กูเคยชอบนิยายสำนวนเวิ่นเว้อนะมึง กระทั่งอ่านนิยายแปลสำนวนง่ายสัสๆ แต่พอถึงจุดพีค มันทำกูร้องไห้เป็นบ้าเป็นหลังตอนอ่านจบ กูเลยตรัสรู้ว่านิยายที่ดี ไม่จำเป็นต้องเขียนเยอะเพื่อบิ้วมากนักก็ได้ แค่ใช้ศัพท์เรียบเรียงจนมันรู้สึกได้ก็พอ แต่ไม่ได้หมายความว่านิยายเวิ้นเว้อจะแย่หรอก มันแล้วแต่สกิลคนเขียนและการรับรู้สารของคนอ่านด้วย เขาถึงบอกไงว่านิยายทุกเรื่องคัดคนอ่าน