>> 583
เหมือนกูตอนกลับมาทำงานกับพ่อกูเลยว่ะ
ส่งกูไปเรียนสูงถึงปอโท แต่ความเห็นกูมีค่าเป็นศูนย์
ถ้าจะเอาแค่นั้น ให้กูเรียนแค่ม.ปลายแล้วมาทำงานก็ได้ ไม่ต้องเปลืองเงินส่งเรียนสูงหรอก
เจ็บปวดตอนเถียงกับพ่อตัวเองแล้วเจอแถใส่เนี่ยแหละ
เหี้ย ถ้าเป็นคนอื่นเถียงเหตุผลแพ้แล้วมาแถใส่กู ป่านนี้กูชกร่วงแล้ว
นี่เสือกเป็นพ่อกูเอง ความนับถึอแม่งสั่นคลอนสัดๆ
กูเลยเฟดออกมา ทำในส่วนที่ไม่ยุ่งกับพ่อกูแทน
แต่ก็ยังหงุดหงิดเรื่องการบริหารที่ไม่เคยวางแผน ไม่สนใจห่าอะไรทั้งนั้น คิดอยากทำก็ทำ
ไม่เคยคำนวนค่าใช้จ่าย ไม่เคยคิดถึงผลกระทบ แถมดื้อไม่ฟังใคร
ดีที่ตอนนี้เขาอ่อนแรงลงไปเยอะแล้ว ไม่มีแรงมาบังคับกูมากมายเหมือนก่อน
และกูกับแม่วางแผนจำกัดขอบเขตความเสียหายที่จะเกิดจากเขาได้
ตั้งแต่เริ่มทะเลาะกันมา กูก็เข้าหน้าเขาไม่ค่อยได้แต่เขาก็ยังเป็นพ่ออยู่ดีอ่ะนะ
กูยังอาจจะโชคดีกว่ามึงที่แม่เข้าข้าง และมีคนคอยให้คำปรึกษาด้วยประสบการณ์
บางทีมึงอาจจะต้องใช้เวลาปรับตัวเองให้ใช้ประโยชน์ในสิ่งที่มึงมีอยู่ แล้วเมินในสิ่งที่เป็นปัญหา
คิดซะว่าซักวันเขาก็ต้องอ่อนแรงไปตามอายุ ไม่มีแรงมาไฝ้ว์กับมึงตลอดไปหรอก
ถ้าทำได้ก็เลือกที่จะไปคุมงานในส่วนที่เขาจะให้มึงเป็นอิสระเลย แล้วมึงก็ค่อยๆแก้ไป
พยายามเข้าล่ะ กูจะเอาใจช่วย