เอาที่สำนวนก่อน เป็นสำนวนพื้นๆ ไม่หวือหวาไม่มีคำอลังการอะไรมาก โดยส่วนตัวกูชอบภาษาที่ไม่ประดิษฐ์มากไปแบบนี้แหละ การใช้รูปประโยคยังทำได้ไม่ดี สังเกตได้จากการใช้คำเชื่อมในประโยคติดๆ โดยเฉพาะคำว่า "ที่" มีติดๆ กันเลยทำให้อ่านแล้วเกิดอาการสะดุดตลอดทาง
คำซ้ำซ้อนมีให้เห็นเป็นระยะ นี่ก็เป็นอีกข้อที่อ่านแล้วสะดุด สังเกตได้จากคำว่า "ปรภพ" ตรงบทนำ ในหนึ่งย่อหน้าใช้ซ้ำบ่อยมาก
การลำดับประโยคไม่ดี วางวลีหรือประโยคขยายไกลจากคำที่ต้องการขยายมากเกินไป เช่น ท่านเจ้าออกปากถามเลขคนสนิทซึ่งยืนอยู่ตรงหน้าอย่างปลดปลงที่ลูกสาวเพียงคนเดียวนั้นได้หายไปอีกแล้ว >>> "ปลดปลง" จริงๆ ใช้ขยายคำว่า "ถาม" แต่วางไกลมากไกลจนข้ามนามอีกตัว พออ่านแล้วทำให้เกิดความกำกวมว่าจริงๆ ใครกันแน่ที่ปลดปลง ท่านเจ้าหรือเลขา
ลองแก้ดู >>> ท่านเจ้าออกปากถามอย่างปลดปลงกับเลขาคนสนิท เมื่อรู้ว่าลูกสาวเพียงคนเดียวหายออกจากบ้านไปอีกแล้ว
ประมาณนี้
สำหรับกูขี้เกียจอ่านต่อว่ะ ฝีมือมันยังไม่ดีพอให้กูอ่านบทต่อไป ฝีมือมันยังอ่อนหัดมากในสายตากู
โม่งคนอื่นเชิญสับต่อได้