Last posted
Total of 1000 posts
กระทู้สำหรับพูดคุยนิยายที่ลงอยู่ในเว็บเด็กดี จะด่า จะวิจารณ์ จะอวยก็สามารถทำได้
คลังกระทู้เก่า
นิยายเด็กดี บทที่ 1 -- https://fanboi.ch/webnovel/2403/
นิยายเด็กดี บทที่ 2 -- https://fanboi.ch/webnovel/2703/
กุตั้งรอไว้ให้ เห็นว่ากระทู้เก่ามันจะเต็มแล้ว
เจิมมมมม
เราจะเริ่มที่อะไรกันดี
ขอนิยายดีดี๊สักเรื่องให้ติดตามอ่านให้พูดถึงได้บ้างสิวะ มีบ้างมั้ยตอนนี้
เรื่องนี้จบแล้วรีวิวด้วยนาจา
ศิษย์ข้าฯตอนล่าสุดกูเกือบสำลักน้ำตายตอนโฆษกประกาศเรียกนักกีฬาเข้าสนาม อยากหาคนแชร์ด้วย 5555555555
ม้า
>>5 กระทู้นี้สินายจ๋า
นิยายแปลนี่โม่งวิจารณ์แล้วไปถึงนักเขียนมั้ยวะ
เพิ่งเห็นปกเรื่องแฮกเกอร์ของรสิตา โม่งช่วยวิจารณ์หน่อยสิ นิยายแนวนี้กูไม่ถนัดว่ะ แต่เรื่องโรงเรียนของนักเขียนกูลองอ่านละ รู้สึกว่ามันขาดๆ เกินๆ ไงไม่รู้ว่ะ
ซูเหยา นี่อ่านแล้วรอว่าเมื่อไร เจ้ จะได้เอาคืน realm spirit สักที
เพราะแต่ละรอบ realm spirit จัดตัวเลือกได้โคตรกวน แถมบังคับเลือกให้ตลอด
ไปอ่านซูเหยามายี่สิบกว่าตอน ว่าจะรองานเสร็จ ทนไม่ไหว อ่านก่อน โคตรขำ ดีว่าระงับใจไว้ได้ไม่อ่านต่อ ไม่งั้นงานการคั่งค้าง ชอบนิยายแบบเนี้ย มุกไม่ต้องลึกล้ำอะไร เอาง่าย ๆ แต่ฮาแตก นี่ถ้าคนแปลแปลดีกว่านี้ จะขำกว่านี้อีกมากเลยนะ คนแปลยังเรียงคำไม่ดีพอ แต่ก็ขอบน้ำใจเขาละที่แปลให้อ่าน ช่างมีความมุมานะและใจดียิ่งนัก ไปโวตมาให้หนึ่งดอก
การที่มีคนเอางานไปตีพิมพ์ ไม่ได้หมายความว่าเก่งป่ะวะ แต่หมายความว่ามีคนสนใจจะลงทุนกับงานเขียนของใครสักคน เพราะ มัน น่า จะ ขาย ได้
นักเขียนคนไหนจากเด็กดีที่สามารถเรียกได้ว่าเก่งวะ
>>30 มันได้ตีพิมพ์เพราะติดท็อปเลยมีฐานคนอ่านเยอะสนพ.ก็กล้าเสี่ยง ลองไม่ติดท็อปมียอดแฟนคลับแค่พันกว่าหรือไม่ถึงพันสิมึง กูว่าเมจิกมันไม่แลหรอก ถ้าถามว่าเก่งไหม? กูว่าก็อยู่ในเกณฑ์ปานกลาง คือมันก็ดีกว่าพวกติดท็อปส่วนใหญ่ที่มีคำผิดเพียบและสำนวนการเขียนแม่งยังกะชีวิตนี้ไม่เคยเขียนเรียงความ แต่ยังไม่ดีถึงขั้นที่จะเรียกได้ว่าเป็นสุดยอดนิยายแฟนตาซี เพราะที่ขึ้นท็อปได้ก็เพราะช่วงนี้กระแสต่างโลกมาแรงคนอ่านเลยสนใจเยอะเท่านั้นแหละ และมีสำนวนการเขียนที่ดีพอจะไม่ทำให้กดปิดในห้าบทแรก ตามความเห็นกูนะ นิยายของท้องฟ้ายังดูมีระดับกว่านกฮูก แต่ไม่ค่อยดังเท่าเพราะมันเป็นแนวเกมออนไลน์ที่กระแสเริ่มซาลงแล้ว แต่อีกเรื่องหนึ่งที่เกี่ยวกับการปรุงยาก็ดีพอกันแหละ ที่คนอ่านไม่มากเท่าของนกฮูกคงเพราะมันเป็นนิยายนอกกระแส
ปล.ออกตัวไว้ก่อน กูไม่ใช่ติ่งท้องฟ้าหรือแอนตี้ฮูก ถึงจะไม่ค่อยชอบพวกแก๊งทะเล้นนี่เพราะกิ่งน้าและดราม่าการประกวด ที่บอกไปนี่คือตามเนื้อผ้าที่กูมองอย่างเป็นกลางแล้วในสายตากู
กูคือ>>27 ที่เอาเรื่องนกฮูกมาปล่อย กูไม่ได้สนใจดราม่าชั้นเลวของมันนะ แต่กูอ่านแล้วนิยายมันห่วยไม่โอว่ะ อ่านรู้เรื่องแต่งั้นๆต่างจากนิยายแฟนตาซีที่เคยพิมพ์ก่อนหน้านี้ ฝีมือไม่ถึงขั้นว่างั้นแหละอาศัยแค่เกาะกระแส ส่วนได้ตีพิมพ์แล้วบอกว่าเก่งก็แล้วแต่คิดนะโม่ง กูอ่านเองเป็นคิดเองได้นิยายมันต่ำกว่ามาตราฐานสำหรับกู นิยายของท้องฟ้าดีกว่าเยอะกูให้ผ่านแต่กูก็ไม่ได้ตามอ่านอยู่ดี หันไปอ่านนิยายย้อนอดีตจีนแล้วว่ะตอนนี้
เป็นนักเขียนอาชีพสมัยนี้ไม่จำเป็นว่าต้องเป็นคนเก่งแล้ว ก็ดูสภาพสำนักพิมพ์กับบรรณาธิการแต่ละแห่งสิ เห็นแล้วโตะใจโหมะเลย
ทำไมจู่ๆกูนึกถึงอีเด็มซ่าวะ 555 งานก็งั้นๆแต่ถึงขั้นมีเอาไปทำเป็นละครด้วยแม่ง...
>>36 มึงดูละครไทยส่วนใหญ่สิ อีเด็มซ่าก็ทำนองเดียวกัน ตรรกะวิบัติความสมเหตุสมผลไม่มี แค่มีฉากจิ้นๆ ฟินๆ ของคู่เอกเยอะๆ ให้ติ่งตามติดก็ขายได้หมดแหละ จะพระเอกข่มขืนนางเอกแล้วรอดคุก นางร้ายที่กลายเป็นบ้าหรือตายตอนจบ แค่คนดูมันฟินน้ำแตกเรตติ้งพุ่งกระฉูดก็จะมีละครทำนองนี้โผล่ออกมาเรื่อยๆ ไอ้ที่ดีมีสาระสมเหตุสมผลไม่ค่อยจะสนกัน ย่อยยากไปไม่สนุกด้วย
>>27 บรรทัดที่ 2 ของมึงกูให้เหรียญทองโอลิมปิกเลย
>>33-34 ในแง่หนึ่งมันเก่งเรื่องตามกระแสนะ ตอนแรกก็เขียนแนวออนไลน์แล้วติดท็อป นับว่าดีกว่าคนอื่นตอนนั้นพอควร คำผิดกับภาษาก็อย่างว่าละ มันไม่เคยพัฒนาอะไรเลย ยิ่งเขียนยาวๆ เนื้อเรื่องก็ยิ่งดิ่งเหว รู้สึกถึงแรงบันดาลใจเยอะพอตัว แต่ที่ทำให้กูเกลียดมันคือแคปเอาคนที่วิจารณ์มันมาให้สาวกรุมด่า สวะมาก
ส่วนท้องฟ้าเขียนดีกว่าจริง แต่ยิ่งมายิ่งประดิษฐ์ประดอยยืดยาด เขียนมาเป็น 10 หน้าแต่เนื้อเรื่องกระจึ๋งเดียว แทนที่จะมันแต่สนใจความไหลลื่นสวยงามของภาษาและสิ่งรอบข้าง มันควรเน้น what when who why how ให้ใหลเร็วกว่าเน็ต TOT มากกว่านี้หน่อย ดีที่มันใช้ time skip บ่อย ไม่งั้นเนื้อเรื่องของมันอีก 500 ตอนก็ไม่จบ อีกอย่าง ตอนนี้เวลาอ่านแล้วไม่รู้สึกเหมือนอ่าน summary เหมือนเรื่อง ALL แล้ว แต่ตัดน้ำไปหน่อยก็ดี โดยเฉพาะช่วงอาหารที่เลียนแบบการเขียน LN ของญี่ปุ่นมากไป
มึงกูอยากเขียนนิยายที่เซตติ้งมั่วๆ เนื้อเรื่องมั่วๆ แบบโลกแฟนตาซีชื่อฝรั่งจ๋าแต่ไปแดกหมูกระทะ พาดพิงหนังละครแบบมั่วๆซั่วๆ เอาฮาเนี่ย จะโดนด่าป่ะวะ
>>39 เขียนไปมึงอยากเขียนไรก็ทำไป มันจะไม่มีใครด่ามึงก็ต่อเมื่อไม่มีใครอ่าน ถ้ามีคนอ่านมึงเขียนดียังไงก็ต้องมีคนด่า จะมีคนด่ามากถ้ามึงเขียนเหี้ยแต่ติดท็อปแล้วเรื่องมาถึงโม่ง จะมีคนด่าวายป่วงถ้ามึงเสือกเอาเรื่องห่วยๆไปโฆษณาในบอร์ดนักเขียน มึงเขียนแล้วอยู่กับลูกหาบของมึงดีที่สุดนาจา
>>39
เขียนไป อยากเขียนก็เขียนไป จะไม่มีใครด่าเลยก็ต่อเมื่อไม่มีใครอ่านสักคน
ถ้ามีคนอ่านล่ะก็นะ เขียนดียังไงก็ต้องมีคนด่า แต่จะมีคนด่ามาก ถ้าเขียนแย่แล้วติดท็อปและเรื่องจะมาถึงโม่งแน่
อีกอย่าง จะมีคนด่าฉิบหายถ้าดันเอาเรื่องห่วยๆไปโฆษณาในบอร์ดนักเขียน
เขียนแล้วอยู่กับลูกหาบตัวเองดีที่สุดนะจ้ะ
โม่งแตกไหม?
http://writer.dek-d.com/thewayyoulie/story/view.php?id=1400433
กุจะทำไงให้มันหยุดปั้มวะไอสัส เยดแหม่ ขยันขึ้นหน้า1ชิบหาย มี 19.10%ด้วยไอสัส
กุลงถูกบอร์ดปะวะ
โหวตต่ำไปสิ กูทำกับทุกเรื่องที่กูรำคาญ
เออ เพิ่งเห็นคลินิกนักเขียนเดือนนี้ นกฮูกเป็นหมอแนะนำฉากคอมเมดี้ว่ะ กูไม่ค่อยมีเวลาไปไล่อ่านนิยายมัน(และทุกเรื่องในตอนนี้ เพราะเวลาว่างกูไม่พอ;w;) อยากรู้ว่านิยายมันฮาจริงดิ เห็น WM รีวิวซะหรูเลย โม่งไหนเคยอ่านช่วยวิจารณ์ให้ฟังหน่อยสิ
กูโม่งอารีนะ อยากลองเขียนวิจารณ์นิยายอีกสักครั้งว่ะ ใครว่างๆช่วยหานิยายมาแปะให้ลองวิจารณ์ดูหน่อยนะ
แต่กูเบื่อหมวดแฟนตาซีแล้วอะ ขอตั้งกติกาหน่อยแล้วกันว่าไม่เอาหมวดแฟนตาซี และที่เหมือนเดิมคือกูไม่ถนัดนิยายรัก นิยายสืบสวน นิยายผี ที่เหลือใครมีเรื่องไหนอยากลองให้วิจารณ์ก็ลองแปะมาได้เลย จะเนียนเอานิยายตัวเองมาก็ได้ไม่ว่ากัน
อ้อ ต้องใส่กติกาอีกข้อนึง นิยายที่เอามาแปะอยากจะได้แบบลับแลๆแต่ดูมีทรงหน่อยๆ ก็ขอกำหนดไว้เลยแล้วกันว่านิยายเรื่องนั้นจะมีกี่ตอนก็ได้ แต่จำนวนคอมเมนต์ต้องน้อยกว่าจำนวนตอนที่นิยายเรื่องนั้นมี โอเคไหมคะ
เอ๊ะ นิยายแปลเรื่องเมียอ๋องสุดที่รักกับเรื่ององค์ชายจินคลั่งรักนี่มันเนื้อหาคล้ายๆกันเลยป่ะวะ ปมนางเอกเป็นลูกสาวที่กากแต่จริงๆนางเทพพก็ใช่ พ่อไม่รักก็ใช่ พี่สาวอิจฉาก็ใช่ คู่หมั้นเดียดฉันท์ก็ใช่ เส้นเรื่องแม่งยังเขียนตามไทม์ไลน์เดียวกันเลย
>>48 เม้นกับตอนเท่ากันรับป่ะ
http://writer.dek-d.com/love_samoyed/story/view.php?id=1422748 เม้น5 ตอน5
http://writer.dek-d.com/ct11359/story/view.php?id=1471775 เม้น0 ตอน7
http://writer.dek-d.com/nukrob/story/view.php?id=1308156 เม้น4 ตอน47
http://writer.dek-d.com/nopanopaa/story/view.php?id=1304222 เม้น14 ตอน31
http://writer.dek-d.com/Zyzar/story/view.php?id=1493877 เม้น1 ตอน6
http://writer.dek-d.com/askingkiller/story/view.php?id=1457988 เม้น7 ตอน15
กูโม่งMystery99ที่เคยคุยกับมึงกับโม่งฮิในแชทเมื่อครั้งกระโน้นเอง เรื่องพวกนี้กูสุ่มมาจากอัพล่าสุด มึงลองดูละกันนะอารี
>>50 เรื่องแรกขอข้ามนาจา เพราะไม่เข้าเงื่อนไขอะ แอบเสียดายอยู่เหมือนกันเพราะลองเปิดไปดูแล้วก็น่ารักดี
เรื่อง : Desiderium Foro - ตลาดปรารถนา
link : http://writer.dek-d.com/ct11359/story/view.php?id=1471775
จำนวน : 7 ตอน (รวมบทนำ)
สถานะ : ยังไม่จบ
คำนิยามสั้นๆ สำหรับนิยายเรื่องนี้ "เนื้อเรื่อง(เหมือนจะ)ดี แต่ปัญหา(สำคัญ)อยู่ที่การเล่าเรื่อง"
ต้องสารภาพก่อนว่าห่างหายไปจากการอ่านนิยายเด็กดีค่อนข้างนานเหมือนกัน ในตอนแรกที่เข้ามาสัมผัสเรื่องนี้ก็คิดได้ว่า เออ มันก็เข้าท่าเหมือนกันนะ ดูมีความเป็นแฟนตาซี ดูมีการเซ็ตธีมที่กลมกล่อม แต่พอเข้ามาเจอการบรรยายเท่านั้นล่ะ อื้อหือ สารภาพว่าอ่านไม่จบจ้า
7 ตอน 0 คอมเมนต์ไม่ได้มาเล่นๆนะพี่จะบอกให้ เหตุที่มันเป็นแบบนี้เพราะว่าคนอ่าน(ส่วนใหญ่เป็นเด็กๆ) มันอ่านไม่รู้เรื่องไง การใช้คำซ้อนคำมีมาก พยายามประดิษฐ์ภาษาจนคนอ่านงงได้ แทนที่จะได้รับคำชมว่าภาษาสวยกลับกลายเป็นโดนด่าว่ามึงเขียนเหี้ยอะไรเนี่ยกูอ่านไม่รู้เรื่องแทน เพื่อทดสอบว่ากูคิดไปเองรึเปล่า เราจะขอคัดบางส่วนของเนื้อหามาให้อ่านกัน
"ท้องฟ้าราตรีอันแสนสงัดประดับประดาด้วยเหล่าดวงดาวฉายชัดโดดเด่นในสายตาของเด็กสาวผู้หนึ่งซึ่งกำลังเอนกายพักพิงริมราวสะพานอยู่ ดวงตาสีฟ้าครามงามอ่อนจางเบื้องขวาทอดมองผ่านสายธารารินผ่านพลางเอนตัวก้มลงจ้องมองเข้าใกล้ จนมองเห็นเงาสะท้อนผ่านของตนอย่างเด่นชัด"
wtf
บทบรรยายดังกล่าวเป็นบทบรรยายแรกในบทนำของเรื่อง สารภาพตรงๆว่าถ้ากูไม่ได้ต้องการที่จะเอามันมาวิจารณ์ล่ะก็ กูก็คงปิดแม่งไปตั้งแต่ยังอ่านประโยคนี้ไม่จบแล้ว และจากการที่ฝืนอ่านต่อไปก็ปรากฎว่าแม่งใช้การบรรยายเวิ่นเว้อแบบนี้ตลอดจนกูเข้าใจแล้วว่าไอ้พวกนักอ่านที่บอกว่าเห็นคนเขียนภาษาสวยแล้วปวดหัวเนี่ยมันเป็นยังไง
สำหรับเนื้อเรื่องเท่าที่อ่าน(และเท่าที่ความสามารถในการแปลไทยเป็นไทยของกูจะมี)นั้น สามารถสรุปได้ดังนี้ (อ่านได้แค่ 2 บท บทนำและบทแรก)
มีโลกอยู่ใบหนึ่ง ซึ่งคิดว่าไม่ใช่โลกใบเดียวกับที่เราอยู่นี่ เซ็ตธีมออกมาประมาณยุคไหนนี่ตอบยาก ตอนแรกที่อ่านรู้สึกเหมือนว่าจะเป็น belle epoque แต่คิดดูดีๆแล้วก็ไม่น่าจะใช่อีก เอาเป็นว่าอย่าไปสนใจแม่งเลย ในโลกใบนี้ก็มีคนอยู่หลายเผ่าพันธุ์ และมีตลาดแห่งหนึ่งซึ่งลึกลับมาก ใบ้ๆมาว่าเป็นตลาดที่มีทุกอย่างที่ต้องการ ใครๆก็อยากจะมาที่นี่ เรียกที่แห่งนี้ว่า ตลาดปรารถนา
เรื่องเปิดขึ้นมาก็อีตรงที่มีผู้หญิงคนนึงนั่งพิงราวสะพานอยู่นั่นล่ะ แล้วก็มีผู้หญิงอีกคนโผล่มาคุยกัน (ชื่อฟาเลนเซียกับเอนโต้เหี้ยไรสักอย่าง จำยากสัส ช่างแม่ง) ผู้หญิงคนที่มาทีหลังเนี่ยก็บ่นว่า "เกท" (กูมองว่าน่าจะประมาณจุดวาร์ป) ส่งเขามาผิดที่อีกแล้ว มันต้องมีปัญหาอะไรแน่ๆ คนมาใหม่ก็เลยถามผู้หญิงพิงสะพานว่าวันนี้ใครแม่งทำหน้าที่คุมเกทวะสัส ผญ.พิงสะพานก็เลยบอกว่าฮาเดรียนมั้ง
ฉากก็ตัดไปที่ไอ้ฮาเดรียนที่ทำงานหนักมาก กองเอกสารพะเนินท่วมหัว ทำงานไปทำงานมาก็วูบน็อคหล่นลงไปกองกับพื้น ฟื้นขึ้นมาก็ทำงานต่อ บ่นๆว่าเนี่ยไอ้สัส เกทแม่งเสียเนี่ยกูยังไม่ได้แก้เลย บลาๆ จากนั้นก็มีคนสองคนบุกเข้ามาในห้องทำงาน เป็นคนรู้จักของฮาเดรียนเอง ผู้บุกรุกก็บอกว่าเนี่ยไอ้สัสจะเช้าละ ตลาดแม่งจะเปิดอยู่ละมึงทำเหี้ยไรอยู่ทำไมเกทยังซ่อมไม่เสร็จ
แล้วก็เริ่มบทที่หนึ่ง เล่าถึงตลาดปารถนาว่าใครๆก็อยากมา ต้องต่อคิวขึ้นเรือกันไป เรื่องก็เปิดตัวคนสามคน คนนึงเป็นวิญญาณชื่อรินหฟกสดเ่าฟสหทดหก่กฟ เหี้ยอะไรสักอย่าง ยาวสัส แต่ในเรื่องเรียกแค่ว่าริน แล้วก็ยังมีสาวผมทองคนนึงชื่ออะไรจำไม่ได้ แล้วก็อีกคนนึงเป็นใบ้(รึเปล่า?) เป็นนักช่างภาพที่ชอบถ่ายรูป และไม่พูดอะไรเลย ได้แต่เขียนเป็นตัวหนังสือให้คนอื่นอ่าน เรื่องก็ตัดฉากไปที่คนอีกคนหนึ่งที่ประมาณเป็นคนใหญ่คนโต แต่กฎของตลาดก็คือคนเท่าเทียมกันหมด แม่งก็เลยต้องมาต่อคิวเหมือนกับคนอื่น แม่งก็พล่ามไปว่าน่ารำคาญสัส ทำไมกูต้องมารอคิวกับไอ้คนพวกนี้ด้วย แล้วก็เล่าไปว่าอีตาคนใหญ่คนโตคนนี้เนี่ยต้องการไปหาซื้ออะไรสักอย่างในตลาดเพื่อให้ความปรารถนาของตัวเองสำเร็จ
ต่อไปเป็นการให้คะแนน
ต่อจาก >>51 ให้คะแนนเรื่อง Desiderium Foro - ตลาดปรารถนา
คำผิด : แทบไม่พบ คือดีย์ ดีย์จีจี แต่ก็ยังพอเห็นการพิมพ์ตกหล่น พิมพ์เกินมาบ้างบางครั้ง สำหรับคะแนนในส่วนนี้ขอใจดีให้ไปก่อนเลย 8/10
การบรรยาย : อันนี้คิดหนักมากๆว่าจะให้คะแนนยังไงดี จากการอ่านงานของคนเขียนคนนี้เนี่ยพอจะอนุมานได้ว่าเขา(หรือเธอ) เป็นคนที่อ่านหนังสือมาเยอะ (คลังคำศัพท์ถึงได้เยอะ) แถมยังมีความสามารถในการผูกและเขียนเรื่องด้วย แต่บางทีอาจเป็นเพราะไม่ค่อยมีใครคอยตรวจแก้งานให้ก็เลยออกมาในรูปแบบที่ดูสวย แต่มึนๆงงๆอ่านแทบไม่รู้เรื่องชวนปิดเช่นนี้ กูให้ 3 คะแนนสำหรับการใช้ศัพท์แสงที่น่าสนใจ 1 คะแนนสำหรับการบรรยายฉากและตัวละคร แถมอีก 1 คะแนนในฐานะที่เป็นเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน รวมในส่วนนี้ 5/10 คะแนน
ตัวละคร : อ่านไปได้แค่นิดเดียวเลยยังไม่สามารถมองเห็นได้ถึงการพัฒนาและมิติของตัวละครเท่าไหร่ แต่ก็ยังได้กลิ่นอายของความเป็นอนิเมะญี่ปุ่นอยู่บ้าง การที่ตัวละครแต่ละตัวมีคาแร็กเตอร์ที่ชัดก็ถือว่าทำได้ดี ถึงแม้ว่าตัวละครจะมีเยอะแต่ๆละตัวก็มีลักษณะเฉพาะที่ทำให้คนอ่านจำได้ว่าใครเป็นใคร ถึงแม้บทบรรยายและชื่อที่สุดแสนจะพิสดารจะคอยทำลายมันอยู่เนืองๆก็ตาม ให้ 6/10 ค่ะ
เนื้อเรื่อง : อ่านแทบไม่รู้เรื่อง เป็นเรื่องที่น่าเสียดายมากจริงๆสำหรับนิยายเรื่องนี้ เพราะถ้าแก้เรื่องการบรรยายแล้วคิดว่าน่าจะทำให้อ่านไหลลื่นขึ้นและเข้าถึงเนื้อเรื่องได้มากกว่านี้ ถ้าถามว่าอ่านไม่รู้เรื่องแล้วจะมาบอกว่าเนื้อเรื่องดีได้ยังไงก็คงต้องเปรียบเทียบประมาณว่า กูก็ฟังเพลงภาษาสเปนไม่ออกหรอก แต่จังหวะแม่งก็ตื๊ดๆโดนใจดี ถ้ามีซับไตเติ้ลภาษาอังกฤษให้สักหน่อยก็น่าจะเข้าใจเนื้อหาของเพลงได้ดี เผลอๆอาจติดบิลบอร์ดก็เป็นได้ ให้ 4/10 คะแนน
สรุปผล 23/40 ก็ถือว่าผ่านเกณฑ์นาจา ปรบมือๆ อยากจะให้คนเขียนพัฒนางานเขียนให้ดียิ่งๆขึ้นไปอีก เซ็ตธีมได้โอเคแล้ว ปัญหาคือการบรรยายที่จะต้องลดความเยอะลงบ้าง หันไปเน้นถึงความกระชับ+ความสวยงามทางภาษา เท่านี้ก็โอละจ้า
อา... กูแอบคิดถึงตัวเองสมัยก่อนชอบกล เมื่อก่อนกูว่ากูเขียนลื่นจนแทบยืดเยื้อคล้ายๆแบบนี้เลยแหละ แต่โตขึ้นก็ชักห่างๆงานเขียนไปนาน กลับมาเขียนอีกทีก็เขียนแทบไม่ค่อยออก บรรยายเวิ่นเว้อแบบนั้นไม่ไหวแล้วว่ะ 555 /เข้าเรื่อง กูอ่านบทนำแค่ไม่กี่บรรทัดก็ไม่ไหวแล้วว่ะ อ่านเรื่องย่อนี่น่าสนใจนะแต่แค่บรรยายเด็กสาวปิดตาข้างเดียวกำลังยืนพิงสะพาน แล้วชะโงกหน้าพยายามเอามือจุ่มน้ำ กูก็เหนื่อยแล้วว่ะ
มาลุกขึ้นยืนปรบมือให้โม่งอารี ท่านช่างมีความกล้าหาญและอารีสมชื่อ เราเคยคิดจะอ่านงานในเด็กดีแบบสุ่ม ๆ เอา อ่านทั้งที่มันไม่ดี แต่อ่านเพื่อให้รู้ว่าคนเขียนอยากบอกอะไร แต่ทนไม่ไหวจีย์จีย์ ทั้งคำผิด ทั้งบรรยายไม่รู้เรื่อง ทั้งศัพท์แสงที่พยายามใส่ให้สวยงาม เข้าใจนะว่าเด็กเขียน หรือถ้าไม่เด็กก็มือใหม่มาก ๆ แต่มีความอารีไม่พอที่จะอ่าน ต้องรามือไป รออ่านโม่งอารีรีวิวเอาดีกว่า 555
เรื่อง : เมืองแนวตั้งโครงสร้างประหลาด ผู้คนไม่มีวันตาย กับเด็กชาย
link : http://writer.dek-d.com/Zyzar/story/view.php?id=1493877
จำนวน : 6 ตอน (รวมบทนำ)
สถานะ : ยังไม่จบ
มีความประทับใจ รู้สึกปลาบปลื้มมากที่ได้อ่าน คิดว่าเป็นไข่มุกเม็ดงามใต้ท้องทะเลทีเดียว (ว่าไปนั่น)
ทีแรกคิดว่าจะอ่านเรียงตามเรื่องที่ >>50 แนะนำ แต่เผอิญว่า 2 เรื่องก่อนหน้ามันเป็นเรื่องยาว(มาก) ก็เลยคิดว่าเอาไว้อ่านทีหลังแล้วกัน ขออ่านเรื่องสั้นๆก่อน อื้ม ไม่ผิดหวังนะ
เรื่องนี้เซ็ตธีมเป็นโลกในยุคอนาคต หลังจากที่โลกเกิดภัยพิบัติอะไรบางอย่าง ทำให้แผ่นดินแยกออกจากกันกลายเป็นทวีปเล็กๆ 100 ทวีป คนที่เหลือรอดก็เลยต้องสร้างอารยธรรมใหม่โดยใช้พื้นที่ๆมีอยู่อย่างจำกัด ก็เลยกลายเป็นเมืองที่มีแต่ตึกสูงระฟ้าเต็มไปหมด แถมอารยธรรมเก่าที่เคยมีอยู่ก็ไม่ได้หายไปเฉยๆ ยังคงเหลือองค์ความรูไว้ให้คนยุคหลังได้ต่อยอดจนสามารถคิดค้นยาอายุวัฒนะขึ้นมาได้ ทำให้คนเราไม่ป่วยไม่แก่ไม่ตายอีกต่อไปแล้ว
แต่ก็ใช่ว่าทุกคนจะได้รับสิทธิ์นั้น การอยู่บนเมืองสูงระฟ้า มีชีวิตที่เป็นอมตะนั้นถูกจำกัดให้เป็นสิทธิพิเศษเฉพาะคนรวยและชนชั้นนำเท่านั้น คนชนชั้นล่างก็ยังคงเจ็บตายได้ตามปกติ และพวกคนจนก็ไม่มีสิทธิที่จะได้อาศัยอยู่ในตึกสูง แต่ต้องอยู่ในเมืองข้างล่างที่ถูกตึกบดบังแสงอาทิตย์ไปจนหมด เรียกที่นั่นว่า "สลัมนคร" อันอึมครึมน่าหม่นหมอง
เรื่องเปิดตัวมาได้น่าสนใจ เป็นฉากของชายคนหนึ่งที่กำลังกระโดดปีนป่ายไปตามตึกสูง เข้าไปในท่อแห่งหนึ่งซึ่งเชื่อมเข้าไปสูงบ้านลอยฟ้าหลังหนึ่งซึ่งอยู่บนยอดตึกที่สูงที่สุดของเมือง ชายนักกระโดดคนนั้นเป็นคนแก่(แต่หน้าเด็กเพราะยาอายุวัฒนะ) ชื่ออะไรลืมไปแล้ว เรียกว่าไอ้หงอกก็แล้วกัน บ้านที่ไอ้หงอกเข้ามานี่เป็นบ้านของอัจฉริยะนักประดิษฐ์ผู้มีประวัติอันน่าขมขื่นคนหนึ่ง นักประดิษฐ์อายุ 18 ปีคนนั้นชื่อว่า "ซา" ตอนอายุ 5 ขวบ พ่อแม่ปู่ย่ารวมทั้งคนในครอบครัวของซา (ที่รวยมากๆ) ถูกฆ่าอย่างเป็นปริศนา (ตายได้ยังไงในเมื่อกินยาอายุวัฒนะแล้ว) ทำให้ซากลายเป็นเด็กที่กลัวโลกภายนอก เลยเรียนหนังสือด้วยตัวเองอยู่ในบ้าน และประดิษฐ์ของล้ำๆใช้เองอยู่เสมอ โดยมีอีตาหัวหงอกนี่มาแวะเวียนมาเยี่ยมเยือนเป็นเพื่อนกันตั้งแต่ครอบครัวของเขาถูกฆ่าตาย
ซามีน้องสาวบุญธรรมอยู่คนหนึ่งชื่อ "เฟย์" เฟย์เป็นเด็กกำพร้า โตขึ้นมาในสลัม และไม่ได้รับยาอายุวัฒนะ(ยาตัวนี้ต้องรีบให้ตั้งแต่แรกเกิด ไม่งั้นก็ไม่ได้ผล) ซารับเฟย์มาเลี้ยงตอนเฟย์อายุ 5 ขวบ (ตอนนั้นซาอายุ 8 ขวบ ไอ้เหี้ย เอามาเลี้ยงได้ไงวะ) เรื่องเริ่มต้นขึ้นจากการที่จู่ๆ เฟย์ในวัย 16 ปีก็มาบอกพี่ชายว่าจะแต่งงาน แต่กลับไม่บอกอะไรซาเกี่ยวกับผู้ชายที่จะแต่งงานด้วยเลย บอกแค่ว่าเดี๋ยววันรุ่งขึ้นจะพาว่าที่สามีมาให้รู้จัก
ปรากฎว่าเช้าวันรุ่งขึ้นนั่นเองที่ซากับไอ้หงอกมาพบว่าเฟย์หายตัวไปอย่างปริศนา ไม่สามารถติดต่อได้ อุปกรณ์ตามตัวที่ซาแอบเอาไปติดไว้ก็ถูกถอดทิ้ง ซาไม่มีทางเลือกจึงจำต้องประดิษฐ์แมลงกลขึ้นฝูงหนึ่ง โดยที่แมลงกลพวกนี้ได้รับตัวอย่างดีเอ็นเอของเฟย์(จากเส้นผมที่หล่นอยู่ในห้อง) ซาได้ปล่อยแมลงพวกนี้ไปทั่วเมือง หากแมลงเจอเฟย์ มันก็จะส่งสัญญาณมาให้ทราบ ซึ่งการกระทำแบบนี้ของซาผิดกฎหมาย เพราะสิ่งประดิษฐ์ทุกชนิดจำเป็นที่จะต้องนำไปจดทะเบียนก่อนจึงจะสามารถใช้งานได้ (แต่ก็ไม่มีทางเลือก เพราะขั้นตอนการจดทะเบียนต้องใช้เวลาร่วมสัปดาห์)
ปรากฎว่าแมลงหาเฟย์ไม่เจอ ไอ้หงอกก็ช่วยลงไปตามหาถึงในสลัมนครแล้วก็ไม่พบ เลยตั้งสมมติฐานว่าเฟย์ต้องไม่ได้อยู่ในเมืองนี้แล้วแน่ๆ ขณะที่คนทั้งสองกำลังงงกันอยู่นั้น ซาก็ได้รับหมายเรียกจากทางตำรวจให้ไปรายงานตัวเนื่องจากทำผิดกฎหมาย ไอ้หงอกพยายามเตือนซาว่าไม่ควรไป แต่ซาก็บอกว่ามันไม่มีทางเลือก จะให้ทำไงล่ะไอ้สัส ก็แม่งเรียกกูอะ เมื่อซาออกจากบ้าน ตำรวจก็เข้ามาเชิญตัวซาทันที แล้วก็แจ้งข้อกล่าวหาว่าทำการโจรกรรมข้อมูลของรัฐ ซางงแตกเพราะนึกว่าโดนจับเรื่องสิ่งประดิษฐ์ ซาโดนจับขังอย่างไม่เป็นธรรม (ไม่มีทนาย ไม่ให้แก้ตัว) ติดคุกอยู่พักหนึ่งไอ้หงอกก็ปลอมตัวเข้ามาช่วย กลับไปเตรียมข้าวของที่บ้านเพื่อหลบหนี ตำรวจตามมาถึงบ้านแต่สองคนนั้นก็ไหวตัวทัน ปิดระบบทั้งหมดของบ้าน เซฟข้อมูลที่สำคัญ แล้วหนีลงไปยังสลัมนครเบื้องล่าง
จบทั้ง 6 ตอน ต่อไปเป็นการให้คะแนน
>>56 ให้คะแนนเรื่อง เมืองแนวตั้งโครงสร้างประหลาด ผู้คนไม่มีวันตาย กับเด็กชาย
คำผิด : ไม่พบคำผิดแบบจังๆ หรืออาจเขียนได้ลื่นจนเผลอมองข้ามไป การพิมพ์ตกหล่นแทบไม่มี ถ้าจะให้จับผิดแบบจริงจังเพราะไม่อยากให้ใครได้คะแนนเต็มล่ะก็คงต้องไปจับผิดเรื่องการใช้เสียงอุทาน "อือ อึม อื้ม" อะไรแบบนี้ ซึ่งเห็นว่าไร้สาระมากที่จะต้องจับผิด แต่กูไม่อยากให้เต็มอะใครจะทำไม เอาไป 9/10
การบรรยาย : เรียบๆ รวบรัด ได้ใจความ เข้าถึงความงามของภาษา มีลูกเล่นบ้างพองาม อ่านรวดเดียวเข้าใจ มองเห็นสภาพแวดล้อมของโลกที่เซ็ตขึ้นมาใหม่ได้อย่างชัดเจน ขอชื่นชมมากๆในส่วนนี้ ถ้าจะให้ตินิดหน่อยก็คงเป็นเรื่องของการตัดประโยคที่มากจนเกินควร ทำให้ทั้งเรื่องมีแต่บทบรรยายสั้นๆขาดออกจากกัน ทั้งๆที่สามารถนำเรื่องเหล่านั้นมาร้อยเรียงให้อยู่ในย่อหน้าเดียวกันได้ แต่ยังไงก็คือดีย์ ให้ 8.5/10
ตัวละคร : ตัวละครมีความชัดเจนในบทบาทของตัวเอง และยังมีการพัฒนาบุคลิกไปตามอารมณ์และสถานการณ์ เราจะเห็นซาที่รักน้องสาว ทั้งๆที่ตัวเองไม่ชอบออกมาเจอผู้คนข้างนอกเพราะมีความหลังฝังในอดีต แต่ซาก็ยังอุตสาห์ออกมาจากตึกเพื่อตามหาเพื่อนๆของเฟย์เพื่อสอบถาม และดูเหมือนว่าจะมีการพัฒนาไปเรื่อยๆ อย่างเช่นตัวละครไอ้หงอกที่จู่ๆก็โผล่มาจากไหนไม่รู้ตอนที่ครอบครัวซาถูกฆ่า ไอ้ตัวละครนี้ก็น่าจะกลายมาเป็นคีย์แมนที่กุมความลับสำคัญที่จะถูกเปิดเผยในอนาคตแน่ๆ ให้ 8.5/10 หักคะแนนส่วนที่ตั้งชื่อคนออกมาไม่เป็นภาษาคนแล้วกัน ขัดใจ
เนื้อเรื่อง : ไม่ใช่ความใหม่ อ่านดูก็รู้สึกได้ถึงกลิ่นอายของการยำอะไรหลายๆอย่างเข้ามาไว้ในโลกแห่งนี้ แต่ก็น่าสนใจทีเดียวสำหรับการออกเดินทางผจญภัยเพื่อตามหาน้องสาวบุญธรรมในโลกที่ทวีปถูกแยกออกจากกันด้วยมหาสมุทร และเมืองถูกแยกออกจากกันด้วยชนชั้นทางสังคม สิ่งที่ตงิดๆใจมีอยู่ด้วยกัน 3 เรื่องใหญ่ๆ 1.ตอนครอบครัวของซาตาย ทำไมซาแม่งอยู่ตัวคนเดียวได้ ไม่มีคนมารับเลี้ยง ส่งไปอยู่บ้านเด็กกำพร้า มีผู้แทนโดยธรรมมาดูแลมรดกอะไรสักหน่อยเหรอ 2. ตอนซารับเฟย์มาเลี้ยง ซาอายุแค่ 8 ขวบ wtf มึงไปจดทะเบียนรับเลี้ยงกันมาได้ยังไงวะ เตี้ยอุ้มค่อมเรอะ 3. ซาพูดทำนองว่ากฎหมายของเมืองศักดิ์สิทธิ์และเข้มแข็งมาก แต่แม่งเสือกจับคนมั่วซั่ว จับมั่วซั่วไม่พอ อาจเนียนว่ามีคนบงการก็ได้ แต่ระบบยุติธรรมโลกไหนที่ให้จำเลยไปหาข้อหักล้างมาด้วยตัวเองวะ ทั้งๆที่แม่งดูยังไงก็เป็นการใส่ความ (ข้อมูลมึงโดนขโมยเมื่อ 20 ปีก่อน แต่ไอ้ซาแม่งอายุ 18 นะเฮ้ย) แถมทนายก็ไม่มี โดนขังเดี่ยวไม่มีกำหนดเวลาขึ้นศาลด้วย wtf อีกละ ให้ 7/10
สรุปคะแนน 35/40 ยอดเยี่ยมมากนาจา จะรอติดตามตอนต่อไป หวังว่าจะสามารถรักษามาตรฐานแบบนี้ได้เรื่อยๆนะคะ
เรื่อง : Zero Man : บุรุษท้องนภา
link : http://writer.dek-d.com/askingkiller/story/view.php?id=1457988
จำนวน : 15 ตอน
สถานะ : ยังไม่จบ
ปกติไม่ค่อยได้อ่านนิยายสงครามเท่าใดนัก และก็ไม่ได้ชื่นชอบอะไรในวัฒนธรรมญี่ปุ่นเป็นพิเศษ ยังดีที่พอจะมีความรู้เกี่ยวกับสงครามโลกครั้งที่ 2 อยู่บ้าง ไม่เช่นนั้นคงทนอ่านจนจบไม่ได้เป็นแน่
โลกในนิยายเรื่องนี้คือโลกจริงของเราใน ค.ศ. 2060 ประเทศญี่ปุ่น มีชายคนหนึ่งชื่อฮารุกิ เขาไม่ใช่คนธรรมดาแต่เป็นคนที่มีอายุยืนยาวมากว่า 800 ปีแล้ว ด้วยพลังห่าอะไรสักอย่างที่เรื่องยังไม่บอกหรือกูอ่านไม่เข้าใจเองก็ไม่ทราบ นายฮารุกิคนนี้เป็นซุปเปอร์ฮีโร่ คือนอกจากจะไม่มีวันตายแล้วยังสามารถแปลงร่างเป็นเครื่องบินรบซีโร่ได้อีกด้วย ฮารุกิใช้พลังของตัวเองกำจัดคนพาลอภิบาลคนดีจนชาวญี่ปุ่นแซ่ซ้องเขาว่าเป็น "ซีโร่แมน"
เรื่องของฮารุกิก็เป็นการเล่าสลับกันระหว่างโลกปัจจุบันกับโลกในอดีตแต่ละช่วง คือนายฮารุกิคนนี้เดิมเป็นซามูไรเก่าตั้งแต่สมัยปี 1200 คนเขียนแม่งก็ยัดข้อมูลประวัติศาสตร์เข้ามาตลอดๆ ก็เล่าประมาณว่าญี่ปุ่นนี่เลวร้าย ทำเพื่อนบ้านเอาไว้มากตั้งแต่ยุคก่อนโน้น จนมาถึงสงครามโลกครั้งที่ 2 ไอ้ฮารุกิก็ไปรบที่นานกิง แต่เป็นคนดี เลยทำให้มีปัญหากับพวกนายทหารคนอื่น จากนั้นก็เลยย้ายไปเป็นทหารเรือ เลยได้วิชาแปลงเป็นซีโร่มา(ยังไงวะ?)
ปูเรื่องมาจนถึงตอนนี้ก็ย้อนกลับไปในโลกปัจจุบัน กลายเป็นว่าการปรากฎตัวออกมาของซีโร่แมนแม่งทำให้ประเทศเพื่อนบ้านอย่างจีนและเกาหลีมันเดือด เหมือนย้ำเตือนถึงแผลเก่าสมัยสงครามโลก มีการออกมาประท้วง จนสุดท้ายแม่งก็ลุกลามกลายมาเป็นกลุ่มที่ชื่อว่า พีชอเวคเค่น (peace awaken) เป็นกลุ่มเกลียดญี่ปุ่นอย่างสุดโต่ง ซึ่งมีเป้าหมายที่จะทำลายญี่ปุ่น และใครก็ตามที่เป็นมิตรกับญี่ปุ่น หรือเป็นมิตรกับซีโร่แมน
คือเรื่องก็กลับกลายเป็นว่า แทนที่ไอ้กลุ่มพีชอเวคเค่นแม่งจะแค่มีปัญหากับญี่ปุ่น แม่งเสือกพาลไปมีปัญหากับทุกคนที่ไม่ใช่พวกตัวเอง คือมีปัญหากับคนจีน คนเกาหลีที่ไม่ได้ออกมาต่อต้านซีโร่แมนด้วย ญี่ปุ่น จีน เกาหลีเลยจับมือกัน ร่วมกับความช่วยเหลือของอเมริกาเพื่อต่อสู้กับพวกพีชอเวคเค่น และฮารุกิหรือซีโร่แมนก็เข้ามาช่วยในการต่อสู้ด้วย
จบเนื้อหาเท่าที่มี ต่อไปเป็นการให้คะแนน
>>65 ให้คะแนนเรื่อง Zero Man : บุรุษท้องนภา
คำผิด : มีคำผิดอยู่พอสมควร เป็นทั้งการพิมพ์ตกและการสะกดคำผิด ไม่รู้จะยกตัวอย่างยังไงดี เอาเป็นว่าพิมพ์ผิดพิมพ์ตกหล่นเหมือนๆกับนิยายเด็กดีที่พบได้ทั่วไป ให้ 6/10 แล้วกัน
การบรรยาย : สิ่งที่แย่ไม่ใช่การบรรยาย แต่มันคือการที่แม่งเขียนติดกันเป็นพรืดโดยแทบไม่เคาะย่อหน้า คนเขียนเรื่องนี้มันคือขั้วตรงข้ามของคนที่เขียนเรื่องเมืองแนวตั้งที่เพิ่งรีวิวไปโดยแท้ ไอ้ห่า ดีนะที่มันยังพิมพ์พอเป็นภาษาคนเลยอ่านรู้เรื่อง ไม่งั้นกูปิดแม่งไปแล้ว ให้ 6/10 และกัน ใจดี
ตัวละคร : ขาดความสมจริงอย่างถึงที่สุด คือเท่าที่อ่านยังจับใจความไม่ได้เลยว่าทำไมไอ้ฮารุกิแม่งถึงเป็นอมตะ แล้วต่อให้แม่งเป็นอมตะ ทำไมมันถึงแปลงร่างเป็นเครื่องบินซีโร่ได้ แล้วถ้ามันแปลงเป็นเครื่องบินซีโร่ได้ มันจะสามารถแปลงเป็นโบอิ่ง 747 แอร์บัส A380 อะไรแบบนี้ได้รึเปล่าวะ คือกูรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าไอ้คนเขียนแม่งเป็นติ่งเครื่องบินรบ เลยทู่ซี้ให้พระเอกแปลงร่างเป็นซีโร่ได้ ตัวละครอื่นก็ดูจืดชืดเบาบาง ตัวที่เหมือนจะปั้นมาให้เป็นนางเอกก็โครตแบน(มิตินะ ไม่ใช่นม) ตัวโกงแม่งก็มีแต่กูเกลียดมึงซีโร่ กูเกลียดญี่ปุ่น กูจะทำลายคนใกล้ตัวมึงให้หมด คือเหมือนกับว่าเรื่องนี้แม่งปูมาให้ไอ้ซีโร่แมนโชว์เทพอย่างเดียวอะ ไอ้พวกพีชอเวคเค่นแม่งก็รู้ว่าซีโร่แมนเป็นอมตะ ทำไมมันไม่คิดหาวิธีอื่นในการจัดการ แทนที่จะมามัวเสียเวลายิงใส่กันตู้มต้ามให้ชาวบ้านชาวช่องเขาต้องเดือดร้อนไปด้วยวะ ให้ 5/10
เนื้อเรื่อง : ก็ตามที่ได้เขียนๆไปแล้วข้างบน คือไอ้พระเอกแม่งเทพเกินเหตุเรื่องนึงละ พอแม่งเทพแบบนี้ก็ไม่ต้องลุ้นอะไรแล้ว แม่งอาจพลาดแพ้สักทีนึงเหมือนการ์ตูนญี่ปุ่น แต่สุดท้ายแม่งก็ต้องกลับมาชนะได้อยู่ดี อีกเรื่องนึงก็คือตัวโกงแม่งช่างดูไม่มีเหตุผลเหี้ยอะไรเอาซะเลย คือกูก็เข้าใจนะว่าไอ้คนจีน คนเกาหลีที่แม่งคลั่งๆเกลียดญี่ปุ่นน่ะมีจริง แต่มันจะมีเหตุแบบนี้ก็เฉพาะตอนที่ญี่ปุ่นแม่งออกมาทำอะไรแบบ ไปไหว้ศาลเจ้าทหาร หรือพูดจาปฏิเสธความรับผิดชอบ แต่ไอ้ซีโร่แมนนี่มันคนดีสัสๆ ไม่ได้ไปยั่วยุอะไรพวกมึงเลย อารมณ์ขึ้นง่ายจังวะเป็นเมนส์อ่อ? ให้ 5/10
สรุป 22/40 นะจ๊ะ อยากให้ผู้เขียนพัฒนางานของตัวเองต่อไป คืออย่างน้อยๆมึงก็หัดย่อหน้าบ้านเถอะสัส อ่านยากชิบหายเลย
เหลืออีก 2 เรื่อง ยาวๆทั้งนั้นเลย ไว้ค่อยมาต่อวันหลังนาจา
แค่ใช้ชื่อญี่ปุ่นกูก็พร้อมจะติดลบแล้วละ ค่าพลังเบียว over 9,000
แนวแฟนตาซีต่างโลกในเด็กดีมันเยอะหรือเปล่าว่ะ
พอดีกูเห็นกระทู้ในห้องสมุดของพันทิพ
+++คนที่เสพสื่อเยอะๆเช่น อ่านวนิยาย มังงะ แอนิเมะ ดูหนัง ซีรี่ ฟังเพลง เคยคิดจะผลิตสื่อเองบ้างไหมครับ?+++
กูเห็นคนเขียนแนวนี้ในเด็กดีตอบอยู่
เลยสนใจอะไรบ้างอย่างและส่งข้อความถามเค้าเรื่องเขียนนิยายและการส่งเรื่องตีพิม
กูแปลกใจที่เค้าบอกว่าพอเขียนแนวต่างโลกจบแล้ว
คงจะหันไปเขียนแนวรักคอมมาดี้ทั่วไปดูบ้างเพื่อลองเปลี่ยนแนวดู
ทำให้กูสงสัยเขียนแนวนี้มันถึงจุดอิ่มตัวแล้วมั้ง ทั้งๆที่เห็นพี่เค้าก้ได้ตีพิมเล่มใหม่ในงานหนังสืออยู่
เรื่อง : the Earthquest : หากข้ามิใช่มนุษย์
link : http://my.dek-d.com/nopanopaa/writer/view.php?id=1304222
จำนวน : 31 ตอน (รวมบทนำ)
สถานะ : ยังไม่จบ
ตอนที่เห็นว่านิยายเรื่องนี้มันมีตั้งสามสิบกว่าตอนนี่กูก็เซ็งละ ถ้าพวกมึงไม่รีเควสท์มากูก็คงไม่อ่านอะ เอาเป็นว่านี่เป็นนิยายที่มีจำนวนตอนเยอะที่สุดเท่าที่กูเคยเขียนวิจารณ์ก็แล้วกัน ก่อนอื่นก็ต้องชมว่าการผูกเรื่องของคนเขียนคนนี้ทำได้ดีใช้ได้นะ มีทั้งปมเล็กปมน้อยระหว่างทางที่กูลืมๆไปและ จู่ๆแม่งก็พลิกกลับมาเป็นส่วนหนึ่งของเรื่องหลักเฉย ทำให้การสรุปเนื้อเรื่องก็อาจต้องย่อบ้างอะไรบ้าง คัดเอาแต่ส่วนที่กูคิดว่าสำคัญ เพราะแม่งค่อนข้างซับซ้อนจนกูไม่แน่ใจว่าจะสรุปยังไงให้เข้าใจได้ง่ายๆ
ธีมของเรื่องเป็นประมาณโลกในเกมออนไลน์ เรียกแผ่นดินแห่งนี้ว่าฮาร์ทแลนด์ ผู้ปกครองสูงสุดของฮาร์ทแลนด์คือจักรพรรดิ จักรพรรดิอาศัยอยู่ในเมืองจักรพรรดิตรงกลางของทวีป โดยแบ่งการปกครองออกเป็น 4 แคว้น ชื่อเหี้ยอะไรบ้างจำไม่ได้ จำได้แค่แคว้นทาม ซึ่งเป็นแคว้นของพระเอก
ครับ พระเอกของเรื่องนี้แม่งเป็นตัวละครในเกมออนไลน์ ซึ่งกูก็คิดว่าแปลกอยู่นะ ปกติก็เคยเห็นตัวเอกเป็นมอนสเตอร์อะไรแบบนี้มาบ้างล่ะ แต่ไอ้ที่เป็นคนแบบมีสังคมเนื้อเรื่องปูมาจริงจังแบบนี้กูยอมรับว่ายังไม่เคยเห็นนะ (กูอาจไม่ค่อยได้อ่านแนวนี้เท่าไหร่) เรื่องก็มีอยู่ประมาณว่า พระเอกของเราเนี่ยชื่อเฟรดริก (ขอด่าก่อน กูอ่านชื่อแม่งไม่ออกว่าสรุปมันชื่อ เฟ-ดิก หรือ เฟ็ด-ดิก) อายุเท่าไหร่กูไม่ค่อยชัวร์แต่ยังหนุ่มๆ เป็นนายกองของหน่วยทหารองครักษ์ของเจ้าแคว้นทาม ที่มันยังหนุ่มแต่ได้เป็นนายกองเนี่ยก็เพราะพ่อมันเคยเป็นหัวหน้าหน่วยองครักษ์ แต่ออกไปตายในหน้าที่ เพื่อนสนิทของพ่อมันก็เลยได้เป็นหัวหน้าแทนแล้วก็อุปถัมภ์เลี้ยงดูกันมา เรียกง่ายๆว่าไอ้เหี้ยนี่แม่งเป็นเด็กเส้นนั่นเอง หัวหน้าองครักษ์คนปัจจุบัน(เพื่อนพ่อพระเอก) มีลูกสาวอยู่คนนึงชื่อไดแอน ไดแอนแม่งก็โตมากับพระเอก สองคนนี้ก็เลยเป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เด็ก
เรื่องมันก็มีอยู่ว่า อยู่มาวันหนึ่งก็มีกองเรือประหลาดมาโผล่ที่อ่าวแคว้นทาม ในเรือแม่งมีคนแปลกๆ เรียกตัวเองว่าผู้เล่นอยู่เพียบ พวกผู้เล่นแม่งก็มาขึ้นฝั่งท่ามกลางความงงของชาวทาม ให้กูอธิบายแบบรวบรัดแม่งก็ประมาณว่า คนในเกมแม่งไม่เคยรู้มาก่อนว่าจริงๆแล้วแม่งเป็นตัวละครในเกม พวกที่มาใหม่แม่งก็คือคนจริงๆจากโลกจริงที่เข้ามาเล่นเกม อะไรทำนองนี้ และประเด็นที่สำคัญของเรื่องก็คือ พวกตัวละครในเกมนี่ตายแล้วตายจริง แต่ผู้เล่น ตายแล้วก็กลายไปเป็นควัน กลับไปสู่โลกความจริง รอจนครบเวลาก็กลับเข้ามาใหม่ได้ เวลาผ่านไปสักพัก พวกผู้เล่นแม่งก็ร่วมมือกันตั้งเป็นกองกำลังขึ้นมาแล้วบุกยึดแคว้นทาม เจ้าแคว้นคิดว่ายังไงๆก็สู้ไม่ได้แน่ เลยสั่งให้ทหารองครักษ์ส่วนหนึ่ง(รวมถึงพระเอก) พาครอบครัวของขุนนางหนีไปยังเมืองจักรพรรดิ
ต่อจาก >>69
เอาล่ะ มึงคิดว่าที่กูพิมพ์ไปทั้งหมดเนี่ยผ่านมากี่ตอนละ เฉลยคือแม่งไม่ใช่สักตอนเลยไอ้สัส ที่กูพิมพ์ไปทั้งหมดคือการที่กูจดชอร์ตโน้ตฉาก flashback ในแต่ละบทแล้วเอามาสรุปรวมกันให้เข้าใจได้ง่ายๆ ยังดีนะที่คนเขียนแม่งยังใช้สำนวนได้ดี อ่านลื่นๆเพลินๆเข้าใจง่าย ไม่งั้นกูก็คงบ้าตายก่อนจะได้มาวิจารณ์นิยายให้แม่งละ
บทนำเริ่มต้นขึ้นหลังจากที่แคว้นทามแตกไปแล้ว ฉากเปิดอยู่ในถ้ำแห่งหนึ่ง เฟรดริกกับไดแอนแยกจากขบวนหลบหนี ออกมาตามหาหินแสงจันทร์(คนที่ถือจะล่องหนได้เวลามีแสงจันทร์ส่องมากระทบตัว) เฟรดริกเจอหินแสงจันทร์ในถ้ำ ระหว่างที่พวกเขากำลังเดินทางกลับไปยังขบวนนั้นก็มีกลุ่มผู้เล่นกลุ่มหนึ่งเดินทางผ่านมา ตอนแรกพวกพระเอกก็แค่จะซ่อนตัวอยู่เฉยๆ แต่บังเอิญว่าไอ้กลุ่มผู้เล่นนั่นแม่งเสือกมาหยุดพักอยู่ใต้ต้นไม้ที่เฟรดริกปีนขึ้นไปหลบอยู่พอดี ปรากฎว่าไอ้กลุ่มผู้เล่นนั่นมันเป็นกลุ่มพ่อค้าทาสที่จะเอาผู้หญิง(ตัวละครในเกม) ไปขาย สุดท้ายก็เลยเกิดการต่อสู้กันขึ้น เฟรดริกกับไดแอนก็ช่วยกันสู้จนชนะ แล้วก็ช่วยผู้หญิงคนนั้นเอาไว้ได้ จบบทนำ
ต่อมาก็เป็นตอนกลางคืนของวันนั้นที่ค่ายพักของขบวนหลบหนี พระเอกเอาหินแสงจันทร์ไปให้หัวหน้าองครักษ์(พ่อของไดแอน) ดูที่กระโจม จู่ๆลูกชายเจ้าของแคว้นที่เป็นผู้นำขบวนก็มาขอเข้าพบ เสนอความคิดว่า ถ้าพวกเขายังอยู่กันหลายร้อยคนแบบนี้ ขบวนก็คงไม่มีทางไปถึงเมืองจักรพรรดิแน่ ลูกชายเจ้าของแคว้นเลยเสนอว่าพวกเขาควรที่จะแบ่งขบวนออกเป็น 2 ขบวน ขบวนแรกก็เอาแต่ขุนนางคนสำคัญๆกับทหารส่วนหนึ่งรีบเดินทางไปหาจักรพรรดิ ส่วนอีกขบวนหนึ่งก็ให้ไปตั้งรอที่เมืองๆหนึ่งก่อน เมื่อขบวนแรกเดินทางไปถึงแล้ว ค่อยให้จักรพรรดิส่งคนมารับขบวนหลัง พ่อของไดแอนไม่เห็นด้วย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ สุดท้ายแล้วก็เลยต้องแยกขบวน
พอแยกขบวนก็ปรากฎว่าเฟรดริกกับไดแอนก็ต้องแยกกัน โดยเฟรดริกมีหน้าที่ที่จะต้องดูแลขบวนที่ 2 ให้ไปถึงเมืองชายทะเลสปินดอนเพื่อรอคนของจักรพรรดิมารับ เฟรดริกมีลูกน้องคนสนิทอยู่ด้วยกัน 3 คน คาแร็คเตอร์ค่อนข้างจำง่าย โอลิเวอร์ ผมทอง ร่างกายกำยำ แต่โง่ๆเซ่อๆ เจค ผมแดง ดูฉลาดแกมโกง ใจร้อน คนสุดท้ายชื่อเธียร์ ผมดำ ผอมบางดูเคะๆ ฉลาด คืนหนึ่งระหว่างที่ตั้งค่ายพักขบวนก็มีทหารคนนึงซมซานมาถึงค่าย พวกพระเอกจำได้ว่าเป็นทหารที่แยกไปกันอีกขบวนนึง ทหารคนนั้นเล่าให้ฟังว่าขบวนถูกโจมตี เฟรดริกเป็นห่วงขบวน(หรือเป็นห่วงไดแอน?) ก็เลยโซโล่เดี่ยวย้อนกลับไปช่วย เขาจับเชลยมาได้คนนึง เป็นผู้เล่นที่ชื่อว่าเพชร(กูลืมไอ้เหี้ยนี่ไปละจนแม่งเฉลยว่าสำคัญ) เหมือนเพชรจะถูกชะตากับพระเอกก็เลยช่วยให้ลอบเข้าไปในค่ายของพวกผู้เล่นได้ ค่ายนั้นเป็นค่ายของพ่อค้าทาสที่ชื่อว่าสนธยา ปรากฎว่าพ่อของไดแอนถูกฆ่าตาย ลูกชายเจ้าแคว้นกับพวกขุนนางขี้ขลาดเลยขอยอมแพ้ ส่วนไดแอนดื้อเลยถูกจับเตรียมส่งไปขายไปทาส เฟรดริกพยายามเข้าไปช่วยไดแอนแต่ก็ถูกสนธยาจับได้ เขาถูกจับมัดไว้แต่เพชรก็เข้ามาช่วย เล่นละครกันว่าเฟรดริกฆ่าเพชรตายแล้วหนีออกไป เฟรดริกพยายามจะไปช่วยไดแอนแต่เจอเข้ากับลูกชายเจ้าแคว้น ทั้งสองไม่ลงรอยกันพระเอกโมโหเลยเผลอฟันไอ้ห่านั่นมือขาด สุดท้ายพระเอกก็ถูกพวกค้าทาสล้อมไว้ แต่สนธยาท้าให้สู้กับเขาตัวต่อตัว(แต่สนธยาแม่งแอบขี้โกงหน่อยๆ) สุดท้ายเฟรดริกชนะ และช่วยไดแอนออกไปได้
ต่อจาก >>70
ไดแอนแค้นสนธยามากที่ฆ่าพ่อ เฟรดริกก็แค้นเหมือนกัน พวกเขาก็เลยเดินทางเพื่อที่จะกลับไปยังเมืองทาม (เมืองหลวงก็ชื่อทาม ชื่อเดียวกับเเคว้น) ระหว่างทางพวกเขาก็ไปเจอกับพวกนักท่องเที่ยว (ไม่ได้มีแค่ผู้เล่นที่เข้ามาเพื่อสู้กันอย่างเดียว แม่งเหมือนเข้ามาใช้โลกของเกมทำธุรกิจกันมากกว่า แบบมีบริษัททัวร์จัดกรุ๊ปทัวร์พาคนไปเที่ยวตามที่ต่างๆในเกม มีพวกร้านพิซซ่ามาเปิดสาขาในนี้อะไรแบบเนี้ย) มีนักท่องเที่ยวคนนึงชื่อประจักษ์มาขอถ่ายรูปกับพระเอก ซึ่งไอ้รูปถ่ายที่กูแทบจะอ่านข้ามเนี่ยแม่งก็เสือกไปคลายปมของเรื่องอีกทอดนึงในตอนหลังด้วย
พวกพระเอกก็เดินทางไปจนถึงเมืองชื่อคาแนลรี่ ในเมืองนี้พวกเขาก็ได้เจอกับคนรู้จักคนนึงชื่อปีเตอร์ เป็นช่างตีเหล็กในวังของเจ้าแคว้นทาม ปีเตอร์ดีใจมากที่ได้เจอคนทั้งสอง เขาก็เล่าเรื่องของเขาว่าโดนสนธยาจับมาขายให้กับร้านตีเหล็กในเมืองนี้ เฟรดริกกับไดแอนเดินทางต่อไปยังลานค้าทาสของเมือง ก็เจอกับกลุ่มนักสิทธิมนุษยชนอะไรทำนองนี้ พวกนักสิทธิ์ฯ ก็ประมาณว่าต่อต้านการค้าทาส ให้มองว่าตัวละครในเกมก็เป็นคนเหมือนๆกัน
เฟรดริกกับไดแอนหาเงินขึ้นเรือเดินทางไปยังเมืองทามด้วยการขายม้าให้กับร้านตีเหล็กที่ปีเตอร์ทำงานอยู่ บนเรือพวกเขาก็ได้เจอกับนริศที่เป็นแม่ทัพคนหนึ่งของกองกำลังดาบเคียงดาว ซึ่งไอ้กองกำลังห่านี่แม่งก็คือกองกำลังที่ตีเมืองทามแตก ฆ่าเจ้าแคว้นของแม่งนั่นแหละ เฟรดริกไม่ค่อยอยากจะยุ่งกับคนพวกนี้แต่ไดแอนอยากรู้ข่าว เลยเข้าไปกินข้าวด้วยกัน นริศก็เลยเล่าให้ฟังว่าที่พวกเขาต้องไปตีเมืองจักรพรรดิก็เพราะมันเหมือนเป็นเควสต์ของเกม ถ้าสามารถยึดเมืองจักรพรรดิได้ก็จะสามารถทำอะไรก็ได้ (ประมาณว่ากลายเป็น admin ของเซิฟ) นริศก็บอกว่าถ้ากิลด์ของแม่งสามารถชนะเกมนี้ เขาก็จะชุบชีวิตของคนที่ตายทั้งหมดขึ้นมาใหม่
ถึงเมืองทาม พวกพระเอกก็ไปกินพิซซ่า สนธยาตามมาเจอก็เลยทำมาตีสนิทขอนั่งร่วมโต๊ะด้วย ยื่นข้อเสนอขอให้คืนดีกันแต่ไดแอนปฏิเสธ(ก็มึงฆ่าพ่อเขาอะอีสัส) สนธยาก็เลยขู่ว่าถ้างั้นมึงกับกูก็ต้องเป็นศัตรูกันแล้วล่ะ จากนั้นเฟรดริกกับไดแอนก็ไปเข้าพักที่โรงแรมของคนรู้จัก ตาแก่เจ้าของโรงแรมดีใจมากที่ได้เจอคนทั้งสองอีกก็เลยจัดห้องให้พักผ่อน เฟรดริกมานั่งจิบชาคุยกับเจ้าของโรงแรมระหว่างที่ไดแอนกำลังนอนกลางวัน จู่ๆก็มีเสียงเอะอะดังขึ้นหน้าโรงแรม เฟรดริกเลยออกไปดูก็พบว่าเป็นแผนลวงให้เขาไปติดกับ เขาถูกคนตีจนสลบแล้วลักพาตัวไปซ้อม ร้อนถึงไดแอนที่จะต้องไปตามหา เธอคิดว่านี่จะต้องเป็นฝีมือของสนธยาแน่ๆเลยไปขอความช่วยเหลือจากนริศ แต่สนธยาก็บอกว่านี่แม่งไม่ใช่ฝีมือของเขา และโชว์ความบริสุทธิ์ใจด้วยการส่งคนไปช่วยออกตามหา ผลปรากฎว่าคนที่ทำก็คือกองกำลังเงาอินทรีที่เป็นคู่อริกับดาบเคียงดาว (มันเห็นเฟรดริกคุยกับนริศบนเรือก็เลยคิดว่าเป็นพวกเดียวกัน)
ต่อจาก >>71
หลังจากที่เฟรดริกรักษาอาการบาดเจ็บจนหายดีแล้วเขากับไดแอนก็เดินทางไปยังเมืองชายทะเลที่นัดหมายกันไว้ แต่พอไปถึงเมืองนั่นก็หาขบวนของเขาไม่เจอ เฟรดริกก็เลยอีโมแตก ประมาณว่านี่เป็นความผิดของกูใช่ไหม แต่สุดท้ายพวกเขาก็เจอเจค เจคบอกว่าในเมืองนี้มันมีผู้เล่นมากเกินไป ก็เลยไปหลบกันอยู่ที่หมู่บ้านชาวประมงแถวนี้ เจคนำทางไปจนถึงหมู่บ้านชาวประมง คนในขบวนก็ยังอยู่ดีกินดี พวกพระเอกก็เลยร่วมมือกันวางแผนสู้กับผู้เป็นอมตะ แผนก็คือการเข้าไปทำลายพวกไร่ข้าวโพด ไร่ฝ้าย แล้วปลดปล่อยคนที่ถูกจับเป็นทาสออกมา แผนเหมือนจะไปได้สวยแต่ก็ถูกสนธยาตลบหลัง เขาให้ผู้เล่นปลอมตัวเป็นทาสแฝงมากับขบวนสร้างความวุ่นวายภายใน จากนั้นสนธยาก็นำคนของเขามาบดขยี้ซ้ำ และฆ่าไดแอนตาย
พอไดแอนตายพระเอกแม่งก็อีโมแตกอีก เอาศพไปฝังไว้ที่ใต้ต้นแอปเปิ้ลแห่งหนึ่งแล้วจึงออกเดินทางไปหาพวกนริศ ขอเข้าร่วมกองกำลังด้วยโดยจะช่วยเหลือทุกอย่างเพื่อให้ยึดเมืองจักรพรรดิได้ พอยึดเมืองจักรพรรดิได้ก็ยังไม่จบเกม เพราะว่าจักรพรรดินั้นอาศัยอยู่ในวังกลางทะเลสาบที่มีมังกร(หรือตัวเหี้ยอะไรสักอย่าง)อาศัยอยู่
พวกดาบเคียงดาวกับกองกำลังอื่นๆก็ช่วยกันสู้กับมังกรน้ำ แต่มังกรแม่งเทพเกินไป เรือที่พระเอกนั่งอยู่โดนหางฟาดแตก เขาคิดว่าตัวเองจะไม่รอดอยู่แล้วแต่มังกรเสือกปล่อยให้เขาว่ายน้ำข้ามไปจนถึงวังกลางน้ำได้เฉย เฟรดริกเจอไดแอนที่วังจักรพรรดิ จักรพรรดิก็บอกว่าเออกูชุบเองล่ะ กูมีใบ แล้วกูก็ยังช่วยพวกมึงมาตลอดอีกด้วย จักรพรรดิเป็นคนส่งเพชรให้ไปช่วยพระเอก(จำได้ไหม ไอ้คนที่เล่นละครแกล้งให้เฟรดริกฆ่า) จากนั้นจักรพรรดิแม่งก็ท้าพระเอกสู้ บอกว่าถ้ามึงฆ่ากูได้ก็เป็นจักรพรรดิเองไปเลย แต่พระเอกแพ้(เพราะจักรพรรดิแม่งโกง อ่านใจได้ว่าพระเอกจะสู้ยังไง) แล้วเฟรดริกก็โดนฆ่าตาย
แล้วแม่งก็หักมุม ไอ้เหี้ย คือไม่ใช่ว่ากูไม่เคยเห็นเรื่องที่มันหักมุมแบบนี้หรอกนะ แต่แค่อ่านมายาวๆเพลินๆเป็นยี่สิบตอน จู่ๆแม่งก็มาหักเอาเฉยๆว่าพระเอกตื่นขึ้นในห้องทดลองแห่งหนึ่งหลังจากเข้ารับการทดลองมาได้เดือนกว่าๆ พระเอกคนนี้ชื่อว่าชานนท์ เขามีปัญหาไม่สามารถเข้าไปเล่นไอ้เกมโลกเสมือนนั่นได้เพราะมีปัญหาคลื่นสมองอะไรสักอย่าง เลยสมัครเข้ามาเป็นหนูทดลองของบริษัทเกม หลังจากตื่นก็เข้าไปตรวจร่างกายกับหมอ ระหว่างที่กำลังถ่ายโอนข้อมูลอะไรอยู่ หมอแม่งก็ทะเลาะกับแฟนทางโทรศัพท์เลยออกไปคุยมือถือข้างนอกห้องตรวจ พอดีกับที่คอมพิวเตอร์แม่งร้องเตือนว่ากำลังจะลบข้อมูลทั้งหมด ชานนท์แม่งก็ไม่เห็นหมอมาสักทีเลยกดยกเลิกการลบข้อมูล พอหมอกลับมาแม่งก็นึกว่าเสร็จแล้ว เลยปล่อยพระเอกไป
ต่อมาพระเอกก็กลับบ้าน ทะเลาะกับพ่อนิดหน่อยตรงที่พ่ออยากจะให้เขาเป็นครู แต่พระเอกไม่อยากเป็น มันก็เลยหนีเข้าไปเล่นในเกมโลกเสมือน แต่ไม่สามารถสร้างตัวละครได้เพราะผิดพลาดอะไรสักอย่าง จู่ๆ ตัวละครของชานนท์ก็เปลี่ยนหน้าตากลายมาเป็นเฟรดริก แล้วก็เข้าเกมไปทั้งอย่างนั้น
ต่อจาก >>72
เข้าใจมะ คือไอ้ชานนท์กับเฟรดริกเนี่ยมันหน้าตาไม่เหมือนกันนะ แต่ตัวละครในเกมของชานนท์เนี่ยกลับหน้าตาเหมือนเฟรดริกเป๊ะ(ฟันธงเลยว่าเพราะแม่งเสือกไปกดยกเลิกการลบข้อมูล) พอชานนท์เข้ามาก็เสือกจมน้ำอีก ขึ้นฝั่งมาเดินมึนๆงงๆอยู่ในเมืองคาแนลรี่ก็ปรากฏว่าเจอม้าพยศ ซึ่งไอ้ม้าที่พยศตัวนั้นแม่งก็คือม้าที่เฟรดริกขายให้กับร้านตีเหล็กไป ม้ามันเห็นชานนท์แล้วก็จำหน้าได้เลยหายพยศทันที ผู้หญิงที่ขี่ม้าเป็นเจ้าของร้านตีเหล็กที่ปีเตอร์ทำงานอยู่ชื่อโบตั๋น โบตั๋นก็เลยตอบแทนบุญคุณของชานนท์ด้วยการพาไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ร้าน ปีเตอร์ก็เลยเจอชานนท์(ในคราบของเฟรดริก) แต่ชานนท์จำเหี้ยอะไรไม่ได้เลย เขาก็เลยคิดว่าปีเตอร์แค่จำคนผิด แต่ต่อมาก็เริ่มมีคนจำเขาผิดเป็นเฟรดริกอยู่เรื่อยๆ ร้ายที่สุดก็คือเจอคนของกองกำลังเงาอินทรีที่เป็นศัตรูของเฟรดริกรุมฆ่า (ชานนท์แม่งกากมาก ไม่ได้มีอะไรเหมือนเฟรดริกเลยนอกจากหน้าตา)
ชานนท์ตายกลับขึ้นมาในโลกความจริง แม่งก็ลงไปกินข้าวตามปกติ พ่อของมันรู้ว่ามันเข้าไปเล่นเกมมาก็เลยเอาอัลบั้มรูปมาให้ดู เล่าเรื่องว่าตอนที่พระเอกไปเข้าร่วมการทดลองอยู่น่ะ พ่อได้แอบเอาเครื่องเล่นเกมของมันไปซื้อแพ็คเกจทัวร์ด้วย ชานนท์ก็นั่งดูรูปไปเรื่อยๆจนมาเจอว่ามีรูปของเฟรดริกติดมาในนั้นด้วย (จำได้ไหมที่เฟรดริกถ่ายรูปกับนักท่องเที่ยว นั่นล่ะพ่อของชานนท์) ชานนท์ก็เลยเชื่อแล้วว่าตัวละครในเกมของตัวเองเนี่ยหน้าไปเหมือนกับเฟรดริกจริงๆ แล้วก็สงสัยว่ามันจะต้องมีความเชื่อมโยงอะไรกับการที่เขาไปเข้าร่วมการทดลองแน่ๆ พอเข้าเกมอีกครั้งก็ไปพูดคุยกับปีเตอร์ หาข้อมูลเพิ่มเติม ก็พบว่าในเสื้อผ้าเปียกของตัวเองน่ะมีแผนที่ลายแทงอยู่แผ่นนึง ชานนท์ก็ตัดสินใจไปตามแผนที่แต่ก็ได้ขอร้องให้ปีเตอร์ช่วยฝึกดาบให้เขาก่อน
ชานนท์กับปีเตอร์ออกเดินทางไปตามแผนที่ ระหว่างทางก็เจอคนของเงาอินทรีล้อมไว้อีกครั้ง แต่คราวนี้ชานนท์เก่งขึ้นบ้างแล้วเลยสู้ได้ ระหว่างที่สู้อยู่ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาช่วยพวกเขาเอาไว้ ผู้หญิงคนนั้นชื่อว่าไอซ์ ไอซ์รู้จักกับเฟรดริกและสนใจที่จะเข้าร่วมไขปริศนาด้วย พวกเขาก็เลยเดินทางกันต่อตามแผนที่ไปจนถึงต้นแอปเปิ้ลกลางทุ่งหญ้าแห่งหนึ่ง พวกเขาเจอหลุมฝังศพของไดแอน ชานนท์พยายามขุดหลุมขึ้นมาเพื่อดูศพ แต่สิ่งที่เจอกลับเป็นสร้อยเส้นหนึ่ง พอชานนท์หยิบสร้อยนั่นขึ้นมาดูก็มีแสงสีขาวสว่างวาบทำให้เขาหมดสติไป และเรื่องทั้ง 31 ตอนก็มาสิ้นสุดลงตรงนี้ ไอ้สัส นี่กูนั่งพิมพ์ไปกี่ชั่วโมงวะ ต่อไปจะเป็นการให้คะแนนนะคะ
มึงถึกมากโม่งอารี มึงสปอยล์หยังงี้เด๋วกูไปอ่านต่อตอนที่32ได้เลย เดาว่าคนเขียนจะเอาให้ชานมไปกอบกู้โลกเกมแทนอีเฟดเด็กซสินะ
>>69 ให้คะแนนเรื่อง the Earthquest : หากข้ามิใช่มนุษย์
ตอนแรกที่เขียนสรุปเนี่ยไม่เคยคิดเลยนะว่าแม่งจะยาวได้ขนาดนี้ นี่กูว่ากูพยายามสรุปเท่าที่สำคัญๆมาแล้วนะ ยังมีปมย่อยห่าเหวที่กูตัดออกไปอีกเพียบเลย ลำบากใจกับการให้คะแนนจังว่ะ แต่ยังไงๆก็ต้องให้ใช่มะ มันจะได้ครบสูตร
คำผิด : เท่าที่อ่านมา ทั้งการอ่านรอบแรกและอ่านย้ำบางส่วนเพื่อจดชอร์ตโน้ตเอามาเขียนสรุป สิ่งที่อยากชื่นชมนิยายเรื่องนี้ก็คือเป็นนิยายที่มีการใช้คำได้สละสลวยอย่างที่ไม่ค่อยได้พบเห็นในนิยายเด็กดีเท่าไหร่ ผู้เขียนมีคลังศัพท์ค่อนข้างมาก คำที่คนมักเขียนผิดอย่าง สังสรร - สังสรรค์ ก็เขียนถูก ถือว่ามีการทำการบ้านมาเป็นอย่างดี แต่สิ่งที่น่าด่านั่นก็คือการพิมพ์ตก เช่น คำว่า "ที่" ก็มักตกสระอะกลายเป็น "ที" หรือบางคำที่จิ้มแป้นพิมพ์ผิดอย่าง "ไปด้วยกัน" เป็น "ไปด้วยกัย" "ก็เข้าใจว่าบางทีเวลาพิมพ์เร็วๆ คีย์บอร์ดมันอาจมีปัญหาบ้าง (กูก็เป็น) แต่เป็นนักเขียนก็ควรที่จะต้องตรวจทานแก้ไขผลงานของตนให้สมบูรณ์ที่สุดนะ ในส่วนนี้ให้ 7.5/10 คะแนน
การบรรยาย : ทำได้ดี อันนี้ขอชื่นชมจากใจจริง คือผู้เขียนมีความสามารถในการเขียนบทบรรยายให้เห็นภาพได้อย่างชัดเจน ทำให้กูสามารถนั่งอ่านไปได้เรื่อยๆ ทั้งๆที่มันยาวมากขนาดนี้ มีการหลีกเลี่ยงคำซ้ำ เป็นผลมาจากการมีคลังคำศัพท์เยอะอย่างที่ได้บอกไปเมื่อข้อที่แล้ว แต่บางครั้งบางทีก็ยังมีการใช้คำฟุ่มเฟือยอยู่บ้าง ให้ 9/10 ก็แล้วกัน
ตัวละคร : อันนี้น้ำตาแทบไหล สิ่งที่จะชมก็คือในที่สุดกูก็หานิยายที่แม่งตั้งชื่อคนให้เป็นภาษาคนได้สักที(โว้ย) ถึงแม้จะยังไม่แน่ใจว่าเฟรดริกแม่งอ่านว่าอะไร แต่อย่างน้อยๆแม่งก็ฟังดูเป็นภาษาคนแน่ๆ ที่ชอบเกี่ยวกับชื่ออีกเรื่องหนึ่งก็คือ ตัวละครในเรื่องนั้นสามารถแบ่งออกได้เป็น 2 พวกหลักๆ ก็คือตัวละครในเกม กับคนในโลกจริง ซึ่งชื่อนั้นเป็นตัวแบ่งแยกคนสองกลุ่มได้ดีมากๆ อย่างตัวละครในเกมก็จะมีชื่อเป็นฝรั่ง อย่าง ปีเตอร์ เจค ไดแอน ส่วนตัวละครที่เป็นคนในโลกจริงก็จะมีชื่อเป็นภาษาไทย เช่น ชานนท์ นริศ สนธยา หรือชื่อเล่นที่พบได้ทั่วไปจริงๆอย่างไอซ์ หรือโบตั๋น หรือแม้แต่บทพูดของตัวละครก็แยกออกมาได้ชัดเจนเป็น 2 กลุ่มเหมือนกัน อย่างตัวละครในเกมก็จะพูด "ข้า" "เจ้า" และใช้สำนวนแบบละครจักรๆวงศ์ๆหน่อย ส่วนคนจริงก็จะพูดด้วยภาษาไทยแบบสมัยใหม่ผสม slang ตัวละครแต่ละตัวก็มีลักษณะท่าทางที่เป็นซิกเนเจอร์ของตัวเอง อย่างไดแอนที่จะชอบเชิดจมูกเวลาไม่พอใจ ให้พูดรวมๆก็คือกูชอบก็แล้วกัน เอาไป 9/10 เลย
เนื้อเรื่อง : สิ่งที่ชอบที่สุดในส่วนของเนื้อเรื่องก็คือการที่นักเขียนพยายามสร้าง hint เล็กๆในแต่ละบทของเรื่องเพื่อนำมาเฉลยปมต่างๆ คือยอมรับว่าเดาทางไม่ถูกเลยว่าไอ้เรื่องอย่างการไปถ่ายรูปกับนักท่องเที่ยวมันจะมีผลต่อเนื้อเรื่องได้ยังไง การปูเรื่องส่งบทกันได้ค่อนข้างดี ทำให้เห็นมุมมองของคนแต่ละกลุ่มได้อย่างชัดเจนขึ้น มีการเล่าเรื่องแบบ flashback ที่น่าสนใจ ทำให้เราที่เป็นผู้อ่านสามารถรับรู้เรื่องราวต่างๆได้โดยที่ไม่จำเป็นที่จะต้องรอให้ตัวละครเล่าออกมา การหักมุมก็ถือว่าแสบใช้ได้ ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรที่จู่ๆตัวละครจะตื่นขึ้นจากฝันหรืออะไรทำนองนี้ แต่ต้องเข้าใจว่ากูกำลังอ่านเรื่องของเฟรดริกอยู่เพลินๆ ตัดฉากมา อ้าวไอ้สัส เล่นงี้เลยหรอ แหม่ กูให้ 8/10 คะแนน
สรุปคะแนน 33.5/40 ถือว่าเป็นนิยายที่น่าอ่านเรื่องนึงทีเดียว สำหรับกูอะนะ ต่อไปก็เหลือเรื่องสุดท้าย 42 ตอน WTF ตอนแรกกูกะว่าจะวิจารณ์ให้จบๆไปเลยในวันนี้แต่คงไม่ไหวละ ไว้โอกาสหน้าละกัน บะบุย
โม่งอารี จ่ายค่ายาแก้ปวดหัวไปเท่าไหร่ เดี๋ยวสมทบทุนให้ 555 ไม่เคยเห็นใครถึกและอารีเช่นนี้มาก่อนเร้ยย
http://www.dek-d.com/board/view/3675747/
มีใครเคยเห็นผลงานของคนนี้บ้างมั้ยโม่ง กูอยากลองอ่านดู
ก่อนจะรับคำปรึกษาจากมันกูแนะนำให้ไปอ่านนิยายมันก่อน กูอ่านได้ 3 ตอน ก็บายยยยจ้า คนทนอ่านได้ต้องมีความอดทน ต้องมีความสามารถในการเชื่อมโยงมากๆ
โมโม่(จั)งรายงานตัว! เห็นมีโม่งมาแปะเรื่องแฮกเกอร์หมวกแดงที่รสิตากำลังพรี กูเลยลองเข้าไปอ่านดูเพราะคำโฆษณาว่าดาร์กแฟนตาซี เพราะกูชอบสายนี้ แต่หาอ่านอยาก เจอเรื่องไหนจั่วหัวแบบนี้หลงไปอ่านเกือบหมด แต่มึงเอ๋ย ถึงกูจะเคยอ่านดาร์กแฟนตาซีที่ผิดคอนเซ็ปหรือดาร์กจีนแดง แต่ไม่เคยมีเรื่องไหนที่ทำให้กูอึ้งตะลึงงันได้มากขนาดนี้ คือถึงจะดาร์กไม่สุดแต่ก็ไม่ไลต์ที่สุด อันที่จริงปัญหาน่าจะอยู่ที่การเซ็ตติ้งโลกและตัวละครว่ะ
มาทั้งโม่งอารี โมโม่ ขาดฮิอีกตัว พวกมึงรียูเนี่ยนเหรออออ
ดาร์กแฟนตาซีต้องระดับไหนถึงเรียกว่าดาร์ก วานอธิบายสั้น ๆ ได้ใจความให้โม่งอย่างข้าน้อยเข้าใจด้วย ความรู้น้อยมากว่ะบอกตรง ๆ อ่านน้อย ตอนนี้กำลังพยายามอ่านอยู่
โดยโลกในเรื่องนี้(น่าจะ)คืออนาคตของโลกเรา เรื่องมันเกิดขึ้นที่ประเทศรัลเทลล์ ประเทศแถวเอเชียที่เพิ่งค้นพบเมื่อร้อยปีก่อน ซึ่งจุดนี้กูงงว่ะ มันน่าจะใช้คำว่าเพิ่งก่อตั้งนะ ค้นพบนี่เป็นเมืองลับแลเรอะ หรือถ้าเป็นประเทศปิดก็น่าจะใช้คำว่าเพิ่งเปิดประเทศนะ เอาเถอะ กูคิดว่าเดี๋ยวบก.คงจะรีไรท์ให้เพิ่มเองแหละ
แต่เนื่องจากนี่เป็นฉบับรีไรท์ ซึ่งฉบับแรกเริ่มกูไม่เคยอ่าน แต่เดาว่าตอนแรกน่าจะไม่ได้ตั้งประเทศสมมุติขึ้นมา เพราะมันมีอะไรหลายอย่างในเรื่องที่ทำให้กูรู้สึกว่านี่คือประเทศไทยไม่ใช่รัลเทล เช่น ชื่อจริงตัวละคร 90% คือชื่อไทย แม้ตัวละครนั้นจะเป็นลูกครึ่งลูกเสี้ยวหรือลูกผสมรูปร่างหน้าตาฝรั่งจ๋า แต่ก็ต้องมีชื่อนามสกุลจริงเป็นภาษาไทย ซึ่งจุดนี้ทำให้กูมึนอยู่หน่อยๆ อะไรคือการที่ตัวละครหน้าตายุโรปจ๋าเกือบสิบตัวมีชื่อจริงเป็นภาษาไทยหมด มึงจะไม่ตั้งนามสกุลฝรั่งหน่อยเหรอ เอาเถอะ เนื้องนากนี่ไม่ใช่ประเด็นสำคัญที่เราควรจะสนใจ เพราะฉะนั้นกูข้ามละ
แล้วระบบการปกครองประเทศก็ขึ้นอยู่กับองค์กร SS ที่เป็นเหมือนพระเอก ที่มีคู่แข่งเป็นตัวร้ายคือองค์กร DDS (มันมีชื่อเต็มแต่กูขี้เกียจพิมพ์ แถมจำอันที่สองไม่ได้ด้วย) และเนื่องจากชื่อเรื่องมันมีคำว่าแฮกเกอร์ กูก็นึกว่ามันคงเป็นสงครามไซเบอร์ระหว่างแฮกเกอร์ของสององค์กร เจาะระบบดึงข้อมูลลับมาดูหรือปล่อยให้รั่วไหลออกสู่สาธารณะชน ซึ่งมันก็ดูเหมือนจะใช่...มั้งนะ
>>89 เนื้อเรื่องไม่สดใสเป็นสีลูกกวาดทั้งเรื่อง มักจะจบแบบแบดหรือแฮปปี้แต่ให้อารมณ์ไม่ต่างจากแบด(เช่น พระเอกโค่นตัวร้ายที่ฆ่าล้างโคตรตระกูลและครองเมืองเป็นเจ้าพ่อมาเฟีย แต่นางเอกที่เป็นคนรักคนสุดท้ายที่เหลือในชีวิตพระเอกก็ถูกตัวร้ายข่มขืนจนสติแตกฆ่าตัวตาย) ธีมมุ่งเน้นไปที่ความดำมืดของสังคมและจิตใจมนุษย์ เช่น ความริษยาของนางเอกต่อพี่สาวที่กว่าจะกลับตัวกลับใจได้บ้านก็แตกเหลือตัวคนเดียว ระดับชนชั้นในสังคมที่คนรวยมีสิทธิเหนือคนจนทำให้เกิดเรื่องการกดขี่ข่มเหงละเมิดสิทธิส่วนบุคคลที่ทำให้คนจนมีฐานะไม่ต่างจากสัตว์ ฯลฯ สรุปง่ายๆ นิยายดาร์กคือนิยายที่ทำให้มึงรู้สึกสุขปนเศร้าไม่ก็โลกหม่นไปเลย ไม่มีความสดใสแบบนิยายรักคอมเมดี้ มีแต่อุปสรรคที่ทำให้ตัวเอกต้องสูญเสียและเจอเรื่องแย่ๆ แม้จะใช้พลังมิตรภาพผ่านอุปสรรคไปได้แต่ก็ตายเกือบหมดปาร์ตี้ จบแบบซึ้งๆ มึนๆ ประหนึ่งเดินเดียวดายในค่ำคืนที่มีดาวตกลอยผ่านหัวมึงไปแต่ไม่รู้จะอธิฐานอะไร
ต่อนะ เนื่องจากคนเขียนมีฝีมือในระดับหนึ่ง ทำให้กูอ่านได้เรื่อยๆ ไม่รู้สึกรำคาญอยากกดปิด เลยตะลุยอ่านถึงตอนจบ(ประมาณสี่สิบกว่าตอน)และไปอ่านภาคต่อถึงตอนล่าสุด ซึ่งทำให้กูเห็นภาพรวมอะไรเยอะขึ้นเลย
ห่าราก! นอกจากจะเซ็ตติ้งโลกได้ไม่แน่นอนแล้ว พล็อตมึงยังผสมกันจนกูงงว่ามันคือนิยายแนวไหนวะ ไอ้เรื่องแฮกเกอร์ที่มึงควรจะเน้นให้สมกับชื่อเรื่อง กลายเป็นประเด็นขี้ประติ๋วไปเลย ความฉลาดของมันในฐานะสุดยอดแฮกเกอร์ขององค์กรโผล่มาแค่นิดเดียว เขียนโปรแกรม สร้างไวรัส เจาะระบบ เรื่องพวกนี้มึงฝีมือไม่ถึงหรือขี้เกียจเขียนวะเลยแทบไม่ใส่มาเลย ไปเน้นที่ความแค้นของพระเอกและความเมพในการบู๊เป่าหัวคนทิ้งยังกะปาเป้าลูกโป่ง แรกๆ ดูเหมือนว่าพระเอกแค้นที่ประธานองค์กรSS ส่งคนฆ่าล้างครัวจนพ่อแม่ตายพี่สาวกลายเป็นผักซ้ำตัวเองยังเสียลูกตา เลยคิดจะแก้แค้นด้วยการแฝงตัวเป็นสปายแล้วหลอกคบลูกสาวประธาน หาทางถล่มองค์กรจากภายใน แต่สุดท้ายมึงก็แค่ยกพวกมาทารุณกรรมยิงแขนยิงขาควักตาก็จบ แม่งปูทางทำให้กูหลงนึกว่ามันจะแฮกหาข้อมูลลับแล้วเอาไปเผยแพร่ให้ดังทั้งประเทศจนองค์กรล่ม แต่ท้ายสุดก็จบด้วยอารมณ์ประหนึ่งซีวิลวอร์ แฮกเกอร์ตีกันเพราะพระเอกแค้นที่เกือบสิ้นตระกูล ลูกกระจ็อกที่เหลือก็ต้องการเปลี่ยนกฎหมายเพราะไม่ได้รับความเป็นธรรม เลยจะถล่มฝ่ายตรงข้ามแล้วยึดอำนาจมาครองประเทศแทน และเนื่องจากอีกฝ่ายขึ้นชื่อเรื่องระบบเทคโนโลยีที่โคตรจะแสนล้ำไฮเทคสุดในประเทศ เลยต้องร่วมก๊วนกันสร้างตัวให้มีความสามารถแบบนี้บ้าง...อืม มึงน่าจะเปลี่ยนชื่อเรื่องเป็น "ซาตานทมิฬ" "รอยแค้นแรงพยาบาท" หรือ "อัจฉริยะล้างแค้น" ดูจะเหมาะกว่า "แฮกเกอร์หมวกแดง" นะ
และเนื่องจากพระเอกยังอายุเพียง 17 แม้จะฉลาดมากเพียงใดแต่ยังไงก็ต้องเข้่เรียน และห้องเรียนที่มันสังกัดคือห้องF ที่ไม่ได้ถึงพวกบ๊วยรวมตัวกัน แต่หมายถึงพวกฉลาดโคตรอัจฉริยะมากในด้านใดด้านหนึ่งที่คนทั่วไปมองว่าเป็นตัวประหลาด มารวมตัวกันและมีพฤติกรรมประหนึ่งเด็กเก แหกกฎ ยกพวกตีกัน ถึงมึงจะอยู่โรงเรียนคุณหนู(ชื่อโรงเรียนมันมีคำว่าปริ๊นซ์ว่ะ แต่โรงเรียนอื่นที่เป็นคู่อริชื่อไทยจ๋าอย่างบัวบุญไม่ก็หลุดโลกฟังดูไม่น่าจะใช่ชื่อสถานที่) แต่พออ่านฉากยกพวกตีกัน(ที่แม่งมีเยอะประมาณ 40% ของเนื้อเรื้อวเลยว่ะ) กูรู้สึกเหมือนเด็กช่างตีกันมากกว่าเด็กเก และพวกพระเอกแม่งก็เทพทรูเหลือเกิน บู๊เก่งแทบไร้รอยแผลแถมชนะทุกยก ไม่รู้ว่ากูอคติไปรึเปล่า กูรู้สึกว่าการที่มีฉากแบบนี้เยอะๆ ไม่ดีเลยนะ เพราะคนเขียนเหมือนจะเชิดชูว่าการยกพวกตีกันมันเท่นะเฮ้ย ได้ออกท่าสู้เท่ๆ ร่วมพลังมิตรภาพตีกันโดยไม่ต้องสนว่าชาวบ้านจะเดือดร้อนไหม ควักปืนยิงกันเหมือนเตะฟุตบอล การสืบทอดชื่อเสียงจากรุ่นพี่สู่รุ่นน้อง รุ่นพี่มีเรื่องดังแค่ไหน รุ่งน้องต้องสร้างเรื่องให้แรงกว่านั้นเพื่อรักษาชื่อเสียงของห้องF บลาๆ แถมกฎหมายประเทศยังประหลาด มีข้อสัญญาให้พวกมึงตีกันตายได้สบายโดยไร้ความผิด แค่เขียนข้อตกลงแล้วลงลายเซ็นซะ อืม...มันน่าจะไปเป็นนิยายวัยรุ่นแบบร้ายสุดขั้วกับชั่วสุดขีดนะ
แล้วมึงทิ้งปมคลายปมได้เหี้ยมาก ถ้าจะสร้างภาคต่อให้ลูกพระเอกมาล้างแค้นตามคำเสี้ยมของแม่(ลูกสาวประธานที่ทุกคนคิดว่าตายแล้ว) มึงน่าจะกั้กเรื่องที่มันรอดชีวิตมาได้ไง และใครเป็นผู้บงการ แต่นี่เฉลยเรียบเลยว่ะ แต่จุดนี้กูก็ขอชมนะที่วางปมคลายปมซ้อนกันจนกูเดาไม่ถูก ตอนแรกที่น่าจะตายเพราะพระเอกยิงต่อหน้าพ่อตัวตัวเอง แต่ก็รอดมาได้เพราะพี่สาวพระเอกที่ฟื้นขึ้นมาแล้วรู้ทุกอย่างเลยวางแผนแก้แค้นร่วมมือกับเพื่อน(มั้ง)พระเอกที่เป็นแฮกเกอร์หมวกเหลือแบบฟรีแลนไม่สังกัดองค์กรชื่อลูมเมอร์ เอาใครไม่รู้ที่หน้าเหมือนฟ้า(ชื่อลูกสาวประธาน เต็มๆ คือน้ำฟ้า)มาสลับตัว เพราะฟ้ามันท้อง พี่สาวไม่อยากให้น้องรู้เพราะพระเอกถึงมันจะเย็นชาฆ่าคนได้ แต่ก็ไม่เลวถึงขั้นฆ่าลูกตัวเองหรอก(ซึ่งสาเหตุที่ฟ้าท้องคือ เชื่อเพื่อนที่ยุว่ามีแฟนหล่อนิสัยดีแบบนี้เดี๋ยวมีคนมาแย่งไปนะ ถ้าไม่อยากถูกแย่งก็ท้องซะ แลยเอายาจากเพื่อนมาหลอกให้พระเอกดื่มแล้วจับข่มขืนครั้งเดียวท้อง) และอีพี่สาวนี่นอกจากจะร้ายเงียบแบบนางมาร(แต่ในสายตาคนอื่นๆ คือนางฟ้า) มันยังฉลาดโคตรๆ โดยมันจะไม่เก็บฟ้าไว้ เว้นไว้แต่ลูกที่เป็นหลานของมัน เลยสร้างยาที่ให้คนท้องกินแล้วลูกในท้องจะดูดสารอาหารจากแม่ พอคลอดออกมาแม่ก็ตายส่วนลูกรอด และยานี่ไม่มีตกค้างในร่างกายด้วย แต่พอคลอดจริงพี่สาวก็ให้ลูมเมอร์เลี้ยงเพราะตัวเองไม่สะดวกจะเลี้ยงและกลัวความแตกว่าน้องจะรู้ว่ามันมีลูก แต่มีเฉลยว่าฟ้ายังไม่ตาย แค่พิการนั่งรถเข็นเพราะลูมเมอร์ช่วยไว้เพื่อที่จะได้ล้างแค้นพระเอกด้วยกัน ส่วนฟ้าที่พี่สาวเห็นว่าตาย คือหุ่นยนต์เสมือนจริง จีเนียสสส มึงคิดวิธีวางปมไปภาคต่อได้เริดจริงๆ เลยจุดนี้ แต่ถ้ามึงกั้กเรื่องนี้ไว้แล้วเฉลยภาคต่อมันจะโอกว่านี้ จุดนี้เป็นจุดที่กูคิดว่าโอสุดในเรื่องละ สมเหตุสมผลที่สุด ถ้ามึงไปเขียนนิยายแนวสืบสวนน่าจะรุ่งนะเฮ้ย
>>91 >>92 อะเครๆๆ เข้าใจละ มันก็คือเรื่องเศร้าหม่นหมองหรือโหดร้ายนั่นเอง อาจจะแฮ้ปปี้หรือแบดเอนดิ้ง แต่ไม่หวานแหววโลกเป็นสีชมพรู อู อู อู พอดีเห็นศัพท์เกี่ยวกับแฟนตาซีมันเยอะ เลยงง ๆ อ่ะ ดิสโทเปีย อะไรเงี้ย พอไปอ่านนิยายเด็กดีตรงหมวดแฟนตาซี มันมีแต่กลับชาติมาเกิดหรือถูกดูดมาต่างโลก เลยยังไม่ค่อยเข้าใจหมวด บางอันมันควรไปอยู่นิยายจีนป่าววะ
>>94 ดาร์กมันก็แค่เรื่องความแค้นพระเอก ฉากการบู๊การฆ่าที่แม้จะบรรยายว่ามีเลือดสาดขาดไปกี่ท่อน ทว่าก็ไม่สามารถปลุกความเป็น S ในตัวกูได้ และเรื่องไซไฟกูว่ายุทธภพยังมีเยอะกว่าเลย และคาร์แรกเตอร์ยังมีดิ้นได้ด้วยนะมึง อย่างเพื่อนพระเอกที่เป็นหัวหน้านักฆ่า ตอนแรกมีนิสัยซาดิสต์ชอบเห็นคนโดนทรมาน โรคจิตถึงขั้นเห็นคนร้องเห็นเลือดสาดแล้วมีอาการเหมือนเด็กอนุบาลเจอของเล่นชิ้นใหม่ ร้องเอาอีกๆ ให้พระเอกทรมานเหยื่อเนอะๆ กูอยากเห็น พูดจายียวนไม่ถึงกับชวนเตะ แต่หลังๆ เป็นพวกซาดิสต์แบบตัวตลก คือโหมดปกติก็ทำตัวเป็นเด็กเกพูดจาปากหมาเข้าชวนกระทืบ แต่พอเข้าโหมดซาดิสต์กลายเป็นพวกเชือดเงียบยิ้มไปฆ่าคนไป เหมือนเด็กเนิร์ดจิตหลุดอะมึง จากช่วงแรกที่เป็นเด็กเปรตโรคจิตนะ
>>95 มึงว่าปมดีหรอวะทำไมกูคิดว่ามันมุขซ้ำๆวะ แกล้งตายแล้วตายอีก คนหน้าเหมือนหุ่นเสมือนคนอะไรของมันมุขอื่นไม่มีแล้วหรอสัส ยาไรนั่นมโนไปมั้ยกูนึกว่านิยายจีนหรือเกาหลีประมาณเอาแต่องค์รัชทายาทไว้ไม่เอาสนมตัวแม่ ใน>>97 แม่งก็เหมือนยัดคาแรกเตอร์การ์ตูนซาดิสประหลาดๆของอนิเมะ ยังไงก็ขอบใจมึงมากที่รีวิวกูจะได้ไม่หลงไปซื้อมาอ่าน
ต่อนะ ส่วนที่วางปมคลายปมได้เหี้ย มีหลายจุดจนกูไม่รู้จะว่ายังไง หรือเพราะรีไรท์มากไปจนพล็อตหลวม เช่น หลังองค์กร SS ล่ม พวกลูกน้องเก่าระดับหัวหน้า รอง เลขา แผนกคอมพิวเตอร์ที่พระเอกเคยเป็นสปายทำงานอยู่ที่นั่น มาร่วมองค์กร DDS ขอทำงานด้วยเพราะเหตุผลว่าถ้ากูเป็นพระเอกที่ถูกประธานล้างครอบครัวเพราะกลัวความสามารถที่เก่งเกินไปและซี้กับบอสองค์กรคู่อริ กูก็จะล้างแค้นแบบพระเอกว่ะ ซึ่งองค์กรมันก็ยอมรับเข้าง่ายๆ ซะงั้น ไม่มีระแวงสงสัยอะไรเลยเนอะว่าพวกที่ทำให้ให้องค์กรเดิมมาเกือบครึ่งชีวิตจะยอมเปลี่ยนนายเพราะเรื่องแค่นี้เรอะ แต่อาจจะมีคลายปมในภาคต่อก็ได้เรื่องนี้ กูเดานะ แล้วยังเรื่องที่มาเฉลยตอนใกล้จบว่าบี คนจากองค์กรSS ที่พระเอกดึงเข้าองค์กรเพราะมันเป็นพวกโรคจิตทำงานหน่วยป้องกันเพราะคิดว่าจะได้ฆ่าคนตามใจ แต่เอาเข้าจริงแทบไม่ได้ฆ่าเลย พระเอกเลยดึงมาโดยยื่นข้อเสรอให้มึงเชือเชลยที่กูจับไว้ได้ตามใจ แลกกับที่มึงต้องเป็นสปายให้กูนะ แต่ก็มาเฉลยว่ามันคือสปายซ้อนของประธาน SS จะเชือดพระเอกทิ้ง แต่ถูกพี่สาวเป่าทิ้งก่อน ซึ่งจุดนี้มันน่าจะเฉลยหน่อยนะว่าทำไมจากตอนแรกที่เข้าเป็นพวกพระเอก ถึงกลับลำมาซบอกนายเก่าได้ ซ้ำมึงยังให้ข้อมูลตัวละครนี้น้อยมาก แค่บอกว่ามีนิสัยโรคจิตอยากฆ่าเลยเป็นสาเหตุที่ทำให้พระเอกดึงมาร่วมด้วยได้ง่าย ไม่ได้บอกอะไรมากกว่านี้ เช่น ภักดีกับนายเก่าหรือนายเก่าให้ข้อเสนอดีกว่า เหมือนเร่งให้จบเลยไม่เฉลย กูจะไปจ่อ
แล้วภาคต่อที่ชื่อว่าแฮกเกอร์ไร้หมวก ในภาคแรก(เหมือนจะ)เน้นสงครามไซเบอร์เจาะระบบของสององค์กร แต่ภาคต่อคือลูกชายของพระเอกที่มันไม่รู้ว่ามี ถูกลูมเมอร์สอนให้เป็นแฮกเกอร์เพื่อล้างแค้นให้แม่มัน(ลูมเมอร์นี่ยังไม่มีใบ้ว่ามีความแค้นอะไรถึงร่วมมือกับฟ้าได้) แต่...แต่ ลูกชายของพระเอกคนปัจจุบันมันมีพลังจิตเว้ยเห้ย! เป็นพลังจิตที่ฆ่าคนได้ ซึ่งมันไม่เกี่ยวห่าอะไรกับการเป็นแฮกเกอร์(และพ่อมันก็ไม่ได้สอนนะ สอนแค่เรื่องการต่อสู้) เนื่องจากภาคต่อนี้ยังไม่จบ กูจึงไม่สามารถสับได้เต็มที่ว่ามันจะซ้ำรอยภาคแรกไหม ต่อไปให้คะแนน
>>98 คือปมนี้ถึงจะเป็นปมที่พบได้ทั่วไป แต่นิยายเรื้องนี้มันมีการวางปมคลายปมได้เหี้ยหลายจุดอะมึง ปมนี้ที่วางดีเฉลยครบเลยกลายเป็นปมที่ดีที่สุดของนิยายเรื่องนี้ไปเลย(แต่ก็มีเสียตรงที่รีบเฉลยในบทสองบทแทบไม่เว้นช่วง) และยังมีคาร์แรกเตอร์อีกหลายตัวที่กูสัมผัสได้ถึงแรงบันดาลใจจางๆ ทั้งจากอนิเมและมังงะ
คนเขียนบอกว่าแฮคเกอร์กับภาคต่อมีภาคละ 4 เล่มจบเชียวนะมึง ที่ลงในเน็ตคือแค่ภาคแรกป่าววะ 55555
ส่วนที่ดี คำผิดแทบไม่ สำนวนการเขียนบรรยายได้ดีในระดับหนึ่ง ทำให้กูอ่านได้เรื่อยๆ ไม่ค่อยรำคาญ อ่านง่ายเข้าใจง่าย เนื้อหาแต่ละตอนเยอะจุใจ ชนิดที่มึงสามารถหั่นแยกได้สองส่วน เดินเรื่องได้เร็วกำลังดี
ส่วนแย่ ใช้คำว่าร่างบาง ร่างสูง ร่างเล็ก ฟุ่มเฟือยและผิดบริบท ยังดีไม่บรรยายสีผมสีตาลูกกวาดเยอะๆ แบบเยโรเมลเทียร์ให้กูมึนเพิ่มอีก เซตติ้งโลกได้มั่วซั่ว เหมือนอยากจะสร้างประเทศสมมุติ แต่สุดท้ายมันก็คือประเทศไทยแบบเซนเซอร์ชื่อเท่านั้นแหละ พล็อตหลวมแก่นเรื่องไม่เน้นให้ตรงกับชื่อเรื่องคำโปรย เพราะชื่อเหมือนจะเน้นว่าเรื่องแฮกเกอร์สงครามไซเบอร์ไซไฟจัดเต็ม แต่เอาเข้าจริงก็แค่ปมความแค้นของพระเอกที่แก้ปัญหาด้วยการฆ่าเท่านั้น ไม่ได้เกี่ยวห่าอะไรกับแฮกเกอร์เลย เพราะแค่แสดงละครเก่งให้เชื่อว่าเป็นคนดีและโชว์พาวแฮกระบบ หน้าตาดีนิสัยดี ก็เข้าไปเป็นสปายหลอกให้ตายใจได้ละ ซึ่งกูว่าถ้ามึงจะไปเป็นประชาสัมพันธ์หรือคนทำสวน แค่เล่นละครแบบนี้ก็ตีสนิทได้ละ ไม่เห็นมีความเป็นอะไรที่จะต้องเป็นแฮกเกอร์เลยว่ะ เพราะสุดท้ายมึงก็ล่มองค์กรได้เพราะฆ่าประธานทิ้งเท่านั้นเอง น่าเล่นให้เหนือชั้นสมกับเป็นแฮกเกอร์อย่างเจาะระบบเอาข้อมูลลับสุดเปิดโปงให้รู้ทั้งประเทศ
บวกลบกันแล้ว กูให้ 6.5/10 มีความน่าอ่านแต่ไม่น่าซื้อ สายไซไฟอย่าหลงเชื่อ สายดาร์กอย่าคาดหวัง ส่วนสายบู๊ก็น่าจะพอได้นะ
ปล.กูขอแก้ องค์กร DDC ไม่ใช่ DDS กูจำผิดว่ะ
>>105 ให้เยอะเพราะเดินเรื่องเร็วกำลังดี เรียบเรียงภาษาได้เข้าใจง่าย ถึงจะเซ็ตติ้งโลกได้มั่วซั่วและดูท่าจะยังไม่เข้าใจเรื่องดาร์กแฟนตาซี แต่แค่มีสองอันแรกกูก็ให้สองคะแนนแล้ว ที่เหลืออีก 4.5 ก็ตามเนื้อผ้า
เรื่องนี้มันโปรยได้ชวนเข้าใจผิดเยอะเลยล่ะ ปกก็ล่อสาววาย ชื่อก็ล่อสายไซไฟ แนวเรื่องก็ลวงสายดาร์ก แต่เอาเข้าจริงมันก็ไม่ต่างจากแฟนตาซีโรงเรียนเวทมนตร์ซักเท่าไหร่ แหม กูว่าคนเขียนมันอาจถนัดเรื่องการหลอกคนอ่านคนซื้อก็ได้นะมึง ไม่เคยอ่านมาก่อนมีสิทธิหลวมตัวไปพรีได้ง่ายๆ
Nova to Terra
http://my.dek-d.com/koothecool/writer/view.php?id=1363741
เวอร์ชั่นรีไรท์นาจา ไม่เหมือนที่กูเคยอ่านแว่บๆเมื่อก่อน
เรื่องย่อ
ตอน 1
เลอิสย้ายมาอยู่ดูคอนน์ ออกมาเดินเล่น จะโดดคว้าจานบินที่ลอยผ่านมาแต่ดันโดดสูงไปหน่อยเลยร่วง เจอยูกิโนะที่เป็นเจ้าของหุ่น ยูกิโนะยกหุ่นให้ พอยูกิโนะไป หุ่นก็ร้องประกาศมาว่าเลอิสมีค่าซัมติงสูงมา เลอิสเลยรีบปิดปาก(?)หุ่น
ตอน 2
ตัดมาฝั่งยูโตโร่ อารยธรรมที่ดูจีนๆ เดแมนจะไปรบ แต่ตาเฒ่าสองคนพยายามเบรก ฮีก็แบบกูจะไป กูชนะแน่ กูเก่ง กูเป็นกุนซือที่มีฉายาว่ามารสายฟ้านะยู By the way ขอถามหน่อยว่ามึงมีเอกภาพในการตั้งชื่อมั้ย คือฟากนี้มันต้องชื่อเหมือนจะจีนๆช่ะ อย่าง ฉองฉิว โต้ก๊วย ตงอิ้ว (ชื่อไรมึงเนี่ย) แต่พ่อมารสายฟ้าเสือกชื่อเดแมน เออ เอาเห๊อะ พอออกมาจากตาลุงก็มาเจอผู้หญิงที่เป็นทูตที่มาเบรกเหมือนกัน ก็ฉะกันอีกหน่อย ทำนองว่าผู้หญิงโดนอำนาจมืดครอบงำไปแล้ว แล้วก็เรียกอาวุธแล้วไป
ตัดมาเป็นนานาสาระวิทยาศาสตร์ประจำวัน... มึงใส่เนียนๆในเรื่องไม่เป็นสินะ มาแบบเกร็ดความรู้วันนี้มาก ตัดไปที่อีกฝ่ายหนึ่ง ที่แอบมาตั้งฐานปรับสภาพสิ่งแวดล้อม.. กูเริ่มสับสนละว่าพวกไหนเป็นพวกไหน ชื่อแม่งก็ประหลาดๆด้วยไง คือยูโตโร่กับอูเตรอส มันพวกเดียวกันช่ะ? งง โอเค ปีเตอร์โดนเจ้านายเรียก เพราะว่ามีกองกำลังยูโตโร่มา ก็คุยงานกัน แล้วปีเตอร์ก็ถูกปลด แล้วก็สงครามกับเดแมน ไอ้สัส สรุปนี่คือย้อนอดีตสงครามพันปีก่อนอ่อ? ไรมึงเนี่ย กูสับสนกับชีวิตชิบหาย สรุปตัดมาหลังสงครามพันปีจบ สองปีต่อมา เปิดตัวโครนอส มีสงครามอีกแล้วมั้ง
เนื้อเรื่อง - ตอนเวอร์เก่าเห็นบอกเป็นอารมณ์ไซไฟ สู้กับพวกแมลงกลายพันธุ์ แต่อันนี้ยังจับจุดอะไรไม่ค่อยได้ คงอารมณ์สงครามอวกาศนั่นล่ะมั้ง ตอนนี้เหมือนมันเป็นส่วนประกอบหลายๆส่วนที่กระจัดกระจาย ยังไม่รู้ว่าจะเอามาร้อยเรียงเป็นเรื่องยังไง แถมแบ่งหลายฟากนะ อย่างน้อยๆ 3 ฝั่งแล้ว ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเขียนออกมายังไง
การเขียน - บรรยายไม่ได้ดีเลย กระท่อนกระแท่น ไม่ค่อยเป็นประโยค เหมือนวลีเรียงต่อกันมากกว่า ex. "รู้ตัว วัตถุแดงก็กระแทกที่หน้า เหมือนโดนลูกบอลอัด หน้าแสบทันที โชคดี เขาหล่นมานั่งบันไดไม่บาดเจ็บ" บางทีก็รูปประโยคแปลกๆ เหมือนเขียนแบบ ผล2 ผล1 แล้วตามด้วยเหตุ แบบไม่ใส่คำเชื่อม แล้วจู่ๆมึงจะใส่ทั้งตัวหนาตัวเอียงในความผิดทำหอกอะไร ก่อนหน้านั้นไม่ใช่ จู่ๆก็ใส่ เพื่อ?
พอมาตอน 2 ปุ๊บ กลายเป็นสำนวนจีนหน่อยๆขึ้นมาทันที แต่ก็จีนงงๆ ระดับของภาษามันไม่สม่ำเสมอ เห็นถึงความพยายามยัดสำนวนจีนมาเต็มที่ แต่มันก็ยังไม่สมูธ กูงงกับการเปรียบเทียบมันนิดนึง อย่าง คล้ายพังพอนเซเบิล.. พังพอนเซเบิลนี่มันตัวอัลไล? กูต้องไปเปิดกูเกิ้ลดูมะ แล้วก็คำว่าพยนต์ ยังคงเป็นคำที่กระอักกระอ่วนสำหรับกู มันคืออะไร้ แล้วก็การเชื่อมโยงที่ดูจะตรรกะวิบัติ อย่าง สมเป็นทูตชื่อดัง นางกล่าวการฉะฉาน จนเดแมนประหลาดใจเล็กน้อย เอ่อ ตกลงยังไง หรือความพยายามในการยัดเยียดนิสัยตัวละครผ่านการบรรยาย แบบ พันโทผู้เป็นกันเอง แต่เนื้อเรื่องก็ไม่เห็นว่าจะเป็นกันเองยังไงวะ มีใช้โควทจากนิตเซ่ด้วยเอ้า วงเล็บมีอธิบายศัพท์วิทย์ด้วย แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมต้อง '...' กับศัพท์วิทย์ด้วย อย่าง 'กระแส' แบบนี้ทั้งย่อหน้า จะย้ำเพื่อไร รำ
คะแนน - เห้อ อ่านได้ 2 ตอนเอง พี่ถุยปิดรีไรท์ตอน 3-5 ถือว่ารีไรท์เวอร์ชั่นใหม่นี่มีพัฒนาการมากกว่าเวอร์เก่าที่อ่าน เขียนได้รู้เรื่องขึ้น แต่ถามว่าเข้าขั้นเป็นนิยายที่ดีมั้ย ก็ยังงั้นๆ เอาเวลาไปอ่านนิยายเรื่องอื่นดีกว่า เหนื่อยใจ
>>109 นิยายพี่ถุยยังคงความมึนเช่นเดิม ชื่อตัวละครไม่สมูธยิ่งกว่ากิ่งน้า การเซ็ตโลกเห่ยกว่าแฮกเกอร์ การใช้สำนวนภาษายังกะคนเมายา กูล่ะสงสัยว่าพี่ท่านเป็นเด็กนอกไม่แตกฉานภาษาไทยรึไงถึงได้เขียนนิยายออกมาแบบนี้ คือคนต่างชาติบางคนที่กูรู้จักยังใช้ภาษาไทยเขียนได้ดีกว่าถุยเลย ถุยนี่เหมือนยังหาแนวทางให้สำนวนการเขียนไม่ได้ว่าจะแนวจีนหรือไซไฟอวกาศ
>>110-111 เวอร์ชั่นเก่าเหี้ยในระดับที่บรรยายเป็นคำพูดไม่ได้ อ่านไม่รู้เรื่องเลย ตัดมาตัดไปวุ่นวายไปหมดเขียนไทยคำอังกฤษคำแทรกในเรื่องเลย คำศัพท์ประหลาดมาก อย่างจำนวนหนึ่งของมนุษย์ ความขลาดเขลาอันกว้างใหญ่ไพศาล อ่านไปก็เกาหัวไป นี่ถือว่าเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาหน่อยหนึ่ง
เพื่อนโม่ง ไอ้นิยายดาร์กแฟนตาซีเนี่ย ระดับไหนถึงจะเรียกได้ว่าดาร์กอ่ะ
แนวดิสโทเปียที่ใช้เวทย์มนต์นั่นละ เอาใกล้ตัวหน่อยก็ GoT แนวเรื่องสมจริง คนตายเกลื่อน บีบคั้นอารมณ์ โลกนี้โหดร้าย ประมาณนี้ละ
ส่วนตัวแล้วกูชอบดาร์กฮีโร่มากกว่าดาร์กแฟนตาซีนะ แต่แม่งเจอแต่เบียวๆ ไม่ค่อยจะมีดาร์กจริงจัง
ถ้าพูดถึงอะไรดาร์ค ๆ ก็น่าจะเกี่ยวกับความรุนแรง ด้านมืดของสังคม ด้านมืดของมนุษย์...อะไรพวกนี้นะ พวกหัวข้อที่มันละเอียดอ่อน ๆ
แต่ถ้าเขียนนิยายที่หัวข้อแบบนี้ได้ไม่ดีมันจะออกมาจูนิเบียวว่ะ...
อ้อ พวกเกี่ยวกับนามธรรมอย่างความมืด/แสงสว่าง หรือความหวัง/ความสิ้นหวัง ก็ด้วย ถ้าเขียนไม่ดีก็ดูจูิเบียวเหมือนกัน...
>>124 ถ้าผลของการเสียความหวังในเรื่องมันร้ายแรงพอก็ดาร์คอยู่มั้ง...
ขึ้นขื่อว่าดาร์ค ๆ มันก็มีหลายแบบนะกุว่า อย่างไอ้พวกการ์ตูนตลกที่เอาเรื่องละเอียดอ่อนอย่างการล่วงละเมิดทางเพศหรือแมงดาเหี่้ย ๆ มาทำเป็นมุกตลกนี่ก็ดาร์ค... กูอ่านแล้วอยากหนีไปวิ่งในทุ่งดอกไม้ลาเวนเดอร์เลย (...)
ทุ่งลาเวนเดอร์หรือนาฟระนั่นมีงูด้วย!
เข้าบอร์ดนักเขียนในรอบเดือนเจอพี่ถุยเป็นท็อปเมมเบอร์รับเป็นที่ปรึกษานิยาย เกิดเหี้ยไร้ขึ้นเนี่ย ถุยเป็นโอปป้าแวดวงนักเขียนแล้วหรอวะจบสิ้นแล้ว
มีคนแนะนำในโม่ง เหล่าโม่งทั้ง 90000000000 ID ก็ต้องเข้าไปดูสิ
พี่ถุยใครวะ กูลืมแล้ว ชื่อคุ้นๆ กูขี้ลืม เพิ่งไปปรึกษากับหมวดไลฟ์สไตล์มาเนี่ย ตอบกูด้วยเดี๋ยวกูนอนไม่หลับ
มันมีมาเฟียด้วยเหรอวะ เพิ่งจะอ่านเด็กดี เว็บแบบนี้มีมาเฟียกับเค้าด้วยเหรอ มันจะมาทำอะไร
จริง ๆ มันไม่มีมาเฟียหรอก มีแต่พวกขาประจำกับพวชอบตามน้ำแบบคิดเองไม่เป็นมากกว่า ยังไม่เคยเห็นกระทู้รึความเห็นไหนถูกอุ้มไปแบบมีมาเฟียสั่งการนะ
กาลครั้งหนึ่งในเว็บที่รวบรวมเด็กๆโลกสวยเอาไว้มากมาย ในส่วนหนึ่งที่เรียกว่าบอร์ดนักเขียนนั้นมีเหล่าเด็กๆสิงสถิตอยู่จำนวนหนึ่ง พออยู่มากๆไปก็คิดว่าตัวเองพลังแกร่งกล้า ข้าเจ๋ง ข้าแน่ ข้าฉลาดและดีกว่าเด็กน้อยตาดำๆที่เหลือ กลุ่มเด็กบ้างเด็กโข่งบ้างพวกนั้นเลยรวมพลังกันขึ้นมา พยายามเป็นผู้พิทักษ์สันติสุขในบอร์ดนักเขียน ใครเกรียนมาก็ไล่กลับไป เห่อหมอยมาก็โดนตบ จนคนเหล่านี้เถลิงแก่อำนาจ สุดท้ายก็ถูกพลังด้านมืดกลืนกินเข้าไป ถุ้ย หมายถึงว่าหลงแก่อำนาจที่คิดว่าตัวเองมีมากเกินไป ก่อกำเนิดกลุ่มมาเฟียบอร์ดที่ตั้งตนกึ่งๆว่าเป็นบรรทัดฐานของสังคม ถ้าใครทำตัวนอกลู่นอกทาง เหล่ามาเฟียก็จะไปตบตี กระแนะกระแหน จิกกัด ล่าแม่มด ยกพวกมารุม และอื่นๆอีกมากมาย ต่อมาเกิดเหล่าบุรุษและสตรีที่คลุมหน้าคอยซุ่มโจมตีเหมือนกองโจรอยู่เป็นระยะ บางครั้งมาเฟียก็พลาดพลั้ง บางครั้งเหล่าโม่งก็พลาดพลั้ง ท้ายที่สุดแล้วมาเฟียบางส่วนก็แทรกซึมเข้ามาในโม่งบ้าง ระยะหลังมาเฟียก็ไม่ค่อยเหี้ยมเหมือนแต่ก่อน
แต่การต่อสู้ยังไม่จบเพียงแค่นั้น เมื่อเกิดขุมพลังใหม่ที่เปรียบเสมือนคลื่นลูกใหม่ที่ทำให้ทั้งมาเฟียและโม่งต้องสั่นสะเทือนไปทั้งวงการนักเขียน เขาก็คือ พี่หลุยส์ ฟอเรสต์ ที่มีชื่อจริงว่าพี่ป่า ขนานนามในโม่งว่าพี่ถุย ที่เก่งกาจสามารถในการยกโควทภาษาอังกฤษมาตอบ ภาษาไทยยอดเยี่ยมชนิดครูภาษาไทยต้องน้ำตาตก ตรรกะเชื่อมโยงแบบล้ำเกินกว่าข้อสอบแกทแพท รวมถึงความมึนและผิวหนาที่คอนกรีตผิวถนนยังต้องอาย
เรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไป มาเฟียที่หายไปในตอนนี้จะกลับมามีบทบาทอีกหรือไม่ มู้นินทาเด็กดีภาคเงียบเหงาจะกลับมาครึกครื้นเหมือนวันวานหรือไม่ หรือว่าพี่ถุยจะเถลิงอำนาจสร้างอาณานิคมดวงดาวถุยเพื่อเผยแพร่ลัทธิโครนอสต่อไป โปรดติดตาม //พิมพ์จนเหนื่อย
>>146 สัด ขอบใจมาก ตกลงมันเป็นมาเฟียในแง่ของสังคมบอร์ดหรอกเรอะ นึกว่าเป็นพวกอำนาจมืดแบบอยู่เหนือกฎอะไรพวกนั้น มันก็มีทุกบอร์ดแหละกูว่า กับกลุ่มคนแบบนี้ถ้าแข็งแกร่งตั้งมั่นหน่อยนอกจากบ่นแล้วมันก็ทำอะไม่ได้หรอก พูดถึงมาเฟียบอร์ดกูก็นึกถึงว่าเถียงเป็นลบ ไม่เห็นด้วยเป็นลบ สั่งการได้เหมือนมาเฟียสั่งปิดปากคนแบบนั้น แบบนี้มันเรียกเจ้าถิ่นมากกว่า กูว่า
พี่ถุยพี่ป่าอะไรเนี่ยมันน่าจะเป็นเด็กเพิ่งเลิกดูดนมแม่มากกว่านะ มันไปเกรียนที่ไหนมาเหรอ ไม่เคยรู้ว่าดังว่ะ
ว่าแต่มึงคือโม่งนักรีวิวใช่ไหม ฝากรีวิวไอ้นี่ที
http://writer.dek-d.com/thewayyoulie/story/view.php?id=1400433
กุโมโหจะโหวตต่ำตามเม้นบนๆละ กุกลัวว่านิยายมันเสือกดีขึ้นมากุจะรุสึกแย่
กุดีใจนะที่กลับมาแล้วมู้นินทาเงียบ
แก้ลิ้งค์ >>webnovel/2703/97 และ >>webnovel/2703/116
>>155 ใช้ >>> และต้องมี / ด้วย
แก้ลิ้งค์ >>>/webnovel/2703/97 และ >>>/webnovel/2703/116
กราบตรีนพวกมึง1ที ไอ้เหี้ยรำคาญชิบหาย กุอุตส่าไปเตือนดีๆแม่งลบเม้นกุ
อ่านจบละ ยืมไปแปะหน้านิยายมันได้ปะ แม่งจะทริคปั้มนิยายห่าเหวอะไรนักหนาวันละหลายๆรอบ คราวนี้กุจะไปแนะนำแม่งก่อนแล้วกัน
ก็อปของมึงไปเนี่ย ได้ไม่ได้โปรดบอก
ไปเม้นว่าอะไรอ่ะ
เดี๋ยวกูเข้าไปช่วยเอง
กูสงสัยว่ะ นิยายพี่ถุยกับเรื่องจักรพรรดิ์นี่ใครชวนมึนมากกว่ากัน
พี่ถุยก่อนรีไรท์เหี้ยสุด
เปิดตำนานจักรพรรดิกูลองไปอ่านผ่านๆถึงตอนอีหลุยเป็นผู้หญิง มีการหวั่นไหวใส่กันด้วยนะมึง แหม่ แปลงเพศแล้วจะแดกเพื่อนเลยนะ แต่คนเขียนก็บอกอีกว่าอย่าเพิ่งหนีน้ากลับร่างเดิมแน่นอน คือมึึงต้องการอะไร
เปิดตำนาน>เกือบจะเป็นนิยาย
ถุย(ก่อนรีไรท์)>นิยายขั้นเทพของพวกโลกอนาคตประมาณอีกแสนล้านปีซึ่งกุคงตายก่อร
ถุย(หลังรีไรท์)>ดีขึ้นกว่าเดิมเยอะจนลดเหลือแค่แสนปีพอ
เห็นที่อีคนเขียนตำนานจักรพรรดิ์ตอบโม่งมันไม่รู้หรอวะโกง สัสอัพน้อยฉิบทีละ10%ไม่ถึงหน้ากระดาษยังไงก้อไม่เด้งไปหน้าแรกหรอกถ้าไม่ใช้วิธีเปิดตอนใหม่แล้วลบอะไรเถือกนั้น กูเจออีกเรื่องบอกจะอัพหลอกวันละสี่เวลา เช้ากลางวันเย็นค่ำไม่อยากจะด่าเพราะแม่งแปะบอกไว้แล้วสักพักแม่งก้อเลิกไปเอง แต่เรื่องตำนานเฮงซวยขึ้นหน้าแรกวันละสิบครั้งเสือกไม่มีตอนใหม่ด้วยนะขยันจริง
ตุ๊ดตอนใหม่โม่งไปก่อหวอดมาใช่ไหม กูเริ่มได้กลิ่นมาม่าละ
นิยายดีจริงมันก็ต้องมีคนตามอ่านเองนะ แล้วรู้หรือเปล่า5ของนิยายเรื่องนี้เท่ากับ40-50% ของเรื่องอื่นๆอะ ไม่อ่านละยังจะ... เยอะเนอะ
กูขรรมมมมมมม นางเข้าใจอะไรผิดป่าววะ 5555555555555555+
นิสัยคนไทยก็แบบนี้แหละ ชอบแบบจู่ๆก็ดัง คนพยายามทำนี่สิ หมั่นไส้เยอะดีเนอะเหอะ อย่าให้พูดว่าประเทศนี่ถึงไม่วันดีเท่าเกาหลีใต้(ขออันนี้เพราะถ้าญี่เค้าดีของเค้าอยู่แล้ว แต่เกาหลีเมื่อก่อนเขาเคยพอๆกะเรา)อยู่ในกะลาแล้วภูมิใจว่าดีกว่าเพื่อนบ้าน อันนี้จริงทำเลมันดีเฉยๆญี่ปุ่น นายทุนประเทศพัฒนาเลยลงทำอะไรใหญ่ๆให้ ไม่งั้นก็ปลูกข้าวไม่ต่างกัน ไม่ใช่ว่ามันไม่ดีนะ แต่มันเป็นนวัตกรรมที่มีมาตั้งแต่น่าจะยุคหินใหม่แค่นั้นเอง
พวกมึงมาช่วยหาความเชื่อมโยงหน่อย จู่ๆนางมาเรื่องนี้ได้ไงวะ 5555555555555555
เพื่อนกุไปละสหายโม่ง ถึงเวลาของกุแล้ว
พี่หลุยส์เขาไม่รู้ใช่ไหมว่าย้ายมาที่นี่กัน?
แม่งอัพหลอกอีกละ
ส่วนของwebnoนี่คือให้พูดเกี่ยวกับนิยายแต่ไม่เล่นที่ตัวบุคคลช่ะ
งั้นกุเออออห่อหมกเอาเองว่าเข้าข่ายนะ เพราะว่ามันเกี่ยวกับการอัพหลอกของนิยาย
โม่งมีใครรีวิว
http://writer.dek-d.com/wima/story/view.php?id=1481580 ยัง
อันนี้กุอยากอ่านรีวิว
มึงกลายเป็นศาลเตี้ยเหมือนมาเฟียโม่งอีกแล้วเหรอวะ กุขรรม ต่อไปมึงจะเป็นไรดีคิดไว้ยัง
กูยังไม่ได้ด่าอะไรมึงเลย แค่เตือนเฉยๆว่ามันจะมีคนโจมตีมึงได้ เห้อ
กูงงไปเรื่องศาลเตี้ยได้ไงวะ ถ้ามีคนทำเหี้ยนี่บ่นด่ามันไม่ได้เลยใช่มั้ยต้องคาบไปบอกเว็บมาสแล้วปล่อยเรื่องเงียบใช่ป่ะ คือกูรับไม่ได้วะ
ล่าสุดกูไปดูอีคนเขียนตอบน่าตบมากแถไปเรื่องไรก้อไม่รู้ "ผู้หญิงฉลาดน่ารักๆเค้าไม่เลือกผู้ชายไทยแล้ว" อีผีคิดแทนกูได้ไงเนี่ยกูเอาผู้ชายไทยนี่โง่หรอ
มึงสวยฉลาดคนเดียวในไทยแล้วละสัส บอกเรื่องตงฟางลอกนิยายมึงกูต้องทำไงเนี่ย ทำไมมึงไม่เอาหลักฐานไปฟ้องเว็บมาสตามไปแฉตงฟางลอกมึง
มึงจะอัพหลอกให้ได้ใช่มั้ยเหตุผลห่าอะไรก้อลากมาอ้างได้หมด ดวก
เดี๋ยวรีวิวให้เอง รมณ์มะค่อยดี อาจรีวิวไม่มันเหมือนตอนเรื่องอื่นๆนาจา
ตงฟาง บูรพาสิบทิศ
http://writer.dek-d.com/wima/story/view.php?id=1481580
เรื่องย่อ
ตอน 1 - เปิดเรื่องมาก็พล่ามว่าโลกนี้คนต้องมีพลังเวทมนต์ ไม่มีคือกาก แล้วก็เล่าประมาณว่าเทพาย...เดี๋ยวนะ กูสตั้นชื่อตัวเอกไป 5 วิ ตอนแรกนึกว่าตัวเองตาฝาด คือมึงชื่อเทพายจริงๆดิ?? กูรู้จักแต่เพทาย เทพายนี่มึงเอาพายมาเทงี้อ่อ? เทพายเป็นผู้ชายมีพลังบังคับต้นไม้ที่เมพว่าอุเอคิ คือให้ต้นไม้งอกออกมาได้เลย กำหนดได้ด้วยว่าจะเอาต้นไร ให้งอกตรงไหน พ่อแม่ตายตั้งแต่เด็ก อยู่ในองค์กรไรสักอย่าง ตายห่า เลยหลงมิติมาเข้าร่างตงฟาง ที่เป็นชะนีน้อยที่ไม่มีพลังเหี้ยอะไรเลย โอเค กูว่ากูมีปัญหากับการตั้งชื่อมัน ตั้งแต่อยู่ในยุทธภพมา ถุ้ย ตั้งแต่อ่านนิยายมาก็เคยเห็นตงฟางแค่สองตงฟาง คือตงฟางปุ๊ป๊ายจากกระบี่เย้ยยุทธจักรกับตงฟางอวี้ชิงจากฮว่าเซียนกู่ คือสำหรับกูตงฟางมันไม่ใช่ชื่อคนไงมึง เป็นแซ่มากกว่ามะ ขัดหูขัดตาเฉยๆ
เทพายก็สวมรอยเป็นตงฟางที่โดนไล่จากตระกูลเพราะไม่มีพลัง แถไปว่าความจำเสื่อม มีอึ้งที่แม่ตงพางใช้ลมได้ (ตัวมึงบังคับไม้ได้ไม่ใช่อ่อ) แล้วขุ่นแม่ก็เลคเชอร์เซ็ตติ้งของโลกนี้ อัดข้อมูลไปว่าโลกเหมือนแฟนตาซีออนไลน์นะแต่แค่ธีมจีนโบราณ มีพลังธาตุ ดิน น้ำ ลม ไฟ มีตีมอน ดรอปของ เอาของไปขาย สกุลเงิน เบื่อ! มาแบบนี้อีกละ คุยๆกันไปเทพายหลับตาลงก็เห็นแสงเขียวๆ.. เสร็จแล้วก็คุยกันต่อ ว้อท แล้วก็สกิปมาวันต่อมา มีแต่น้ำไม่ค่อยมีเนื้อไร สรุปเทพายได้พลังรักษ์โลกติดตัวมาด้วย
ตอน 2 - เทพายเอากระเทียมกับพริกไทยมาปลูกที่บ้าน มีคนจะสอนหนังสือให้ นางก็จะเรียน แล้วก็นั่งเหม่อมองไฟแล้วคิดถึงว่าผีเสื้อบินมาจากกองไฟ เสือกมีผีเสื้อออกมาจริงๆ แม่เก๊าะดีใจว่าใช้พลังได้ละ เทพายเลยเดาว่าจริงๆแล้วตงฟางอาจจะมีพลังมากที่สุดในโลกก็ได้แต่แค่คุมพลังไม่ได้ แล้วพอไปเรียนคนสอนเอาหินบอกธาตุมาให้จับ ปรากฏว่ามีทุกธาตุเลย เป็นธาตุเหนือราชัน เทพทรูปรากฏตัวแล้วจ้า แต่ห้ามบอกใครนะเออ แล้วอาจารย์ก็ให้ตำรามาสารพัดอย่าง จารย์ก็สอนเรื่องฝึกธาตุ เทพายบอกว่าตัวเองน่าจะเก่งธาตุไม้ เลยให้ฝึกธาตุไฟเพื่อปกปิดธาตุพิเศษ ว้อท ธาตุพิเศษไร ธาตุไม้เป็นธาตุพิเศษเหรอ มึงบอกตอนไหนเนี่ย งง ขอเล่าข้ามๆ คือเนื้อเยอะมาก สร้างเซ็ตติ้งไม่เสร็จสักที เทพายไปได้ต้นหญ้าพูดได้มาเลยเอามาปลูก ว่าจะไปถามจารย์ แต่ไม่ได้ถาม
ตอน 3 - เรียนกะจารย์ มีสอบฆ่าหมูป่า แล้วก็เอากระเทียมไปขายแลกเกลือกับน้ำตาล เรียนปรุงยา บ่นเรื่องว่าถ้าอยู่ตระกูลใหญ่ครบ 15 แล้วจะตั้งแต่งงาน คงทนไม่ได้แน่ๆ มีเสือบุกเข้ามาให้เทพายเกาพุง...
ตอน 4 - เอาเสือไปเลี้ยง แล้วอาจารย์ก็รับเด็กในหมู่บ้านมาเป็นศิษย์เพิ่ม โชว์เหนือใส่ศิษย์น้อง ส่วนเครื่องเทศขายดี๊ดี ชีวิตดี๊ดี อาจารย์ให้พวกลูกศิษย์ไปฆ่าหมาป่า แล้วเล่าว่าจารย์จริงๆแล้วเป็นลูกผู้ดีมีตระกูล รับตงฟางเป็นลูกบุญธรรมแล้ว แม่เรียกไปดูต้นหญ้าที่บอกว่าพูดได้ มันบอกให้ขอ เทพายก็ตรัสรู้ขึ้นมาว่าก่อนต้นหญ้านี่ตายจะขอพรได้ wtf ก็เลยขอไม้เท้าแสงเหมันต์ที่เป็นหนึ่งในศาสตราโบราณที่หายไป..แม่งเสือกได้อีก เทพทรูจริงๆ แล้วอาจารย์ก็ให้ทำพันธะสัญญากับไม้เท้า
ตอน 5 - เบื่อแล้วมึง ไม่อ่านแล้วนะ
เนื้อเรื่อง - ดำเนินเรื่องช้ามากกกกก มีแต่น้ำล้วนๆ เรื่องแทบจะไม่ขยับ ปมเปิมไรหาไม่เจอ รู้สึกเรื่องมันไม่ค่อยจะสมเหตุสมผลอ่ะ เขียนปูให้ตัวเอกเทพทรูล้วนๆเลยมึง เซ็ตติ้งจะบอกว่าห่วยก็เกรงใจ เอาเป็นแปลกแล้วกัน จีนโบราณใส่กี่เพ้า เอากะมันสิ งงๆกับภูมิศาสตร์ในเรื่องชิบหาย ป่าเขตหนาวผสมเขตร้อนชื้น ที่มีความหลากหลายทางชีวภาพ มึงจะเอาไงไหนตอบ คือเป็นป่าสนไม่ผลัดใบที่มีต้นกล้วยปลูกอยู่ข้างๆเหรอ แถมมีการทำเกษตรปลูกข้าวแบบขั้นบันไดอีก กูต้องท่องเตือนตัวเองว่านิยายแฟนตาซี นิยายแฟนตาซี...แล้วแม่งเสือกมีต้นกล้วยมีใบตองจริงๆด้วย เทพายปรับตัวเร๊วเร็ว แปปนึงก็รับได้แล้วว่าปิกาจูตัวเองหาย กลายเป็นชะนีเด็กไปแล้ว
การเขียน - ภาษาไม่ได้ดีเด่อะไร มันก็ธรรมดาๆ แบบใช้ภาษาวัยรุ่น ห้วนๆ พออ่านรู้เรื่อง ไม่ได้เขียนออกมาให้จีนโบราณเลยก็ว่าได้ ลำดับเนื้อเรื่องไม่ดี เหมือนไม่รู้จะเล่าเรื่องยังไงให้สมูธบางช่วงมันเลยเป็นเหมือนเอาท่อนบรรยายมาต่อๆกัน ใช้คำพวกบอกลำดับเหตุการณ์ไม่ค่อยเป็น บางย่อหน้ามีคำว่าหลังจาก 3 คำ รู้จักคำอื่นบ้างมั้ยวะ เป็นพวกเว้นวรรคแย่อีกตัว ยาวเป็นพรืด นับเล่นๆบางย่อหน้ายาว 15 บรรทัด
คำผิด - ผิดจนอยากจะซื้อหนังสือคลังคำไม่ก็พจนานุกรมฉบับบัณฑิตยสถานให้คนเขียน ค่ะ คะ ตั้งแต่หน้าบทความยังเขียนไม่ถูกเลย อย่าคาดหวังเรื่องการสะกดถูกหรือการใช้วรรณยุกต์ถูก จ้ะ ก็เขียน จ๊ะ คำผิดเยอะจนไม่อยากจะสาธยาย
จุดที่เกลียด - เทพาย เทพาย เทพายยยยยยยยยยย ว้อยยยยยย
คะแนน - น่าเบื่อ
ฮิ
ล่าสุดมันลบไปแล้วแต่กูแคปทัน บิบิ
ส่วนประเด็นเรื่องลอกตำนานจักรพรรดิ จากที่อ่าน 4 ตอนยังไม่เห็นว่าลอก เทียบแล้วโรเซนเนียจัดเชนกว่าเยอะ แต่จะลองอ่านต่อดูแบบไม่ละเอียด ขออ่านแบบสกิปๆนะ จุดที่เหมือนขอลิสต์ตามนี้ละกัน
- เทพายกลายเป็นผู้หญิง เหมือนหลุยส์
- มอนสเตอร์ตีแล้วดรอปของเหมือนกัน
มันมีจุดที่เหมือนนิยายแฟนตาซีอื่นๆอีกด้วยซ้ำ เช่น ทดสอบพลังธาตุจากก้อนหิน หินจะมีสีๆ เหมือนเรื่องศิษย์ข้าฯ
>>201 ขอบใจมากโม่งรีวิว
ความเห็นกุนะ ชื่อแม่งอยากจะตั้งห่าไรก็ตั้งเหอะ คิดว่าเป้นชื่อเฉพาะ ส่วนโลกของแม่งก็เป็นแฟนตาซีแหละ จะมีห่าไรแปลกๆบ้างก็โอ จักรวาลเรานี้ดาวน้ำแข็งที่ร้อนเป็นล้านองศายังมีเลย กุนึกว่าเทพนิยายnasa
อันนี้คือกุคิดต่างเฉยๆนะ ยังไม่ได้อ่านจริงๆ
ว่าแต่ตกลงที่มันไปหาว่าก็อปมานี่คือเรื่องที่หลุดเข้าไปในโลกที่เป็นเกมว่างั้น?
เยดครก
>>202 ช่างหัวแม่งเหอะไอสัส เถียงเหี้ยไรมาไม่รู้ อย่างกับคุยกันคนละฝากกาแลคซี่
ฟาก ผิดๆ
อ่านไล่ๆไปถึงตอน 10 แล้ว หมดความอดทนแล้วจริงๆ น่าเบื่อมาก ไม่มีปมไม่มีอะไรเลย ดำเนินเรื่องไปเรื่อยๆ เพื่อดันให้ตัวเอกเทพทรูไปเรื่อยๆ ขนาดหนังสือที่รวบรวมความรู้ตั้งแต่บรรพกาลยังได้มาโคตรง่ายเลย เรื่องมันไม่มีอะไรเลยจริงๆ โชว์เทพไม่มันเหมือนเยว่หยางเรื่องเดชคัมภีร์ฯ ขนาดเยว่หยางเทพทรูสุดๆแล้วนะ บางอารมณ์ยังรู้สึกเลยว่าเรื่องนี้ตงฟางเทพทรูได้ไม่สมเหตุสมผลยิ่งกว่าเยว่หยางอีก แบบไม่มีต้นสายปลายเหตุ แค่จะให้เทพอ่ะทำไม เทพตั้งแต่ค้าขาย ปรุงยา ต่อสู้ เวทมนตร์ สารพัดอย่างอ่ะ
แต่เท่าที่อ่านไม่รู้สึกว่าเหมือนเรื่องตำนานจักรพรรดิฯ ส่วนตัวรู้สึกว่าคนละแนว ตำนานจักรพรรดิเซตติ้งเป็นแฟนตาซีเกมออนไลน์ มีมานา แต่ไม่ได้ทะลุมิติ ถ้าถามว่ามีอะไรที่เหมือนกันอีก ในความรู้สึกคือความเอื่อยเฉื่อยมีแต่น้ำไม่มีเนื้อนี่ล่ะที่เหมือน เห้อ
กราบคนรีวิวอีกหน อ่านรีวิวสนุกกว่าอ่านนิยาย 555
Topic has reached maximum number of posts.
Please start a new topic.
Be Civil — "Be curious, not judgemental"
All contents are responsibility of its posters.