หวัดดีนี่เซฮุนเอง
สับต่อตอน 2 เรื่อง ย้อนเวลาสู่โลกคู่ขนาน
https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1566978&chapter=2
ชื่อตอน: วิธีกลับอันแสนโหดร้าย
เท้าควยนิด พระเอก 'วิลสัน' เรียกสั้นๆ 'วิล' ประดิษฐ์ไทม์แมชีนได้ เครื่องก็พลาดพามาโลกแฟนตาซี โชคดีมีนาฬิกาติดต่อกับเพื่อนชื่อออโรร่าที่ยุคเดิมได้ มาที่นี่ก็เจออัศวินสาวชื่อมารีน่านะจ้ะ
เปิดตอนมา พี่วิลมานั่งบ่นกับช่างตีเหล็กชื่อ 'กาซิก' ว่าผมมาทำอะไรที่นี่ คนแก่ก็ปลอบใจ (เริ่มตอนแปลกดี)
คุยๆไปพี่วิลเห็นลุงโยนอัญมณีขาวลงเตาก็ถาม เออลุงทำไรวะ? ลุงก็บอก
“ดาบ ข้าเตรียมจะสร้างดาบที่จะจบสงครามนี้ยังไงล่ะ”
สิ้นสุดคำพูดของกาซิก วิลก็ยังคงโยนถ่านหินที่มีจำนวนมากใส่เตาหลอมไปเรื่อยๆพร้อมกับนั้งคิดหาแหล่งพลังงานที่จะพอส่งเขากลับบ้านได้ไปพลางๆจนกระทั้งหลับไป (แม่งหลับได้หน้าเตาหลอม...)
จู่ๆกาซิกปลุก “เฮ้ย! น้องชายไปพักได้แล้วมีคนมาทำงานแทนแล้วล่ะ รีบไปพักผ่อนแล้วกลับมาทำงานอีกครั้งตอนเสียงระฆังดังนะ” (อ่อเปลี่ยนกะงานสินะ...)
พี่วิลก็งัวเงียไปข้างนอก ด้วยความเป็นนักวิทยาศาสตร์(หรือเปล่า?) ก็สังเกตเห็นว่า เออเมืองมันสว่างได้ไงวะ? สักพักก็เจอมารีน่า (อัศวินสาวที่ตอนย้อนวิลเจอคนแรก) มารีน่าทักทายบลาๆเห็นวิลเหนื่อยก็ถาม (กูยกมาละกัน)
“นี่วิลเจ้าหิวแล้วใช่ไหม”
มารีน่ามองด้วยสายตาที่เป็นห่วงพร้อมกับเอามือออกมาจากด้านหลังเผยให้เห็นถุงผ้าที่มัดอยู่ เธอส่งมันให้กับวิลซึ่งเขาก็ไม่ลังเลที่จะเปิดมันออกจนพบเข้ากับขนมปังก้อนโตกับน่องไก่ที่ย่างจนสุกพอดี วิลกลืนน้ำลายอึกใหญ่ก่อนจะลงมือกินทุกอย่างตรงหน้าทันทีโดยที่มารีน่าทียืนดูอยู่ก็ได้แต่แอบหัวเราะเบาๆ เมื่อวิลเสร็จจากการกินอาหารของเขามารีน่าก็ได้พาเขาเดินไปตามทางเดินเล็กๆนอกปราสาทเพื่อจะพาวิลไปยังบ้านพัก
อ่านจบย่อหน้านั้นกูคิดว่าพี่วิลต้องได้แน่ๆ...
ระหว่างทางกลับบ้านพี่วิลเลยถามเรื่อง เออทำไมเมืองนี้มันสว่างได้ล่ะ? มารีน่าก็ใส่ข้อมูลสำคัญมา สรุปได้อย่างนี้ (กูยกใจสำคัญมาละกัน)
สิ่งที่เรียกว่า "ทาซู" คือแกนพลังงานที่ทำให้ทั้งเมืองเกิดแสงสว่างได้ มันก็น่าจะมีพลังงานพอที่จะส่งเขากลับบ้านได้โดยสิ่งที่เขาต้องทำก็เพียงแค่เข้าไปเอามันออกมาก็แค่นั้น ในระหว่างที่วิลกำลังครุ่นคิดอยู่นั้นมารีน่าก็ได้พาเขามาจนถึงบ้านไม้หลังหนึ่ง
อ่านถึงตรงนี้กูคิดนำเลยพี่วิลกูสบายแล้ว แต่น้องมารีน่าจู่ๆก็พูดอะไรไม่รู้ขึ้นมา
“นี่วิล เจ้ารู้ไหมข้าเป็นคนเชื่อใจคนง่ายดังนั้นแล้วอย่าทำให้ข้าผิดหวังไม่งั้นต่อให้เจ้าจะหนีไปอยู่ไหนข้าก็จะตามไปฆ่าเจ้า”
วิลได้ฟังก็ยิ่งอยากกลับบ้านเลยทีนี้... (เออว่ะจู่ๆขู่ฆ่าแบบนี้มันอะไรวะเนี่ย? เดินคุยมาดีๆตลอดทางให้แดกข้าวด้วย ตรงนี้กูมองว่าน้องมารีน่ามีสเน่ห์ กูชอบผญเล่นตัว)
พี่วิลกลัวจัด ถึงเตียงก็รีบติดต่อออโรร่า(เพื่อนที่ยุคปัจจุบัน) ก็คุยกัยบลาๆ วิลมึงก็สร้างจานดูดพลัง "ทาซู" มาส่งมึงกลับบ้านดิ วิลก็โอเค...
พักผ่อน ระฆังเรียก วิลก็ไปหากาซิก แม่งก็เริ่มเลย...
“เฮ้ น้องชายเจ้ากำลังทำอะไรนะ” กาซิกถามออกไปด้วยสีหน้าสงสัย
“คงจะเป็นโล่ที่สามารถดูดซับพลังงานได้ล่ะมั่งครับ”
“งั้นหรอความคิดของเจ้าน่าสนใจ ของข้าร่วมด้วยก็แล้วกัน” (อ้าว กาซิกมึงไม่ทำดาบแล้วหรือไง?)
สองคนช่วยกันดิบดีมีพิมพ์เขียว ทำเสร็จพี่วิลจะต้องทดลองใช้ จู่ๆก็มีใครมาไถไอเท็ม
“โล่นั้นสวยดีนี้เจ้าเตี้ย ข้าขอมันก็แล้วกัน” (สัดมาจากไหนวะ?)
คำพูดนั้นได้สร้างความโกรธขึ้นมาในใจของวิลแต่ทว่าเขาก็ไม่พูดตอบโต้อะไรกับไป (พี่วิลกูนิ่งมาก)
“เงียบงั้นหรอ งั้นข้าถือว่าเจ้าตกลงก็แล้วกัน” (ไอ้สัดมาเฟียเหี้ยๆ)
ชายผมดำคนนั้นเดินเข้ามาคว้าขอบโล่ของวิลทันทีซึ่งตัววิลเองก็ไม่ยอมให้เขาไปเด็ดขาดเพราะสิ่งๆนั้นคือทางกลับบ้าน คือผลงานที่ได้สร้างขึ้นร่วมกับคุณกาซิก ในขณะนั้นด้วยความพลังมือวิลได้พลักโล่ออกไปจนกระแทกเข้ากับชายหนุ่มจนกระเด็น (นี่คือเด็กแย่งของกันปะวะ ขยี้ตาแป๊ป อ่านอีกรอบ)
“แย่แล้วไง วิลนี่เจ้าทำอะไรลงไปนี้” (บทลิเกสัดๆ)
มารีน่าที่แอบอยู่ได้พูดขึ้นะร้อมกับวิ่งเข้ามาพยุ่งตัวของชายหนุ่มขึ้น (มาได้ยังไง?) ในตอนนั้นเขาได้มองวิลด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจอย่างรุนแรงก่อนที่จะตะโกนออกมาว่า
(มีต่อ)