Fanboi Channel

ที่อาคารไม้ปิดทึบเก่าๆหลังหนึ่งหลังโรงเรียน
ที่หน้าประตูด้านบนมีแผ่นไม้กระดานใหญ่เขียนด้วยตัวหนังสือสีเขียวเข้มตัวใหญ่ๆว่า
ชมรมเห็ดหัวเราะบำบัด
ที่ด้านใน
"มันดีจริงเหรอพี่มะเมี้ยว"นรญหน้ากลมร่างอวบอัดพูดขึ้นแล้วหยิบชิ้นเห็ดเล็กๆสีดำชิ้นหนึ่งขึ้นมาดูอย่างตื่นตาตื่นใจ
"ไม่รู้ดีไม่ดีขนาดไหนหรอกนะคะเนี้ยวแต่..เวลาที่ทุกข์ใจข้าก็ได้มันนี่แหละช่วยรักษาเยียวยาจิตใจ หลังจากนั้นเวลาที่มันหมดฤทธิ์มันยังทำให้หัวข้าปลอดโปร่งท่องจำเวทมนต์ได้มากขึ้นอีก"
"ว้าวว!"ของดีอยู่ใกล้ตัวขนาดนี้ไม่รีบบอกข้า"
"จะว่าไปมันก็ไม่ดีไปซะทั้งหมดหรอกนะ มันก็เหมือนสิ่งอื่นทั่วไปบนโลกใบนี้มี2ด้านทั้งคุณและโทษ กฎที่สำคัญที่สุดคืออย่าใช้มันมากไป"มะเมี้ยวเปลี่ยนเป็นทำหน้าเครียดแล้วตอบกลับนรญรุ่นน้อง
"แล้วจะต้องใช้ขนาดไหนดีล่ะพี่มะเมี้ยว"
มะเมี้ยวยิ้มเล็กน้อยก่อนจะชูนิ้วชี้เป็นเลขหนึ่งแล้วหมุนนิ้วไปมา
"เริ่มใช้ครั้งแรก49กรัมก่อน!"
แล้วมะเมี้ยวก็หยิบชิ้นเห็ดแห้งสีดำชิ้นหนึ่งขึ้นไปชั่งบนตาชั่งดิจิตอล

ที่สนามฟุตบอล
แม้ข้างสนามจะเต็มไปด้วยกองหิมะแต่ในสนามมีนรญกลุ่มหนึ่งกำลังเล่นฟุตบอลกันอย่างสนุกสนานไม่สนใจหิมะที่กำลังโปรยปรายลงมาหนาตา
ขณะนี้ลูกบอลอยู่ที่สาวร่างอวบใบหน้ารูปใข่ผิวสีแทนคนหนึ่งกำลังคลคงบอลและเลี้ยงลูกบอลโยกหลบเทิร์นร่างกายไปมาอย่างชำนาญจนนรญฝ่ายตรงข้ามไม่สามารถแย่งบอลได้
"เข้ามาแย่งให้ได้สิวะ55"
แต่แล้ว ทั้งหมดก็ต้องหยุดเล่นเมื่อเห็นพอส และ นรญในชุดปราบจลาจลโล่กระบองเต็มยศเป็น100คนพากันวิ่งผ่านกำแพงลูกกรงเหล็กที่ตั้งขนานกับสนามฟุตบอลไปอย่างรีบเร่ง
"พากันวิ่งไปทางหอสวดมนต์มันมีอะไรกันน่ะพี่ไกวาน"นรญคนหนึ่งถามขึ้น
"นี่พวกแกไม่รู้จริงเหรอว่าหอสวดมนต์มีใครถูกขังอยู่ตอนนี้"สาวผิวแทนหันไปตอบนรญที่ถาม
"อะๆๆ!ฮะ!มันเป็นไปได้ยังไงกัน!"
"นี่มะมะหมายความว่า.."
"เจ้าคนคลั่งคนนั้นมันจะออกมาแล้วเรอะ!"
"ไม่น่าเชื่อ!"
เสียงร้องระงมมาจากนรญที่เล่นฟุตบอลกันอยู่เมื่อได้รับคำตอบจากไกวาน
"เราไปดูกันดีกว่า"ไกวานใช้เท้าดีดลูกฟุตบอลขึ้นมาแล้วใช้มืออุ้มไว้กับตัวก่อนจะพาลูกทีมวิ่งตามไป
ที่หน้าหอสวดมนต์
ถึงแม้มันจะเป็นหอคอยสีขาวแต่กำแพงอิฐหนาสีเขียวล้อมด้านบนด้วยรั้วไฟฟ้าจึงทำให้สภาพมันเหมือนเรือนจำมากกว่าจะเป็นหอสวดมนต์ตามชื่อ
ออดดดด!!พอส กดออดที่หน้าประตูเหล็กทางเข้า ทันใดก็มีเสียงคนเดินอยู่ด้านหลังประตูมาหยุดที่ตาแมวแล้วก็มีเสียงลอดออกมาจากลำโพงโทรโข่งที่ติดไว้ด้านหน้า
"แม้พรุ่งนี้เป็นอย่างรายยยย..."
พอส ได้ยินแล้วก็พูดกระซิบกรอกผ่านไมค์ขนาดเล็กที่อยู่บนประตูใกล้กับตาแมวไปว่า
"อนาเขิ่ดพริ้วหวายยเลือนรางงง.."

ณ โรงเรียน SJO-0049 จ.เชียงใหม่
ที่ห้องออกกำลังกายในอาคารเรียนหลังหนึ่ง
"ไปไปเจดีย์หลวงเข้าสปานั่งรถแดง มันก็ลำแต้วา ไปเราไปกินแกงส้มหมูข้าวมันไก่ วุ้นมะพร้าวและผักชีฮิตกันใหญ่ ถนนคนเดิ่นหน้าวัดสุทัศน์ไปผ้อปางจ๊างงงง..."
เสียงจากเครื่องเล่นซีดีดังลั่นมาถึงตรงนี้สาวหน้าเก๋ตัวล็กผอมบางในชุดแอโรบิกรัดรูปรีบวิ่งมาปิดปุ่มดังแป๊ก
"กำลังเต้นแอโรบิคเพลินๆ มาถึงเพลงนี้เพลงวงไหนวะทำไมเนื้อมันมั่วชอบกล"แล้วก็พูดบ่นเบาๆด้วยสีหน้าเซ็งๆ
ทันใดนั้นเอง
ไล๊หนึ..
เสียงเตือนจากมือถือที่วางไว้ไม่ไกลจากเครื่องเล่นซีดีสาวตัวเล็กคนนั้นจึงรีบหยิบมือถือขึ้นมาปลดล๊อกเพื่ออ่านข้อความทันที
พอส มาพบที่ห้อง รกผอ ด่วน
ตัวหนังสือดำบนพื้นฟ้านั้นขึ้นว่าส่งมาจากคนที่ชื่อพี่เด๊ง
"มีเรื่องอะไรกันอีกล่ะหรือว่า..เกี่ยวกับเรื่องนั้น"
พอส อ่านแล้วเงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อยพึมพำกับตัวเองเบาๆก่อนจะทำหน้าเครียด กลอกตาไปมา

ทันใดนั้นประตูก็เปิดออกด้วยการเลื่อนช้าๆ
ครืดดดดด!
"เซ็นรับ!"รปภ หญิงหน้าดุโผล่ออกมาจากหลังประตูแล้วยื่นแฟ้มแบบหนีบเอกสารให้พอสเซ็นแล้วก็ยื่นกลับไป
"เอ้า!ปล่อยมันออกมาได้!"รปภญ สั่งการแล้วหันหน้าเข้าไปด้านในแล้วโบกไม้โบกมือ
ไม่นานจนทหลายคนก็เข็นรถล้อเลื่อนออกมาบนนั้นมีแผ่นเหล็กที่ตรึงร่างของนรญคนหนึ่งอยู่แม้กระทั่งที่หัวก็ใส่หมวกครอบเหล็กเห็นแต่ลูกตาแม้จะเหมือนคนง่วงนอนแต่ก็ฉายแววจ้าดุดัน
"โอออ!"ทุกคนในที่นั้นพากันร้องอย่างตื่นเต้นหวาดกลัวเมื่อเห็นร่างนั้นถูกเข็นออกมา
"ในที่สุดแกก็กลับมานะ ชีต้า!ไอ้เสือร้ายเพื่อนข้า!"ไกวานที่ยืนอุ้มลูกบอลอยู่หลังกำแพงเหล็กตาถี่พูดกับตัวเองเบาๆ
"ระวังหน่อยทุกคนเจ้าเสือร้ายชีต้ามันคือสุดยอดสายไฟเตอร์ ทุกส่วนในร่างกายของมันใช้เป็นอาวุธได้หมด"ฮรจ หันมาร้องตะโกนบอกทุกคน
"จัมปึ พันจิ แกสองคนคือสุดยอดสายเวทย์ที่เรามีอยู่ถ้ามันคลั่งขึ้นมาอีกล่ะก็พวกแกต้องหยุดมันให้ได้"แล้วหันมาสั่งนรญรุ่นน้องที่ยืนอยู่ด้านหลังต่อ ทั้งจัมปึและพันจิก็พยักหน้ารับ
"เป็นไงบ้างล่ะ ชีต้าอยู่ในหอสวดมนต?สบายดีมั้ยฮึ"
"ปัญญาอ่อนไอ้พวกบ้า เจ้าขังร่างกายข้าได้แต่ไม่อาจขังจิตวิญญานของข้า!"เสียงหวานแต่อู้อี้ภายใต้หมวกเหล็กตอบออกมา
"หีๆดีสมเป็นเจ้าเสือร้ายชีต้า แต่ข้าขอร้องตอนนี้ รร เรากำลังมีภัยขอให้คุมสติให้ดีแล้วมาช่วย รร เราช่วยเพื่อนทุกคน"
"หึ!ข้าไม่มีทางจะคุกเข่าอ้อนวอน"
คำตอบนั้นทำเอาพอสส่ายหัวอย่างเบื่อหน่าย
"ในเมื่อเป็นคำสั่งพี่เด๊งยังไงก็ต้องปล่อย"
พอส เสกคทาร่ายมนต์ห่วงเหล็กและหมวกครอบก็หลุดออก
ทันใดนั้นเอง ชีต้าก็ตีลังกากระโดดหนีไปทันที
"อ๊าาา!เอาอีกแล้วมันยังไม่หาย!จัมปึพันจิหยุดมันว๊ายย!"ฮรจ ตะโกนลั่น
พันจิรีบชี้คทาร่ายคาถาตามร่างของชีต้าก็ปรากฏแสงสีเขียวพุ่งออกมาจะรัดตัวชีต้าแต่ก็รัดไม่ทันชีต้าใช้ความเร็วตีลังกาหลบไปได้ทุกครั้งก่อนจะเข้าถึงตัวพันจิแลัวล๊อกคอจากด้านหลัง
"วรยุทธใต้หล้าวัดกันที่ความเร็ว"พันจิได้ยินเสียงกระซิบที่ข้างหูจนรู้สึกหนาวยะเยือก
"อ๊า!แง้!คนเล็กหมัดเทวดาหนังโคดเก่าเกิดไม่ทันว้อย!"พันจิตะโกนโหวกเหวกพลางดิ้น
"ฮึบ!"จัมปึชี้คทาไปที่ร่างชีต้าแต่ชีต้าก็พริ้วหลบไปได้อีกแสงเขียวจึงกลายเป็นพุ่งรัดร่างพันจิไปแทน
"ฮึบ!ฮึบ!ฮึบ!"จัมปึพยายามถึง3ครั้งแต่ชีต้าก็หลบได้ทุกครั้งก่อนจะเข้าถึงตัวแลัล๊อกคอจัมปึไว้
"ดอกแรกพอไหว ดอกสองพอรับได้ ดอกสุดท้ายพอกันที!"ชีต้าตะโกนกรอกหูจัมปึเข้าไป
"อ๊า!ฮือๆๆแกล้งข้าอีกแล้วไอ้คนบ้าคลั่ง ฮือๆๆ"
จัมปึตะโกนและร้องไห้น้ำตาเล็ด
"เฮ้ออ!ว่าแล้ว! หน่วยสวาท ลุย!จับตัวมันไว้!"ฮรจ ตะโกนสั่งกน่วยปราบจราจลดว่าร้อยคนที่เหลือให้เข้าชาร์จจับตัวชีต้าและวิ่งกรูกันเข้ามาแต่ชีต้าก็ใช้ความเร็วจัดการละลายทั้งหน่วยในชั่วไม่กี่นาที

"หยุดเถอะ ชีต้าเห็นแก่ข้าและพี่เด๊งที่ฟูมฟักแกมาตั้งแต่แกเข้ามาเรียนที่นี่บ้างหยุดบ้าคลั่งซะที"
พอส ตะโกนขึ้นมาอย่างเหลืออด
ชีต้าที่กำลังล๊อกคอหน่วยปราบจราจลคนหนึ่งอยู่ถึงกับชะงักและปล่อยตัวลงก่อนจะเดินเข้ามาหา พอส
"บอกข้าหน่อยสิว่าไอ้พวกนั้นมันฝันเห็นอะไร เห็นดินแดนที่แห้งแล้งมืดมิด ถูกยึดครองด้วยจอมมาร มีแต่ซากศพและไฟโลกันต์ลุกโชนไปทุกที่ใช่หรือป่าว"
"อะ เอ็งสัมผัสความฝันร้ายที่ไอ้พวกนั้นโดนได้งั้นเรอะ"พอส ตาลุกวาวพูดเสียงดังขึ้นมา
"งั้นเอ็งยิ่งต้องไปกีบพวกเราชีต้าทุกคนรอแกอยู่ไปเราจะได้ประชุมกันเพื่อหาทางสู้กับมัน"
ฮรจ พูดขึ้น
ชีต้านิ่งอยู่สักครู่ก่อนพยักหน้ารับทำเอาทุกคนถอนหายใจอย่างโล่งอก
"รีบไปกันเถอะ"พอส สั่งการและก่อนที่ทุกคนจะเดินออกไป
"แกจะไม่หันมาทักทายเพื่อนเก่าหน่อยเหรอชีต้า ข้าก็จะไปด้วยนะ"
เสียงที่คุ้นเคยดังก้องขึ้นมาในหัว ชีต้าจึงหันไปดูด้านข้างจึงพบกับใครคนหนึ่งที่ยืนกอดลูกบอลไว้หลังกำแพงเหล็กตาถี่แม้จะยืนอยู่ในกลุ่มนรญหลายคนแต่ชีต้าก็จำหน้าหวานและผิวสีแทนนั้นได้ดี
"ไกวาน!"

สวบสาบๆ
เสียงรองเท้าบู๊ทขนสัตว์ที่เดินย่ำหิมะลงไปครึ่งแข้งของนรญทั้งสามคนดังไปไกลจนมาถึงที่หมาย
"เฮ้อออ!"นรญทั้งสามคนถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วต่างคนต่างเช็ดเหงื่อบนหน้าตัวเอง
"ทางแค่นี้พอหิมะตกหนักเลยเหนื่อยเลย"อันเซะรุบ่นเสียงดังแล้วยกมือจะเคาะประตู ทันใดนั้น
"เดี๋ยว เคาะเบาๆนะเฮ้ยประตูมันไม่ค่อยดีข้าเห็นพี่มะเมี้ยวซ่อมบานพับแล้วใส่เข้าไปใหม่หลายรอบแล้ว"2NE เรียกเพื่อนทำท่ายกมือห้ามแล้วพูดขึ้น
"เออ รู้แล้ว"อันเซะรุตอบอย่างหงุดหงิด
"เดี๋ยว!"มินิห้ามขึ้นมา
"อะไรอีกวะ!"
"ข้าลองเทสเสียงน่ะเดี๋ยวเคาะแล้วต้องช่วยกันตะโกนเรียกไง"มินิตอบ
"เฮ้อ!"อันเซะรุทำท่าทางเหนื่อยหน่ายแล้วยกมือทำท่าจะเคาะ
"เดี๋ยว!"2NEห้ามขึ้นมาอีกที
"โว้ยยย!พอเลยเลิกเล่นซะที ใครเล่นอีกข้าจะเตะตูดพวกเอ็ง"อันเซะรุหงุดหงิดจนโวยวาย
ทันใดนั้นเอง
เปรี้ยงงงง!
ประตูก็พังลงมาเหมือนถูกแรงอันมหาศาลผลักออกมาจากด้านในทับลงที่ตัวของทั้ง3คนแบบยังไม่ทันได้ส่งเสียงอะไร ซ้ำร้ายทั้ง3คนยังรู้สึกเหมือนมีคนตัวหนักๆ2คนวิ่งเหยียบบนประตูออกมาอีก
"เฮ้ยย!โอยย! พี่มะเมี่ยวคะเนี้ยวหยุดก่อน!"
ทั้ง3คนที่โผล่ออกมาได้แต่หัวจากใต้ประตูคนละด้านส่วนตัวนั้นถูกทับอยู่ อันเซะรุต้องร้องเรียกเมื่อเห็นคนที่พังประตูวิ่งออกมา
"ฮิๆๆๆฮุๆๆๆฮ่าๆๆๆๆ พวกเอ็งไปทำอะ ฮิๆๆโฮ่ๆๆไร อยูใต้นั้นวะ ฮ่าๆๆๆโฮ่ๆๆ กร๊ากๆๆๆ"คะเนี้ยวหันหลังกลับมาชี้นิ้วมาที่ทั้ง3คนแล้วตะโกนถามพลางหัวเราะอย่างหยุดตัวเองไม่ได้
"ฮิๆๆๆฮ่าาๆๆๆก๊ากๆๆๆมันได้เวลา ฮ่าๆๆโฮ่ๆๆๆๆอะๆๆๆอาหารกลางวันแล้ว ก๊ากกกก ฮ่าๆๆๆพวกข้าจะไปกินข้าว ฮ่าๆๆ"มะเมี้ยวตะโกนตอบแล้วทั้ง2คนก็หันหลังวิ่งไปไม่เหลียวกลับมามอง
"เฮ้ยยย!เดี๋ยวพี่พอสให้......"อันเซะรุตะโกนแล้วยกมือแต่ทั้ง2คนก็วิ่งหายไปจากสายตาอย่างรวดเร็ว
"อูยย!"ทั้ง3คนขยับตัวขลุกขลักอยู่ใต้ประตูไม้บานใหญ่พยายามจะยกออกจากตัวแต่ประตูเหมือนทั้งใหญ่ทั้งหนักมันไม่ขยับแม้แต่น้อย
ทันใดนั้นเอง
อยู่ดีๆประตูก็ลอยขึ้นเองแล้วก็ลอยมาวางลงข้างๆตัวทั้ง3คนไม่ไกลนัก
"พวกพี่ว่างนักใช่มะถึงเอาประตูมาทับตัวเองเล่นน่ะ!"เสียงหนึ่งถามขึ้น
ทั่ง3คนจึงเงยหน้ามองแล้วก็ต้องตะลึงเมื่อเห็นเจ้าของเสียง
"เฮ้ยยย!น้องพิหมึ"

เมิงพยายาม แต่งเรื่องเกี่ยวกับไอดอล48นี่หว่า
เผื่อใครหลงเข้ามา