Fanboi Channel

มึงแม่งเอาตอนเก่ามาหากิน ตอนใหม่ล่ะว้อย

>>14 ใจเย็นๆเพื่อนโม่งกูกำลังตรวจความเรียบร้อยอยู่

Part 3

...ด้วยความสงสัยในท่าทีกูเลยถามน้องกูว่ารู้อะไรเกี่ยวกับคลิปนี้รึเปล่า น้องกูก็ตอบว่าทะลึ่งแล้ววิ่งหนีไปด้วยท่าทางขี้เล่น
จากนั่นกูก็ออกตามหาหัวหน้าห้องแต่หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอจนกระทั้งใกล้จะหมดเวลาพักกูเลยตัดสินใจเดินกลับมาที่ห้องเรียน
ระหว่างทางเข้าห้องกูดันมาเจอกับไอ้หล่อซึ่งมันตรงเข้ามาหา กูก็คิดว่ามันจะต่อยกูแต่มันมากระซิบบอกว่า
"ถ้ามึงไม่อยากให้น้องมึงเป็นแบบในคลิปที่เป็นข่าวลือตอนนี้ เวลา5โมงเย็นมึงมาเจอกับกูที่ห้องชมรมฟุตบอลตัวคนเดียวแล้วห้ามบอกใครด้วย "

กูได้ยินถึงกับหน้าถอดสี ไอ้หล่อมองกูด้วยสีหน้าเย็นชาแล้วผละตัวออกไปแต่ก่อนที่มันจะเดินเข้าห้องเรียนไป
กูที่กำลังสับสนไม่รู้จะทำยังไก็ตะโกนบอกว่า"มึงทำแบบนั้นไม่ได้นะ" แต่เหมือนไปกระทบต่อมอะไรสักอย่างไอ้หล่อรีบหันมาคว้าคอเสื้อแล้วเหวี่ยงกูอัดกำแพง
ก่อนจะพูดตอกหน้ากูว่า "ขยะสังคมอย่างมึงไม่มีสิทธิ์มาพูดแบบนี้กับกู" จนพวกเพื่อนๆในห้องหันมามองกันหมดไอ้หล่อจึงรีบปล่อยกูแล้วกลับไปนั่งที่ของมัน

คาบเรียนเริ่มแล้วแต่กูไม่มีสมาธิจะรับฟังอะไรทั้งนั้นกูรีบแอบกดโทรศัพท์ไปเช็คว่าน้องกูยังอยู่ดีรึเปล่าแต่น้องกูก็ไม่รับสาย
ไหนจะหัวหน้าห้องที่ไม่ยอมกลับมาในคาบเรียนอีกทั้งๆที่เธอไม่เคยโดดเรียนแท้ๆนั่นยิ่งทำให้กูเป็นกังวลขึ้นอีกหลายเท่าว่าที่ไอ้หล่อพูดน่าจะไม่ใช่ขู่กันเล่นๆ
หลังหมดคาบเรียนกูรีบวิ่งไปที่ห้องเรียนของน้องสาวกูอย่างไม่คิดชีวิตและหวังว่าที่ไอ้หล่อพูดจะเป็นเรื่องโกหกให้กูกลัวแต่เพื่อนในห้องน้องกูก็บอกว่า
น้องกูหายไปตั้งแต่คาบบ่ายแล้ว นั่นทำให้กูแทบบ้าวิ่งตามหาทั่วโรงเรียนจนใกล้ถึงเวลา5โมงเย็นกูที่กำลังหอบแดกก็ตัดสินใจไปที่ชมรมฟุตบอลตามนัด

เมื่อไปถึงสิ่งที่กูกลัวที่สุดก็เป็นจริงจนได้เมื่อก้าวเข้าไปในห้องชมรมสิ่งที่กูเห็นคือมีรุ่นพี่นักบอลตัวล่ำๆ3คนจับตัวน้องสาวกูมาขังไว้ที่นี่
ส่วนไอ้หล่อที่นั่งรออยู่ข้างๆอย่างใจเย็นก็พูดกับกูว่า "ไงความรู้สึกที่ได้เห็นของสำคัญกำลังจะโดนขยี้ มึงชอบไม่ใช่รึหัวเราะเหมือนตอนนั้นอีกสิวะ"
ถึงกูจะรู้ว่าเปล่าประโยชน์แต่กูก็บอกมันไปว่าให้ปล่อยน้องกูไปซะ แล้วจะกระทืบกูให้ตายหรือเอากูไปให้ตำรวจก็ตามใจมึง
แต่ไอ้หล่อก็ยังใจเย็นและพูดว่ามันไม่เหมือนขยะสังคมอย่างกูมันไม่อยากทำเรื่องโหดร้ายกับผู้หญิงถ้าไม่จำเป็นและมันบอกว่าที่มันต้องทำแบบนี้เพราะกูไปบีบคั้นมัน
ซึ่งนั่นทำให้กูสับสนกับคำพูดของมันมาก แล้วที่มันเรียกกูมานี่ไม่ใช่เพราะอยากแก้แค้นกูงั้นรึ?

จากนั้นไอ้หล่อก็บอกว่าให้กูเลิกแกล้งซื่อแล้วเข้าเรื่องกันได้แล้วสิ่งที่มันต้องการในตอนนี้คือคลิปที่กูข่มขืนหัวหน้าห้องแลกกับตัวน้องสาวกู
และนั่นทำให้กูยิ่งจับต้นชนปลายไม่ถูกเข้าไปใหญ่ คลิปนั่นเป็นฝีมือใครก็ไม่รู้กูได้แต่บอกมันไปตามตรง
ไอ้หล่อเหมือนจะไม่พอใจและบอกให้พวกรุ่นพี่ฉีกเสื้อผ้าน้องกู กูทนดูไม่ได้พยายามวิ่งเข้าไปช่วยแต่ก็โดนไอ้รุ่นพี่คนหนึ่งตุ้ยท้องลงไปนอนกอง
พอมันรุมกระทืบกูจนหมดสภาพก็จิกหัวกูขึ้นมามองน้องสาวกูที่กำลังร้องไห้ ไอ้หล่อถามกูเป็นครั้งสุดท้ายว่าจะยอมส่งคลิปมาให้มันดีๆรึเปล่า
ก่อนที่จะหยิบมือถือขึ้นมาทำท่าถ่ายคลิปไปที่น้องสาวกูและเตรียมออกคำสั่งพวกรุ่นพี่ให้ทำเรื่องโหดร้ายกับน้องกู

กูได้แต่ตะโกนว่ากูไม่ได้เป็นคนปล่อยคลิปไอ้สัตว์กูไหว้ล่ะเชื่อกูเถอะ แต่ดูเหมือนไอ้หล่อจะหมดความอดทนมันสั่งให้พวกรุ่นพี่ลงมือข่มขืนน้องสาวต่อหน้ากู
ส่วนกูก็ได้แต่ร้องไห้ตะโกนห้ามอย่างน่าเวทนาและสำนึกในเรื่องเหี้ยๆที่กูได้ทำลงไปจนลากเอาน้องสาวกูมารับกรรมไปด้วย

to be continued....จริงๆกะจะให้จบPartนี้แต่กูขอตัวไปขยายความช่วงท้ายให้สมบูรณ์แป๊บ

...........................................

กูเผลอจิ้นน้องสาวเป็นโคมาจิ แม่งเอ้ยจิตตกทักทีเลย

>>18 กูเอาเค้าโคลงมาเหมือนกันว่ะ แต่จริงๆสายน้องสาวก็ร่าเริงแบบนี้เกือบทุกตัวละครเหมือนกันนี่หว่า

หัวหน้าสาวแว่นนี่ฮาเนกาว่าลอยเข้าหัวมาเลย โกเมนเนะน้องแมว

ไอ้ห่า ใกล้เคียงตอนจบที่กุจินตนาการไว้ด้วย

ตอนจบโดนไอ้หล่อสอยตูดแน่เลยว่ะ

กูว่าน้องมึงต้องแอบร่วมมือกับไอ้หล่ออยู่ดูจากที่มึงวางบทไว้นะ

มึง=ฮาจิมัง
ไอหล่อ=ฮายยาโตะ
หัวหน้า=เอบินะ
น้องมึง=โคมาจิ
ตอนกูอ่านกูจินตนาการได้แบบนี้ว่ะ

>>24 เหมือนกู รู้สึกเสื่อมมากเมื่อกูนึกภาพฮาจิมังเย็ดเอบินะ และภาพเอบินะขอร้องให้รุ่นพี่ชมรมฟุตบอลเย็ดกันเองแทนที่จะข่มขืนมันพร้อมทำหน้าบุฮี้

>>25 เดี๋ยวรอกูแปะตอนจบมึงอาจจะคิดว่าหัวหน้าห้องอาจมีบางส่วนที่เหมือนเอบินะในด้านที่ทุกคนไม่รู้จักก็ได้นะ

>>26 แปะซักที

>>27 รอกูแต่งช่วยท้ายๆอีกนิดไม่เกิน4ทุ่มพอดีกูเพิ่งกลับบ้าน

คำถาม ถ้าแปะตอนจบแล้วจะเกิดอะไรขึ้นกับกระทู้นี้? ปล่อยตก? เว้นวรรค 1 ซีแล้วขึ้นภาค2?

เวลาเจอใครมาแต่งฟิคแบบพวกนักหลวมก็ไล่มาที่นี่แทน เพราะกระทู้ไม่ได้ระบุไว้ว่าต้องเป็นเรื่องนี้เท่านั้น

>>29 จริงก็ตามหัวกระทู้นะ คือพวกมึงเองก็สามารถเอาเรื่องราวที่พวกมึงแต่งมาลงได้
ไม่จำเป็นต้องรอเรื่องของกูอย่างเดียวหรอก ส่วนถ้ากูถ้าปิ้งไอเดียเรื่องเห่อหมอยอะไรได้
กูก็จะเอามาให้พวกมึงด่ากันอีก

ลืมบอกไปว่าไม่จำกัดไอเดีย นิยายจะดีจะเหี้ย จะยาวจะสั่น แต่งเล่นๆแล้วเลิก แต่งจริงจังแล้วยาว
จะนิยายฟุฯนิยายลิลลี่ พวกมึงแสดงความเห่อหมอยออกมาได้เต็มที่เลยไม่ต้องไปอัดอั้น

ส่วนนิยายตอนจบกูขอเลยเวลาไปสักเกือบ5ทุ่มแล้วกัน กูด้นสดช่วงท้ายๆเริ่มงงตัวเองไอ้สัส

>>32 ตอนจบไอ้หล่อกับรุ่นพี่รุมลงแขกพระเอกสินะ

>>32 เกิน5ทุ่มแล้วไอสัสเอามาเลยตามสันดาน

>>34 ไอ้เหี้ยกูขออีก5นาที

>>35 เลย 5 นาทีแล้ว

กูนั่งรีเฟสมู่รัวๆ

กูลงพนันว่ามันจะไม่เอาลงในวันนี้

พอเรื่องนี้จบมีใครสนใจต่อเรื่องอื่นอีกมั้ย

>>38 ไอ้สัสเสร็จแล้ว กูกำลังตรวจคำผิดหรือคำตกหล่นอยู่ แป๊บนึง

พวกมึงก็เร่งจังไอ้ห่า มันพักเก็บข้อมูล 1 สัปดาห์เว้ย

กำควยรอแล้วนะครับ

Part 4

....แต่แล้วจู่ๆที่ประตูห้องชมรมก็เสียงกระแทกดังขึ้นและเสียงเหมือนพวกอาจารย์พยายามจะพังประตูที่ล็อคไว้เข้ามา
จนไอ้พวกรุ่นพี่ตกใจกระโดดหนีออกทางหน้าต่างเหลือแต่เพียงไอ้หล่อไว้คนเดียวและเมื่อประตูเปิดออก
สิ่งที่กูได้เห็นคือหัวหน้าห้องได้พาอาจารย์ฝ่ายปกครองเข้ามาช่วยกูกับน้องสาวเอาไว้

ไอ้หล่อทำหน้าตกตะลึงแต่ใบหน้านั้นแสดงออกว่างุนงงกับบางสิ่งมากกว่ากลัวที่ถูกพวกอาจารย์จับได้
ระหว่างที่อาจาย์ฝ่ายปกครองกำลังควบคุมตัวไป ไอ้หล่อก็สติแตกตะโกนมาทางพวกกูว่า
" ทำไมล่ะ!! ทั้งๆที่ฉันทำเพื่อเธอแท้ๆ ทั้งๆที่เธอเป็นคนมาขอร้องฉันแท้ๆ ทำไมๆๆๆๆๆ"

หลังจากนั้นพวกกูก็ตามอาจาย์ไปที่ห้องปกครองทำให้กูได้รู้ว่าหัวหน้าห้องยอมเอาเรื่องคลิปของเธอไปฟ้องกับ ผอ.
โดยที่เธอตกลงกับ ผอ.ว่าเธอจะขอร้องผู้ปกครองว่าไม่ให้เรื่องนี้ถึงตำรวจเพราะเมื่อเป็นข่าวคนในโรงเรียนก็จะรู้ทันทีว่าใครคือผู้เกี่ยวข้อง
และให้พวกผู้ปกครองมาเคลียร์กันเองเพื่อเห็นแก่อนาคตของแต่ละคนที่หลงผิดและตัวผู้ถูกกระทำอย่างหัวหน้าห้อง
แต่กูคิดว่าสิ่งสำคัญสำหรับ ผอ. มีอย่างเดียวก็คือชื่อเสียงโรงเรียนจะได้ไม่ป่นปี้

ซึ่งกูก็เตรียมที่จะรับโทษเพราะหัวหน้าคงบอกเรื่องที่กูข่มขืนไปเรียบร้อยแล้ว แต่สิ่งที่กูไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นอีก
เมื่อหัวหน้าห้องกลับบอกว่าคนที่ข่มขืนเธอในคลิปก็คือไอ้หล่อและอ้างต่อว่าเธอแอบไปรู้ว่าไอ้หล่อ
กำลังจะไปถ่ายคลิปข่มขืนน้องสาวกู เธอเลยมาบอกให้พวกอาจารย์ไปช่วยเอาไว้ได้ทัน
ส่วนไอ้หล่อนั่งนิ่งไม่โต้แย้งอะไรใบหน้าเหมือนคนหมดอาลัยตายอยากที่โดนทำลายหัวใจไปแล้ว

หลังจากพวกอาจารย์แจ้งว่าจะนัดผู้ปกครองมาคุยเรียบร้อยแล้วก็ปล่อยพวกเรากลับบ้าน
เมื่อพวกอาจาย์ไปกันหมดน้องสาวกูก็วิ่งเข้าไปกอดหัวหน้าห้องคลอเคลียเธอราวกับเป็นคนรัก
ส่วนหัวหน้าห้องก็ยิ้มและลูบหัวน้องสาวกูอย่างเอ็นดูและเอ่ยปากชมว่า "ทำได้ดีมากจ๊ะ"

ระหว่างนั้นตัวกูเย็นเฉียบเพราะหลังเหตุการณ์สงบสมองกูดันปะติดปะต่อเรื่องราวน่าสงสัยมากมายขึ้นมาได้
อย่างแรกเรื่องคลิป ถึงกูจะบอกว่าลบทิ้งไปแล้วแต่จริงๆมันหายไปจากมือถือกูเมื่อไหร่ก็ไม่รู้
เพราะจริงๆตัวกูไม่ได้ใส่ใจด้วยซ้ำเลยอาจจะคิดว่าตัวเองเผลอลบทิ้งไปแล้วจริงๆ
อย่างที่สอง ตอนหัวหน้าห้องตกใจเรื่องคลิปแล้ววิ่งหนีไป เธอรู้ได้ยังไงว่าเป็นคลิปตัวเธอหลุด
ทั้งๆที่ไอ้พวกที่มันนั่งดูคลิปอยู่ไกลจากเธอตั้งอีกฝากของห้องแถมข่าวลือก็เพิ่งจะกระจายจากตอนนั้นแท้ๆ
อย่างที่สาม หัวหน้าห้องตกลงเรื่องอะไรกับ ผอ.โดยเอาเรื่องที่บอกว่าจะไม่ให้ผู้ปกครองไปแจ้งความเหมือนกับกำลังใช้เป็นข้อต่อรองอะไรสักอย่าง

กูค่อยๆหันหลังไปทางหัวหน้าห้องและน้องสาวกูที่กำลังหยอกล้อกันอย่างช้าๆและเมื่อกูสบตากับหัวหน้าห้อง
กูเห็นรอยยิ้มอ่อนโยนของเธอเริ่มเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มที่ดูเย็นเฉียบและถามกูว่า "เป็นอะไรงั้นรึสีหน้าดูไม่ดีเลย"
กูจึงตัดสินใจยิงคำถามที่จะเป็นตัวแปรไปสู่การเฉลยทุกสิ่งทุกอย่างออกมาว่า "ทั้งหมดนี่เป็นฝีมือเธอเองงั้นรึ"

Part 5

จากนั้นหัวหน้าห้องก็ยิ้มตอบด้วยสีหน้าใสซื่อแต่ในแววตาเธอนั้นกลับขุ่นมัว
ก่อนที่เธอจะบอกกูว่า ทั้งหมดเป็นความผิดของกูที่จู่ๆจะมาทิ้งเธอไปง่ายๆซะอย่างนั้นน่ะสิ
ส่วนน้องสาวกูก็ช่วยพูดสมทบขึ้นมาราวกับเป็นพวกเดียวกันไปแล้วว่า "ใช่ๆเพราะพี่นั่นแหละไม่ดีเอง"
แล้วหัวหน้าห้องก็อธิบายขยายความเพิ่มว่า แรกเริ่มเดิมทีเธอทั้งเจ็บทั้งกลัวในตอนที่ถูกข่มขืน
แต่ในช่วงที่เธอสับสนนั้นก็เหมือนมีบางสิ่งในตัวเธอที่ตอบสนองและต้องการมันเพิ่มขึ้นไปอีก เธอต้องการให้กูกระทำกับเธอมากขึ้นไปอีก
แล้วจู่ๆวันหนึ่งกูก็มาบอกว่าเธอเป็นอิสระแล้วและไม่แตะต้องตัวเธออีกเลยซะอย่างนั้น ซึ่งมันทำให้เธอทนไม่ได้และนั่นคือจุดเริ่มต้นที่ทำให้เธอเปลี่ยนไป

และเหมือนฟ้าดินเป็นใจ เพราะหลังจากที่หัวหน้าห้องและน้องสาวกูเจอกันในวันเปิดเทอมวันแรกทั้งคู่ก็แอบไปเจอกันแบบลับๆ
ซึ่งนั่นทำให้กูรู้ความจริงอีกว่า คลิปข่มขืนที่หายไปจริงๆเป็นฝีมือของน้องกูเอง เธอมาแอบซนกับมือถือของกูตามประสาน้องสาวแล้วไปเปิดเจอคลิปโดยบังเอิญ
น้องกูตกใจมากไม่คิดว่ากูจะทำเรื่องที่เป็นอาชญากรรมแบบนี้ขึ้น เธอเลยจัดการก็อปปี้คลิปไว้ที่ตัวเองและลบต้นฉบับจากมือถือกู
หลังจากนั้นน้องกูก็ตัดสินใจมาเข้าโรงเรียนกูเพราะต้องการตามหาตัวผู้เสียหายในคลิปและจะแอบตกลงขอร้องกันอย่างลับๆไม่ให้เอาเรื่อง เพื่อช่วยเหลือกู
และจะมอบคลิปที่ก็อปปี้ให้ผู้เสียหายเพื่อเป็นตัวประกันและพิสูจน์ความบริสุทธิ์ใจว่าถ้าน้องกูไม่ทำตามเงื่อนไขให้เอาคลิปนี้ไปแจ้งความได้
ซึ่งเมื่อน้องกูได้มาเจอกับหัวหน้าก็รู้ว่าเธอคือผู้เสียหายทันทีและเรื่องทั้งหมดก็เข้าทางหัวหน้าพอดีอีกเช่นกัน

ระหว่างที่กูกำลังอึ้งกับเรื่องราวทั้งหมดจู่ๆหัวหน้าก็เปิดคลิปที่ทำให้กูต้องหน้าถอดสีเข้าไปอีก
เพราะมันเป็นคลิปที่หัวหน้าห้องกำลังกระทำกับน้องสาวกูต่างๆนาๆอย่างที่กูไม่สามารถจะอธิบายออกมาให้เห็นได้
แรกๆน้องกูทั้งร้องไห้ทั้งขัดขืนแต่แล้วสีหน้าน้องกูก็ค่อยๆเปลี่ยนไปในทางมีความสุขขึ้นเรื่อยๆ
และนั่นทำให้กูรู้แล้วว่าในตอนนี้น้องสาวกูตกเป็นทาสทั้งกายและใจของหัวหน้าห้องโดยไม่อาจขัดขืนได้อีกแล้ว

พอเธอได้ครอบงำน้องสาวกูเรียบร้อยแผนการต่อไปจึงเริ่มขึ้น เธอจัดการตัดต่อคลิปที่ได้มาและอัพโหลดมันด้วยตัวเอง
จากนั้นก็เอาเรื่องนี้ไปหลอกใช้ไอ้หล่อให้เป็นตัวหมากโดยไปทำทีขอความช่วยเหลือให้มาทำลายคลิปจากกูเป็นการส่วนตัว
และเปิดเผยเรื่องน้องสาวของกูยุยงไอ้หล่อให้แก้แค้นให้เธอและยังสั่งให้น้องกูไปเป็นนางนกต่อทำทีเป็นตัวประกันของไอ้หล่อโดยที่ไอ้หล่อก็ไม่รู้เรื่องนี้
ระหว่างที่พวกไอ้หล่อกำลังดำเนินการ เธอก็ไปจัดการขู่ ผอ.ด้วยคลิปตัวเต็มที่เธอถูกข่มขืนในโรงเรียนโดยเอาชื่อเสียงโรงเรียนเป็นตัวประกัน
ส่วนเรื่องที่เธอตกลงกับ ผอ.ก็คือเธอบอกให้ ผอ.เอาผิดกับไอ้หล่อให้ได้โดยไม่ต้องไปสืบสาวราวเรื่องที่แท้จริงอะไรทั้งนั้นและปิดคดีคลิปที่เธอปล่อยออกไป...ซึ่งนั่นคือแผนการทั้งหมด

Part 6 ตอนจบ

สถานการณ์ตอนนี้มันกลับกันหมด หัวหน้าห้องเธอครอบงำกูโดยสมบูรณ์แบบแล้ว
และกำจัดไอ้หล่อที่ชอบมาตามตื้อเธอบ่อยๆจนอาจจะทำให้มันรู้สึกระแคะระคายในตัวเธอ ออกไปได้
เธอรู้แต่แรกว่ากูไม่สนตัวเองถึงจะขู่ว่าจะไปแจ้งความกูก็คงไม่กลัวเธอจึงใช้น้องสาวสุดที่รักของกูเป็นตัวประกันแทน
กูทรุดตัวคุกเข่าลงกับพื้นอย่างคนไร้เรี่ยวแรงก่อนที่หัวหน้าจะเดินเข้ามาใกล้ๆ
แล้วค่อยๆโน้มตัวที่แสนบอบบางของเธอลงมากระซิบข้างหูกูด้วยร้อยยิ้มอ่อนโยนว่า
"จากนี้ไปก็ฝากตัวด้วยนะและหวังว่านายจะเชื่อฟังฉันในทุกๆเรื่องล่ะ ไม่อย่างงั้นแล้ว..."

หลังเหตุการณ์นั้นพวกไอ้หล่อก็ถูกไล่ออกแต่หน้าฉากพวกอาจารย์แจ้งว่าพวกไอ้หล่อย้ายโรงเรียนกระทันหัน
ส่วนทางผู้ปกครองของกูและผู้ปกครองของหัวหน้าห้องก็ไม่เอาความเพราะ น้องสาวกูกับหัวหน้าห้อง
อ้างกับพ่อแม่ว่าไม่อยากให้เรื่องไปถึงหูพวกสื่อและนำเสนอจนพวกเพื่อนๆในห้องรู้ว่าพวกเธอถูกข่มขืนคนไม่สามารถเรียนที่นี่ต่อได้
พวกผู้ปกครองของกูและหัวหน้าจึงใจอ่อนไม่เอาความ

ส่วนชีวิตกูหลังจากนั้นก็เปลี่ยนไป ผลการเรียนกูดีขึ้น เพื่อนฝูงกูก็มี แต่นั่นไม่ใช่ตัวกูเลยสักนิด
มันเป็นตัวกูที่ถูกบีบบังคับจากหัวหน้าห้องที่ขีดเส้นทางให้กูไว้เรียบร้อยแล้วซึ่งกูไม่อาจขัดขืนเธอได้
และตอนนี้กูมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องเรียนที่เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมด
ในมือของกูกุมผลเกรดเฉลี่ยของเทอมนี้ที่กูไม่คิดว่าคนอย่างกูจะสามารถทำได้มาก่อน

เมื่อกูเปิดประตูเข้าไป คนที่เป็นเจ้าชีวิตกูก็กำลังนั่งรออยู่บนโต๊ะในท่าไขว่ห้าง
และมีน้องสาวสุดที่รักกำลังกอดคลอเคลียเธออยู่ที่ด้านหลังก่อนที่เธอจะพูดกับกูว่า
"ทำได้ดีมาก เข้ามารับรางวัลของนายไปสิ"

............"แม่งเอ๊ยกูเกลียดชีวิตแบบนี้ชมัด" กูได้แต่คิดในใจและเดินเข้าไปหาเธอที่กำลังอยู่ในท่าทางยั่วยวนอย่างว่าง่าย

จบบริบูรณ์

อ่านจบแล้ว จะด่า จะชม จะติ จะบอกจุดบอด เหี้ยหาอะไรก็แล้วแต่ ให้กูด้วยแล้วกันนะ
กูจะได้เเลือกเอาที่มีประโยชน์ไปใช้เป็นแนวทางในนิยายอันต่อไป

ทำไมมันดาร์คจังว่ะ

หายกั๋งเลยกู....

เย็ด สรุปแม่งเสือกกลายเป็นทาสหีหัวหน้าซะงั้น

มากูปรมมือให้ แปะๆๆๆๆ

มึงทำได้ดีตรงวางปมไว้แต่แรกๆหลายๆปม แล้วเคลียตู้มเดียว วางได้ดีเลยเรื่องน้องสาว มันเดาได้อยู่แล้วว่าน้องสาวกับหัวหน้าอยู่เบื่องหลัง แต่ทำไมอะไรยังไงก็เดาไม่ออก อันนี้มึงผูกได้ดี

เรื่องหัวหน้าห้องจะชอบเฟติสอะไรแบบนี้ แล้วน้องสาวหลงหัวหน้าห้อง กูว่ามันเป็นไปได้ยากหน่อย แต่ความเงี่ยนไม่เคยปรานีใคร กูคิดว่าคงเป็นไปได้
ขัดใจสุดเรื่องไอ้หล่อมึงน่าจะให้มันแย้งนะไม่ใช่นั่งเงียบ

สรุป ดีๆๆ นิยายมึง>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>นิยายเด็กดวก
โอเคกูกดสับตะไคร้รอเรื่องใหม่ของมึงนะจร๊ะะ

>>50 ขอบใจสำรหับคำติชมของมึงว่ะ เพื่อนโม่ง
จริงๆกูก็ขัดใจตัวเองเรื่องไอ้หล่อเหมือนกันกูอยากจะเพิ่มลายละเอียดมากกว่านี้
แต่ตอนแรกในกระทู้loserกูแต่งเล่นๆจบในPart4

แล้วมาด้นสดเอาเมื่อกี้นี่แหละเลยตกๆหล่นๆไปเยอะ

เอาเป็นว่าเรื่องไอ้หล่อ กูขออธิบายเพิ่มว่าจริงๆมันก็เป็นคนดีแหละ
แต่มันรักหัวหน้ามากจนยอมทำเรื่องเหี้ยๆอย่างสั่งคนให้ข่มขืนน้องสาวกู(ในนิยาย)
พอมันรู้ว่าโดนคนที่มันรักมากๆหักหลัง มันก็เลยอารมร์แบบช่างแม่งกับชีวิตแล้ว

ก็ประมาณนี้แหละ

บทสรุปของเรื่องนี้คือ ทำดีแทบตาย สุดท้ายไม่ได้เย็ด แถมโดนยัดคดีอีก โถไอ้หล่อ

ไอหล่อแม่ง แต่เรื่องแม่งพลิกจากหัวหน้าห้องที่ควรจะเป็นทาสควย ในตอนท้ายกลับเป็นมึง(ในนิยาย)ที่เป็นทา่สหีแทนเนี้ยแหละ

>>52 ไอ้หล่อกลายเป็นloser แต่ไอ้loserก็ยังเป็นloserอยู่ดี เหี้ยจริมๆ

http://forum.tirkx.com/main/showthread.php?184546-แวะเอานิยายEroticนิดๆ-fetishหน่อยๆ-หักมุมชิบหายวายวอดมาให้อ่านก่อนนอนฮะ

>>55 ว่าไงยาม้ายาม้า

>>56 ไอ้สัส กูว่ายามะนี่แหละคนเขียน

อย่างเอาลิงค์ไปแจกสิว่ะ

ยาม้ายาม้าหน้าหี กุเปิดวอร์ก่อนเลยสัส

ใครมาจากตุรกีอ่านเม้นกูนะครับ
"ยามะหน้าหี&ขี้เงี่ยน" ชอบสร้างกระแส&เสร่อไม่รู้เรื่อง

ว่าแล้วว่าแม่งต้องมีกระแสตอบรับแบบนี้ตอนเห็นกระทู้ที่ตุรกี

แม่งมันจริงๆวะเพื่อน เรื่องใหม่มาบอกกุด้วย

ช่วงนี้กูคงรอไอเดียผุดก่อนเรื่องใหม่คงตามมา
ส่วนใหญ่แม่งมาตอนกูไม่ตั้งใจคิดอย่างเวลาทำงานหรือเวลายุ่งๆ
พอไม่เอามาเขียนกูก็เสียดายที่ปล่อยให้หายไปเฉยๆว่ะ

ถ้ามีคนไปแปะใน"เด็กดวกบอร์ดนักเขียน" พวกมึงคิดว่าจะมี"ความคิดเห็น"อย่างไร จาก"หีเน่าแมน"

ไม่มีใครคิดจะสานต่อเลยเหรอว่ะ ใครมีเรื่องดีเรื่องเด็ดเอามาแชร์กันได้

>>65 ขอกูบิ้วอารมณ์สักระยะก่อนแล้วจะมาแต่งแนวEroticต่อจากเรื่องนี้
แบบว่ารอไอเดียใหม่ๆมันผุดก่อนแต่เดี๋ยวกูเอานิยายที่แต่งก่อนหน้านี้มาลง
ให้พวกมึงด่าเล่นแก้ขัดไปก่อนแล้วกันเป็นแนวเสียดสีสังคม

ส่วนกระทู้นี้กูกะจะแต่งแต่แนวEroticอย่างเดียวเพราะแถวนี้แม่งเถื่อนนี่แหละเลยสะดวกที่จะแต่งแนวๆนี้ดี

ถ้าจะแต่ง Erotic ไป karma เลยดีกว่ามั่งจัดได้เต็มกว่า

>>67 ของกูEroticก็จริงแต่กูอยากแต่งแบบแค่เป็นส่วนประกอบของเรื่องราวว่ะ
ไม่ใช่บรรยายฉากเย็ดกันโจ่งครึ่ม

กูจำได้ว่ามีโม่งคนหนึ่งบอกว่าอ่านเรื่องที่กูแต่งแล้วใจหวิวๆ
กูอยากสื่อถึงความรู้สึกนั้นแหละว่ะ เหมือนเวลาดูหนังโป๊โผล่มาแม่งแก้ผ้าบู๊กันอย่างเดียวกูคงไม่รู้สึกตื่นเต้นไปกับมันแล้ว
แต่ถ้าเป็นเรทRมีเรื่องราว มีบิ้วให้คนเสพได้คิดได้จิ้น ต่อให้ตัวละครหญิงใส่เสื้อผ้าครบกูก็ใจเต้นหวิวๆได้อะไรแบบนี้

ปาฏิหาริย์แดนสยาม Part1

...ผมชื่อทนง ในชีวิตผมไม่เคยสนใจเรื่องบาปบุญคุณโทษหรือการทำบุญเข้าวัดเข้าวาเลยสักนิด
และนั่นเองที่ทำให้ผมรู้สึกเบื่อหน่ายที่จะต้องออกไปทำงานในตอนเช้าตรู่ พร้อมๆกับป้าทรงบุญที่อยู่ห้องข้างๆในอพาร์ทเม้นท์เก่าๆแห่งนี้ที่อยู่ มา20กว่าปี

ถ้าถามว่าทำไมนั่นก็เพราะป้าทรงบุญเป็นคนธรรมะธรรมโมสวดมนต์ไม่เคยขาดเข้าวัดไม่เคยสาย
ต่างกับผมที่ปากกัดตีนถีบทำงานหามรุ่งหามค่ำพยายามเลี้ยงดูแม่ที่เป็นสมาชิกในครอบครัวเพียงคนเดียวของผมที่เหลืออยู่
นั่นทำให้ผมคิดว่าทุกวันที่มีชีวิตอยู่นี้มันมาจากการดิ้นรนต่อสู้ของผมเองไม่ใช่ผลบุญวาสนาหรือเทวดาคอยดลบัลดาลจากไหน

ระหว่างทางที่เดินไปป้ายรถเมล์ป้าทรงบุญจะพยายามพูดโน้มน้าวให้ผมรู้จักทำบุญเข้าวัดเพื่อจะได้เป็นกุศลแก่ชีวิตและอาจจะทำให้ชีวิตผมพบเจอแต่สิ่งดีๆ
แต่นั่นทำให้ผมยิ่งหงุดหงิดเพราะในใจผมคิดขัดแย้งกันอยู่...ถ้าจะให้เล่าก็คงต้องท้าวความไปตั้งแต่สมัยยังเด็กสมัยที่พ่อยังอยู่กับแม่
พ่อผมนั้นเป็นขยะสังคมโดยแท้ขี้เหล้าเมายางานการไม่ทำตบตีรีดไถเงินแม่ผมทุกวันในตอนนั้นผมยังเด็กจึงทำได้แต่สวดอ้อนวอนต่อพระและสิ่งศักดิ์สิทธิ์
ให้เรื่องแย่ๆเหล่านี้หมดไปจากชีวิตผมแต่สุดท้ายก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง...

ไม่ว่าจะสวดอ้อนวอนยังไงปัญหานี้มันก็ไม่ได้จางหายไป และแน่นอนคนที่สอนผมให้สวดมนต์นั่นก็คือป้าทรงบุญ
ซึ่งผมมาคิดดูว่าทำไมในตอนนั้นป้าทรงบุญไม่หาทางออกที่ดีกว่านี้ให้ผม ไม่ว่าจะเป็นตอนที่พ่อทำร้ายแม่ ทำไมป้าถึงไม่แจ้งตำรวจหรือยื่นมือเข้ามาช่วย
หรือแม้แต่เวลาที่ผมไม่มีมีอะไรจะกิน ทำไมป้าถึงไม่แบ่งของที่เอาไปทำบุญให้ผมได้กินสักนิดก็ยังดี
ผมเคยถามป้าทรงบุญว่าผมสวดมนต์ทุกๆคืนแต่ก็ไม่มีอะไรดีขึ้นแต่คำตอบที่ได้จากป้าทรงบุญก็คือมันเป็นกรรมเก่าของผมซึ่งผมไม่เข้าใจในสิ่งที่ป้าพูดเลยสักนิด

เมื่อโตขึ้นจนเข้าสู่วัยหนุ่มแน่นอนว่าผมไม่ยอมให้พ่อข่มเหงแม่อีกต่อไปผมจึงใช้วิธีตาต่อตาฟันต่อฟัน
เมื่อพ่อเป็นคนใช้กำลังผมจึงใช้กำลังของผมบ้างในการขับไล่พ่อออกไปและในตอนนั้นเอง
ป้าทรงบุญก็เข้ามาบอกผมว่ายังไงนั่นก็เป็นพ่อการอกตัญญูต่อพ่อนั้นเป็นบาปมาก
ชีวิตจะไม่เจอเรื่องดีๆและนี่ก็เป็นอีกครั้งที่ผมไม่เข้าใจในสิ่งที่ป้าพูด

ระหว่างที่ผมกำลังจมอยู่กับความทรงจำแย่ๆรถเมล์สายที่รอก็มาถึงแต่ทว่าผมก็ยังคงต้องเซ็งชีวิตต่อไป
เพราะป้าทรงบุญเลือกที่นั่งข้างๆผมเหมือนทุกทีและก็เหมือนทุกๆทีอีกนั่นแหละที่ป้าแกจะร่ายยาวตลอดทางชักชวนผม
ให้เข้าวัด ทำบุญ นั่งสมาธิ ฯลฯ ซึ่งคนไม่มีอันจะกินอย่างผมขนาดเวลาพักยังจะไม่มีแล้วจะเอาเวลาที่ไหนไปทำแบบป้าได้...ผมได้แต่คิดในใจ

ปาฏิหาริย์แดนสยาม Part2

...ทว่าในวันนี้ไม่ว่าจะเพราะผมเหนื่อยจากการทำงาน หรือว่าผม อดทน อดกลั้นมานานแล้วก็ตามแต่
ผมได้ระเบิดมันออกไปต่อหน้าป้าว่า..."หยุดพูดเรื่องไร้สาระสักที ที่มีชีวิตอยู่ทุกวันนี้ผมดิ้นรนต่อสู้ด้วยตัวเองทั้งนั้น

ไม่เห็นมี พระ เจ้า ที่ไหนเสนอหน้ามาช่วยผมสักหน่อย"

สิ้นคำพูดบรรยากาศรอบข้างก็เย็นและปกคลุมด้วยความเงียบทันที
เมื่อผมได้สติก็พบว่าสายตาของป้าทรงบุญนั้นมองผมด้วยความเย็นชาที่ไม่เคยมีมาก่อน
ผมคิดว่าจะขอโทษแกที่หลุดตวาดใส่แกออกไปเพราะยังไงผมก็อยู่กับแกมาตั้งแต่เด็ก
ทว่าอีกใจผมกลับห้ามเอาไว้เพราะจะได้จบสิ้นไอ้ช่วงเช้าที่แสนน่าเบื่อนี่สักทีและจากนี้ตลอดไป
จากนั้นผมก็ทำเป็นแกล้งหลับเพื่อหนีจากความเงียบที่ทำให้รู้สึกอึดอัดในตอนนี้ ในใจก็คิดแต่ว่าอยากให้ถึงที่ทำงานเร็วๆสักที

แต่จู่ๆก็เกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้นเมื่อมีเสียงโครมใหญ่จนผมวูบไปครู่นึง
พอรู้สึกตัวอีกทีก็พบว่ามีรถบรรทุกที่รู้สึกจะฝ่าไฟแดงตรงสี่แยกเข้ามาชนด้านข้างบริเวณคนขับอย่างจัง
ไม่มีเวลาให้ผมคิดอะไรทั้งสิ้นเพราะเกิดประกายไฟลุกขึ้นท่วมห้องเครื่องและลามมาทางท้ายรถอย่างรวดเร็วโชคยังดีในความสะเพร่าของคนขับที่เปิดประตูทิ้งไว้
ผมนึกขอบคุณในความชุ่ยของคนขับที่เสียชีวิตคาที่ไปแล้วในใจ และไม่รอช้าที่จะโดดเข้าร่วมการแข่งขันหนีตายโดยที่มีผู้เข้าแข่งขันนับสิบ
แย่งกันหนีไปสู่ประตูทางออกที่มีทางเดียว

ผมมั่นใจว่ายังไงผมก็ต้องรอดเพราะนี่คือสิ่งที่ผมถนัดที่สุดในชีวิต นั่นคือการแข่งขันตะเกียกตะกายเพื่อให้ตัวเองและแม่ยังคงมีชีวิตอยู่
แน่นอนว่าผมแทบไม่สนป้าทรงบุญที่นอนสลบไม่รู้สึกตัวอยู่เลยสักนิด แต่เมื่อผมพ้นประตูไปสิ่งที่หยุดขาทั้งคู่ของผมไว้คือคำพูดของแม่
ใช่แล้วถึงแม่ผมจะไม่เคยสอนให้ผมสวดมนต์หรือสอนให้ผมรู้จักทำบุญแต่แม่ผมสอนผมเอาไว้ว่า...
"ลูกต้องรู้จักช่วยเหลือผู้อื่นในยามที่เห็นเขาเดือดร้อนนะ ลูก"

คำพูดที่แทรกเข้ามาให้สมองทำให้ผมอึ้งไปครู่นึงไม่ใช่เพราะผมอยากช่วยป้าทรงบุญ แต่ผมกลัวว่าผมจะกลับไปสู้หน้าแม่ผมไม่ได้
ถ้าแม่รู้ว่าผมปล่อยให้ป้าทรงบุญตายโดยที่ไม่ช่วยอะไรเลยและความคิดนั้นเองที่ทำให้ผมย้อนกลับขึ้นไปบนรถเพื่อช่วยป้าแก

แน่นอนว่าผมไม่ได้อยากได้บุญ ไม่ได้อยากเป็นฮีโร่ ผมรู้แค่ว่าผมทำตามคำสั่งสอนของแม่
ผมอุ้มร่างของป้าทรงบุญลงมาจากรถได้ราบรื่นกว่าที่คิดทุกอย่างกำลังดำเนินไปได้ด้วยดีจนกระทั้งมีเสียงระเบิดตูมใหญ่ดังขึ้นกลางหลังผม
แรงระเบิดพาร่างของผมและป้าลอยไปไกลร่วม10เมตร สิ่งที่ผมเห็นในตอนนี้คือมีคนกำลังเข้ามาช่วยป้าทรงบุญที่กระเด็นไปไกลกว่าผมไม่มาก
ส่วนผมไม่รู้สึกอะไรเลย ขยับตัวก็ไม่ได้ กลางหลังรู้สึกเย็นยะเยือกราวกับมีโลหะขนาดใหญ่ปักอยู่และความเย็นนั้นก็ค่อยๆลาม
จากกลางหลังไปจนทั่วร่างกายมันทำให้ผมรู้สึกง่วงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน...ผมง่วงหรือเกินแม่ครับ...............................................................

ปาฏิหาริย์แดนสยาม Part3

...วันต่อมาข่าวทุกช่องรายงานเหตุกาณร์อุบัติเหตุในครั้งนี้ซึ่งใจความสำคัญไม่ใช่ที่เรื่องอุบัติเหตุ
แต่ให้น้ำหนักไปที่เรื่องที่เป็นหัวข้อข่าวในครั้งนี้คือ..."ปาฏิหาริย์หญิงชรารอดตายจากอุบัติเหตุสยองหวุดหวิดเจ้าตัวเผยเทวดาช่วยคุ้มครอง"

ในภาพข่าวได้ฉายให้เห็นภาพผู้สื่อข่าวที่เผอิญอยู่ในที่เกิดเหตุและเข้าไปสัมภาษณ์สดป้าทรงบุญ
ที่เพิ่งฟื้นและนั่งอึ้งอยู่สักพักจากนั้นเมื่อป้ามองไปทางร่างไร้วิญญาณของทนงที่อยู่ใกล้ๆ ป้าก็ร้องไห้ออกมา
และให้สัมภาษณ์กับผู้สื่อข่าวว่า..."ป้าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นรู้แต่ว่า ระหว่างที่ป้าไม่รู้สึกตัว ป้าฝันเห็นเทวดามาอุ้มป้าและบอกว่าจะพาไปที่ปลอดภัย"

ซึ่งในข่าวยังให้ข้อมูลเพิ่มเติมว่าป้าทรงบุญเป็นคนธรรมะธรรมโม เธอจะทำบุญและเข้าวัดทุกครั้งที่มีโอกาส
และเจ้าตัวก็คิดว่าด้วยเหตุนี้พระจึงคุ้มครองและช่วยให้เธอรอดมาได้อย่างปาฏิหาริย์

ระหว่างนั้นผู้สื่อข่าวก็ถามต่อว่าป้ารู้จักกับเด็กหนุ่มผู้ตายรึเปล่า ป้าก็บอกว่า ทนงเป็นเด็กหนุ่มที่น่าสงสารเพราะมีพ่อที่ไม่ดีขี้เหล้าเมายาและชอบใช้กำลัง
ตัวเขาเลยโตขึ้นมาเป็นคนกักขฬะ ไม่รู้จักเข้าวัด ทำบุญแม้ว่าเธอจะพยายามโน้มน้าวแล้วก็ตาม และก่อนที่เขาจะเสียชีวิต
ก็ได้พูดจาว่าร้ายสิ่งศักดิ์สิทธิ์ จึงคิดว่าเทวดาเลยไม่ช่วย หรือไม่ก็สิ่งศักดิ์สิทธิ์ลงโทษเขา
ซึ่งหลังจากนี้ป้าก็จะทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้เด็กคนนี้ได้เกิดใหม่เจอแต่เรื่องดีๆในชาติหน้า

หลังเหตุการณ์นี้ทำให้ผู้คนแห่กันไปกราบไหว้วัดธรรมวรกายที่ป้าทรงบุญบอกว่าตัวเธอไปทำบุญและนั่งสมาธิที่วัดนี้บ่อยๆ
เพราะเชื่อว่าจะช่วยให้เทวดาปกปักรักษาให้อยู่รอดปลอดภัย....ส่วนการจากไปของทนง ไม่มีใครให้ความสนใจนอกจากแม่ที่ร้องไห้ให้กับการจากไปของเขา

จบบริบูรณ์

มึงรีบเอาไปส่งเรื่องสั้นที่ไหนสักที่เลยนะโว้ย ขายหัวเราะก็ได้ โคตรโดนเหี้ยๆ!!

โดนสัสๆ

ตอนแกกูนึกว่าป้าแกจะเป็นเทวดาซะเอง 55 มึงแต่งดีว่ะ

>>72 มึงนี่ทำเอากูนึกถึงตอนจบของคำพิพากษา ชาติ กอบจิตเลยห่า จบแบบจิตตกเหี้ยๆ

แต่กูว่าเรื่องนี้น่าเบื่อนะ มันเดาง่ายไปหน่อย+เสียดสีแบบตรงไป

แม่ง ถ้ากุเป็นไอ้ทนงนะ กุปล่อยอีป้านั่นตายห่าไปแล้ว

>>70 เหมือนเคยอ่านในตุรเกย์ สรุปมึงคือยามะสินะ

>>79 ใช่แน่ พึ่งตั้งกระทู้โปรโมตตัวเอง มีคนเดียวแน่ๆที่ทำแบบนี้

เมื่อคืนฝันเป็นเรื่องเป็นราวเหมือนจะเอามาเป็นพล๊อตแต่งเรื่องใหม่ได้
ตื่นมาเสือกลืมพยายามนึกก็นึกไม่ออกจำได้ราวๆเกี่ยวกับพี่สาวข้างบ้านนี่แหละ
เสียดายชิบหาย

เมื่อวานระหว่างนั่งรถไฟฟ้าไปเจอฝาแฝดหน้าตาดีเข้า
ไอ้เหี้ยไอเดียกูบังเกิดทันที ได้พล็อตใหม่แล้ว
เดี๋ยวกูไปเรียบเรียงทิศทางของเรื่องให้ดีๆก่อน
คงได้อ่านเรื่องใหม่เร็วๆนี้

>>82 มึงไม่ต้องมาบอกเรียกกระแส มึงแต่งลงมาเลย

>>83 โอเค กูจะรีบมาสนองความเงี่ยนให้มึงในเร็ววัน
แต่กูเตือนว่าเรื่องนี้อาจทำให้มึงหำหดได้นะ

>>84 มึงอย่าดูถูกหำกู

มู้นี้น่าสน แต่งไรก็ได้ใช่มะพวกมึง คือ กูสับสนว่าแต่งฟิคหื่นหรือแต่งอะ่ไร

>>86 แต่งอะไรก็ได้ตามที่ใจมึงต้องการเลยไม่จำกัดเรื่องราว

Part 1 หัวหน้า is Be side
. . น่าเบื่อเป็นบ้า...
. . น่าเบื่อชะมัด...
. . ไอสถานที่เส็งเคร็งนี่มันอะไร?
. . ไอพวกที่รายล้อมนี่ก็เหมือนกัน!
. . มันแย่! แย่! แย่! และยิ่งกว่าแย่อีกไม่ใช่เรอะไง!? ไอเจ้าพวกขยะโสโครกหลงตัวเองที่คิดว่าตัวเองดีนักหนานี่มันช่างน่ารำคาญสิ้นดี!?
เฮอะ!??? คิดว่าเก่งมากนักยังงั้นรึยังไงถึงได้มาตามตื๊อกันอยู่อย่างนี่ มันช่างงงงน่าาาารำคาญญญญญญญญญสิ้นดีเลย
. . ใครๆมันก็อย่างนี้ทั้งนั้น
. . ถึงจะยกเว้น..
. . ไอกระจอกที่อยู่ข้างๆก็เหอะ

. . ฉันเป็นหัวหน้าห้องสาวสวย น่ารักเลยละ แหงละสิน่ารักอยู่แล้ว ทุกอย่างเพอเฟคเสียจนน่าเบื่อออออออออออออออออ ไปเลยละ
ยิ่งถูกไอขยะจอมเก๊กและพรรคพวกอันโสโครกของมันมาพยายามทำความรู้จักน่ะ มันช่างแย่เหลือเกินนนนนนนเลยละ
ถึงขนาดที่ฉันลดตัวว่ากองอยู่กับไอขยะกระจอก ไอพวกโสโครกนั้นก็ยังจะตามมมมมมมมมมมาราวีฉันเลยละ
. . เฮ้อ แย่ชะมัด แย่กว่านี้ไม่มีอีกแล้ว
. . ทุกๆวันที่ฉันมาที่โรงเรียนเพื่อฟังๆๆๆๆๆๆๆๆๆ สิ่งที่ฉันรุ้อยู่แล้ว แสร้งเป้นนักเรียนที่ดีและเชื่อฟังคุณครู เป็นหัวหน้าห้องที่ดี
ที่ช่วยเหลือไอกระจอกที่วันๆไม่คิดจะสนใจห่าอะไร ไร้ค่าสุดๆ จะโดนรังเกียจไม่เห้นจะแปลก ถ้าตายไปซะคงไม่มีใครสนใจ
ทั้งๆที่มันแย่ขนาดนี้ ฉันอุตส่า! อุตส่าลดตัวมาอยู่กับมัน! ทั้งๆแบบนั้น! ทำไม!? ทำไมไอหัวหน้ากลุ่มโสโครกนั้นยังยุ่งกับฉันอีก?
คิดกี่ครั้งมันช่างแย่สิ้นดีซะเลยละ!!!!!

. . จนกระทั้ง 6 โมงเย็นวันหนึ่ง
. . ไอกระจอกที่โง่เง่าจำเป็นต้องสอบซ่อมเพราะความโง่ของมัน เนื่องจากมันโง่สิ้นดีอาจารย์จึงขอให้อยู่สอนมันจนกว่าจะสอบผ่าน
ถ้าหากฉันบอกว่า อาจารย์สั่งให้อยู่สอนคงจะขัดภาพลักษณ์ของตัวเองจึงต้องจำใจบอกว่าจะอาสาอยู่สอนมันเอง เฮงซวยชิบ!
. . ยังดีที่ฉันบอกไอขยะขี้เก๊กว่าฉันกลับบ้านไปแล้ว ไม่งั้นมันคงขออยู่ช่วย เกะกะ! แค่คิดก็รู้สึกเลยว่ามัน เ-ก-ะ-ก-ะ!
ทำให้ฉันต้องมาอยู่กับไอกระจอกสองคนซะได้ แล้วยังต้องทำเวรกับมันอีก เฮงซวยๆๆๆๆๆ เฮงซวยเอ้ย!
. . ในขณะที่ฉันกำลังจะสอนไอกระจอกก็ลุกขึ้นมาก่อนและบอกว่าอยากทำเวร
. . ห๊ะ?
. . อะไรของมัน?
. . ฉันจึงไม่สนใจและเรียงชีทเรียงโจทย์และจัดกระเป๋ารอ
. . ทันใดนั้น....

. . ไอกระจอกก็เดินเข้ามาใกล้ๆทางด้านหลังและเอาผ้ามัดปิดปาก จับมือไขว้หลังและมัดมือ
. . ฉันรู้ดีว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้นแน่นอนว่าฉันสามารถขัดขืนได้ แต่ฉันกลับไม่ทำและแสร้งทำขัดขืนปนร้องไห้ไปพลางๆจนกระทั่งมันพูดขึ้นมาว่า...
. . "ขอโทษนะแต่กูอยากเห็นหน้าไอ้หล่อมันเจ็บปวด"
. . มันพูดพลางถ่ายคลิปฉันไปด้วยฉันจึงจำเป้นต้องก้มหน้าเพื่อไม่ให้ติดหน้าตัวเองไปด้วยเพราะพอจะเดาได้ว่ามันจะเอาคลิปไปทำอะไร
. . ฉันที่สนใจเรื่องที่มันพูดขึ้นมาจึงปล่อยให้ไอกระจอกทำตามอำเภอใจไปเรื่อยๆจนมันปล่อยกลับบ้าน
. . และเรื่องแบบนี้นก็เกิดขึ้นทุกวันหลังเลิกเรียน

. . มันคงดูแย่... ถ้าหากไม่นับที่ไอกระจอกเรียกฉันแทบทุกครั้งที่ไอขี้เก๊กเข้ามาหาทำให้รู้สึกดีขึ้นมานิดหนึ่ง
. . ถ้าไม่นับไอการทำตัวเชื่อฟังคนกากๆที่ด้อยกว่าละก็นะ
. . มันไม่สบอารมณ์เอาซะเลย

. . เย็นเลิกเรียนวันนี้ก็เหมือนเดิมทุกครั้งยกเว้นแต่ไอเส็งเคร็งนั้นมาเจอฉันกับไอกระจอกในห้อง
. . ฉันปล่อยให้มันต่อยไอกระจอกซะยกใหญ่แต่ถ้าปล่อยไว้นานกว่านี้ไอกระจอกคงได้ตายแน่ๆฉันเลยเข้าไปขวางและไล่มันกลับไปซะ
. . ส่วนไอกระจอกหัวเราะเหมือนคนบ้า
. . ถูกใช้เป้นเครื่องมือทำเรื่องงี่เง่าแบบนี้มันช่างไม่สบอารมณ์เอาเสียเลย ให้ตายสิ

>>7

จัดมาต่อเลยมึง

No more!! Fantasy นิยายต่างโลก

Part 1

...ถ้าพูดถึงเรื่องความใฝ่ฝันของผมแล้วผมว่ามันค่อนข้างจะพิเศษกว่าคนอื่นๆเพราะผมไม่ได้มีความฝันว่าอนาคตอยากจะเรียนให้ได้เกียรตินิยม อยากมีอาชีพที่มีหน้ามีตาอย่างการเป็นหมอ หรืออยากร่ำรวย
ไอ้ความใฝ่ฝันกระจอกๆเหมือนคนธรรมดาทั่วไปแบบนั้นน่ะผมไม่สนหรอก ไม่สิไอ้แบบนั้นมันเรียกว่าความใฝ่ฝันไม่ได้ด้วยซ้ำสำหรับเรื่องน่าเบื่อพวกนั้น

แล้วความใฝ่ฝันของผมคืออะไรน่ะรึ?...แน่นอนอยู่แล้วก็ต้องการเป็นสุดยอดนักผจญภัย ไม่ก็จอมเวทยร์หรือผู้กล้าที่ออกไปผจญภัยบนโลกแฟนตาซีน่ะสิ
ทว่าบนโลกแห่งความเป็นจริงที่น่าเบื่อสุดๆแบบนี้กลับเป็นสิ่งไร้สาระในสายตาของไอ้พวกที่มีความใฝ่ฝันห่วยๆที่อยากเรียนดีบ้างอยากเป็นหมอบ้าง
แถมยังมาดูถูกผมอีกว่าเพ้อฝัน ซึ่งผมก็ไม่ได้ตอบโต้อะไรพวกมันหรอกเพราะพวกมันไม่รู้หรอกว่าตัวตนที่แท้จริงของผมในเกมส์ออนไลน์นั้นเป็นผู้กล้าที่เจ๋งขนาดไหน

ใช่แล้วถึงบนโลกจริงจะน่าเบื่อแต่ผมก็ยังมีโลกเสมือนจริงที่เรียกว่าเกมส์ออนไลน์อยู่และในเกมส์นี้ผมได้สวมบทเป็นผู้กล้าออกปราบปีศาจ
และได้เดินทางไปกับตัวละครสาวน่ารักมากมาย ได้ช่วยเหลือผู้คนมากมาย ได้รับการยอมรับนับถือมากมาย
นี่แหละความใฝ่ฝันสุดยอดของผมที่ความฝันขยะๆของไอ้พวกที่มันดูถูกผมเทียบไม่ได้แม้แต่ขี้เล็บ

ระหว่างที่ผมกำลังคิดในใจเพลินๆก็มีเสียงตะโกนขึ้นมาว่า..."รีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วไปหางานทำได้แล้วลูก!! เลิกเล่นเกมส์ไร้สาระนั่นซะที อายุก็ปาเข้าไป30แล้วคิดจะเกาะพ่อแม่กินทำตัวไร้ประโยชน์ไปถึงเมื่อไหร่"
...มันช่างเป็นเสียงที่ขัดอารมณ์ของผมซะเหลือเกิน แม้แต่พ่อแม่ผมก็มองผมเป็นไอ้งี่เง่าไปด้วย ผมได้แต่ถอนหายใจแล้วนั่งเหม่อมองเข้าไปในจอมอนิเตอร์ที่ซึ่งเป็นโลกแฟนตาซีที่ผมใฝ่ฝัน
ก่อนที่ผมจะพูดออกมาว่า...ถ้าได้เกิดมาในโลกแฟนตาซีนั่นล่ะก็ผมจะต้องเป็นผู้กล้าที่ยิ่งใหญ่แน่ๆ

"นายแน่ใจนะ"...จู่ๆก็มีเสียงคนที่ไม่รู้จักเข้ามาในหัวผมถึงผมจะตกใจแต่ก็พอจะมีสติที่จะถามกลับไปว่าเขาเป็นใคร
"ปริศนาบนโลกนี้มันก็เหมือนกับหลุมลึกที่ไร้ก้นเพราะฉะนั้นถึงฉันจะอธิบายไปก็ยากเกินกว่าที่นายจะเข้าใจเพราะฉะนั้นอย่าไปสนเรื่องนั้นเลยมาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า ว่านายแน่ใจนะว่าถ้าได้ไปอยู่ในโลกแฟนตาซีแล้วจะมีชีวิตที่ดีกว่านี้"

ในตอนนั้นผมได้แต่คิดว่าพ่อกับแม่ต้องให้ใครสักคนมาแอบแกล้งผมที่ไม่ยอมออกจากห้องไปหางานทำแน่ๆ
ซึ่งผมที่อยู่ในอารมน์ทั้งสับสนและโกรธจัดก็ตอบกลับไปว่า..."ก็แหงสิ ไอ้โลกห่วยแตกไร้ความฝันแบบนี้ใครจะไปอยากอยู่วะ นี่ถ้าได้ไปเกิดบนโลกแฟนตาซีที่มีทั้งเวทมนต์ สัตว์ประหลาดและการผจญภัยล่ะก็...."
ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดจบดีเสียงปริศนานั้นก็ตอบกลับมาทันทีว่า..."ตกลงนายจะได้ทำตามความต้องการนั้น แล้วฉันจะคอยดู"
หลังสิ้นเสียงตอบจู่ๆก็มีแสงสว่างเกิดขึ้นตรงหน้าผมรอบๆผมเริ่มขาวโผลนและสติผมก็ค่อยๆดับวูบลง

...เมื่อผมรู้สึกตัวอีกทีก็พบว่าตัวเองอยู่ในทุ่งกว้างราวกับชนบท ท้องฟ้าสีคราม และมีเมืองหน้าตาคุ้นๆอยู่ห่างออกไปในระดับที่สายตาของผมจะมองเห็น
"เดี๋ยวสิฉากพวกนี้มัน...ไม่จริงน่ะ" ผมนึกออกพร้อมอาการดีใจจนเนื้อเต้นเพราะนี่เป็นฉากในเกมส์ออนไลน์ซึ่งเป็นโลกแฟนตาซีที่ผมใฝ่ฝันนั่นเอง
และตอนนี้ผมได้มาอยู่ที่โลกนี้จริงๆแล้วไม่ได้ฝันไปแน่นอน...ระหว่างที่ผมกำลังดีใจเสียงปริศนาก็ร้องทักขึ้นมาว่า..."สมใจแล้วสินะ ว่าแต่จะเอาเท่าไหร่ดี"
ซึ่งผมก็ได้แต่งงกับคำถามแต่ก็ได้คำอธิบายที่กระจ่างขึ้นมาว่า...."ก็ไอ้สิ่งที่นายเรียกตอนเล่นเกมส์ว่าLevelยังไงล่ะ เอาเป็นว่านายจะไม่ได้อยู่ที่นี่ตลอดหรอกพอนายเก็บLVถึงจำนวนที่นายขอฉันก็จะส่งนายกลับ"
ผมได้ยินก็ถึงกับร้องทักออกไปด้วยความเสียดายว่าขออยู่ที่นี่ตลอดไปไม่ได้รึซึ่งเสียงปริศนาก็ตอบกลับมาว่า..."ถ้าถึงตอนนั้นนายยังอยากอยู่ต่อฉันก็จะให้นายอยู่ต่อแต่ตอนนี้กำหนดมาก่อนว่าจะเก็บLVถึงเท่าไหร่"
เมื่อผมได้ยินเช่นนั้นก็รีบตอบกลับไปทันทีว่าจนกว่าLVจะตันก็แล้วกันซึ่งก็ได้คำตอบกลับมาว่า..."งั้นก็LV99สินะ เอาล่ะที่เหลือก็พยายามเข้านะแล้วฉันจะคอยดูนายประสบความสำเร็จในโลกแฟนตาซีที่นายใฝ่ฝันแห่งนี้"

No more!! Fantasy นิยายต่างโลก

Part 2

ถึงแม้ผมจะรู้สึกเสียดายที่ได้ยินว่าLVตันที่99แต่ก็นึกถึงที่บอกว่าจะให้ผมอยู่ต่อหากอยากที่จะอยู่แค่นี้ผมก็โอเคแล้ว
เอาล่ะมาเริ่มผจญภัยกันเล....อ๊อค!!...อั๊ค!!...โดยที่ไม่ทันได้ตั้งตัวผมถูกมอนสเตอร์เข้าจู่โจมในระหว่างที่ผมกำลังหลงระเริงอยู่
สิ่งที่ผมเห็นคือมอนสเตอร์คล้ายหมาป่า ตัวหนึ่งงับคอผมอยู่และตรึงผมลงกับพื้นส่วนอีกตัวกำลังค่อยๆเดินเข้ามา
จากนั้นมันก็ใช้ปากของมันกัดกระชากหน้าท้องผมจนฉีกขาดและกัดกินเครื่องในผมทั้งเป็น ความเจ็บปวดแล่นไปทั่วร่างแต่ผมก็ไม่สามารถขยับหรือร้องได้แม้แต่น้อย
สำหรับผมที่ไม่เคยได้รับความเจ็บปวดมันเป็นอะไรที่หนักหนาสาหัสมากและความตายมันก็ไม่ได้มาในทันที มันกินเวลาอยู่ร่วมครึ่งชั่วโมงแห่งความเจ็บปวดก่อนที่สติผมจะดับวูบไป

จากนั้นผมก็สะดุ้งตื่นขึ้นจนคิดว่าฝันไปแต่เปล่าเลยผมยังอยู่ในโลกแฟนตาซีนี้และเสียงปริศนาก็ร้องทักผมอีกครั้งว่า..."เพิ่งเริ่มผจญภัยไม่ถึงหนึ่งก้าวนายก็ตายซะแล้วรึ"
ผมได้แต่ร้องถามด้วยความสับสนว่าเมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้นและก็ได้รับคำตอบที่ทำให้ผมได้รู้ว่าผมตัดสินใจผิดมหันต์ไปแล้ว่า
..."นายตายแล้วยังไงล่ะ แต่ไม่ต้องกลัวนะทุกครั้งที่นายตายนายก็จะฟื้นกลับมาผจญภัยใหม่ได้ แต่ความรู้และLVนายจะกลับมาเป็น0เหมือนเดิมแค่นั้นเอง"

ถึงแม้ผมจะยังไม่เข้าใจทั้งหมดแต่มันก็ทำให้ผมขนลุกเมื่อนึกถึงความทรมานในตอนก่อนที่จะตายและตอนนี้ผมอยากที่จะกลับบ้านของผมแล้ว ผมร้องขอออกไปแต่ก็ได้รับคำตอบว่า
..."นายเลือกแล้วไม่ใช่รึว่าจะอยู่ที่นี่จนกว่าจะถึงLV99คำขอนั้นไม่มีทางเปลี่ยนแปลงได้ต้องขอโทษด้วย แต่นายยืนยันเองไม่ใช่รึว่านายจะประสบความสำเร็จในชีวิตที่โลกแฟนตาซีแห่งนี้ เอาเป็นว่าลองพยายามดูอีกหน่อยก็แล้วกัน"

ไม่นะ!! เดี๋ยว!!ผมพยายามร้องเรียกเสียงปริศนานั้นเอาไว้สุดชีวิตแต่ดูเหมือนผมจะถูกทิ้งเอาไว้ที่นี่แล้ว แต่ผมไม่มีเวลาให้ใจเสียมากนักเพราะถ้ายังยืนอยู่ตรงนี้ไอ้พวกหมาป่าเมื่อกี้อาจจะโผล่มาอีก
ผมรีบวิ่งไม่คิดชีวิตมุ่งหน้าไปที่เมืองที่อยู่ใกล้ที่สุดในระยะที่สายตาผมมองเห็นผมจำได้ว่าที่นั่นมีอาวุธขาย ใช่แล้วผมต้องเริ่มจากตรงนี้แต่ผมก็ฉุกคิดได้ว่า
แถวๆนี้ยังมีหีบสมบัติที่เก็บอาวุธเอาไว้อยู่ ผมไม่รอช้ารีบวิ่งตรงไปที่นั่นและก็เจอหีบสมบัติตามคาดซึ่งถ้าจำไม่ผิดในนั้นจะมีดาบอัศวินเก็บไว้อยู่

แต่ระหว่างที่ผมจะเดินเข้าไปหยิบดาบในหีบก็ปรากฏร่างของมอนสเตอร์ที่ถ้าเป็นในเกมส์ก็คงไม่มีใครรู้สึกเกรงกลัวมันซึ่งมันก็คือตัวสไลม์นั่นเอง
มันกระโดดออกมาจากหลังหีบส่วนผมก็ไม่ได้สนใจมันเพราะกะว่าถ้าหยิบดาบในหีบออกมาก็จะใช้ฆ่ามันทันทีแต่ทว่ามันไม่ใช่อย่างที่คิด
เจ้าสไลม์กระโดดมาเกาะข้อมือข้างขวาของผมจากนั้นผมก็รู้สึกปวดแสบปวดร้อนจนสะดุ้งผมพยายามสะบัดมันออกแต่มันก็ไม่ยอมหลุดง่ายๆ
และเมื่อผมมองไปที่ข้อมือของผมก็ต้องตกใจสุดขีดเพราะมันกำลังย่อยข้อมือของผมจนกำลังจะขาด ผมพยายามจะใช้มือซ้ายดึงมันก่อนที่จะรู้ว่าเป็นความคิดที่โง่มาก
เพราะมันก็ดูดมือซ้ายของผมเข้าไปย่อยอีกข้างผมเจ็บปวดมากพยายามสะบัดมันสุดชีวิตและในที่สุดมันก็หลุดออกแต่หลุดไปพร้อมมือของผมทั้งสองข้าง
ผมร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดและเสียงร้องนี้เองที่เรียกมอนสเตอร์หมาป่ามาอีก3ตัวจากนั้นมันก็รุมฉีกผมเป็นชิ้นๆซึ่งสิ่งที่ผมทำได้ในตอนนั้นก็คือ...ร้องไห้

...ในที่สุดผมก็เดินทางมาถึงเมืองที่ใกล้ที่สุด เท่าที่ผมจำได้ผมตายไปราวๆ20ครั้งมันคงง่ายถ้าผมฟื้นขึ้นมาพร้อมกับจดจำได้ว่าผมถูกมอนสเตอร์ชนิดไหนจู่โจมและโดนจู่โจมตรงไหน
แต่มีเฉพาะความทรงจำนั้นที่หายไปเหมือนกับที่เสียงปริศนาได้บอกว่าความทรงจำกับLVจะถูกรีมาให้เหลือ0ผมอาจจะเดินทางมาถึงที่เมืองนี้ด้วยความโชคดีหรืออะไรก็แล้วแต่
ผมได้แต่หวังว่าสถานการณ์หลังจากนีัมันคงจะดีขึ้นถ้าผมได้ชุดเกราะ อาวุธและ เวทมนต์ดีๆ แต่ผมก็พบปัญหาใหม่ก็คือผมไม่รู้ภาษาของคนในโลกนี้และผมก็ไม่มีเงิน...

No more!! Fantasy นิยายต่างโลก

Part 3....จบ

จากนั้นผมใช้เวลาถึง5ปีในการรักษาชีวิตให้อยู่ในเมืองนี้โดยไม่ตายและพยายามเก็บเงินด้วยการทำงานใช้แรงงานอย่างหนักและเอาเวลาว่างไปเรียนภาษาของคนโลกนี้จนเข้าใจความหมาย
ครึ่งปีต่อมาผมสามารถเก็บเงินซื้อดาบเก่าๆได้แต่ก็ไม่กล้าออกไปสู้กับมอนสเตอร์ข้างนอกเพราะถ้าตายที่ผมอุตส่าห์ทำมาก็สูญเปล่าหมดผมจึงไปขอเรียนวิชาดาบกับทหารในเมือง
แต่พวกนี้เถื่อนมากอย่าเรียกว่าฝึกเลยพวกมันซ้อมผมจนเกือบตาย ผมจึงพยายามเปลี่ยนไปลองใช้พวกเวทมนต์ดู ซึ่งหลังจากทีผมทำงานเก็บเงินอึกครึ่งปีก็สามารถซื้อหนังสือเวทมนต์ได้หนึ่งเล่ม
เป็นเวทมนตร์ไฟบอลระดับกระจอกสุดซึ่งหนังสือเวทมนต์เล่มนี้มีความหนาเท่าสมุดโทรศัพท์บ้านเราและการที่จะร่ายมนต์เพื่อใช้เวทนี้จะต้องร่ายตั้งแต่อักษรตัวแรกจนถึงตัวสุดท้ายของทั้งเล่ม!!...จึงจะโจมตีเป็นเวทไฟบอลหนึ่งลูก

ทุกสิ่งที่ผมได้เผชิญในโลกแฟนตาซีแห่งนี้มันทำให้ผมสิ้นหวังเหลือเกิน ผมได้แต่มานั่งเสียใจเมื่อเทียบกับโลกอันแสนสงบสุขที่ผมจากมา
ที่นั่นไม่มีมอนสเตอร์ ที่นั่นมีพ่อแม่หาข้าวปลาให้กิน ที่นั่นการเป็นหมอยังง่ายกว่าการเป็นนักเวทมนต์ระดับกระจอกของที่นี่100เท่า
ผมใช้เวลากว่า6ปี อดมื้อกินมื้อ ทำงานอย่างหนัก แต่ก็ทำได้แค่ย่ำอยู่กับที่ด้วยLV1

ผมนั่งมองพวกผู้กล้าเก่งๆหรือจอมเวทย์สาวสวยที่มีความสามารถด้วยความอิจฉา ไม่ต่างจากสมัยที่ผมมองพวกดาราพวกพวกมีความสามารถในโลกของผม
ถึงที่นี่จะเป็นโลกแฟนตาซีแต่ตัวผมก็ไม่ต่างจากNPCโนเนมที่โดนเมินต่างจากเกมส์หรืออนิเมะที่ผมเคยดูกันคนละเรื่องที่เมื่อตัวเองมาต่างโลกแล้วจะเก่งขึ้นง่ายๆ
ใช่แล้วผมตาสว่างแล้วว่าตัวผมมองอะไรแค่ผิวเผินเกินไป ไม่ว่าจะโลกไหนมันก็ไม่มีอะไรที่ได้มาง่ายๆทั้งนั้นทุกสิ่งทุกอย่างต้องแลกมาด้วยความพยายามเลือดตาแทบกระเด็น
ไม่ใช่ว่าถ้าโลกนี้อยู่ยากแล้วเราได้ย้ายไปโลกใหม่จะอยู่ง่ายขึ้น เพราะถ้าเราไร้ความสามารถแบบนี้ไม่ว่าโลกไหนก็คงไม่ต่างกัน....

2แสนปีต่อมา....มาถึงตอนนี้ผมLV15ผมคิดว่าผมเปลี่ยนไปแล้วจากประสบการณ์ความโหดร้ายที่ผ่านมาทำให้ผมมาถึงจุดนี้ได้
และถึงแม้ว่ามันจะอีกยาวไกลหรือเผลอๆอาจต้องกลับไปเริ่มต้นจาก0ใหม่ผมก็จะพยายามไปให้ถึงLV99ให้ได้
พอกันทีโลกแฟนตาซี...สักวันผมจะกลับสู่สรวงสรรค์ที่ผมจากมา ที่ที่ไม่มีมอนสเตอร์ ที่ที่มีพ่อแม่คอยเอาใจใส่ ที่ที่ทุกคนได้นั่งเรียนอย่างสงบสุข ที่ที่ไม่ต้องดิ้นรนต่อสู้กับความโหดร้าย
ขอเพียงพกประสบการณ์นี้กลับไปด้วยผมก็ไม่ต้องกลัวอะไรที่โลกนั้นอีกแล้ว เพราะถ้าถึงตอนนั้นก็คงไม่มีอะไรที่ผมคิดว่าทำไม่ได้ในโลกนั้นอีกต่อไปแล้ว...

คือฟิกทั้งหมดในนี้ของยามะหมดเลยป่ะครับ ยังไงก็ตามอ่านในโม่งอยู่นะจร๊ะอย่าน้อยใจ

bump this topic