"วันนี้กาแฟรสชาติเพี้ยน" เธอพึมพำกับตัวเองเล็กน้อยก่อนจะเริ่มหยิบเอาไอแพดโปร 256 GB ขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะ ปลายนิ้วของเธอสั่นระริกที่ขอบเคสแป้นพิมพ์จากร้าน 425Degree แน่นอนมันต้องมาจากยี่ห้อที่ดีที่สุดเท่าเที่เธอจะหาได้จากร้าน คิ้วขมวดเข้มของเธอขนานเข้ากับขอบบนของเครื่องสื่อสารนั่น เธอถอนหายใจเฮือกหนึ่งพร้อมกับส่ายหน้าเบาๆแล้วบรรจงพลิกเปิดมันออกมา หน้าจอล็อคปรากฎภาพของ คาร์ล มาร์กซ นักคิดชื่อก้องที่เธอบูชาเขาเสมือนเทพเจ้า สิ่งศักดิ์สิทธิ์อันมิอาจแปดเปื้อนรึอาจเอื้อมตนไปเสมอเหมือน เธอไล่นิ้วไปตามหน้าจอเพื่อค้นหาโน้ตพร้อมเรียบเรียงความคิดของตนไปพลาง ทันทีที่เธอหาแอพพลิเคชั่นนั้นเจอ มันกลายเป็นช่วงเวลาแห่งการขับเคี่ยวระหว่างตัวเองและกระบวนทัศน์ที่หล่อหลอม องค์ความรู้ที่ถูกกวนเข้า เคี่ยวอย่างประณีต หมักบ่มเป็นเวลานาน บัดนี้ไอน้ำแอลกอฮอล์ทางการเมืองพวยพุ่ง เธอเปลี่ยนท่าทางเป็นการนั่งหลังตรงพร้อมพลิกหน้าจอไปแนวตะแคงอย่างทันท่วงที
"รสชาติกาแฟที่ผิดเพี้ยนจากปกติทุกวันทำให้ข้าพเจ้าพึงตระหนักได้ว่า ในสายธารแห่งการแข่งขันและทุนนิยมอันเดือดดาลท่ามกลางน่านน้ำสีแดงชาดอันเจิ่งนองไปด้วยเลือดของผู้ปราชัยในสนามแห่งการค้ากาแฟเหล่านี้นั้น ไม่เพียงเป็นการพยายามอย่างเลวทรามในการช่วงชิงพื้นที่ทางความเชื่ออันว่าด้วยการดื่มกาแฟเป็นเรื่องจำเป็นต่อการดำเนินชีวิต แต่หากหมายถึงการพรากนำเอาจิตวิญญาณของการดื่มด่ำกับช่วงเวลาที่สำคัญในช่วงเวลาหนึ่งของชีวิตมนุษย์ไปเสียด้วย การที่พนักงานไม่สามารถควบคุมรสชาติให้อยู่ได้อย่างเป็นมาตรฐานนั้นเกิดจากการที่รัฐไม่ยอมเข้าแทรกแซงกระบวนการค้าและสายการผลิตของภาคเอกชนและปล่อยให้ตลาดเสรีได้ใช้งานทั้งทรัพยากรมนุษย์และเวลาไปอย่างสูญเปล่า อีกทั้งยังสะท้อนปัญหาการใช้แรงงานอย่างล้นเกิน เป็นภาวะความล้มเหลวในการสร้างรูปแบบชีวิตที่ดี ความเหนื่อยล้าของพนักงานที่ต้องทำงานเกินควรจะเป็นรวมไปถึงการพยายามลดต้นทุนการผลิตของเหล่านายทุนได้ก่อให้เกิดมหัยตภัยทางเศรษฐกิจอย่างไม่อาจเยียวยาให้หายขาดได้ ความสัมพันธ์อันเกี่ยวโยงกันอย่างไม่สามารถตัดขาดนี้เป็นอีกหนึ่งวงจรที่ไม่สามารถหนีพ้น เป็นบ่วงแห่งทุกขกรรมที่มนุษยชาติล้วนหลีกหนีไม่ได้ เป็นสังสารวัฏแห่งความเหลื่อมล้ำและการถูกกดขี่ ชีวิตแรงงานอันไร้ความหมายในสายตาของเหล่านายทุนไม่อาจถูกหล่อหลอมเยียวยาให้สามารถกลับมาเป็นดังควรได้ และแม้ความผิดเพี้ยนของกาแฟนี้ ทำให้ข้าพเจ้าเล็งเห็นได้แล้วว่า มิคคสัญญียุคไม่ได้เป็นเพียงนิทานปรัมปราหรือปกรณัมในศาสนา หากแต่เป็นการจำต้องทนใช้ชีวิตอยู่ภายใต้กรอบแห่งสภาวะสังคมทุนนิยม"
เธอจดโน้ตเสร็จแล้วนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง คิ้วที่ขมวดเขม็งเริ่มคลายออก ความรู้สึกฟื้นฟูคืนชีวิตชีวาราวกับพึ่งสำเร็จความใคร่ถาโถม โดปามีนหลั่งไหลไปตามระบบประสาท เธอยิ้มออกมาที่มุมปากครั้งหนึ่ง ความผ่อนคลายแผ่ซ่านไปทั่วร่าง เธอยกมือขึ้นเหนือศีรษะตัวเองเล็กน้อยพลางหันไปมาราวร้องขอความช่วยเหลือ และแล้วพนักงานคนหนึ่งได้เผอิญสบสายตาเข้ากับเธออย่างไม่ได้ตั้งใจ