สวัสดีเพื่อนโม่ง... ในฐานะที่กูเป็นคนเขียนสารคดีป้า พอล้านแตกแล้วก็แวะมาเขียน DLC ฉลองให้ป้าหน่อย
# ยามิโยโนะ โมรูรุ - ฮิเมโมริ ลูน่า : เรื่องราวของคนทรยศหรือเหยื่ออารมณ์ผู้รอดชีวิต ? #
เห็นโม่งคุยกันเรื่องป้าเคยโดนบูลลี่ตอนอยู่นิจิ รายละเอียดมันตรงบ้างไม่ตรงบ้างแต่ก็ไม่เป็นไร เพราะเดี๋ยวกูจะช่วยเสริมให้เอง (ใครจะเสริมด้วยก็ได้)
จากความวิบัติที่กำลังเกิดขึ้นในตอนนี้ของนิจิฝั่ง EN บางคนอาจคิดว่ามันคงไม่มีผลกระทบมาถึงฝั่ง JP หรอก หรืออาจคิดไปว่าไอ้เรื่องการเล่นพรรคเล่นพวก รวมหัวกันรุมแกล้งคนนอกกลุ่มเนี่ย มันคงมีแค่ในสาขา EN เฉยๆ กูอยากจะบอกว่ามัน "ไม่เป็นความจริง" ว่ะ โม่งในนี้ที่โปรในด้านวีทูปหรืออยู่มานานจริงๆ ต่างก็รู้ดีถึงความเน่าหนอนที่แอบซ่อนอยู่ในบริษัทมืดอย่างนิจิ ถ้าใครนึกภาพไม่ออก เดี๋ยวกูจะเขียนให้อ่านอีกรอบ เกี่ยวกับวิธีการทำงานของนิจิ How it works และชะตากรรมที่เหล่าวียอดน้อยๆ ในค่ายต้องเผชิญ
การหาคนของนิจิคือเน้นหว่านแห ถ้าเจอใครพอมีแววมาสมัครก็จะชวนมาเซนต์สัญญา ซึ่งรายละเอียดในสัญญาเนี่ย ถ้ามองด้วยวัฒนธรรมการทำงานแบบญี่ปุ่นจ๋าๆ เลย มันก็ดูโอเคตามค่านิยมที่ลูกจ้างต้องทำเพื่อประโยชน์สูงสุดของบริษัทก่อนเป็นอันดับแรก แต่ถ้ามองด้วยสามัญสำนึกทั่วไป ไอ้เหี้ย.. นี่มันสัญญาทาสชัดๆ Black company at its finest เลยทีเดียว
เมื่อตกลงปลงใจจะทำงานกับนิจิแล้ว บริษัทจะโยนโมเดลตัวละครให้มึงแล้วบอกแค่ว่า "จะชอบหรือไม่ชอบก็ต้องทำให้โมเดลวีตัวนี้เป็นที่นิยมให้ได้" อาจมีตัวเลือกให้ปรับแต่งอะไรได้นิดหน่อยเพื่อไม่ให้ต้นทุนมันเพิ่มเกินความจำเป็น ในกรณีของโมรูรุคืออาจได้ปรับเฉพาะ colour scheme ให้ออกมาโทนชมพูตามที่เจ้าตัวชอบ
อย่างไรก็ตาม นั่นไม่ได้ช่วยแก้ปัญหาเรื่องโมเดลไม่เข้ากับเสียงของโมรูรุ ถึงจะได้การปรับแต่งเพิ่มบางอย่างเข้ามาเช่น ชุดกิโมโนดำกับทรงผมที่ทำให้ดูตัวเล็กลงมาบ้าง มันก็ยังดูขัดหูขัดตาอยู่ดี ทั้งเรื่อง Lore และโมเดลที่ไม่เข้ากัน
ระหว่างการทำงานในนิจิ โมรูรุมีผู้ติดตามอยู่ในระดับพอใช้ ช่วงก่อนจะแกรดก็อยู่ที่ราวๆ 6 หมื่น ถือว่าทำได้ดีสำหรับวีหน้าใหม่ในบริษัทที่กำลังอยู่ในยุคทอง (สมัยนั้นนิจิยิ่งใหญ่กว่าโฮโลที่เพิ่งจะเริ่มตั้งตัวได้เป็นอย่างมาก) แล้วทำไมจู่ๆ ถึงตัดสินใจแกรดออกมา เดี๋ยวกูจะเล่าให้ฟังเป็นข้อๆ
อย่างแรกเลยคือการถูกกดดันจากบริษัทเอง ถ้ากราฟผู้ติดตามและรายได้ที่ทำให้บริษัทไม่ค่อยเพิ่มสูงขึ้น มึงมีโอกาสถูกเชิญออกตามระบบการหมุนเวียนบุคลากรเมื่อเวลาผ่านไปได้ระยะหนึ่ง
ที่กูเคยคุยไปแล้วรอบนึงว่าพอมึงทำงานในนิจิ ก็เหมือนมึงยืนอยู่บนแพกลางแม่น้ำขนาดประมาณเท่าสนามตะกร้อ ตรงกลางมีเสาไม้ติดธงนิจิปักอยู่ คนที่ยอดคนดูเยอะและทำรายได้เข้าบริษัทได้มากก็จะได้ยืนอยู่กลางแพ ถ้ามีการสนับสนุนหรือมีกิจกรรมอะไร วีกลุ่มนี้ก็จะได้รับสิทธิพิเศษนั้นก่อน (ซึ่งกูก็พอเข้าใจที่บริษัททำแบบนี้) ปัญหาคือแล้ววีคนอื่นๆ ที่เหลือล่ะ ชะตากรรมจะเป็นยังไงต่อไป
ด้วยความที่บนแพมีพื้นที่น้อย แต่บริษัทกลับเดบิวคนมาหย่อนลงบนแพเพิ่มขึ้น โดยหวังว่าในกลุ่มนี้อาจมีสักคนที่ฟลุ้คดังขึ้นมา ก็จะได้เป็นลูกรักคนต่อไปช่วยทำกำไรให้บริษัทเพิ่ม เรื่องนี้ทำให้วีที่กระแสไม่ดีหรือทำยอดไม่ถึงตามเป้าถูกเบียดไกลออกไปเรื่อยๆ โดยเฉพาะคนที่มีปัญหาเรื่องเสียงไม่เข้ากับคาร์อยู่แล้วอย่างโมรูรุ โอกาสที่จะรอดจากเกมแบบแพ้คัดออกนี้ก็เลยยิ่งน้อยลงไปอีก
อย่างที่สองคือเรื่องเกี่ยวกับซาคุที่พูดถึงกันว่าด่าหรือแกล้งป้า มันไม่ได้เกิดขึ้นแบบตรงๆ แต่มันเป็นแบบการพูดกระทบ พูดแซวทีเล่นทีจริง หรือแหย่กันขำๆ ในกลุ่ม ปัญหาคือคนที่โดนพูดถึงอ้อมๆ ฟังแล้วไม่ขำด้วย ถ้ามึงฟังแล้วรู้เลยว่ากำลังโดนหลอกด่าอยู่ทางอ้อม โดนแซะเบาๆ ว่าถ้าเป็นเรานี่คงลาออกไปนานแล้ว หรือได้ยินว่าเสียงบางแบบใครได้ยินก็คงรำคาญอยู่เรื่อยๆ มึงก็คงต้องมีท้อ มีน้อยใจอยู่แล้ว โดยเฉพาะเมื่อคนที่แซะมึงดันเป็นเพื่อนร่วมรุ่นเดียวกันอีก (ที่จริงมีเรื่องแกล้งระหว่างโคแลปกันด้วยแต่มันเป็นสาเหตุรอง กูเลยขอข้าม)
มันก็ไม่แปลกอะไรที่คนเราจะทนไม่ไหว คับที่อยู่ได้คับใจอยู่ยาก ถ้าต้องทำงานในสภาพแวดล้อมเหี้ยๆ แบบนี้ เป็นใครก็คงฝืนไปต่อได้ไม่นาน สำหรับป้าที่รู้ตัวว่าใกล้จะโดนเบียดตกแพเต็มที ก็เลยถือโอกาสแกรดออกมาเลยดีกว่า ในเมื่อบริษัทไม่คิดจะยื่นมือเข้ามาช่วยเรื่องที่ตัวเองโดนแกล้งอยู่แล้ว อยู่ต่อไปก็เท่านั้น