กูว่าโม่งแปลเหนื่อยจากการแปลน่ะทั้งภาระงานภาระอะไร แปลทีมันเหนื่อยมาก กูคิดว่าการที่โม่งแปลยังแปลอยู่ก็เพราะสายใยสุดท้ายที่ว่าเรื่องเรย์กะมันสนุกตรงที่ความเรื่อยๆวี้ดว้ายบ้าบอของตัวเรย์กะเอง แต่พอเห็นคนดำน้ำกันเมาท์กันกระจายเลยรู้สึกว่าดำน้ำมาแทนก็ได้ไม่จำเป็นต้องแปล
กูเป็นโม่งที่ไม่ค่อยเข้ามู้อ่านฟิคบ้าง อ่านคนคุยบ้าง ชอบที่พวกมึงฮาเฮจับผิดเอ็นโจวบ้าง กาวแล่นเรือหรือเจาะเรือกันเอง ว่างๆก็ทำหมันตลค.ในเรื่อง แต่พยายามเลี่ยงสปอยล์เพราะรู้สึกบางทีก็แฝงความคิดตัวเองไปด้วยกับกูอ่านไม่รู้เรื่อง555 และสิ่งที่กูชอบจากเรื่องนี้ไม่ใช่ความรักอะไรแต่เป็นความเรื่อยๆเฉื่อยๆระหว่างบรรทัด
คือที่จะบอกคือสิ่งที่โม่งแปลทำมีความหมายนะ มีความสนุกแบบที่กูต้องตื่นเช้ามาดูทุกวันว่าตอนใหม่อัพมั้ย ระหว่างวันเว้นวันก็เข้ามาดูเผื่อส้มหล่นเจอเซอร์ไพรซ์ ขอบคุณที่แปลมาให้อ่านร้อยกว่าตอน ภาพอาหารของมึงทำกูหิวมาก และขำกับภาพประกอบแต่ละอย่างมาก
งานเลี้ยงไม่มีวันเลิกราแต่ไม่คิกว่าจะเร็วขนาดนี้ขอบคุณทุกอย่างที่โม่งแปลทำนะ ดีใจที่เมาท์มอยฮาเฮกันในโม่งด้วย กูขอลาก่อนหวังว่าสักวันจะมีใครหยิบเจ้าแม่คานทองมาแปลต่อ
ปล.สิ่งที่กูอยากพูดเกี่ยวกับตอนล่าสุดแต่อึ้งกลับคลื่นสึนามิอยู่ ทานุกิ~~~ กูชอบตอนนี้ บรรยากาศอบอุ่นมากซึ้งแทน ชอบที่เรย์กะอ้อนต่อให้เรย์กะจะซึนแล้วคุณพ่อรู้ว่าซึนก็เถอะแต่การแสดงความรักกันตรงๆก็รู้สึกดีจริงๆ แต่ยังไม่วายกำจัดความซึ้งด้วยอาหาร... จะมีสักวันไหมที่วาคาบะจังสอนเรย์กะสำเร็จ และเรย์กะ...จินตนาการเธอบ้าบอมาก กาวหมื่นลี้มาก