>>275 มึงแม่งอัจฉริยะ https://imgur.com/o571Opp
Last posted
Total of 345 posts
>>153 การสัมภาษณ์งานคือการตอแหลอย่างหนึ่ง มันเป็นการวัดความเข้ากันได้ระหว่างวัฒนธรรมองค์กร หัวหน้างาน ลักษณะงาน บลาๆๆๆ กับผู้รับการสัมภาษณ์ สิ่งที่ต้องเตรียมอย่างแรกสุดก็ความรู้อ่ะ ว่าเพื่อนโม่งมีความรู้เกี่ยวกับงานที่ทำขนาดไหน รู้ประวัติบริษัทมั้ย อันนี้ไม่อยาก ก่อนสัมภาษณ์ก็หาข้อมูลใส่หัวไว้เยอะๆ รู้ไปยังเมียประธานบริษัทได้ยิ่งดี
สิ่งสำคัญต่อว่าคือทัศนคติคุณคิดยังไงกับงานนี้ อยากทำมั้ย มีแรงกระตุ้นอะไรรึเปล่า ตรงนี้เพื่อนโม่งก็เขียนบทเอาเอง เอาบทระดับออสก้าร์ได้ยิ่งดี ประมาณว่าตอนเด็กๆเคยมีอะไรหวังใจกับอาชีพนี้ โตมาเลยอยากทำงานนี้ เพราะมีแรงบันดาลใจจาก บลาๆๆๆๆ โม้เข้าไป ตอนเล่าก็เอาระดับตุ๊กตาทองไปเลย แสดงให้กรรมการสัมภาษณ์เห็นว่ามึงอยากได้งานนี้มาก เกิดมาเพื่องานนี้ มีชีวิตอยู่เพื่องานนี้
หลักๆก็ประมาณนี้แหละ เขียนบทเสร็จก็ฝึกพูดคนเดียวไปก่อน หรือถ้ามีเพื่อนก็ลองพูดกับเพื่อน หรือคนใกล้ตัวดู พ่อแม่ก็ได้
กูก็เพิ่งรู้ว่ามันเป้นแบบนั้นจริงๆ
>>154 อ่านแล้วเหมือนตลก แต่มันคือเรื่องจริง!!
ว่าแต่เรื่องสัมภาษณ์งานมาอยู่ในมู้สิ้นหวังวะ กูว่าไอ้คนที่จะสัมภาษณ์แล้วเลือกที่จะคุยในห้องนี้แม่งก็ตกสัมภาษณ์แล้วว่ะ เรื่องเดียวกันแต่มึงต้องปรับมุมมองว่าเป็นช่วงเวลาแห่งโอกาสที่จะได้เข้าไปเป้นส่วนนึงขององค์กรใหญ่ ที่มีคนเก่งๆอยู่มากมาย ชั้นจะทุ่มเททั้งใจและกายเพื่อให้งานที่ชั้นเลือกมาแล้วทำออกมาได้อย่างใมีความหมาย!!
ปล. ตัวอย่างแบบนึงของการเป็นนักแสดงออสการ์
อยากอ่านการ์ตูนที่มันสิ้นหวังมั่งวะ(แนวดราม่าไม่นับแนวภัยพิบัติ) การ์ตูน/มังงะ/อนิเมะ แนวๆมีความหวังให้กำลังใจมันมีเยอะแล้ว กูอยากได้แบบที่ตัวเอกของเรื่องเป็นพวกขี้แพ้ ซาโยนาระคุณหรูผู้สิ้นหวังนี่ออกแนวตลกร้าย NHK สมาคมคนหนีโลก นี่ก็เกือบใกล้เคียงและ แต่ตอนจบHappy ending
สุสานหิ่งห้อยของสตูดิโอจิบลิก็สิ้นหวังดี แต่มันเก่าไป อยากได้แนวๆมนุษย์เงินเดือนตกงานในโลกปัจจุบัน
เห้อ โม่ง กูรู้สึกสิ้นหวังในตัวเองพร้อมกับอิดฉาเพื่อนไปด้วยในเวลาเดียวกันเลยว่ะ ถ้าไม่มีเรื่องของเพื่อนเข้ามาเปรียบกูคงไม่เฟลขนาดนี้ เพื่อนกูแม่งโชคดีมากอ่ะมันกะกูกำลังจะเรียนจบพร้อมกันในปีนี้ เราเรียนสายเดียวกัน กูอยู่ในช่วงหางานอยู่ส่งพอร์ตไปที่ไหนๆเค้าก็ไม่รับ พยายามทำผลงานดีๆออกมาเพิ่มศึกษางานหลายๆสายทั้งนักวาด กราฟฟิก ถ่ายภาพอะไรต่อมิอะไรอีกมากมาย ลงเรียนนู่นนี่พยายามสุดๆ ศึกษาวิธีทำพอร์ตให้น่าสนใจและอีกมากมาย ส่วนเพื่อนกูฝีมือพอๆกับกูเลยแต่มันไม่หาความรู้อะไรเพิ่มเติมเลย พอร์ตก็ไม่ทำ มีเวลามันก็เล่นเกม ดูหนัง เที่ยว นอน งานก็ไม่หาแต่มันกลับมีงานทำแล้วทั้งๆที่ยังเรียนไม่จบ ไม่ต้องพยายามอะไรก็มีคนพาไปทำงานนั้น เพื่อนพาไปทำงานนี้ ชีวิตสุขสบายไม่ขัดสน บ้านก็รวย ทำไมยังงี้ล่ะ คือกูรู้สึกเฟลมากที่ตัวเองพยายามเท่าไรก็ไม่สำเร็จในขณะที่อีกคนไม่ต้องทำอะไรก็ได้ทุกอย่าง ทำไมอ่ะ คือมันไม่ต้องพยายามอะไรด้วยตัวเองเลย มีคนเอามาประเคนให้ตลอด ทั้งๆที่ฝีมือเราก็มีเท่ากันดีไม่ดีความรู้กูกว้างกว่ามันเยอะเลยด้วย ทำไมกันวะ กูอิดฉามาก รู้สึกแย่มากด้วย
>>162 กูเคยอ่านหนังสือแนวพัฒนาตัวเองเล่มหนึ่ง มีประโยคหนึ่งที่กูชอบมากๆนะ เค้าเขียนโอกาสบางทีก็เป็นเรื่องบังเอิญแต่ฝีมือของเราไม่ใช่เรื่องบังเอิญมันต้องเกิดจากความพยายาม ตอนนี้เพื่อนโม่งไม่ต้องน้อยใจหรืออิจฉาเพื่อน เอาเวลาตรงนั้นไปพัฒนาตัวเองดีกว่า เอาให้เหนือกว่าเพื่อนคนที่พูดถึงไปเลย เวลาที่โอกาสมาถึง สิ่งที่คุณพยายามฝึกฝนมาจะส่งผลเอง
เพื่อนโม่งมีใครบ้าง ที่พ่อหรือแม่ทำให้ชีวิตครอบครัวมึงติเลบบ้างวะ
>>162 ทำใจว่ะเพื่อนโม่ง อย่างกูน่ะซื้อล๊อตเตอรี่ไม่เคยขาดทุกงวด ซื้อเยอะซื้อหนักแม่งไม่เคยได้รางวัลใหญ่ เจอคนที่กูรู้จักไม่ชอบเล่น ซื้อใบที่คนมายัดเยียดขายเสือกถูกรางวัลที่หนึ่ง โลกนี้แม่งไม่ยุติธรรมว่ะ
>>164 แม่กูเอง แต่กูไม่ถึงขนาดติดลบถ้าเทียบกับที่เขาเลี้ยงดูกูมาว่ะ มึงลองค้นๆดู มีคนที่ติดลบเพราะพ่อแม่มาบ่นในนี้อยู่
พีกนี้กูหงุดหงิดว่ะ ชีวิตจริงแม่งเจอแต่เรื่องหนักๆเหนื่อยๆ ยิ่งมาอ่านที่นี่ที่เคยเป็นที่พึ่งที่ดีทีาสุดเพื่อครายเครียด กลายเป็นว่ากูยิ่งหงุดหงิดกว่าเดิม ไม่รู้เพราะโม่งเหี้ยๆตรรกะโง่ๆมันเยอะขึ้นหรือเพราะว่ากูอารมณ์ไม่ดีด้วยก็ไม่รู้ กลายเป็นว่าเข้ามาเล่นแล้วได้ด่าโม่งคนอื่นไปซะเกือบทุกห้อง ทุกกระทู้ที่เล่นเลย
กูว่าน่าจะเป็นเพราะกูผิดเอง ทั้งความเห็นโง่ๆในfb ทั้งคนข้างห้องที่แอบเลี้ยงหมา ทั้งคนที่เจอหน้ากันในรถไฟฟ้าแล้วชนมันแป๊บเดียว และทั้งในโม่งที่มีพวกความเห็นเหียๆโง่ๆที่กูไม่รู้ว่ามันเป็นใคร กูแม่งเกลียดทุกคน บอกตรงๆว่าตอนนี้ก็ยังมองคนที่กล่าวมาเกือบทั้งหมดเป็นศัตรูไปหมด ไม่อยากญาติดีด้วยเลยซักคน ไอ้พวกความคิดเหี้ยแล้วยังมีหน้ามาคิดว่าตัวเองถูก กูอยากจะด่าพ่อล่อแม่ให้แม่งเสียหน้าเสียเซลฟ์หนีกลับบ้านไปร้องไห้กันให้หมดเลย
เมื่อวานไปกินข้าวแล้วเพื่อนแม่งคุยเล่นกันสนุกสนาน แต่กูก็ไม่รู้สึกสนุกเลยเหี้ย กูนึกในใจอยากตวาดแม่งไปตั้งหลายรอบว่าหัวเราะเชี่ยอะไรของมึงวะ แต่กูก็ไม่ทำแบบนั้น ก็นั่งเฉยๆไปจนหมดเวลาพัก ถามว่าตอนนี้กูมีความสุขไหม ถ้าตามร่างกายก็ยังโอเคอยู่ แต่ในจิตใจกูมีแต่เรื่องลบๆว่ะ บางทีก็อยากจะเก็บเงินๆเยอะๆแล้วหนีไปตั้งตัวที่ต่างประเทศไกลๆ ไม่ต้องยุ่งกับไอ้เหี้ยพวกนี้อีก แต่กูจน กูยังไม่มีโอกาสทำได้แบบนั้น เฮ้อออออ จริงๆถ้ากูเกิดอุบัติเหตุโดนรถชนแล้วความจำเสื่อม เรื่องทั้งหมดหายไปจากสมองกูคงจะสบายใจมากกว่าตอนนี้
รู้สึกเหมือนกูแบกอะไรต่อมิอะไรไว้เต็มไม้เต็มมือ ทั้งๆที่กูควรจะวางพวกมันลงแล้วเลิกรับรู้ แต่กูก็ยังคิดว่ากูต้องแบกต่อไป แบกไปก็มีแต่จะไม่มีความสุขขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็มีความคิดว่าถ้าวางลงล่ะก็ กูจะกลายเป็นมนุษย์โหลยโท่ยไม่ต่างจากพวกที่กูหงุดหงิดอยู่ สุดท้ายกูก็เดินต่อไปทั้งๆอย่างงั้นโดยที่ไม่ได้วางสิ่งที่รังจะทำให้เกิดความทุกและทำให้ชีวิตกูยากขึ้นลงเลย
>>168 เดี้ยวก็หายพูดไปตอนนี้มึงคงไม่เข้าใจแต่มึงยังอดทนได้ก็ลองอดทนตัวเองไม่มองคนอื่นต่ำกว่าด้อยกว่า โหลยโท่ยกว่าตัวมึงเองดู คนเรามันไม่รู้หรอกเว่ยว่ามันไปทำให้ใครหงุดหงินบ้างในทุกการกระทำของมันมึงเองก็ด้วย บางทีมึงอาจเป็นไอ้เหี้ยที่แม่งชอบเดินช้าขวางทางเดินตอนกูรีบๆก็ได้ไอ้สัส อยากจะตบแม่งชิบหายสัสอย่าให้กูเจอนะไอ้เหี้ย ไรเงี้ย สุดท้ายมึงก็ทำได้แค่อดทนอย่ามาพูดถึงเรื่องบอกความไม่พอใจของตัวเองกับคนที่มึงไม่พอใจเลยสัสไร้สาระ อดทนไป ปรับความคิดไป อย่ามองตัวเองสูงส่งพร้อมจะเป็นศัตรูกับคนทั้งโลก ไม่แน่สักวันหรือนานมาแล้วมึงเดือดร้อนห่าไรสักอย่างคนที่มึงหงุดหงิดวันนี้อาจช่วย หรือเคยช่วยเหลือมึงไปแล้วก็ได้ กูก็เคยผ่านจุดนั้นคิดว่าตัวเองเจ๋งไงหงุดหงิดแม่งทุกอย่างติแม่งทุกอย่างที่มึงเห็นจุดบกพร่อง แต่ลืมนึกไปปะวะ คนเราไม่มันเพอเฟคร้อยเปอกันหมดหรอก มึงไม่ขาดมึงก็เกิน คนรอบข้างกูมันยังอยู่กับกูได้เลยทั้งๆที่กูมีส่วนเสียเหมือนกันสงสัยเพราะมันคงโตกว่าหรือ ผ่านอะไรมาหลายๆอย่างละ มันถึงรับกูได้ จากนั้นกูก็เปลี่ยนไปคงเพราะกูโตขึ้นมั้งทำให้รู้สึกว่ากูจะหงุดหงิดไปทำไม คนที่เป็นแบบนี้ไม่ได้มีแค่มึงคนเดียวหรอกมึงลองไปดูดิ สังเกตง่ายๆเลยคนพวกนี้จะมีสีหน้าที่ตึงเครียดแววตาไม่เป็นมิตรตลอดเวลาตอนเดินไปไหนมาไหนซึ่งตลกเหี้ยๆไม่ได้น่าเกรางขามเลยสักนิด สักวันมึงจะเข้าใจเองว่ามันไม่ได้ช่วยเหี้ยไรเลย เรื่องบางเรื่องเล็กน้อยเก็บมาคิดมากนี่ไม่เสียเวลาชีวิตอันมุความสุขมึงหรอวะ
พิมสะยืดยาวกูรู้ไอ้สัสคนขี้หงุดหงิดอย่างมึงไม่สนใจแม้จะอ่านหรอก อ่านนี้สั้นๆละกัน มึงเห็นถ่านร้อนๆ ตามทางเดินทุกหนทุกแห่ง มึงเลือกที่จะเดินหลบหลีก หรือมึงจะหยิบถ่านมากำใส่มือมึงก็เลือกเอา แล้วก็เลิกมาองคนอื่นแต่ด้านเหี้ยๆได้ละ
You will not be punished for your anger but you will be punished by your anger
ปล.มีคนแบบมึงเยอะๆนี่บอร์ดโม่งจะมีแต่กระทู้เกลียดคนแม่งทุกภาค ทุกประเภท ทุกอาชีพแน่ๆ
>>169 กูอ่านที่มึงพิมพ์แล้วก็สะดุ้งหลายอย่าง ยอมรับว่ากูก็เป็นอย่างที่มึงพูดจริงๆ กู้กลียดชิบหายเลยพวกมนุษย์โหลยโท่ยเนี่ย แล้วกูก็ทำหน้าไม่เป็นมิตรตลอดเวลาจริงๆ
แค่ต้องยอมรับว่ามึงพูดถูกกูก็รู้สึกแย่แล้ว ยิ่งโดนมึงเหมาเป็นพวกเกลียดอีสานในนี้ยิ่งอยากจะเถียงแม่ง แต่กูจะพยายามเลิกบ้าเลิกจริงจังกับชีวิตน่าจะดีกว่า เพราะกูเหนื่อยชิบหายละ
กูหงุดหงิดตอนขับรถว่ะ รู้สึกว่าคันไหนแม่งก็ขับเหี้ยทุกคน ขับกันดีๆไม่ได้หรือไงวะ
กูอยากทำลายโลกนี้จะได้ไม่ต้องฆ่า ไม่ต้องแข่ง ไม่ต้องขัดแย้งกัน
มาบอร์ดโม่งกูยิ่งชอบทำตัวโง่ๆเกรียนๆคลายเครียดด้วยดิ สงสัยกุนี่แหละสาเหต
กุเครียด กุรู้สึกสิ้นหวัง ท้อแท้มากเลยตอนนี้
กุแม่งไร้ความสามารถ ชีวิตมันถึงได้ยากขนาดนี้
กูทำงานมาหลายเดือนละ พยายามแก้ข้อผิดพลาด แต่แม่งก็พลาดอยู่ เพราะกูทำงานที่ต้องใช้ความละเอียดรอบคอบ แต่กูช้าและไม่รอบคอบเท่าไหร่ กูทำงานดีขึ้นกว่าแต่ก่อนเยอะแค่ยังไม่เป็นที่น่าพอใจสำหรับที่ทำงาน กูอยากจะลาออกแล้วละ แถมคนใหม่ก็มีประสบการณ์มากกว่ากูอีก
กูท้อและเครียดมาก
หัวหน้ามันกวนตีนกูจังเลยโขกสับอยู่นั่นแหละกูอยากวางแผนฆ่ามันจังเพื่อนโม่งแนะนำที
กูถามห้องนี้ได้ปล่าววะขอระบายที กูรู้สึกแย่มากมานานแล้ว ปกติกูเป็นคนมองโลกแง่ลบกว่าความเป็นจริง(ยกตัวอย่างโง่ๆอย่างเช่นถ้ากูทำงานพลาดไปสามสี่จุด กูจะคิดว่ากูทำพลาดไปสิบกว่าจุด) เพราะเวลาผลลัพธ์มันออกมาดีกว่าที่กูคิดไว้แล้วกูจะรู้สึกมีความสุขขึ้นกว่าเดิม
แล้วกูพยายามจะทำงานให้ทุกอย่างเพอร์เฟคให้ได้มากที่สุด(แต่ไม่ถึงกับร้อยเปอร์เซนต์ และแค่เฉพาะส่วนของกูนะ ส่วนของคนอื่นกูจะไม่ซีเท่าไหร่) ชอบอะไรที่มันเป๊ะๆexactไปเลย
ปัญหาคือ ทุกครั้งที่กูทำข้อผิดพลาด ไม่ว่าจะเป็น กูจะรู้สึกเหมือนความมีค่าของกูมันลดไปเรื่อยๆว่ะ กูพยายามคิดในแง่ดีว่าจริงๆมันอาจจะไม่เป็นแบบนั้น แต่มันทำไม่ได้ กูเปลี่ยนความคิดกูไม่ได้เลย ยิ่งกูมองโลกในแง่ลบแล้ว กูยิ่งรู้สึกตัวตนของกูแม่งไร้ค่าสุดๆ จนวันๆคิดแต่ว่าเมื่อไหร่กูจะตายไปซักที อยู่ไปแม่งก็ไม่ได้มีประโยชน์เหี้ยอะไร พอคิดแบบนี้กูก็โยงไปรู้สึกผิดกับพ่อกับแม่ที่เลี้ยงกูมาดีๆแต่กูเสือกเป็นของกูแบบนี้ กูไม่น่าเกิดมาเลยจริงๆ ฯลฯ
^จากข้างบน กูควรทำยังไงดี เป็นมาประมาณ2-3ปีแล้ว เป็นๆหายๆตลอด พอกลับมาเป็นแต่ละครั้งอาการแม่งหนักขึ้นมาก กูพยายามปรับแนวคิดของตัวเองด้วยตัวเองแล้วแต่ไม่ช่วยอะไรเลย กูกลับมาคิดแบบเดิมตลอด แล้วกูก็รู้สึกเกลียดตัวเองอีกที่คิดบวกไม่ได้
เดี๋ยวนี้กูแทบไม่กล้าเริ่มทำอะไรเองแล้ว จะคุยกับใครกูก็ชอบคิดเผื่อในใจว่าเขากำลังรังเกียจหรือสมเพชกู แค่จะเสนอความคิดเห็นกูยังกลัวจะโดนคิดว่าเป็นเสนียด
มึงว่ากูควรหาคนช่วยไหม หรือกูควรปรึกษานักจิตฯ กูรู้ว่าอนาคตกูเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้แน่ๆ ชีวิตกูล่มจมกว่าเดิมแน่ๆ ช่วยเสนอทางแก้ให้กูที
>>179 กูก็เป็นแบบมึงนี้ละ อยากให้งานแม่งออกมาดี ทุ่มเทกับมัน แต่ไหงพอออกมาดันไม่เป็นไปตามต้องการ กูเลยเข้าใจว่าคำว่าสมบูรณ์แบบแม่งไม่มีจริงๆหรอกต่อให้พยายามแค่ไหน แต่กุเลยคิดได้และทำอย่างั้นมาเรื่อยๆคืออย่างกุทำโปรเจคนึงเสร็จกุก็กลับมาทบทวนวะ ต่อให้บอสแม่งคอมเมนต์ชมยังไงหรือด่ายังไง (แต่ขอคำชมนะสัส คำด่าแม่งทำกุยิ่งอึดอัด แต่ต้องรับฟัง 5555) แต่ทิ้งเวลาหน่อยให้สมองแม่งพักถ้าเครียดแล้วแม่งมันจะตื้อไปหมด ต่อให้คิดว่าดีแม่งก็มีจุดผิด ต้องลองกลับมาย้อนดูทีหลังจากสงบสติแล้วเพื่อนโม่งจะเห็น และอีกอย่างมึงหัดมางานอดิเรกที่สบายใจมาทำ เพราะตัวกุนะตอนทำงานแม่งเครียดไม่รู็จะหาอะไรมันเลยคิดในแง่ลบ ถ้ามีเพื่อนสนิทหรืออะไรจรรโรงใจเนี่ยมันทำให้ดีขึ้นจริงๆ แต่มึงอย่าเอาความเครียดไม่ลงกับการพักผ่อนนะเว้ยไม่งนั้นยิ่งเครียดเพราะกุก็เคย แต่ถ้ามึงคิดไว้แล้วว่าจะไปหาหมดจิต กุก็ว่าดีเพราะมึงยังรู้สึกตัวว่าตัวมึงต้องการอะไรบางอย่างเพื่อความสสบายใจต่อตัวเองและครอบครัว รักครอบครัวเข้าไว้นะสัส สหาย กุเอาใจช่วย
กูเป็นคนหนึ่งที่คิดว่าชีวิตแม่งโคตรสิ้นหวัง....
จากเมื่อก่อนที่เป็นคนไม่แคร์ใคร ไม่แคร์อะไร ใช้ชีวิตไปวันๆเหมือนไม่ต้องมีอะไรให้กูต้องรับผิดชอบ ต่อต้านพ่อตัวเอง ทำท่านร้องไห้มาไม่รู้เท่าไหร่ บอกเลยเป็นลูกที่เห้มาก แต่แล้วชีวิตก็ต้องเปลี่ยนไปเมื่อห้าหกเดือนที่แล้ว เมื่อกูรู้ว่าพ่อกูป่วย....ป่วยเป็นโรคที่รักษาไม่ได้ โรค ALS พอกูรู้กูก็รู้สึกสตั้นทำอะไรไม่ถูก ในใจมีแต่ความกลัวเพราะโรคนี้จะพรากคนที่เรารักไปเมื่อไหร่ก็ได้.....
กูพยายามแสดงออกจากภายนอกว่ากูไม่แคร์....
ไม่ใช่ว่ากูไม่แคร์จริงๆ แต่เป็นเพราะกูไม่มีอยากคิดถึงเรื่องนั้น....เพราะทุกครั้งที่กูคิด....กูมักจะนึกถึงอนาคต หากพ่อไม่อยู่แล้วกูจะใช้ชีวิตยังไง
กูพยายามหาทางที่จะทำให้พ่อภูมิใจในตัวกู กูสอบเข้ามหาลัยชั้นนำของประเทศ สอบเข้าคณะที่คิดว่าดีและเรียนเร็วที่สุด แต่ผลก็ออกมาว่าคณะที่กูเลือกมันไม่ใช่กู.....แม้กูอยากซิ่ว แต่กูก็ทำไม่ได้ กูไม่อาจจะยอมเสียเวลาแม้แต่วินาทีเดียว กูพยายามต่อสู้กับมัน พยายามเพื่อจะได้เกรียตินิยม แต่ความพยายามของกูก็ดูไม่เหมือนจะส่งไม่ถึงอาจารย์แม้แต่นิดเดียว กูรู้สึกท้อแท้และสิ้นหวัง อยากร้องไห้ แต่ก็ทำไม่ได้ กูไม่อาจจะให้พ่อเห็นน้ำตา กูไม่อยากให้ท่านเป็นกังวลหรือห่วงกู ทุกครั้งที่กูกลับบ้านกูอยากจะร้องไห้แล้วกอดท่าน แต่กูก็ทำได้แค่ยิ้มแล้วบอกว่าไม่เป็นอะไร กับเพื่อนในคณะไม่มีใครเข้าใจว่ากูเครียดทำไม ไม่มีใครเข้าใจในสถานการณ์ของกู เพราะกูไม่อยากจะเล่าให้คนรู้จักฟัง กูไม่อยากให้เขามาสงสาร....เพื่อนกูก็ดูเหมือนไม่เข้าใจเพราะมันยังเด็กอยู่ แม้พวกมันจะคิดว่าความติดมันไม่เด็กแล้วก็เถอะ....
กูเหนื่อยกูท้อ กูไม่รู้ว่าตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่ และอีกเมื่อไหร่มันถึงจะจบ
เอาจริงๆ กูนึกโทษคนบนฟ้า โชคชะตา ผีห่าซาตานตนไหนถึงทำให้ชีวิตกูเป็นแบบนี้ พรากแม่ไปจากกูยังไม่พอ ยังไงดจะพรากพ่อไปจากกูอีก....กูรู้ว่ากูเป็นลูกที่เห้ เป็นคนเลว ก็ลงโทษที่ตัวกูสิ อย่าไปลงที่พ่อกู....
กูนึกขำตัวเอง ลองย้อนมองกลับไปในอดีต กูมันบ้า ร้องไห้ฟูมฟาย ถึงกับจะฆ่าตัวตายเพราะ ผู้ชายเพียงคนเดียว ทั้งๆที่ชีวิตยังมีความเจ็บปวดที่มากกว่านี้รอคอยอยู่ กูไม่รู้จะทำยังไงว่ะ เหนื่อย จะตายก็ไมได้ จะท้อก็ไม่ได้ ร้องไห้ยังต้องแอบ....เป็นกูนี่หายใจยังผิดอ่ะ
อ่านกระทู้นี้แล้วนึกถึงเรื่องสั้นของ สรจักร ปรกติพี่แกจะเขียนแนวผีๆหรือเรื่องลึกลับ แต่มีอยู่เรื่องหนึ่งที่เป็นเรื่องราวอันสิ้นหวังของเด็กข้างถนน
ตัวเอกเป็นพี่ชายมีน้องคนหนึ่ง ใช้ชีวิตเป็นเด็กไร้บ้าน วันหนึ่งน้องป่วยพี่ชายต้องไปหาเงินช่วยน้อง สุดท้ายต้องไปขายตูด โดนฝรั่งอัดตูดเลือดสาดแต่ได้เงินกลับมาแค่ 200 แถมโดนเด็กหัวหน้าแก๊งยึด สุดท้ายน้องชายป่วยตาย อ่านจบแล้วอารมณ์เดียวกับสุสานหิ่งห้อยเลยว่ะ
>>182 ไม่รู้จะแนะยังไงวะ แต่ว่ามึงอย่าแบกอะไรตามที่>>184 บอกเลย แบกไว้เยอะยิ่งเครียดแล้วคิดมาก มึงก็ลองทำอะไรให้เต็มที่เท่าที่ทำได้ละกัน ลองปรับเปลี่ยนทัศนคติดู เพราะมึงเป็นคนที่นิ่งๆใช่มะหรือมีกำแพงกีดเส้นตัวเองไว้กับทุกคนปะ ลองเป็นฝ่ายเข้าหาบ้างก็ดีส่วนใครจะดีจะร้ายก็ค่อยทบทวน คบเพื่อนดีๆก็ได้สังคมดี ความคิดดี มันก็เปลี่ยนแปลงมึงได้นะ ทำให้คนรอบข้างมองมึงเปลี่ยนไป แล้วพ่อหรือครอบครัวจะได้ไม่ต้องมานั่งกังวลส่วนนึงด้วย
>>182 สู้ๆนะเพื่อนโม่ง ตอนนี้กูก็เหลือแต่แม่ พ่อกูเสียแบบกระทันหันเหี้ยๆ แบบที่จนตอนนี้กูยังไม่เข้าใจอยู่เลยว่าทำไมพ่อไม่ได้อยู่กับกูแล้ว
แต่กูยังไม่โตเท่ามึง ภาระกูก็ยังไม่มากเท่ามึงหรอก แต่อ่านบรรทัดสุดท้ายแล้วจึกเลยว่ะ กูก็แอบร้องไห้เหมือนกัน ผ่านมาปีกว่าแล้วกูยังแอบร้องไห้ตอนกลางคืนอยู่เรื่อยๆ ไม่อยากให้แม่เป็นห่วง ไม่อยากให้ใครเห็น เห้อ สู้ๆเพื่อนโม่ง ที่จริงหาเพื่อนไว้คุยบ้างก็ดีนะ มีคนให้ระบายหน่อยมึงจะดีขึ้น อย่างน้อยในเน็ตก็ยังดีว่ะ
กูจะมีชีวิตอยู่เพื่ออะไรวะ อยู่ไปก็ไม่มีความสุข ทำห่าอะไรก็ล้มเหลว ดีแต่สร้างความเดือดร้อนให้คนรอบข้าง
ถ้าฆ่าตัวตายตายคนอื่นก็เดือดร้อนอีก รู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าชิบหาย ทำไมกูต้องเกิดมาด้วยวะ
คนอื่นเจอเรื่องเลวร้ายกว่ากูเยอะ เค้ายังมีกำลังใจที่จะใช้ชีวิต มีเป้าหมายของชีวิต แต่กูแม่งไม่มีซักอย่างเลย
กูอยากพัฒนาตัวเองนะ แต่ไม่รู้จะทำยังไง ทำไมกูกระจอกจังเลยวะ
ไหนๆก็มีคนขุดมาแล้วนะ กุก็อยู่ในอารมณ์เหมือนมึงเลย
กุพยายามแล้วนะที่จะทำตัวให้ดีขึ้น แต่สุดท้ายก็วนๆล้มเหลวอยู่ที่เดิม ...ทำอะไรพยายามแค่ไหนก็ไม่ดีจนกุเริ่มคิดว่ามันไม่ได้มีปัญหาตรงพยายามแล้วแหละ
...แต่ปัญหาคือกุเอง กุมันกากเอง
อย่างเรื่องอ่านสอบ(พวกมิดเทอมไฟนอลมหาลัย)นี่กุเตรียมตัวสอบเป็นเดือน หลายสัปดาห์ อ่านไป4รอบ++ก็ได้คะแนนพอๆกันกับพวกอ่านคืนเดียว ทำงานเหี้ยอะไรใส่ความตั้งใจแค่ไหนก็ผิดพลาด... คนข้างนอกเขาก็ไม่มาเข้าใจความพยายามกุหรอก มีแต่มองผลลัพธ์แล้วด่าแล้วนินทากุกันทั้งนั้น จนตอนนี้กุเลิกพยายามมากๆแล้ว เวลาที่กุเสียไปให้กับการพยายามมันไร้ค่ามากเลยกุเอาเวลานั้นไปใช้ประโยชน์อย่างอื่นไม่ดีกว่าหรอ
พอตัวเองไร้ค่าแล้วมันอึดอัดว่ะ กุร้องไห้ตอนกลางคืนทุกวันเลยไม่รู้จะไประบายให้ใครฟัง เพราะพ่อแม่เพื่อนก็ไม่ฟังกุหรอก อย่างพ่อนี่บอกเลย เงียบไป ไม่อยากฟัง กับเพื่อนกุคิดว่ามันแค่อยากรู้นะไม่ได้อยากจะตั้งใจฟังพอมีเรื่องอื่นแทรกเข้ามาก็ทิ้งกุไปเฉยๆ ไอสัส ทุเรศมากมึงเคยเจอเพื่อนแบบนี้มั้ยเล่าๆอยู่เดินออกไปไม่กลับมาฟังอีกนะเหมือนกุต้องกราบมันให้มาฟัง
ปัญหาหลายๆเรื่องมันสะสมจนแบบเครียดว่ะ มันทำให้นอนไม่หลับตอนกลางคืนตั้งแต่ 5ปีที่แล้ว สงสัยมันทำให้สมองกุเสื่อมมั้งจำเหี้ยอะไรไม่ค่อยได้ ขนาดคำในชีวิตประจำวันกุยังนึกไม่ออกเลยบางที 5555สมเพชตัวเองว่ะ อารมณ์ก็แปรปรวนช่วงนี้ วีนใส่เมทแค่เรื่องเล็กๆ ขวางๆใส่เพื่อน นีท กุรู้สึกผิดมากอ่ะเหี้ย ปกติไม่ได้เป็นแบบนี้
โปรเจ็กจบก็เครียด ชีวิตก็ล้มเหลวกุอยากตายทุกวันเลยนะพวกมึง ทุกวันนี้ไม่รู้เหมือนกันว่าจะอยู่ไปทำไม ไม่มีเป้าหมาย หยใจให้ชีวิตมันสั้นๆลงไป โคตรขี้แพ้กว่าหมาข้างถนนอีก
อันนี้ไม่เกี่ยวแต่กุอยากระบาย >>เมื่อวานกุเพิ่งทำคอมเมทตกอีก วันนี้เสือกชาร์ตไฟไม่เข้าไม่รู้เป็นเพราะกุรึเปล่าเพราะคอมแม่งไม่ดีนานล่ะจนมันเปลี่ยนไปเล่นไอแพดแทน ...ต้องเอาของมันไปซ่อมอีกซึ่งกุก็ไม่มีตัง ไม่อยากจ่ายเต็มด้วย เพราะบางอย่างมันก็เสียๆอยู่แล้ว เห็นแก่ตัวมั้ยแต่ต้องเอาไปซ่อมล่ะนะ เครียด ไม่รู้จะพอแดกสิ้นเดือนมั้ยไม่กล้าขอที่บ้าน
มึงยังไม่ทันทำงานเลย แค่นี้ก็เครียดแล้ว มึงลองย้อนกลับไปดูตัวเองว่าตัวมึงแย่อย่างที่มึงคิดหรือเปล่าดีกว่า
กูว่ามึงไม่แย่เท่าไหร่หรอก กูเดานะ แต่มึงมองตัวเองต่ำลงเรื่อยๆเองมากกว่า
พระพุทธเจ้าก็บอกแล้วนิ เกิด แก่ เจ็บ ตาย มันทุกซ์ พวกมึง ทุกข้ตั้งแต่เกิดมาแล้วล่ะ
กูรู้สึกสิ้นหวังกับการมีตัวตนกูมากๆ กูรู้สึกว่าตัวเองแปลกแยกว่ะเมื่อก่อนเว้ยกูสนุกมากๆตอนเพื่อนๆไปเฮฮาปาร์ตี้กันแต่กูกลับเฉยๆ เพื่อนท่่สนิทก็คุยไม่สนุกเมื่อก่อน เพื่อนในโลกออนไลน์ก็คุยกันสนุกนะแต่พอมาเจอตัวจริงนี้กูกลับคุยกับเพื่อนได้นิดเดียวเอง บอกกุทีเพื่อนโม่งกุควรทำไงว่ะ หรือเพราะกูเริ่มโตแล้ว
ปล.กุอายุ19
กูรู้สึกกลัวคนที่บ้านวะ คืออย่างนี้นะ พี่กูมีแฟนอยู่คนหนึ่ง แล้วพอเป็นแฟนกับคนนั้นแล้วพี่กูเริ่มมีปัญหากับเพื่อนๆตัวเองหลายคนจนปัจจุบันเหลือเพื่อนที่สนิทคนเดียว และก็แฟน เพื่อนแฟน ญาติแฟน และครอบครัวที่บ้านที่คุยกันได้ในตอนนี้
ซึ่งตอนแรกพี่กูเรียนอยู่ในมหาลัยรัฐต่างจังหวัดแต่เดิมพี่กูจะกลับบ้านมาเรื่อยๆ แต่พอคบกับคนนี้ด้วยปัญหาเรื่องเพื่อนจึงไม่ค่อยกลับบ้านทำให้ความสัมพันธ์ยิ่งห่างเหินกับที่บ้านและพ่อกับแม่เริ่มมองแฟนไม่ดี(เคยพามาที่บ้านทีหนึ่งแต่แม่ไม่ค่อยปลื้มเท่าไร จนบอกว่าห้ามพามาบ้าน) จากนั้นหลายๆครั้งที่พี่กูกลับมาก็จะแอบพาแฟนมาด้วย ไม่ให้พ่อกับแม่รู้ ซึ่งสุดท้ายก็รู้อยู่ดีแล้วก็ทะเลาะกันหนักขึ้นเรื่อยๆ ต่อมาด้วยปัญหาเรื่องเพื่อน เรื่องเรียนที่ดูเหมือนเรียนไม่ไหว พี่กูจึงต้องกลับมาที่บ้านมาเรียนรามแทน แล้วลาออกจากม.รัฐม.เก่า ซึ่งพี่กูตอนนี้เรียกสภาพได้ว่ากึ่งเรียนกึ่งนีท มีบ้างที่กูกับแม่พยายามพูดให้ไปสมัครงาน พี่กูก็ไปสมัครงานบ้างไรบ้าง แต่สุดท้ายก็มาลงเอยที่เป็นนีทอยู่ดี(บางที่ไม่รับ บางที่ที่จะสมัครยังไม่เปิดรับสมัคร ไม่ก็เปิดแล้วแต่ตื่นไม่ทัน) อะไรประมาณนี้
โดยในช่วงสภาพคล้ายนีท(กูเห็นพี่ยังเรียนรามอยู่จะว่าเป็นนีทคงไม่เข้าเค้าสักเท่าไร)พี่กูยังติดต่อแฟนผ่านเฟสบุ๊คเรื่อยๆ เปิดกล้องไลน์สารพัดยืนยันสถานที่ว่าไม่ได้อยู่กับพวกที่มีปัญหาที่ม.เก่า อยู่้บานจริงๆ ก็เรื่อยๆกันไปสักพักจนกระทั่งทะเลาะห่าไรสักอย่างแล้วเลิกกัน พี่กูร้องไห้ฟูมฟายจะเป้นจะตายแม่กูเขามาปลอบ หลังจากนั้นก็แทบจะเป็นนีทโครตสมบูรณ์(งานไม่สมัคร อยู่แต่บ้าน เล่นแต่เกมไลน์)ราวๆสองสามเดือนได้
ต่อมาอยู่ดีๆพี่กูก็ดูร่าเริงแล้วพาแฟนมาที่บ้าน กูก็คิดว่าเออ เขาคงดีกันแล้วแต่กูก็กระซิบแย๊บๆไปว่าเออแม่ไม่ให้เข้านิ แต่ก็ไม่ได้ห้ามอะไรเพราะไม่เกี่ยวกับกู คราวนี้กูหลับตื่นมาพี่กูไม่อยู่แล้วแม่ที่ไม่รู้กลับมาตอนไหนมาถามกูว่าเออ มีใครมาบ้านใช่ไหม ตอนแรกกูก็บอกว่า เออใช่ มีเพื่อนคนหนึ่งมาแต่แม่กูเขาดูรู้ๆแล้วกูก็บอกว่า อื้มอย่างที่แม่คิดแหละ คราวนี้แม่กูออกจากห้องไปโทรศัพท์หาพี่เว้ย ไอความน่ากลัวอยู่ตรงนี้ละ
แม่กูคุยกับพี่ยาวมาก แต่ใจความหลักๆไม่พ้นว่า แม่เกลียดมัน เกลียดอีนี่ มันด่าแม่ อย่าให้มันเข้าบ้าน แล้วพี่กู กูเดาๆว่าเขาคงพูดแบบ แม่คุยกับเพื่อนเก่า(คนที่มีปัญหาในม.ที่ลาออก)มาใช่ไหม แม่กูก็บอกว่าไม่ได้คุยแล้ว แต่ถ้าแม่จะคุยก็เป็นสิทธฺของแม่ จากนั้นกูไม่รู้นะว่าพี่กูพูดอะไรแต่อยู่ดีๆแม่กูดูโกรธมากแล้วก็ตะโกน เออคุยทุกวันกะไอเพื่อนเก่าที่พี่กูเคยมีปัญหาด้วยนี่คุยทุกวัน ทำนองประชดอะมึง คุยไปคุยมาพ่อกูก็เอาด้วยแต่กูอยู่ในห้องฟังเสียงพ่อไม่รู้เรื่อง ไม่รู้ไปคุยกันอีท่าไหน อยู่ดีๆก็ตะโกนด่าพี่กูว่า ไอสัส อีเหี้ย อะไรประมาณนั้นละแล้วบอกว่าอย่าเอาแฟนเข้าบ้านเด็ดขาดไม่งั้นจะกระทืบคาเท้า
คือกูขนาดไม่ได้ยินเขาคุยกันเต็มๆยังกลัวอะมึง แล้วนี่พ่อกับแม่ออกไปแล้วบอกว่าจะไปคุยกับพี่และแฟนพี่ กูก็เอออยากทำไรก็ทำกูไม่เกี่ยว(เออ กูเห็นแก่ตัว แต่กูไม่อยากยุ่ง) แต่กูอดกลัวไม่ได้ว่าแฟนพี่กูจะรอดไหม(กูกลัวพ่อกูชิบหาย กูไม่ได้คุยกับเขา แต่รุ้อยู่ว่าเขาอารมณ์ร้อนมาก) พี่กูจะโดนตัดความเป็นลูกไหม คือออ่านๆมาพี่กูแย่แหละ กูก็ว่าแย่แต่ไม่ได้เลวร้ายซะทีเดียวในใจกูก็อยากเป็นครอบครัวด้วยอยู่
กูสงสารพี่กูนิดๆนะว่าพ่อกับแม่ดูทำเกินไปรึเปล่า แต่พอเข้าใจพ่อกับแม่อยู่ว่าไม่ชอบเพราะแฟนพี่กูเหมือนทำพี่กูตกต่ำ กูก็ได้แต่นิ่งๆรอให้มันผ่านไปแต่เอาจริงๆก็รู้สึกไม่ดีวะ มึงว่ากูควรทำไงดี ตอนนี้กูเริ่มกลัวพ่อแม่ขึ้นมาเลย เห็นตอนโกรธๆแล้วกูกลัวเกิดตัวเองทำเหี้ยไรไม่ดีจะโดนแบบพี่ไหม
>>197 ใจเย็นๆนะมึง กูเป็นคนที่รู้เรื่องราวผิวเผิน กูอาจจะแนะนำมึงเรื่องพี่ไม่ได้ แต่กูแนะนำมึงว่าให้มึงทำตัวดีๆ แบบสงบเสงี่ยมอ่ะ อย่าเพิ่งไปทำอะไรสุดโต่งแบบตกต่ำ #เพราะมึงจะโดนซ้ำ หรือว่าดีแบบสุดๆติดท๊อป #เพราะพี่มึงจะโดนเอามาเปรียบเทียบกะมึงแน่ๆ มึงพยายามทำตัวเรียบง่ายเข้าไว้ ถ้าไม่ไปจุดประกายอะไร พ่อแม่ก็ไม่น่าจะเล็งมาที่มึง ทำตัวนิ่งๆดูสถานการณ์ไปก่อนนะ
>>198 กูนิ่งๆมาปีสองปีแล้วนึกว่าเดี๋ยวคงหายๆเยอะกันเอง ที่ไหนได้วะยาวและบานปลายมาก กูไม่ชอบบรรยากาศมาคุที่บ้านแบบนี้วะ กูไม่อะไรเลยถ้าพ่อแม่จะซ้ำกู แต่เรื่องเปรียบเทียบนี่พี่กูโดนมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว พี่กูยังเคยบอกว่าเมื่อก่อนเกลียดกูมากเพราะเหมือนกูมาแย่งความรักแย่งหลายๆอย่างไปแต่ตอนนี้เริ่มเฉยๆแล้ว
จริงๆกูอยากทำอะไรสักอย่างให้ที่บ้านไม่เป็นแบบนี้นะ แต่เคยลองพยายามอธิบายทั้งสองฝ่ายทั้งฝ่ายแม่กับพี่และแฟนพี่ แม่งอคติกันหมดเลยวะไม่มีใครยอมกันสักคน
นี่พ่อกะแม่กลับมาละ ถามว่าไปทำไรมาแม่กูบอกว่าไปด่าแฟนพี่หน้าบ้านมากูก็ เอ่อ เหี้ย ไปไม่ถูกเลย ถามว่ามีไรเกิดขึ้นไหมแม่กูบอกไม่มี แค่ไปด่าเขาหน้าบ้านแค่นั้นละ กูละปวดใจชิบหาย กูยังกะจะปล่อยเบลอเลยวะอยากทำไรก็ทำ ประสาทแดกกันไปเลย
อย่าทำอะไรก็ได้ที่จะทำให้พ่อแม่มึงยกมึงขึ้นมาพูดเปรียบเทียบว่าน้องดีกว่าแกเยอะ
ไม่งั้นล่ะจุดประกายความชิบหายแน่นอน
สุดท้ายแล้วก็มีแค่สองอย่างล่ะวะ น้องดีกว่าแกเยอะ กับ เหี้ยเหมือนพี่ไม่มีผืด
อยากตายอีกแล้วว่ะ เหออออ
มาเขียนลงที่นี่เล่นๆเพราะไม่รู้จะไปพูดให้ใครฟังดี กุเบื่อชีวิตว่ะ รู้สึกไม่อยากใช้ชีวิตช่วงหลัง(30-70ปี)ยังไงไม่รู้ว่ะ เพราะกุคิดไว้แล้วว่าไม่อยากแต่งงานไม่อยากมีลูก พอคิดได้อย่างงี้แล้วกุรู้สึกกุไม่มีเหตุผลจะอยู่ไปจนแก่เลยว่ะ รู้สึกอยากตายๆไปตั้งแต่ยังมีความสุขกับชีวิต แต่ก็ไม่ได้อยากฆ่าตัวตายนะ แค่ไม่อยากมีชีวิตอยู่
ปล.พ่อแม่กุไม่ลำบากแน่ เขามีเงินเลี้ยงดูตัวเองกันจนแก่แล้ว
ปล2.กุเป็นผู้หญิง แต่ไม่ได้เขียนเพราะอารมณ์เมนส์แต่อย่างใด
>>207 มึงยังดีนะอยากอยู่ กูไม่อยากอยู่แต่จำเป็นต้องอยู่ว่ะ ตอนเห็นข่าวเครื่องบินตกอดคิดไม่ได้ว่าถ้าแลกชีวิตกันได้กูยินดีแลกเลย กูตายแล้วพ่อแม่สบายได้เงินประกัน พ่อแม่กูคงดีใจแน่นอน กูพิมแบบนี้ต้องมีคนด่ากูแน่ กูรู้ แต่กูโดนด่าทุกวันอยู่แล้วดังนั้นกูชิน
>>214 น่ากัวสัส กุต้องอายุยืนแน่ๆเลยแบบนี้ ตายห่าละทำไงดีวะเนี่ย
ดูดบุหรี่ดิ ตายเร็วดี
พวกอยากตายจริงๆแม่งไม่มาบ่นอย่างนี้หรอก
ก็จริง ถ้าอยากตายจริงๆหาที่เงียบๆแขวนคอไปละ
กูก็ไม่ได้อยากตายเหมือนกัน แต่ก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่ว่ะ รู้สึกว่าเบื่อไปซะทุกอย่าง
แต่ถ้าใครยืนยันว่าตายแล้วเป็นผีได้จริงนี่กูจะไปแขวนคอตอนนี้เลย อยากเดินเท้าเที่ยวรอบโลกโดยไม่ต้องกิน ไม่ต้องขี้ ไม่ต้องนอน
กูเบื่อที่ชีวิตมีข้อกำจัดเยอะแต่ก็ไมอยากตาย
กูเบื่อโลกวะอยากออกผจญภัยในท้องทะเลอยากเป็นราชาโจรสลัด
เอาจริงๆนะ ถ้ามันมียาอะไรที่กินซักเม็ดแล้วนอนหลับสบายไม่ตื่นอีกเลยขายที่เซเว่นนี่กํไปซื้อม่กินตอนนี้เลย
อ่านมู้นี้แล้วนึกถึงตัวเองเลย เป็นคนโคตรกากในหมู่คนรอบตัว ชีวิตแม่งโคตรแย่เลย แต่พออ่านมู้นี้แล้ว ได้กำลังใจดีๆขึ้นนะ อย่างน้อยก็รู้ว่าไม่ได้มีแค่เราคนเดียวที่ชีวิตมันแย่
ไอ้พวกที่อยากตายอะ กูอยากให้พวกมึงลองใช้ชีวิตให้เต็มที่ก่อน ลองโวยวาย ลองเมาให้หัวทิ่ม กินของที่อยากกิน มีเซ็กส์ มีเรื่อง หรือ ลองทิ้งภาระที่มึงมีไปสักสองสามวันก่อน ออกไปเที่ยว ลองเล่นน้ำ พํดสิ่งที่มึงอยากพูด ถ้าทำหมดแล้วมึงยังอยากตายอยู่ก็ตายๆห่าไป ม
กุสิ้นหวังว่ะ กุพึ่งทำให้พ่อบังเกิดเกล้าต้องหนีออกจากบ้านเพราะเป็นกุ neet
แม่ยังจะมาโพรเทคกุอีก กุโคตรสิ้นหวังสุดๆ เลยว่ะ
พ่อกูกลับมาละ กูล่ะอยากตายชิปหาย
อยู่เป็นภาระบ้านจริงๆ
งั้นก็เลิกเป็นนีท
ทำทุกอย่างเพื่อหายNeet ยกเว้นหางานทำ
บ้านมึงไกลมั้ย โม่งนีท กุโม่ง HR ที่คนยกพวกกันออกอะ กำลังหาพนักงาน กุยินดีสอนงานและรับเด็กจบหรือไม่จบก็ได้ แค่มึงมีความสามารถถึง ปล. ก่อนหน้านี้กุก็นีท
กูเครียดมากเลยตอนนี ขอมาระบายหน่อย ตอนแรกกูกลัวว่าพวกมึงจะวิจารณ์กูนะ แต่ไม่ไหวแล้วจริงๆ
ตอนนี้กูเรียน ม.5 ผลการเรียนกูก็ธรรมดาๆ ไม่ได้โดดเด่นอะไร ทีนี้พ่อกูเหมือนแม่งโรคจิต วันๆเอาแต่ไซโคให้เรียนให้หนัก ให้ทุ่มเทอยู่นั่น แม่งชอบบอกว่ากูต้องเป็นเลิศ ต้องเก่ง ต้องชนะทุกคน พอกูเรียนหนังสือวันหยุดเสร็จก็แม่งเอาแต่บอกให้อ่านต่ออีก พอกูถามว่าอ่านถึงไหน ก็บอกว่าให้อ่านเรื่อยๆอย่าถามว่าเสร็จตอนไหน พอกูจะได้พักก็เหมือนไม่พอใจ กูอยากเป็นครูก็เอาแต่ไซโคว่าเงินน้อย ไม่มั่นคง พยายามให้กูทำอย่างอื่น แล้วก็มาถึงวันนี้กูเรียนเสร็จ พอจะเปิดเกมเล่น อยู่ดีๆแม่งก็บอกว่าตั้งแต่วันนี้ห้ามเล่นเกม ห้ามเล่นเน็ตให้เห็นอีก ต้องเรียนอย่างเดียว ถ้าเห็นเปิดคอมจะทุบคอมทิ้ง ถ้ายังใช้มือถึอจะทุบมือถึอทิ้ง จะทำลายทุกอย่างที่ไม่เกี่ยวกับการเรียนกู แถมพูดตอนแม่กูคุยกับลูกค้าอยู่จนลูกค้าออกจากร้าน แม่งกูไม่ไหวแล้ว เอาแต่บังคับให้ทุ่มเท กูไม่ไหวก็บอกว่าที่อื่นยังมีคนทำหนักกว่านี้ ทำต่อซะ เหี้ย กูอยากตายนะ แต่ถ้าตายพ่อกูแม่งได้เรื่องอ้างว่ากูตายเพราะติดคอมแน่ๆเลยว่ะ กูเครียดจะบ้าแล้วเนี่ย
>>238 พ่อมึงเป็นคนมีปมด้อย ตอนเด็กได้แต่สำมะเลเทเมาไม่ก็ไม่มีโอกาสได้เรียนหนังสือคณะดีๆ เลยผลักภาระที่ตนเองพลาดไปมาลงที่มึง และไม่ได้สนใจเลยว่ามึงต้องการรึเปล่า ไม่คิดด้วยว่าเข้าคณะดีๆได้เงินเยอะไปเพื่อเหี้ยอะไร
ตาแก่ไม่รู้จักคิดแบบนี้อย่าให้กูเจอนะ กูจะด่าแม่งให้ร้องไห้ก้มหัวขอโทษลูกทั้งน้ำตาเลยสัด
>>238 รวมหัวกับแม่บอยคอตพ่อซะ โทษฐานทำบ้านเสียรายได้ ลูกค้าหนี เสียชื่อเสียง ไม่ก็เชื่อฟังพ่อมึงไป หลังๆก็เริ่มเอาแต่เรียน ไม่สนอย่างอื่น ไม่ต้องสนใจพ่อแม่ แกล้งเปิดหนังสือนั่งอ่านไป ใช้ให้ทำไรไม่ต้องทำบอกอ่านหนังสืออยู่ ออกจากบ้านบ่อยๆบอกว่าไปเรียนพิเศษ วางแผนเอาพ่อแม่ไปทิ้งตอนแก่(แกล้งเขียนใส่กระดาษอะไรทิ้งไว้ให้พ่อเห็นโดยมึงทำเป็นไม่รู้ตัว) ทำทุกอย่างให้ดูเหมือนเด็กที่่เรียนจนเห็นแก่ตัวไม่สนใจคนอื่นอะ
พรุ่งนี้วันจันทร์แล้ว หน้ายังแหกไม่หาย ไม่อยากไปทำงาน ไม่อยากเจอหน้าใครทั้งนั้น
แค่ชั่วอาทิตย์เดียว เปลี่ยนจากหน้าใสเป็นหน้าสิว ฮืออออ T___T
กูเป็นสุกใส ไปไหนไม่ได้ แอแอ แต่ก็ดีได้หยุดอยู่บ้าน
พวกมึงเคยเป็นมั้ย อยู่ๆแม่งก็หงุดหงิดกับทุกอย่าง ไม่ได้ทำอะไรไม่มีคนทำอะไรแต่แม่งหงุดหงิดวะ ทั้งหงุดหงิดทั้งไม่สบายใจ หาอะไรที่เคยทำแล้วมีความสุขก็ไม่หาย อ่านข่าวอ่านอะไรนิดหน่อยก็พาลคิดไปแง่ร้ายหมด คือแม่งถ้าทำได้กูอยากปาของแม่งให้หมดอยากอาละวาดไปทั่วอยากตะโกนโวยวาย แต่กูก็รู้ตัวว่าแม่งกูทำอย่างนั้นไม่ได้มันผิด มันไม่ดี มันไม่ควรทำ แต่แบบกูหงุดหงิดกูไม่สบายใจ ไปๆมาๆแม่งก็คิดแง่ร้ายกับตัวเองซะหมดรู้สึกชีวิตกูแม่งไร้ความหมายไร้อนาคตกลัวนู้นนี้ไปหมด กูก็ไม่รู้จะทำยังไงให้ตัวเองสบายใจขึ้นกูควรทำไงดีวะ
กูจะลาออกจากคณะจะบอกเพื่อนไงดีว่ะ จะเปิดเทอมพรุ่งนี้แล้ว แอแอ
ก็ตอบไปดิ ออกเพราะอะไร เพราะไม่ชอบวิชาเรียน หรือมันไม่ใช่ บอกเหตุผลไปเด๋วเขาก็เออออกับมึงเองนั้นละถ้าไม่ใช่พวกสนิทตัวติดกันกระทั้งเข้าห้องน้ำ
>>245 เป็นทุกเดือนเลยว่ะ ตอนมีประจำเดือนมันขวางหูขวางตาไม่ได้ดั่งใจไปหมดอันนี้กุเก็บตัวเงียบๆ
กับอีกทีคือเป็นตอนเครียดก็รู้สึกเหมือนกัน ก็เก็บตัวจากเพื่อนพ่อแม่แล้วหาอะไรใหม่ๆทำ เช่นเที่ยว ไปทะเล เอาเวลาว่างทั้งหมดมาอ่านสือมาราธอน10-20เล่ม หรือแดกไรใหม่ๆ เลือกสักวิธีจะได้ไม่ฟุ้ง กว่าจะหายเครียด
>>256 กูไม่รู้คือกูแฮปปี้อยู่ดีๆ ลัลล้าปิดเทอมแล้วอยู่ๆไอ้ความหงุดหงิด สิ้นหวังเฮงซวยแม่งพุ่งมาจากไหนไม่รู้ รู้ตัวอีกทีกูแม่งหงุดหงิดกับทุกอย่าง ไอ้ความสิ้นหวังประมาณกูเก่งแต่เรียนอย่างอื่นแม่งกากปกติกูรู้ตัวนะเว้ย รู้แล้วกูก็พยายามทำอย่างอื่นบ้าง ซึ้งปกติกูก็ไม่เคยเครียดห่าไรกับมันเลยคือกูรู้ตัวเอง กูก็พยายามแก้ไปทีละนิด แล้วคือแม่งอยู่ๆไอ้สารอะไรในร่างกายกูมันพุ่งมาก็ไม่รู้ ทำเอากูแม่งหงุดหงิดกับชีวิตตัวเอง หงุดหงิดกับสังคมเฮงซวย หงุดหงิดแม่งไปหมด ความคิดแง่ร้ายแม่งก็พุ่งปี๊ดมาฉุดไม่อยู่ คือเหมือนอยู่ห้องสว่างๆอยุ่ดีๆไม่ได้ทำไรแล้วแม่งก็มืดวะ ที่สำคัญคือกูลองทำอะไรที่แม่งเคยทำให้มีความสุขแม่งก็ไม่หายเลยวะ
>>258 จริงๆกูโพสในนี้ก็รู้สึกดีขึ้นนะ ปกติกูก็จะบ่นกับเพื่อนนั้นแหละ(ซึ้งกูรู้สึกเกรงใจชะมัด)แต่คือเพื่อนที่กูระบายได้ดันเครียดๆอยู่กูเลยไม่ได้บ่น จะบ่นให้เพื่อนคนอื่นฟังกูก็รู้สึกกูยังไม่ได้สนิทถึงขนาดระบายอะไรได้ แต่เออการได้บ่นระบายมันทำให้รู้สึกดีขึ้นจริงวะถึงจะนิดหน่อยก็เถอะ
>>257-258 กูเคยเป็นแบบพวกมึงนะ เป็นอาการที่แม่งจะเวียนมาประมาณปีละรอบ คือกูอยู่เมืองนอก ช่วงหน้าหนาวแม่งกลางวันสั้นสัส วันๆก็มืดๆหนาวๆ ช่วงนั้นคือคนรอบตัวกูก็อาการแบบนี้กันเต็มไปหมด นั่งรับฟังกันไม่หวาดไม่ไหว
กูว่าเวลาได้พูดออกมา บ่นให้ใครฟังเนี่ย จริงๆไม่ได้ช่วยให้กูหายเฟลนะ แต่มันเหมือนเป็นการจัดระเบียบความคิดตัวเองมากกว่า ได้มานั่งคิดจริงๆว่าทำไมกูถึงรู้สึกเฟล วิธีแก้ของกูนะ คือหาอะไรทำให้ตัวเองยุ่งจะได้ไม่ฟุ้งซ่าน ไม่ก็นอนหลับหนีความจริงแม่งเลย คือกูอยู่ว่างๆแล้วกูคิดมาก คิดมากกูก็เหนื่อยอีก
เหนื่อยกับการเรียนมากเลย ตอนประถมเคยอยู่เอกชนดังๆค่าเทอมแพงๆ ไม่เคยคิดว่าตัวเองโง่เลยคงเพราะครูสอนดี
แต่พอมามต้น ย้ายอยู่รัฐบาลค่าเทอมหลักพันแล้วก็ ถึงเกรดจะไม่น่าเกลียด แต่คณิตโจทย์ง่ายๆกุก็ทำไม่ค่อยจะได้ ไม่เกือบตกก็ตก จนเริ่มรู้สึกว่าตัวเองโง่
เพราะเข้าสายศิลป์คำนวณเพราะคิดว่าไม่มีเวลาไปลงกับภาษาอื่นแน่ๆ แต่กลายเป็นว่ายังไงกุก็ยังเฉื่อยเหมือนเดิมจนน่าผิดหวัง
มั่นใจว่าทักษะภาษาตัวเองดีกว่าในรร ที่ส่วนใหญ่พื้นฐานไม่มี ลอกๆส่งๆแล้วเอาเกรด3+ไป
แต่ก็ไม่ใช่พื้นฐานแน่นเป้ะแบบพวกรรเอกชน,EPดังๆอะไรแบบนั้น แต่ก็ยังทำตัวเฉื่อยๆ ไม่หาอะไรเพิ่มเลย เพราะในหัวมีความคิดที่ว่าถึงจะหยุดศึกษาเพิ่มยังไงก็สอบในรรได้คะแนนทอปอยู่ดีอะไรแบบนี้ รู้สึกสิ้นหวังจัง ที่บ้านหวังให้ออกไปเรียนนอกประเทศ แต่หัวมันสับสนไปหมด ไม่รู้ควรจะไปเน้นเรื่องไหนดี ควรจะไปเรียนคณิตเพิ่มดีไหม เพราะถ้ามีโอกาสไปตปท ก็ต้องเรียนคณิตที่ยากขึ้นเพราะไม่ใช่ภาษาไทย หรือจะทิ้งไปเลย ตกก็ช่างมันซ่อมให้ผ่านแล้วเอาไปลงกับภาษาให้หมด เพราะตัดสินใจไม่ได้เลยนั่งเฉื่อยไปวันๆเล่นเน็ตล่ะมั้ง
ตอนนี้เหมือนถูกสังคมในนั้นมองว่าคนที่เก่งคณิตคือฉลาดอะไรหยั่งงั้น เฮ้อ ขอบคุณสำหรับที่ระบาย -/\ -
>>261 มึงก็รู้ตัวเองแล้วนะ แต่ถ้ามึงยังไม่ทำอะไรซักทีมึงจะจมลงไปเรื่อยๆ มึงไม่ดิ้นรนเพราะรู้ว่าถึงยังไงก็เอาตัวรอดได้ ยังไงก็ไถๆไปได้ ที่บ้านจะจัดการให้เองหรือเปล่า อนาคตมึงอยากเป็นอะไร มึงอยากทำอาชีพอะไร วิชาอะไรที่มึงเรียนแล้วมีความสุข มึงน่าจะรู้ตัวตั้งแต่ตอนอยู่ม.ต้นได้แล้ว แล้วสิ่งเหล่านั้นจะค่อยๆ พาไปหาทางที่มึงชอบได้เอง ตอนมัธยมมึงอาจจะทำอะไรได้ไม่มากนัก ติดขัดข้อจำกัดหลายอย่างแต่มึงก็อย่าเอาข้อจำกัดพวกนั้นมาเป็นข้ออ้างให้ตัวเองทำตัวขี้เกียจ โม่งแก่ๆแบบกูบอกมึงได้แค่นี้เนี่ยแหละ
>>261 คิดว่าพอจะรู้ตัวแล้ว แต่ยังทำให้ไม่ดีพอสมกับเป็นวิชาที่มั่นใจจริงๆเลย แต่มันมีเส้นกั้นบางๆระหว่างวิชาที่''ชอบ''กับวิชาที่แค่''ทำได้ดี''เลย
เพราะพอมาลองดูข้อสอบที่เราทำๆไปอีกที พวกข้อสอบอ่านที่ในห้องบ่นว่ายากๆ พอมาแปลงเป็นภาษาไทยแล้วกลับเป็นข้อสอบระดับประถมปลายงั่งๆก็มิปาน
เคยคิดอยากเป็นพวกงานบนบริกรบนเครื่องบินนะ หรือเรียกง่ายๆว่าสจ้วต แต่ดันเป็นพวกเงอะงะ ขี้ลืม ตื่นเต้นง่าย จนไม่แน่ใจว่าอยากเป็นจริงๆหรือเปล่า หรือเพราะโดนค่านิยมสมัยก่อนเป่าหูว่างานเครื่องบินได้ไปหลายประเทศ เงินเดือนเยอะ
ขอบคุณสำหรับคำแนะนำมากๆ อยากให้มีคนจี้จุดแบบนี้มานานแล้ว มต้นเป็นช่วงที่ไม่ได้คิดอะไรเลย เรียนๆส่งๆไป กลายเป็นว่าโดนสังคมในรรที่ชิวหรือแค่คิดไว้เล่นๆว่าอยากเป็นอะไร แต่ไม่ได้ลงมือทำกลืนกินจนไม่ต่างกับพวกเขาเลย
เห็นมั้ยบอกแล้วว่าตื่นเต้นง่ายจริงด้วย กดเชื่อมยังเชื่อมผิดเลยกำ
บางครั้งอะไรที่เราชอบก็ไม่ได้แปลว่าต้องทำได้ดีเสมอไป
กูเกลียดหน้าไอ้หมาปั้กตาเหล่ที่มันพล่ามออกทีวีทุกวันวะแต่ก็ทำไรไม่ได้สิ้นหวังสัสๆ
กูขอปรึกษาหน่อยนะ คือกูจะไปเที่ยวต่างประเทศกับทางบ้าน แต่ทีนี้ กูยังไม่เคยมีเพศสัมพันธ์เลย กลัวเครื่องบินตกตาย จะเสียดายชีวิต
แต่ทีนี้ กูจะไปซื้อบริการทางเพศ แต่ก็กลัวติดเอดส์หวะ เพราะไปหาข้อมูลมา เหมือนถุงยางอนามัยกันเอดส์ไม่ได้ 100% แต่กันได้ในระดับ 99.99%
ทีนี้อยากปรึกษาเพื่อนโม่งว่า ระหว่างโอกาสติดเอดส์โดยใส่ถุงยางอนามัย กับเครื่องบินตก อะไรเป็นไปได้มากกว่า
เลขอังกฤษแม่งง่ายตายห่าแปลออกคำสองคำก็ทำได้ละ
ไม่ต้องไปเที่ยว อยู่บ้านว่าวกับโดจิน ปลอดภัย100%
หรือมึงจะเอาความเสี่ยงว่านั่งว่าวอยู่ดีๆเครื่องบินตกใส่บ้านมึงด้วยก็แล้วแต่
มึงกลัวเครื่องตกก็ขี่จักรยานไปดิ
ไปซื้อกินที่ต่างประเทศ เออ แปลกสัส ต่างชาตืแม่งก็ชอบมาซื้อกินที่เมืองไทย ไปเที่ยวก็ไปเที่ยว ตีหรี่ ไม่ต้องถ่อไปหรอก บ้านเราของขึ้นชื่ออยู่ละ
>>275 มึงแม่งอัจฉริยะ https://imgur.com/o571Opp
ช่วงนี้กูหัวใจพองโตไปกับความรักต้องห้ามของเทพสาวสวยและมนุษย์ชิบหาย อ่าาาาา~ เหมือนกูได้ถูกเติมเต็มหัวใจที่เต็มไปด้วย ความหมองมัวให้กลายเป็นผ่องใสเหมือนหัวใจของเด็กทารก ยามแรกเกิดที่ไร้ปาบที่หนักหนาเหมือนในจิตใจของกู
ชีวิตกูวัน ๆ อยู่กับการหาความรู้ หาเงินอย่างเดียว ไร้ซึ่งความฝัน ความหวังใด ๆ ในชีวิต
กูอิดฉาเพื่อน ชีวิตมันไปได้ดีตรงข้ามกะกู แง
กูเบื่อแม่ตัวเองนี่ผิดมั้ยวะ กูเบื่อที่เค้ามาคอยบังการทุกสิ่งอย่างกูเหนื่อยมากๆเลย
กูไม่อยากเป็นเด็กดีสำหรับเค้าอีกแล้ว กูอยากจะเหี้ยอยากจะเป็นอิสระอยากทำไรก็ทำไม่ต้องมาสนใจใครอีกแล้ว
เอฟมาตัวนึงชีวิตพลิกเลย หน้ามือเป็นหลังตีน สรุปคือโดนรีไทม์
กูจะทำยังไงดี กูเสียใจมาก คือตัววิชานี้ไม่ได้ยากเลย แต่ตัดคะแนนสูงเหี้ย
กูอยากเรียนต่อนะแต่ตอนนี้หมดกำลังใจเรียนแล้วว่ะ
จะไปทำงานก็จบแค่ม.6 อนาคตกูก็หวังจะก้าวหน้าเลี้ยงครอบครัว เพราะกูมีแม่คนเดียวเลี้ยง
มืดแปดด้าน
>>285 ก็เป็นเพื่อนกันมีความฝันอยากเป็นนักวาดภาพประกอบเหมือนกัน พยายามมาด้วยกันแต่พอเรียนจบมันหางานสายภาพวาดได้ ชีวิตดี ขายภาพได้หลายพัน เป็นที่สนใจไม่น้อย ส่วนกูยังนีทอยู่เลยทั้งๆที่ก็พยายามไม่แพ้กัน ดีไม่ดีกูพยายามมากกว่าด้วย ลงเรียนโน่นนี่ ฝึกสกิลหลายด้าน ความรู้รอบตัว แต่ส่งพอร์ธไปที่ไหนๆก็ไม่รับ แต่เพื่อนกูมีคนหางานให้ตอนนี้สบายไปละ
ก็รู้ว่าโอกาสคนเราไม่เท่ากันแต่ก็อดน้อยเนื้อต่ำใจไม่ได้กูต้องดิ้นรนทุกอย่างส่วนมันแค่วาดรูปขายแปปๆก็ได้ตัง งานการก็มีคนหาให้ วาดรูปเก่งอย่างเดียวเค้าก็รับ มีสาวกมาคอยอวย กูนี่เรียนจบมาเป็นปีจะหาเงินจากการวาดรูปให้ได้ซักพันยังไม่มีเลย เพจเปิดไว้ทำเหี้ยไรก็ไม่รู้แทบไม่มีคนสนใจเปิดมาสี่ห้าปีไลค์ไม่ถึงสองร้อย
กูค่อนข้างมั่นใจว่าฝีมือกูเองก็มีดีพอนะไม่ได้กาก แค่คนละสไตล์กับมัน เคยมีคนบอกว่างานกูขายง่ายกว่ามันด้วยซ้ำแต่ก็เปล่า แม่งเอ้ย กูอิดฉาชิบหาย จิตใจกูดำมืดไปหมดแล้ว
แง
แม่ง กูนี่กากสัส ตลอดเวลาเอาแต่อยู่ในกะลาคิดว่าตัวเองเก่ง สุดท้ายพอเจอคนอื่รเข้าไปกูนี่ไปไม่ถูกคน ไม่อยากเชื่อว่ามีคนอายุเท่ากันหรือน้อยกว่าที่เก่งกว่ามากมายขนาดนี้ กูแม่งเป็นไอ้ขี่กากหลงตัวเองชิบหาย เฟลเหี้ยๆ ทุกคนที่กูรู้จักแม่งเก่งกว่าทั้งนั้นพยายามตามเท่าไหร่ก็ไม่ทัน ไอเหี้ยเอ้ย กูจะทำไงดี
>>296 มึงก้แค่หาแนวทางของมึงแล้วก้เริ่มซะ กุอยากจะพูดอย่างนี้นะแต่แม่งแค่พูดก็พูดง่ายอ่ะสัส กุเรีบนจลม.สาม แล้วทำงานร้านกุเองมาได้ปีล้ะ ยังไม่ถึงไหนเลย แม่งปัญหานู้นนี้ มากมายสัสร้านกุก้ต้องปิดๆเปิดลูกค้าแม่งหายหมด เงินทีากู้เขามาอีกเป็นหมื่น จะเริ่มเรีบนกศน. ก็เสือกเข้าสังคมเขาไม่ได้ เฮ้อ เอาไงดีว้ะกุ
เข้าสังคมไม่ได้มันใช่ปัญหาต่อการเรียนจบไหมวะ
>>298 ไม้คือแบบ มึงเข้าใจป่ะว่ายุคนี่แม่งอะไรๆก็เฟสก็ไลน์ เหี้ยไรก็สั่งงานทางกลุ่มเฟส มีอะไรก็ส่งแชทไลน์ แต่ซึ่งกูบอกตรงๆว่ากู เป็นพวกโลวเทค ไม่มีสังคมเหี้ยไรเลย เพื่อนกุก้ไม่คบ กุต้องการแค่ไปเรียน ไม่อยากจับกลุ่ม คือกุเข้าใจว่ามนุษย์แม่งเป็นสัตว์สังคม แต่กุเป็นพวกเกียดการเข้าสังคมมาก เว้นแค่ตอนทำงานเท่สนั้น เพราะงานคืองานแปปดดียวแม่งก็จบ
คบๆไว้สักคน2คนไม่ตายหรอก
ทำแลปทอปร่วง HDDจอดแบบไม่แจวเลย ไฟล์หนังชมพูที่กูอุตส่าห์เก็บสะสมมาแรมปีหายวับไปกับตาเลยสรัดเอ๊ย คราวหลังกูจะทำRAIDแล้วเหี้ยเอ๊ย
ป.ล. นี่กูสิ้นหวังสุดๆเลยนะ โพสต์ในมู้นี้ไม่ผิดใช่มั้ย
>>304 กูเข้าใจความรู้สึกนะ สมัยเรียนกูเคยกดลบพาร์ทิชั่นผิด ไปลบพาร์ททิชั่นที่เก็บหนังชมพู ตอนนั้นก็เฟลไปพักใหญ่ ถึงกับยอมไปให้ร้านกู้ข้อมูลที่พันทิปกู้ให้โดยไม่อายช่างด้วยว่ะ 5555 สุดท้ายก็กู้มาได้ไม่หมด แต่ตอนนี้ก็ไม่ได้คิดมากและ เพราะหนังชมพูกูก็หาโหลดมาเก็บเรื่อยๆ
ถ้าอยากได้หนังคืนไวๆไปตั้งมู้แลกหนังในห้องกามาดิ 5555
ชีวิตจริงกูเป็นคนไม่ค่อยพูดเลย เพราะพูดไม่ค่อยเข้าหูคน หรือมักจะพูดอะไรโง่ ๆ ออกมา กูนี่สิ้นหวังจังหวะ
เที่ยวโพไซดอน โคคาคาปาน่า จนตังหมดไม่มีตังซื้อข้าวแดก
มึงว่ากูมีอาการทางจิตป่าววะ คือว่ามีแต่คนบอกว่ากูอ้วนมาก อ้วนสัสๆ อ้วนเป็นหมูเลย แถมหน้าตาขี้เหร่เหี้ยๆ ไม่มีใครชมว่าสวยเลย แต่ว่าพอกูส่องกระจกทีไรกูกลับคิดว่าหน้าตาตัวเองก็ไม่ได้แย่ ค่อนไปทางน่ารักๆเลยอ่ะ แถมหุ่นตัวเองก็ไม่ได้อ้วนขนาดนั่น แค่อวบๆแต่ก็ดูโอเค แต่ทำไมคนรอบข้างพูดคนละเรื่องเลยวะ ทำไมกูส่องกระจกทีไรไม่รู้สึกว่าอ้วนวะ หรือกูเป็นโรคจิตแบบพวกผอมๆแล้วเห็นตัวเองอ้วนไรงี้ป่ะ แต่ของกูเป็นแบบอ้วนแต่เห็นตัวเองผอม ทำไงดีวะ มันมีอาการแบบนี้จริงป่ะ กูเริ่มสิ้นหวังกับชีวิตเหี้ยๆมีแต่คนพูดกรอกหูว่ากูโครตขี้เหร่และอ้วนชิบหาย ทั้งๆที่กูกินอาหารคลีนทุกวันแล้วเชียวนะ ควย
แสดงว่าให้ฟังเสียงคนรอบข้างเอาสินะ อย่าเชื่อสายตาตัวเอง กูอยากเป็นโรคจิตเห็นตัวเองอ้วนจริงๆเผื่อจะมีแรงฮึด แบบพอกูเห็นหุ่นตัวเองก็ก็มักจะรู้สึกแบบว่า ว้าว แบบนี้กำลังดีเลย ตรงนี้สวย ตรงนั้นสวยแล้วก็จะพอใจในรูปร่างตัวเองไม่ทำอะไรเพราะกูโอแล้ว แต่โดนคนรอบข้างด่าบ่อยๆมันก็รู้สึกแย่อ่ะ มันจะเป็นแบบว่ากูอ้วนขนาดนั้นจริงหรอวะ ทำไมกูไม่รู้สึกเลย เสื้อผ้าก็ยังใส่ได้ปกติ หรือความจริงกูอ้วนมากแต่กูมองเห็นตัวเองผอม แม่งวิตกเหี้ยๆ ไม่รู้ว่าจริงๆแล้วตัวเองดูเป็นยังไง
สาวๆเขาฮิตหนัก 45 โลกันว่ะ กูเคยนะหนัก 45 แม่งหาว่ากูเล่นยาจนตัวผอมลีบซะงั้น ดอกส์
คิดลบแล้วจะเจอแต่เรื่องแย่ๆนี่จริงป่าววะ ตั้งแต่ปีใหม่มากูไม่เคยเจอเรื่องดีๆเลย
แล้วคิดบวกนี่มันเป็นยังไง ถ้ากูคิดบวกได้เผื่อชีวิตกูมันจะได้มีอะไรขึ้นมั่ง
มึงอย่าดูนำ้หนักฟะ รูปร่างคนเราไม่เหมือนกัน สรีระไม่เหมือนกัน มันบอกไม่ได้
ถ้ามึงกล้ามเนื้อกระชับ ไขมันไม่ค่อยมี มันก็โอเคแล้วมึงอย่าคิดมาก
หวัดดีพวกมึง กูมีเรื่องอยากจะระบายและต้องการความเห็นนิดหน่อยกูเป็นพวกคิดมากอ่ะ ตอนนี้เลยเฟลแดก ฟังดูแล้วอาจเป็นเรื่องไร้สาระหน่อยนะ คือวันนี้กูตั้งใจทำขนมขายในงานโรงเรียนปกติกูมั่นใจในฝีมือทำกับข้าวตัวเองมากนะแต่กูไม่เคยทำขนมเลยลองหัดทำดู แล้วแม่งก็ออกมาแย่นิดหน่อยกูก็รู้ตัว แต่อย่างน้อยรสชาติก็ถูกปากกูอ่ะ กูก็เอาไปขายเว้ยทีนี้ก็มีคนมาซื้อบ้างลูกคนแรกบอกกูเลยว่าไม่อร่อย กูก็เฟลเพราะกูคิดว่ามันโอเคแล้ว กูก็ขายต่อไปเพื่อนๆก็มาช่วยซื้อทุกคนมาแค่รอบเดียวและไม่กลับมาอีก กูก็รู้แหละว่าคงไม่ถูกปากใครหลายคน หลายคนที่มาซื้อก็บอกว่าไม่อร่อย เพื่อนๆก็ทำหน้าอึกอัก กูจะร้องให้อยู่แล้วอ่ะมันเสียความมั่นใจอย่างรุนแรงเลยอ่ะที่แทบไม่มีใครยอมรับขนมของกูเลย สุดท้ายก็เหลือบานกูเลยต้องกินเองแต่กินไม่ไหวเลยเอาให้เพื่อน เค้าก็รับไว้แต่ไม่กิน เห็นอีกทีก็ในถังขยะแล้ว กูก็แบบ เสียใจอ่ะ กูไม่อยากทำขนมอีกต่อไปแล้ว ขนาดให้ฟรียังไม่มีใครเอาเลย กูไม่กล้าทำขนมแล้วอ่ะ
ขนม?อะไรวะ
>>329 มาหากูมา ตอนนี้โครตอยากทำขนม 5555555
จริงๆทำไปเรื่อยๆเเหละมึง ครั้งเเรกมันไม่มีทางสมบูรณ์หรอก ยิ่งทำ ยิ่งชิม มึงก็จะรู้เองว่ามันจะทำยังไงให้มันอร่อย ให้ถูกปาก
มันต้องมีเพื่อนมึงสักคนเเหละที่บอกมึงได้ ว่าจืดไป หวานไป ขมไป
มึงเองก็ทำความเข้าใจรสชาติด้วย
โอเคนะมึง สู้ๆ กูจะรอกิน
เเต่อาหาร มันไม่มีทางสมบูรณ์หรอก เพราะถ้ามันสมบูรณ์เเบบ ก็เเสดงว่ามันไม่สามารถพัฒนาไปได้เเล้วยังไงล่ะ! //เท่ไหมสัสกูจำมาจากกาตูนไรสักเรื่องนี่เเหละ
กุก็เป็นพวกทำอาหารเก่งมาก่อนทำขนมนะ ทำแรกๆก็แย่เหมือนกันแหละไปๆมาๆฝึกๆ
มันก็ได้เอง คือฟื้นฐานมันอาจจะคล้ายนะ แต่ดีเทลไม่ใช่เลย ขนมแม่งละเอียดมาก(สำหรับกุ)
อาหารมึงชิมไปปรุงไปได้ไง ขนมแม่งทำงั้นไม่ได้ มึงชิมโดแป้งกะแป้งอบแล้วแม่งก็คนละเรื่อง
ต้องได้สูตรที่ดีจริงๆไม่ก็ต้องลองผิดลองถูก
กุไม่ได้มาโฆษณา แต่กุว่าพวกในบล็อกแก๊งค์ แม่ปู อะไรเนียของเค้าดีจริง กุทำตามเป๊ะออกมาแดกอร่อยหมด
(เค้าปรับสูตรจนมันค่อนข้างเสถียรแล้ว กุเคยลองเอาจากตำราฝรั่งแม่งปรับอยู่10รอบกว่าจะรได้ แป้งไทยฝรั่งไม่เหมือนอีก)
อาหารแม่งปรุงยังไงก็ได้ เหมือนทำงานศิลปะ เปรอะนิดผิดหน่อยก็ช่างแม่งเหอะ แดกได้แน่ๆ
แต่ขนมนี่แม่งเป็นการทดลองวิทยาศาสตร์ ทุกอย่างต้องเป๊ะๆ กูเคยทำเค้กชั่งแป้งเกินไปขีดเดียว รสชาติแม่งหมาไม่แดกเลยมึง
บ้านมีหนี้สินร่วมสิบล้านที่พ่อเอามาลงทุนกิจการแล้วเจ๊ง พ่อป่วยเป็นเบาหวานกับมะเร็งตับทำงานไม่ได้แล้ว เจ้าหนี้บีบให้ใช้หนี้ทุกทางทุกวัน ตอนนี้ผมอายุสิบห้า ควรทำยังไงดีวะ เปิดร้านทำกิจการอะไรที่มันพอจะให้เด็กวัยนี้หารายได้ได้บ้าง ไปทำงานพาร์ทไทม์มันไม่พอ
>>335 มีน้องสาวอายุเจ็ดขวบครับ แม่เสียไปนานแล้ว เจ้าหนี้เป็นเพื่อนพ่อเขาอยากได้แสนนึงก่อนสิ้นเดือนนี้เป็นหลักประกันว่าจะจ่ายน่ะครับ แต่โทรมาทวงทุกวัน แล้วผมต้องรับโทรศัพท์แทนพ่อด้วยเพราะผมเอาโทรศัพท์พ่อมาไว้กับตัวเองแล้วเอาโทรศัพท์ตัวเองให้พ่อใช้ ผมก็เครียด ไม่อยากให้พ่อความดันขึ้นอีก แต่ผมก็ไม่รู้จะหาจากที่ไหนเหมือนกัน พ่อป่วยแต่มีประกันของ AIA ที่ทำไว้หลายปีอยู่แล้ว ประกันอาวุโสโอเคน่ะครับ ไม่รู้จะช่วยได้แค่ไหน
>>336 ไม่ญาติคนอื่นเลยหรอที่พอยืมมาได้น่ะ แล้วคุณเรียนอยู่หรือเปล่าประโยชน์้ส/ผเรียนแล้งแนะนำให้ไปทำพวกงานร้านอาหารเสิร์ฟไรฃึ้ถ้าอยุ่แถวจนจักรแนะนำให้ไปสมัครที่ร้านอาหารในบองบาเช่ ร้านอาหารหรูๆอรหารจีนรัานนึงจได้ินวถนละ350 ถ้ามาตรงเวลาด้วยะได้โบนัสอีกพันรวมๆเดือนนึงน่าจะได้หมื่นกว่าๆซึ่งผมว่งครับคงไม่ทันแน่ คุณต้องทำใจไว้แล้วล่ะ ไม่งั้นก็ลองไปขอผ่อนผันหน่อย หรือจะรอค่าประกันจากพ่อคุณล่ะ
ขายอะไรที่ไม่จำเป็น
ลงทุนกิจการอะไรลองปรับๆให้เล็กลงดู อันไหนไม่จำเป็นตัดทิ้งไปก่อน ลงทุนไปหลายล้านน่าจะมีใช้ได้บ้าง
หนี้คงไม่มีจ่ายบอกตรงเก็บเงินมาหมุนธุรกิจดีกว่า(คิดหาทางไปรอด) ไม่ต้องจ่าย
ถ้าโดนฟ้องระยะเวลานั้นก็ไม่คิดดอกเบี้ยด้วย
ถ้าไม่ไหวจริงๆลองโอนทรัพย์สินไปให้ญาติที่ไว้ใจได้ก่อนโดนฟ้องบุคคลล้มละลาย เห็นเหมือนไม่มีเครดิทไปกี่ปีไม่รู้ แล้วออกมาไม่มีหนี้
ดูแลธุรกิจกับให้กำลังใจพ่อดีๆ รักษาตัวนะมึง ตอนแรกกูจะมาปรึกษาเรื่องทำงานเห็นของมึงแล้วน่าห่วงกว่าอีก
สู้ๆนะมึง กูไม่มีคำแนะนำให้มีแต่กำลังใจให้อย่างเดียว
กูแม่งสิ้นหวังกับตัวเองตรงที่เห็นมีคนอื่นลำบากกว่ากูพยายามมากกว่ากูแถมยังได้อะไรกลับมาน้อยนิดเค้าก็ยังพยายาม (เช่นในมู้นี้เป็นต้น)
แต่ตัวกูเองพยายามน้อยกว่าเค้า ได้อะไรๆกลับมาก็มากกว่า แต่ก็ยังไม่เคยจะพอใจซะที
กูทำแท็บเลตหายว่ะ แต่ก็เพราะกูประมาทเองด้วย ซื้อมาตลอดลดราคา 2900 เพิ่งใช้ได้ 4เดือน จริงๆก็ไม่ได้เสียดายอะไรมากเท่าไร ถ้าหายจริงก็ซื้อเครื่องใหม่เร็วขึ้นกว่าเดิมจากที่คิดว่าจะซื้อตอนปลายปี แต่ก็อดเสียดายไม่ได้ กูชอบใช้App พวกNote จดลิสรายการที่ต้องทำแต่ละวันไว้ด้วยไง แม่งหงุดหงิดนิดๆที่มันหาย
พ่อกูแม่งเป็นบ้าไปแล้วว่ะ แดกเหล้าจนบ้าเลย ทั้งกินเหล้าเมากัญชา งานการไม่ทำ งานมีนะมีคนจ้างรับปากเค้าไปแล้วแต่ไม่ทำ เอาเงินที่ขายบ้านได้ไปเที่ยวหมดไปเป็นแสนในเวลาแค่ไม่กี่เดือน นี่คือคนแก่แล้วนะมึง กูนี่เครียดแล้วเครียดอีก ตัวกูก็ยังเรียนไม่จบหางานไม่ได้ เงินเก็บก็มีอยู่ไม่มาก ชีวิตก็ยังไม่มั่นคงทุกวันนี้แม่กูทำงานคนเดียวส่วนพ่อกูแดกเหล้ากับขู่ฆ่าแม่ไปวันๆ อีเหี้ย กูไม่ได้อยู่บ้านเป็นห่วงแม่ชิบหาย แล้วก็โมโหๆๆพ่อกูด้วย ทำไมเป็นคนงี้วะ เงินที่แดกเหล้าก็เอาจากที่บ้านหมดไปวันละเกือบพัน กินจนเป็นโรคตับก็ไม่หยุด แม่งเอ้ยยย เด๋วก็ขับรถไปชนโน่นชนนี่ เมาแล้วขับโดนจับอีกก็ต้องเสียเงินไปประกันตัวออกมา ที่บ้านจะหมดตัวอยู่แล้วแม่งก็ยังไม่หยุด จะเอาให้ชิบหายกันไปทั้งโครตเลยไงวะ แล้วมีครั้งนึงไปงานศพเหี้ยไรไม่รู้แต่เมากลับบ้านไปถูกลงไปนอนข้างถนนพวกกูต้องมาตามหาแล้วนึกสภาพดิ ยังกะเป็นศพซะเอง กูนี่อยากจะปล่อยให้รถชนตายห่าไปเลยจะได้จบๆกันซะที แม่งทำลายภาพลักษณ์พ่อคนดีของกูตอนเด็กจนย่อยยับแล้วไอเหี้ย
ขออนุญาตล็อคแล้วไปต่อใน >>>/lifestyle/1529/ นะครับ
Topic has been locked by moderator.
No more posts could be made at this time.
Be Civil — "Be curious, not judgemental"
All contents are responsibility of its posters.