ตอน 4
เรื่องย่อ : สิบปีผ่านไป ดุรณีสองพี่น้องก็อายุสิบขวบ ชีวิตก็ยังชิว ๆ ในเรื่องก็บรรยายว่าพี่สาวนางเอกเก่งเรื่องบู๊ ชอบฝึกวิชาอาวุธกับพ่อ ส่วนนางเอกเป็นอัจฉริยะ เก่งทุกอย่าง ทั้งบู๊และบุ๋น แต่เสือกขี้เกียจ ชอบนอนอู้สโลว์ไลฟ์ไปวัน ๆ วันหนึ่งพี่สาวก็มาชวนไปฝึกดาบกัน แต่นางเอกขี้เกียจ พี่สาวก็นึกเสียดายและอิจฉาเล็ก ๆ ที่น้องสาวเก่งกว่าตนทุกเรื่อง แม้กระทั่งเรื่องบู๊ แต่ก็ยังรักและอยากปกป้องน้องสาวอยู่ดี อีกสักครู่พ่อก็มาชวนไปฝึกดาบด้วย นางเอกก็อ้างว่าไม่สบายจะได้อู้ต่อ สุดท้ายทั้งพี่สาวและพ่อก็ยอมแพ้ ปล่อยให้นางเอกนอน ส่วนนางเอกพอนอนก็ฝันถึงเทพบุตรที่หล่อเหลาราวกับเซียน บอกว่าสักวันจะได้เจอกัน รอโชคชะตา บลา ๆ เป็นอันจบตอน
ความเห็น
- แม่รี่ ซู ชิบหาย... แถมเป็นแบบ tell, not show อีกต่างหาก คือแทนที่จะใช้เหตุการณ์แสดงความเมพของนางเอก แต่สิ่งที่ทำคือเพียงแค่เล่าเฉย ๆ
- 10 ปีแล้วยังไม่ปั๊มลูกเพิ่มอีกเหรอวะ ดูจากพ่อที่ค่อนข้างหื่นเมื่อตอนที่แล้ว น่าจะปั๊มลูกเพิ่มอีกสองถึงสามคนนะ อย่างน้อยก็จนกว่าจะได้ลูกชายอ่ะ
- อ่านไปอ่านมากูชักสิ้นหวังกับตลาดคนอ่านเด็กดีแล้วว่ะ กูไม่โทษคนเขียนนะ แต่การที่นิยายคุณภาพขนาดนี้มีคนอ่าน/คนเฟบขนาดนี้ ขณะที่นิยายบางเรื่องที่คุณภาพดีกว่าเยอะกลับไม่มีคนเหลียวแล บางทีก็เศร้านะ
- Point of View ในตอนนี้เริ่มดีขึ้น ไม่ใช้ปนกันมั่ว ๆ เหมือนบทก่อนหน้านี้ล่ะ
- พ่อเรียกนางเอกว่าอ้ายเอ๋อร์ ๆ กูนึกว่าด่านางเอกว่าไอ้เอ๋อซะอีก