ตอนที่แปด
ในตอนนี้เริ่มมาใช้มุมมองบุคคลที่หนึ่งของเจ๊ฉู มันบอกว่าต้องหลบลูกหลงจากการละเมอของบักมี่ตลอด เลยไปหลบหลังต้นไม้ เออ ค่อยได้เรื่องหน่อย เพราะความสามารถของบักมี่คือไม่ต้องทำฝึกก็เก่งใช่ไหม มันเลยละเมอซัดอะไรไปทั่ว แต่เอ๊ะ เจ๊ฉูอยู่กับบักมี่มาตั้งสามเดือนแล้วยังไม่รู้อะไรเลยเหรอ ถ้าเป็นคำสาปหรือพรมันต้องทำงานตลอดไม่ใช่เหรอ แบบมือทองของไมดาสในตำนานกรีกที่ทำงานตลอดจนต้องเอาออก (ยังไงเราจำไม่ได้ ใครรู้บอกด้วย) แล้วเจ๊ฉูไม่รู้เรื่องความสามารถของบักมี่ได้ไง เพราะตลอดสามเดือนบักมี่ก็ต้องหลับบ้างก็ต้องละเมอซัดอะไรไปบ้างซิ ยังไม่มีอะไรสมเหตุสมผลเลยนะเนี่ย จะได้ 0/10 เรื่องแรกรึเปล่านะ
แอบหาคะแนนให้นะจ๊ะ แต่มันหาไม่ได้เลย (ไม่ตลกหรอกเรารู้ เราไม่ใช่คนตลก)
เจ๊ฉูเลยโกหกไปว่ามันกลัวว่าจะถ่วงบักมี่เลยไปอยู่ไกล ๆ บักมี่เลยจะสอนวิชาป้องกันตัวให้ บักมี่กับเจ๊ฉูเลยกลับบ้าน เช้าวันต่อมาค่อยเริ่ม อ้อ เจ๊ฉูขอให้บักมี่สอนอ่านหนังสือเพราะอยากรู้ว่ามันสนุกอย่างไร (พฤติกรรมเลียนแบบเหรอ ถ้านำเสนอจุดนี้เราว่าน่าสนใจนะ)
หลังจากฝึกเสร็จ บักมี่ก็สอนการอ่านหนังสือให้ ตกดึกเจ๊ฉูนอนแล้ว บักมี่เลยไปหาหนังสือมาอ่าน มีการให้เราลุ้นว่าหนังสือมันเกี่ยวกับอะไรด้วยนะก่อนตัดจบตอน มันจะเป็นอะไรก็ช่าง เราไม่รู้สึกถึงความน่าลุ้นหรืออะไรเลย กับอีแค่หนังสือมันเกี่ยวกับอะไรนี่ต้องทำให้ลุ้นด้วยเหรอ
เฮ้อ อารมณ์ดีเลยมีกำลังใจมาต่อ ถามว่าทนอ่านได้ไง จริง ๆ คือ อ่านหนึ่งตอนแล้วไปเล่นเกมสักพักใหญ่ ๆ แล้วมาต่อ อ่านแล้วเครียดไม่สบายเลย ไม่ใช่เครียดเพราะนิยายมันบรรยากาศกดดันนะ แต่มัน.... (รู้กันอยู่) ชนิดที่ว่าให้เราไปลงแรงค์กับมนุษย์ Toxic ยังรู้สึกดีกว่า
เหลืออีกสองตอน แล้วจะสรุป ไม่บอกวันละเพราะบอกว่าจะลงพรุ่งนี้แต่สุดท้ายก็ลงวันนี้ 5555
ลงชื่อ โม่งมือใหม่หัดเล่น