กฤษณะ ปะทะ ภีษมะ
กูชอบตอน
ภีษมะ ถามว่า ของจารีตที่ยึดถือมาทั้งชีวิตมันผิดเหรอ?
อรชุน ตอบ จารีตข้อบังคับที่บัญญัติ มันก็เหมือนผลมะม่วง ตอนแรกมันก็ฝาด ,พอสุกก็หวานกินได้ทุกคน นานไปมันก็บูด กินแล้วเป็นพิษ พอเน่าก็ไม่มีคนคิดจะกิน ทำได้อย่างเดียวคือเอามันฝังดิน มันจะได้เกิดเป็นมะม่วงต้นใหม่. ก็เหมือนที่พวกมึงเอาข้ออ้างบัญญัติเหี้ยๆตั้งแต่โบราณมาบังคับให้คนกราบ,คนก้มให้,หรือให้คนชั้นบนกดหัวคนชั้นล่างนั้นแหล่ะ วันนึงกฏมันก็ต้องเสื่อมเพราะมันเน่าได้
ภีษมะถาม แล้วใครจะเป็นคนบอกว่าจารีตไหนมันเสื่อมแล้วควรละทิ้ง ท่านเหรอ(กฤษณะ)
กฤษณะตอบ เวลาเป็นผู้ตอบ เมื่อจารีตเป็นสิ่งผูกมัดสร้างความทุกข์ให้ผู้คนเหมือนมะม่วงเน่า ผู้คนก็จะเลือกเองว่าจารีตไหนไม่ควรรับไว้ มนุษย์ต้องปรับเปลี่ยนวิถีชีวิตตามเวลา เมื่อพระอาทิตย์โคจรต่างไปจากเดิม คนยังต้องดำเนินชีวิตต่างจากเดิม เพื่อความสุขของผู้คน
สรุปคือ มึงWait and See เถอะเมื่อถึงเวลา มึงได้ล้มล้างจารีตเก่าๆแน่. ถึงวันที่คนส่วนใหญ่ไม่เอา สังคมมันก็สร้างจารีตใหม่ๆที่เหมาะสมเอง ส่วนใครคิดจะแดกพิซซ่าเก่าๆก็ตามใจเพราะตอนนี้ยังพอแดกได้อยู่.