว่าทำงานหนักขนาดนี้ ฉันจะให้กำลังใจอะไรได้อีกนะ

….งั้นคงได้เวลาของข้าวกล่องแห่งรักโดยเชฟเรย์กะจังแล้วล่ะเน้อ

ฉันบอกกับเอ็นโจว่าจะทำข้าวกล่องมาให้ เอ็นโจก็ยิ้มแล้วบอกว่าซื้อวัตถุดิบมาช่วยกันทำจะดีกว่า

พอตกลงเมนูได้ เราสองคนเลยไปซื้อของที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตเพื่อเลือกซื้อวัตถุดิบมาทำอาหาร แต่เอ็นโจดูมีเป้าหมายแน่วแน่ไม่ค่อยจะแวะข้างทางเท่าไหร่ อย่างเช่นซื้อซอสก็เดินตรงลิ่วๆเข้าล็อคขายซอสเลยทันที ไม่เหมือนคาบุรากิที่ดูจะสนใจไปทุกอย่างเลยแวะทุกซุ้มชิมอาหารเหมือนคราวนั้น

ถึงเอ็นโจจะเคยเข้าครัวมาก่อน แต่ในฐานะที่ฉันที่มีประสบการณ์ในงานครัวมากกว่า จากการเป็นลูกศิษย์ของคุณอาคิมิและคันตะคุงมานานหลายปี จะให้เห็นความเท่และความเชี่ยวชาญที่สั่งสมมาของเชฟเรย์กะจังเอง

ฉันวางท่าเป็นรุ่นพี่อวดความรู้เรื่องการทำอาหารใส่ แต่ต้องถอยกรูดกลับมาแทบไม่ทันเมื่อเจอทักษะการใช้มีดอย่างชำนาญของเอ็นโจเข้าไป…..หนอย ฉันยังแตงกวาหนาไม่เท่ากันอยู่เลยนะยะ

เอ็นโจมีเซนส์ของพ่อบ้านเกินคาดแฮะ รู้ว่าต้องซื้ออะไรหรือใส่เครื่องปรุงแบบไหนถึงจะออกมาอร่อย ไหนบอกว่าปกติไม่ได้ทำอาหารเองยังไงล่ะยะ นี่มันอร่อยเหมือนมืออาชีพมาทำให้ชัดๆเลยนะ หมอนี่จะความสามารถเยอะเกินไปแล้ว

พอฉันหน้ามุ่ย เอ็นโจก็ใช้ช้อนตักทีรามิสุช่วยกันทำเมื่อครู่นี้ยื่นมาที่ปาก “อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ ทานของหวานช่วยให้อารมณ์ดีนะ เอ้า อ้ามมม”

ฉันเหลือบมองคนป้อนนิดหน่อยแล้วอ้าปากงับขนม อ๊ะ อร่อยจัง...ขออีกคำจะได้มั้ยนะ

เหมือนเอ็นโจจะรู้เรื่องที่ฉันคิดอยู่ เพราะตักป้อนให้เรื่อยๆจนหมดถ้วย อืมม อร่อยมากเลยล่ะ ทำอาหารกินกันเองมันก็ได้บรรยากาศอบอุ่นแบบที่ซื้อไม่ได้จากร้านอะเน้อ

เรื่องนี้ทำเอาฉันนึกถึงเรื่องหนีตามกันขึ้นมา ถ้าหนีไปอยู่กันแบบสามัญชนด้วยกันสองคน ฉันอาจจะได้กินอะไรแบบนี้ทุกวันจนน้ำหนักขึ้นแล้วใส่กระโปรงตัวเดิมไม่ได้ก็ได้นะ

เหมือนเป็นข้อตกลงเล็กๆว่าเราจะทำอาหารด้วยกันในวันหยุดที่มีเวลาว่าง บางคราวเราก็เชิญคาบุรากิกับวาคาบะจังมาทานด้วย และบางครั้งก็มียูกิโนะคุง มาโอะจัง ยูริคุง ท่านพี่ ท่านอิมาริเข้ามาก็เป็นปาร์ตี้เล็กๆที่สนุกสนาน อาหารก็อร่อยด้วยฝีมือวาคาบะจังและเอ็นโจที่เป็นหัวเรี่ยวหัวแรงหลัก

ฉันจะเข้าไปช่วยบ้างแต่ก็ถูกใช้ให้ทำอะไรเล็กๆน้อยๆอย่างเช่นตักฟองออกจากน้ำซุป จัดจาน หรือไม่ก็โปรยสาหร่ายหั่นฝอย ระหว่างนั้นทั้งคู่ก็จะชมตลอดว่าฉันเก่งมาก ทำได้ดีมาก ฉันยิ่งมีกำลังใจเต็มเปี่ยมในการช่วยเหลือ

บางที เอ็นโจก็เรียกฉันเข้าไปช่วยชิมตอนปรุงรส ภาพที่เอ็นโจตักอาหารป้อนฉันถึงปากคงไปกระตุ้นต่อมหมั่นไส้อะไรของคาบุรากิก็ไม่ทราบ ถึงไปทำท่าอาเจียนใส่กระถางต้นไม้ มารยาทแย่อะไรอย่างนี้นะ

อิจฉาล่ะสิ วาคาบะจังไม่ค่อยมีเวลาให้เลยพาลใช่มะ

ว่าแล้วฉันก็เข้าไปกระแซะวาคาบะจัง เสนอตัวเป็นลูกมือช่วยทำของหวาน วาคาบะจังก็ยินดีให้ช่วย เป็นการกีดกันคาบุรากิที่ทำงานครัวอะไรไม่เป็นเลย ออกไปเป็นคนนอกโดยปริยาย

โอะโฮะโฮะโฮะ ตรงนี้น่ะมันพื้นที่สำหรับคนทำอาหารเป็นเท่านั้นย่ะ บ้าพลังอย่างนายไปยกเตาบาร์บีคิวออกไปจุดไฟข้างนอกไป๊!!

พอฉันกับวาคาบะจังยกถาดเนื้อที่เสียบไม้ออกไปให้พวกหนุ่มๆข้างนอกย่างบาร์บีคิว คาบุรากิก็รีบพาวาคาบะจังไปนั่งที่โซฟาตัวเดียวกัน เป็นโซฟาสองที่นั่ง อีกฝั่งก็เป็นสระว่ายน้ำไม่มีที่ให้วางเก้าอี้ ไม่เปิดช่องให้ฉันไปนั่งข้างๆวาคาบะจังแม้แต่น้อย หมอนี่ใจแคบชะมัดเลยอ่ะ

เดี๋ยวเหอะ!! ถ้าฉันเอาจริงขึ้นมานายจะหนาว มาลองดูกันมั้ยล่ะว่าวาคาบะจังจะเลือกใครน่ะ

ฉันส่งสายตาไปท้าทายใส่คาบุรากิ เกิดเป็นสายฟ้าแลบแปลบปลาบในอากาศ มีวาคาบะจังอยู่ตรงกลางมองทางนั้นทีทางนี้ทีเหมือนพยายามจะห้าม

ยังไม่ทันจะไปท้าพนันอะไร ก็ได้กลิ่นหอมๆของบาร์บีคิวที่ย่างสุกแล้วโชยมา เอ็นโจเรียกฉันให้ไปทานบาร์บีคิวที่กำลังย่างอยู่ เป็นอันว่าสงครามครั้งนี้ยุติกันไปก่อน

กองทัพต้องเดินด้วยท้องนะคะ

--------------------------
ตอนพิเศษยังไม่หมดนะ

กรี๊ดดดดด ทำไมจอมมารในฟิคถึงละมุนและร้อนแรงขนาดเน้ ฮือ

กรี๊ดดดด ขอบคุณค่ะโม่งฟิค ยังอุตส่าห์ผลิตกาวมาปลอบประโลมหัวใจที่แห้งผากของกูอีก เอ็นโจนี่รู้ใจเจ้าแม่ไปทุกอย่างเลยค่ะ เอาของกินมาล่อแล้วนางอภัยให้ได้ทุกอย่าง แม้กระทั่งคาบุรากิก็ตาม 55555

ขอบคุณสำหรับกาวยามเช้า(?) ค่า
ได้ยิ้มแต่เช้เงาเลยนะฮือๆ

ฮือออ เขินนนนน เอ็นโจฟิคนี้ดีมากกกกกก น่ารักมากกกกกกกกกกกก

งุ้ย น่ารักกกก กูชอบฟิคนี้จัง น่ารักและละมุนมาก อ่านแล้วหัวใจพองโตฝุดๆ
เจ้าแม่นี่เอาของกินไปล่อก็ยอมให้อภัยได้ง่ายดายแล้วสินะ จอมมารจับจุดได้ดีมาก ดีใจด้วยที่สมปรารถนาในการป้อนอาหารให้เจ้าแม่นะ 5555555555

"ฉันบอกกับเอ็นโจว่าจะทำข้าวกล่องมาให้ เอ็นโจก็ยิ้มแล้วบอกว่าซื้อวัตถุดิบมาช่วยกันทำจะดีกว่า"
กูลั่นมากตรงประโยคนี้ จอมมารก็ยังรู้สินะ 555555

>>448 บ้านทาคามิจิอาจจะนินทาโคโรเน่ให้คาบุฟัง แล้วเอ็นโจฟังเขามาอีกที--

" นี่ ชูสุเกะ วันก่อนฉันไปบ้านทาคามิจิมา ได้ยินว่าเพื่อนทาคามิจิที่ชื่อโคโรเน่อะไรนั่น ชอบทำอาหารแปลกๆ อย่างแกงกะหรี่ใส่ผลมิราเคิลด้วยล่ะ เป็นคนที่แปลกชะมัดเลยว่ามั้ย? ทาคามิจิชอบคนแบบนั้นหรอเนี่ย ฉันทำแบบนั้นบ้างดีมั้ยนะ ชิโอะราเม็งใส่ช็อกโกล่าหรืออะไรแบบนี้ นายคิดว่าไง? "

>>449 นายจะเป็นร่าง c ของเจ้าแม่ในด้านแบบนี้ไม่ได้นะไซซายะะะะ 55555555555

>>449 ถ้าเป็นแบบนั้นจริงกูคงไม่ไว้ใจให้คาบุกับเจ้าแม่แต่งงานกัน กูวงวารลูกกกก

>>451 น่าสนุกออก นึกภาพเป็นลูกสองคนนี้สิ ตื่นมานั่งเล่นเกมกระดานกับพ่อ(พ่อจริงจังมาก) ตกเย็นไปหาอะไรกินกับแม่

ขอ ky หน่อย วันนี้มีคนเอาต้นมิราเคิลมาฝากแม่กูสองกระถาง นึกถึงท่านเรย์กะขึ้นมาทันทีเลยว่ะ หรือกูควรตัดลูกมันมาทำแกงกะหรี่บนบานศาลกล่าวขอให้เจ้าแม่กลับมาดีวะ

ปัญหาคือถ้ากูใส่ลูกนี่ลงไปกูก็ต้องกินคนเดียวให้หมดเพราะไม่มีใครกินด้วย แถมแม่กูอาจจะตบกบาลเอาว่าใส่ลงไปทำไมก็ได้นะ 55555555

>>453 ลองเลย มึงจะเป็นผู้กล้าผู้เสียสละจากหมู่บ้านโม่งเลยนะเว่ย!!

>>453 เอาเลยมึง ไม่งั้นก็ถือผลมิราเคิลไปร้านกะหรี่แล้วโรยเป็นท็อปปิ้ง(?) กูหนับหนุนนน

>>454 >>455 กูเห็นมันมีลูกแดงๆอยู่ติดต้นประมาณ 4-5 ลูกเลยแอบไปเด็ดมาชิมรสชาติลูกนึง ขนาดสุกแล้วยังเฝื่อนมาก เฝื่อนเหมือนเคี้ยวเปลือกผลไม้บางอย่าง แต่พอบีบมะนาวใส่ปากมันหวานจริงด้วยว่ะ แต่เป็นความหวานที่กูไม่ค่อยชอบซะด้วยสิ
กูยังนึกภาพไม่ออกจริงๆว่าถ้าเอาไอ้นี่มาใส่ในแกงกระหรี่มันจะมีรสชาติยังไงวะ มันบรรเจิดเกินไปแล้ว T_T

>>456 มึงต้องลองสับลูกมิราเคิลละเอียดแล้วใส่ไปในแกงพร้อมบีบมะนาวตามไป รสชาติจะออกหวาน ๆ เข้มข้น เป็นแกงกระหรี่แบบที่มึงไม่เคยลองมาก่อน
...ถามว่ากูเคยทำมั้ย ไม่! กูรอดูผลนะ

ลูกมิราเคิลนี่มันกินได้จริงๆเหรอ

>>458 จากที่ลองกินเมื่อวานไปลูกนึงก็กินได้นะ แต่กูรู้สึกว่ามันไม่อร่อย เฝื่อนแบบแปลกๆ แถมเนื้อสัมผัสก็แปลกๆ จะว่าเหมือนพวกผลเบอร์รี่ก็ไม่เชิง อาจจะเป็นเพราะยังไม่สุกดีแต่กูเด็ดมากินก่อนมั้ง เพราะเห็นบางบล็อกเขาบอกว่าอร่อยเหมือนกินมะปราง เดี๋ยวกูจะรอให้มันสุกจัดๆก่อนค่อยเก็บมาชิมใหม่

กุนึกว่าพวกมึงพูดเรื่องลูกมิราเคิลกันเล่นๆมาตลอด เพิ่งรู้วันนี้ว่ามีผลไม้ชื่อนี้อยู่จริง.........

>>460 มีๆ เคยไปเดินสวนจตุจักรแล้วเจอเขาขายอยู่ที่ต้นละ 500 มั้ง แม่ค้าโฆษณาใหญ่ว่ากินแล้วกินมะนาวตามจะไม่เปรี้ยว แต่กูไม่ได้ชิมเลยไม่รู้ว่ารสชาติเป็นไง ไม่กล้าชิมด้วยล่ะ 555555555

กรุนั่งคุยกับพ่ออยู่ว่า รอนิยายอัพจนจะทำแกงกระหรี่ใส่ลูกมิราเคิลกันแล้ว พ่อกรุถึงกับเงยหน้ามาถามซ้ำ ลูกอะไรนะ

>>462 อ่านแล้วน่ารักว่ะมีบ่นกับพ่อด้วย ไปชวนพ่อมาอ่านเลยมึงจะได้มีคนค้างเป็นเพื่อนกัน 555

>>463 กรุได้แต่สปอยล์ให้พ่อฟัง ฮา เรื่องที่ชวนพ่ออ่านได้คือบันทึกจอมโจรขุดสุสาน กำลังแพลนหลอกอ่านกลอรี่อีกเรื่อง

มีตติ้งกันมั้ยเพื่อนโม่ง โม่งมิราเคิลอย่าลืมเอาผลมิราเคิลมาด้วยล่ะ
เราจะมีตติ้งกินแกงกะหรี่มิราเคิลกัน แน่นอนว่าต้องมีโม่งที่รู้ภาษาญี่ปุ่นช่วยถ่ายภาพเหตุการณ์แล้วคอยอัพเดทเพื่อให้ฮิโยโกะซามะเห็น

บางทีเราอาจจะกลายเป็นข่าวดังจนฮิโยโกะซามะเห็นใจจนกลับมาอัพต่อก็ได้

>>465 สรุปหายไปเลยเพราะกลัวชาวต่างชาติ

>>466 สรุปลบทิ้งเลย...

>>467 อย่าพูดอะไรที่มีโอกาสเป็นไปได้ขนาดนี้สิ.... *สั่น

>>465 ฟังดูเหมือนพิธีกรรมบูชายัญอะไรซักอย่างเลยนะ 555555

ไม่ได้เข้าโม่งมานาน ดิบไม่อัพมาเป็นปี ไม่น่าเชื่อว่ายังมีคนรอเป็นเพื่อนกูอยู่ ซึ้งใจจุง

>>470 อะไรนะ ไม่ได้เข้านานเหรอ มึงไปอ่านกาวย้อนหลังเร้วววววมันดีต่อใจ//มอมเมาด้วยกาว

ในหมู่บ้านกูมีต้นมิราเคิลเยอะเลย มีหลายบ้านที่ปลูกกันบ้านละต้นสองต้น ต้นใหญ่เบ้อเร่อ ออกลูกทีแดงชมพูเต็มต้น ไม่เห็นมีใครเอาไปกิน มันคงไม่อร่อยจริงๆ ล่ะ แต่เคยเห็นสูตรแช่อิ่มในเนตอยู่นะ

พวกมึ๊งงงงงงงงงงงงงงง กูเจอตุ๊กตาเชื้อเอช. ไพโรไลน์ 5555555555555555555555555555555555555555555555555555
กูควรซื้อมั้ย ฮืออออออออ

เห็นตุ๊กตาแล้วคิดถึงเจ้าแม่เป็นอย่างแรกเลยจ้าาาา
https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10210731602994719&set=pcb.10210731607834840

นี่เชื้ออื่นๆ: https://www.facebook.com/boshit13/posts/10210731607834840 ทำไมเพื่อนกูถึงแชร์อะไรแบบนี้มาให้กู แต่กูหยุดหัวเราะไม่ได้

>>473 โว้ยยยยย goods จากผลงานที่กูชอบมากๆ อยากเก็บใจจะขาดคือตุ๊กตาเชื้อเอช. ไพโรไลน์เหรอวะ กูรับไม่ได้ แต่ก็ขำ ใจนึงก็อยากได้นิดๆ 55555

>>474 คนอื่นเก็บกาชา เก็บตุ๊กตา เรานี่อะไร เก็บการเดินทางกินอาหารตามรอยเจ้าแม่ เก็บลูกมิราเคิล เก็บเชื้อเอช.ไพโรไลน์ Y_Y

กูว่าถ้าได้ทำมังงะหรืออนิเมะ กู๊ดส์ตัวแรกที่มาจากเรื่องนี้น่าจะเป็นตุ๊กตาหัวเผือกสุดเลิฟลี่ของเจ้าแม่ออกคอลเลคชั่นมาให้สะสม ตามมาด้วยหนังสือสูตรอาหารสื่อรักของเจ้าแม่ แถมขนมให้เลือกอย่างใดอย่างหนึ่งคือซาลาเปาป่าจุไค คุกกี้ผาโทจิมโบ ต่อด้วยตุ๊กตาเบียทัน และตุ๊กตาไพโรไลคุงอย่างแน่นวล ส่วนกู๊ดส์ตัวละครไปจินตนาการกันเองเพราะอ.ฮิโยโกะอินดี้ ไม่อยากให้เหมือนใครเลยไม่ต้องมีกู๊ดส์

>>476 ของเจ้าแม่ต้องเปิดร้านคาเฟ่ว่ะ ไอเดียร์มาตรึม

>>477 คาเฟ่แกงกระหรี่มิราเคิล ข้าวต้มเกลือ ของหวานเป็นเค้กใส่เหล้า ช็อกโกแลตไร้รส มีสาวเสิร์ฟผมม้วนใส่ชุดกระต่ายเดินมาเสิร์ฟถึงที่

>>478 กูรีเควสต์ขอพ่อบ้านแกะแต่งชาย ห้ามติดจมูกมาด้วยนะ กูจะได้ตำหนิ ถากถาง 555

>>479 กลัวใจจะได้คาเฟ่12นักษัตรแทนนี่ดิ555555

>>480 ปีมะโรงน่าจะต้องแต่งเชิดสิงโตออกมาเลย เสิร์ฟช็อคโกแลตไร้รสด้วยความหรูหราอลังการ

>>481 จะมีเมนูลับเป็นลาเต้อาร์ตปะวะ5555

>>482 ถ้าคนลาเต้อาร์ททิ้งจะมีคนทำออกมายิ้มขื่นๆให้ดูมั้ยวะ 5555555

>>483 งั้นกูสั่ง10แก้วมาคนเรียงกันเลย //อยากเห็นคนเคยเห็นหน้าคนนั้นถถถถ

>>484 มึงต้องม้วนผมแน่นๆย้อมน้ำตาลธรรมชาติด้วยนะ

>>485 หน้ากูไม่โบราณพอว่ะ55555555

เห็นโม่งซุยรันฝันเฟื่องกันแล้วก็คิดถึงท่านฮิ ไม่อยากขาย LC รวมเล่ม มังกะ ดราม่าCD ซีรี่ส์คนแสดงและอื่นๆ มั่งเหรอคะ
พร้อมสรรพทุกอย่างซะขนาดเน้

>>487 ติดท็อปนานขนาดนั้นกูว่าน่าจะมีสนพมาติดต่อแหละ....แต่ท่านฮิไม่เอา

>>484 กูว่าถ้ามึงไม่ใช่นุ้งต่ายผมม้วน มีงน่าจะได้รับรอยยิ้มดำมืดกลับไปแทนว่ะ 555555555

>>488 หรือว่าที่ท่านฮิหายไป คือประชดสนพ.ที่มาติดต่อวะ..

>>490 อาจจะกำลังแอบทำซีรี่ก็ได้//ซูดดดดกาว

>>491 สาธุ ณ จุดนี้ กูไม่หวังอะไรมาก ซีรีย์ ดราม่า โนเวล มังงะ อะไรก็ได้ แค่มาบอกว่าตัวเองยังไม่ทิ้งกุก็ปลื้มปริ่มแล้ว

>>490 อาจจะหายไปเพื่อตกลงเรื่อง lc อยู่ก็ได้นะ//สูดบ้องตะลุยอวกาศ

ถูกอัญเชิญ​ไปต่างโลก

>>494 อ่อ ต่างโลกไม่มีเน็ตนี่เอง

>>494 ไปโลกของโณงเรียนชุยรันสินะ

>>496 ทำให้เรื่องเปลี่ยนจากโลกของเจ้าแม่ไปอีกทีเหรอ ทะลุมิติอินเซปชั่นไปอีกถถถถ

>>497 ให้ทะลุไปโลกคิมิแบบออริ แล้วพยายามเปลี่ยนให้เป็นแบบฉบับเจ้าแม่

เมื่อไหร่จะมาน้อ

กูเหี่ยวแห้งมาก เวลามีเรื่องหนักใจหรือไม่สบายใจกูก็ได้แปลไทยที่ออกถี่ ๆ ช่วยฮีลให้กูมีกำลังใจหายเหนื่อยอยู่ทุกวัน มาตอนนี้ท่านฮิโยโกะเงียบไปกูก็กลับมาแห้งอีกแล้ว ไม่มีไร กูแค่อยากได้ฟิคฮีลใจ ฮรึก

>>500 ย้อนกลับไปอ่านฟิคเก่าๆแก้เหามั้ยมึงถถถ

>>500 ไม่ก็หาเรื่องอื่นอ่าน...

>>501 แก้เหงามึง แก้เหาใช้ใบมะกรูด

>>503 มะกงมะกรูดไรมึง มันต้องน้ำมันก๊าด

>>503 ใบน้อยหน่าต่างหากมึ้งง

>>505 อ่าว จำผิด โทดๆ😅😅😅😅

เอามาลงให้เนื่องในวันป็อกกี้เดย์ กาลครั้งหนึ่งในฝัน ตอนพิเศษ (1/2) : คืนนี้มีลุ้น(?)
ความเดิมตอนที่แล้ว >>>/webnovel/6114/441-442

----------------

ไม่กี่ปีหลังจากนั้น ฉันได้ยินข่าวดีว่าเอ็นโจกรุ๊ปกำลังฟื้นตัวขึ้นมาด้วยเงินลงทุนจากต่างชาติ บริษัทเริ่มกลับมามีเสถียรภาพในสายตาของนักลงทุนอีกครั้ง ทั้งหมดนี่อาจจะเป็นเพราะคาบุรากิเองก็วิ่งเต้นช่วยเพื่อนด้วยแหงๆ ถือว่าเอาตัวเองไปเสี่ยงเหมือนกันนะเนี่ย

เอาเป็นว่าตอนนี้เอ็นโจกรุ๊ปก็อยู่รอดปลอดภัยแล้ว ฉันกับเอ็นโจก็เปิดตัวในวงสังคมว่ากำลังคบหากันอยู่ แต่ก็อยู่ในสายตาของผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่าย ทุกอย่างเป็นไปได้สวย จะติดอยู่แค่ว่าไม่ค่อยมีเวลาให้กันและกันเท่านั้นเอง

เอ็นโจงานยุ่งมากจนฉันจำแทบไม่ได้แล้วว่าเราไปเที่ยวด้วยกันครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ บางครั้ง เอ็นโจก็ต้องบินไปต่างประเทศนานๆหลายเดือนแทบไม่กลับญี่ปุ่นเลย

ถึงจะเหงานิดหน่อย แต่ฉันก็เข้าใจว่าเอ็นโจต้องฟื้นฟูกิจการของครอบครัว ก็เลยพยายามจะไม่ทำตัวงี่เง่าเพิ่มปัญหาหนักใจให้ ถึงไม่อยู่ญี่ปุ่นแต่ฉันก็สามารถโทรหาได้ หรือถ้าคิดถึงมากก็บินไปหา แล้วก็ไม่เคยได้ยินข่าวเรื่องชู้สาวอะไรลอยมาเข้าหูเลยด้วย

ทุกอย่างก็เป็นไปได้ด้วยดีขนาดนี้ แต่ว่าก็ยังมีบางสิ่งที่ฉันรู้สึกตะขิดตะขวงใจอยู่

...คบกันมานานจนป่านนี้ เอ็นโจยังไม่เปรยๆถึงเรื่องการแต่งงานเลย

เขาว่ากันว่าคู่รักที่คบกันนานเกิน 7 ปีแล้วยังไม่แต่งงานกัน จะมีอาถรรพ์ให้เลิกกันไม่ใช่เหรอ

ฉันแอบเรียกวาคาบะจังที่แต่งงานไปก่อนหน้านี้ออกมาปรึกษาปัญหา วาคาบะจังก็หัวเราะแบบสบายๆว่าต้องใช้ความเข้าใจและเชื่อใจอย่างมากในการผ่านอุปสรรค แล้วก็อดทนรอคอย

ก็รู้สึกนับถือวาคาบะจังเหมือนกันนะคะที่ถูกมาดามคาบุรากิกดดันขนาดนั้นแล้วยังดูใจเย็นได้อีก เพราะพลังแห่งรักอย่างนั้นเหรอ สมกับเป็นนางเอกมังงะโชโจที่เชื่อใจพระเอกอย่างถึงที่สุดจริงๆ

แต่เรื่องนี้ ซากุระจังกลับให้มุมมองที่ต่างออกไป

“โธ่เอ้ย ถ้าผู้ชายไม่ยอมขอ เธอก็เป็นฝ่ายขอซะเองเลยสิ จะรอให้เขาหอบช่อดอกไม้พร้อมแหวนมาคุกเข่าทำเซอร์ไพรส์ต่อหน้าคนเยอะๆงั้นเหรอ”

“ไม่ดีมั้ง...ฉันเป็นผู้หญิงนะ จะให้ไปขอผู้ชายแต่งงานมันไม่งาม”

“นี่มันยุคสมัยไหนแล้ว เรย์กะ” ซากุระจังส่ายหน้า “ชายหญิงสิทธิเท่าเทียมย่ะ”

“แต่ว่า…”

“หรือจะไม่มั่นใจในตัวผู้ชาย กลัวเขาไม่เอาด้วยว่างั้น”

“มันก็…นิดหน่อย”

“อื๋อ”

“ก็….เวลาผ่านมานานขนาดนี้ ความรู้สึกของเอ็นโจอาจจะไม่เหมือนเดิมแล้วก็ได้ ยิ่งพักหลังๆก็ไม่ได้เจอกันเลยด้วย”

“เพราะแบบนี้ก็เลยกลัวว่างั้น”

“จะว่าประมาณนั้นก็ได้นะ”

พอฉันทำท่าสลดหดหู่ ซากุระจังก็เชิดหน้าขึ้นหน่อยๆ ใช้มือสะบัดปลายผมไปมาเหมือนจะอวดความงามดุจนางแบบโฆษณาที่เห็นในทีวี

“ไม่เห็นจะยาก ถ้าชีวิตรักช่วงนี้มันดูจืดๆราบเรียบ หรือผู้ชายนิ่งๆไป ผู้หญิงแบบเราก็ลองเป็นฝ่ายรุกเองบ้างสิ”

“เอ๋”

“ชุดเซ็กซี่ๆนิดๆ ถึงเนื้อถึงตัวหน่อยๆ หลอกล่อให้อยากแล้วจากไป...รับรองกลับมาตายรังไม่คิดวอกแวกแน่นอน”

“เอ่อ...นั่นมัน...ฉันไม่กล้าหรอกซากุระจัง”

พอนึกภาพตัวเองใส่ชุดวาบหวิวก็รู้สึกอายขึ้นมายังไงชอบกล

“กล้าๆหน่อยซี่ เธอต้องมั่นใจไว้ว่าตัวเองมีดี”

ด้วยหุ่นอย่างนี้เนี่ยนะ…

จะว่าไปช่วงนี้ก็มีไขมันส่วนเกินออกมาอีกต่างหาก แค่ลืมซิทอัพนิดหน่อย พุงก็ออกมาล้นหลามขนาดนี้ เจ้าไขมันพวกนี้ช่างร้ายกาจจริงๆ

ฉันคิดอย่างแค้นเคืองพลางงั่มสโคนทาเนยและแยมพูนๆ ยังมีอีกหลายชิ้นที่ยกมาเสิร์ฟในถาดสามชั้น เพราะงั้นต้องจัดการให้เกลี้ยง

“นี่ชิ้นที่สามแล้วนะยะ ไหนบอกช่วงนี้ลดน้ำหนักอยู่”

“ชีทเดย์ไง ชีทเดย์” ฉันรีบฉีกยิ้มตอบเป็นการขัดตาทัพ

“เธอก็เป็นซะอย่างนี้” ซากุระจังส่ายหน้า..อย่าดุกันสิ สำนึกผิดแล้วค่ะ

หลังจากช่วยกันทานและปรึกษาหารือเรื่องการขอแต่งงานและวิธีการทำให้ชีวิตคู่ตื่นเต้นมากขึ้น จนในที่สุดก็ได้เวลาที่ต้องแยกย้าย แต่ก่อนจากกัน ซากุระจังก็หันมาหาพร้อมกับดีดหน้าผากฉันเสียงดัง

“อุกี้!!” ฉันเผลออุทานเสียงประหลาดออกมา ลูบหน้าผากป้อยๆ ซากุระจังมือหนักเหมือนเคยเลยนะ จะเป็นรอยมั้ยเนี่ย “เจ็บนะ ซากุระจัง”

ตอนที่ส่งสายตาไปถามอย่างไม่เข้าใจว่าทำไม ซากุระจังก็เชิดหน้าขึ้น

“ถ้าอีตานั่นไม่เอาด้วยก็หาคนใหม่ ทำตัวสวยๆให้ตาคนนั้นเสียดายไปเลยว่ามีตาหามีแววไม่่”

“เอ๋!!”

“เธอน่ะคือคิโชวอิน เรย์กะไม่ใช่เหรอยะ แค่ผู้ชายที่ไม่เห็นค่าก็หาเอาใหม่สิ จะมาหดหู่ให้ได้อะไรกัน ถ้าถูกปฏิเสธก็ทำตัวสวยๆเชิดๆใส่ไปเลยย่ะ ไม่ต้องง้อ”

นี่คือการให้กำลังใจในแบบของซากุระจังอย่างนั้นเหรอคะ...

พอฉันนิ่งไป ซากุระจังก็กล่าวคำอำลา หมุนตัวกลับหลังหันไปขึ้นรถที่อาคิสะวะคุงมาจอดรออยู่ก่อนแล้ว

“ซากุระจัง”

ฉันตะโกนไล่หลังไป ซากุระจังก็หันมาเป็นเชิงเหมือนจะถามว่าอะไรอีกล่ะ

“ขอบคุณนะ”

ซากุระจังหัวเราะหึๆในลำคอ โบกมือไปมาเล็กน้อยก่อนจะขึ้นรถ ฉันยืนมองตามไปจนลับสายตา

คำพูดซากุระจังก็ยังวนเวียนอยู่ในหัวจนกระทั่งกลับถึงบ้าน ฉันทิ้งตัวลงนอนกับเตียง ครุ่นคิดถึงเรื่องขอแต่งงานแบบที่ซากุระจังพูด ถึงชายหญิงจะสิทธิเท่าเทียม ผู้หญิงเอ่ยปากขอผู้ชายแต่งงานมีให้เห็นเยอะแยะในสมัยนี้ แต่ก็ยังอดน้อยใจไม่ได้อยู่ดี

หรือเอ็นโจจะลืมคำสัญญาในวันนั้นไปแล้วนะ...

มันก็ผ่านมาตั้งหลายปีแล้วเนอะ ตอนนั้นเราก็อยู่ในสังคมแคบๆอย่างซุยรัน แต่พอโตเป็นผู้ใหญ่ได้ออกสู่โลกกว้าง เอ็นโจก็อาจจะเจอใครที่ดีกว่า เพียบพร้อมกว่า เลยอาจจะเปลี่ยนใจแล้วก็ได้

ยิ่งไปกว่านั้น ความสัมพันธ์เราก็ยังไปไม่ไกลเกินกว่าจูบเลยด้วย…

ที่จริงเราก็มีสถานการณ์ที่เป็นใจและเอื้อต่อการชวนกันขึ้นเตียงก็หลายหนอยู่ แต่ฉันขอไว้ว่าอยากทำเรื่องนั้นหลังแต่งงานมากกว่า เอ็นโจก็รับปากโดยดีว่าจะหยุดแค่จูบ หรือไม่ก็กอดนิดๆหน่อยๆ แต่จะไม่เกินเลยไปกว่านั้น

ถ้าเกิดไปเจอสาวสวยเซ็กซี่ที่สามารถตอบสนองความต้องการให้ได้ เอ็นโจอาจจะคิดว่าฉันคือผู้หญิงน่าเบื่อเลยอยากบอกเลิกก็ได้นะ

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดจังหวะการหดหู่ ชื่อที่ปรากฎอยู่ตรงหน้าจอทำให้ฉันลังเลนิดหน่อย แต่ก็ตัดสินใจรับในที่สุด

“สวัสดีค่ะ ท่านเอ็นโจ”

“สวัสดี คุณคิโชวอิน” น้ำเสียงนุ่มนวลของเอ็นโจดังมาจากปลายสาย “ที่ญี่ปุ่นตอนนี้ดึกแล้วสินะ ผมรบกวนเวลาพักผ่อนรึเปล่า”

“ไม่ค่ะ ไม่เลย…” ฉันพยายามปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติ “ที่โทรมามีอะไรรึเปล่าคะ”

“ผมจะกลับถึงญี่ปุ่นตอนเช้าวันเสาร์ของอาทิตย์หน้าน่ะ เราไปทานข้าวกันตอนเย็นดีมั้ย”

“เอ๋!!” วันเสาร์ของอาทิตย์หน้า..ก็ตรงกับวันคริสต์มาสอีฟไม่ใช่เหรอ “ก็ได้นะคะ”

“ขอบคุณนะ”

“แต่จะไหวเหรอคะ ถึงญี่ปุ่นตอนเช้าแล้วตอนเย็นก็ออกไปข้างนอกอีก จะไม่พักผ่อนก่อนเหรอ ฉันไม่ซีเรียสอะไรหรอกนะถ้าไม่ได้ไปไหนวันคริสต์มาสน่ะ”

“ไม่ได้หรอก ก็อยากเจอคุณนี่นา”

“แหม” อายุขนาดนี้แล้วยังมางอแงเป็นเด็กๆไปได้นะยะ ไม่ได้น่ารักเลยซักกะนิด

นั่งคุยกันอยู่พักหนึ่งเรื่องในวันนี้ของแต่ละคน เอ็นโจก็ขอตัวไปทำงานต่อ แต่ไม่ลืมที่จะหยอดคำหวานส่งท้าย

“คิดถึงนะ”

“คิดถึงก็รีบกลับมาเจอสิคะ”

“เอ..โดนอ้อนขนาดนี้ งั้นกลับวันนี้เลยดีมั้ยนะ” คำพูดทีเล่นทีจริงนั่นทำเอาฉันต้องปรามไว้ก่อนเพราะกลัวว่าเอ็นโจจะทิ้งงานแล้วกลับมาจริงๆ

หลังวางสายฉันก็เดินไปที่ตู้เสื้อผ้า หยิบชุดออกมาเลือกจากราวด้านในสุดก่อน

ซากุระจังบอกให้หัดยั่วยวนบ้างหรือเป็นฝ่ายรุกก่อนบ้าง เพื่อการเพิ่มความตื่นเต้นให้ชีวิตรัก แต่ฉันผู้เป็นกุลสตรีมายี่สิบเจ็ดปี จะให้ทำท่าแบบสาวเซ็กซี่ที่เห็นตามหน้านิตยสารก็จะดูเป็นการพยายามมากเกินไป แถมไม่เป็นธรรมชาติอีก

สรุปคือ...ไอ้เรื่องเซ็กซี่นี่...ทำไม่เป็นง่ะ

ฉันหาตัวช่วยด้วยการเปิดนิตยสาร ดูคอลัมน์ที่น่าจะเป็นประโยชน์ ศึกษาวิธีในนั้นอย่างตั้งอกตั้งใจ เปิดอินเตอร์เน็ตดูคำแนะนำอื่นๆบ้าง เห็นอันไหนน่าสนใจก็กดเข้าไปอ่าน

ในตู้ก็มีชุดที่ดูเซ็กซี่นิดๆแบบมีรสนิยมอยู่หลายชุด ฉันหยิบออกมาเลือก แล้วก็ตกลงใจที่ชุดเดรสสีน้ำเงินเข้มแบบคล้องคอ โชว์ร่องอกและแผ่นหลังแต่ดูไม่โป๊มาก ถ้าไปถึงขั้นนี้ฉันก็พอรับไหวนะคะ

ลองสวมชุดดูก็ติดสะโพกหน่อยๆแต่ยังพอยัดตัวเองเข้าไปได้อยู่ แต่ถ้าจะให้ดูสวยเป๊ะเพอร์เฟคคงต้องออกกำลังกายเพิ่มอีกนิด

ฉันพยายามโพสต์ท่าให้เซ็กซี่หน้ากระจก แต่ดูแล้วไม่เห็นเซ็กซี่ตรงไหนเลยอะ ถ้าออกไปในสภาพนี้มีหวังโดนว่าอีนี่บ้าอ๊ะป่าวแหงๆ

หนทางการเป็นสาวเซ็กซี่ทำไมมันยากเย็นขนาดนี้ล่ะ

.
.
.
.

วันที่ 24 มาถึง เอ็นโจบอกว่าจะมารับเองถึงบ้าน ฉันที่แต่งตัวเสร็จตั้งแต่ห้าโมงครึ่งก็นั่งรอในห้องเป็นการฆ่าเวลา แต่ก็มีแอบๆไปเช็คเครื่องแต่งกายกับทาปากเพิ่มด้วย หมุนซ้ายทีขวาทีแบบไม่ค่อยมั่นใจ ก็วันนี้ฉันเกล้าผมขึ้นด้วยนี่นา พอไม่ได้ทำผมม้วนแบบเดิมแล้วก็รู้สึกเหมือนพลังการต่อสู้ลดลงไปตั้ง 25% เลยนะ

ชุดเดรสวันนี้แม้จะค่อนข้างเปิดเผยผิวขัดต่ออากาศหนาวเย็นที่อยู่ภายนอก แต่ฉันก็มีเสื้อคลุมขนเฟอร์สีขาวคลุมไว้ แถมคงไม่ได้ออกไปเดินข้างนอกด้วย ไม่เป็นไรหรอกมั้ง

หกโมงตรงอันเป็นเวลาที่นัดหมาย คุณเมดก็มารายงานว่าคุณชายตระกูลเอ็นโจมาถึงแล้ว ฉันเลยใส่เสื้อคลุม หยิบกระเป๋าเดินลงไปข้างล่าง

เอ็นโจนั่งคุยอยู่กับท่านพ่อ ท่านแม่และท่านพี่ในห้องรับแขก บนโต๊ะมีถุงของฝากของแบรนด์ดังๆวางไว้อยู่เพียบ มีถุงขนมร้านโปรดฉันตั้งเยอะ...กินหมดนี่ความพยายามในการไดเอทที่สั่งสมมาเพราะอยากใส่ชุดนี้ให้ได้ต้องล้มไปไม่เป็นท่าแหงๆ

พอเอ็นโจหันมาเห็นฉันก็ส่งยิ้มแบบอ่อนโยนให้ วันนี้หมอนี่อยู่ในชุดสูทพอดีตัวสีเทาเข้ม ดูดีซะจนทำให้ฉันรู้สึกเขินขึ้นมา

ท่านแม่รีบกระวีกระวาดเดินมาหาฉัน จูงมือให้มานั่งโซฟาตัวเดียวกันกับเอ็นโจ ส่วนท่านพ่อก็สอบถามเรื่องทั่วๆไปอย่างจะพาไปไหนหรือขอฝากฝังให้ช่วยดูแลลูกสาวด้วย เอ็นโจก็รับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะดูแลฉันเป็นอย่างดีและพามาส่งที่บ้าน

เอ็นโจโค้งให้ท่านพี่เล็กน้อยตอนเดินผ่าน ส่วนท่านพี่เรียกฉันไว้ก่อนจะขึ้นรถ

“เรย์กะ…” ท่านพี่พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังหนักแน่น “ถ้ามีอะไรก็โทรหาพี่ได้ตลอดเลยนะ แล้วพี่จะรีบไปทันที”

“ค่ะ” ฉันกระพริบตาปริบๆ จริงๆท่านพี่ก็พูดแบบนี้มาหลายปีแล้ว...นับจากที่ฉันคบกับเอ็นโจอะนะ

ท่านพี่ยังคงยืนมองจนรถเลี้ยวออกจากบ้านคิโชวอิน ส่วนเอ็นโจก็หัวเราะ

“พี่ชายของคุณคิโชวอินหวงน้องสาวน่าดูชมเลยนะ” เอ็นโจเหลือบมองฉันแล้วหันไปสนใจถนนหนทางข้างหน้าต่อเพราะกำลังขับรถอยู่ “แต่ก็อย่างว่า...คุณสวยขนาดนี้ ผมก็หวง”

อุก!! เจ้าคนจากหมู่บ้านคาสโนว่าเอ้ย

ปล่อยให้ได้ใจไปก่อนเถอะ วันนี้น่ะ ฉันจะคุมเกมให้ดูเอง

ฉันชวนคุยเรื่องอื่นแบบต้องการเปลี่ยนเรื่อง เอ็นโจก็ยิ้มๆตอบคำถามแต่โดยดี ส่วนใหญ่เราก็คุยกันผ่านทางโทรศัพท์อยู่แล้ว บทสนทนาก็เลยออกไปทางเรื่องสัพเพเหระหรือไร้สาระกันเสียมากกว่า

ใช้เวลาไม่นานนักก็มาถึงร้านอาหารที่จองไว้ ฉันควงแขนเอ็นโจเดินเข้าร้าน ถอดเสื้อคลุมออกส่งให้พนักงานต้อนรับนำไปเก็บ

เอ็นโจดูชะงักไปกับชุดที่ฉันใส่

“ไม่สวยเหรอคะ” ฉันแกล้งทำเป็นใสซื่อ แต่ลอบมองปฏิกริยาของเอ็นโจแบบนึกลุ้นอยู่ในใจ

“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก” เอ็นโจรีบตอบ “แต่ไม่เคยเห็นคุณใส่ชุดแบบนี้ก็เลย…”

“ก็วันนี้เป็นโอกาสพิเศษนี่คะ”

จากนิตยสารที่อ่านมา เขาว่าผู้ชายส่วนใหญ่ชอบสาวเซ็กซี่ที่ดูพูดจาฉลาด ดูลึกลับ และต้องปล่อยให้คำพูดนั้นกำกวมชวนให้คิดเยอะๆ ….แบบนี้จะใช้ได้รึเปล่านะ

“งั้นเหรอ”

พอเข้าไปใกล้ เอ็นโจก็โอบเอวฉันทันทีแล้วพาเดินตามพนักงานไปยังโต๊ะที่จองไว้ ไม่รอให้ฉันเป็นฝ่ายเดินไปควงแขนก่อนด้วยซ้ำ ทำให้รู้สึกใจชื้นขึ้นมา….เรื่องการแต่งตัวแบบเซ็กซี่นี่ได้ผลแฮะ

โต๊ะที่นั่งเป็นที่ที่มองเห็นวิวโตเกียวยามค่ำคืนได้กว้างสุดสายตา จองกระทันหันแบบนี้ก็ยังได้ที่ดีๆในช่วงเทศกาลได้ สมเป็นตระกูลเอ็นโจจริงๆ

ฉันสั่งอาหารที่อยากทานพร้อมกับไวน์ พอดื่มไปหลายแก้วก็โดนท้วงจากเอ็นโจมาหน่อยๆว่าดื่มไวน์มากเกินไปรึเปล่า ฉันก็ยิ้มๆแล้วชูแก้วยื่นไปชนแก้วเอ็นโจ วางท่าเป็นสาวสังคมผู้ยั่วยวนนิดๆ

มันดูตลกมั้ยนะ...ก็ไม่เคยทำแบบนี้มาก่อนเลยนี่ ถ้าพลาดแล้วโดนหัวเราะเยาะจะทำยังไงดี

“ฉันไม่ห่วงเรื่องนั้นหรอกค่ะ” ฉันยกไวน์ขึ้นจิบ แต่ในใจกลับภาวนาไม่ให้ตัวเองมือสั่นหรือเมาหัวทิ่มไปก่อนเวลาอันควร “ก็ฉันมากับท่านเอ็นโจนี่คะ หรือท่านเอ็นโจจะไม่ดูแลฉันกันล่ะ”

เอ็นโจกระพริบตาปริบๆเหมือนกำลังใช้ความพยายามในการเข้าใจ

“วันนี้คุณดูแปลกไปนะ”

“แปลกเหรอคะ” เอาแล้วไงล่ะ...ว่าแล้วต้องไม่เวิร์ก

แย่ล่ะสิ จะถอยหลังกลับตอนนี้เลยดีมั้ยนะ หรือจะไปให้สุดทางดี

“ก็ เอ่อ...ดูขี้อ้อนมากกว่าเดิมน่ะ”

“แล้วไม่ดีเหรอคะ”

“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก…”

เล่นละครแล้วก็ต้องไปให้สุดทาง พอคิดแบบนั้น ฉันก็ส่งสายตาออดอ้อนไปให้เอ็นโจแบบเดียวกับที่เรียนรู้มาจากท่านอิมาริ โน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย น่าจะพอได้กลิ่นน้ำหอมที่ฉีดมาวันนี้ เป็นกลิ่นเดียวกับที่เอ็นโจบอกว่าชอบและซื้อมาฝาก เห็นมั้ยล่ะว่าฉันเตรียมการมาพร้อมแค่ไหน

“ท่านเอ็นโจไม่ชอบให้ฉันอ้อนเหรอ”

“ชอบสิ” เอ็นโจยิ้มละมุนละไมแล้วยกแก้วไวน์ขึ้นจิบ “ถ้าคุณคิโชวอินยังทำตัวน่ารักแบบนี้ ผมอาจจะอดใจไว้ไม่อยู่ก็ได้นะ”

“แล้ว...ท่านเอ็นโจจะทำอะไรฉันเหรอคะ” ฉันถอยกลับไปพิงพนักเก้าอี้ตามเดิม...นี่คือกลยุทธ์รุกแล้วถอยกลับเพื่อจะตลบหลัง “ฉันไว้ใจท่านเอ็นโจนะ”

เอ็นโจยิ้มแบบแปลกๆ เหมือนไม่รู้ว่าจะเชื่อดีไหม

แต่กลยุทธ์รุกแล้วถอยดูไม่ค่อยได้ผล เพราะเอ็นโจก็นิ่งสนิทเหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไร ลองยั่วไปแค่ไหนก็ไม่เห็นจะมีปฏิกริยาอะไรหลุกหลิกล่อกแล่กแบบที่นิตยสารว่าไว้เลย เอาแต่ยิ้ม ชวนคุยเรื่อยเปื่อย ทานเสร็จก็ถามว่าจะสั่งของหวานอะไรดี จนฉันรู้สึกน้อยใจขึ้นมา

ทำขนาดนี้ยังเฉยอีกเหรอ ฉันทำแล้วแทนที่จะดูเซ็กซี่กลับเป็นดูตลกแทน หรือว่ารักจะจืดจางแล้วจริงๆ

ไม่เจอกันตั้งหลายเดือนจะทำอะไรให้มันสมกับที่คิดถึงกันก็ไม่มี หรือฉันเป็นฝ่ายงี่เง่าที่คาดหวังไปเองว่าวันแบบนี้จะต้องถูกเซอร์ไพรส์อะไรเป็นพิเศษ

ก็ได้ ไม่สนแล้ว!!

ฉันสั่งของหวานที่มีอยู่ในเมนูมาทุกรายการ แล้วก็สั่งไวน์มาเพิ่มด้วย พออาหารพวกนั้นมาถึงฉันก็ตั้งหน้าตั้งตากินแหลกจนโต๊ะข้างๆมองมา

ช่างหัวสายตาคนรอบข้าง ชุดจะรัดพุงจะออกยังไงก็ไม่สนแล้ว เชอะ

เอ็นโจมองฉันแบบยิ้มๆ พอทานเสร็จก็ถามว่าจะกลับเลยมั้ย

ห๊า!! ถามออกมาได้นะยะ ผู้ชายที่มาก้มหัวให้ฉันในวันคริสต์มาสอีฟเมื่อ 9 ปีก่อนหายไปไหนแล้วนะ ไหนล่ะการขอแต่งงาน ไหนล่ะบรรยากาศโรแมนติคสร้างความทรงจำให้สมกับเป็นวันของคู่รัก ไม่เจอกันตั้งหลายเดือนแล้วก็ได้เดทจืดๆที่แค่ออกมาทานข้าวแล้วแยกย้ายกันกลับเนี่ยนะ

ให้ตายสิ นี่เป็นเดทที่แย่ที่สุดเท่าที่เคยมีมาเลย

อุตส่าห์ตั้งใจไว้ว่าจะไม่เป็นผู้หญิงงี่เง่าขี้งอนที่ชอบสร้างปัญหาหนักใจให้แฟน แต่มาเจอปฏิกริยาแบบนี้มันน่าน้อยใจมั้ยล่ะ

ฉันพยายามกลั้นน้ำตาแล้วลุกขึ้นยืนแต่ก็เซฮวบไปข้างๆจนต้องเอามือพิงผนังไว้ นึกเสียใจว่าไม่น่าดื่มไวน์มากเกินไปเลย

“คุณคิโชวอิน”

“กลับกันเถอะค่ะ ที่บ้านฉันคงรอแย่แล้ว” ฉันปัดมือเอ็นโจออก เดินโซเซออกไปหน้าร้าน ใส่รองเท้าส้นสูงตอนมึนๆหัวนี่มันเดินยากชะมัด

เอ็นโจวิ่งตามมาแล้วเสื้อคลุมขนเฟอร์ใส่ให้ ประคองร่างฉันที่ทำท่าจะทรุดแหล่ไม่ทรุดแหล่ ไม่ต้องมาจับเลยนะ ฉันยังเดินเองไหว แถมยังมีสติอยู่ครบถ้วนย่ะ

เมื่อฉันสะบัดมือออกเป็นรอบที่สามตอนที่เดินออกจากลิฟท์ไปยังที่จอดรถ เอ็นโจที่เดินตามมาด้านหลังก็ช้อนตัวฉันอุ้มขึ้นเอาดื้อๆแล้วเดินตรงไปที่รถที่จอดไว้ ทำอะไรเนี่ย!! ถ้าคนมาเห็นจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนกันยะ

“หนักกว่าที่คิดนะ”

ได้ยินเสียงเอ็นโจลอยมาเข้าหูแล้วตามมาด้วยเสียงหัวเราะ หนอย หัวเราะกันเหรอยะ ไม่รู้เลยใช่มะว่าฉันต้องเตรียมการอะไรมาเพื่อวันนี้บ้าง

เอ็นโจปลดล็อครถแล้วอุ้มฉันขึ้นไปนั่ง คาดเข็มขัดนิรภัยให้แล้วก็วิ่งไปที่ฝั่งคนขับ ขับรถพาฉันกลับบ้านอย่างที่ว่า

ฉันนั่งสะอึกไปตลอดทาง รถที่โคลงเคลงและทิวทัศน์ที่เปลี่ยนผ่านหน้าทำให้ฉันตาลายต้องยกมือขึ้นมาปิดปาก ความรู้สึกขยักขย่อนเหมือนมีอะไรในท้องสามารถพุ่งออกจากปากได้ทุกเมื่อ จะไม่ไหวแล้ว

เอ็นโจหันมองหน้าฉันแล้วถามว่าอยากอาเจียนเหรอ พอฉันพยักหน้าก็จอดข้างทางให้ฉันลงไปคายของเก่าเป็นปุ๋ยให้ต้นไม้ มีเอ็นโจคอยลูบหลังอยู่เรื่อยๆและถือขวดน้ำคอยส่งให้ฉันล้างปาก เสร็จแล้วก็ประคองฉันให้เดินกลับมาที่รถ

ฉันไม่รู้ว่าจะมีอะไรแย่ไปกว่านี้อีกมั้ย อยากจะเป็นสาวเซ็กซี่ขี้เล่นแบบที่ผู้ชายชอบ แต่กลายเป็นต้องมาอ้วกให้ผู้ชายดู วันคริสต์มาสอีฟที่แสนพิเศษก็พังไม่มีชิ้นดี จบลงด้วยการทะเลาะกันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง ทั้งที่คิดไว้ไม่ใช่แบบนี้เลยแท้ๆ

ว่าจะไม่ร้องไห้ แต่น้ำตาฉันร่วงลงมาเผาะๆไหลอาบแก้ม เพราะเมาไวน์อย่างนั้นเหรอ ฉันถึงร้องไห้ต่อหน้าเอ็นโจได้เป็นวรรคเป็นเวรขนาดนี้

“คุณคิโชวอิน”

“...บ้า..”

“อื๋อ ว่าไงนะ”

“ท่านเอ็นโจบ้า ไม่ได้เข้าใจผู้หญิงเลย ไม่รู้เหรอว่าฉันต้องลำบากขนาดไหน แย่ที่สุด”

“..…”

“รู้มั้ยว่าฉันต้องลงทุนออกกำลังกายทั้งที่ไม่ชอบ ใส่เสื้อผ้าแบบที่ไม่เข้ากับตัวเอง ก็เพราะฉันอยากสวย อยากดูดีที่สุดในสายตาท่านเอ็นโจไงล่า คงขำตั้งแต่ที่อยู่ในร้านอาหารแล้วสินะ มันตลกมากก็บอกมาสิ”

สภาพในตอนนี้ของฉันคงน่าเกลียดมาก เพราะทั้งน้ำตาและน้ำมูกไหลลงมาเลอะเทอะเปรอะหน้า หมดสภาพความสวยที่ฉันอยากให้เอ็นโจเห็นไปไกลลิบ

“อุตส่าห์ลองทำตามคำแนะนำในนิตยสาร ไม่เห็นได้ผลเลย ไหนบอกทำแบบนี้แฟนจะชอบยังไงล่ะ ต้องมาใส่ชุดเซ็กซี่เปิดเนื้อหนังทั้งที่อากาศหนาวจะตายอยู่แล้ว แถมคนใส่มาให้ดูก็ดันไม่เห็นคุณค่าอีก งี่เง่าที่สุด”

พอได้พูด ฉันก็พูดออกไปยาวเหยียดมากเหมือนระบายความอัดอั้น เอ็นโจยืนฟังฉันเงียบๆไม่ได้ขัดอะไร

“ฉันพยายามจะทำตัวดีๆไม่สร้างปัญหา แต่ก็อดน้อยใจไม่ได้อยู่ดี เหมือนฉันเป็นบ้าไปเองยังไงก็ไม่รู้ ที่ฉันทำอยู่ก็แค่อยากให้ความสัมพันธ์ของเรามันดีขึ้น อย่างน้อยก็อยากให้มีอะไรตื่นเต้นแปลกใหม่บ้าง พักหลังๆเราก็แทบไม่ได้เจอกันเลยด้วย ท่านเอ็นโจก็มีแต่งาน งาน งาน ไม่ค่อยมากอดหรือแตะเนื้อต้องตัวฉันแบบเมื่อก่อน ฉันเหงานะรู้มั้ย”

“......”

“หรือมีแค่ฉันคนเดียวที่ยังยึดติดกับคำสัญญาหน้าโบสถ์ ฉันรอมาตลอดเลยนะว่าเมื่อไหร่ท่านเอ็นโจจะมาทำให้ฝันเป็นจริง การรอคอยแบบไม่มีจุดสิ้นสุดมันทรมานนะ”

ฉันปาดน้ำตาสะอื้นฮั่กๆ พอเอ็นโจยื่นมือออกมาซับน้ำตาให้ คราวนี้ฉันไม่ได้ปัดมือทิ้ง แต่ช้อนตาขึ้นมองแทน

“หรือเพราะฉันเป็นผู้หญิงน่าเบื่อเลยไม่รักฉันแล้วใช่มั้ยคะ”

“ไม่ใช่ ไม่ใช่เลย”

“งั้นก็กอดฉันสิคะ”

“ผมกอดคุณตอนนี้ไม่ได้หรอกนะ คุณคิโชวอิน”

“ท่านเอ็นโจไม่รักฉันแล้วจริงๆด้วย”

“มันไม่ใช่อย่างนั้น”

“งั้นก็พิสูจน์สิ”

นิ่งเงียบกันไปพักหนึ่ง และฉันกำลังจะร้องไห้อีกรอบ แต่ไม่ทันที่จะทำอะไร เอ็นโจก็พุ่งเข้ามา กดริมฝีปากลงบนปากของฉันแบบไม่ให้ตั้งตัวได้

มะ ไม่ได้นะ ไม่ได้เด็ดขาด ฉันเพิ่งจะคายของเก่าใส่ต้นไม้ไปเองนะ ถึงจะล้างปากแล้วก็เหอะ…แถมหน้าตายังเลอะเทอะคราบน้ำตาด้วย ต้องน่าเกลียดมากแน่ๆ

ฉันพยายามผลักเอ็นโจออกไป แต่ถูกรวบกอดไว้แนบชิดจนไม่มีช่องว่างให้ดิ้นหนี เอ็นโจยังคงกดจูบย้ำๆ งับริมฝีปากล่างเบาๆ พอฉันเผยอปากออกก็สอดลิ้นเข้ามาข้างใน

นี่มันริมถนนนะ...ดึกแล้ว ถึงจะไม่ค่อยมีรถผ่านมาแต่คุณตำรวจอาจจะขับรถมาเจอก็ได้ อีกสารพัดเหตุผลที่ฉันพยายามคิดในหัวที่จะห้ามไม่ให้ทำ

แต่ทุกอย่างก็ต้องพ่ายแพ้ให้กับรสสัมผัสของไวน์จางๆในปาก แพ้ริมฝีปากที่บดเบียดคลึงเคล้า แพ้กลิ่นหอมอ่อนๆของน้ำหอมผู้ชายที่ทำให้ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ฝ่ามือเอ็นโจลูบไล้ไปตามแผ่นหลังเปล่าเปลือยของฉันให้ความร้อนวาบ ฉันรู้สึกหวิวๆแทบจะยืนไม่อยู่ ถ้าไม่ถูกรั้งไว้ด้วยอ้อมแขนคงได้ลงไปนั่งกองอยู่ที่พื้นแน่ๆ

ไม่รู้ว่าเนิ่นนานเท่าไหร่ที่เรายืนจูบกันอยู่แบบนั้น แต่พอเอ็นโจถอนริมฝีปากออก ฉันก็เห็นแววตาที่เหมือนมีไฟลุกโชนอยู่ข้างใน

“ขอโทษนะที่ปล่อยให้เหงา…” เอ็นโจก้มลงมากระซิบข้างหูฉัน “ผมผิดเองที่พักนี้ไม่มีเวลาให้คุณเลย”

“นึกว่าจะเบื่อกันซะแล้ว” ฉันทำปากยื่น เอ็นโจเลยยื่นหน้ามาจุ๊บเร็วๆอีกหน

“ผมไม่มีทางเบื่อแม่สาวกระต่ายของผมได้หรอก”

“ไม่รู้ ก็ท่านเอ็นโจอาจจะไปเจอใครที่สวยกว่า ดีกว่าเลยอยากเปลี่ยนใจก็ได้นี่คะ” ฉันเชิดหน้าขึ้นไปทางอื่น “แถมวันนี้ก็ดูห่างเหินกันอีก”

เอ็นโจหัวเราะแล้วเอาหน้าผากแนบกับหน้าผากของฉัน สายตาเราอยู่ใกล้กันในระยะที่ใกล้มาก ถ้าฉันเขย่งเท้าอีกซักหน่อยก็จูบถึง

“อาจจะฟังดูน้ำเน่านะ แต่ผมไม่เคยคิดจะเปลี่ยนใจไปหาคนอื่นเลยซักครั้ง และมีแค่คุณคนเดียวที่ทำให้ผมเป็นได้ถึงขนาดนี้”

“อื๋อ..อะไรคะ” เป็นถึงขนาดนี้นี่คืออะไรง่ะ

เอ็นโจไม่ตอบ แต่กอดฉันให้แนบชิดยิ่งกว่าเดิม...จะว่าไปมันก็มีอะไรนูนๆทิ่มท้องฉันอยู่ตั้งแต่เมื่อกี้แล้วอ่ะ หัวเข็มขัดเหรอ…

ฉันประมวลผลอยู่ในใจไปหลายสิบวินาทีแล้วก็ต้องหน้าแดงก่ำ เอ็นโจเองก็หน้าแดงด้วยเหมือนกัน

“ก็บอกแล้วว่าผมคงให้คุณกอดตอนนี้ไม่ได้” เอ็นโจปล่อยมือออกแบบสุภาพ จัดเสื้อคลุมขนเฟอร์ของฉันให้เรียบร้อย “ทีนี้เข้าใจรึยัง”

เข้าใจแจ่มแจ้งเลยค่ะ

“มาเถอะ เดี๋ยวผมจะพาไปส่งที่บ้าน”

ฉันกับเอ็นโจกลับเข้ามาในรถ พยายามไม่สบตากันและเงียบกันไปพักใหญ่ๆ

--------------------

ตัดฉับ ไปลุ้นกันต่อพาร์ทหน้า

11.11 นี่วันคนโสดใช่มะ ....คนโสดได้ตายไปแล้ว

อื๋ออ............ แงงงงงง ดีงามเหลือเกินนนน กราบโม่งฟิคสามครั้งแบบไม่แบมือ
>>513 กุยังไม่เคยมีแฟนเลย กุยังตายไม่ได้!!! /แต่ชาตินี้ระหว่างตายกับมีแฟนกุก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าสิ่งไหนจะมาก่อน

ฟิคนี้เอ็นโจดูเป็นคนดีมากเลยว่ะ เจ้าแม่ลงทุนยั่ว มีอารมณ์แต่ไม่ยอมทำ ความอดทนสูงโครต....หรือจะโดนท่านพี่ขู่ก่อนไปวะ 55555555555555

>>514 เห็นหน้าท่านพี่ลอยมาลิบๆเลยหด

>>515 ท่านพี่อาจจะไปนั่งในร้านอยู่กับอิมาริก่อนหน้านี้แล้ว และคอยส่งสายตาให้เรื่อยๆ เจ้าแม่เลยอยู่รอดปลอดภัยมาจนบัดนี้ก็เป็นได้ ถถถถถถ

อยากถามหน่อยว่าที่นี่ลงฟิคเรทได้ถึงขั้นไหนวะ ฟิคกูมันก็ไม่ได้เรทมากหรอก ราวๆ r-15 แต่ลงแล้วกลัวจะมีปัญหาเรื่องสื่อลามกอะ

>>517 ถ้าเรทก็อย่าเลยเหอะ เว็บมันไม่ได้จำกัดอายุคน เข้าถึงง่ายเกิน

>>518 โอเค งั้นกูเขียนลง wordpress แล้วติดพาสเอาละกัน

>>519 รอมึงนะ😘

>>519 รอนะจ้ะ🤘🤘🤘

Short Fic ที่ได้แรงบันดาลใจจากการอ่านฟิคเอ็นโจโฮสต์และฟิคสั้น call me by my name ในสารบัญ

-----------------

นี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ที่ฉันจมลงไปกับความเมามายของเหล้า ความทรงจำสุดท้ายที่มีอยู่คือฉันเปิดจุกคริสตัลแล้วรินของเหลวสีอำพันใส่แก้ว รสชาติที่ขมของมันพอผ่านลงลำคอไปก็เป็นหวานขึ้นมาทำให้ฉันอยากดื่มไม่รู้เบื่อ

เหล้าแก้วแล้วแก้วเล่าถูกกรอกเข้าปาก เหมือนจะให้มันช่วยลงไปถมที่ว่างในใจฉันที่ไม่เคยถูกเติมเต็ม

ฉันรู้สึกว่าตัวเองลอยขึ้นจากพื้นแล้วตกลงบนที่นุ่มนิ่ม น่าจะมีใครพาฉันมานอน...คงเป็นพ่อบ้านหรือเมดซักคนที่อยู่แถวๆนี้ หรือไม่ก็คุณมาซายะ สามีของฉัน

ต้องใช่คุณมาซายะแน่ๆ ดึกขนาดนี้ คนที่จะเข้าออกห้องนอนใหญ่ในบ้านคาบุรากินี่ได้ก็มีแต่ฉันกับเขาเท่านั้น

คนตรงหน้าเป็นภาพที่พร่ามัว แต่ไออุ่นจากเนื้อตัวคนเหมือนจะยืนยันว่านี่ไม่ใช่ความฝัน ฉันเลยยกแขนขึ้นคล้องคอดึงร่างนั้นให้มาแนบชิด

นานเท่าไหร่แล้วที่เขาไม่ได้กลับบ้านตอนดึกแบบนี้ ถ้ามาดามคาบุรากิไม่ได้เรียกหาหรือมีนัดทานข้าวพร้อมหน้ากับครอบครัว เขาก็แทบไม่กลับบ้านเลยด้วยซ้ำ

“กอดฉันหน่อยนะคะ”

ฉันพูดด้วยเสียงอ้อแอ้ ยันตัวเองขึ้นมานั่งแล้วปลดริบบิ้นที่ยึดชุดเดรสของฉันออก เนื้อผ้าเรียบลื่นลงไปกองอยู่เบื้องล่าง

ถึงแม้จะมึนเมาจากฤทธิ์ของเครื่องดื่มแอลกอฮอลล์ แต่ฉันก็รู้ว่าเสื้อผ้าที่เหลือค่อยๆถูกถอดออกทีละชิ้น ส่วนลึกในกายถูกแทรกเข้ามา ฉันแอ่นตัวขึ้นเล็กน้อย แหงนเงยหน้ารับสัมผัสจากริมฝีปากและผิวกายที่เสียดสี

ความร้อนในร่างกายพุ่งขึ้นสูง ฉันปิดกั้นเสียงครวญครางตัวเองไว้ไม่มิดเมื่อมีการเคลื่อนไหว จิกเล็บลงบนแผ่นหลังของคนที่อยู่เหนือร่าง ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามธรรมชาติ

"เรียกชื่อ...เรียกชื่อผม"

ลมหายใจเขาขาดเป็นห้วงๆ เหงื่อหยดแล้วหยดเล่าตกกระทบลงบนร่างกายของฉัน

"อือ...คุณมาซายะ"

ทุกอย่างดูจะหยุดไปชั่วขณะจนน่าประหลาดใจ คนที่กอดฉันไว้ผละตัวออกไปอยู่ข้างๆ

ฉันจิ๊ปากเล็กน้อยแบบหงุดหงิดที่ถูกทิ้งไว้ให้ค้าง ใช้สองแขนยันตัวขึ้นมากะจะต่อว่าซักหน่อย แต่หัวใจก็หล่นวูบไปเมื่อเห็นว่าไม่ใช่คนที่ฉันเพิ่งเรียกชื่อ

เอ็นโจนั่งอยู่ตรงนั้น ดวงตามีน้ำตาเอ่อคลอขึ้นมา

ที่นี่ก็ไม่ใช่ห้องนอนของฉันในบ้านคาบุรากิ แต่เป็นแมนชั่นที่ฉันมักจะพาเอ็นโจมานอนด้วยเสมอ

พอฉันสบตากับเอ็นโจก็เห็นแต่ความเสียใจและเจ็บปวดปรากฎอยู่ในแววตาเต็มไปหมด ฉันรู้ว่าเอ็นโจเกลียดและขยะแขยงฉันจนอยากจะฆ่าให้ตาย แต่นึกไม่ถึงว่าเอ็นโจจะเจ็บกับเรื่องแบบนี้ด้วย

ฉันพยายามจะพูดอะไรซักอย่างแต่ก็นึกไม่ออกว่าจะพูดอะไรจึงได้แต่โน้มตัวเข้าหา จูบซับน้ำตาเหมือนจะขอโทษและปลอบประโลมไปในตัว

เอ็นโจไม่ได้จูบตอบกลับมา เอาแต่นิ่งไปเหมือนไร้วิญญาณไปแล้ว

แต่เมื่อฉันค่อยๆเลื่อนตัวลงไปข้างล่าง มือของเอ็นโจก็ค่อยๆสอดเข้ามาในเรือนผมของฉัน ปล่อยให้ฉันขยับไปตามแต่ที่ปรารถนา ฉันตั้งอกตั้งใจกับสิ่งที่ทำเหมือนจะไถ่โทษ

เพราะตอนนี้ฉันไม่รู้จะทำอะไรที่ดีไปกว่านี้แล้วจริงๆ

-----------------------------
กูแต่งมาทวงฟิคเอ็นโจโฮสต์ค่ะ//ผิดๆๆ
ถือว่าเป็นฟิคซ้อนฟิคไปละกัน กูแต่งโดยพละการจากการมโนเมื่ออ่านสองฟิคนี้จบ มันก็จะเศร้าๆหน่อย
ปล.ทำไมกูต้องทำร้ายท่านเอ็นโจขนาดนี้ด้วย ตกลงกูใช่ลูกเรือเอ็นโจแน่เหรอวะ จอมมารจะขับไล่กูออกจากเรือมั้ย 5555555555555555555

ของดีย์ย์ย์ย์ย์ย์
//ไม่ต้องห่วง เรือบากะรากิยินดีต้อนรับ

>>522 ไม่เป็นไรนะมึง จอมมารตอนนี้ปลงหมดแล้ว คงแค่มองด้วยสายตาปลาตาย นอกจากเจ้าของเรือจะบรึ้มเรือบ่อยแล้ว ตอนนี้ลูกเรือก็เริ่มวางบอมกันด้วย

>>522 พนมมือ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด มึงเขียนไว้คล้ายที่กุคิดเลยค่าาา♥
กุโม่งฟิคโฮสต์เอ็นโจเอง ตอนนั้นว่าจะเขียนต่อ ปรากฏว่างานท่วมยาวๆเลย ขออภัยทุกคนค่ะ

>>522 มึงดีมาก เยียวยาชีวิตเหี่ยวๆของกูได้เป็นอย่างดีเลย ขอบคุณมากมึงงงงงงง

>>525 มึงงงง กูคิดถึง ตั้งใจทำงานนะ สู้ๆ กูรออ่านของมึงและทุกคนอยู่555555

รวมแฟนฟิคจากบอร์ดก่อนๆที่คาดว่ายังไม่มีคนเอาลงสารบัญ
>>>/webnovel/5719/130/
>>>/webnovel/5719/162/
>>>/webnovel/5719/319/
>>>/webnovel/5719/596-598/
>>>/webnovel/5719/756-758/
>>>/webnovel/5719/773-774/
>>>/webnovel/5719/787/
>>>/webnovel/5719/953-956/
>>>/webnovel/5876/104/
>>>/webnovel/5876/203/
>>>/webnovel/5876/282/
>>>/webnovel/5876/344/
>>>/webnovel/5876/398/
>>>/webnovel/5876/408/
>>>/webnovel/5876/496/
>>>/webnovel/5876/499/
>>>/webnovel/5876/554-560/
เพราะอยากอ่านจึงไปค้นมา

>>527 กูชอบฟิคเรนเวิร์สจัง หวานละมุนกำลังดี ดูอบอุ่นหัวใจปนเหงาหน่อยๆ เขียนมาให้อ่านอีกน้าาาาา//ให้กำลังใจโม่งฟิคทุกคน

ตอนใหม่มายัง

>>529 ยัง...

>>527 มึงคือHero with no cape จริงๆ!

AU ฮอกวอตส์ค่ะ ได้แรงบันดาลใจจากการไปดู FB2 วันนี้

--------------------

ชูสุเกะเดินลากขาเอื่อยๆไม่เร่งร้อนตามหลังมาซายะที่ก้าวไปข้างหน้าฉับๆแบบกระตือรือร้น ข้างๆตัวเขาคือเรย์กะที่มีสีหน้าดูละเหี่ยใจไม่ต่างกันมากนัก

หลังมื้อเย็น มาซายะก็วิ่งตรงจากโต๊ะกริฟฟินดอร์มาหาเขาที่โต๊ะของสลิธีรีน บอกแค่ว่ามีที่ที่อยากให้มาด้วยกันแล้วก็ลากเขาออกมาโดยที่ยังไม่ทันจะวางช้อนลงเลยด้วยซ้ำ

เรย์กะเองก็ถูกลากออกมาด้วยเหมือนกัน เธอยังดูอาลัยอาวรณ์กับขนมหวานอยู่เลย ตอนเดินก็จ้องมองมาซายะด้วยความขุ่นเคืองเหมือนว่าถ้าเป็นเรื่องไร้สาระเธอจะวีนใส่แน่ๆ

เดินผ่านระเบียงหลายที่และบันไดอีกหลายแห่งก็มาหยุดที่ห้องเรียนห้องหนึ่ง มาซายะอธิบายว่าเมื่อหลายวันก่อน ตอนที่กำลังหลบกลุ่มสาวๆที่มาตามตื๊อให้ไปฮอกส์มี้ดด้วยอย่างน่ารำคาญก็ได้บังเอิญมาเจอที่นี่เข้า แล้วก็เดินนำหน้าเราสองคนเข้าไป

ข้างในคือห้องเรียนโล่งๆ เครื่องเรือนมีผ้าคลุมเอาไว้ ดูจากฝุ่นที่จับหนาเตอะก็เข้าใจว่าไม่มีใครมาใช้ที่นี่นานมากแล้ว

“ฉันมีอะไรจะให้พวกนายทั้งสองคนดู”

มาซายะเดินอาดๆไปยังผนังที่ถูกคลุมผ้าไว้ อันที่จริงมันก็ไม่ใช่ผนังหรอก เพราะเมื่อดึงผ้าออกมา ชูสุเกะและเรย์กะก็เห็นว่ามันคือกระจกเงาที่สูงมากเกือบจรดเพดาน กรอบทองสลักลวดลายงดงามและเหมือนจะมีอะไรบางอย่างเขียนไว้ เขาอ่านออกไม่กี่คำ

Erised...เอริเซด คืออะไรน่ะ

“มาตรงนี้สิ” มาซายะกวักมือให้พวกเขาเข้าไปหา เรย์กะดูอิดออดเล็กน้อย

“มันจะไม่เป็นอันตรายเหรอคะ ถ้าเกิดว่าเราถูกดูดเข้าไปในอีกมิติจะทำยังไงล่ะ”

“ก็ไม่นะ ฉันมาที่นี่หลายครั้งแล้ว...มันออกจะ….ดูมีความสุข”

“อื๋อ”

“ก็ภาพในกระจกยังไงล่ะ ภาพของฉันกับทาคามิจิ” มาซายะตอบอย่างกระตือรือร้น “ฉันกับทาคามิจิแต่งงานกัน เธอเป็นเพื่อนเจ้าสาวด้วยคิโชวอิน มาดูสิ”

มาซายะกระเถิบตัวไปข้างๆให้เรย์กะมายืน ปากก็ยังคงพูดต่อไป ส่วนเรย์กะทำหน้าแปลกๆตอนเดินเข้าไปใกล้ๆกระจกเงา ดวงตากลมโตเบิกกว้างจ้องมองสิ่งที่อยู่ในนั้นอย่างพิศวง

“เอ...ไม่เห็นจะมีงานแต่งเลยนี่คะ”

“มีสิ ต้องมีสิ เธอยังไปยืนรอรับช่อดอกไม้จากเจ้าสาวอยู่เลย นั่นไง ไม่เห็นเหรอ”

“ก็ไม่นี่คะ”

“ถ้าไม่ใช่งานแต่งแล้วจะเป็นอะไร”

“เอ่อ...ฉันเห็นตัวเองมีชีวิตที่สงบสุขค่ะ”

มาซายะขมวดคิ้ว ดูท่าทางไม่เข้าใจและเริ่มจะหาพวก

“ชูสุเกะ มาช่วยยืนยันซิว่านายเห็นแบบเดียวกับฉัน”

“คร้าบๆ”

ชูสุเกะเดินเข้าไปยืนซ้อนด้านหลังเรย์กะ เธอตัวเล็กกว่าพวกเขามาก ความสูงก็เท่าไหล่ เลยไม่จำเป็นต้องเขยิบที่ให้

เขาจ้องมองเข้าไปในกระจก มาซายะพยายามชี้ให้ดูว่าภาพที่เห็นมันควรจะเป็นอะไร เขาไม่ได้อยากรู้ว่ามาซายะเห็นอะไรหรอก

สิ่งที่เขาอยากรู้คือเรย์กะเห็นอะไรมากกว่า และเขาก็อยากเห็นมันด้วย

น่าแปลกที่ชูสุเกะไม่ได้เห็นอะไรแบบที่มาซายะหรือเรย์กะว่ามาเลยสักนิด เขาเห็นตัวเองยืนอยู่ด้านหลังของเรย์กะ มีเธอยืนอยู่ตรงหน้าเหมือนเดิม เหมือนมันเป็นแค่กระจกเงาธรรมดา แต่ไม่มีมาซายะยืนอยู่ด้วยทั้งที่ยืนข้างๆกัน

“เห็นมั้ยชูสุเกะ นายยืนอยู่ตรงนั้นข้างๆฉัน เป็นเพื่อนเจ้าบ่าวน่ะ” มาซายะชี้ชวนให้ดู หันมามองเขาอย่างกระตือรือร้น “พวกนายว่ากระจกนี้มันบอกอนาคตได้ใช่มั้ย ฉันกับทาคามิจิจะได้แต่งงานกัน...”

“เอ...ไม่รู้สิ”

ชูสุเกะไล่สายตามองขึ้นไปด้านบน ลวดลายสลักที่เขาเห็นเหมือนจะเป็นตัวอักษร ไม่น่าจะใช่อักษรรูน เขาอ่านไม่ออกและแปลไม่ได้ว่ามันคืออะไร

“Erised stra ehru oyt ube cafru oyt on wohsi”

เรย์กะละสายตาออกจากกระจกเป็นคนแรก ร้องเตือนให้พวกเขากลับไปที่หอนอน มาซายะเดินจากมาอย่างอ้อยอิ่งดูเสียดาย

ชูสุเกะหันไปมองกระจกเป็นหนสุดท้าย ภาพในกระจกก็ยังสะท้อนเป็นภาพเขายืนข้างๆเรย์กะเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง

.
.
.
.

กระจกนั่นมันคืออะไรกันนะ

ชูสุเกะครุ่นคิดเรื่องนี้ไปในขณะที่ทำการบ้านวิชาแปลงร่าง ปกติเขากับมาซายะก็มาสุมหัวกันในห้องเรียนว่างๆเพื่อทำการบ้านด้วยกันมาตั้งแต่ปีหนึ่งแล้ว ตอนนี้ห้องก็มีสมาชิกเพิ่มมาอีกคนคือเรย์กะ

คราวแรกเธอปฏิเสธมาซายะไม่ยอมให้สอนการบ้าน และดูอิดออดเมื่อชูสุเกะนั่งลงข้างๆและขอดูในส่วนที่เธอติดขัด แต่พออธิบายให้ฟังจนเข้าใจ สายตาเธอก็เปล่งประกายขึ้นมาคล้ายๆกับจะเป็นความนับถือและเต็มไปด้วยความคาดหวัง

ชูสุเกะชอบเวลาที่เธอมองมาแบบนี้ มันน่ารัก ดวงตากลมโตทำให้เขานึกถึงกระต่ายขาว

ถ้าเขาใช้คาถาแปลงร่างให้เธอกลายเป็นกระต่ายแล้วเอากลับหอนอนสลิธีรีนจะเป็นอะไรมั้ยนะ

ระหว่างที่รอให้เรย์กะเขียนการบ้านของตัวเอง เขาก็มองมาซายะที่ทำการบ้านของตัวเองเสร็จไปนานแล้ว กำลังขีดเขียนอะไรท่าทางเคร่งเครียด พอชำเลืองดูก็เห็นว่าเป็นข้อความที่ลอกมาจากกระจกเมื่อวาน คงจะเอามาถอดรหัสตามนิสัยที่ชอบอะไรแบบนี้

มาซายะเปิดตำราตัวอักษรวิเศษวุ่นวายไปหมดเขาเลยกลับมาสนใจเรย์กะเหมือนเดิม คอยอธิบายการบ้านวิชาปรุงยาต่อไป

ผ่านไปหลายสิบนาที มาซายะก็โห่ร้องออกมา เขากับเรย์กะที่กำลังทำการบ้านวิชาสมุนไพรศาตร์อยู่ก็เงยหน้าขึ้นแบบตกใจนิดๆ

“มีอะไรเหรอ”

“ฉันนี่มันอัจฉริยะจริงๆ”

“อะไรหรือคะ”

“ดูสิ พวกนายดู” มาซายะยืดอกขึ้นแล้วชูกระดาษที่มีร่องรอยการขีดเขียนเต็มไปหมดให้ดู

“นี่คือ….”

“รหัสที่ฉันคิดมาหลายวันแล้ว” มาซายะนั่งลงบนเก้าอี้ตามเดิมแล้วหยิบกระดาษแผ่นใหม่ขึ้นมาเขียนข้อความจากกระจก “ทีแรกฉันก็เปิดตำราอ้างอิงจากที่นั่นที่นี่แต่ก็ไม่เจอคำที่มีความหมายเลย”

“อือฮึ แล้วไงต่อ”

“แล้วฉันก็แยกออกเป็นคำๆ ลองเขียนสลับตัวอักษรสร้างคำใหม่ดู ไอ้เราก็คิดไปโน่นแต่ความจริงมันง่ายแค่นี้เอง”

ปากกาขนนกในมือของมาซายะลากเป็นตัวอักษร Erised

“แล้วพวกนายดูนะ” มาซายะเขียนข้างใต้คำว่า Erised ด้วยการเรียงอักษรสลับจากหลังไปหน้า

“Desire...” ชูสุเกะอ่านแล้วเงยหน้าขึ้นมอง “ถ้าอย่างนั้น...ตัวอักษรแรกก็...”

“ใช่ เราก็ใช้หลักการเดียวกันในการถอดความยังไงล่ะ” มาซายะลากปากกาขนนกอีกหน “ถ้าเอาตัวอักษรพวกนี้มากลับจากหลังไปหน้า...เราก็จะได้ข้อความนี้”

มันเป็นข้อความที่ไม่ประติดประต่อกัน แต่ยังพออ่านใจความได้อยู่บ้าง มาซายะเขียนเว้นวรรคจัดถ้อยคำใหม่ให้อ่านง่ายขึ้นทีละตัว

“I show not your face but your hearts desire” คุณจะไม่ได้เห็นใบหน้า หากแต่จะเห็นความปรารถนาในหัวใจ

ชูสุเกะและเรย์กะอ่านข้อความพร้อมกัน มาซายะดูยืดอกอย่างภาคภูมิใจคล้ายๆจะอวดว่า “เป็นไงล่ะ”

“นี่คงเป็นคอนเซปท์ของกระจกนี้” มาซายะอธิบายด้วยท่วงท่าสง่างาม “สะท้อนให้เห็นถึงความปรารถนาข้างในใจ...ที่ฉันเห็นว่าตัวเองได้แต่งงานกับทาคามิจิก็คือความปรารถนาของฉัน”

“ถ้าอย่างนั้นที่ฉันเห็นว่าตัวเองใช้ชีวิตแบบสงบสุขนี่ก็…” เรย์กะพึมพำ

“นั่นความปรารถนาของเธออย่างนั้นเรอะ” มาซายะพยักหน้าหงึกหงัก “ออกจะเรียบง่ายไปหน่อยนะ”

“ชีวิตแบบเรียบง่ายนี่ล่ะค่ะดีที่สุดแล้ว”

“แล้วชูสุเกะล่ะ เห็นอะไรในกระจกเมื่อวาน”

มาซายะหันมาจ้องมองเขา เรย์กะเองก็ด้วย ทั้งคู่ดูจะลุ้นอยู่หน่อยๆ

“สิ่งที่เห็นอย่างนั้นเหรอ”

ชูสุเกะจ้องมองเรย์กะแล้วอมยิ้ม

“กระต่ายน่ะ”

“เอ๋”

“อื้อ กระต่ายสีขาว ตากลมโต น่ารักมากๆ”

“....”

“ไม่เห็นจะเข้าใจเลย” มาซายะขมวดคิ้ว “หรือนายเห็นข้อสอบว.พ.ร.ส. เราต้องแปลงร่างกระต่ายอะไรทำนองนั้นใช่มั้ย นั่นความปรารถนาของนายเหรอชูสุเกะ”

เรย์กะมีท่าทีงุนงงไม่แพ้กัน แต่พอสบตากับชูสุเกะก็ก้มหน้างุดๆเขียนการบ้านลงบนกระดาษวิชาสมุนไพรศาสตร์ต่อจากเมื่อครู่นี้ที่ถูกขัดจังหวะ กลับเข้าสู่ภาวะเดิมกันอีกครั้ง

บางทีเมื่อครู่นี้ ชูสุเกะคิดว่าตัวเองอาจจะออกนอกหน้ามากเกินไปหน่อย เพราะเรย์กะไม่ยอมสบตาอีกเลย เอาแต่ก้มหน้ามองหนังสือ เขาเลยต้องไปกระซิบข้างหูคอยสอนการบ้านให้เธอใกล้ๆด้วยเสียงที่นุ่มนวลกว่าปกติ จ้องมองเธอที่แก้มเป็นสีแดงระเรื่ออย่างเพลิดเพลิน

เขาได้แต่ยิ้มเมื่อเข้าใจในปริศนาของกระจกว่าทำไมเขาถึงเห็นแค่เรย์กะและตัวเขาเอง

นี่สินะ ความปรารถนาของเขา

ชูสุเกะคิดว่ามาซายะช่างใสสะอาดและตรงไปตรงมา แม้กระทั่งความปรารถนาก็ยังนับรวมพวกเขาเป็นเพื่อนไปจนถึงวันแต่งงาน มีทุกคนรายล้อมอวยพร แต่ชูสุเกะไม่เห็นใคร เห็นแค่เรย์กะคนเดียว

ถ้ามีแค่เรย์กะ เขาก็ไม่ต้องการใครอีกแล้ว

.
.
.
.
.

คุณจะไม่ได้เห็นใบหน้า หากแต่จะเห็นความปรารถนาในหัวใจ

ฉากที่เป็นแรงบันดาลใจคือฉากดัมเบิลดอร์มองกระจกแล้วเห็นกรินเดลวัลล์ข้างในนั้น ไม่สปอยใช่มั้ยนะ มันมีอยู่ในตัวอย่างหนัง

>>>532 แอร๊ยยยยยยยยย ดีงัมมมมมมมม ร้ากกกกกกกกกก ขอบคุณนะจ๊ะ
กุก็ปต่ง au Hogwarts ไว้เหมือนกันแต่ได้แค่ตอนคัดสรรแล้วนึกไม่ออกเลยเท55555555

คุณเรย์กะในสายตาชูสุเกะช่างเรียบร้อย อ่อนโยน อ่อนหวาน น่ารักเหลือเกิน แงงงงหัวจัยแม่ /เกาะเรือแน่น
ขอตอนต่อไปได้ไหมคะ /เกาะขาโม่งฟิค

>>528 กุพุ่งไปอ่านฟิคเรนเวิร์สไวมากเพราะยังไม่เคยอ่าน นึกว่าพลาดไป พอเจอเท่านั้นแหละ อ่าว กุเขียนเอง 55555555

>>533 กูเขินแบบร้องกิ้วววว อ๊าาาาาายยยย น่ารักมาก ใจฟู

>>534 พอตีความงี้ล่ะย้อนไปดู fttb2 ใหม่ อืม ทิ้งไม้พายเหอะ เค้าไม่ต้องการอะไรนอกจากมีกันและกันแล้ว

>>535 มึงเขียนเรสเวิร์สเหรออออ เขียนต่อสิ กูชอบ
>>536 ดีใจที่ทำให้เขินได้นะ
>>537 คู่นี้ไม่จำเป็นต้องพาย เขามีแค่กันและกันค่าาาา

>>538 กุน่ะ #หมดpassion ในการเขียนแล้ว แงแง

กุร้อง ฮิ้วววววววววววววววว เฉยเลย 55555555555555555555555555555555555555555555555555

ปล GGAD คือที่สุด ใครสลับโพขอให้โดนไฟสีฟ้าเผา!

ไฟสีฟ้าทำกรุนึกภาพน้องแมวนั่งบนเตาแก๊ส

>>540 ต---- แต่ ADGG ก็ดีนะมึง //ทำหน้าคนชิปสองโพ

>>542 +1

>>532-534 โอ๊ยยยยยย ฟิคนี้แม่งดีโคตรรรรรรรร ฟหกด รักมึง ;//////; กูชอบ เขียนอีกเขียนอีก

เรย์กะซามะตอนใหม่ออกมายังอ่ะ… กุดองไว้จะครึ่งปีละ ไม่ได้ตามเลย

>>545 ยังอ่ะ มึงดองต่อไปก็ได้ เดี๋ยวจะค้าง

กูเพิ่งหัดเขียนฟิค ปกติเขียนอะไรยาวๆไม่เป็น เพราะงั้นกราบขออภัยโม่งๆทั้งหลาย ถ้าอ่านไม่รู้เรื่อง ;_____;)
อีกเรื่องคือ กูอาจจะหลุดคาร์บ้าง เพราะไม่ได้ย้อนอ่านเจ้าแม่อีกรอบ อ่านแต่ฟิคโม่ง เลยอาจจะเผลอเอาคาร์ในฟิคมาปนกับออริ ;______;)

_______

ถ้าคนที่มาเจอ คิโชวอิน เรย์กะ ไม่ใช่ทาคามิจิ วาคาบะ..?

_______

ระยะหลังมานี้มีเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้นเยอะจริงๆ ทั้งเรื่องที่คาบุรากิให้วาคาบะจังยืมผ้าขนหนูจนเกิดเป็นเรื่องราวใหญ่โต เรื่องที่ท่านประธานสโมสร Pivoine ไม่พอใจนายตัวสำรอง แล้วยังจะมีเรื่องที่ทำหัวตุ๊กตาเบียทันออกมาได้ไม่ดี แถมยังหาทางเข้าใกล้นารุคุงไม่ได้อีก ดังนั้นวันหยุดนี้ฉันจึงตัดสินใจออกไปเดินเล่นเปลี่ยนอารมณ์

พอลงรถไฟที่สถานีไกลจากบ้าน เดินเล่นเรื่อยเปื่อยไปเรื่อยๆ ก็ได้กลิ่นหอมโชยมา เมื่อเดินตามกลิ่นไปก็พบกับร้านขายปลาหมึกปิ้งแบบแผงลอยอยู่ข้างทาง

ด้วยความตื่นเต้นที่จะได้ทานปลาหมึกปิ้งเป็นครั้งแรกตั้งแต่มาเป็น คิโชวอิน เรย์กะ ฉันจึงรีบหยิบกระเป๋าเงินจ่ายค่าปลาหมึก แล้วมายืนทานอยู่ตรงข้างร้าน อร่อยจังเลยย—! รสชาติถูกๆแบบนี้แหละสุดยอด!

ขณะที่กำลังดีใจ และเอร็ดอร่อยไปกับปลาหมึกปิ้งในมือ ก็มีรถยนต์หรูหราสะดุดตาคันหนึ่งขับผ่านมา ด้วยความเผลอตัวทำให้ฉันมองตามรถคันนั้นไป แต่จู่ๆรถคันดังกล่าวก็หยุดลงไม่ไกลจากจุดที่ฉันยืนมาก อะไรกัน พวกคนรวยๆก็อยากทานปลาหมึกปิ้งงั้นหรอ~

สักพักประตูรถก็เปิดออก ฉันจึงละสายตาจากรถนั่นแล้วทานปลาหมึกปิ้งของตัวเองต่อ อร่อยจังเลยน้า อาหารถูกๆเนี่ย

" ใช่คุณคิโชวอินจริงๆด้วย "

เอ๊ะ.. ฉันหรอ? ฉันกัดปลาหมึกคำสุดท้ายก่อนจะเงยหน้ามองไปยังต้นทางของเสียง แล้วเห็นร่างของคนคุ้นตากำลังเดินมาทางนี้

" อุ่ก.. ทะ ท่านเอ็นโจ!? "

เมื่อเห็นหน้าของคนที่เรียกชื่อเมื่อกี้ ฉันตกใจกลืนปลาหมึกลงคอทั้งๆที่ยังเคี้ยวไม่ละเอียด จะปวดท้องมั้ยเนี่ย...

" ทะ ทำไมท่านเอ็นโจถึงมาอยู่ที่นี่ได้คะ!? "

นั่นสิ! ทำไมฉันต้องมาเจอคนรู้จักในสภาพแบบนี้ด้วย! คิโชวอิน เรย์กะ มายืนทานปลาหมึกปิ้งที่ร้านแผงลอยแบบนี้ ถ้าท่านแม่รู้เข้าต้องแย่แน่ๆ บรึ๋ย แค่คิดก็รู้สึกขนลุกขึ้นมาเลยค่า—!

แล้วคนที่ดันมาเจอฉันในสภาพนี้ดันเป็นอีตาเอ็นโจนี่อีก ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่ได้ ห๊าา? ทายาทของตระกูลเอ็นโจมีธุระอะไรแถวนี้ไม่ทราบยะ!?

" คำถามนั้นน่าจะเป็นของผมมากกว่า คุณคิโชวอินมาทำอะไรอยู่ตรงนี้หรอครับ แล้วยังจะมีปลาหมึกนั่นอีก.. "

จะให้ตอบไปว่าอะไรดีละเนี่ย โธ่เอ๊ย นายจะให้คุณคนขับหยุดรถเพื่อลงมาสอบสวนฉันแบบนี้หร๊อ!

" ฉันมาเดินเล่นแล้วบังเอิญเจอร้านนี้เข้าน่ะค่ะ.. "

หลักฐานคามือแบบนี้จะโกหกก็ไม่ได้ ตอบไปตามความจริงแล้วกัน พอรู้แล้วก็เดินกลับขึ้นรถไปเลยสิ!

" เอ๋ อย่างงั้นหรอครับ "

อุหวาา เมื่อไหร่อีตานี่จะไปสักทีเนี่ย หรือจริงๆแล้วนายอยากลองทานปลาหมึกปิ้งกันล่ะ ฉันไม่แบ่งให้หรอกนะ ไปซื้อมาลองเองสิ เฮ้ๆ มายืนรออะไรอีกล่ะ ฉันไม่ให้นายชิมปลาหมึกของฉันหรอก!

" คือว่า มันเลอะอยู่น่ะครับ "

ตาเอ็นโจพูดพลางชี้มาที่ชุดวันพีซสีขาวของฉัน ด้วยหน้าตาที่เหมือนกำลังกลั้นขำ เสียมารยาทน่า ชุดนี้มันคอลเลคชั่นล่าสุดเลยนะ..

" เอ๊ะ..? แย่แล้ว! "

พอฉันก้มมองไปที่ชุดของตัวเอง ก็พบรอยน้ำจิ้มปลาหมึกเป็นเป็นทางยาว ที่เขากลั้นขำคงจะเป็นเพราะเรื่องนี้สินะ แย่ที่สุดเลย.. โฮฮ ท่านแม่ขา หนูผิดไปแล้ว จะไม่แอบมาทานปลาหมึกปิ้งแล้วค่า

ขณะที่ฉันกำลังขอโทษท่านแม่อยู่ในใจ เอ็นโจก็เดินกลับไปที่รถของตัวเอง อะไรกัน มาเพื่อบอกแค่นี้งั้นหรอเนี่ย ฉันไม่สนใจเขา แล้วพยายามใช้ทิชชู่เช็ดคราบน้ำจิ้มออก แต่ดูเหมือนว่า มันจะยิ่งเลอะมากกว่าเดิมเสียอีก อุแง้.....

" เอานี่คลุมไว้ก่อนสิ "

เอ็นโจเดินกลับมาพร้อมกับเสื้อคลุมตัวหนึ่ง เนื่องจากฉันยังถือไม้เสียบปลาหมึกอยู่ เขาเลยเอาเสื้อคลุม คลุมไว้ให้ฉัน

" ขอบคุณค่ะ ท่านเอ็นโจ "

ฉันกล่าวขอบคุณเขาเเล้วนำไม้เสียบปลาหมึกไปทิ้งที่ถังขยะของร้านขายปลาหมึกปิ้ง เมื่อหันหลังกลับมาก็เห็นเอ็นโจยืนมองฉันอยู่ที่รถ

" ขึ้นรถก่อนสิคุณคิโชวอิน "

" ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันเรียกให้คุณซาซาจิมะมารับได้ "

ฉันไม่อยากติดหนี้บุญคุณนายอีกหรอก!

" ในสภาพแบบนั้นหรอครับ? ให้ผมพาไปเปลี่ยนชุดก่อนดีกว่านะ "

อุกกี๊ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์อะไรของเขากันล่ะ แต่ช่วยไม่ได้ล่ะนะ.. เป็นเพราะฉันเข้าบ้านในสภาพแบบนี้ไม่ได้ต่างหากล่ะ เป็นไงเป็นกัน!

" ขอรบกวนด้วยนะคะ... "

เอ็นโจยิ้มร่าพลางเปิดประตูให้ฉันขึ้นไปนั่งบนรถ ก่อนจะเดินอ้อมไปขึ้นอีกฝั่ง เฮ้อ ฉันจะโดนจอมมารทวงบุญคุณอีกไหมเนี่ย ให้ตายสิ ทำไมต้องเป็นอีตานี่ด้วย!

" รบกวนขับกลับไปที่คฤหาสน์ด้วยนะครับ แล้วก็ฝากบอกให้เขาเตรียมชุดสำหรับเปลี่ยนให้คุณคิโชวอินด้วยนะครับ "

เอ็นโจพูดกับคนขับรถ ให้พาเราไปที่คฤหาสน์เอ็นโจ.. เดี๋ยวนะ

" ไม่ใช่ว่าจะไปร้านซักรีดหรอคะ!? "

ฉันตกใจจึงหันไปถามเจ้าตัว ไม่ใช่ว่าจะพาฉันไปส่งที่ร้านซักรีดใกล้ๆแถวนี้หรอ? ทำไมถึงไปที่คฤหาสน์ล่ะ!

" ก็คุณคิโชวอินไม่มีชุดให้เปลี่ยนนี่ "

อย่าคิดว่าทำหน้าแบบยูกิโนะคุงแล้วฉันจะปล่อยผ่านนะยะ!

" ถ้ามีคนรู้ว่าบุตรสาวของท่านคิโชวอินมายืนทานปลาหมึกปิ้งแถมยังทำเลอะชุดแบบนี้.. "

อุหวา ยังไม่ทันไรก็ข่มขู่กันแล้วหรอ!? กลับบ้านไปจะต้องเอาเกลือโรยรอบมุมห้องปัดเป่าสิ่งชั่วร้ายทันทีเลย!

" ยูกิโนะอยากเจอคุณคิโชวอินพอดีน่ะ ถ้าไปที่บ้านผม ยูกิโนะจะได้คุยกับคุณคิโชวอินระหว่างที่รอทำความสะอาดชุดได้ไงครับ "

ชั่วร้าย! เอาเทวดาน้อยมาเป็นข้ออ้างแบบนี้ชั่วร้ายที่สุด—!

" ถ้ายูกิโนะคุงอยากเจอฉันล่ะก็.. ก็ได้ค่ะ "

" ขอบคุณนะครับ น้องผมบ่นอยากเจอคุณคิโชวอินมากๆเลย ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน "

ฉันมองไปที่แววตาของเอ็นโจ ตานี่ก็มีมุมที่เอ็นดูน้องชายตัวเองอยู่ด้วยสินะ ถึงจะเป็นจอมมารแต่ก็ยอมให้กับเทวดาน้อยเหมือนกันนี่ ฮี่~ ออร่าของยูกิโนะคุงแรงจนทนไม่ได้เลยใช่มั้ยล่า~

" ถ้าเป็นเรื่องของยูกิโนะคุง ท่านเอ็นโจมาบอกฉันได้เสมอเลยค่ะ! "

เอ็นโจหัวเราะเบาๆในลำคอ ก่อนจะตอบกลับมาแค่ ครับ คำเดียว จากนั้นเราก็นั่งเงียบกันไปตลอดทางจนถึงคฤหาสน์เอ็นโจ

" ท่านพี่เรย์กะ! "

เมื่อเดินเขามาในคฤหาสน์เอ็นโจ ยูกิโนะคุงก็รีบวิ่งมาเกาะฉันทันที อยากกอดจังเลยย แต่ชุดฉันเลอะอยู่คงทำไม่ได้ แง้—!

" ยูกิโนะ เดี๋ยวเราไปรอให้คุณคิโชวอินเปลี่ยนชุดก่อนดีกว่า "

เอ็นโจพูดเสร็จ ยูกิโนะคุงก็ปล่อยฉัน และบอกว่า จะไปรอที่ห้องนั่งเล่นกับเอ็นโจ หลังจากนั้นคุณเมดก็พาฉันไปเปลี่ยนชุดที่ห้องน้ำ

ชุดที่คุณเมดนำมาให้ฉันเปลี่ยน เป็นชุดวันพีซจั๊มเอวสีขาว ระบายที่ชายกระโปรงกับแขนเสื้อพองๆ น่ารักไม่เบาเลย

หลังจากเปลี่ยนชุด ฉันเดินไปหาพี่น้องเอ็นโจที่ห้องนั่งเล่น เมื่อเอ็นโจเห็นฉันเดินเข้าไปในห้องเขาก็ยิ้มออกมา

" น่ารัก.. "

" เมื่อกี้พูดว่าอะไรหรอคะท่านเอ็นโจ? "

เพราะว่าไม่ได้สนใจ เลยฟังที่เขาพูดไม่ค่อยชัดเท่าไหร่ เขาบอกว่ารัดหรอ เอ ฉันว่าตรงแขนเสื้อก็ไม่ได้คับนะ หรือฉันผูกเชือกตรงเอวแน่นไปกันเนี่ย? เดี๋ยวสิ นี่นายมาติหุ่นฉันหรอ!?

" ไม่มีอะไรครับ "

" ท่านพี่เรย์กะน่ารักมากกกเลยยย เข้ากับชุดนี้สุดๆเลยครับ! "

ขณะที่ยูกิโนะคุงชมฉัน เอ็นโจก็หันไปหาคุณเมด เพื่อบอกให้เธอเตรียมน้ำชาและของว่างให้กับพวกเรา

เนื่องจากโซฟาในห้องนี้เป็นแบบหนึ่งที่นั่งสองตัวอยู่คนละด้านของด้านกว้างของโต๊ะ และมีโซฟาแบบสองที่นั่งวางอยู่ตรงด้านยาวของโต๊ะ ส่วนฝั่งตรงข้ามนั้นเป็นจอทีวี
ฉันจึงเดินไปนั่งข้างๆยูกิโนะคุงที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวที่มีสองที่นั่ง ส่วนเอ็นโจนั่งอยู่ตรงโซฟาที่อยู่ติดกับฉัน เพราะฉะนั้นตำแหน่งที่นั่งของพวกเราจะเรียงเป็น ยูกิโนะคุง ฉัน และเอ็นโจ
แล้วทำไมอีตาเอ็นโจไม่ไปนั่งข้างน้องตัวเองล่ะคะ..

ในระหว่างที่ฉันและยูกิโนะคุงคุยสัพเพเหระ เอ็นโจก็นั่งมองพวกเราคุยกันพลางจิบน้ำชาโดยที่ไม่ได้พูดอะไร
มานั่งอมยิ้มมองคนอื่นคุยกันแบบนี้ น่าขนลุกนะคะท่านเอ็นโจ— ดังนั้นฉันจึงทำเหมือนเขาไม่มีตัวตนแล้วคุยกับยูกิโนะคุงไปเรื่อยๆ

เมื่อเวลาผ่านไปสักพัก คุณเมดก็เข้ามาบอกว่าชุดของฉันซักเสร็จแล้ว ยังไม่ทันที่ฉันจะขอตัวกลับบ้าน เอ็นโจก็เอ่ยปากขึ้นมาหลังจากปิดเงียบมานาน

" ตอนนี้ก็ใกล้เวลาอาหารเย็นแล้ว วันนี้อยู่ทานอาหารเย็นกับพวกเราดีมั้ยครับ? "

" ใช่แล้วครับท่านพี่เรย์กะ วันนี้มีแค่ผมกับท่านพี่ ทานข้าวกันสองคนเหงาจะแย่ ท่านพี่เรย์กะมาทานด้วยกันเถอะนะครับ "

อุแหม เจอลูกอ้อนของยูกิโนะคุงแบบนี้ ฉันจะปฏิเสธได้ยังไงกันล่ะ

" แต่ว่าฉันไม่ได้บอกที่บ้านเอาไว้ก่อน.. "

" ถ้าเป็นแบบนั้นก็ช่วยไม่ได้หรอกนะ ยูกิโนะ "

" แต่ว่า... "

แย่แล้วๆ ฉันทำให้เทวดาน้อยยูกิโนะคุงเสียใจแบบนี้จะกลายเป็นพวกเดียวกับจอมมารมั้ยเนี่ย แง ยูกิโนะคุงพี่สาวขอโทษ อย่าร้องน้า~

ฉันลังเลอยู่สักพัก ก่อนจะลูบศีรษะเขาเบาๆ แล้วขอปลีกตัวออกมานอกห้อง เพื่อโทรศัพท์บอกท่านแม่ ผลคือ ท่านแม่ไม่มีปัญหา ยอมให้ฉันอยู่ทานข้าวกับทั้งสองคนได้ เพียงแค่อย่ากลับมืดเกินไป น้ำเสียงของท่านเเม่ดูดีใจมาก เมื่อฉันบอกว่าเอ็นโจชวนให้อยู่ทานข้าวด้วยกัน คิดอะไรแปลกๆอีกแล้วใช่มั้ยคะ!? ไม่มีอะไรจริงๆค่ะ!

พอฉันเดินกลับเข้าไปในห้อง ยูกิโนะคุงรีบถามฉันด้วยความกะตือรือร้น เมื่อรู้คำตอบก็รีบบอกให้คุณเมดเตรียมจัดโต๊ะให้พวกเราสามคน แวบนึงฉันเห็นเอ็นโจทำท่าทางดีใจสุดๆด้วยล่ะ สงสัยจะตาฝาดไปมากกว่า

การรับประทานอาหารเย็นผ่านไปอย่างไม่มีอะไรต้องห่วง ฉันไม่ได้ทำซอสหรือข้าวหกใส่ชุดอีกแล้ว
ระหว่างที่ทาน เอ็นโจคอยตักกับข้าวส่งให้ฉันและยูกิโนะคุงเรื่อยๆ พร้อมทั้งคอยปรามให้ยูกิโนะคุงหยุดชวนฉันคุย เพราะพวกเรากำลังทานอาหารอยู่ ยูกิโนะคุงที่โดนดุก็หันมางอแงให้ฉันช่วย เมื่อบอกไปว่าทานให้เสร็จก่อนแล้วค่อยคุยกันต่อดีกว่า ยูกิโนะคุงก็ยอมทำตามที่ฉันบอกแต่โดยดี เอ็นโจที่นั่งอยู่ด้วยจึงหัวเราะออกมาเบาๆ

เมื่อพวกเราทานอาหารเสร็จ คุณเมดก็ยกขนมหวานมาเสิร์ฟ อาหารที่ทำโดยเชฟของบ้านเอ็นโจก็รสชาติดีไม่ใช่น้อย ฉันจึงทานหมดอย่างรวดเร็ว

" เอาของผมไปทานด้วยมั้ยครับ? "

เอ็นโจเลื่อนถ้วยขนมของตัวเองมาให้ฉันทั้งๆที่เขายังไม่ได้ทาน ด้วยความเกรงใจฉันเลยบอกไปว่า ขอแค่คำเดียวก็พอค่ะ แต่พอรู้ตัวอีกที ฉันก็ตักทานจนเหลือคำสุดท้าย แล้วจู่ๆเอ็นโจก็โพล่งขึ้นมา

" เอ๋.. หมดแล้วหรอครับ ผมยังไม่ได้ทานเลยนะ "

ถ้าคนที่ทำหน้าอ้อนๆ แล้วมองมาทางนี้เป็นยูกิโนะคุง ฉันคงจะชมว่า น่ารัก! ออกไปแน่ๆ
เสียใจด้วยนะเอ็นโจ นายยังน่ารักไม่ถึงสิบเปอร์เซนต์ของยูกิโนะคุงเลย

" อ๊ะ ขอโทษค่ะท่านเอ็นโจ พอดีว่ามันอร่อยก็เลย.. "

" หืม ไม่รู้ล่ะ คุณคิโชวอินต้องรับผิดชอบด้วย "

" ยังไงหรอคะ? "

นั่นสิ จะให้ฉันไปทำขนมมาให้แทนหรอ?

" เอ ไม่รู้สิ? "

ขณะที่พูดจากวนประสาท เอ็นโจก็โน้มตัวมาหาฉัน ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ฉันหันไปส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากยูกิโนะคุงที่นั่งอยู่ข้างๆ แต่ยูกิโนะคุงกำลังทานขนมอย่างมีความสุขไม่ได้สนใจทางนี้เลย เมื่อไม่มีทางเลือก ฉันจึงเอาช้อนขนมยัดปากเอ็นโจด้วยความกลัว

แต่ว่า แง้.. แย่ล่ะ ทำแบบนั้นกับจอมมารฉันต้องโดนจองล้างจองพลาญแน่เลย ทำไงดีอ่าา สงสัยต้องไปทำพิธีปัดเป่าสิ่งชั่วร้ายแบบด่วนๆแล้ว แง....

" ร้ายเหมือนกันนะครับ คุณคิโชวอิน "

หลังจากช็อคไปพักนึง เอ็นโจก็กล่าวโทษฉันพลางหยิบทิชชู่เช็ดปากที่เลอะขนมจากเหตุการณ์เมื่อครู่

" ขอโทษค่ะ! พอดีว่าฉัน... "

" ทานเสร็จแล้วฮะ! ท่านพี่เรย์กะ เราไปนั่งคุยกันต่อที่ห้องนั่งเล่นเถอะครับ "

ยูกิโนะคุงที่ทานขนมเสร็จพอดีพูดขึ้นมา ช่วยฉันให้รอดจากวิกฤติตรงหน้าได้อย่างพอดิบพอดี ขอบคุณนะยูกิโนะคุง! สมกับที่เป็นเทวดาน้อย มาช่วยคุณพี่สาวได้ทันเวลาเลย!

ฉันกับยูกิโนะคุง กลับไปที่ห้องนั่งเล่นตามเดิม ส่วนเอ็นโจขอตัวไปทำธุระก่อน เดี๋ยวจะกลับมานั่งด้วย ในที่สุดตัวเกะกะก็หายไปแล้ว ทีนี้ฉันจะได้คุยกับยูกิโนะคุงแบบไม่ต้องเกร็งสักที!

หลังจากผ่านไประยะหนึ่ง เอ็นโจก็กลับมาเพื่อบอกยูกิโนะคุงว่า ตอนนี้ดึกแล้ว ฉันควรจะกลับบ้านได้เเล้ว เพื่อที่ทางบ้านคิโชวอินจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง

ยูกิโนะคุงงอแงนิดหน่อย แต่ก็ยอมให้ฉันกลับบ้าน อาจจะเป็นเพราะเขาเพลียจากการนั่งคุยกับฉันตลอดบ่ายก็ได้
พี่สาวก็เสียดายเหมือนกันนะ ยูกิโนะคุง แต่ถ้าเพลียแล้วไว้มาคุยเล่นด้วยกันทีหลังดีกว่าเนอะ~

ก่อนที่ยูกิโนะคุงจะออกจากห้องนั่งเล่นไปพักผ่อน เขาบอกให้เอ็นโจพาฉันไปส่งที่บ้านด้วย

" ท่านพี่ต้องส่งท่านพี่เรย์กะให้ถึงหน้าประตูบ้านเลยนะครับ! "

" รู้แล้วน่า ยูกิโนะ "

" ไว้เจอกันใหม่นะครับท่านพี่เรย์กะ "

" จ้า ราตรีสวัสดิ์นะ ยูกิโนะคุง "

" ราตรีสวัสดิ์ครับ! "

จากนั้นยูกิโนะคุงก็ออกจากห้องนั่งเล่นไปอาบน้ำพักผ่อน ส่วนฉันกับเอ็นโจเดินไปขึ้นรถที่หน้าคฤหาสน์

" ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว ท่านเอ็นโจไม่ต้องไปส่งฉันก็ได้นะคะ "

ใช่แล้วค่ะ ไปอาบน้ำแล้วพักผ่อนเถอะค่าา—

" ยูกิโนะบอกให้ผมไปส่งถึงหน้าบ้านคุณคิโชวอินแบบนี้ ถ้าเจ้าตัวรู้ว่าผมไม่ยอมไปส่งคุณคิโชวอินที่คฤหาสน์ต้องงอนแน่ๆเลย "

" แต่ว่า.. "

" ถือว่าตอบแทนที่คุณคิโชวอินมาคุยเล่นกับน้องผมวันนี้แล้วกันครับ "

จะเถียงเอ็นโจไปก็เปล่าประโยชน์ ฉันเลยยอมให้เขานั่งรถมาส่งที่คฤหาสน์ เอ็นโจทำตามที่รับปากกับยูกิโนะคุงอย่างเต็มที่ โดยเดินมาส่งฉันถึงหน้าประตูคฤหาสน์ ทั้งๆที่ไม่จำเป็น

" ท่านเอ็นโจคะ "

" ครับ? "

" เรื่องวันนี้.. รบกวนเก็บเป็นความลับได้มั้ยคะ? "

ทำไมฉันต้องมาขอร้องจอมมารด้วยนะ แง้ แต่อย่าไปพูดเลยนะค้า เดี๋ยวท่านเเม่พิโรธแล้วฉันจะแย่เอา

" เรื่องไหนหรอครับคุณคิโชวอิน เรื่องปลาหมึกหรือว่าขนมดีล่ะ? "

ฉันมองค้อนไปยังเอ็นโจที่กำลังยิ้มกวนประสาทมาทางนี้ อีตานี่นี่... ยังจะมาหัวเราะอีก

" เข้าใจแล้วครับ ผมจะเก็บเป็นความลับให้ก็ได้ ขอบคุณที่วันนี้มาเล่นกับน้องของผมนะครับ "

" ไม่เป็นไรค่ะท่านเอ็นโจ "

ใช่แล้วล่ะ เพราะการคุยเล่นกับยูกิโนะคุง ช่วยเยียวยาเรื่องเเย่ๆได้เยอะเลย แล้วฉันก็เต็มใจด้วย

" ถ้างั้นราตรีสวัสดิ์ครับ "

" ราตรีสวัสดิ์ค่ะ "

ฉันบอกราตรีสวัสดิ์เอ็นโจ แล้วหมุนตัวเตรียมเดินเข้าไปในคฤหาสน์ ในที่สุดก็หลุดพ้นสักที! อ๊า~ ต้องไปปัดรังควานแล้วล่ะ

" คุณคิโชวอิน "

" คะ? "

ฉันหมุนตัวกลับไปมองหน้าเอ็นโจอีกครั้ง มีอะไรก็พูดให้เสร็จๆทีเดียวสิยะ..

" ไว้มาที่บ้านผมอีกนะครับ "

" ถ้ามีโอกาสนะคะ "

ไม่ไปรังจอมมารอีกหรอกค่า ฉันมันคนใจเล็ก ไม่กล้าไปอีกรอบหรอกค่ะ วันนี้มันเหตุสุดวิสัยเท่านั้นเอง

" ยูกิโนะกับผม ยินดีต้อนรับคุณคิโชวอินเสมอครับ "

" เข้าใจแล้วค่ะ ราตรีสวัสดิ์นะคะท่านเอ็นโจ "

" ครับ ราตรีสวัสดิ์ "

เมื่อเอ็นโจพูดเสร็จ ฉันรีบเดินเข้าคฤหาสน์ เพราะกลัวเขาจะเรียกให้ฉันหันไปอีกรอบ โชคดีที่เขาไม่ได้เรียกอีก เอาล่ะ! ก่อนจะไปอาบน้ำนอน ต้องเอาเกลือไปโรยในห้องนอนก่อน หรือจะโรยที่อื่นด้วยดีนะ วันนี้ใช้เกลืออาบน้ำกลิ่นพีชดีกว่า จะได้ชำระล้างคูณสอง!

_______

จบแล้วค่า
จุดไหนไม่ดี ติกูได้เลยนะ

กู copy ที่ตัวเองพิมพ์ไว้ไม่หมด

อันนี้กูแปลงมาจากออริตอนที่ 148 นะ

>>547-551 โอ๊ย มันดีมากกก ปกติกูไม่ค่อยเมนต์นะ แต่อันนี้มาจัดเพราะชอบ คือ กูชอบฟิคแบบ what if... มาก ไอเดียมึงเด็ด เขียนได้ดีด้วย สำนวนใกล้กับออริ ถามว่า ooc ไหม กูว่านิดหน่อยตรงถ้าเป็นจอมมารตัวจริง ไม่รุกหนักเท่านี้ แถมชอบระเบิดเรือตัวเอง ไม่ทำให้แม่ยกอย่างกูดีใจได้แบบนี้แน่นอน 5555 แต่กูก็ชอบแบบนี้นะ ฟิน

จะเลวไหมถ้าบอกว่า วันพีชจัมพ์เอวมันน่ารัก แต่ถ้าใส่ไม่ดี มันจะดูพอง ๆ อ้วน ๆ นะ

>>551 กรี๊ดดดดด น่ารักกกกก กูชอบ ดีต่อใจมั่กๆ กูอ่านไปยิ้มไป ชอบตอนที่ป้อนอาหาร ถ้าเรื่องจริงจอมมารเจองั้นแม่งน่าจะอึ้งจนทำอะไรไม่ถูกไปแล้ว

>>553 หลังๆก็ไม่ค่อยระเบิดเรือเท่าไหร่แล้วนะ แต่ก็รุกแบบค่อยเป็นค่อยไปอยู่ดี เอาวะ อย่างน้อยก็ยังดีกว่าก่อนหน้าที่ระเบิดเรือเป็นว่าเล่น 55555555

>>547 ขอบคุณสำหรับฟิคค่ะ กูนี่ยิ้มแก้มแตก แต่งได้ดีนะ อ่านลื่น ไม่ติดขัดเลย แต่จอมมารดูใจกล้ามั่กๆ ปกติแล้วนายต้องระเบิดเรือทิ้งไม่ทางใดก็ทางหนึ่งเด่ะ 55555555

ไม่มีอะไรทำเลยย้อนกลับไปอ่านตอนเก่าๆ ถึงฉากที่นางเขียนข้อควรระวังไปให้วาคาบะที่โต๊ะ กูมีลางสังหรณ์ว่าฉากนั้นเอ็นโจมันจะมาเจอว่ะ ความแตกตั้งแต่ไก่โห่แล้วว่านางช่วยวาคาบะอยู่ แต่กูอาจจะเมากาวคิดมากไปเอง ก็นางมาโรงเรียนก่อนชาวบ้านเขานี่นะ จอมมารคงไม่สตอล์กเกอร์ขนาดนั้นหรอกมั้ง ไม่แน่ใจ//เสียงเบา

ขอค้านค่ะ!!! เจ้าแม่ใส่วันพีซจั๊มพ์เอวแบบนี้ น่าจะถูกเข้าใจผิดว่าเป็นคนท้องนะคะ!!!!

>>556 ฟิลเตอร์ของคุณชายเอ็นโจเขาหนา! 555555555

" คุณกระต่ายน้อยของผม ถึงจะเหมือนคนท้องยังไงก็น่ารักครับ เอ.. จะว่าไป หรือว่าในท้องนั้นจะเป็นลูกของผมกับคุณคิโชวอิ--- "

ต่อมามีข่าวลือในหมู่ pivoine ว่าท่านเอ็นโจถูกท่านคิโชวอิน(ท่านพี่?) จับเยอรมันซูเพล็กซ์ก่อนที่จะพูดจบ และต้องเข้าโรงพยาบาลเพื่อรักษาตัวเป็นเวลา 1 สัปดาห์

*ซูดกาว*

>>557 กรุว่าระดับท่านพี่คือต้องหามส่งโรงบาลอย่างน้อยๆ 3 เดือน และหุ้นในเครือเอ็นโจตกร่วงกราววววว

>>558 ท่านพี่ไม่ป่าเถื่อนใส่ใครหรอกน่า ยกเว้นอิมาริ 5555

ขอ ky หน่อย พอดีไปดูเมะหนุ่มยิงธนูมาแล้วอยากกรี๊ดชุดฮากามะยิงธนู แหล่มมาก เซ็กซี่มาก ข้อมือที่โผล่พ้นชายเสื้อกับนิ้วเรียวๆที่ง้างลูกศร กางเกงฮากามะที่มีช่องให้ล้วง(?)ทำเอากูมีจิตใจอกุศลกับท่านพี่ไปแว้บหนึ่งเลย

>>559 +1 ยิงธนูแม่งเซ็กซี่จริง กูเห็นฮากามะแล้วอยากแหวก--แค่กๆๆ

ขอถามหน่อยดิ สารบัญตอนที่แบบตอนไหนเกิดอะไรขึ้น(ย่อๆ)ใครออกมา ที่มีคนทำเมื่อนานมาแล้วใครพอมีลิ้งค์บ้างมั้ย

>>561 หัวกระทู้มีทุกอย่างที่มึงถามมาจ้า

กูบวกด้วยกะความเซ็กซี่หนุ่มธนู คือกูเคยอ่านมังงะที่ตัวเอกเป็นแบบชมรมธนู ที่ไม่ใช่หนุ่มธนูของเกี๊ยวอนิ ตอนนั้นคือแบบกูหวีดหนักมาก มึงคืองานดีตอนง้างธนูเล็งจะยิงคือเท่เหรือเกินแร้ว กูเลยกรี๊ดท่านพี่หนักมาก พวกชมรมกลับบ้านอย่างคาบุรากิ เอ็นโจคือไปพัก พวกเธอแพ้! หนุ่มวัยยี่สิบบวกอย่างท่านพี่กะท่านอิมาริคือดียย

>>563 +1 กูเฟติสหนุ่มมากประสบการณ์

ทำไมกูกาวเห็นท่านพี่ในชมรมที่มีอิมาริมารอ+ดูอาหารตาเลยวะ ตอนเปลี่ยนชุดกลับก็หากำไรค่ารอนิดหน่อย....ค่อกแค่กๆ

ท่านฮิโยะกลับมายัง

>>565 ไม่แน่นะ ความบริสุทธิ์ของท่านพี่อาจจะหายไปด้วยชุดฮากามะแล้วก็เป็นได้ แค่กๆๆๆๆๆ

>>567 สารภาพบาปเลยว่ากูคิดดีกับช่องแหวกกางเกงของชุดฮากามะไม่ได้เลยจริงๆ.....

>>567 >>568 พวกมึงทำกูคิดไปไกลมาก เอาสติกูกลับม๊าาาาาา

>>569 บ้ามึง ช่องนั้นก็แค่ระบายอากาศ เห็นล้วงไปก็ไม่มีอะไร เจอแค่ขาอ่อ....แค่กๆๆๆ

ใจเย็นนะพวกมึง
>>566 ยังเลย กูตอบให้

>>568 จะว่าไป อิช่องนี้มีไว้ทำอะไร ในแง่การใช้งานจริงน่ะ

>>572 ไม่ต้องหาไซส์ปะกูเดา เอวเท่าไหร่ก็ใส่ได้หมด

>>572 สำหรับที่กูใส่คือมีไว้ดึงเสื้อให้ดูสวยๆ
>>573 กูว่าแล้วแต่ผ้าผูกมั้ง เพราะสำหรับกูแล้วพวกกิโมโนพวกนี้ผูกไม่ดีแม่งจะหลุดง่ายพอๆกับผ้าถุงเลยว่ะ 55555

>>574 ตรงผ้ารัดเอวมันอาวได้แต่ถ้าแถวๆสะโพกเวลาขยายเลยต้องแหวกงี้ปะ
จะว่าไปถ้าเอวเล็กแต่สะโพกใหญ่ช่องก็จะยิ่งแหวกกว้างปะวะ

น้ำชาและกาแฟ
Pairing : เอ็นโจxเรย์กะ
เป็น AU ที่ทุกคนไม่ได้เป็นเด็กซุยรัน No ดราม่า กินเค้กดื่มชาจิบกาแฟ จีบกันเบาๆมุ้งมิ้งไปวันๆ ซึนใส่กันพองาม ต้องการความหวานให้หัวใจ

-------------------------

เรย์กะเดินทอดน่องเอื่อยๆไปตามถนนในตรอกเล็กๆที่สองฟากฝั่งเต็มไปด้วยตึกบดบังแสงอาทิตย์ในยามเช้า ในมือถือกล้องขนาดกระทัดรัด เวลาที่เห็นอะไรน่าสนใจก็ยกกล้องขึ้นมาถ่ายรูปเก็บเอาไว้

แถวนี้มีแต่ตึกสวยๆที่ได้รับการออกแบบมาดี ดังนั้นถ่ายรูปมุมไหนก็ออกมาดูดี เรย์กะเลยค่อนข้างจะพออกพอใจกับงานในวันนี้เอามากๆ และการได้ออกเดินหาสถานที่สวยๆที่ยังไม่เป็นที่นิยมในอินเตอร์เน็ตถือเป็นงานอดิเรกอีกอย่างหนึ่งของเธอเหมือนกัน

เดินมาจนเกือบๆเก้าโมงครึ่งและได้รูปมากพอสมควรก็เริ่มรู้สึกเหนื่อย เรย์กะใช้แผ่นกระดาษโบรชัวร์เกี่ยวกับร้านอาหารเพิ่งเปิดที่ได้รับแจกมาแถวๆสถานีรถไฟพัดให้ลมเข้าหาตัว มองไปรอบๆอย่างต้องการที่นั่งพัก อาจจะเป็นม้านั่งใต้ต้นไม้ ร้านขนมซักร้าน หรือไม่ก็คาเฟ่ แต่แถวนี้มองไปก็มีแต่บ้านคน ไม่เห็นจะมีร้านที่สามารถนั่งได้ตรงไหน

เธอถอนหายใจ เปิดมือถือดูแผนที่เพื่อหาทางกลับไปยังถนนหลัก จำได้ว่าตรงถนนที่เพิ่งเดินผ่านมาเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนมีคาเฟ่อยู่ร้านหนึ่ง เอาไว้กลับไปตั้งหลักที่นั่นได้ค่อยว่ากันต่อ

เรย์กะมองแผนที่จากหน้าจอมือถือ เดินไปตามที่แผนที่ขีดเส้นบอกไว้ รู้สึกว่าอีกซอยหนึ่งจะเป็นทางลัดไปถนนหลักที่พากลับสถานีรถไฟได้เร็วกว่าทางที่เธอเดินมา

มีร้านกาแฟอยู่ตรงนี้ด้วยแฮะ

GPS พาเธอเลี้ยวตรงหัวมุมก็ได้พบกับสถานที่น่าสนใจอีกหนึ่งที่ มันเป็นร้านกาแฟเล็กๆตกแต่งด้วยสีน้ำตาลเข้มและสีดำ หน้าร้านเหมือนระเบียงเล็กๆวางชุดโต๊ะกาแฟสองที่นั่งเอาไว้สองตัว และมีต้นไม้ดูร่มรื่น เหนือศีรษะมีป้ายร้านสีดำพ่นโลโก้ร้านเอาไว้

“Castle”

เรย์กะถอนหายใจแบบเสียดายนิดๆที่ได้พบร้านน่านั่ง แต่ร้านยังไม่เปิดซะได้

ช่วยไม่ได้นะ กลับไปร้านคาเฟ่ตรงถนนหลักก็แล้วกัน

เสียงกระดิ่งดังขึ้นให้ได้ยินตามหลัง ตามมาด้วยเสียงฝีเท้า มีเสียงพูดคุยที่ฟังไม่ได้ศัพท์ดังแว่วๆมา เรย์กะหันไปมองหาต้นเสียงก็เห็นเด็กผู้ชายวัยประถมถือกระป๋องสีเงินเล็กๆ ตามหลังมาด้วยผู้ชายตัวสูงๆ ผูกผ้ากันเปื้อนที่คล้ายๆจะเป็นบาริสต้าหอบหิ้วกระดานดำแบบตั้งพื้นออกมาวางหน้าร้าน

ผู้ชายคนนั้นล้วงมือเข้าไปหยิบชอล์กในกระป๋องที่เด็กคนนั้นถือ ก้มตัวลงเริ่มต้นเขียนคำว่าเมนูเด่นวันนี้บนกระดานดำ เรย์กะยืนมองอย่างสนอกสนใจว่ามีอะไรบ้าง ส่วนใหญ่เป็นกาแฟ แต่ก็มีขนมหวานอย่างเค้กลูกพลัมหรือพายมะนาวต่อท้าย

คงเพราะเธอยืนจ้องมองนานไปหน่อย สองคนนั้นก็หันมา อาจจะเป็นเพราะแสงแดดที่ส่องลงมาหรืออะไรก็ไม่ทราบ แต่เรย์กะคิดว่าสองคนตรงหน้าช่างดูเปล่งประกายเหลือเกิน เส้นผมที่โดนแดดส่องเป็นสีน้ำผึ้งสุกสว่าง เหมือนพวกเจ้าชายที่หลุดมาจากเทพนิยายที่เธอชอบอ่านอะไรแบบนั้น

จะมีคนหน้าตาดีขนาดนี้อยู่บนโลกด้วยเหรอเนี่ย

สองคนนั้นเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัยที่เห็นเธอยืนจ้องอยู่นานสองนาน อ๊ะ!! จะคิดว่าเธอคือคนแปลกๆโรคจิตที่มาแอบมองรึเปล่านะ ไม่ใช่เลยนะ ไม่ใช่เด็ดขาด

“เอ่อ คือ...ฉันอ่านเมนูวันนี้อยู่น่ะค่ะ มะ...ไม่ได้ตั้งใจจะมองพวกคุณเลยนะคะ”

ในขณะที่เรย์กะยืนหันรีหันขวางอย่างทำอะไรไม่ถูกอยู่นั้น เด็กผู้ชายผมสีอำพันก็วิ่งมาหาเธอ ส่งยิ้มกว้างที่ทำเอาเธอกรีดร้องในใจกับความน่ารักนั้น

“ขอโทษที่ให้รอนะฮะ ร้านเปิดแล้วล่ะ คุณพี่สาวเชิญเข้าไปข้างในก่อนสิฮะ วันนี้มีช็อคโกแลตเฮเซลนัทด้วยนะ”

“เอ่อ คือ…”

“เข้ามาก่อนสิครับ” ผู้ชายคนนั้นก็ยิ้มหวานเชิญชวน ผายมือให้เธอเข้าไปข้างในร้าน

“ถ้าอย่างนั้น ก็ขอรบกวนด้วยนะคะ” เรย์กะโค้งหัวให้ เดินตามเด็กผู้ชายผมสีอำพันเข้าไปในร้าน มีบาริสต้าหนุ่มหล่อปิดท้าย

เสียงน้ำเดือดปุดๆจากไซฟ่อนและกลิ่นหอมของกาแฟเป็นสิ่งแรกที่ทักทายเมื่อเหยียบย่างเข้ามา ที่นี่ดูเป็นร้านกาแฟเป็นกิจลักษณะต่างจากพวกคาเฟ่น่ารักๆที่เธอชอบแวะลิบลับ

“จะรับอะไรดี” บาริสต้าหนุ่มถามพร้อมกับใบหน้ายิ้มแย้ม เรย์กะเพิ่งจะเห็นว่าพอไม่ถูกแสงแดด เส้นผมของผู้ชายคนนี้ก็เป็นสีดำตามปกติของคนญี่ปุ่น “เมล็ดกาแฟเพิ่งเข้ามาใหม่ๆเลยนะ”

“ถ้ายังไม่ได้ทานอาหารเช้าก็มีเซ็ตอาหารเช้านะฮะ”

“เอ่อ...ขอเป็นชาร้อนจะได้มั้ยคะ...คือพอดีฉันไม่ค่อยถูกกับกาแฟ...”

เรย์กะใจเต้นตุ้มๆต่อมๆเพราะกลัวจะถูกมองแบบดูหมิ่นที่เข้าร้านกาแฟ แต่ดันสั่งเมนูอะไรที่ไม่เกี่ยวกับกาแฟไปเสียอย่างนั้น

แต่มันมีเขียนอยู่บนป้ายหลังเคาน์เตอร์นะ เพราะฉะนั้นก็ต้องสั่งได้สิ...

“รับทราบครับ”

บาริสต้าพยักหน้าให้เธอ เดินอ้อมอีกฟากเข้าไปหลังเคาน์เตอร์ หยิบกระปุกชาขึ้นมาวางเรียงรายต่อหน้าเธอว่าต้องการชาแบบไหน อัสสัม ดาร์จิลิง เอิร์ลเกรย์ อู่หลง จัสมิน อิงลิชเบรกฟาสต์ มัทฉะ หรืออะไรก็ตามที่เธอนึกออกก็มีหมด

เมื่อเลือกชาได้ก็เป็นเวลาของการชงชา เรย์กะมองบาริสต้าหนุ่มที่มือไม้คล่องแคล่ว เดี๋ยวก็วัดอุณหภูมิน้ำร้อนในการอุ่นกา เดี๋ยวก็เทใบชาใส่ที่กรอง กลิ่นหอมบางเบาของใบชาที่ถูกน้ำร้อนแทรกปะปนในอากาศผสมกับกลิ่นของกาแฟไม่ได้ทำให้รู้สึกขัดกันแต่อย่างใด

เรย์กะจดบันทึกไว้ในใจว่าต้องมาที่ร้านนี้อีก

“คุณพี่สาวไม่รับขนมหวานทานเพิ่มเหรอฮะ อย่างเค้กผลไม้รวมก็อร่อยนะฮะ”

“แหม..ตายจริง ถ้าพูดถึงขนาดนั้นก็ต้องขอลองชิมซักหน่อยแล้วล่ะค่ะ”

เรย์กะส่งยิ้มให้หนุ่มน้อยที่พยายามเสนอขายสินค้าแบบเอ็นดู เดินไปหยุดตรงหน้าตู้ใส่เค้กที่มีสินค้าให้เลือกหลากหลาย ส่วนใหญ่ก็เป็นขนมอบและเค้กที่ดูน่าทาน ถ้าจะสั่งมาทานอย่างละชิ้นจะดูตะกละไปรึเปล่านะ

สุดท้ายก็ตัดใจเลือกแค่คีชผักโขมมารับประทาน ส่วนของหวานเอาเป็นเค้กลูกพลัมที่เป็นเมนูเด่นวันนี้ เพราะนี้ใกล้จะเที่ยงแล้ว เธออยากทานให้เป็นกิจลักษณะไปเลยดีกว่ามานั่งเล็มของทานเล่นแบบนี้

เรย์กะมองไปรอบๆเพื่อหาที่นั่ง แล้วก็ไปสะดุดตากับมุมหนึ่งที่เป็นโซฟาแบบอาร์ตนูโวแบบนั่งคนเดียวมีโคมไฟน่ารักติดอยู่ แถมมุมนั้นก็ถูกจัดไว้อย่างสวยงามเหมือนภาพที่ลงนิตยสารแต่งบ้าน เหมาะที่จะนั่งพักผ่อนหย่อนใจ

เธอเดินเข้าหาโซฟาตัวนั้นแบบไม่ลังเล

คุณบาริสต้ายกถาดชามาให้เธอพร้อมกับโถใส่นม น้ำผึ้ง น้ำตาล มะนาวฝาน ยิ้มแย้มให้เธอ บอกว่าให้ทานให้อร่อยแล้วกลับไปทำงานต่อ

เรย์กะลองจิบแบบยังไม่ใส่อะไรดู….อืม...อร่อยกว่าที่เธอลองชงกินเองที่บ้านซะอีก ให้เธอชงเองนี่ไม่ต่างอะไรกับการเอาใบไม้แห้งๆใส่ลงไปในน้ำร้อนแล้วก็ได้ของเหลวรสชาติเฝื่อนๆทุกที

ไม่กี่นาทีหลังจากนั้น เด็กชายผมสีอำพันก็เดินเข้ามาหา ถือถาดใส่อาหารที่เธอสั่งไปเมื่อครู่นี้มาให้

“ระวังร้อนนะฮะ”

“ขอบใจมากนะ”

คีชที่สั่งไปนั้นร้อน คงจะเอาไปอุ่นให้เมื่อครู่นี้ พอตักเข้าปากก็ได้รสชาติของครีม ชีส ผักโขม นม ที่ผสมกันอย่างลงตัวจนอยากจะสั่งอีกชิ้น เค้กลูกพลัมก็ไม่น้อยหน้า เนื้อแป้งเบาและฟูกำลังดี ลูกพลัมเชื่อมบนตัวเค้กก็อร่อย ไม่หวานมากไปหรือน้อยไป ทานกับชาก็เข้ากันดีเยี่ยม

เรย์กะคิดในใจว่าต้องซื้อกลับไปฝากคนที่บ้านอย่างแน่นอน

เธอนั่งละเลียดเค้กมองคนที่เดินเข้าเดินออกแบบเพลิดเพลิน บางคนก็แวะเข้ามาสั่งเครื่องดื่มแล้วก็ไป แต่บางคนก็มานั่งอ่านหนังสือหรือทำงานอะไรไปด้วยไม่รบกวนกัน

คุณบาริสต้าทำงานง่วนอยู่ตรงเคาน์เตอร์แทบไม่ได้หยุดพัก นอกจากจะชงชาคล่องแคล่วแล้ว เรื่องกาแฟก็ไม่ค่อยแตกต่างมากนัก ถึงเรย์กะจะไม่ค่อยชอบกาแฟแต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าถ้าลองสั่งกาแฟดื่มดู คุณบาริสต้าจะชงได้อร่อยเหมือนที่ชงชารึเปล่า

เมื่อเค้กและชาหมดลง เรย์กะก็คิดว่าสมควรได้เวลาที่จะต้องไปจึงคว้ากระเป๋าสะพายพาดบ่าลุกขึ้นจากโซฟาที่นั่ง อีกมือถือกล่องเค้กที่สั่งกลับบ้าน

เด็กชายผมสีอำพันที่กำลังเช็ดโต๊ะอยู่ไม่ไกลหันมาเห็นก็ส่งยิ้มน่ารักๆให้

“แล้วมาใหม่นะฮะ คุณพี่สาว”

“จ๊ะ” เธอรับคำด้วยรอยยิ้ม

แต่ยังไม่ทันก้าวออกจากร้าน คุณบาริสต้าก็เดินตามหลังเธอมา ยื่นกระดาษแผ่นเล็กๆขนาดเท่านามบัตรที่มีตราประทับโลโก้ร้านให้

“บัตรสะสมแต้มครับ สิบแก้วฟรีหนึ่ง จะสั่งเมนูอะไรในร้านก็ได้”

“..เอ่อ ขอบคุณนะคะ” เรย์กะโค้งหัวให้เล็กน้อย

“ขอบคุณที่มาใช้บริการนะครับ” คุณบาริสต้าสบตากับเธอพลางส่งยิ้มให้อย่างนุ่มนวล “โอกาสหน้าขอเชิญมาที่ร้านเราอีกนะ”

“เอ่อ ค่ะ” เธอรับคำอย่างเงอะงะ รู้สึกเหมือนตากำลังจะบอดเพราะรอยยิ้มเจิดจ้านี้อย่างไรชอบกล

ออกจากร้านไป เรย์กะก็รู้สึกอารมณ์ดีสุดๆ เพราะได้พบสถานที่ดีๆ ชาอร่อยๆ ขนมอร่อยๆ

ทีแรกเธอคิดว่าร้าน Castle จะเป็นร้านเงียบเหงาไม่ค่อยมีลูกค้า ชั่วแว้บหนึ่งจึงคิดอยากจะช่วยโปรโมทลงบล็อคให้ แต่พอเห็นคนที่แวะเวียนเข้ามาใช้บริการ ถึงจะไม่มากมายแบบร้านกาแฟแฟรนไชส์ชื่อดังตามศูนย์การค้า แต่ก็ถือว่าไม่น้อยเลยทีเดียว

เรย์กะจึงตกลงใจว่าจะไม่เอาเรื่องนี้ลงบล็อค ให้เป็นสถานที่ลับๆโอเอซิสของเธอไปดีกว่า เกิดถ้าวันหนึ่งมันได้รับความนิยมมาก โซฟาที่เธอชอบตัวนั้นอาจจะโดนแย่งที่ไปก็ได้

อีกอย่าง ร้านที่บรรยากาศสงบเงียบแบบนี้ก็ควรรักษาบรรยากาศดีๆเอาไว้ ไม่ควรให้มันถูกทำลายด้วยเสียงจ๊อกแจ๊กจอแจของคนที่มาใช้บริการ

ไม่ได้เกี่ยวกับบาริสต้ายิ้มหวานคนนั้นแต่อย่างใดเลยนะ

-------------------------------
บัตรสะสมแต้ม กินครบสิบครั้งได้เจ้าของร้านไปนอนกอด//ผิดๆๆ

เวิ่นเว้อเพราะกาแฟยามดึกเลยออกมาเป็นฟิคนี้ คือกูควรจิบกาแฟเพื่อปั่นงานไง แต่กลายเป็นว่ากูปั่นฟิคแทน แล้วงานล่ะ..........

>>576-577 กรี๊ดดดดฟิคคคค
มึงมายามค่ำคืนมาก ดีนะกูอ่านเช้าแต่ก็ยังโดนความน่าดึงดูดของคีชมึงทำลายล้าง;__; น่ากินสัสสสสส ชอบการบรรยายมึงว่ะ เหมือนอยู่ริมแดดอุ่นๆลมพัดเย็นๆชิบ ว่าแต่พ่อหนุ่มบาริสต้านี่ใบสะสมแต้มที่ให้ไปมีเบอร์ตัวเองติดไปด้วยรึเปล่า....

>>576-577 ฮือออ น่ารักมากอ่า นึกภาพตามเป็นฉากๆ แล้วน่ารักมากๆ อยากไปสะสมแต้มแลกบาริสต้าจังเลยค่า—-

ปล. กูอ่านตอนกำลังอยู่ในร้านกาแฟพอดีอ่ะมึง แล้วพึ่งสั่งกาแฟที่เขาใช้เครื่องไซฟอนพอดี แต่บาริสต้าที่ชงให้กูเป็นผญ... (;____;

>>576-577 ยูกิโนะสกิลดีโคตรเลย เป็นกูก็โดนตก ฮืออออ คีชมึงน่ากินมาก อยากเห็นตอนคุณบาริสต้าตอนชงกาแฟด้วยจัง
ปล.แถวบ้านกูก็มีร้านลับๆแนวนี้นะ ไม่มีรีวิวแต่ใช้คนบอกต่อ บาริสต้าเป็นคุณลุงวัยเกษียณที่โอเคอยู่5555

>>576-577 ดีจังงงงง ชอบๆๆๆเขียนอีกนะะะ

กุเคยคิดจะเขียนauร้านกาแฟเหมือนกัน แต่ของกุคือ เจ้าของร้านขยันม่อจนลูกค้าสาวไม่ยากเข้าร้านเพราะกลัวหัวใจวาย(?) แต่เค้กอร่อยมากเลยยอมมา(ก็ได้) ส่วนร้านข้างๆเป็นร้านดอกไม้ที่เพื่อนสนิทเจ้าของร้านกาแฟขยันไปซื้อดอกไม้ทุกวัน พอไม่รู้จะเอาไปทำอะไรเลยรับจ็อบตกแต่งร้านกาแฟให้ในแต่ละวันไปเลย

แต่กุหมดอารมณ์สูดกาวจริงๆ เขียนไม่ออกเลย U___U (ถ้าใครอ่านแล้วสนใจจะเอาไปเขียนก้เอาไปเรยนะ กุรออ่าน)

อยากได้ฟิกเจ้าเวอชั้นจีนกำลังภายในบ้างอะแบบเจ้าแม่ได้ฉายาราชินีพัดเหล็ก ไรเงี้ย!!
รึไม่ก็ฟิกคันตะxเรกะ บ้างอะไรอ้างนะครับฟากเพื่อนๆด้วยนะครับ

>>576-577 ฮือ กูชอบบบ นึกถึงคาบุเลยว่าจะทำอะไรถ้าไม่ใช่นัเรียนซุยรัน เจ้าของฟิสเนส? CEO?
จะมีต่อไหม ชอบบรรยากาศฟิคนี้ อยากอ่านต่อจังเลยยย

>>583 กูคิดว่าคาบุรากิเปิดร้านขายประเภทแก้วเป่าแบบแฮนด์เมดอ่ะ (เขาว่าอะไรน่ะ..) ไม่ก็ร้านจิวเวอร์รี่แฮนด์เมด แต่จะออกแนวไฮโซหน่อย ขายความเนี้ยบ + ความโอเวอร์ของคนขาย(?)

ร้านของคาบุรากิก็จะประดับร้านด้วยดอกไม้ และของตกแต่งที่เปลี่ยนไปตามเทศกาลหรือฤดูกาลต่างๆ โดยมีวาคาบะมาเป็นคนตกแต่งให้

ระหว่างวันก็อาจจะเดินไปเยี่ยมเจ้าของร้านกาแฟใกล้ๆ สั่งกาแฟ สั่งขนมมาทานชิลๆ ระหว่างที่ทานก็จะตินู่นตินี่ไปเรื่อยๆ พลางชม(อ่านว่า อวย)ฝีมือของวาคาบะ พร้อมกับโดนเอ็นโจไล่ออกจากร้านไรงี้

หลังจากโดนเอ็นโจไล่ออกไปนอกร้าน คาบุรากิก็จะบ่นงุบงิบแล้วกลับไปอ้อนวาคาบะจัง แต่วันต่อๆมาก็จะวนลูปแบบเดิมไปเรื่อยๆ—-

อยู่ๆก็ได้ไอเดียฟิคอ่ะ อยากแต่งมากแต่ไม่ว่าง แง

…ทุกคนถ้ากูกาวแบบไม่บาปมาก(แบบว่าไม่ได้มีซีนอะไรทั้งนั้น ค่อนข้างเป็น platonic relationship) แต่ก็บาปอยู่(ลังเลระหว่างแต่งsoulmate auกะอมกว ที่สองคนเป็นคู่กัน) ของคู่ท่านพี่กะท่านเรย์กะ กูควรลงเป็นลิ้งก์ใช่มะะ

>>585 กูว่าถ้าไม่ได้บรรยายขนาดที่ว่าปืนใหญ่ไซโคเจ๊ทอาร์มสตรองของเขาสอดใส่เข้าไปในจิมมี่ของเธอจนต้องร้องโอ้วอ้าหรืออะไรทำนองนั้น ก็น่าจะลงได้ตรงๆไม่ต้องพึ่งพาลิงค์นะ

น้ำชาและกาแฟ
ตอนก่อนหน้านี้ >>>/webnovel/6114/576-577
-----------------------------

เมื่อกลับเข้ามาในร้าน เจ้าน้องชายตัวแสบของเขาก็มายืนยิ้มเจ้าเล่ห์อยู่หน้าประตูเป็นการต้อนรับ

“ร้านเรามีบัตรสะสมแต้มตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะฮะ”

“พี่เป็นเจ้าของร้านจะให้มีตอนไหนก็ได้” เขายิ้มตอบกลับไป

อันที่จริง ร้าน Castle ไม่เคยมีบัตรสะสมแต้มมาก่อน เพราะเขาไม่ได้คิดว่าจะต้องทำการส่งเสริมการขายอะไรทั้งนั้น ที่เปิดร้านกาแฟอยู่นี้อาจจะเรียกได้ว่าเป็นงานอดิเรกทำฆ่าเวลาอีกอย่างหนึ่งก็เท่านั้นเอง ไม่อย่างนั้นเขาคงย้ายไปเปิดในที่ที่จะค้าขายทำกำไรได้ดีกว่านี้ตั้งนานแล้ว

อาชีพจริงๆของเขาน่าจะเป็นการเล่นหุ้นมากกว่า เดือนหนึ่งๆเขาก็ทำกำไรจากการเทรดหุ้นได้มากพอจะอยู่สบายๆไม่ต้องทำอะไรเลยก็ได้ แต่การมีเวลาว่างเยอะเกินไปมันก็น่าเบื่อ เพราะฉะนั้นเขาก็เลยหาเงินจากสิ่งที่เขาชอบอีกอย่าง นั่นก็คือกาแฟ

ชูสุเกะชอบกาแฟมาก สมัยเรียนมหาวิทยาลัยก็เคยไปทำงานพาร์ทไทม์ร้านกาแฟเพื่อเรียนรู้ระบบการทำงาน เมื่อเรียนจบก็ไปลงเรียนคอร์สสอนชงกาแฟต่ออีกหลายที่ ฝึกชงเครื่องดื่มให้ตัวเองและคนรอบข้างดื่มจนมั่นใจว่ากินได้ไม่ท้องเสียหรือต้องเททิ้ง ก็จัดแจงซื้อบ้านสองชั้นจากเจ้าของเก่ามารีโนเวททำร้านกาแฟ ชั้นบนก็ทำเป็นห้องนอนของตัวเองและน้องชาย และเปิดร้านมาได้หลายปีแล้ว

แต่ละวันก็ผ่านไปอย่างสงบราบรื่นดี ลูกค้าที่มาซื้อก็คนในละแวกนี้และฟรีแลนซ์ที่มาหาที่นั่งทำงาน แต่ก็ไม่ได้เยอะมากมายอะไร

ชีวิตของชูสุเกะเงียบสงบราบเรียบและคงจะเป็นเช่นนั้นไปตลอด จนกระทั่งมีคนคนหนึ่งก้าวเข้ามาสั่นคลอนมันจนรู้สึกว่าไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

ตอนที่กำลังก้มลงเขียนเมนูประจำวันเขาก็รู้สึกเหมือนกำลังถูกจ้องมองอยู่ พอหันไปก็เห็นผู้หญิงผมม้วนใส่ชุดเดรสสีขาวจ้องเป๋งมาทางนี้ ชูสุเกะมองเธอกลับไปแบบพิศวง

...เจ้าหญิงองค์ไหนเสด็จมาเยือนร้านเล็กๆของเขากันล่ะนั่น

แน่นอนว่าเธอเป็นคนสวย แต่ผมม้วนๆและชุดของเธอทำเอานึกถึงพวกสมุดภาพระบายสีแบบโบราณๆขึ้นมาเสียอย่างนั้น

ดูเหมือนสิ่งที่เธอสนใจจะไม่ใช่เขา แต่เป็นกระดานดำที่เขากำลังเขียนอยู่ต่างหาก

พอรู้ตัวว่าถูกจับได้ว่ามอง เธอคนนั้นก็เลิกลั่กโบกไม้โบกมือไปมา บอกว่าไม่ได้ตั้งใจจะมอง แค่อ่านเมนูวันนี้เฉยๆ…

เขาและน้องชายมองหน้ากัน ซักพักยูกิโนะก็วิ่งไปหาเธอคนนั้น ยิ้มหวานเชิญชวนให้เข้าร้าน และเธอก็เดินตามมาอย่างว่าง่าย ถ้าเป็นผู้หญิงมักจะใจอ่อนกับยูกิโนะอยู่เสมอ

เมื่อเข้ามาในร้าน เธอก็ยังไม่ได้สนใจเขามากไปกว่าเมนูที่เขียนไว้เหนือเคาน์เตอร์อยู่ดี ชูสุเกะเลยต้องเดินไปอยู่ตรงหน้าเธอคนนั้น ถามด้วยเสียงนุ่มนวลว่าจะรับอะไรดี

“เอ่อ...ขอเป็นชาร้อนจะได้มั้ยคะ…คือพอดีฉันไม่ค่อยถูกกับกาแฟ” เธอเงยหน้าขึ้นสบตากับเขาด้วยท่าทีกล้าๆกลัวๆ

….ขนตายาวจังเลยนะ คือสิ่งแรกที่เขานึกออกเมื่อได้มองใกล้ๆ

เมื่อมองจ้องเข้าไปในดวงตากลมโต ตัวที่สั่นหน่อยๆรวมกับชุดเดรสสีขาวก็ทำให้เขานึกถึงกระต่ายขึ้นมา

“รับทราบครับ”

เขาตอบรับเธอด้วยรอยยิ้ม เดินไปหลังเคาน์เตอร์ เธอไม่ได้ระบุว่าอยากได้ใบชาแบบไหนเขาจึงหยิบกระปุกชาออกมาเรียงรายเพื่อให้เลือก และเธอก็เลือกเอิร์ลเกรย์ที่เป็นตัวยอดนิยมในการดื่ม

ยูกิโนะเข้าไปคุยต่อหลังจากที่เขาตั้งสมาธิชงชา ได้ยินเสียงเจื้อยแจ้วของเจ้าน้องชายตัวแสบแนะนำเค้กประจำวันเหมือนเป็นประชาสัมพันธ์ร้านเค้ก คลอมากับเสียงหัวเราะของเธอก็อดที่จะยิ้มไม่ได้

ระหว่างที่รอให้กาอุ่นจากน้ำร้อน ชูสุเกะก็ลอบมองเธอไปด้วยแบบเนียนๆ

ตอนนี้เธอก้มตัวมองเค้กในตู้ เอานิ้วเกี่ยวปอยผมที่ปรกลงมาขึ้นทัดใบหู ยิ้มกับยูกิโนะตอนสั่งขนมตามที่ได้รับการแนะนำ เมื่อจ่ายเงินค่าน้ำชาและขนมเสร็จก็เดินไปหาที่นั่ง ไม่ได้ชายตามองเขาหรือพยายามจะเข้าหาเหมือนที่ลูกค้าผู้หญิงคนอื่นๆชอบทำเวลาเข้ามาซื้อของในร้าน

เมื่อชูสุเกะเดินเข้าไปหาเธอพร้อมกับกาน้ำชาและโถใส่นมกับน้ำผึ้ง เธอก็ยิ้มขอบคุณแล้วหันไปสนใจหนังสือในมือต่อ เขาชำเลืองมองหน้าปกว่าเธออ่านอะไรอยู่และคิดว่าจะมาคุยด้วยเรื่องนี้ แต่ด้วยลูกค้าที่แวะเวียนเข้ามาในร้านแบบไม่ขาดสายทำให้เขาไม่มีโอกาสได้ทำอย่างที่ใจคิด

เขาก็หันไปมองเธอบ้างบางครั้ง เธอดูจะชอบชาและเค้กมากทีเดียว เห็นภาพเธอจิบชาที่เป็นฝีมือของเขาแล้วมีรอยยิ้มเล็กๆด้วยความพึงพอใจก็ทำให้เขารู้สึกดีใจขึ้นมาได้อย่างน่าประหลาด

เมื่อเธอทานเค้กหมดเรียบร้อย และเดินมาหาน้องชายของเขาเพื่อสั่งกลับบ้านอีกสี่ชิ้น นั่นแปลว่าเธอกำลังจะกลับแล้ว ชูสุเกะก็รู้สึกร้อนรนขึ้นมาหน่อยๆ

เขายังไม่ได้คุยกับเธอเลย ยังไม่รู้จักชื่อ และยังไม่รู้ว่าจะดึงตัวเธอไว้ได้ยังไงด้วย เธอเป็นขาจรที่ไม่รู้จะแวะมาอีกเมื่อไหร่ ยังไงก็ต้องทำให้เธอนึกถึงร้านนี้ให้ได้ก่อน

ลองรื้อค้นลิ้นชักอื่นๆดู ก็เจอนามบัตรกับตรายางลบแกะสลักเป็นโลโก้ร้านที่มาซายะเพื่อนของเขามาทำทิ้งเอาไว้เล่นๆเมื่อนานมาแล้ว

ผู้หญิงน่าจะชอบของลดราคาหรือไม่ก็ของแถม...เขาก็เลยปิ๊งไอเดียหนึ่งขึ้นมา มันก็ไม่ใช่ไอเดียใหม่อะไรหรอกเพราะร้านกาแฟที่ไหนก็ทำกันอย่างเรื่องบัตรสะสมแต้ม แต่บังเอิญร้านเขาไม่มีโปรโมชั่นอะไรแบบนั้น

และตอนนี้มันจะมีแล้ว

โชคดีที่ตัวนามบัตรเป็นสีครีมและด้านหลังโล่งว่างเลยประทับตราได้ง่าย แต่ก็เป็นนามบัตรที่ไม่มีอะไรไปมากกว่าโลโก้ร้านและที่อยู่ เขานึกเสียใจอยู่หน่อยๆที่ตอนนั้นไม่ได้สั่งให้ใส่เบอร์ติดต่อเอาไว้ด้วย

ชูสุเกะประทับตราหมึกลงไปด้านหลังนามบัตร คิดว่าต่อจากนี้คงต้องสั่งทำบัตรสะสมแต้มและตรายางดีๆมาใช้ กับเลี้ยงกาแฟและขนมมาซายะทั้งสัปดาห์เป็นการตอบแทนเรื่องตรายางลบนี่

เธอเปิดประตูและกำลังจะก้าวออกจากร้าน ชูสุเกะเดินตามไป ทำเป็นเมินๆสายตาล้อเลียนของยูกิโนะ และส่งบัตรสะสมแต้มที่เพิ่งทำขึ้นมาสดๆร้อนๆให้

“บัตรสะสมแต้มครับ สิบแก้วฟรีหนึ่ง จะสั่งเมนูอะไรในร้านก็ได้”

“เอ่อ ขอบคุณนะคะ”

“ขอบคุณที่มาใช้บริการนะครับ โอกาสหน้าขอเชิญมาที่ร้านของเราอีกนะ”

“เอ่อ..ค่ะ” เธอก้มหัวให้เขาอีกหนแล้วเดินออกจากร้านไป

จะยังไงก็ตาม ชูสุเกะก็หุบยิ้มไม่ได้เลยทั้งวัน เหมือนได้เจอของที่หายไปกลับคืนมาอีกหน ความดีใจนั้นคงจะออกนอกหน้ามากเกินไปจนลูกค้าประจำบางคนก็แซวว่าเขาไปอารมณ์ดีมาจากไหน

“พี่เขาเจอนางในฝันฮะ” ยูกิโนะตอบแทนเขาเมื่อถูกคุณป้าที่เป็นลูกค้าขาประจำซักถาม “วันนี้ถึงกับเพ้อทั้งวันเลยล่ะ”

“ยูกิโนะ”

“อ๊ะ ผมไปเสิร์ฟกาแฟก่อนนะฮะ”

เจ้าตัวแสบเผ่นแผลวลงจากเก้าอี้ ทิ้งเขาไว้ให้ตอบคำถามคุณป้าที่อยากรู้เรื่องรักๆใคร่ๆของหนุ่มสาว ซึ่งกว่าจะตัดบทได้ก็แทบแย่

ชูสุเกะก็เกือบจะคล้ายๆคนดังในละแวกนี้ มีผู้หญิงมากหน้าหลายตาเข้ามาทอดสะพานให้อย่างเปิดเผย อย่างเบาสุดก็ส่งสายตาเชิญชวนหรือให้เบอร์โทรกันโต้งๆ แต่บางคนก็ใจกล้าขนาดบุกมาหาถึงร้านด้วยชุดวาบหวิวเปิดเผยเนื้อหนัง ซึ่งเขาก็ได้แต่ปฏิเสธไม่ตอบรับไมตรีจากใครทั้งนั้น จนบางคนคิดว่าเขาเป็นเกย์ และมาซายะที่เข้านอกออกในบ้านเขาอย่างอิสระเหมือนบ้านตัวเองคือคู่ขา

เขาไม่สนใจข่าวลือนั่น ดีเสียอีกที่ไม่มีผู้หญิงมาตามวอแวให้รู้สึกรำคาญ

แต่กับเธอคนนั้น ผู้หญิงที่ดูเหมือนกระต่ายนั่น...ไม่รู้ทำไมถึงทำให้ใจเขาหวั่นไหวได้อย่างน่าประหลาด

ชูสุเกะเจอผู้หญิงสวยมามากมาย สวยกว่าเธอคนนั้นก็มีเยอะแยะ แต่เธอเป็นคนแรกที่เขารู้สึกว่าอยากทำความรู้จัก อยากเห็นรอยยิ้ม เสียงหัวเราะของเธอก็รื่นหูจนอยากได้ยินอีกหลายๆหน

เขานี่ท่าทางจะเป็นเอามาก
.
.
.

หนึ่งทุ่มคือเวลาที่ร้านปิด และเป็นเวลาทำอาหารเย็นของสองพี่น้อง วันนี้ยูกิโนะรีเควสต์ว่าเป็นพาสต้าคาโบนาร่าที่ทำไม่ยากเท่าไหร่ ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง พาสต้าสำหรับสองที่ก็เสร็จสรรพ

“นี่ พี่ฮะ” ยูกิโนะยกจานอาหารที่ทำเสร็จไปวางไว้บนโต๊ะ “พี่ชอบพี่สาวผมม้วนคนเมื่อเช้าจริงๆเหรอ”

“จะบอกว่าชอบก็ยังไม่ถึงขนาดนั้นหรอก” ชูสุเกะถอดผ้ากันเปื้อนแล้วแขวนไว้กับที่แขวนบนผนัง นั่งลงบนเก้าอี้ “เอาเป็นว่าถูกใจก็เลยอยากทำความรู้จักกับศึกษานิสัย”

“ว้าววว รักแรกพบเหรอฮะ ไม่เห็นพี่พูดแบบนี้กับใครมาก่อนเลย”

ยูกิโนะฉีกยิ้มล้อเลียน เขาเลยเอื้อมมือไปผลักหัวน้องชายเบาๆแบบหมั่นไส้นิดๆในความแก่แดด ยูกิโนะหัวเราะร่วน ดูชอบอกชอบใจ

“ฟังดูโรแมนติคเหมือนในนิทาน...แต่พี่สาวคนนั้นก็สวยเหมือนเจ้าหญิงเลยเนอะ”

“ก็นะ” เขาพยักหน้ารับเป็นเชิงว่าเห็นด้วยกับน้อง

“พี่ว่าเธอจะมาอีกมั้ยฮะ”

“ไม่รู้สิ...อาจจะไม่มาก็ได้”

“แต่ผมว่าเธอต้องมาแน่ๆฮะ” ยูกิโนะม้วนเส้นพาสต้าเข้ากับส้อม “ก็ดูเธอจะชอบชาที่พี่ชงมากเลยนี่นา เห็นดื่มแล้วยิ้มด้วยล่ะ ถ้าชอบขนาดนั้นก็น่าจะกลับมาใช้บริการอีก”

“อืม” ชูสุเกะอมยิ้มน้อยๆเมื่อนึกถึงเรื่องนั้น

“แถมเจ้าชายในปราสาทของเราก็รอคอยเจ้าหญิงอยู่หลายปีด้วยนี่ฮะ” เจ้าน้องชายตัวแสบยักคิ้วให้ “เธอจะมาเป็นเจ้าหญิงให้พี่รึเปล่านะ”

“มันก็ต้องดูกันไปก่อน” ชูสุเกะยกแก้วน้ำดื่มขึ้นจิบ “ไม่แน่เธออาจจะครองรักกับเจ้าชายที่ไหนซักแห่งไปแล้วก็ได้นะ”

“มองโลกในแง่ร้ายจังเลยฮะ”

“เอาล่ะ รีบๆทานซะ แล้วก็ไปเอาการบ้านมาให้ดูหน่อย” เขาตัดบทสนทนาที่พอนึกแล้วอาจจะทำให้รู้สึกอกหักตั้งแต่ยังไม่เริ่มได้ “ตั้งแต่ปิดเทอมมายังไม่ได้ทำการบ้านเลยซักวิชาไม่ใช่เหรอ อย่าคิดว่าพี่ไม่รู้นะ”

ยูกิโนะทำหน้ามู่ทู่เมื่อถูกพูดถึงการบ้าน แต่ก็เอามาให้สอนแต่โดยดีหลังทานอาหารเสร็จ เขาช่วยน้องทำการบ้านจนถึงสามทุ่มก็พาเข้านอน แล้วมาทำความสะอาดร้านต่อจนถึงห้าทุ่ม

ชูสุเกะบิดขี้เกียจเมื่อทำความสะอาดเสร็จ เดินสำรวจตรวจตราว่าไม่ลืมล็อคกลอนหรือลืมเสียบปลั๊กตรงไหน แล้วก็เดินไปปิดไฟที่ส่องป้ายร้าน Castle ก่อนจะขึ้นไปนอนเหมือนอย่างทุกวัน แต่เมื่อเห็นคำนี้ก็อดที่จะนึกถึงเรื่องที่คุยกับยูกิโนะเมื่อตอนหัวค่ำไม่ได้

ปราสาทอย่างนั้นเหรอ

ถึงจะเป็นเรื่องที่ดูเลื่อนลอยไร้ความหวัง แต่ถ้าเกิดเป็นไปได้ล่ะก็...เธอคนนั้นจะมาเป็นเจ้าหญิงในปราสาทของเขาได้มั้ยนะ

-----------------------------------------

เรื่องนี้จะจีบกันแบบสโลว์ไลฟ์ ไม่ค่อยมีแก่นสารมากนะ จีบกันเรื่อยๆเราไม่เหนื่อยเราไม่เมื่อย//ไม่เกี่ยว

>>587-589 โอ๊ยยยย กูอ่านแล้วเขรินนนน สติจะบินไปดาวอังคาร ขอบคุณโม่งฟิคมาก นี่เป็นฟิคที่ฮีลใจกูได้มากเลย

>>587-589 ละมุนมากอ่าาา แงงงง ชอบจังงง (,,U w U,,) <3

>>587 >>589 ฮือออ น่ารัก ละมุนมาก

>>589 เอ็นโจไม่ค่อยไก่ 😍

นิยายหยุดไปเป็นปีๆแล้วก็ยังมีฟิคอยู่เนอั

นานๆ กลับมา ลืมเนื้อเรื่องหมดละ

>>587-589 ....สี่ชิ้นเลยเหรอคะเจ้าแม่ สั่งแบบนี้มีหวังแปปๆได้ชิมหมดทุกเมนูแน่ๆ555555
ฟิคนี้องค์ชายดูมีสกิชว่ะ ไม่ได้ทำสาวกลัวด้วย แต่ไม่แน่ ถ้าปล่อยให้นางไปคุยจริงๆอาจทำกระต่ายตื่นแทนถถถถ
>>594 ไม่มีกาวอฟชก็ต้องอยู่ด้วยฟิคนี่แหละมึงถถถถ

>>596 ห่างไปนาน กูไม่อินแล้วน่ะ เหอๆ

>>596 ก็ ก็...เขาโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ผ่านประสบการณ์มาเยอะ น่าจะมีวิธีต้อนกระต่ายไม่ให้โดดหนี ตอนเด็กพลาดไง ไปเผยโฉมหน้าจอมมารให้เห็นก่อน ไม่มีสกิลปกปิดอำพราง นุ้งต่ายเลยเผ่น

>>597 เออ กูเข้าใจนะ เพราะตอนนั้นกูคลั่งไคล้แฮร์รี่มากแต่พอให้กลับไปอ่านอีกทีก็ไม่ค่อยตื่นเต้นเท่าตอนอ่านแรกๆแล้ว ถามว่าไม่ชอบแล้วเหรอก็ไม่ถึงขั้นนั้น กูยังชอบอยู่แต่ไม่ได้อินจัดๆเท่าเมื่อก่อนแล้ว

>>598 เอาจริงก็ยังไม่ได้ใช้สกิลเลยนะ ส่งน้องไปลูกเดียว อ้อ มีแถมบัตรสะสมแต้มให้ด้วย//ครบสิบแล้วเอาคนชงกลับบ้านที่นึงค่ะ

>>599 ก็น้องนี่ล่ะคือสกิล...เอ๊ะ หรือเป็นซัมม่อน เอาไว้อัญเชิญลงสนามตอนเห็นว่าเจ้าแม่อิดออด

>>600 อีกสกิลนึงก็สกิลทำขนม+ชงชากาแฟไงมึง ไม่งั้นตกเจ้าแม่ไม่อยู่หรอก

>>601 ถ้าวันไหนเจ้าแม่สั่ง tea latte เอ็นโจจะทำ latte art มาให้ป่ะวะ 55555555

>>602 กูว่าฮีอาจจะเอาเครื่องดื่มมาให้ลองดื่มไม่ซ้ำกันทุกครั้ง เจ้าแม่ติดใจอยากกินเรื่อยๆก็ต้องมาบ่อยๆ รู้ตัวอีกทีก็เป็นขาประจำของร้านไปซะแล้ว (จริงๆแอบผสมกัญชาลงไป)