>>217 ส่วนกูนี่แปลจากญี่ปุ่นเป็นอังกฤษ หลายทีมีอะไรประหลาดแรงมากที่พยายามบอกตัวเองว่ากูยังอ่านไหวววว ยังพอรู้เรื่องงงง รึเปล่าก็ไม่รู้ หลายอย่างอากู๋ก็ช่วยไม่ได้จริงๆ 55 เพราะงั้นปกติอ่านนี่กูตีค่าความเข้าใจตัวเองไว้ 30% ถ้าบางตอนไม่มีอะไรแปลกๆอย่างชื่อเฉพาะ อาหาร ขนม สิ่งของ วัฒนธรรม... เอ๊ะมันมีอะไรได้บ้างวะเนี่ย น้ำตาไหล อะไรที่เฉพาะหน่อยนี่ตายสนิท คือถ้ามีแต่บทพูดๆๆ กับเล่าดินฟ้าอากาศอะกูว่าได้ประมาณ 40% เพราะงั้นไฮไลท์ของเรื่องอย่างเรย์กะออกท่องเที่ยวไปนั่นนี่ชิมอาหาร กูก็ออกเที่ยวไปพร้อมกับนาง กางงงงใบเรือ มุ่งสู่ทะเลอันเวิ้งว้าง~~~~
กูเลยไม่ค่อยโอเคเพราะเรย์กะ scuba mode กูมีความโลโซมากกกกเนื่องจากกูเองนอกจากเรื่องศิลปะแล้วไม่สามารถเข้าใจชื่อเฉพาะอะไรดั้ยยยย จะดนตรีจะของกิน ขนมยาจกบ้านๆหรือของกินไฮโซ ส่วนใหญ่ไม่รู้ชื่อ ไอที่รู้ชื่อก็แปลมามึงอย่างหวังจะเด้งในกูเกิ้ล บางทีก็งงว่าขนาดแปลชื่อเพลงคลาสสิคสากลมันยังไม่ขึ้นเลยอะ เป็นอะไรไปก็ไม่รู้ที่ไม่สามารถเข้าใจได้ ความมีอารยธรรมที่กูควรอู้วหูววววจากเรื่องคือหายวับแบบเกลี้ยงเกลาหมดจด เพาะงั้นเลยเอ็นจอยกับแปลไทยมั่กๆ รวมทั้งรูปท้ายตอนด้วยอ่านะ
เรื่องลิขสิทธิ์กับเหตุผลที่ไม่ขายให้นี่เอื้ออออออ กระอักเลือดแพรพ แต่คือถ้าขอซื้ออะมีหลายที่อยู่ที่จะไม่ทำสัญญากับบุคคล ต้องเป็นบริษัทเป็นสนพ.ไปติดต่อถึงจะโอก็มี แต่เหตุผลแบบนั้นมันก็.... ม่ายยยย คนเขียนเรื่องออกมาน่ารักขนาดนี้ฮิโยโกะซังคงไม่ทำร้ายด้วยเหตุผลเจ็บลึกถึงไขสันหลังแบบนี้หรอกกูว่า กูหวังว่า โฮวววววว แต่อันนี้ยังไม่มีสนพ.เลยอะ เป็นงานที่อิสระและกรรมสิทธิ์ยังอยู่ในมือคนเขียนเองอยู่ คิดว่ายังน่าจะพอคุยกันได้มั้งงงงง อย่างน้อยรู้ไปเลยว่าแบบไม่อยากให้แปลก็จะได้เตรียมถังอากาศและกางใบเรือต่อไป แต่ถ้าอนุญาตคิดว่ามันก็โล่งไปในหลายๆประเด็น เพราะถ้าสมมติกูเป็นคนแปลแล้วต้องทำอะไรที่ติดเรื่องลิขสิทธิ์นี่ไม่สบายใจเหมือนกันแหละ เข้าขั้นอกสั่นขวัญแขวนเลยโดยเฉพาะอีกฝ่ายคือญี่ปุ่นที่ถือมากอีกด้วยงี้