>>221 สำหรับกูนะ เรื่องผีคือเรื่องที่สร้างบรรยากาศของความไม่รู้ กระตุ้นความอยากรู้อยากเห็น สร้างความกลัวต่อสิ่งที่ไม่รู้จัก และอาจจะปิดด้วยความสะพรึงต่อการไม่สามารถต่อสู้กับอำนาจลึกลับบางอย่างได้
ผีไม่จำเป็นต้องมีความสมเหตุสมผล (อะไรที่มึงเดาไม่ได้ว่าจะทำอะไรต่อไปนี่แหละน่ากลัว) แต่การกระทำของตัวละครที่เป็นคนต้องทำให้คนอ่านคล้อยตามได้ว่า เออถ้าเป็นกูกูคงทำแบบนี้เหมือนกัน ดังนั้นตัวละครที่เป็นคนต้องมีเหตุผลในการกระทำในระดับหนึ่ง
มึงน่าจะนึกออกนะว่าเวลาดูหนังบ้านผีสิงแล้วคนดูชอบด่าตัวละครกันว่าทำไมมึงไม่รีบหนี ใครใช้ให้เสือกเดินสำรวจบ้านเองต่อ คือมันจำเป็นต้องทำให้ตัวละครอยู่ในบ้านไม่งั้นก็เดินเรื่องไม่ได้ แต่ชี้ขาดกันตรงที่ว่าคนเขียนจะกล่อมให้คนดูคล้อยตามได้มากขนาดไหนว่าทำไมตัวละครต้องอยู่ ทำไมไม่รีบหนีออกมา ถ้าคนดูคล้อยตามก็โอเค ถ้าไม่คล้อยตามคนดูก็ด่าว่าบทง่อยแค่นี้
อย่างเรื่องแรกที่ยกตัวอย่างมานี่ กูคิดว่ามันก็น่าสนใจนะ ถ้ากูเขียนก็อาจจะเน้นบรรยากาศความไม่ชอบมาพากลที่ทำให้เกิดความกลัว เช่นตัวเอกเป็นมนุษย์เงินเดือนทำโอทีดึกขึ้นรถเมล์ตอนเที่ยงคืน มีคนนั่งอยู่แล้ว ตัวเอกเฉยๆ คิดว่าไม่มีอะไร แต่แล้วก็เริ่มสังเกตเห็นความไม่ปกติของผู้โดยสารแต่ละคนขึ้นมา จนเกิดความกลัววาบขึ้นมาว่าพวกนั้นคือผี สาระของมันก็คือผีที่เข้ามาคุกคามพื้นที่ของคนในแบบที่อยู่ดีๆ วันหนึ่งมึงก็อาจจะเจอได้เหมือนกัน ส่วนเหตุผลว่าผีมาจากกไหนทำไมต้องปรากฏตัว กูว่าไม่ใช่ส่วนที่สำคัญเท่าไหร่ จะมีหรือไม่มีก็ได้ สำคัญที่ตอนเขียนจะสร้างบรรยากาศความไม่ชอบมาพากลได้ดีขนาดไหน ถ้านิยายก็สำนวนคนเขียน ถ้าคอมิกก็งานภาพ
มึงอาจจะไม่กลัวผีก็ได้นะเลยเขียนเรื่องผีไม่ได้ กูว่าคนที่เขียนเรื่องแนวนี้ได้คือคนกลัวผีว่ะ เพราะเข้าใจว่ามันน่ากลัวตรงไหน