กูเป็นซึมเศร้านะ แต่ไม่บอกใครว่าเป็นกลัวโดนด่าว่าวอนน่าบี เวลามีเรื่องผิดใจไรใครเขาเลยรุมสกรัมกูเต็มที่ กูเคยกรีดข้อมือด้วยนะแค่กรีดผิดทิศเลยไม่ตาย กูยังรู้สึกไร้ค่าเพราะกูตกงานหาเงินไมาได้ทุกวัน หดหู่เวลาวาดภาพมาก แต่พอเริ่มวาดก็พยายามโยนทิ้งพยายามไม่พูดกับใครมากปลีกตัวออกจากสังคม แต่โดนหลายๆคนดึงเข้าตลอดกูเหนื่อยๆ แต่ต้องปั้นหาทั้งวันที่เข้าสังคมรับรู้ว่าไม่มีความสุข แต่ต้องเสแสร้งว่าสรอง กูเคยหาหมอได้ยามากินแล้วกูหลับทั้งวันวาดภาพไม่ได้ กูเลยไม่ยอมกินยาอีกแม้ว่าในหัวจะมีความคิดอยากตายบ้างตลอดหรือบางครั้งจะร้องไห้คนเดียวก็เถอะนะ
เพราะงั้นทุกวันนี้กูเลยใส่หน้ากากว่ากูปกติดี กูอิจฉานักวาดที่บ่นลงเฟสแล้วมีคนโอ๋ แต่กูบอกใครไม่ได้บ่นไม่ได้กลัวเขารังเกียจ กลัววาดภาพไม่ได้ และกลัวพ่อแม่ลำบากเพราะแม่กูก็ป่วยเป็นโรคนี้