เรื่อง show don't tell มีศิลปะอีกอย่างคือการใช้คำวิเศษ คำที่ขยายประธาน ไม่ว่าจะทางตรงหรือการประชดประชัน
ex 1. : เหล่าบุรุษผูู้ทรงศีลธรรมและไฟแห่งความรักชาติในสภาแห่งนี้พร้อมใจกันมอบกรุงเอเธนส์ให้สปาร์ตันอย่างสันติ
ex 2. : เหล่าบุรุษผู้เปี่ยมด้วยความละโมบและจิติันขลาดเขลาในสภาแห่งนี้พร้อมใจกันมอบกรุงเอเธนส์ให้สปาร์ตันโดยไม่สู้รบ
ทั้ง 2 ประโยคนี้บรรยายเหตุการณ์เดียวกัน แต่ต่างมุมมอง และสร้างความเข้าใจผิด (หรือถูก) ให้คนอ่านได้ ศิลปะของการ show ไม่ได้อยู่ที่บรรยายถูกต้องหรือเห็นภาพหรือไม่ แต่อยู่ที่การชักจูงคนอ่านให้เห็นตามที่คนเขียนต้องการ
นักเขียนชื่อดังสมัยใหม่ที่เชี่ยวชาญศิลปะนี้มากคือ Dan Brown หนังสือแต่ละเล่มของเขาชักจูงคนอ่านให้ตีความหรือมองในมุมเล็กๆ ที่คนเขียนต้องการให้รู้เท่านั้น แล้วค่อยๆ คลี่ปมปริศนานั้นไปพร้อมกับพระเอก ถึงแม้หลังๆ คนอ่านจะมองเรื่องนี้ออก แต่ก็ยังสนุกกับการตามเศษขนมปังได้
ถ้าเป็นนักเขียนในเด็กดี กูคิดว่า Persona คนเขียน MSO ทำได้ดี จากที่ร้ายจนคนอ่านเคยเกลียดมนตรามากๆ จนมีคะแนนนิยมสูสีกับศิลาได้ และยอมรับว่าเป็นพระเอกอีกคน
อันนี้เป็นเรื่องของมุมมอง ถ้าให้คนอ่านมองผ่านสายตาของพระเอก คนจะมองภาพขาว/ดำตามที่พระเอกมอง แต่ถ้ามองในมุมอื่น อย่างมุมของมนตรา ศิลาคือตัวโกง (ตามความหมายจริงๆ) และถ้ามองกันอย่างบุติธรรม ศิลาก็โกงจริงๆ เพราะเป็นพระเอก (หลัก)