ยายกูเป็นอัลไซเมอร์ ตั้งแต่อาการเริ่มจนแกเสียนี่ก็เกือบสิบปี
พูดจริงๆว่ะ บ้านใครไม่มีก็คงไม่เข้าใจ เขาไม่รู้ตัวเลย พูดอะไร ทำอะไรก็ไม่ฟัง แรงเยอะด้วย
กูต้องทนฟังเสียแกโหวกเหวกโวยวายติดต่อกันในบ้านเป็นสิบๆปี แต่กูก็ทนได้นะ คิดถึงตอนแกยังไม่ป่วย
โชคดีที่บ้านกูพอมีเงินบ้าง เลยจ้างคนมาดูแลได้ แต่ถ้าบ้านใครต้องดูแลกันเองนี่แทบจะเป็นภาระเลย
กูเลยเห็นใจครอบครัวที่มีผู้ป่วยทางจิตว่ะ ไม่ใช่ว่าเขาอยากให้เป็นภาระหรอกนะ แต่มันไม่รู้จะทำยังไง
จะจับขังอยู่ในห้องอย่างเดียว แม่งก็เหมือนไม่ใช่คนแล้ว