ไม่รู้ดิ แต่กูไม่สนิทกับพ่อแม่เหมือนกัน พ่อแม่แยกทางกันตั้งแต่ตอนเล็กๆ แม่ให้ยายเลี้ยง โตมาชั้นมัธยมก็เข้ากรุงเทพมาอยู่กับป้า โดนกรอกหูเรื่องบุญคุณทุกวันจนกูรำคาญ ม.3 หนีออกจากบ้านไปอยู่กับเพื่อน ทำงานเด็กเสิร์ฟ ล้างจานแลกข้าวกับที่ซุกหัวนอน ผ่านไปสองเดือนก็เจอตัวกูเพราะคนปากสว่างอย่างน้ากูคาบข่าวไปบอกว่ากูอยู่ไหนทั้งๆที่รับปากว่าจะไม่บอก ตอนนั้นเลยรู้จักคำว่าตีสองหน้า และต้องกลับไปเรียนต่อก็เอากูไปฝากไว้ที่บ้านป้าหลังเดิมนั่นล่ะ ทีนี้ล่ะมึงเอ้ยยยย โดนด่าเช้าเย็น หาว่าใจแตกมั่ง หนีออกจากบ้านไปเอาผัวมั่ง เสียตัวไปแล้วสิท่า ทำแท้งก็อย่ามาตายในบ้านนะ เลิกเรียนกูก็ไม่อยากกลับบ้าน ไปห้างกูก็ไม่มีตัง เลยนั่งเล่นแม่งในสนามเด็กเล่นจนสามทุ่มแล้วค่อยๆย่องกลับบ้านเพราะเขานอนกันแล้ว ป้ากูขี้งกมากกกกกกกกกกก เงินก็ไม่ให้กระเด็นออกจากบ้านซักแอะ ไม่เปิดทีวี ไม่เปิดไฟ แล้วชอบมาเจ้ากี้เจ้าการกูให้ปิดพัดลมนอน ชอบแอบมาค้นข้าวของกู นึกว่ากูขโมยเงินไป แถมชอบด่ากูให้ชาวบ้านชาวช่องฟังอีกนะ แต่มีครั้งนึงสมน้ำหน้าว่ะ ปิดไฟไว้ จะลงมาห้องน้ำก็ตกบันไดเองเพราะมืดมาก ตอนเขาไปนอนโรงบาลนี่กูโครตมีความสุขอะ
พอเข้ามหาลัย แม่กูก็มารับไปอยู่ทาวน์เฮาส์ผัวใหม่เขา แต่รู้สึกเป็นส่วนเกินของบ้านว่ะ เขามีลูกมีผัวใหม่ไปแล้ว กูก็ทำพฤติกรรมเดิมๆว่ะ ไม่เข้าบ้านจนกว่าจะสี่ทุ่ม ให้เขานอนกันให้หมดก่อน อยู่หอเพื่อนทำงานดึกๆค่อยกลับ เป็นอย่างนี้ไปจนปีสามก็ออกมาอยู่เอง ไม่มีแฟนนะ เพราะเคยลองคบคนสองคนก็เลิกกันเพราะพึ่งพาไม่ได้ เลยอยู่คนเดียวสบายใจกว่า ตอนนี้ก็ทำงานพิเศษหาตังเรียนเองไม่ได้ติดต่อกับทางบ้านมาเป็นปีแล้ว