เมื่อฉันตื่นขึ้นมา ก็เห็นคาบุรากิตื่นอยู่แล้ว ตอนนี้เขานั่งอยู่บนเตียง มองมาที่ฉันด้วยท่าทางนิ่งขรึม
“เธอรู้สถานการณ์แล้วสินะ เธอเคยกลับไปที่โลกเดิมครั้งหนึ่งแล้วนี่” คาบุรากิพูดอย่างจริงจัง แต่ทำให้หัวใจของฉันหล่นวูบ
“ท่านคาบุรากิของโลกนี้หรอคะ...”
ฉันฝืนถามออกไปอย่างยากลำบาก รู้สึกร่างกายกรีดร้อง หัวใจของฉันเจ็บปวดราวกับค่อยๆถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ แทบใจสลายเมื่อมองคาบุรากิที่ดูสุขุมเคร่งขรึมพยักหน้ายืนยันในสิ่งที่ฉันหวาดกลัว ร่างกายไร้เรี่ยวแรงไปหมดจนพูดอะไรไม่ออก
รถชนทำให้ทะลุมิติได้จริงๆด้วยงั้นหรอ...
“ช่วยเล่าให้ฟังได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่โรงพยาบาลได้”
“คาบุรากิของโลกฉัน ช่วยฉันเอาไว้... เขายอมถูกรถชนแทนฉัน...” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้นแบบอดไม่ได้อีกต่อไป คาบุรากิหลุดมาดนิ่งนิดหน่อยแล้วมองฉันอย่างตกใจ พูดอะไรสักอย่างที่ไม่สามารถส่งมาถึงฉันได้อีกแล้ว
ทำไมต้องเป็นแบบนี้... สิ่งสุดท้ายที่ฉันพูดกับเขาคือเรื่องทะเลาะตัดขาด...
ได้โปรดเถอะ เป็นแค่ฝันร้ายได้หรือเปล่า ขอให้ฉันตื่นขึ้นมาแล้วอยู่ในโลกที่มีคาบุรากิได้ไหม...
ฉันได้แต่ร้องไห้ต่อไป ไม่สามารถพูดอะไรได้อีกแล้ว ไม่รับรู้อะไรอีก ได้ภาวนาให้ฝันร้ายครั้งนี้จบลง...
ฉันร้องไห้จนหมดแรงและหลับไปอีกครั้ง...
เมื่อฉันสะดุ้งตื่นมาครั้งนี้ รู้สึกถึงความอบอุ่นของมือใครสักคนที่กำลังลูบผมฉันอยู่ ฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้น ก็เห็นคาบุรากินั่งยิ้มอยู่
“ตื่นแล้วหรอ” เขาถาม พลางเอาผมของฉันทัดหูเอาไว้อย่างแผ่วเบา “เธอน่ะนอนได้ผิดท่ามากเลยรู้ไหม เดี๋ยวก็ปวดคอหรอก”
“เอ๋...?”
ฉันมองเขา
“ยังอยู่โลกนี้หรอคะ”
“พูดอะไรน่ะ? อ้อ รถชนก็มีสิทธิทำให้ทะลุมิติได้สินะ ลืมไป”
ฉันโผกอดเขาทันทีทั้งน้ำตา เขาสะดุ้ง แต่ก็กอดตอบ พร้อมซุกหน้าลงกับไหล่ของฉัน
เมื่อกี้ที่ฉันเห็นคาบุรากิจากอีกโลกเป็นแค่ความฝันสินะคะ ฉันกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น อีกฝ่ายเผลอร้องออกมาเล็กน้อย ก็นะ โดนชนคงเจ็บแผลมาทั้งตัว พอคิดได้ดังนั้นก็กอดเขาแรงกว่าเดิม ลงโทษที่เขาทำให้ฉันเป็นห่วง!
คาบุรากิกลั้นเจ็บจนเกร็ง แต่ก็ยังถามเสียงอ่อย "เธอหายโกรธฉันหรือยัง..."
"ยังค่ะ!"
"อือ..."
คาบุรากิรับคำเสียงเศร้าซึม ฉันเลยถอนหายใจ
"ไปขอโทษประธานชมรมฟุตบอล แล้วอย่าไปทำอะไรแบบนี้อีกนะคะ"
"แล้วจะหายโกรธฉันใช่ไหม"
"อย่าไปทำแบบนี้อีกแล้วกันนะคะ"
"อือ" คาบุรากิรับคำอย่างยินดี ก่อนกอดฉันอีกรอบ ฉันลูบๆหัวเขาเบาๆ อย่างกับเด็กน้อยจริงๆนั่นแหละค่ะ
ฉันมองสีหน้าดีใจของเขาแล้วหมั่นไส้ชะมัดเลยค่ะ ทั้งๆที่ฉันกลัวแทบตายแท้ๆ หมอนี่กลับมานั่งยิ้มระรื่นอยู่บนเตียง ไม่ได้รู้ถึงความหวาดหวั่นของฉันเลยสักนิด
คาบุรากิยิ้มให้ฉันแบบเด็กๆ แววตาเป็นประกายวิ้งวับ มาดจักรพรรดินายหายไปไหนหมดคะ คิดว่าทำหน้าอย่างนั้นแล้วจะน่ารักสู้ยูกิโนะคุงได้หรือไง
"ถูกชนนี่คุ้มดีจังเลยนะ” คาบุรากิพูดอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะสะดุ้ง “โอ้ยๆๆๆๆ เจ็บนะ!"
"ไม่ต้องพูดเลยค่ะ!" ฉันพูดหลังจากกดแผลเขาอย่างหมั่นไส้ ไม่ต้องมายิ้มอย่างนั้นเลยนะคะ!
ร่างของคาบุรากิถูกชนมาใหม่ๆ เลยสู้แรงฉันไม่ได้ แม้ดูเหมือนพยายามจะหนีก็หนีไม่พ้น ได้แต่ร้องโอดครวญ ฉันเกือบจะใจอ่อน แต่เห็นเขายิ้มไม่หยุด เลยกดต่ออีกนิดหนึ่ง
หลังแก้แค้นคาบุรากิเสร็จ ฉันก็ไม่ทำอะไรอีก เขาเอาผมฉันไปม้วนเล่น ทำตัวเหมือนเด็กสี่ขวบไปได้
"แต่ดีจังเลย รอบนี้ฉันช่วยเธอสำเร็จแล้ว”
เขาพูด แววตาของเขาปีติยินดีอย่างไม่คิดจะปิดบัง
"นั่นสินะคะ"
ฉันรับคำ นึกถึงครั้งแรกที่คาบุรากิพยายามช่วยฉันไม่ให้ถูกรถบรรทุกชน สุดท้ายก็เหวี่ยงฉันไปไม่พ้น และโดนชนตามเขาไป ก่อนจะทะลุมิติมาที่นี่ด้วยกัน เขาไม่เคยหยุดโทษตัวเองเลยนับแต่ตอนนั้น
“ขอบคุณนะคะ”
ฉันยิ้มให้คาบุรากิ เขาหน้าแดง เอ๋~ ทำตัวน่ารักก็เป็นเหมือนกันนะคะ