กูเป็นสุกใส ไปไหนไม่ได้ แอแอ แต่ก็ดีได้หยุดอยู่บ้าน
>>275 มึงแม่งอัจฉริยะ https://imgur.com/o571Opp
Last posted
Total of 345 posts
กูเป็นสุกใส ไปไหนไม่ได้ แอแอ แต่ก็ดีได้หยุดอยู่บ้าน
พวกมึงเคยเป็นมั้ย อยู่ๆแม่งก็หงุดหงิดกับทุกอย่าง ไม่ได้ทำอะไรไม่มีคนทำอะไรแต่แม่งหงุดหงิดวะ ทั้งหงุดหงิดทั้งไม่สบายใจ หาอะไรที่เคยทำแล้วมีความสุขก็ไม่หาย อ่านข่าวอ่านอะไรนิดหน่อยก็พาลคิดไปแง่ร้ายหมด คือแม่งถ้าทำได้กูอยากปาของแม่งให้หมดอยากอาละวาดไปทั่วอยากตะโกนโวยวาย แต่กูก็รู้ตัวว่าแม่งกูทำอย่างนั้นไม่ได้มันผิด มันไม่ดี มันไม่ควรทำ แต่แบบกูหงุดหงิดกูไม่สบายใจ ไปๆมาๆแม่งก็คิดแง่ร้ายกับตัวเองซะหมดรู้สึกชีวิตกูแม่งไร้ความหมายไร้อนาคตกลัวนู้นนี้ไปหมด กูก็ไม่รู้จะทำยังไงให้ตัวเองสบายใจขึ้นกูควรทำไงดีวะ
กูจะลาออกจากคณะจะบอกเพื่อนไงดีว่ะ จะเปิดเทอมพรุ่งนี้แล้ว แอแอ
ก็ตอบไปดิ ออกเพราะอะไร เพราะไม่ชอบวิชาเรียน หรือมันไม่ใช่ บอกเหตุผลไปเด๋วเขาก็เออออกับมึงเองนั้นละถ้าไม่ใช่พวกสนิทตัวติดกันกระทั้งเข้าห้องน้ำ
>>245 เป็นทุกเดือนเลยว่ะ ตอนมีประจำเดือนมันขวางหูขวางตาไม่ได้ดั่งใจไปหมดอันนี้กุเก็บตัวเงียบๆ
กับอีกทีคือเป็นตอนเครียดก็รู้สึกเหมือนกัน ก็เก็บตัวจากเพื่อนพ่อแม่แล้วหาอะไรใหม่ๆทำ เช่นเที่ยว ไปทะเล เอาเวลาว่างทั้งหมดมาอ่านสือมาราธอน10-20เล่ม หรือแดกไรใหม่ๆ เลือกสักวิธีจะได้ไม่ฟุ้ง กว่าจะหายเครียด
>>256 กูไม่รู้คือกูแฮปปี้อยู่ดีๆ ลัลล้าปิดเทอมแล้วอยู่ๆไอ้ความหงุดหงิด สิ้นหวังเฮงซวยแม่งพุ่งมาจากไหนไม่รู้ รู้ตัวอีกทีกูแม่งหงุดหงิดกับทุกอย่าง ไอ้ความสิ้นหวังประมาณกูเก่งแต่เรียนอย่างอื่นแม่งกากปกติกูรู้ตัวนะเว้ย รู้แล้วกูก็พยายามทำอย่างอื่นบ้าง ซึ้งปกติกูก็ไม่เคยเครียดห่าไรกับมันเลยคือกูรู้ตัวเอง กูก็พยายามแก้ไปทีละนิด แล้วคือแม่งอยู่ๆไอ้สารอะไรในร่างกายกูมันพุ่งมาก็ไม่รู้ ทำเอากูแม่งหงุดหงิดกับชีวิตตัวเอง หงุดหงิดกับสังคมเฮงซวย หงุดหงิดแม่งไปหมด ความคิดแง่ร้ายแม่งก็พุ่งปี๊ดมาฉุดไม่อยู่ คือเหมือนอยู่ห้องสว่างๆอยุ่ดีๆไม่ได้ทำไรแล้วแม่งก็มืดวะ ที่สำคัญคือกูลองทำอะไรที่แม่งเคยทำให้มีความสุขแม่งก็ไม่หายเลยวะ
>>258 จริงๆกูโพสในนี้ก็รู้สึกดีขึ้นนะ ปกติกูก็จะบ่นกับเพื่อนนั้นแหละ(ซึ้งกูรู้สึกเกรงใจชะมัด)แต่คือเพื่อนที่กูระบายได้ดันเครียดๆอยู่กูเลยไม่ได้บ่น จะบ่นให้เพื่อนคนอื่นฟังกูก็รู้สึกกูยังไม่ได้สนิทถึงขนาดระบายอะไรได้ แต่เออการได้บ่นระบายมันทำให้รู้สึกดีขึ้นจริงวะถึงจะนิดหน่อยก็เถอะ
>>257-258 กูเคยเป็นแบบพวกมึงนะ เป็นอาการที่แม่งจะเวียนมาประมาณปีละรอบ คือกูอยู่เมืองนอก ช่วงหน้าหนาวแม่งกลางวันสั้นสัส วันๆก็มืดๆหนาวๆ ช่วงนั้นคือคนรอบตัวกูก็อาการแบบนี้กันเต็มไปหมด นั่งรับฟังกันไม่หวาดไม่ไหว
กูว่าเวลาได้พูดออกมา บ่นให้ใครฟังเนี่ย จริงๆไม่ได้ช่วยให้กูหายเฟลนะ แต่มันเหมือนเป็นการจัดระเบียบความคิดตัวเองมากกว่า ได้มานั่งคิดจริงๆว่าทำไมกูถึงรู้สึกเฟล วิธีแก้ของกูนะ คือหาอะไรทำให้ตัวเองยุ่งจะได้ไม่ฟุ้งซ่าน ไม่ก็นอนหลับหนีความจริงแม่งเลย คือกูอยู่ว่างๆแล้วกูคิดมาก คิดมากกูก็เหนื่อยอีก
เหนื่อยกับการเรียนมากเลย ตอนประถมเคยอยู่เอกชนดังๆค่าเทอมแพงๆ ไม่เคยคิดว่าตัวเองโง่เลยคงเพราะครูสอนดี
แต่พอมามต้น ย้ายอยู่รัฐบาลค่าเทอมหลักพันแล้วก็ ถึงเกรดจะไม่น่าเกลียด แต่คณิตโจทย์ง่ายๆกุก็ทำไม่ค่อยจะได้ ไม่เกือบตกก็ตก จนเริ่มรู้สึกว่าตัวเองโง่
เพราะเข้าสายศิลป์คำนวณเพราะคิดว่าไม่มีเวลาไปลงกับภาษาอื่นแน่ๆ แต่กลายเป็นว่ายังไงกุก็ยังเฉื่อยเหมือนเดิมจนน่าผิดหวัง
มั่นใจว่าทักษะภาษาตัวเองดีกว่าในรร ที่ส่วนใหญ่พื้นฐานไม่มี ลอกๆส่งๆแล้วเอาเกรด3+ไป
แต่ก็ไม่ใช่พื้นฐานแน่นเป้ะแบบพวกรรเอกชน,EPดังๆอะไรแบบนั้น แต่ก็ยังทำตัวเฉื่อยๆ ไม่หาอะไรเพิ่มเลย เพราะในหัวมีความคิดที่ว่าถึงจะหยุดศึกษาเพิ่มยังไงก็สอบในรรได้คะแนนทอปอยู่ดีอะไรแบบนี้ รู้สึกสิ้นหวังจัง ที่บ้านหวังให้ออกไปเรียนนอกประเทศ แต่หัวมันสับสนไปหมด ไม่รู้ควรจะไปเน้นเรื่องไหนดี ควรจะไปเรียนคณิตเพิ่มดีไหม เพราะถ้ามีโอกาสไปตปท ก็ต้องเรียนคณิตที่ยากขึ้นเพราะไม่ใช่ภาษาไทย หรือจะทิ้งไปเลย ตกก็ช่างมันซ่อมให้ผ่านแล้วเอาไปลงกับภาษาให้หมด เพราะตัดสินใจไม่ได้เลยนั่งเฉื่อยไปวันๆเล่นเน็ตล่ะมั้ง
ตอนนี้เหมือนถูกสังคมในนั้นมองว่าคนที่เก่งคณิตคือฉลาดอะไรหยั่งงั้น เฮ้อ ขอบคุณสำหรับที่ระบาย -/\ -
>>261 มึงก็รู้ตัวเองแล้วนะ แต่ถ้ามึงยังไม่ทำอะไรซักทีมึงจะจมลงไปเรื่อยๆ มึงไม่ดิ้นรนเพราะรู้ว่าถึงยังไงก็เอาตัวรอดได้ ยังไงก็ไถๆไปได้ ที่บ้านจะจัดการให้เองหรือเปล่า อนาคตมึงอยากเป็นอะไร มึงอยากทำอาชีพอะไร วิชาอะไรที่มึงเรียนแล้วมีความสุข มึงน่าจะรู้ตัวตั้งแต่ตอนอยู่ม.ต้นได้แล้ว แล้วสิ่งเหล่านั้นจะค่อยๆ พาไปหาทางที่มึงชอบได้เอง ตอนมัธยมมึงอาจจะทำอะไรได้ไม่มากนัก ติดขัดข้อจำกัดหลายอย่างแต่มึงก็อย่าเอาข้อจำกัดพวกนั้นมาเป็นข้ออ้างให้ตัวเองทำตัวขี้เกียจ โม่งแก่ๆแบบกูบอกมึงได้แค่นี้เนี่ยแหละ
>>261 คิดว่าพอจะรู้ตัวแล้ว แต่ยังทำให้ไม่ดีพอสมกับเป็นวิชาที่มั่นใจจริงๆเลย แต่มันมีเส้นกั้นบางๆระหว่างวิชาที่''ชอบ''กับวิชาที่แค่''ทำได้ดี''เลย
เพราะพอมาลองดูข้อสอบที่เราทำๆไปอีกที พวกข้อสอบอ่านที่ในห้องบ่นว่ายากๆ พอมาแปลงเป็นภาษาไทยแล้วกลับเป็นข้อสอบระดับประถมปลายงั่งๆก็มิปาน
เคยคิดอยากเป็นพวกงานบนบริกรบนเครื่องบินนะ หรือเรียกง่ายๆว่าสจ้วต แต่ดันเป็นพวกเงอะงะ ขี้ลืม ตื่นเต้นง่าย จนไม่แน่ใจว่าอยากเป็นจริงๆหรือเปล่า หรือเพราะโดนค่านิยมสมัยก่อนเป่าหูว่างานเครื่องบินได้ไปหลายประเทศ เงินเดือนเยอะ
ขอบคุณสำหรับคำแนะนำมากๆ อยากให้มีคนจี้จุดแบบนี้มานานแล้ว มต้นเป็นช่วงที่ไม่ได้คิดอะไรเลย เรียนๆส่งๆไป กลายเป็นว่าโดนสังคมในรรที่ชิวหรือแค่คิดไว้เล่นๆว่าอยากเป็นอะไร แต่ไม่ได้ลงมือทำกลืนกินจนไม่ต่างกับพวกเขาเลย
เห็นมั้ยบอกแล้วว่าตื่นเต้นง่ายจริงด้วย กดเชื่อมยังเชื่อมผิดเลยกำ
บางครั้งอะไรที่เราชอบก็ไม่ได้แปลว่าต้องทำได้ดีเสมอไป
กูเกลียดหน้าไอ้หมาปั้กตาเหล่ที่มันพล่ามออกทีวีทุกวันวะแต่ก็ทำไรไม่ได้สิ้นหวังสัสๆ
กูขอปรึกษาหน่อยนะ คือกูจะไปเที่ยวต่างประเทศกับทางบ้าน แต่ทีนี้ กูยังไม่เคยมีเพศสัมพันธ์เลย กลัวเครื่องบินตกตาย จะเสียดายชีวิต
แต่ทีนี้ กูจะไปซื้อบริการทางเพศ แต่ก็กลัวติดเอดส์หวะ เพราะไปหาข้อมูลมา เหมือนถุงยางอนามัยกันเอดส์ไม่ได้ 100% แต่กันได้ในระดับ 99.99%
ทีนี้อยากปรึกษาเพื่อนโม่งว่า ระหว่างโอกาสติดเอดส์โดยใส่ถุงยางอนามัย กับเครื่องบินตก อะไรเป็นไปได้มากกว่า
เลขอังกฤษแม่งง่ายตายห่าแปลออกคำสองคำก็ทำได้ละ
ไม่ต้องไปเที่ยว อยู่บ้านว่าวกับโดจิน ปลอดภัย100%
หรือมึงจะเอาความเสี่ยงว่านั่งว่าวอยู่ดีๆเครื่องบินตกใส่บ้านมึงด้วยก็แล้วแต่
มึงกลัวเครื่องตกก็ขี่จักรยานไปดิ
ไปซื้อกินที่ต่างประเทศ เออ แปลกสัส ต่างชาตืแม่งก็ชอบมาซื้อกินที่เมืองไทย ไปเที่ยวก็ไปเที่ยว ตีหรี่ ไม่ต้องถ่อไปหรอก บ้านเราของขึ้นชื่ออยู่ละ
>>275 มึงแม่งอัจฉริยะ https://imgur.com/o571Opp
ช่วงนี้กูหัวใจพองโตไปกับความรักต้องห้ามของเทพสาวสวยและมนุษย์ชิบหาย อ่าาาาา~ เหมือนกูได้ถูกเติมเต็มหัวใจที่เต็มไปด้วย ความหมองมัวให้กลายเป็นผ่องใสเหมือนหัวใจของเด็กทารก ยามแรกเกิดที่ไร้ปาบที่หนักหนาเหมือนในจิตใจของกู
ชีวิตกูวัน ๆ อยู่กับการหาความรู้ หาเงินอย่างเดียว ไร้ซึ่งความฝัน ความหวังใด ๆ ในชีวิต
กูอิดฉาเพื่อน ชีวิตมันไปได้ดีตรงข้ามกะกู แง
กูเบื่อแม่ตัวเองนี่ผิดมั้ยวะ กูเบื่อที่เค้ามาคอยบังการทุกสิ่งอย่างกูเหนื่อยมากๆเลย
กูไม่อยากเป็นเด็กดีสำหรับเค้าอีกแล้ว กูอยากจะเหี้ยอยากจะเป็นอิสระอยากทำไรก็ทำไม่ต้องมาสนใจใครอีกแล้ว
เอฟมาตัวนึงชีวิตพลิกเลย หน้ามือเป็นหลังตีน สรุปคือโดนรีไทม์
กูจะทำยังไงดี กูเสียใจมาก คือตัววิชานี้ไม่ได้ยากเลย แต่ตัดคะแนนสูงเหี้ย
กูอยากเรียนต่อนะแต่ตอนนี้หมดกำลังใจเรียนแล้วว่ะ
จะไปทำงานก็จบแค่ม.6 อนาคตกูก็หวังจะก้าวหน้าเลี้ยงครอบครัว เพราะกูมีแม่คนเดียวเลี้ยง
มืดแปดด้าน
>>285 ก็เป็นเพื่อนกันมีความฝันอยากเป็นนักวาดภาพประกอบเหมือนกัน พยายามมาด้วยกันแต่พอเรียนจบมันหางานสายภาพวาดได้ ชีวิตดี ขายภาพได้หลายพัน เป็นที่สนใจไม่น้อย ส่วนกูยังนีทอยู่เลยทั้งๆที่ก็พยายามไม่แพ้กัน ดีไม่ดีกูพยายามมากกว่าด้วย ลงเรียนโน่นนี่ ฝึกสกิลหลายด้าน ความรู้รอบตัว แต่ส่งพอร์ธไปที่ไหนๆก็ไม่รับ แต่เพื่อนกูมีคนหางานให้ตอนนี้สบายไปละ
ก็รู้ว่าโอกาสคนเราไม่เท่ากันแต่ก็อดน้อยเนื้อต่ำใจไม่ได้กูต้องดิ้นรนทุกอย่างส่วนมันแค่วาดรูปขายแปปๆก็ได้ตัง งานการก็มีคนหาให้ วาดรูปเก่งอย่างเดียวเค้าก็รับ มีสาวกมาคอยอวย กูนี่เรียนจบมาเป็นปีจะหาเงินจากการวาดรูปให้ได้ซักพันยังไม่มีเลย เพจเปิดไว้ทำเหี้ยไรก็ไม่รู้แทบไม่มีคนสนใจเปิดมาสี่ห้าปีไลค์ไม่ถึงสองร้อย
กูค่อนข้างมั่นใจว่าฝีมือกูเองก็มีดีพอนะไม่ได้กาก แค่คนละสไตล์กับมัน เคยมีคนบอกว่างานกูขายง่ายกว่ามันด้วยซ้ำแต่ก็เปล่า แม่งเอ้ย กูอิดฉาชิบหาย จิตใจกูดำมืดไปหมดแล้ว
แง
แม่ง กูนี่กากสัส ตลอดเวลาเอาแต่อยู่ในกะลาคิดว่าตัวเองเก่ง สุดท้ายพอเจอคนอื่รเข้าไปกูนี่ไปไม่ถูกคน ไม่อยากเชื่อว่ามีคนอายุเท่ากันหรือน้อยกว่าที่เก่งกว่ามากมายขนาดนี้ กูแม่งเป็นไอ้ขี่กากหลงตัวเองชิบหาย เฟลเหี้ยๆ ทุกคนที่กูรู้จักแม่งเก่งกว่าทั้งนั้นพยายามตามเท่าไหร่ก็ไม่ทัน ไอเหี้ยเอ้ย กูจะทำไงดี
>>296 มึงก้แค่หาแนวทางของมึงแล้วก้เริ่มซะ กุอยากจะพูดอย่างนี้นะแต่แม่งแค่พูดก็พูดง่ายอ่ะสัส กุเรีบนจลม.สาม แล้วทำงานร้านกุเองมาได้ปีล้ะ ยังไม่ถึงไหนเลย แม่งปัญหานู้นนี้ มากมายสัสร้านกุก้ต้องปิดๆเปิดลูกค้าแม่งหายหมด เงินทีากู้เขามาอีกเป็นหมื่น จะเริ่มเรีบนกศน. ก็เสือกเข้าสังคมเขาไม่ได้ เฮ้อ เอาไงดีว้ะกุ
เข้าสังคมไม่ได้มันใช่ปัญหาต่อการเรียนจบไหมวะ
>>298 ไม้คือแบบ มึงเข้าใจป่ะว่ายุคนี่แม่งอะไรๆก็เฟสก็ไลน์ เหี้ยไรก็สั่งงานทางกลุ่มเฟส มีอะไรก็ส่งแชทไลน์ แต่ซึ่งกูบอกตรงๆว่ากู เป็นพวกโลวเทค ไม่มีสังคมเหี้ยไรเลย เพื่อนกุก้ไม่คบ กุต้องการแค่ไปเรียน ไม่อยากจับกลุ่ม คือกุเข้าใจว่ามนุษย์แม่งเป็นสัตว์สังคม แต่กุเป็นพวกเกียดการเข้าสังคมมาก เว้นแค่ตอนทำงานเท่สนั้น เพราะงานคืองานแปปดดียวแม่งก็จบ
คบๆไว้สักคน2คนไม่ตายหรอก
ทำแลปทอปร่วง HDDจอดแบบไม่แจวเลย ไฟล์หนังชมพูที่กูอุตส่าห์เก็บสะสมมาแรมปีหายวับไปกับตาเลยสรัดเอ๊ย คราวหลังกูจะทำRAIDแล้วเหี้ยเอ๊ย
ป.ล. นี่กูสิ้นหวังสุดๆเลยนะ โพสต์ในมู้นี้ไม่ผิดใช่มั้ย
>>304 กูเข้าใจความรู้สึกนะ สมัยเรียนกูเคยกดลบพาร์ทิชั่นผิด ไปลบพาร์ททิชั่นที่เก็บหนังชมพู ตอนนั้นก็เฟลไปพักใหญ่ ถึงกับยอมไปให้ร้านกู้ข้อมูลที่พันทิปกู้ให้โดยไม่อายช่างด้วยว่ะ 5555 สุดท้ายก็กู้มาได้ไม่หมด แต่ตอนนี้ก็ไม่ได้คิดมากและ เพราะหนังชมพูกูก็หาโหลดมาเก็บเรื่อยๆ
ถ้าอยากได้หนังคืนไวๆไปตั้งมู้แลกหนังในห้องกามาดิ 5555
ชีวิตจริงกูเป็นคนไม่ค่อยพูดเลย เพราะพูดไม่ค่อยเข้าหูคน หรือมักจะพูดอะไรโง่ ๆ ออกมา กูนี่สิ้นหวังจังหวะ
เที่ยวโพไซดอน โคคาคาปาน่า จนตังหมดไม่มีตังซื้อข้าวแดก
มึงว่ากูมีอาการทางจิตป่าววะ คือว่ามีแต่คนบอกว่ากูอ้วนมาก อ้วนสัสๆ อ้วนเป็นหมูเลย แถมหน้าตาขี้เหร่เหี้ยๆ ไม่มีใครชมว่าสวยเลย แต่ว่าพอกูส่องกระจกทีไรกูกลับคิดว่าหน้าตาตัวเองก็ไม่ได้แย่ ค่อนไปทางน่ารักๆเลยอ่ะ แถมหุ่นตัวเองก็ไม่ได้อ้วนขนาดนั่น แค่อวบๆแต่ก็ดูโอเค แต่ทำไมคนรอบข้างพูดคนละเรื่องเลยวะ ทำไมกูส่องกระจกทีไรไม่รู้สึกว่าอ้วนวะ หรือกูเป็นโรคจิตแบบพวกผอมๆแล้วเห็นตัวเองอ้วนไรงี้ป่ะ แต่ของกูเป็นแบบอ้วนแต่เห็นตัวเองผอม ทำไงดีวะ มันมีอาการแบบนี้จริงป่ะ กูเริ่มสิ้นหวังกับชีวิตเหี้ยๆมีแต่คนพูดกรอกหูว่ากูโครตขี้เหร่และอ้วนชิบหาย ทั้งๆที่กูกินอาหารคลีนทุกวันแล้วเชียวนะ ควย
แสดงว่าให้ฟังเสียงคนรอบข้างเอาสินะ อย่าเชื่อสายตาตัวเอง กูอยากเป็นโรคจิตเห็นตัวเองอ้วนจริงๆเผื่อจะมีแรงฮึด แบบพอกูเห็นหุ่นตัวเองก็ก็มักจะรู้สึกแบบว่า ว้าว แบบนี้กำลังดีเลย ตรงนี้สวย ตรงนั้นสวยแล้วก็จะพอใจในรูปร่างตัวเองไม่ทำอะไรเพราะกูโอแล้ว แต่โดนคนรอบข้างด่าบ่อยๆมันก็รู้สึกแย่อ่ะ มันจะเป็นแบบว่ากูอ้วนขนาดนั้นจริงหรอวะ ทำไมกูไม่รู้สึกเลย เสื้อผ้าก็ยังใส่ได้ปกติ หรือความจริงกูอ้วนมากแต่กูมองเห็นตัวเองผอม แม่งวิตกเหี้ยๆ ไม่รู้ว่าจริงๆแล้วตัวเองดูเป็นยังไง
สาวๆเขาฮิตหนัก 45 โลกันว่ะ กูเคยนะหนัก 45 แม่งหาว่ากูเล่นยาจนตัวผอมลีบซะงั้น ดอกส์
คิดลบแล้วจะเจอแต่เรื่องแย่ๆนี่จริงป่าววะ ตั้งแต่ปีใหม่มากูไม่เคยเจอเรื่องดีๆเลย
แล้วคิดบวกนี่มันเป็นยังไง ถ้ากูคิดบวกได้เผื่อชีวิตกูมันจะได้มีอะไรขึ้นมั่ง
มึงอย่าดูนำ้หนักฟะ รูปร่างคนเราไม่เหมือนกัน สรีระไม่เหมือนกัน มันบอกไม่ได้
ถ้ามึงกล้ามเนื้อกระชับ ไขมันไม่ค่อยมี มันก็โอเคแล้วมึงอย่าคิดมาก
หวัดดีพวกมึง กูมีเรื่องอยากจะระบายและต้องการความเห็นนิดหน่อยกูเป็นพวกคิดมากอ่ะ ตอนนี้เลยเฟลแดก ฟังดูแล้วอาจเป็นเรื่องไร้สาระหน่อยนะ คือวันนี้กูตั้งใจทำขนมขายในงานโรงเรียนปกติกูมั่นใจในฝีมือทำกับข้าวตัวเองมากนะแต่กูไม่เคยทำขนมเลยลองหัดทำดู แล้วแม่งก็ออกมาแย่นิดหน่อยกูก็รู้ตัว แต่อย่างน้อยรสชาติก็ถูกปากกูอ่ะ กูก็เอาไปขายเว้ยทีนี้ก็มีคนมาซื้อบ้างลูกคนแรกบอกกูเลยว่าไม่อร่อย กูก็เฟลเพราะกูคิดว่ามันโอเคแล้ว กูก็ขายต่อไปเพื่อนๆก็มาช่วยซื้อทุกคนมาแค่รอบเดียวและไม่กลับมาอีก กูก็รู้แหละว่าคงไม่ถูกปากใครหลายคน หลายคนที่มาซื้อก็บอกว่าไม่อร่อย เพื่อนๆก็ทำหน้าอึกอัก กูจะร้องให้อยู่แล้วอ่ะมันเสียความมั่นใจอย่างรุนแรงเลยอ่ะที่แทบไม่มีใครยอมรับขนมของกูเลย สุดท้ายก็เหลือบานกูเลยต้องกินเองแต่กินไม่ไหวเลยเอาให้เพื่อน เค้าก็รับไว้แต่ไม่กิน เห็นอีกทีก็ในถังขยะแล้ว กูก็แบบ เสียใจอ่ะ กูไม่อยากทำขนมอีกต่อไปแล้ว ขนาดให้ฟรียังไม่มีใครเอาเลย กูไม่กล้าทำขนมแล้วอ่ะ
ขนม?อะไรวะ
>>329 มาหากูมา ตอนนี้โครตอยากทำขนม 5555555
จริงๆทำไปเรื่อยๆเเหละมึง ครั้งเเรกมันไม่มีทางสมบูรณ์หรอก ยิ่งทำ ยิ่งชิม มึงก็จะรู้เองว่ามันจะทำยังไงให้มันอร่อย ให้ถูกปาก
มันต้องมีเพื่อนมึงสักคนเเหละที่บอกมึงได้ ว่าจืดไป หวานไป ขมไป
มึงเองก็ทำความเข้าใจรสชาติด้วย
โอเคนะมึง สู้ๆ กูจะรอกิน
เเต่อาหาร มันไม่มีทางสมบูรณ์หรอก เพราะถ้ามันสมบูรณ์เเบบ ก็เเสดงว่ามันไม่สามารถพัฒนาไปได้เเล้วยังไงล่ะ! //เท่ไหมสัสกูจำมาจากกาตูนไรสักเรื่องนี่เเหละ
กุก็เป็นพวกทำอาหารเก่งมาก่อนทำขนมนะ ทำแรกๆก็แย่เหมือนกันแหละไปๆมาๆฝึกๆ
มันก็ได้เอง คือฟื้นฐานมันอาจจะคล้ายนะ แต่ดีเทลไม่ใช่เลย ขนมแม่งละเอียดมาก(สำหรับกุ)
อาหารมึงชิมไปปรุงไปได้ไง ขนมแม่งทำงั้นไม่ได้ มึงชิมโดแป้งกะแป้งอบแล้วแม่งก็คนละเรื่อง
ต้องได้สูตรที่ดีจริงๆไม่ก็ต้องลองผิดลองถูก
กุไม่ได้มาโฆษณา แต่กุว่าพวกในบล็อกแก๊งค์ แม่ปู อะไรเนียของเค้าดีจริง กุทำตามเป๊ะออกมาแดกอร่อยหมด
(เค้าปรับสูตรจนมันค่อนข้างเสถียรแล้ว กุเคยลองเอาจากตำราฝรั่งแม่งปรับอยู่10รอบกว่าจะรได้ แป้งไทยฝรั่งไม่เหมือนอีก)
อาหารแม่งปรุงยังไงก็ได้ เหมือนทำงานศิลปะ เปรอะนิดผิดหน่อยก็ช่างแม่งเหอะ แดกได้แน่ๆ
แต่ขนมนี่แม่งเป็นการทดลองวิทยาศาสตร์ ทุกอย่างต้องเป๊ะๆ กูเคยทำเค้กชั่งแป้งเกินไปขีดเดียว รสชาติแม่งหมาไม่แดกเลยมึง
บ้านมีหนี้สินร่วมสิบล้านที่พ่อเอามาลงทุนกิจการแล้วเจ๊ง พ่อป่วยเป็นเบาหวานกับมะเร็งตับทำงานไม่ได้แล้ว เจ้าหนี้บีบให้ใช้หนี้ทุกทางทุกวัน ตอนนี้ผมอายุสิบห้า ควรทำยังไงดีวะ เปิดร้านทำกิจการอะไรที่มันพอจะให้เด็กวัยนี้หารายได้ได้บ้าง ไปทำงานพาร์ทไทม์มันไม่พอ
>>335 มีน้องสาวอายุเจ็ดขวบครับ แม่เสียไปนานแล้ว เจ้าหนี้เป็นเพื่อนพ่อเขาอยากได้แสนนึงก่อนสิ้นเดือนนี้เป็นหลักประกันว่าจะจ่ายน่ะครับ แต่โทรมาทวงทุกวัน แล้วผมต้องรับโทรศัพท์แทนพ่อด้วยเพราะผมเอาโทรศัพท์พ่อมาไว้กับตัวเองแล้วเอาโทรศัพท์ตัวเองให้พ่อใช้ ผมก็เครียด ไม่อยากให้พ่อความดันขึ้นอีก แต่ผมก็ไม่รู้จะหาจากที่ไหนเหมือนกัน พ่อป่วยแต่มีประกันของ AIA ที่ทำไว้หลายปีอยู่แล้ว ประกันอาวุโสโอเคน่ะครับ ไม่รู้จะช่วยได้แค่ไหน
>>336 ไม่ญาติคนอื่นเลยหรอที่พอยืมมาได้น่ะ แล้วคุณเรียนอยู่หรือเปล่าประโยชน์้ส/ผเรียนแล้งแนะนำให้ไปทำพวกงานร้านอาหารเสิร์ฟไรฃึ้ถ้าอยุ่แถวจนจักรแนะนำให้ไปสมัครที่ร้านอาหารในบองบาเช่ ร้านอาหารหรูๆอรหารจีนรัานนึงจได้ินวถนละ350 ถ้ามาตรงเวลาด้วยะได้โบนัสอีกพันรวมๆเดือนนึงน่าจะได้หมื่นกว่าๆซึ่งผมว่งครับคงไม่ทันแน่ คุณต้องทำใจไว้แล้วล่ะ ไม่งั้นก็ลองไปขอผ่อนผันหน่อย หรือจะรอค่าประกันจากพ่อคุณล่ะ
ขายอะไรที่ไม่จำเป็น
ลงทุนกิจการอะไรลองปรับๆให้เล็กลงดู อันไหนไม่จำเป็นตัดทิ้งไปก่อน ลงทุนไปหลายล้านน่าจะมีใช้ได้บ้าง
หนี้คงไม่มีจ่ายบอกตรงเก็บเงินมาหมุนธุรกิจดีกว่า(คิดหาทางไปรอด) ไม่ต้องจ่าย
ถ้าโดนฟ้องระยะเวลานั้นก็ไม่คิดดอกเบี้ยด้วย
ถ้าไม่ไหวจริงๆลองโอนทรัพย์สินไปให้ญาติที่ไว้ใจได้ก่อนโดนฟ้องบุคคลล้มละลาย เห็นเหมือนไม่มีเครดิทไปกี่ปีไม่รู้ แล้วออกมาไม่มีหนี้
ดูแลธุรกิจกับให้กำลังใจพ่อดีๆ รักษาตัวนะมึง ตอนแรกกูจะมาปรึกษาเรื่องทำงานเห็นของมึงแล้วน่าห่วงกว่าอีก
สู้ๆนะมึง กูไม่มีคำแนะนำให้มีแต่กำลังใจให้อย่างเดียว
กูแม่งสิ้นหวังกับตัวเองตรงที่เห็นมีคนอื่นลำบากกว่ากูพยายามมากกว่ากูแถมยังได้อะไรกลับมาน้อยนิดเค้าก็ยังพยายาม (เช่นในมู้นี้เป็นต้น)
แต่ตัวกูเองพยายามน้อยกว่าเค้า ได้อะไรๆกลับมาก็มากกว่า แต่ก็ยังไม่เคยจะพอใจซะที
กูทำแท็บเลตหายว่ะ แต่ก็เพราะกูประมาทเองด้วย ซื้อมาตลอดลดราคา 2900 เพิ่งใช้ได้ 4เดือน จริงๆก็ไม่ได้เสียดายอะไรมากเท่าไร ถ้าหายจริงก็ซื้อเครื่องใหม่เร็วขึ้นกว่าเดิมจากที่คิดว่าจะซื้อตอนปลายปี แต่ก็อดเสียดายไม่ได้ กูชอบใช้App พวกNote จดลิสรายการที่ต้องทำแต่ละวันไว้ด้วยไง แม่งหงุดหงิดนิดๆที่มันหาย
พ่อกูแม่งเป็นบ้าไปแล้วว่ะ แดกเหล้าจนบ้าเลย ทั้งกินเหล้าเมากัญชา งานการไม่ทำ งานมีนะมีคนจ้างรับปากเค้าไปแล้วแต่ไม่ทำ เอาเงินที่ขายบ้านได้ไปเที่ยวหมดไปเป็นแสนในเวลาแค่ไม่กี่เดือน นี่คือคนแก่แล้วนะมึง กูนี่เครียดแล้วเครียดอีก ตัวกูก็ยังเรียนไม่จบหางานไม่ได้ เงินเก็บก็มีอยู่ไม่มาก ชีวิตก็ยังไม่มั่นคงทุกวันนี้แม่กูทำงานคนเดียวส่วนพ่อกูแดกเหล้ากับขู่ฆ่าแม่ไปวันๆ อีเหี้ย กูไม่ได้อยู่บ้านเป็นห่วงแม่ชิบหาย แล้วก็โมโหๆๆพ่อกูด้วย ทำไมเป็นคนงี้วะ เงินที่แดกเหล้าก็เอาจากที่บ้านหมดไปวันละเกือบพัน กินจนเป็นโรคตับก็ไม่หยุด แม่งเอ้ยยย เด๋วก็ขับรถไปชนโน่นชนนี่ เมาแล้วขับโดนจับอีกก็ต้องเสียเงินไปประกันตัวออกมา ที่บ้านจะหมดตัวอยู่แล้วแม่งก็ยังไม่หยุด จะเอาให้ชิบหายกันไปทั้งโครตเลยไงวะ แล้วมีครั้งนึงไปงานศพเหี้ยไรไม่รู้แต่เมากลับบ้านไปถูกลงไปนอนข้างถนนพวกกูต้องมาตามหาแล้วนึกสภาพดิ ยังกะเป็นศพซะเอง กูนี่อยากจะปล่อยให้รถชนตายห่าไปเลยจะได้จบๆกันซะที แม่งทำลายภาพลักษณ์พ่อคนดีของกูตอนเด็กจนย่อยยับแล้วไอเหี้ย
ขออนุญาตล็อคแล้วไปต่อใน >>>/lifestyle/1529/ นะครับ
Topic has been locked by moderator.
No more posts could be made at this time.
Be Civil — "Be curious, not judgemental"
All contents are responsibility of its posters.