>>703 ขอขยายคำว่ารอคิวนานหน่อย ในที่นี้หมายถึงคิวเตียงผ่าไม่รวมพักฟื้น คิวเยอะแบบเยอะสัส ถ้าไม่หนักจริงๆ แทบจะจ่ายยาแล้วไล่กลับไปพักฟื้นที่บ้านหมด จากประสบการณ์ตอนยายกุป่วยเลือกรักษาที่ศูนย์มะเร็ง ได้นอนเฉพาะตอนผ่าเท่านั้น ผ่าเสร็จให้กลับบ้านเลย กลับไม่ไหวก็นอนแถวนั้นเอา เพราะต้องรีบเคลียร์ให้คนถัดไปใช้ แพทย์จะให้คำแนะนำในการดูแลตัวเองตั้งแต่อาหารการกินไปยันการใช้ชีวิต บางคนที่เป็นซึมเศร้าเพราะคิดมากเรื่องมะเร็งหมอก็ประสานแผนกจิตเวชต่อเลย เพื่อเน้นให้ผู้ป่วยพื้นฟูด้วยตนเองให้มากที่สุด ทั้งหมดนี่บัตรทองช่วยได้เยอะ บางอย่างจ่ายเพิ่มบ้างเช่น อาหารเหลว(ยายกุเป็นที่คอพอดี ซึ่งหมอบอกว่าถ้าไม่มีเงินซื้อก็ปั่นเองได้เลยมีคู่มือให้ด้วย) โปรตีนเสริม หรือยาบางตัวที่ไม่ครอบคลุมในบัตรก็นิดหน่อย แค่อยากจะบอกว่าโรคนี้ไม่ได้ใช้เงินเยอะขนาดนั้น สมมุติไม่มีเงินซื้ออาหารเหลวติดต่อมูลนิธิได้แจกฟรีแจกยันไซริ่งกรอกอาหาร แพมเพิส นมผง มีหมด แค่ไม่ได้ดูแลหรูหราเท่าเอกชนเฉยๆ บางทีเอกชนแม่งก็ส่งมารักษาที่ศูนย์ฯเองด้วยซ้ำ ผ่าเสร็จไปนอนห้องที่โรงพยาบาลต่อก็ยังมี คิวเลยเยอะชิบหายแบบนี้
ต่อให้เป็นกรณีที่มะเร็งแตกตัวหรือขยายไวมาก ก็ไม่ได้โตเร็วแบบข้ามข้ามคืนขนาดนั้น เต็มที่บ่อยสุดเดือนละครั้งเพื่อดูรอยโรคว่าขยาเพิ่มมั้ยมีกระจายไปแทรกซ้อนตรงอื่นรึป่าวแค่นั้น
คนที่เคยผ่านจุดนั้นมาไม่ว่าจะในฐานะผู้ป่วยหรือคนดูแลก็ดีมันเลยชวนให้เอ๊ะหลายอย่างเพราะ 1.ไม่ได้ใช้เงินขนาดนั้น ต่อให้ไม่มีประกันก็ตาม 2.ความน่ากลัวของโรคก็ไม่ได้ถึงขนาดนั้น ผู้ป่วยสามารถช่วยเหลือตัวเองและใช้ชีวิตปกติได้