“จะว่าไป...” คาบุรากิทำหน้าจริงจัง “เธอม้วนผมผิดข้างงั้นหรอ”
“เอ๋?”
ฉันมองปอยผมที่ม้วนกลับข้างในมือคาบุรากิ คาดไม่ถึงหน่อยๆว่าเรย์กะโลก KimiDolce จะมีม้วนผมผิดแบบนี้ด้วย หรือว่าผมมันกลับข้างมาตามวิญญาณของฉันที่ทะลุมิติมางั้นหรอคะ
“ถ้าเจอปอยผมม้วนกลับข้าง ความสุขจะมาเยือนนะคะ”
“หะ? เหมือนเห็นผึ้งทำรังในบ้านหรอ”
ช่วยยกตัวอย่างความเชื่อที่ดูน่ารักกว่านี้ไม่ได้หรือไงคะ! แต่พูดไปอยากกินแพนเค้กราดน้ำผึ้งจังเลยนะคะ
“ฉันขออะไรเธอได้ไหม ไหนๆก็เจอปอยผมกลับข้างแล้ว”
ต้องโชคดีด้วยตัวเองสิคะ! ฉันไม่ได้บอกว่าจะขอพรได้อย่างหนึ่งถ้าเจอปอยผมกลับข้างของฉันซะหน่อย! แต่เขาเพิ่งยอมโดนรถชนเพื่อช่วยเหลือฉันมานี่คะ...ยอมสักครั้งคงไม่เป็นไรมั้ง เขาคงไม่ขอให้ทำอะไรยากๆเหมือนเวลาโดนจอมมารทวงหนี้
“อยากให้ฉันทำอะไรให้หรอคะ” ฉันถาม
“เป็นแฟนกันนะ”
“เอ๋?!”
ฉันอุทานแล้วลุกขึ้นเดินถอยหลัง หน้าร้อนแผ่วไปหมด อือออ ไม่เปิดโอกาสให้ฉันหลอกตัวเองว่าเป็นอย่างอื่นแล้วหรอคะ พยายามเลี่ยงจะคิดเรื่องนี้มาโดยตลอดแท้ๆ...
“อือ เปลี่ยนก็ได้ ฉันขอเรียกเธอว่าเรย์กะเหมือนเดิมนะ”
ช่วยเปลี่ยนใจตั้งแต่ก่อนพูดออกมาไม่ได้หรือไงกันคะ! ฉันเอามือปิดหน้าไว้ ตอนนี้มันร้อนจี๋ราวกับเป็นไข้เลยค่ะ
“แต่ฉันก็อยากให้เธอเป็นแฟนฉันเหมือนกันนะ”
อย่าย้ำสิคะ! ตอนนี้หัวใจฉันเต้นแรงราวกับจะหลุดออกมาอยู่แล้ว ร้อนแดงไปทั้งตัว แถมทำไมฉันหุบยิ้มไม่ได้เลยคะ!!!
“ไม่ใช่ว่าจะจีบให้ติดแล้วค่อยสารภาพหรอคะ...”
ฉันไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว ตอนนี้สมองประสาทฉันตื่นตัวตกใจไปหมดจนไม่เหลือสติอีกต่อไป
“ฉันยังจีบเธอไม่ติดงั้นหรอ... ถือว่าฉันยังไม่ได้พูดอะไรแล้วกัน เดี๋ยวขอจีบต่ออีกสักพักก่อน”
พูดบ้าอะไรคะ! คิดว่าอยากลืมก็ลืมง่ายๆหรือไงกัน! คำสารภาพที่ให้มาแล้ว ฉันไม่ให้คืนหรอกค่ะ!!!
ตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนความร้อนแทรกซึมสมองจนไม่เหลือสติอะไรอีกแล้วค่ะ...
------------- (จบตอน 40) ------------