"เคยมีประเด็นเรื่องการมีความรู้สึกร่วมที่ไม่เท่ากันของคนในสังคมตอนเหตุระเบิดที่ปารีสที่คนรู้สึก "อิน" มากกว่าเหตุการณ์ในซีเรีย ตุรกี ซึ่งก็เข้าใจได้ว่าคนเราจะ "อิน" กับอะไรที่เรารู้จักมากกว่า คุ้นเคยมากกว่าเป็นปกติ แต่ก็ต้องมีคนคอยท้วงแหละว่าไอ้การที่เราอินกับอะไรมากกว่า อย่าให้มันแปลว่าเราไม่สนใจเหตุการณ์หรือความเดือดร้อนอื่นๆที่เกิดขึ้น คือมันโอเคถ้าสัดส่วนมันจะไม่เท่ากันแต่ต้องไม่อิกนอร์อันอื่นไปเลย
แต่บางครั้งก็หงุดหงิดกับสังคมไทยมากๆในการให้ความสำคัญหรือให้พื้นที่กับประเด็นต่างๆอย่างงี่เง่าๆ สิ่งที่ยังติดใจตัวเองมากๆคือ "ความเงียบ" ของเคสหอพักนักเรียนไฟไหม้ที่เวียงป่าเป้า เงียบมากๆ เงียบจนน่ากลัว และคิดว่าสังคมคงไม่ได้เรียนรู้อะไรจากโศกนาฏกรรมที่เกิดขึ้น และผู้ปกครองคงไม่ได้รับการชดเชยที่เหมาะสมนัก เพราะเป็นกลุ่มที่ไม่ได้มีที่ทางอะไรที่สื่อหรือคนทั่วๆไปจะให้ความสนใจ
ตัดภาพมาเฟซบุ้คแทบระเบิดกับการเรียกร้องความยุติธรรมให้กับกอลิล่าที่แสนเป็นมิตรและใจดี ...
กรณีแบบนี้แม่งอยากฟันธงเหลือเกินว่าการอินกับข่าวสัตว์ต่างชาติตายมากกว่าเด็กในประเทศตัวเองตายเนี่ย มันไม่น่าจะโอเคว่ะ คือเราไม่โอเค"
#มิตรสหายท่านหนึ่ง