เห้อ โม่ง กูรู้สึกสิ้นหวังในตัวเองพร้อมกับอิดฉาเพื่อนไปด้วยในเวลาเดียวกันเลยว่ะ ถ้าไม่มีเรื่องของเพื่อนเข้ามาเปรียบกูคงไม่เฟลขนาดนี้ เพื่อนกูแม่งโชคดีมากอ่ะมันกะกูกำลังจะเรียนจบพร้อมกันในปีนี้ เราเรียนสายเดียวกัน กูอยู่ในช่วงหางานอยู่ส่งพอร์ตไปที่ไหนๆเค้าก็ไม่รับ พยายามทำผลงานดีๆออกมาเพิ่มศึกษางานหลายๆสายทั้งนักวาด กราฟฟิก ถ่ายภาพอะไรต่อมิอะไรอีกมากมาย ลงเรียนนู่นนี่พยายามสุดๆ ศึกษาวิธีทำพอร์ตให้น่าสนใจและอีกมากมาย ส่วนเพื่อนกูฝีมือพอๆกับกูเลยแต่มันไม่หาความรู้อะไรเพิ่มเติมเลย พอร์ตก็ไม่ทำ มีเวลามันก็เล่นเกม ดูหนัง เที่ยว นอน งานก็ไม่หาแต่มันกลับมีงานทำแล้วทั้งๆที่ยังเรียนไม่จบ ไม่ต้องพยายามอะไรก็มีคนพาไปทำงานนั้น เพื่อนพาไปทำงานนี้ ชีวิตสุขสบายไม่ขัดสน บ้านก็รวย ทำไมยังงี้ล่ะ คือกูรู้สึกเฟลมากที่ตัวเองพยายามเท่าไรก็ไม่สำเร็จในขณะที่อีกคนไม่ต้องทำอะไรก็ได้ทุกอย่าง ทำไมอ่ะ คือมันไม่ต้องพยายามอะไรด้วยตัวเองเลย มีคนเอามาประเคนให้ตลอด ทั้งๆที่ฝีมือเราก็มีเท่ากันดีไม่ดีความรู้กูกว้างกว่ามันเยอะเลยด้วย ทำไมกันวะ กูอิดฉามาก รู้สึกแย่มากด้วย