อารมณ์กูรู้สึกประมาณเดียวกับครอบครัวใหญ่ที่ลูกไปชนะการประกวด
แล้วเจือกมีอีญาติผู้ใหญ่ที่ไหนไม่รู้เอาไปโม้โพนทะนาสามบ้านแปดบ้านว่าคนรู้จักกูทั้งที่เด็กมันไม่ได้รู้จักแม่งด้วยซ้ำว่ะ
คือไม่เกี่ยวกับความเป็นไทยเหี้ยไรเลย ประเด็นของกูคือกูไม่ชอบการที่ตอนเขาพยายามนี่ไม่เห็นหัว
แต่พอชนะทีล่ะคนชาติเดียวกันที่ไหนไม่รู้เสือกมาเอาหน้ากันใหญ่งี้ (กรณีนี้ต่างกับตอนเชียร์กีฬานะเพราะอย่างน้อยก็ติดตามกันเรื่อยๆ)
นึกถึงตอนกูติดตัวจริงระดับเขต ตอนกูลาไม่ซ้อมแข่งแม่งตาเขียวปั๊ด
พอกูชนะทีนี่พาขึ้นหน้าเสาธงพูดเหมือนสนับสนุนกูเต็มที่ โรงเรียนสระว่ายน้ำยังไม่มีด้วยซ้ำ ถุย