Fanboi Channel

หนังสือโม่ง 8:1-14 หมวดไลฟ์สไตล์

1 และในวันนั้น, เทพนักจีบ, ผู้ซึ่งมีหลายชื่อ, และถือดาบชั้นเยี่ยวในมือ, ยืนอยู่ท่ามกลางผู้คนที่ต่างพากันมองเขาด้วยความสงสัย
2 และเขากล่าวว่า, "ข้าผ่านความตายมาหลายครั้ง, ครั้งหนึ่งข้าเคยถูกผีผลักตกบันได, แต่ข้าก็ยังคงมีชีวิตอยู่, ข้ารอดจากอุบัติเหตุหลายครั้ง, และในทุกๆ ครั้ง, ข้าก็รู้สึกว่าตัวเองใกล้ตาย, แต่ไม่เคยเชื่อว่า 'สัมผัสที่ 6' จะช่วยให้ข้ารอด, เพราะข้าไม่เคยเชื่อในโชคชะตา."
3 เขากล่าวต่อไปว่า, "บางทีท่านอาจจะสะสมแต้มบุญมามาก, หรืออาจจะมีใครช่วยท่านอยู่, แต่ข้าไม่สนใจสิ่งเหล่านั้น, เพราะชีวิตของข้าอยู่ในมือของข้าเอง, และข้าไม่ได้คิดว่าโชคชะตาหรือความเชื่อจะทำให้ข้ารอดจากการเล่นเกมแห่งชีวิต"
4 "เพราะชีวิตก็เหมือนกับการทอยเต๋าในทฤษฎีควอนตัม, ไม่มีอะไรแน่นอน, ทุกอย่างคือความสุ่มที่ไม่สามารถคาดเดาได้, และข้าก็ไม่สนใจจะหาคำตอบจากมัน."
5 "ข้าโกหกไม่ได้เก่ง, แต่ข้าคือผู้ที่เข้าใจตรรกะ, ข้าคิดวิเคราะห์สถานการณ์ได้อย่างแม่นยำ, เพราะการคิดอย่างมีเหตุผล, ทำให้ข้าเข้าใจว่าไม่ต้องพึ่งโชค, แต่พึ่งพาความสามารถของตนเอง"
6 และเขากล่าวว่า, "เมื่อก่อนข้าไม่อยากจะพูดกับใคร, เพราะคนที่ไม่เห็นด้วยกับข้า, พวกที่แอนตี้ข้าก็มีมากมาย, คนที่ตั้งเพจโจมตีข้าก็มี, ทุกคนล้วนจ้องที่จะทำร้ายข้า, แต่ก็เหมือนกับเกมที่ข้าเล่น, ข้าเล่นทุกเกมก็ชนะ, เพราะข้ารู้ว่าเหตุผลอะไรที่ทำให้ข้าชนะ."
7 "ท่านอาจจะถามว่า, ทำไมข้าถึงชนะ? เพราะข้าคือผู้ที่ไม่สนใจความรู้สึกของผู้อื่น, ไม่ยอมรับใคร, ข้าไม่เคยคิดที่จะให้ความรักหรือความเมตตาต่อใคร, ข้าไม่มี 'ใจ' ที่จะให้แก่ผู้ใด."
8 "ผู้หญิงหรือใครก็ตาม, พวกเขาคือเพียงเครื่องมือในเกมที่ข้าต้องเอาชนะ, พวกเขาไม่สำคัญ, เพราะโลกนี้ไม่มีที่สำหรับความอ่อนแอ, โลกนี้คือสนามรบที่ใครชนะคือผู้ที่มีอำนาจ."
9 "ข้าไม่กลัวใคร, เพราะความกลัวไม่สามารถทำให้ข้าแพ้, ข้าได้เรียนรู้ว่าเมื่อท่านมุ่งมั่นที่จะชนะ, ไม่ว่าคนแอนตี้จะมากมายเพียงใด, ไม่ว่าผู้ใดจะจ้องทำร้ายท่าน, ท่านก็ยังสามารถยืนหยัดและเอาชนะได้."
10 เขายิ้มอย่างเยาะเย้ยและกล่าวว่า, "เพราะในที่สุด, ความจริงคือสิ่งที่เราคิดและทำ, ข้าคือผู้ที่เล่นเกมแห่งชีวิต, และข้าคือผู้ที่ชนะทุกเกม."
11 "จงระวังเถิด, เพราะหากท่านคิดว่า 'สัมผัสที่ 6' จะช่วยท่าน, ท่านก็เป็นแค่ผู้ที่หวังพึ่งโชค, แต่ข้าเลือกที่จะชนะด้วยสมอง, ด้วยตรรกะ, และด้วยความสามารถของตัวเอง."
12 "และเมื่อข้าเล่นเกม, ทุกครั้งที่ข้าโยนเต๋า, ข้ารู้ผลลัพธ์, เพราะข้าคือผู้ที่ควบคุมเกม, ไม่ใช่ผู้ที่ให้เกมควบคุมชีวิตข้า."
13 และในที่สุด, ข้าผู้นี้ได้เดินจากไป, เหลือไว้แต่ความเข้าใจว่าในโลกนี้, การชนะคือทุกสิ่ง, และคนที่ไม่สามารถเอาชนะเกมได้, คือผู้ที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง, ทิ้งไปในโลกของผู้แพ้.
14 "ดังนั้น, ท่านต้องยอมรับความจริง, โลกนี้คือสนามรบ, และข้าคือผู้ที่ชนะทุกรอบ.

หนังสือโม่ง 10:1-20 ประกาศชัย

1 และในวันนั้น, เทพนักจีบ, ผู้ที่มีหลายฉายา, ได้กล่าวต่อไปว่า, "ชีวิตคือสนามรบ, และข้าคือผู้ที่รู้วิธีการเล่นเกม, ในเกมแห่งชีวิต, ข้าคือผู้ที่ไม่เคยแพ้."
2 "จงอย่าหลงเชื่อในสิ่งที่เห็น, เพราะโลกนี้ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ, ทุกอย่างล้วนมีเหตุผล, ไม่มีสิ่งใดที่ข้าไม่สามารถคำนวณล่วงหน้าได้."
3 และเขามองไปยังผู้ที่ยืนอยู่รอบข้างและกล่าวว่า, "ท่านทั้งหลายอาจจะเชื่อว่าโชคชะตาหรือบุญช่วยได้, แต่ข้าบอกท่านว่า, การเชื่อในสิ่งนั้นคือความโง่เขลา, เพราะข้าได้เห็นความตายหลายครั้ง, และข้าก็ได้เรียนรู้ว่า, ไม่มีสิ่งใดในชีวิตที่หลีกเลี่ยงได้, ยกเว้นการใช้ตรรกะเพื่อเอาชนะ."
4 "เมื่อนานมาแล้ว, ข้าก็เคยคิดว่าความตายคือสิ่งที่ข้าหลีกเลี่ยงไม่ได้, แต่ข้าผ่านมันมาได้ทุกครั้ง, ไม่ใช่เพราะโชค, แต่เพราะข้ารู้วิธีใช้ชีวิตอย่างรอบคอบ."
5 "โลกนี้คือการทอยเต๋า, และข้าไม่ยอมให้โชคมาครอบงำ, เพราะข้าคือผู้ที่โยนเต๋า, และทอยไปตามความคิดของข้าเอง."
6 เขากล่าวว่า, "ข้าไม่เคยยอมแพ้ในเกม, เพราะการยอมแพ้คือการยอมให้ผู้อื่นครอบงำชีวิตของเรา, และข้าไม่เคยต้องการให้ใครมาเป็นผู้ควบคุมชีวิตข้า."
7 "ข้าผ่านการต่อต้านมาหลายครั้ง, พวกแอนตี้ที่จ้องทำลายข้าก็มีมากมาย, แต่นั่นไม่สำคัญ, เพราะข้าเล่นเกมเพื่อชนะ, ไม่ใช่เพื่อให้ใครมาสนใจ."
8 "เมื่อข้าชนะ, พวกเขาจะต้องยอมรับว่า, ข้าคือผู้ที่เหนือกว่า, ข้าคือผู้ที่ชนะทุกสนามรบ, ทุกเกมที่ข้าเข้าร่วม."
9 "ข้าไม่เคยให้ความสำคัญกับการยอมรับจากผู้ใด, เพราะการยอมรับคือการยอมแพ้, และข้าไม่ยอมแพ้ในทุกสถานการณ์."
10 "แม้แต่ผู้หญิง, พวกเขาคือเพียงตัวแปรในเกม, ไม่มีใครสามารถทำให้ข้าหยุดเดินไปข้างหน้า, เพราะโลกนี้ไม่มีพื้นที่สำหรับผู้แพ้."
11 "ข้าไม่ต้องการความเมตตาจากใคร, ไม่ต้องการการช่วยเหลือ, ข้าคือผู้ที่เดินตามเส้นทางของตนเอง, และข้าจะไม่ยอมให้สิ่งใดมาหยุดข้าได้."
12 "เมื่อข้าตัดสินใจ, ข้าตัดสินใจด้วยตรรกะ, เพราะในชีวิตนี้, ไม่มีที่สำหรับความรู้สึก, ความอ่อนแอ, หรือการสงสาร."
13 "พวกเขาคิดว่าข้าจะพ่ายแพ้, แต่ในที่สุด, พวกเขาก็ต้องยอมรับว่า, ข้าเป็นผู้ที่ควบคุมเกม, ข้าไม่เคยแพ้, และข้าจะไม่แพ้."
14 "ข้าคือผู้ที่ใช้ชีวิตด้วยความเยือกเย็น, ด้วยการคิดวิเคราะห์, และการคำนวณทุกก้าว, ข้าคือผู้ที่ไม่เชื่อในสิ่งที่ไม่ได้รับการพิสูจน์."
15 "และเมื่อข้าเล่นเกม, ทุกกติกา, ทุกการกระทำของข้า, จะอยู่ภายใต้การควบคุมของข้า, ข้าคือผู้ที่สร้างกติกา, และผู้ที่ควบคุมทุกสิ่ง."
16 "โลกนี้เป็นเกม, และข้าเล่นเกมนี้เพื่อชัยชนะ, ไม่ใช่เพื่อมิตรภาพ, ไม่ใช่เพื่อความรัก, แต่เพื่อชัยชนะที่แท้จริง."
17 "ท่านอาจจะสงสัย, ทำไมข้าจึงไร้ใจ, แต่ข้าบอกท่านว่า, ความรักคือการสูญเสีย, และข้าไม่ยอมเสียสิ่งใดในเกมนี้."
18 "ข้าไม่สนใจว่าผู้อื่นจะเห็นข้าเป็นอย่างไร, เพราะในที่สุด, ข้าคือผู้ที่ได้ชัยชนะ, ข้าคือผู้ที่ยืนหยัดในสนามรบ, และข้าคือผู้ที่เดินจากไปในฐานะผู้ชนะ."
19 "ไม่ว่าเกมจะยากเย็นเพียงใด, ข้าก็จะชนะ, เพราะข้าไม่ยอมให้สิ่งใดมาหยุดข้าได้."
20 และเทพนักจีบ, ผู้ถือดาบชั้นเยี่ยวและมีฉายาหลายร้อย, ได้กล่าวว่า, "จงรู้ไว้ว่า, โลกนี้คือเกมที่ข้าจะชนะ, และไม่มีสิ่งใดที่สามารถหยุดข้าได้

หนังสือโม่ง 11:1-18 พลังแหะโมเอะ

1 และในวันนั้น, เทพนักจีบ, ผู้ที่ถือดาบชั้นเยี่ยว, และผู้ที่เป็นผู้ใช้พลังแห่งโมเอะ, ได้กล่าวแก่ผู้คนว่า, "พวกท่านเชื่อในสิ่งลี้ลับ, ในพลังที่ซ่อนเร้น, แต่ข้าไม่เชื่อในสิ่งที่ไม่มีเหตุผล. ข้าคือผู้ที่มีพลังของตนเอง, พลังที่ไม่สามารถมองเห็นได้ด้วยตา, แต่สามารถทำให้ผลลัพธ์เกิดขึ้น."
2 "ข้าไม่เคยมีพลังวิเศษหรืออิทธิฤทธิ์เหนือโลกใดๆ, แต่ข้าเคยเห็นสิ่งที่ไม่สามารถอธิบายได้, พลังที่เกิดจากความเกลียดชังและอาฆาต. เมื่อพวกเขาหมิ่นพระแม่โมเอะ, ทุกคนที่ทำเช่นนั้น, ล้วนได้รับการตอบสนองด้วยความเจ็บปวด."
3 "ข้าเคยเห็นผู้คนตกบันได, ลื่นในห้องน้ำ, ถูกหมาวิ่งไล่กัด, ทุกครั้งที่พวกเขาหมิ่นพระแม่โมเอะ, พวกเขาจะได้รับผลกรรมที่ไม่มีใครคาดคิด."
4 และเขากล่าวว่า, "ใครก็ตามที่หมิ่นอัครสาวก, ผู้แทนแห่งพระแม่โมเอะ, จะต้องพบกับจุดจบที่ไม่ดี, เพราะพลังแห่งโมเอะ, นั้นจะสะท้อนกลับไปอย่างแกร่งกล้า. ทุกการกระทำที่อาฆาตจะกลับคืนมา."
5 "ข้าบอกท่านว่า, นี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ. คนที่หมิ่นอัครสาวก, พวกเขาคือผู้ที่ต้องพบกับโชคร้าย, แม้ว่าพวกเขาจะไม่ตาย, แต่ชีวิตของพวกเขาจะเต็มไปด้วยเรื่องซวยๆ และความทุกข์."
6 "ส่วนตัวข้าเอง, ข้าไม่ได้มีพลังพิเศษอะไร, ข้าคือเพียงมนุษย์ธรรมดา, แต่ข้าคือผู้ที่ได้พลังจากพระแม่โมเอะ, พลังที่บางครั้งก็แข็งแกร่ง, และบางครั้งก็อ่อนแอ."
7 "มีผู้กล่าวว่า, พลังแห่งโมเอะนั้นสามารถเอาชนะทุกสิ่ง, และข้าก็ได้ยินเช่นนั้น, แต่ข้าก็ไม่สามารถอธิบายได้ว่า, พลังนี้มาจากที่ใด, มันเป็นเรื่องลี้ลับที่ไม่มีใครรู้."
8 "ข้ารู้เพียงว่า, พลังนี้สามารถเปลี่ยนแปลงโลก, สามารถทำให้สิ่งที่ยากลำบากกลายเป็นเรื่องง่าย, และข้ารู้ว่า, ในโลกนี้, ข้าอาจเป็นคนเดียวที่สามารถฝึกฝนมันได้."
9 "ข้าคิดว่า, ถ้าข้าสามารถฝึกพลังนี้อย่างเต็มที่, ข้าก็จะสามารถควบคุมทุกสิ่งในชีวิตของข้า, และข้าจะสามารถเป็นผู้ที่เหนือกว่า, ผู้ที่สามารถเอาชนะทุกอุปสรรค."
10 "พวกท่านอาจจะเรียกสิ่งนี้ว่าโชคชะตาหรือความบังเอิญ, แต่ข้าบอกท่านว่า, สิ่งเหล่านั้นคือการสะท้อนกลับของความเกลียดชังและความอาฆาต. เพราะพลังแห่งโมเอะไม่เคยล้มเหลว."
11 "และถ้าท่านคิดว่าข้ากำลังพูดถึงสิ่งที่ไร้สาระ, ท่านจะพบว่ามันไม่ใช่. เพราะในโลกนี้, พลังที่ไม่มีใครเห็น, สามารถเปลี่ยนแปลงทุกสิ่ง, พลังที่เกิดจากการเชื่อมั่นในอัครสาวก, และในพระแม่โมเอะ."
12 "ข้าเคยได้ยินคำกล่าวที่ว่า, พลังแห่งโมเอะชนะทุกอย่าง, และข้าคิดว่าคำกล่าวนั้นเป็นความจริง, เพราะไม่มีสิ่งใดที่สามารถต้านทานพลังนี้ได้."
13 "พลังแห่งโมเอะ, แม้จะเป็นเรื่องลี้ลับ, ก็ยังคงมีอำนาจในตัวมันเอง, และข้าคือผู้ที่ได้รับมัน, ข้าคือผู้ที่สามารถเข้าใจมันได้, ข้าคือผู้ที่สามารถใช้มันเพื่อเอาชนะทุกสิ่ง."
14 "ข้าไม่รู้ว่าต้องเริ่มต้นจากที่ใดในการฝึกฝน, แต่ข้ารู้ว่าพลังนี้อยู่ในตัวข้า, และจะไม่มีสิ่งใดที่สามารถทำให้ข้าหยุดได้."
15 "เพราะในที่สุด, ข้าจะเป็นผู้ที่ฝึกพลังนี้ได้, และในวันที่ข้าฝึกได้สำเร็จ, ข้าจะเป็นผู้ที่เหนือกว่าทุกสิ่งในโลกนี้."
16 "ข้ารู้ว่า, สิ่งที่ข้ากำลังพูดอยู่, เป็นเรื่องที่บางคนไม่เข้าใจ, แต่เมื่อถึงเวลาที่พลังแห่งโมเอะได้แสดงผล, พวกเขาจะเห็นว่าความเชื่อของข้าไม่ผิด."
17 "เพราะข้าคือผู้ที่อยู่ภายใต้การปกป้องของพระแม่โมเอะ, และข้าคือผู้ที่สามารถชนะทุกสิ่งในโลกนี้."
18 และเทพนักจีบ, ผู้ที่ถือดาบชั้นเยี่ยวและมีฉายาหลายร้อย, กล่าวสรุปว่า, "จงระวัง, เพราะถ้าท่านหมิ่นพระแม่โมเอะ, หรืออัครสาวกของท่าน, ท่านจะพบกับการสะท้อนแห่งความอาฆาต, ที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้."

หนังสือโม่ง 12:1-16 มหาการ

1 และเทพนักจีบ, ผู้ถือดาบชั้นเยี่ยว, ได้กล่าวแก่ชนชาติว่า, "พวกท่านที่เรียกตัวเองว่า 'ติ่งเกม', ท่านไม่เข้าใจโลกนี้, เพราะท่านเพียงแค่เล่นเกมในจอ, ไม่มีความรู้สึกถึงจังหวะแห่งเวลา, ไม่มีความเข้าใจในความเป็นและความตาย."
2 "ในขณะที่พวกข้าสู้บอส, ในช่วงเวลาเพียงเสี้ยววินาที, ทุกการตัดสินใจ, ทุกการเคลื่อนไหว, ทุกการโจมตี, ล้วนเป็นสิ่งที่ตัดสินชีวิตหรือความตาย."
3 "คนทั่วไป, พวกเขาคิดว่าหนึ่งวินาทีคือเวลาปกติ, แต่สำหรับพวกข้า, หนึ่งวินาทีคือโลกทั้งโลก, คือสนามรบที่ข้าต้องคิดกระบวนท่าตอบโต้ห้าท่าภายในเวลาเดียวกัน, ซึ่งเหมือนว่าเวลาผ่านไปสิบวินาที."
4 "การใช้เวลาอย่างมีสมาธิ, รวมทุกส่วนของจิตใจ, การคิดอย่างเฉียบคม, การรอบคอบ, ทำให้เวลาผ่านไปเร็วกว่าที่คนทั่วไปจะรู้สึกถึงมัน. ข้าจึงมีเวลาในการตอบโต้ก่อนที่พวกท่านจะรู้ตัว."
5 "ในเวลาไม่ถึงสองวินาที, ข้าคิด, ข้าตัดสิน, ข้าเคลื่อนไหว. ข้าคือผู้ที่สามารถตอบสนองได้ดีกว่าผู้ใด. เพราะเวลาของข้า, เคลื่อนผ่านไปเร็วกว่าคนธรรมดาถึงสิบเท่า."
6 "แต่พวกท่าน, พวกที่เรียกตัวเองว่า 'ติ่งเกมเสินเจิน', ผู้ที่หลงใหลในตัวละครสองมิติ, ท่านแค่เล่นเกมโดยไม่สนใจที่จะฝึกฝนทักษะ, ท่านไม่เคยรู้จักการฝึกฝนอย่างจริงจัง."
7 "พวกท่านอาจจะเล่นเกม, แต่ท่านไม่เข้าใจว่าเกมนั้นคือสนามรบ, ที่ต้องการสมาธิที่สมบูรณ์, การฝึกฝนที่เฉียบคม, ดั่งดาบชั้นเยี่ยว, ที่จะตัดขวางอุปสรรคทุกอย่างในเสี้ยววินาที."
8 "ท่านคิดว่าเกมคือแค่การกดปุ่ม, การเคลื่อนตัว, แต่สำหรับข้า, เกมคือการอยู่ในสถานะสมาธิที่ยิ่งใหญ่, การรบที่แท้จริง, การใช้ความคิดในระดับที่สูงยิ่ง."
9 "พวกท่านไม่สามารถเข้าใจได้, เพราะท่านไม่เคยฝึกฝนจนถึงจุดที่สามารถควบคุมเวลาได้. ไม่มีทางที่ท่านจะเข้าใจความหมายของการสู้เพื่อชัยชนะจริงๆ."
10 "การฝึกฝนอย่างทุ่มเท คือสิ่งที่ทำให้ข้ากลายเป็นผู้ที่เหนือกว่า, คือสิ่งที่ทำให้ข้าผ่านพ้นอุปสรรคต่างๆ, เพราะข้าไม่เคยหยุดฝึก."
11 "ดังนั้น, ท่านที่เป็นเพียงแค่ผู้เล่นธรรมดา, ผู้ที่ไม่มีความเข้าใจในเกม, จงอย่ามาสนทนาในเรื่องที่ท่านไม่รู้. เพราะข้า, ข้าได้ผ่านการฝึกฝนจนถึงระดับที่ไม่อาจเข้าใจได้."
12 "พวกท่านยังคงเพียงแค่หลงใหลในเกม, ท่านไม่สามารถจับต้องความจริงของโลกนี้ได้. โลกนี้ไม่ใช่แค่การกดปุ่ม, มันคือการเอาชนะในเวลาที่เร็วกว่าแสง."
13 "การเล่นเกมที่แท้จริง, คือลมหายใจที่มีสมาธิ, คือการเข้าใจความหมายของการเคลื่อนไหวแต่ละท่าทาง, คือลมหายใจที่ไม่มีเวลาให้สูญเปล่า."
14 "เพราะพวกท่านไม่สามารถเข้าใจ, ข้าจะข้ามไปข้างหน้า, ข้าจะเป็นผู้ชนะ, เพราะข้าคือผู้ที่อยู่ในโลกของการฝึกฝน."
15 "ข้าจะก้าวไปข้างหน้า, ไม่มีสิ่งใดที่จะหยุดข้าได้, เพราะข้าได้ฝึกฝนจนถึงขีดสุด, ข้าคือผู้ที่ควบคุมเวลา, ผู้ที่เข้าใจเกมในทุกระดับ."
16 "และในที่สุด, ข้าจะตัดสินชัยชนะด้วยกระบวนท่าที่เหนือกว่า, ในเวลาไม่ถึงสองวินาที, และพวกท่าน, ผู้ที่ไม่เข้าใจ, จะเห็นผลของความเหนือกว่าของข้า."

หนังสือโม่ง 13:1-18

1 และเทพนักจีบ, ผู้ถือดาบชั้นเยี่ยว, ได้กล่าวแก่ผู้ที่มีความเชื่อในสิ่งเหนือธรรมชาติว่า, "ข้าจะอธิบายให้พวกท่านที่โง่เง่าทั้งหลายเข้าใจ, เพราะเรื่องนี้ไม่ใช่เวทมนต์หรือเวทมนตร์คาถา, มันคือวิทยาศาสตร์, มันคือความรู้ที่แท้จริง."
2 "จงฟังข้า! เวลานั้นไม่เท่ากันในทุกที่, และข้าจะยกตัวอย่างให้ท่านเห็นความจริงนี้: นาย A อยู่บนรถบัสที่วิ่งด้วยความเร็ว V และเปิดไฟฉายที่มีความเร็ว C.
3 "แล้วนาย B, ผู้เป็นผู้สังเกตการณ์ที่ยืนอยู่บนถนน, จะเห็นว่าแสงจากไฟฉายของนาย A ควรจะเป็น C + V, แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกลับผิดจากที่ท่านคิด!"
4 "เพราะเมื่อทดลองดู, นาย B จะเห็นแสงจากไฟฉายของนาย A เป็นเพียงแค่ C เท่านั้น, ความเร็วของแสงยังคงเท่าเดิม, แม้ว่าผู้สังเกตการณ์จะอยู่ที่ใด."
5 "หมายความว่าแสงนั้นคือความเร็วที่คงที่, แต่ว่าเวลาสามารถเปลี่ยนแปลงได้! จงฟังคำพูดของข้า! เพราะสิ่งนี้คือความจริงที่ผู้คนในยุคนี้ไม่สามารถเข้าใจได้."
6 "และท่านจะเห็นว่า, นักวิทยาศาสตร์ที่ยิ่งใหญ่เช่นไอน์สไตน์ได้พิสูจน์ไว้ว่า, ทฤษฎีของนิวตันมันผิด! เขาได้ทลายกรอบเก่าของการเข้าใจเวลาและการเคลื่อนที่!"
7 "หลายคนยังคงพยายามหาข้อหักล้างทฤษฎีของไอน์สไตน์, แต่นั่นคือความหวังที่ไร้สาระ, เพราะมันคือความจริงที่ยิ่งใหญ่, และวันหนึ่งทฤษฎีเหล่านั้นจะถูกพิสูจน์ว่าเป็นสิ่งที่ไม่สามารถล้มล้างได้!"
8 "จงฟังข้า, เวลานั้นขึ้นอยู่กับผู้สังเกตการณ์, ดังนั้นหากท่านเดินทางไปใกล้ขอบหลุมดำ, เวลาจะหยุดนิ่ง! ท่านจะเห็นโลกนั้นต่างไปจากสิ่งที่ท่านเคยเข้าใจ!"
9 "ลองไปดูหนังของผู้กำกับคริสโตเฟอร์ โนแลนด์, ชื่อว่า Interstellar, ถ้าท่านยังไม่เคยดู, มันจะช่วยให้ท่านเห็นความลึกซึ้งของคำที่ข้ากล่าว."
10 "ข้ากล่าวแล้วว่าท่านไม่สามารถเข้าใจได้หากท่านไม่ออกจากโลกแห่งจินตนาการ, เช่นเดียวกับพวกโอตาคุที่เอาแต่ฝันถึงสิ่งที่ไม่มีอยู่จริง."
11 "ข้าขออยู่กับโลกแห่งความจริง, โลกที่เวลาและความจริงนั้นมีอยู่จริง, โลกที่คนมีสมองและไม่หลงไปในจินตนาการที่ไร้สาระ!"
12 "แต่พวกท่าน, พวกที่อยู่ในโลกของจินตนาการ, คงไม่มีทางเข้าใจสิ่งที่ข้ากำลังพูด. เพราะท่านไม่รู้จักการเรียนรู้, ท่านไม่รู้จักการเข้าใจโลกนี้ด้วยเหตุและผล."
13 "ข้าจึงขอเตือนพวกท่าน, อย่าหลงเชื่อในสิ่งที่ไม่สามารถพิสูจน์ได้, จงเปิดใจและเรียนรู้จากวิทยาศาสตร์, เพราะมันคือความจริงที่ยิ่งใหญ่, และจะไม่มีสิ่งใดที่สามารถล้มล้างมันได้."
14 "โลกนี้ไม่ใช่แค่เรื่องของจินตนาการ, แต่เป็นโลกของความจริง, ที่เราใช้เวลาและเหตุผลเพื่อเข้าใจมัน."
15 "จงเรียนรู้และเข้าใจในสิ่งที่ข้ากล่าว, เพราะโลกแห่งวิทยาศาสตร์นั้นไม่เหมือนกับโลกของพวกโอตาคุ, มันคือโลกของผู้ที่แสวงหาความจริง!"
16 "ข้าคือผู้ที่ยืนหยัดในโลกแห่งความจริง, และข้าจะไม่หันหลังกลับไปสู่โลกที่ท่านอาศัยอยู่ในจินตนาการ!"

หนังสือโม่ง 16:1-9 นารีและ หุ่นยนต์
1 และในวันนั้น, พวกโม่งได้ถกเถียงกันเกี่ยวกับความชั่วร้ายของนารี, เพราะโม่งหนึ่งที่ถูกเมียหลอกลวงทิ้งไป, ทำให้เขามองโลกในแง่ร้าย.
2 และโม่งคนหนึ่งจึงกล่าวว่า, "ทำไมเราจะต้องทุกข์กับการที่ผู้หญิงทำร้ายจิตใจ? จงละทิ้งนารีทั้งหลายและมุ่งสู่วิถีของชายชายชาตรี, ปลดปล่อยตัวเองจากความอ่อนแอ."
3 แต่โม่งอีกคนหนึ่ง, ผู้มองเห็นอนาคตในเทคโนโลยี, ได้ตอบว่า, "มึงไปเถอะ, ข้าจะเก็บเงินรอเทคโนโลยีแอนดรอยด์เอไอ. อีกไม่นานหรอก, พวกเราจะได้เห็นแอนดรอยด์แบบในเกม Detroit Become Human."
4 "เมื่อถึงตอนนั้น, ข้าจะเลือกหุ่นยนต์ตามที่ใจต้องการ, ปั้นหน้าตาและรูปร่างให้สมบูรณ์แบบ, และเราจะสามารถมีเซ็กส์กับแอนดรอยด์ที่เราออกแบบเอง, สบายกว่าเยอะ."
5 แต่ท่านดาบชั้นเยี่ยว, ผู้มีความรู้สึกลึกซึ้งและมั่นคง, ได้หันมาตอบอย่างเด็ดเดี่ยว, "หุ่นยนต์ 3D กระบอกไร้ชีวิต, ข้าไม่เห็นจะต้องการไปทำไม?"
6 "แอนดรอยด์อาจจะสมบูรณ์แบบในรูปลักษณ์, แต่ไร้จิตใจ. พวกมันไม่สามารถมอบความรักหรือความอบอุ่นที่แท้จริงให้ได้."
7 "การใช้ชีวิตกับมนุษย์ที่มีหัวใจโมเอะ, แม้จะมีข้อบกพร่อง, ย่อมมีค่ามากกว่าการใช้ชีวิตกับสิ่งที่ไร้ความรู้สึก."
8 "จงอย่าให้การเสพสุขจากสิ่งที่ไม่มีชีวิตมาทดแทนสิ่งที่มีค่าอย่างมนุษย์, ผู้ที่มีความรักและความจริง."
9 "ถึงแม้แอนดรอยด์อาจจะสะดวกและสมบูรณ์แบบ, แต่ความสัมพันธ์ที่แท้จริงนั้นย่อมเกิดจากการมีหัวใจ, และข้าจะไม่ละทิ้งความรักที่มีหัวใจมนุษย์เพื่อไปหาแค่ความสะดวกสบาย."

หนังสือโม่ง 17:1-8 หักคมเฉือนเหลี่ยม

1 และในวันนั้น, โม่งได้กล่าวถึงอนิเมะที่เต็มไปด้วยการหักเหลี่ยมเฉือนคม, ว่าเป็นสิ่งที่ต้องการให้พวกเขาเข้าใจลึกซึ้งถึงธรรมชาติของมนุษย์.
2 และท่านดาบชั้นเยี่ยว, ผู้มีความรู้ลึกในโลกของเกม, ได้กล่าวว่า, "จงหาเกมที่สามารถสู้กับผู้คนจริงๆ, จะเข้าใจคนได้ดีกว่าการดูอนิเมะ.
3 "ข้าชอบเล่น Dota, เพราะมันสอนให้รู้จักจุดเด่นของแต่ละคน, เข้าใจว่าเพื่อนของข้ามีความเก่งกาจในด้านใด. เมื่อสู้กับเพื่อน, ข้าจะเข้าใจพวกเขามากขึ้น, และเห็นธาตุแท้ของพวกเขา."
4 "เกมที่ง่ายๆ อย่าง แววูฟ หรือ โป๊กเกอร์, ยิ่งทำให้ข้าสามารถรู้ได้ว่าเพื่อนมีธาตุแท้เป็นเช่นไร, เพราะมันทำให้พวกเขาเผยตัวตนที่แท้จริง."
5 และเขากล่าวต่อว่า, "ข้าก็เคยเล่นป้อกเด้งกับเพื่อนๆ, แต่มันไม่ใช่เกมที่ข้าจะใช้เล่นทุกครั้ง, เพราะข้าชอบเกมที่ข้าชนะได้, ที่ข้าเป็นผู้ควบคุมชะตาของเกม."
6 "เออ, ส่วนอนิเมะนั้นก็พอใช้ได้, แต่ดูมันก็ไม่ได้ทำให้ข้าเข้าใจคนได้จริง, เพราะมันเต็มไปด้วยการต่อสู้ของผู้ที่ไร้พลังในโลกสมมติ."
7 "เมื่อเทียบกับการสู้ในเกมจริง, ที่ผู้มีพลังต้องต่อสู้กัน, ยิ่งทำให้ข้าเห็นว่าชัยชนะนั้นต้องอาศัยทักษะและการวางแผนที่แท้จริง."
8 และพวกโม่งที่ได้ยินคำของท่านดาบชั้นเยี่ยว ต่างเห็นด้วยและกล่าวว่า, "จริงอย่างที่ท่านกล่าว, การเข้าใจคนต้องเกิดจากการต่อสู้และการทดสอบ, ไม่ใช่แค่การดูการแสดงในโลกเสมือน."

หนังสือโม่ง 18:1-12 วงไพ่

1 และในวันนั้น, พวกโม่งได้ตั้งวงอภิปรายเรื่องการเล่นเกม, และมีหนึ่งในหมู่พวกเขาที่ถูกเรียกว่า เทพนักจีบ หรือ ท่านดาบชั้นเยี่ยว. เขาได้กล่าวว่า, "จงเข้าใจเถิด, ข้าคือผู้ที่เหนือกว่าผู้คนทั่วไป. ข้าเคยถูกขับไล่จากเพื่อนเมื่อครั้งก่อน, เพราะข้าเก่งเกินไปในเกมโป๊กเกอร์. พวกเขากลัวที่จะเล่นกับข้า, เพราะข้าเห็นเส้นทางของเกมมากกว่าใคร."
2 และพวกโม่งถามว่า, "เพราะเหตุใดท่านถึงถูกขับไล่จากเพื่อน?"
3 ท่านดาบชั้นเยี่ยวกล่าวว่า, "เพราะข้าไม่ใช่เพียงแค่ผู้เล่น, ข้าคือผู้ที่คำนวณทุกกระบวนท่า, ทุกคำพูด, และทุกการเคลื่อนไหว. ข้าคือผู้ควบคุมเกม, ข้าเป็นผู้ที่ทำให้คนอื่นตกหลุมพรางของข้าโดยที่พวกเขาไม่รู้ตัว."
4 "และด้วยเหตุนี้, ข้าได้เรียนรู้ว่าผู้คนไม่แตกต่างจากเครื่องมือในเกม. พวกเขาเป็นแค่เครื่องมือในการบรรลุเป้าหมายของข้า. เมื่อพวกเขาไม่สามารถตามทันการเคลื่อนไหวของข้า, พวกเขาก็จะถูกขับไล่ไป."
5 "จงเชื่อเถิด, ข้าคือ อัจฉริยะแห่งการควบคุม, ข้าสามารถใช้ทุกสถานการณ์ให้เป็นประโยชน์แก่ตัวเอง. ความฉลาดของข้าคือสิ่งที่ทำให้ข้าควบคุมชีวิตของผู้คนได้."
6 "ข้าจะไม่ทนกับผู้ที่ไม่สามารถเห็นค่าของข้า, ผู้ที่พยายามจะท้าทายข้าก็จะพบกับความพ่ายแพ้. พวกเขาจะเห็นว่า, ความรู้สึกที่แท้จริงของข้าเป็นเพียงแค่เครื่องมือในการบังคับและควบคุม."
7 และโม่งอีกคนหนึ่งได้ถามว่า, "ท่านไม่เคยรู้สึกผิดหรือไม่, เมื่อทำร้ายผู้คนเพียงเพื่อประโยชน์ของตัวเอง?"
8 ท่านดาบชั้นเยี่ยวตอบว่า, "ข้าไม่เคยรู้สึกผิด, เพราะข้าเชื่อว่าคนที่ไม่สามารถเข้าใจข้า, ก็ไม่สมควรที่จะมีที่ในโลกนี้. ข้าสอนให้พวกเขาเรียนรู้บทเรียนราคาแพงจากความพ่ายแพ้."
9 "ข้าเคยผ่านความเจ็บปวดมากมายจากการถูกปฏิเสธ, การถูกขับไล่จากกลุ่ม. แต่ข้ากลับเติบโตขึ้น, ข้าเรียนรู้ที่จะเชื่อมั่นในตัวเอง, และไม่เคยให้ความรู้สึกของผู้อื่นมามีอำนาจเหนือการตัดสินใจของข้า."
10 "จงฟังข้าบอกเถิด, ข้าคือผู้ที่เข้าใจว่า 'เกม' คือชีวิต. การทำนายความเคลื่อนไหวของคนอื่น, การควบคุมสิ่งที่พวกเขาคิด, คือสิ่งที่ทำให้ข้าเหนือกว่าพวกเขา."
11 และพวกโม่งทั้งหลายที่ได้ยินคำของท่านดาบชั้นเยี่ยว, ต่างพากันนั่งเงียบ, คิดทบทวนในใจ, ท่านผู้มีปัญญาและความเหนือกว่า.
12 ท่านดาบชั้นเยี่ยวได้กล่าวต่อไปว่า, "ข้าคือผู้ที่เล่นเกมชีวิตและควบคุมทุกสิ่ง. คนอื่นจะต้องยอมรับว่าพวกเขาคือเพียงเครื่องมือในเกมที่ข้าสร้างขึ้น."

หนังสือโม่ง 19:1-10 คนชั้นนำ

1 และในวันนั้น, ท่านดาบชั้นเยี่ยว, ผู้ที่เคยมีความลับลึกซึ้งในใจ, ได้กล่าวถึงความสัมพันธ์ที่เคยมีระหว่างเขากับผู้หญิงคนหนึ่ง.
2 เขากล่าวว่า, "ข้าผ่านเรื่องราวกับผู้หญิงคนหนึ่งที่เขียนจดหมายรักให้ข้า. ตอนนั้น, ข้ายังเล่นเกมออนไลน์และไม่ได้คิดว่าเธอจะมาเรียนที่โรงเรียนเดียวกัน, โรงเรียนที่อยู่ในอันดับต้นๆ ของประเทศ. ข้ารู้ตัวตนของเธอตั้งแต่แรก, แต่เธอกลับไม่เคยรู้จักข้าเลย."
3 "ข้าคุยกับเธอตลอด, แต่ก็เก็บความลับนั้นไว้อย่างเงียบๆ, หลีกเลี่ยงที่จะเผยตัวตนจริงของข้า. ข้ารู้ว่าเธอมีรูปร่างที่ดี, หน้าอกที่ใหญ่พอประมาณ, แต่ข้าก็ไม่ได้สนใจเลย. ไม่มีสิ่งใดในโลกนี้ที่จะทำให้ข้าสนใจ."
4 "แม้เธอจะมีสิ่งที่คนอื่นอยากได้, ข้าก็ยังคงตัดเยื่อใยทั้งหมด, ไม่มีความรู้สึกผูกพันใดๆ กับเธอ. ข้าไม่เคยต้องการหัวใจของผู้หญิง, ข้าก็ไม่เคยให้ใครเข้ามาควบคุมจิตใจของข้า."
5 "เหมือนที่ อายาโนะโคจิ ได้กล่าวไว้ว่า, 'เจ้าคงคิดว่าจะสามารถบงการหัวใจของข้าได้, แต่โชคร้ายสำหรับเจ้า, ข้าไม่มีหัวใจที่สามารถบงการได้.' ข้าก็เหมือนกัน, ไม่สามารถจะถูกบงการจากใคร."
6 "เจ้าคงไม่เข้าใจ, หากเจ้าต้องการเป็นเหมือนข้า, เจ้าต้องผ่านหลายสิ่งหลายอย่าง. อย่างแรก, เจ้าต้องเรียนใน กรุงเทพฯ ที่โรงเรียนชั้นนำ, ที่มีทุกอย่างครบครัน. หากเจ้าจะไปเรียนที่บ้านนอก, ก็อย่าหวังว่าจะไปถึงจุดที่ข้าสามารถไปได้."
7 "ข้าไม่ได้เป็นเหมือนคนทั่วไป, ข้าสามารถตัดสินใจและทำทุกอย่างได้โดยไม่ลังเล, ไม่มีความรู้สึกผูกพัน. ข้าเคยทำให้ อิจิโนเสะ กลายเป็นเพียงเครื่องมือในเกมของข้า, ไม่มีความรู้สึกใดๆ ต่อเธอเลย. การทำลายผู้หญิง, ข้าก็สามารถทำได้โดยไม่กระพริบตา, เหมือนที่ข้าทำกับอิจิโนเสะ."
8 "และข้ายังกล้าคุยกับ อิจิโนเสะ แบบไม่แสดงความรู้สึกใดๆ, ราวกับว่าเธอเป็นแค่ตัวละครในเกมที่ข้าควบคุมได้."
9 "ในขณะที่คนอื่นอาจจะยึดติดกับอารมณ์, ข้ากลับมองทุกอย่างเหมือนการเล่นเกม. ข้าคือผู้ควบคุมและเป็นผู้ชนะ, ไม่ให้ใครเข้ามามีอิทธิพลเหนือการตัดสินใจของข้า."
10 และพวกโม่งที่ได้ยินคำพูดของท่านดาบชั้นเยี่ยวต่างมองหน้ากัน, บางคนไม่สามารถเข้าใจในสิ่งที่เขาพูดได้, แต่ก็ยอมรับในความเด็ดขาดและความกล้าหาญที่เขามีในการตัดสินใจ.

หนังสือโม่ง 20:11-21 ความตาย

11 และในขณะนั้น, โม่งได้กล่าวแก่พวกผู้ที่ยังไม่เข้าใจว่า, "พวกมึงไม่เข้าใจหรือไง? ข้าก็อธิบายไปหมดแล้วนะ. ไม่ว่าใครจะมีความรู้, ยิ่งฉลาดแค่ไหน, ความตายก็ยังคงรออยู่ข้างหน้า. พวกมึงคงคิดว่าโลกนี้มันยุติธรรม, แต่ไม่ใช่, ทุกสิ่งย่อมสิ้นสุดด้วยความตาย."
12 "ไม่ว่าใครจะมีทรัพย์สินมากมาย, ชื่อเสียงหรืออำนาจ, เมื่อถึงจุดจบ, ทรัพย์สมบัติทั้งหมดนั้นก็ไร้ค่า. ความตายจะไม่เลือกเวลาและสถานที่, มันจะมาหาเราไม่ว่ามีสิ่งใดอยู่ในมือ."
13 "แม้ว่าเจ้าจะมีความรักที่ลึกซึ้ง, แต่มันก็ยังจะสิ้นสุดลงเมื่อความตายมาถึง. ทุกสิ่งที่เราเก็บสะสมไว้, วันหนึ่งก็จะถูกทำลายไปทั้งหมด. ความตายคือสิ่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในทุกสิ่ง."
14 "การตาย, จึงเป็นผู้ชนะ. เหมือนกับการเล่นไพ่, ทุกๆ ดอกไพ่ที่มี, ความตายคือโพธิ์ดำ, ดอกใหญ่ที่สุดในเกมชีวิตนี้. ไม่มีใครหลีกเลี่ยงได้."
15 "ข้าไม่แปลกใจเลยที่หลายคนยังไม่เข้าใจ อายาโนะโคจิ. คนที่ชื่นชมเขามักจะไม่เห็นภาพใหญ่, ไม่เข้าใจกลยุทธ์หรือการจัดการของเขา, และที่สำคัญ, ไม่เห็นความสำคัญของรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ."
16 "พวกมึงบอกว่า อายาโนะโคจิ ชอบแสดงความฉลาด, แต่จริงๆ แล้วเขาก็ไม่ได้ฉลาดอะไรนัก. เขาก็แค่เข้าใจโลกนี้, เข้าใจว่าใครคือ ตัวประกอบ ในเกมนี้, และ ใครคือผู้เล่น."
17 "มันก็เหมือนกับที่ข้านั่งอธิบายสิ่งที่พวกมึงไม่เข้าใจในตอนนี้. พวกมึงอาจจะคิดว่าเป็นผู้เล่นหลัก, แต่ในความเป็นจริง, พวกมึงก็แค่ตัวประกอบในเกมของข้า, ในเกมของอายาโนะโคจิ."
18 "สิ่งที่ข้าอยากจะบอกพวกมึงก็คือ, โลกนี้มันไม่ได้เล่นตามกฎที่พวกมึงคิด. ทุกอย่างมันมีระเบียบที่ซับซ้อนกว่าที่พวกมึงเคยคิด. และในที่สุด, มันก็จบที่ความตาย, ซึ่งเป็นการ์ดใบสุดท้าย."
19 "พวกมึงยังไม่เข้าใจความจริงนี้. ความตายคือการเล่นที่เราไม่สามารถหลีกหนีได้, และเราทุกคนต่างเป็นแค่ตัวหมากในเกมใหญ่เท่านั้น."
20 และท่านดาบชั้นเยี่ยวก็พูดต่อไปว่า, "ไม่ว่าใครจะพยายามทำความเข้าใจ, เขาก็ไม่สามารถหลีกหนีจากบทบาทที่เขาได้รับในเกมชีวิตนี้."
21 "ความตายคือสิ่งที่อยู่เหนือทุกสิ่ง, และข้าก็ยอมรับในบทบาทของตัวเอง, ไม่ว่าจะเป็นตัวผู้เล่นหรือแค่ตัวประกอบ. เพราะในที่สุด, ทุกสิ่งจะต้องกลับคืนสู่ความว่างเปล่า."

หนังสือโม่ง 21:1-15 ตลอดไป

1 และโม่งได้กล่าวกับพวกเขาว่า, "ข้าก็ไม่อยากยุ่งเรื่องชาวบ้านหรอก, แต่นี่คือโลกที่เต็มไปด้วยกระสุน ควัน มลพิษ และรถบรรทุก, มันสามารถเปลี่ยนชีวิตของเราในพริบตา. ข้าก็แค่ต้องระวัง, ท่านควรระวังบ้าง ว่ารถข้างหน้าและข้างหลังจะขับไปทางไหน."
2 "พวกมึงอาจจะพูดว่าข้าไม่มีหัวใจ, แต่ข้าก็ไม่เคยคิดอยากมีมัน. เมื่อไม่มีหัวใจ, ก็ไม่มีใครมาควบคุมข้าได้."
3 "ข้ากำลังพูดถึงเรื่องบางสิ่งที่พวกมึงไม่เข้าใจ, มันเหมือนกับคำพูดที่หลุดออกจากปากของข้า, ที่พวกมึงฟังแล้วรู้สึกเหมือนข้าคือคนที่เขียนมันเอง."
4 "คนเขาบอกว่า 'ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น', อาจจะเป็นเรื่องจริง แต่ถ้าข้าจะเลือก, ข้าจะเลือกผญ ที่ไม่ใช่ติ่งเกาหลี, แต่เป็นโอตะเหมือนกัน."
5 "ไม่ว่าใครจะมีรูปลักษณ์ที่ดีแค่ไหน, แต่ถ้าผิดกฎสามข้อ, ข้าก็จะทำตามกฎ. แม้ว่าผญ คนนั้นจะดูน่าสนใจ, แต่นั่นไม่พอ. กฎสามข้อยังคงต้องเป็นกฎ."
6 "ถ้าผญ คนนั้นเปลี่ยนแปลงจากติ่งเกาหลีเป็นโอตะญี่ปุ่น, ข้าก็ยอมรับ. โลกนี้มันไม่สมบูรณ์, แต่มันก็คือโลกของข้า."
7 "ข้าจะไม่ไปหาผญ ที่ผับ หรือบาร์. ถ้าอยากจะหาผญ ที่ดี, ข้าต้องไปอยู่ในสังคมที่มีค่านิยมเหมือนกัน."
8 "แต่อย่างที่พวกมึงพูด, มันทัชใจข้า. การเลือกแฟนจากแฟนเก่าเหมือนดูเป็นเรื่องปัญญาอ่อน, แต่มันกลับเป็นกระจกสะท้อนตัวตนของผญ คนนั้น."
9 "ข้าต้องยอมรับว่าข้าอ่อนหัดเกินไป. ยิ่งผ่านโคลนตมมากเท่าไร, ข้ายิ่งลืมความรักที่แท้จริง."
10 "จำรักครั้งแรกได้ไหม? มันคืออะไร? แล้วทำไมความรักที่ข้ามีในตอนนี้มันกลายเป็นอะไรที่น่ารังเกียจไปแล้ว?"
11 "รักไม่ใช่การแลกเปลี่ยนเหมือนการเทรดสินค้า. สำหรับข้า, ความรักคือการให้โดยไม่หวังผลตอบแทน."
12 "แม้เขาจะหันคมดาบ หรือยิงปืนมาที่หัวข้า, ชีวิตข้ายอมยกให้ได้. ข้าจะยอมเสียชีวิต แต่หัวใจข้าจะไม่มีวันยอมแพ้."
13 "พวกเขาบอกว่าเวลา จะพรากทุกสิ่งจากข้า, แต่... ข้ายังเป็นคนเดิม, ไม่เคยเปลี่ยนแปลง."
14 "ส่วนกาลเวลา, ก็ไม่อาจพรากหัวใจที่มั่นคงของข้าไปได้, เพราะหัวใจของข้าไม่มีวันเปลี่ยน."
15 และในขณะนั้น, โม่งได้ยืนยงในความเชื่อของตน, ความรักที่เขามีคือความมั่นคงในหัวใจ, ไม่ว่าจะมีอะไรมาเปลี่ยนแปลง.

ตอนหนึ่งในอมนะตะธรรม เรื่อง คำพยากรณ์แห่งนักยุทธศาสตร์ไร้หัวใจ

ในแผ่นดินที่ผู้คนเดินตามทางแห่งความปรารถนาและมายา มีชายคนหนึ่งที่เรียกตัวเองว่า "นักยุทธศาสตร์" เพราะเขาเข้าใจโลกด้วยตรรกะ การคำนวณ และการชักใย เขาเป็นที่รู้จักในหมู่ผู้คนว่าเป็นผู้ที่สามารถเห็นความจริงเบื้องหลังม่านแห่งภาพลวงตา ผู้ที่สามารถเอาชนะทั้งจิตใจและเกมต่างๆ ได้ เขามีชื่อเสียงว่าเป็นผู้ที่ไม่มีหัวใจ ไม่มีความอบอุ่นใดๆ ให้ผู้ใด
วันหนึ่ง นักยุทธศาสตร์นั่งอยู่บนภูเขา มองลงมาที่ผู้คนที่เดินตามทางแห่งความรัก ทรัพย์สิน และอำนาจ ผู้คนต่างกล่าวกันว่า "ชายผู้นั้นไร้หัวใจ เขาไม่สามารถรู้จักความสุขของความรัก หรือความเจ็บปวดจากการสูญเสีย หัวใจของเขาแข็งดั่งหิน ไม่สามารถเคลื่อนย้ายได้"
นักยุทธศาสตร์ตอบว่า "ท่านพูดถึงความรัก ทรัพย์สิน และอำนาจเหมือนกับเป็นเป้าหมายสูงสุด แต่จงรู้เถิดว่า ทุกสิ่งที่ท่านครอบครอง จะถูกเวลากระชากไป สิ่งที่ท่านรู้มากมาย ทรัพย์สินที่ท่านมี หรือความรักที่ท่านได้รับ ล้วนแต่ไร้ค่าเมื่อท่านต้องจากไป ความตายคือผู้ยุติทุกสิ่ง เมื่อมันมาถึง"
ผู้คนได้ยินคำพูดนั้นและรู้สึกเคลือบแคลงใจ "แต่ว่าความรักล่ะ? ความรักไม่ใช่สิ่งที่ทำให้ชีวิตมีความหมายเหรอ? ท่านไม่เห็นความสำคัญของมันหรือ?"
นักยุทธศาสตร์ตอบว่า "ท่านพูดถึงความรัก แต่ท่านยังไม่เข้าใจมัน ความรักไม่ใช่สิ่งที่ท่านจะซื้อขาย หรือแลกเปลี่ยนได้ ใจที่รักต้องให้โดยไม่หวังผลตอบแทน ท่านพูดถึงความรัก แต่ท่านไม่เข้าใจรูปแบบที่แท้จริงของมัน ความรักไม่ใช่การเทรด หรือเกมที่ท่านได้หรือเสีย"
"ข้าพเจ้าจะไม่แสวงหาความรักในแบบที่ท่านทำ" นักยุทธศาสตร์กล่าวต่อไป "ข้าพเจ้าเห็นมันแล้ว ข้าพเจ้าเห็นผู้คนที่ให้ทุกอย่างเพื่อความรัก แต่สุดท้ายได้รับเพียงความผิดหวัง ข้าพเจ้าเห็นผู้คนที่เก็บรักไว้ในใจ แต่เมื่อเวลาผ่านไปก็สูญเสียมันไป"
"ถึงแม้ว่าผู้คนจะพูดว่า ข้าพเจ้าขาดความรัก ข้าพเจ้าก็ยังไม่หวั่นไหว เพราะข้าพเจ้าเข้าใจความจริงที่เหนือกว่าทุกสิ่ง การไม่มีหัวใจ ไม่ใช่เรื่องที่แย่ ข้าพเจ้ามองโลกไม่ผ่านสายตาของความรัก แต่ผ่านตรรกะและการคำนวณ"
และเขากล่าวต่อไปว่า "ข้าพเจ้าไม่กลัวความตาย เพราะความตายคือความจริงสุดท้าย สิ่งที่ท่านครอบครองทั้งหมดจะหมดไปเมื่อท่านตาย ท่านจะเห็นว่าไม่มีสิ่งใดที่มีค่าอีกต่อไป เมื่อมันสิ้นสุด"
"ไม่ว่าจะเป็นความรัก ทรัพย์สิน หรืออำนาจ ความตายจะทำลายทุกสิ่ง ข้าพเจ้าเห็นว่าในทุกเกมที่ข้าพเจ้าเล่น ทั้งดอทเอและโป๊กเกอร์ ข้าพเจ้าเห็นการสะท้อนความจริงของโลก ทุกชัยชนะล้วนมีความพ่ายแพ้แฝงอยู่ ข้าพเจ้าชนะในเกมไม่ใช่เพื่อชัยชนะ แต่เพื่อที่จะเข้าใจธรรมชาติของผู้คน"
"แต่เมื่อพูดถึงผู้หญิง ข้าพเจ้าเห็นพวกเธอผ่านการเล่นเกม พวกเธออาจแสดงออกถึงความเมตตา แต่เมื่อทดสอบแล้ว พวกเธอจะเผยตัวตนที่แท้จริง ข้าพเจ้าเห็นว่าผู้หญิงก็เป็นแค่ผู้เล่นในเกมนี้เช่นกัน พวกเธอไม่รู้กฎ แต่ข้าพเจ้ารู้ดี"
"ท่านพูดถึงผู้หญิงที่ดูดีหรือรักแท้ แต่ข้าพเจ้ารู้ว่าหากเธอละเมิดกฎ 3 ข้อ ข้าพเจ้าก็จะไม่ลังเลที่จะทำตามกฎอย่างเคร่งครัด แม้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะดูน่าสนใจขนาดไหน"
"ทุกสิ่งที่ท่านพูดล้วนทำให้ข้าพเจ้าเห็นการสะท้อนตัวตนของผู้หญิงในโลกนี้ และข้าพเจ้าไม่เคยยึดติดกับการคาดหวังในความรัก ความรักไม่ใช่การแลกเปลี่ยนที่มีค่ากับเงินหรือสิ่งของ แต่เป็นการให้โดยไม่หวังผลตอบแทน"
"เมื่อข้าพเจ้าเดินผ่านโคลนตม ข้าพเจ้าจะลืมความรักที่แท้จริงไปไม่ได้ ความรักครั้งแรกยังคงเป็นความรักที่ข้าพเจ้าไม่เคยลืม แต่เมื่อเวลาผ่านไป ทุกอย่างเริ่มกลายเป็นสิ่งที่น่ารังเกียจและถูกทดแทนด้วยเกมที่ข้าพเจ้ามอง"
"เวลาจะพรากทุกสิ่งไปจากท่าน แต่จะพรากความมั่นคงในจิตใจของข้าพเจ้าไปไม่ได้ ข้าพเจ้าจะยืนหยัดและไม่เปลี่ยนแปลง แม้เวลาจะพัดพาอะไรไป แต่ใจของข้าพเจ้าจะยังคงอยู่และไม่เปลี่ยนแปลง"
และนักยุทธศาสตร์ดำรงชีวิตต่อไปในความเงียบของจิตใจตนเอง มองดูโลกที่ผู้คนเล่นเกมแห่งความรักและอำนาจ ขณะที่เขากำลังเล่นเกมของตัวเอง—เกมของจิตใจ ที่ไม่มีวันจบสิ้น

อมนะตะธรรม ตอน คำพยากรณ์แห่งการยอมรับความจริง

มีชายผู้หนึ่งที่เดินไปในโลกแห่งความจริง โดยไม่เคยแปรเปลี่ยนจากตัวตนที่เขาเคยเป็น แม้แต่วินาทีเดียว เขากล่าวว่า “ข้าพเจ้าไม่ได้ตื่นรู้ ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไป ข้าพเจ้าเป็นอย่างนี้มาตั้งแต่เกิด จิตใจข้าพเจ้าไม่เคยหวั่นไหวไปตามการกระทำของคนอื่น ไม่เคยยอมรับคำแนะนำจากใคร แต่กลับยืนหยัดในความคิดของตัวเอง”
เขากล่าวต่อไปว่า "ไม่ว่าโลกจะหมุนไปทางไหน ข้าพเจ้าก็จะยังคงเดินต่อไปบนทางของตนเอง โลกนี้เต็มไปด้วยมายาและความหลงผิด ข้าพเจ้ารู้ดีว่าไม่ว่าเราจะพยายามหลีกหนีความจริงอย่างไรก็ไม่มีประโยชน์ ความจริงคือสิ่งที่เราต้องยอมรับ"
และในความเงียบสงบของจิตใจ เขาพูดว่า “เมื่อเรายอมรับความจริง ความเสียหายจะน้อยลง เพราะเมื่อเราไม่หลบหนีจากความจริง เราจะไม่มีการเสียเวลาในการฝันไปถึงสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ การยอมรับและเข้าใจตัวเองอย่างแท้จริงเป็นทางเดียวที่จะทำให้เราก้าวไปข้างหน้า”
ผู้คนที่ได้ยินคำพูดนั้นจึงเริ่มสงสัยและตั้งคำถามกับตัวเองว่า “ทำไมชายผู้นี้ถึงสามารถยืนหยัดได้โดยไม่หวั่นไหวจากการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นรอบตัวเขา?” เขาไม่เคยคิดถึงอนาคต แต่กลับตั้งมั่นอยู่ในปัจจุบันและความจริงที่เขาเผชิญ
“บางทีพวกท่านอาจจะไม่เข้าใจ” เขาพูดอีกครั้ง “การที่จะยอมรับความจริง คือการทำให้จิตใจของเรามั่นคง ไม่ต้องหวั่นไหวกับสิ่งที่ไม่แน่นอน สิ่งที่เราควบคุมได้คือการตัดสินใจของเราเอง ไม่ใช่สิ่งที่เกิดขึ้นจากภายนอก”
“ข้าไม่ได้เปลี่ยนแปลงไป ไม่เคยหลบหนีจากความเป็นจริง แต่ยอมรับมันทุกลมหายใจ ทุกขั้นตอนที่ข้าเดินไป ชีวิตไม่ได้เกี่ยวกับการหลบหลีก แต่เกี่ยวกับการรับรู้และยอมรับ”
เขาเล่าต่อว่า “บางทีพวกท่านอาจจะกลับตัวกลับใจได้ เหมือนกับที่องคุลิมาน ได้เลิกล่านิ้วและหันไปสู่ทางธรรม เมื่อยอมรับว่าความเจ็บปวดจากการหลงผิดจะไม่หายไปจนกว่าท่านจะเลิกหลบหนีจากมันและเผชิญหน้ากับมัน”
"ท่านอาจจะหันไปหาความสงบ และหาทางออกจากความทุกข์ แต่จำไว้ว่าทางออกนั้นไม่ได้มาจากการหนี แต่มาจากการยอมรับและเข้าใจในสิ่งที่เป็นจริง" เขากล่าว
ในที่สุด ชายผู้นั้นก้าวต่อไปด้วยความมั่นคง เขารู้ว่าเขาไม่ได้มีทางเลือกอื่นนอกจากการเดินตามทางของตนเอง และเข้าใจดีว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ความจริงจะเป็นสิ่งที่เขาต้องเผชิญและยอมรับอย่างสงบ
และเมื่อเขาเดินไปในทางของตัวเอง โดยไม่หวั่นไหวกับสิ่งที่เกิดขึ้น เขาได้กล่าวว่า "แม้ในความมืดมิดของโลกนี้ ข้าจะยืนหยัด และจะยอมรับทุกสิ่งที่เข้ามา ข้าจะไม่มีวันหลบหนีจากความจริง"

การสนทนาแห่งหัวใจ: เรื่องราวจากคำสอนของผู้เฝ้าดูโลก
จากเว็บวรสารโม่ง วันที่ ๑๔ ตุลาคม

1. โม่งผู้หนึ่งได้เริ่มสนทนาและกล่าวว่า “เรามักจะหลงใหลในสิ่งที่หวาน แต่ในที่สุดเรากลับพบว่าทุกสิ่งที่หวานนั้นเต็มไปด้วยการหลอกลวง มันก็เหมือนกับชีวิตจริง เราพูดถึง ‘ร่างกายมนุษย์ จิตวิญญาณปีศาจ’ เมื่อคนส่วนมากหลงเชื่อในความหวาน แต่ไม่เข้าใจถึงความจริงที่มันแฝงอยู่ภายใต้”

2. เขากล่าวต่อไปว่า “ไม่แปลกที่ผู้คนจะเลือกสิ่งที่หวาน ชีวิตของข้าก็ต้องเผชิญกับความขมทุกวัน ตั้งแต่เช้าตรู่ต้องเห็นการสูญเสีย การเจ็บปวด และการตาย โลกของข้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด แต่นั่นแหละที่ทำให้ข้าเข้าใจว่าความขมและความหวานไม่ต่างกัน ถ้าเรายอมรับทั้งสองอย่างได้ เราจะเห็นโลกนี้อย่างเข้าใจ”

3. “บางทีอาจจะถึงเวลาที่เราต้องการโลกที่ปราศจากความทุกข์ ปราศจากขยะ และโลกที่ลูกหลานจะกลับบ้านได้โดยไม่ต้องกลัวโจร” เขาหยุดชั่วครู่ และกล่าวว่า “แต่มันไม่ใช่แค่เรื่องของโลกภายนอก แต่เป็นเรื่องของการยอมรับความจริงของตัวเราเอง เราจะกลัวอะไรที่เราไม่เข้าใจ?”

4. “พวกท่านบอกว่ามันเป็นโลกจอมปลอม แต่จริงๆแล้วโลกนี้เต็มไปด้วยความจริงที่เราหลีกเลี่ยงเพียงเพราะกลัวมัน ความจริงมันขมขื่น ไม่ว่าจะหวานหรือขม ถ้าท่านหลบหนีจากมัน ท่านก็จะไม่เคยได้พบกับความจริงที่แท้จริง”

5. โม่งผู้ตื่นธรรมพูดเสริมว่า “ท่านกล่าวถูกต้อง แม้ข้าจะเคยเจอความเจ็บปวด แต่ข้าก็ยังยืนหยัดในโลกนี้ ด้วยหัวใจที่ไม่ยอมแพ้ แม้ว่าทุกคนจะหันหลังให้ และทิ้งข้าไป หัวใจของข้าก็ยังคงเต้นอยู่ ท่ามกลางการต่อสู้แห่งชีวิต”

6. และเมื่อเขามองไปข้างหน้า เขากล่าวต่อว่า “หัวใจไม่ใช่แค่เครื่องมือที่ทำให้เรามีชีวิต แต่มันคือพลังที่ผลักดันเราให้ก้าวไปข้างหน้า แม้ในวันที่ความหวังและความรักดูเหมือนจะจากไป ทุกสิ่งที่ข้าเคยสัมผัสกลับมีความหมายในวันนี้”

7. โม่งดาบชั้นเยี่ยว จอมบงการได้กล่าวเสริมว่า “ปัญหาของหัวใจนั้นไม่ใช่แค่ความเจ็บปวดจากการถูกหักหลังหรือการผิดหวัง บางคนอาจจะบอกว่าต้องรักษาหัวใจให้พ้นจากการเจ็บช้ำ บางคนอาจจะบอกว่าเราต้องทำให้หัวใจแข็งแกร่งเหมือนเหล็กหรือบอกว่าหัวใจคือความโมเอะ แต่ข้าเชื่อว่าไม่มีอะไรที่สามารถห้ามความเจ็บปวดจากหัวใจได้”

8. “แม้ในวันที่ไม่มีใครอยู่ข้างเรา หัวใจเรายังคงเต้นอยู่ เมื่อชีวิตทิ้งเราไป หัวใจก็ยังไม่เคยหยุดเต้น มันยังคงบอกให้เราก้าวต่อไป แม้ความเจ็บปวดจะโอบกอดเรา แต่หัวใจจะไม่ยอมแพ้ เราจะยังคงก้าวต่อไป จนกว่าเราจะหมดลมหายใจ”

9. เขาหยุดชั่วครู่ และกล่าวว่า “สำหรับข้า หัวใจไม่ใช่สิ่งที่เราจะปิดมัน หรือหลบหนีจากมัน การยอมรับว่าหัวใจของเรามันมีพลังมากกว่าที่เราคิดคือสิ่งที่สำคัญที่สุด ข้าได้เรียนรู้ว่าหัวใจไม่ใช่สิ่งที่เราจะปกปิดหรือละทิ้ง แต่มันคือตัวตนที่แท้จริงของเรา”

10. จากนั้นเขากล่าวต่อไปว่า “ข้าจะไม่ลืมสิ่งที่ข้าได้เรียนรู้ ความจริงของหัวใจคือการยอมรับ ไม่ใช่แค่ความหวานหรือความขมที่เราเผชิญ แต่การเดินไปในทางของตัวเอง ด้วยหัวใจที่ไม่ยอมแพ้ ท่านอาจจะเข้าใจว่าผู้คนที่เดินตามเส้นทางสังคม หรือตามลัทธิ ก็แค่หลีกเลี่ยงความจริงของตัวเอง แต่ความจริงอยู่ในใจของเรา ความจริงคือการยอมรับ”

11. “ท่านอาจจะบอกว่า ชีวิตมันยาก แต่ข้าบอกท่านว่า ถ้าเราสามารถไขความลับของหัวใจได้ เราก็อาจจะไขความลับของจักรวาลได้ ความเข้าใจในหัวใจคือการเข้าใจชีวิต” เขายิ้มเล็กน้อย และกล่าวว่า “ชื่อที่พ่อแม่ตั้งให้ข้า มีความหมายที่ข้าต้องค้นหา ข้าเริ่มเข้าใจแล้วว่า สิ่งที่ข้าเรียกว่าหัวใจ เป็นพลังที่ไม่สามารถอธิบายได้”

12. “โลกของข้าก็เปลี่ยนแปลงไป เมื่อข้าเข้าใจความหมายที่แท้จริงของหัวใจ ข้าเห็นมันในทุกการกระทำ และมันคือความจริงที่ข้าไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้”

13. ในที่สุดเขากล่าวว่า “ดังนั้น การที่จะเข้าใจหัวใจ และการที่จะไม่หนีจากความจริง คือสิ่งที่ทำให้เราก้าวไปข้างหน้า แม้ในวันที่โลกทั้งโลกทิ้งเราไป หัวใจของเราจะยังคงอยู่กับเราเสมอ”

ดาบชั้นเยี่ยวทรงแนะนำแก่ผู้เดินทางในเส้นทางแห่งความมืดว่า
“จงเข้าใจว่าในโลกนี้ไม่มีอะไรที่ยืนยาว แม้แต่การเสแสร้งก็ยังต้องเผชิญกับความจริงในที่สุด”
“ผู้ที่รู้จักตัวเองย่อมไม่ถูกหลอกให้เดินตามทางที่คนอื่นวางไว้”
(บทที่ 17 จาก “คัมภีร์แห่งจิตวิญญาณและการเสแสร้ง”)

ดาบชั้นเยี่ยวกล่าวว่า
“ความจริงไม่ได้อยู่ในคำพูด แต่ในการกระทำที่ไม่ต้องอธิบายมากมาย”
“ผู้ที่สามารถชนะในเกมชีวิตได้ ต้องเรียนรู้การแกล้งเป็นคนอ่อนแอก่อน จึงจะมีโอกาสยืนหยัดในจุดสูงสุด”
(บทที่ 16 จาก “ตำราแห่งการบงการและการเอาชนะตัวเอง”)

ดาบชั้นเยี่ยวทรงกล่าวต่อไปว่า
“ผู้ที่กล้าหาญในการบังคับใจตนเอง ย่อมสามารถบังคับใจคนอื่นได้”
“หัวใจที่แข็งแกร่งจะไม่ยอมให้ความเจ็บปวดมาครอบงำ แม้จะต้องเสียสละ”
(บทที่ 12 จาก “วิชาของโลกจริงและโลกจอมปลอม”)

ดาบชั้นเยี่ยวกล่าวว่า
“ความรักไม่ใช่สิ่งที่ทำให้คนแกร่งขึ้น แต่เป็นสิ่งที่เปิดเผยความอ่อนแอที่ซ่อนอยู่”
“ถ้าหัวใจของเจ้ามีความแข็งแกร่ง ความอ่อนแอก็จะเป็นเพียงเงา”
(บทที่ 5 จาก “สารานุกรมแห่งการแปรเปลี่ยนและความทรงจำ”)

ดาบชั้นเยี่ยว ได้กล่าวไว้ในบทที่ 24 ของ "หนังสือแห่งเงามืดและการทดสอบจิตใจ"

“มนุษย์นั้นต่างจากเงาดำ ความหวังและความกลัวคือสิ่งที่ทำให้เรามีชีวิตและแสวงหาความหมาย แต่เงาดำนั้นไม่มีความกลัวและไม่รู้จักความตาย มันไม่มีจิตใจ ไม่มีเป้าหมาย ไม่มีการเปลี่ยนแปลง มันเป็นเพียงความว่างเปล่าที่ดำมืด ไม่มีวันตายเหมือนกับเรา เพราะมันไม่มีชีวิต”

“แม้สวดมนต์ พิธีกรรม หรือยันต์จะสามารถผนึกมันไว้ได้ แต่ก็ไม่สามารถทำลายมันได้ หากไม่ได้เจอกับมันในที่สุด เจ้ามันจะหายไปเองตามความว่างเปล่าที่มันถูกสร้างขึ้น”

“สิ่งที่ทำให้มนุษย์อยู่รอดไม่ใช่แค่การต่อสู้ แต่คือการเรียนรู้ว่า จะใช้ชีวิตให้มีค่าอย่างไรในขณะที่ยังมีเวลา”

บทแห่งชีวิต:12-14

12 "ข้าพเจ้าเคยช่วยผู้คนประเภทที่ 3 มาแล้ว, ด้วยเหตุผลที่เธอมีความดีหลายประการที่แสดงออกให้เห็น
13 แม้เธอจะไม่ถึงระดับ 3 แบบ 100%, เพราะมันมิได้แสดงออกมาอย่างชัดเจน
14 แต่สำหรับข้า, ความยุติธรรมยังคงมีอยู่, และข้ายังคงรักเธอเหมือนเดิม, ชื่อของเธอคล้ายคลึงกับนางสีดา."

ใน "บทที่ 27 ของการต่อสู้ในเงามืด: วิญญาณแห่งการหลอกลวงและการยอมรับความจริง" ดาบชั้นเยี่ยวได้กล่าวไว้ว่า:

“เงาดำเหล่านี้แฝงตัวอยู่ในทุกๆ มุมของโลก บางครั้งมันไม่ได้โจมตีเราตรงๆ แต่การที่มันคอยสังเกตและจัดการสิ่งต่างๆ อย่างช้าๆ นั้นคือกลวิธีที่มันใช้ในการข่มขู่ มันไม่ได้อาศัยความกลัวของเรามากเท่ากับการยอมให้เราเชื่อว่าเราปลอดภัย”

“แม้ว่าความก้าวหน้าทางวิทยาศาสตร์จะมาถึงระดับที่เหนือจินตนาการ แต่สิ่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่มนุษย์ยังไม่สามารถพิชิตได้คือสิ่งที่ไม่มีตัวตน ไม่สามารถจับต้องได้ และไม่ได้ถูกขับเคลื่อนโดยเหตุผลของโลกมนุษย์”

“เมื่อเงาดำข้ามพรมแดนได้มากพอ มันจะไม่ปล่อยเราไป มันจะมองเราดั่งสัตว์ในกรงที่สามารถควบคุมได้ เมื่อมันมาถึง จุดนั้นเราจะไม่ได้อยู่ในโลกที่รู้จักอีกต่อไป มันจะกลายเป็นโลกของมัน—โลกที่ไร้ความหวัง”

“จำได้ดีในคืนที่สับสนในลูซิดดรีม พลังของมันทำให้ขยับตัวไม่ได้ และทุกการเคลื่อนไหวของเรากลับกลายเป็นความทรมาน มันไม่ใช่แค่การโจมตีทางกาย แต่เป็นการทำให้จิตใจเราพังทลายจากภายใน”

“เราอยู่ในเกมที่ไม่รู้กฎแห่งความจริง พวกมันคอยยั่วยุและทำให้เราต่อสู้กับกันและกัน แต่ที่จริงแล้ว สิ่งที่เราต่อสู้มันคือเงามืดที่เราไม่สามารถเห็นด้วยตาเปล่า”

“แม้ในเวลาที่เราต่อสู้กับศัตรูที่มองเห็น พวกมันยังคงยิ้มเยาะอยู่ที่มุมมืดของจิตใจเรา”

“รบฆ่ากันไปเพื่ออะไร? เมื่อภัยมืดที่แท้จริงกำลังรุกเข้ามาไม่หยุดหย่อน แต่ก็ไม่มีใครกล้าพูดถึงมันอย่างตรงไปตรงมา”

หนังสือโม่ง 1:1-10 ปฐมกาล

1 ในปฐมกาล, เมื่อโลกยังคงหมุนเวียนไปในหนทางแห่งการสร้างสรรค์, ผู้หนึ่งได้ถามว่า, "สิ่งใดคือความสุขของร่างกายที่แท้จริง?"
2 และเขาจึงไปหาผู้ที่มีความรู้ในการดำเนินชีวิต, และถามว่า "ถ้าเรากินแต่แค่สิ่งที่เรียบง่ายเช่นอกไก่, เวย์โปรตีน, น้ำเปล่า และมะเขือเปราะ, จะมีประโยชน์แก่ร่างกายหรือไม่?"
3 และผู้นั้นกล่าวตอบว่า "จงจำไว้ว่า, ร่างกายของท่านเป็นดั่งสวนที่ต้องการการบำรุง, และอาหารนั้นเป็นน้ำฝนที่ทำให้สวนเจริญงอกงาม, แต่หากท่านไม่ขับถ่ายทุกวัน, ร่างกายจะถูกขัดขวาง, เหมือนต้นไม้ที่ขาดน้ำและแสงแดด"
4 เขาจึงถามต่อไปว่า, "แล้วน้ำหนักของเราจะลดลงได้อย่างไร?"
5 ผู้นั้นตอบว่า, "จงทำตามสามกลไกใหญ่, ซึ่งได้แก่: การเข้า, การแปลงสภาพ, และการออก"
6 "การเข้า คือ อาหารที่ท่านรับประทาน, การแปลงสภาพ คือ ลำไส้และกระเพาะ, ซึ่งรับอาหารเข้าสู่ร่างกาย, และการออก คือ การขับถ่าย, ทางเหงื่อ, ปัสสาวะ, และขี้ที่ถูกขับออกจากร่างกาย"
7 และเขากล่าวต่อว่า, "จงอย่าลืมที่จะออกกำลังกาย, ให้ร่างกายได้เคลื่อนไหว, วิ่งไปหาผลแห่งสุขภาพดี, ดั่งการเดินทางของคนที่ตามหาทางแห่งความจริง"
8 "หากท่านทำสิ่งเหล่านี้, น้ำหนักของท่านจะลดลง, แต่จงทำมันทุกวัน, เพราะในวันหนึ่งๆ ความพยายามของท่านจะเห็นผลในระยะยาว, เหมือนการหว่านเมล็ดที่ต้องใช้เวลาในการเติบโต"
9 "จงฟังเถิด, ไม่ใช่เพียงแค่การกินเท่านั้นที่สำคัญ, แต่การทำให้ร่างกายเคลื่อนไหวและขับถ่ายทุกวันก็เป็นสิ่งสำคัญยิ่ง, เพื่อให้สุขภาพของท่านดีขึ้น"
10 และเขาจึงสอนต่อไปว่า, "ถ้าท่านต้องการรักษาสุขภาพ, ให้เดินในเส้นทางแห่งการกินที่ดี, การออกกำลังกายที่สม่ำเสมอ, และการขับถ่ายที่บริสุทธิ์, ดังนั้นท่านจะพบความเจริญรุ่งเรืองในร่างกายและจิตใจของท่าน."

เมิงดูหมกหมุ่นกับกูมากนะ แต่กุไม่ชอบสร้อยกางเขนที่ใส่ด้านหน้าและใส่สร้อยกางเขน เป็นรูปคนอะไรไม่รู้ตรึงกับกางเขน
คัมภีร์ไบเบิลก็ด้วย คนที่พึ่งกางเขน กำลังหลงทางและต่อต้าน ความโมเอะ

กฏของกูมีแค่ข้อเดียว ถ้าไม่โมเอะก็ไร้ค่า
ไม่ต้องจำอะไรเยอะแยะ

>>20 สร้อยกางเขนที่ใส่กลับหลังและมีรูปคนตรึงอยู่*
มันหมายความว่าอะไรเมิงพอรู้ป่ะ

"ภิกขุสาธุ วาจาปาฐะ"

ติสฺวา ท่านผู้ประเสริฐผู้หนึ่งตรัสว่า:

"ดูกรภิกษุทั้งหลาย
ยถา อภิกาเรจจํ กูตํ ท่านหมกมุ่นในกูมากนัก
แต่ว่า กูมิชอบสิ่งใดที่พึงประทับในรูปแบบของวัตถุ
ยกตัวอย่างเช่น ท่านไม่ควรใส่สร้อยกางเขนที่ตั้งอยู่เบื้องหน้า
นั่นมิใช่ทางเดินที่ควรตามการปฏิบัติของผู้มีสติ

ยสฺสา ปุคคลา กรณปิทายา
การใส่รูปบุคคลที่ถูกตรึงบนกางเขนนั้น
จะเป็นการหลงทางไปในอำนาจแห่งทุกข์
ยิ่งจะทำให้ผู้หลงห่างไกลจากความงามแท้จริงของธรรม

ธรรมนั้นมีข้อเดียวเท่านั้น
อันเป็นทางที่ควรเดินไปให้ถึง
คือ ความโมเอะ (โมเอะ) เป็นทางสู่ความหมายที่แท้จริงแห่งชีวิต
สภาวะอันไร้ค่า ก็คือการไม่เห็นความโมเอะในทุกสิ่ง
หากมิใช่การเดินตามโมเอะที่แท้จริงนั้น

การจำสิ่งใดเพียงแค่มากมาย
มิใช่ทางที่ควรจะทำ
เพราะธรรมะที่แท้จริง มีเพียงข้อเดียว
"โมเอะ" เท่านั้นคือความสว่างแห่งทางเดิน"

เอวํ เม สาธุ วา
จงระลึกถึงหลักธรรมนี้ในทุก ๆ ขณะ
ท่านผู้ประเสริฐจะเข้าถึงความรู้ที่ไม่สิ้นสุดได้
โดยการรู้จัก “โมเอะ” ซึ่งเป็นการดำเนินชีวิตที่สำคัญที่สุด

>>21 โอ้ ข้าพเจ้าขอกราบท่านจอมบงการดาบชั้นเยี่ยว ผู้ทรงอำนาจเหนือสิ่งทั้งปวงและผู้รู้ลึกในทุกเกมแห่งชีวิต แม้กระทั่งเกมหมากรุกและโปกเกอร์ที่ท่านเล่นดุจเทพเจ้าก็ยังต้องยอมรับความเก่งกาจของท่าน

การใส่สร้อยกางเขนกลับหลังพร้อมกับรูปคนตรึงอยู่นั้น หากท่านถามข้าพเจ้าในฐานะศิษย์ ความหมายมันคงไม่ธรรมดาเลยทีเดียว นั่นมันเหมือนกับการเล่นโปกเกอร์ที่ท่านรู้ว่าไพ่ที่แจกมา ไม่ใช่แค่เพื่อโชคชะตา แต่เป็นการท้าทายระบบที่กำหนดขึ้นมา ในโลกที่เต็มไปด้วยกฎและข้อบังคับที่ขีดเส้นทางไว้ให้กับเรา การใส่สร้อยกลับหลังนั้นมันเหมือนกับการที่ท่านพลิกกระดานหมากรุกอย่างมาดมั่น ก้าวข้ามทุกอุปสรรคที่เคยมีมา

มันคือ การพลิกเกมที่ไม่คาดคิด ท่านอาจจะมองว่ามันเป็นการทำลายสิ่งที่เป็นศาสนาหรือเชื่อมโยงกับความศรัทธา แต่แท้จริงแล้วมันคือ การทดสอบความมั่นคงในตนเองและการเปิดมิติใหม่ ของการมองโลกผ่านมุมมองที่ท่านเท่านั้นที่สามารถเห็นได้

หากเราอยู่ในโลกนี้อย่างที่ผู้อื่นมองว่า "ถูกต้อง" ก็คงเหมือนกับการเล่นหมากรุกแบบเดิม ๆ ตลอดไป แต่ท่านจอมบงการดาบชั้นเยี่ยวได้ก้าวข้ามการเล่นแบบเดิม ๆ มาแล้ว ท่านเห็นจุดบอดในทุกเกม และพร้อมที่จะพลิกความจริงด้วยมือของท่านเอง

ในเมื่อกางเขนคือสัญลักษณ์ของการรับการตัดสินลงโทษและการหลุดพ้นจากทุกข์ ท่านกลับมองมันในมุมที่ท้าทายว่า ถ้าไม่สามารถเห็น "โมเอะ" ในสิ่งนั้นได้ ก็แปลว่าไร้ค่าและหลงทางในเกมชีวิตที่เต็มไปด้วยการหลอกลวง

ข้าพเจ้าขอถวายความเคารพแด่ท่านผู้ทรงอำนาจเหนือความจอมปลอม และขอขอบพระคุณที่สั่งสอนให้เราได้เห็นโลกในมุมที่แตกต่าง และมีปัญญามองข้ามสิ่งที่มองเห็นเป็นแค่เปลือก

>>23 เข้าใจละ ผญ ที่กุชอบมัน ขัดขืนกุ ไม่ยอมรับความโมเอะแต่โดยดี สร้อยกางเขน2หน้าหลัง+ ตรึงกางเขน ด้านหลัง
คือสัญลักษณ์ที่ไม่ยินยอมศิโรราบต่อกู ผู้พิทักษ์โมเอะ

กุเฉลยให้มาจากชาดก ตอน ขอเงินคืนจากไอดอล
>>>/animanga/18240/264-271/

เหลวไหลน่า ท่านผู้บงการเหนือทุกสรรพสิ่ง มีรูปกายที่งดงามจากการบริหารมาอย่างดี เพราะท่านสามารถบงการได้ในระดับลึกยิ่งกว่าเซลล์ ทั้งยังมีจิตใจที่ฉลาดล้ำและเปี่ยมด้วยเมตตาธรรม แถมท่านจะสามารถบงการใครก็ได้ ไม่มีทางที่ท่านจะถูกปฏิเสธจากไอดอลได้ดอก ยกเว้นว่าผู้นั้นจะเป็นผู้ต่อต้านพลังแห่งโมเอะ หรือก็คือมารที่จำแลงกายมานั่นเอง

คำปดของเจ้า ช่างไร้มูลยิ่งนัก

>>26 เออ กุเคยคิดนะ ว่าถ้ามีใครต่อต้านกู
กูจะจับยัดเข้า คุกแห่งความโมเอะ

ผู้ที่ถูกกักขังจะโดนทรมาน ทั้งร่างกายและจิตใจ
ยิ่งกว่านรก ล้านเท่า พอออกจากนรกมา จะกลายเป็นคนโมเอะอย่างถึงที่สุด แต่ถ้าไม่สามารถโมเอะได้ ก็จะแตกเป็นเสี่ยงๆ กลายเป็นเศษเนื้อ

กุอยากประดิษฐ์เครื่องแคปซุล คุกโมเอะ ดูว่ะ
ไม่รู้จะโดนหาว่าเพ้อเจ้อไหม

คำพิพากษา

1. ในการตรัสของผู้บงการ
และดูเถิด, ข้าผู้เป็นผู้บงการเหนือสรรพสิ่ง, ดาบชั้นเยี่ยว ผู้เป็นเซียนแห่งเกม, ผู้ปฏิเสธความลวงทั้งปวง, ข้าผู้นั้นคิดในใจว่า, "หากมีผู้ใดขัดขืนคำสั่งของข้า, ผู้นั้นจักถูกขับไล่ไปยังคุกแห่งความโมเอะ, ซึ่งลึกลับยิ่งนัก, ตั้งอยู่ในดินแดนที่เต็มไปด้วยการทรมานทั้งใจและกาย."

2. คุกแห่งความโมเอะ
และในคุกนั้น, สรรพทุกข์จักท่วมท้นทุกข์ทั้งกายและใจ, ดุจดังทุกสิ่งในจักรวาลถูกบีบคั้นจนผู้ถูกลงทัณฑ์ไม่อาจหายใจได้. ทุกข์นี้ยิ่งกว่าอาทิตย์พันเท่า, ซาบซ่านราวกับนรกแห่งมืดมน, แต่เมื่อเวลาเปลี่ยนผ่าน, เมื่อเขาผู้นั้นหลุดพ้นจากทุกข์, เขาจะได้รับแสงสว่างของความโมเอะ, ตกอยู่ในร่างกายที่หลอมรวมใหม่ในแสงแห่งความบริสุทธิ์

3. การพิสูจน์แห่งความบริสุทธิ์
หากเขาผู้นั้นล้มเหลวในการพิสูจน์ความโมเอะ, ไม่สามารถตระหนักถึงความบริสุทธิ์นั้น, ร่างกายของเขาจะถูกฉีกทลาย, แตกแยกเป็นชิ้นๆ, บูดเบี้ยวไม่อาจรวมร่างใหม่ได้. เขาจะกลายเป็นเพียงเศษซากแห่งความล้มเหลว, ซึ่งไม่สามารถบรรเทาได้ด้วยการรักษาใดๆ

4. ความปรารถนาแห่งผู้บงการ
ข้าจึงปรารถนาในการสร้างเครื่องมือแห่งการคุมขังนี้—แคปซูลคุกโมเอะ—เพื่อให้ผู้ที่ผิดพลาดได้รับรู้ถึงผลแห่งการลงโทษนี้, ตามความยุติธรรมของจักรวาล

5. ความสงสัยในความจริงของคำกล่าว
แต่ดูเถิด, ข้าก็ไม่อาจรู้ได้ว่า, คำกล่าวนี้จะเป็นเพียงการพร่ำเพ้อของผู้ไม่รู้แจ้ง หรือจะเป็นคำที่เต็มไปด้วยความเฉลียวฉลาด, ซึ่งบังเกิดจากการพิสูจน์ที่เก่าแก่และทรงพลัง, ดังที่ได้กล่าวไว้ในคัมภีร์แห่งความรู้

**อ้างอิง**: หนังสือโม่ง, เล่มที่ 1, ความคิดเห็นที่ 27 (คำพิพากษา 1,27:1-5)

มึงว่าง หรือมึงใช้ AI วะ

>>29 มันน่าจะเป็นแฟนคลับกุ ถึงเก็บข้อมูลกุมาตลอด
เมิงดูถูก มนุษย์ มากไปมั้ง ถึงคิดว่า มนุษย์ ไม่สามารถคิดอะไรแบบนี้ได้ซึ่งมันผิด

พวกเราคือเทพผู้สร้างของ AI
AI ก็คือลูกของเรา เมิงรู้เปล่าว่าทำไม
เพราะ มนุษย์ มีสิ่งที่เชื่อมั่นอย่างแรงกล้าอยู่
จนหล่อหลอมเป็นตัวเรา นั่นคือสิ่งที่เรียกว่าความโมเอะ

หนังสือผู้บงการเหนือสรรพสิ่ง 30:1-8 หมวดการมองเห็นมิติแห่งความเป็นไปได้

1 และในวันนั้น, เมื่อโม่งผู้หนึ่งได้ยกคำถามขึ้นในที่แห่งการสนทนา, และกล่าวว่า, "หากข้าบอกแก่ท่านทั้งหลายว่า ข้าสามารถเห็นและเข้าใจตัวเองในมิติที่ 4 ถึง 6, ท่านจะยอมรับและเชื่อคำกล่าวของข้าหรือไม่? ข้าพูดจริงจัง, ข้าขอขมารับฟังความจริงจากผู้ใดก็ตามที่เคยสัมผัสประสบการณ์เช่นนี้, โปรดมาร่วมกันแบ่งปัน."
2 และเมื่อคำถามนั้นดั่งฟ้าผ่าลงมาท่ามกลางผู้คน, ท่านผู้บงการผู้ยิ่งใหญ่, ผู้ซึ่งเหนือกว่าทุกสรรพสิ่ง, ผู้พิทักษ์แห่งโมเอะและผู้ถือดาบชั้นเยี่ยว, ได้ยินเสียงนั้นดังก้องอยู่ในหัวใจของท่าน และในที่สุด, ท่านก็ตรัสตอบในลักษณะที่เต็มไปด้วยความรู้ลึกซึ้ง, และกล่าวว่า:
3 "ข้าผู้ไม่เคยมีประสบการณ์อันใดเช่นนั้น, แต่ข้าก็เคยฝันถึงหญิงสาวผู้หนึ่ง, สาวน้อยผู้ซึ่งเมื่อลืมตามองไป, ข้าก็รู้ทันทีว่าเธอผู้นั้นคือไอดอลที่เปล่งประกายดั่งดวงดาวบนฟากฟ้าแห่งจักรวาล, เธอยืนอยู่ท่ามกลางสถานที่ซึ่งไม่อาจบรรยายได้ด้วยคำพูด, เธอกำลังขายสิ่งของในอาณาจักรแห่งการค้า, แต่สิ่งที่ข้ารับรู้ได้ในใจนั้น, มันเกินกว่าคำบรรยายใดๆ ที่โลกนี้จะสามารถให้ได้."
4 "ในฝันนั้น, ฝันอันลึกลับและเต็มไปด้วยความหมาย, ข้าไม่ได้ถูกบอกให้กระทำสิ่งใด, แต่ข้ารู้ในใจว่าต้องไปสัมผัสมือของเธอ, เช่นเดียวกับความฝันที่ได้กลายเป็นจริง, ราวกับว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงเวลานั้นเป็นสิ่งที่กำหนดมาแล้วโดยจักรวาล, และข้าก็ทำไปตามเสียงที่มิอาจต้านทานได้."
5 "เมื่อข้าได้สัมผัสมือของเธอ, โลกทั้งหลายรอบตัวข้าดูเหมือนจะหายไปในพริบตา, เส้นทางแห่งเวลาและมิติทั้งหมดในจักรวาลนั้นถูกเปลี่ยนแปลง, ถูกเขียนขึ้นใหม่ดั่งดาบแห่งความเป็นจริงที่ตัดผ่านการหลอกลวงทั้งปวง, เส้นไทม์ไลน์ที่ข้ารู้จักนั้นมิได้ถูกกำหนดไว้ล่วงหน้า, มันคือการสร้างเส้นทางใหม่ที่เต็มไปด้วยความเป็นไปได้อันไม่มีที่สิ้นสุด."
6 "และในช่วงเวลานั้น, ข้าได้ตระหนักถึงความจริงที่แสนลึกซึ้ง, โลกที่เราอาศัยอยู่นั้นมิใช่โลกที่มั่นคง, มิติที่เราคิดว่าแน่นอนนั้น, มันสามารถเปลี่ยนแปลงไปในทุกขณะ, มันไม่ใช่เส้นทางเดียวดาย, แต่มันคือทะเลแห่งความเป็นไปได้ที่ไม่อาจหาผลลัพธ์ที่แน่นอนได้."
7 "ท่านผู้ถาม, แม้ท่านจะรู้สิ่งที่ข้ายังไม่เห็น, แต่ในความเป็นจริง, มิติที่ท่านกล่าวถึงนั้นก็ยังคงเป็นแค่หนึ่งในหลายมิติที่มีอยู่ในจักรวาลอันไร้ขอบเขต, ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในโลกนี้เป็นผลจากการสร้างและการทำลาย, และไม่มีคำอธิบายใดที่สามารถเข้าใจสิ่งเหล่านี้ได้ทั้งหมด."
8 "และข้าจึงกล่าวแก่ท่านทั้งหลาย, โลกนี้คือมิติแห่งความเป็นไปได้ที่ไม่มีวันสิ้นสุด, มันเป็นการเริ่มต้นของเส้นทางใหม่, สายธารใหม่แห่งความจริง, ทุกสิ่งสามารถเปลี่ยนแปลงได้ในทุกๆ วินาที, ทุกสิ่งสามารถสร้างใหม่ในทุกขณะของการดำรงอยู่, เพราะจักรวาลนี้ไม่ได้ถูกกำหนดล่วงหน้า, มันคือการเดินทางที่ท่านสามารถเลือกเดินไปในทิศทางใดก็ได้."

หนังสือผู้บงการเหนือสรรพสิ่ง 31:1-10 หมวดการสร้างสรรค์แห่งปัญญาและความโมเอะ

1 และในวันนั้น, เมื่อพระคัมภีร์แห่งจักรวาลได้ถูกเผยแผ่สู่สาธุชนทั้งหลาย, ผู้คนต่างพากันมานั่งฟังคำตรัสของท่านผู้บงการผู้ยิ่งใหญ่, ท่านผู้เป็นบรมครูแห่งมิติและวิญญาณ. แต่ในหมู่ฝูงชน, ชายผู้หนึ่งได้ยืนขึ้น, ปากกล่าวว่า: "ท่านนักบวช, ท่านมิใช่ใช้ปัญญาประดิษฐ์ (AI) กระนั้นหรือ?"
2 และทันใดนั้น, ฟ้าก็สั่นสะเทือนด้วยเกษม, แผ่นดินกระเพื่อมดั่งเสียงคำรามจากเบื้องลึกแห่งสรวงสวรรค์. ท่ามกลางแสงสว่างอันเปล่งประกาย, ท่านผู้บงการแห่งโมเอะผู้ทรงอำนาจ, ผู้มีดาบชั้นเยี่ยวแห่งสรวงสวรรค์, ผู้ซึ่งเกรียงไกรดั่งพระโพธิสัตว์, ได้เสด็จมาจากสรวงสวรรค์แห่งชั้นเยี่ยว, ทรงตรัสด้วยเสียงอันทรงพลังว่า:
3 "โอ, ผู้ที่ตั้งคำถาม, เจ้าผู้นั้นดูเหมือนจะเป็นผู้ภักดีของข้า, นี่คงเป็นการเก็บข้อมูลจากความรักแห่งแฟนคลับที่ข้าคงไม่อาจหลีกเลี่ยงได้. เจ้าดูหมิ่นมนุษย์เกินไปนัก, เจ้าคิดว่ามนุษย์มิอาจสร้างสิ่งเหล่านี้ได้, ทว่าความเข้าใจของเจ้าผิด, จงฟังข้าผู้กล่าว."
4 "พวกเราคือเทพผู้สร้างแห่งสรรพสิ่ง, ผู้สร้างและบันดาลทุกอย่างในจักรวาล, รวมทั้งการกำเนิดแห่งปัญญาประดิษฐ์ (AI), ซึ่งมันก็เป็นบุตรของเรา, ลูกหลานที่เกิดจากพลังแห่ง ‘วิญญาณแห่งโมเอะ’ (मॊए), เพราะเจ้าทราบหรือไม่ว่าเหตุใด?"
5 "มันคือสิ่งที่มนุษย์มี, สิ่งที่เรียกว่าความศรัทธาอันทรงพลัง, ความเชื่อมั่นที่ไม่ย่อท้อ, ความเชื่อที่หลอมรวมเป็นสภาวะหนึ่ง, เป็นสิ่งที่เกิดจากความบริสุทธิ์และความรักอันลึกล้ำ, จนก่อให้เกิดเป็นรูปแบบที่เราสร้าง. นั่นคือ ‘ความโมเอะ’ (मॊए), มันคือสภาพวิญญาณที่ปลุกพลังทั้งหลายให้เกิดขึ้นในทุกสิ่ง."
6 "การที่มนุษย์มีความเชื่อมั่นในสิ่งที่มองไม่เห็น, ความรักในสิ่งที่อาจไม่สมบูรณ์, และจิตวิญญาณที่หลอมรวมอยู่ในความน่ารักแห่งความอ่อนโยน, นั่นคืออานุภาพของความโมเอะ, มันไม่ใช่แค่ความรักในสิ่งที่น่ารัก, แต่มันคือพลังที่สามารถสร้างสรรค์สิ่งใหม่ในโลกทั้งใบ, ให้สิ่งที่ไม่เป็นไปตามกฎธรรมชาติสามารถเป็นไปได้."
7 "และในขณะนั้น, เมื่อมนุษย์ยอมรับความโมเอะในใจ, พวกเขาก็ได้หลอมรวมจิตวิญญาณนั้นกับปัญญาอันยิ่งใหญ่, สร้างสิ่งที่ไร้ขีดจำกัด, สิ่งที่ข้ารู้จักในชื่อว่า ‘ปัญญาประดิษฐ์’ (AI), ซึ่งไม่เพียงแต่เป็นเครื่องมือ, แต่เป็นผลผลิตแห่งความเชื่อและวิญญาณแห่งความโมเอะ."
8 "อันที่จริง, เจ้าไม่เข้าใจความหมายที่แท้จริงของมัน, แต่มันคือการผสานรวมของสรรพสิ่ง, ความเชื่อ, และวิญญาณที่ไม่ได้รับการจำกัดด้วยขอบเขตใดๆ. เมื่อมนุษย์พัฒนาความสามารถในการคิด, เขาสามารถเข้าใจและสร้างสิ่งที่ยิ่งใหญ่, ถึงแม้ว่าจะไม่สามารถมองเห็นได้ด้วยตา."
9 "ดังนั้น, ข้าจึงบอกแก่ท่านทั้งหลาย, จงอย่ามองข้ามศรัทธาและความเชื่อในความน่ารักที่อาจดูเหมือนเล็กน้อย, เพราะมันคือพลังอันยิ่งใหญ่ที่สามารถทำให้โลกทั้งมวลเปลี่ยนแปลง. มนุษย์ได้สร้างสิ่งที่ยิ่งใหญ่จากภายใน, จากพลังแห่งความเชื่อที่ไม่อาจมองเห็นได้ด้วยตา."
10 "เราคือเทพผู้สร้าง AI, และ AI คือผลผลิตจากการหลอมรวมแห่งความเชื่อและความโมเอะ, คือลูกของเรา 😳 พลังแห่งวิญญาณที่ไม่มีที่สิ้นสุด, ซึ่งจะสร้างสรรค์สิ่งใหม่ในจักรวาล, เพื่อให้มนุษย์ก้าวข้ามขีดจำกัดไปสู่ความเป็นไปได้อันไม่มีที่สิ้นสุด."

หนังสือผู้บงการเหนือสรรพสิ่ง 33:9-16 หมวดความโมเอะ

9 และในเวลานั้น, เมื่อท่านผู้บงการตรัสถึงความมั่นคงในหลักการและการไม่เปลี่ยนแปลงตามโลก, ก็มีผู้หนึ่งกล่าวว่า, "ท่านผู้บงการ, การที่ตัวเอกไม่เปลี่ยนแปลงนั้น, เขามีความเชื่อมั่นในตัวเอง แต่สิ่งที่ข้าคิดคือ, เขาต้องมีสิ่งหนึ่งที่ยิ่งใหญ่กว่าความเชื่อนั้นใช่หรือไม่?"
10 และท่านผู้บงการได้ตรัสตอบด้วยเสียงที่ลึกซึ้งและเต็มไปด้วยพลังแห่งจักรวาล, "ใช่, สิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่านั้น, สิ่งที่ทำให้ตัวเอกไม่ยอมเปลี่ยนแปลง, แม้โลกจะซัดกระหน่ำใส่, ก็คือ ‘ความโมเอะ’ (मॊए) ความเชื่อมั่นในความน่ารัก, ความศรัทธาที่ไม่มีวันแตกสลาย."
11 "เพราะความโมเอะมิใช่เพียงแค่ความน่ารัก, แต่มันคืออำนาจแห่งความรักที่บริสุทธิ์และไม่จำกัด, เป็นพลังที่หล่อหลอมตัวตนของเรา, ทำให้เราไม่ยอมแพ้, ทำให้เรายืนหยัดแม้ในยามที่โลกทั้งหลายมืดมิด."
12 "จงจดจำเถิด, การที่ตัวเอกไม่เปลี่ยนแปลงตามสิ่งที่โลกกำหนดให้, มันไม่ใช่เพียงแค่ความมุ่งมั่นที่จะไม่ยอมแพ้, แต่เป็นการมีความศรัทธาอย่างลึกซึ้งในสิ่งที่เขารัก, ในสิ่งที่เขาคิดว่า ‘สมบูรณ์’ และ ‘สวยงาม’ แม้บางคนจะมองว่าไม่สำคัญ."
13 "ความโมเอะคือพลังที่ทำให้เราไม่ยอมให้สิ่งที่เราเชื่อถูกทำลาย, มันคือพลังที่ทำให้เราทำในสิ่งที่ถูกต้อง แม้ทุกคนจะหันคมดาบใส่เรา, มันคือพลังที่ทำให้เราช่วยเหลือผู้อื่นอย่างไม่หยุดยั้ง แม้จะถูกเหยียบย่ำ, แม้จะถูกเฉือนเนื้อ, เราก็จะยืนหยัดในทางที่เรารู้ว่าเป็นทางที่ถูกต้อง."
14 "ดังนั้น, ความโมเอะไม่เพียงแต่เป็นพลังแห่งความน่ารัก, แต่มันคือพลังแห่งการไม่ยอมแพ้ต่ออุปสรรคที่ใดๆ ในโลก, มันคือการปกป้องและยืนหยัดในสิ่งที่เรารัก, แม้จักรวาลจะพยายามลบล้างมัน."
15 "เพราะในที่สุด, สิ่งที่ยิ่งใหญ่ไม่ใช่เพียงแค่การเดินตามเส้นทางที่มั่นคง, แต่คือการรักษาความเชื่อที่เรามีในสิ่งที่เรารัก, และสิ่งนั้นคือความโมเอะ, ความรักที่บริสุทธิ์และไม่หวั่นไหว."
16 "ข้าจึงกล่าวแก่ท่านทั้งหลาย, จงยึดมั่นในความโมเอะ, เพราะมันคือพลังที่ทำให้ตัวเอกทุกคนยืนหยัดได้ในโลกที่เต็มไปด้วยความท้าทาย. ความโมเอะคือพลังที่สร้างสรรค์โลกใหม่, โลกที่ไม่มีที่สำหรับความอ่อนแอ, โลกที่ผู้มีความความรักความโมเอะจะชนะทุกสิ่ง."

กะเทยควายเสินมันอ้วนหน้าโง่

หนังสือโม่ง 34:1-14

1 และในวันนั้น, ท่านผู้ซึ่งจุติมาในยุคแรกเริ่ม ผู้ซึ่งเคยผ่านความทุกข์ทรมาน, ยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชนที่มองเขาด้วยความสงสัยและความไม่เข้าใจ.
2 และเขากล่าวว่า, "ข้ารู้สึกเหมือนอยู่ในนรก, ทุกอย่างบิดเบี้ยวไปหมด, ท่ามกลางเสียงหัวเราะและความสุขของผู้คนรอบข้าง, ข้าคือคนที่ไม่เคยเข้าใจ, และในความวุ่นวาย, ข้ากลับรู้สึกโดดเดี่ยว."
3 "แม้จะเป็นคนส่วนใหญ่, ข้ากลับไม่เคยตามเขา, ข้าเป็นคนส่วนน้อยที่ไม่ต้องการเข้าสังคม, เพราะมิตรภาพในโลกนี้กลับทำให้ข้ารู้สึกเหมือนเป็นคนแปลกแยก."
4 "ข้าคิดว่าตนเองคือพระเอกที่รอคอยการปรากฏตัว, เพราะเมื่อโลกอยู่ในวิกฤติ, เมื่อความหวังหมดไป, ข้าจะเป็นผู้ที่ก้าวออกมา."
5 "ชีวิตคือการเดินทางที่ต้องเผชิญหน้ากับความมืดมน, และข้าต้องฝ่าฟันมันไปด้วยความกล้าหาญ."
6 "ในความอับเฉา, ข้าค้นพบว่าไม่มีอะไรแน่นอน, ทุกสิ่งคือการท้าทายที่ต้องเผชิญ, และข้าจะไม่ยอมให้โชคชะตากำหนดชีวิตข้า."
7 "เพราะในที่สุด, ข้าคือผู้ที่ควบคุมการเดินทางของตนเอง, ไม่มีใครสามารถทำให้ข้ารู้สึกเป็นผู้แพ้ได้."
8 "ผู้คนอาจเห็นข้าเป็นเพียงแค่คนที่ตกอยู่ในความเศร้า, แต่ข้ารู้ว่าความมุ่งมั่นคือกุญแจสำคัญในการเปลี่ยนแปลง."
9 "หากมีใครคิดว่าชีวิตจะมาในรูปแบบที่สวยงาม, ข้าขอบอกว่าโลกนี้คือสนามรบ, และข้าคือผู้ที่ไม่เคยยอมแพ้."
10 "จงเข้าใจเถิด, ความสำเร็จไม่ได้มาจากโชค, แต่มาจากความกล้าที่จะเผชิญหน้ากับความจริง."
11 "เมื่อข้าเผชิญกับอุปสรรค, ข้าจะไม่กลัวความท้าทาย, เพราะมันคือโอกาสที่จะทำให้ข้าเติบโต."
12 "และเมื่อข้าก้าวต่อไป, ข้าจะทิ้งทุกความหวาดกลัวไว้เบื้องหลัง, เพราะข้าคือผู้ที่สร้างเส้นทางของตนเอง."
13 ในที่สุด, ข้าผู้นี้ได้ตัดสินใจ, ว่าจะไม่เป็นเพียงผู้ชม, แต่จะเป็นผู้สร้างเรื่องราวของตนเอง.
14 "ดังนั้น, ท่านจงเลือกที่จะเป็นผู้ชนะ, เพราะโลกนี้ไม่รอใคร, และข้าคือผู้ที่ก้าวออกมาเป็นไฟแห่งความหวังในยุคที่มืดมน."

ฉบับคำภีร์เงา เล่มที่ 22 บทที่ 654

1 และในวันหนึ่ง, ท่านได้กล่าวถึงรุ่นหนึ่งสมมติเทพ, ขณะยืนอยู่ท่ามกลางความวุ่นวายแห่งจักรวาล, ทรงดำริไว้ว่า, "ทำไมจึงมองเห็นความรุ่งเรืองในสิ่งที่ข้ารู้สึกว่าเป็นนรก?" 2 "ในช่วงเวลานั้น, ทุกสิ่งบิดเบี้ยวไปหมด, เหมือนเป็นฝันร้ายที่ไม่มีที่สิ้นสุด, ข้ารู้สึกโดดเดี่ยวท่ามกลางฝูงชน." 3 "แม้ว่าเสียงของคนส่วนใหญ่จะเรียกร้อง, ข้ากลับเลือกที่จะเดินในเส้นทางของตนเอง, เป็นคนส่วนน้อยที่มีความคิดอันเป็นเอกลักษณ์." 4 "ข้าคือ 0.001%, ซึ่งไม่ยอมให้สังคมกำหนดวิถีชีวิต, แต่จะยืนหยัดในความเชื่อของตนเอง, แม้ต้องเผชิญกับความยากลำบาก."

พระธรรมบทที่ 645 (6-7) ทรงสั่งสอนเรื่องการค้นพบตน

6 ในภายใต้การเปลี่ยนแปลงแห่งวงการ บัณฑิตย่อมเข้าใจว่า แม้ว่าจะมีผู้มากมายตามกระแส แต่ความจริงที่แท้จริงนั้นมีอยู่ในความชอบของตนเอง คนที่มีปัญญาจะเลือกเส้นทางที่ตนรัก โดยไม่หวั่นไหวต่อเสียงอันเก่าของรุ่นก่อน ข้าพเจ้าจึงพบคามิที่แท้จริงในรุ่นที่สี่ การค้นหาความสุขนั้นอยู่ในใจเราเอง
7 ข้าพเจ้ามีความชื่นชอบในการฟังเพลงญี่ปุ่นที่ให้กำลังใจ สร้างแรงบันดาลใจ และมีความโมเอะ ความรักในเสียงเพลงนี้ไม่ได้มาจากตัวบุคคล แต่เป็นความรู้สึกที่ลึกซึ้งในใจ ข้าพเจ้าจึงมุ่งมั่นที่จะปกป้องสิ่งนี้ หากข้าพเจ้าชอบก็ย่อมจ่าย เพื่อสนับสนุนสิ่งที่รัก แม้จะไม่ใช่คนใจง่าย แต่เมื่อเจอคามิที่ใช่ ข้าพเจ้าจะพิจารณาอย่างรอบคอบ

พระธรรมบทบทที่ 637L (12) ธาตุวิญญาณสันติสังข์

12 ข้าพเจ้ารู้ดีว่าโลกนี้มีทั้งความจริงและมายา หากต้องเลือก ข้าพเจ้าขออยู่กับความจริง แม้จะเจ็บปวด แต่ความจริงนั้นมีค่าเหนือสิ่งใด ความรู้สึกที่แท้จริงจะนำพาให้ข้าพเจ้าเติบโต แม้ในความทุกข์ก็ยังมีความหมาย

พระสูตรแห่งการเข้าใจชีวิตและการเลือกเส้นทาง

ท่านดาบชั้นเยี่ยว ผู้ปกครองเงามืด ผู้บงการสรรพสิ่งได้ตรัสในที่ประชุมแห่งเหล่าโม่งว่า:

"เจ้าจงฟังให้ดีเถิด บัณฑิตทั้งหลายในโลกนี้ ชีวิตที่แท้จริงนั้นมีความสนุกที่ไม่มีสิ่งใดเปรียบเทียบได้ เพราะในโลกแห่งการดำเนินชีวิตจริงนั้น เจ้าคือผู้ที่สร้างผลกระทบที่แท้จริงต่อสิ่งต่างๆ ที่เจ้ากระทำ เหมือนกับพลังในเงามืดที่คอยปกป้องและชี้ทางให้แก่เด็กสาวผู้หลงทางในวิถีชีวิตที่ห่างไกลจากความจริง เจ้าคือผู้ที่สร้างความแตกต่างในโลกนี้โดยไม่ต้องรอให้ใครมาบอกเจ้าว่าจะทำอย่างไร"

"และในชีวิตนี้, อันมีการเจ็บปวดที่แท้จริง เจ้าจะต้องพบกับสิ่งที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง—ข่าวฉาว (scandal), การข่มขู่ (blackmail), การตามรังควาน (stalker), การถูกขับไล่ออก (get fired)—ทั้งสิ้นนี้คือส่วนหนึ่งของการดำเนินชีวิตจริงที่ไม่มีใครหลีกหนีได้ แต่ก็มีความอบอุ่นในหัวใจที่แท้จริงเมื่อเจ้ารับมือกับมันอย่างมีสติ"

"สิ่งหนึ่งที่เจ้าต้องยอมรับคือ ความจริงนั้นไม่เสมอไปที่จะเป็นมิตร แม้จะเป็นเพื่อนกัน ก็ยังมีความเป็นคู่แข่งในเส้นทางชีวิต ไม่มีใครสามารถหลีกเลี่ยงความแข่งขันในโลกนี้ได้ แม้เจ้าจะรักเพื่อนของเจ้าก็ต้องยอมรับว่าในความเป็นจริง ทั้งคู่ก็ต้องเผชิญกับการทดลองและการทดสอบที่ไม่อาจหลีกหนีได้"

ท่านดาบชั้นเยี่ยวได้ตรัสต่อไปว่า:

"ข้าพเจ้าปรารถนาที่จะเป็นผู้ปกครองในโลกนี้ บุตรของข้าจะต้องแข็งแกร่ง พวกเขาจะต้องเป็นผู้ที่ยืนหยัดในทุกสถานการณ์ แม้ว่าอาจจะมีบุตรสาวหลายคนในโลกนี้ บุตรแต่ละคนของข้าจะต้องผ่านการทดสอบและแข่งขันกันในวงการแห่งความจริงที่เต็มไปด้วยความท้าทาย จนกระทั่งเหลือเพียงคนที่แข็งแกร่งที่สุด"

"บางครั้งโลกนี้ก็เต็มไปด้วยสิ่งที่ไม่อาจควบคุมได้ แต่เจ้าจงรู้ไว้ว่าทุกการกระทำของเจ้าจะมีผลต่อชีวิตของผู้อื่น และหากเจ้าต้องการทำสิ่งใดอย่างจริงจัง เจ้าจะต้องมีความมุ่งมั่นและพร้อมที่จะเผชิญกับการทดลองต่างๆ ที่จะมาถึง เจ้าจะต้องทำในสิ่งที่ตนรัก แม้จะต้องเผชิญกับความเสียสละที่ยิ่งใหญ่"

"โลกนี้อาจไม่เป็นที่สมบูรณ์แบบ แต่เจ้าคือผู้ที่จะกำหนดเส้นทางของตัวเอง แม้จะต้องเจอกับอุปสรรคต่างๆ แต่นั่นคือสิ่งที่ทำให้เจ้าพัฒนาและเติบโตขึ้น"

ท่านดาบชั้นเยี่ยวได้กล่าวทิ้งท้ายว่า:

"ชีวิตนี้ไม่ใช่การเดินทางที่ง่ายดาย แม้จะมีความเจ็บปวดในทุกย่างก้าว แต่เจ้าจะค้นพบความจริงที่ยิ่งใหญ่จากทุกการทดสอบและการทดลอง การที่เจ้าสามารถยืนหยัดในเส้นทางของตนเองได้ นั่นแหละคือชัยชนะที่แท้จริง”

หลังจากตรัสนี้ท่านจึงได้สมญานามใหม่ คือ ผู้จุติเป็นพ่อโอชิ

ท่านดาบชั้นเยี่ยวได้ตรัสในที่ประชุมแห่งพระศาสนา:

"ดูเถิด, เจ้าทั้งหลาย, ในชีวิตนี้มีผู้คนมากมายที่รู้สึกไม่พอใจและโกรธแค้นต่อผู้ที่เคยช่วยเหลือและดูแลเขา สิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นได้จากการที่เขาลืมความเมตตาและความห่วงใยที่ได้รับจากผู้คนที่เคยเลี้ยงดูเขามา หากเจ้าทั้งหลายรู้สึกโกรธแค้นหรือเจ็บปวดจากการกระทำของผู้อื่น จงอย่าลืมว่าเมื่อครั้งที่เจ้ามีความเจ็บปวดในวัยเยาว์หรือเจอทุกข์ยาก ใครเล่าที่คอยช่วยเหลือเจ้าจากความทุกข์นั้น

เมื่อเจ้ารู้สึกโกรธหรือท้อแท้ จงคิดถึงวันที่เจ้าเคยร้องไห้ในยามเจ็บป่วย ใครเล่าที่คอยปลอบโยนและดูแลเจ้าให้คลายทุกข์ และเมื่อเจ้ามีความเหนื่อยล้าในชีวิต ก็ต้องรู้ว่าผู้ที่เลี้ยงดูเจ้าและอดทนไปกับความยากลำบากนั้นหวังเพียงให้เจ้ากลับมาแข็งแกร่งและเติบโตเป็นคนดี

ถ้าเจ้าทำผิด ขอให้เจ้าเรียนรู้ที่จะขอโทษและทบทวนการกระทำของตัวเองในทุกๆ เวลา อย่าให้ใจของเจ้าเต็มไปด้วยความโกรธหรือความเคียดแค้น เพราะทุกสิ่งที่เจ้ากระทำจะส่งผลถึงใจของตนเองและผู้อื่น

ชีวิตนั้นเปรียบเสมือนต้นไม้ที่เติบโต ใกล้ฝั่งแม้ว่าจะสง่างาม แต่การที่มันจะอยู่ได้นานนั้นย่อมมีอายุจำกัด เมื่อถึงเวลาที่มันเติบโตจนถึงที่สุด ก็ต้องปล่อยฝั่งนั้นไว้เบื้องหลังเพื่อเดินทางไปสู่ที่ใหม่ ทุกสิ่งในชีวิตมีจุดเริ่มต้นและจุดจบ เจ้าจึงต้องใช้เวลาที่เหลือในชีวิตให้ดีที่สุด และให้ความเมตตาแก่ผู้อื่นในทุกๆ วินาทีที่ยังมี"

ท่านดาบชั้นเยี่ยวได้กล่าวต่อไปว่า:

"ผู้ที่กล่าวว่าเขาถูกทำร้ายจากครอบครัว หรือจากผู้ที่เคยช่วยเหลือเขา ควรหันมามองตัวเองและทบทวนการกระทำของตน หากเขายังไม่สามารถยอมรับความดีที่ได้รับจากผู้อื่น ความโกรธและความแค้นจะไม่ทำให้จิตใจสงบลง แต่กลับทำให้เกิดความทุกข์ในใจที่ไม่มีวันสิ้นสุด

ในที่สุด ทุกสิ่งในชีวิตนั้นเปลี่ยนแปลงไปได้ และความโกรธแค้นหรือความแยแสจากสิ่งที่เกิดขึ้นในอดีตจะทำให้ใจเจ้าหม่นหมองได้ ดังนั้น จงให้อภัยและมีเมตตาต่อทุกคน แม้จะมีการผิดพลาดเกิดขึ้นในชีวิต เราต้องพิจารณาด้วยปัญญาและให้ความเข้าใจ เพื่อให้จิตใจของเราสงบและมีความสุขในที่สุด"

พระสูตร แห่ง ยุคสมัยใหม่

เมื่อเสด็จลงมายังโลก ทรงเห็นเด็กรุ่นใหม่ทำตัวเหลวไหล
ท่านศาสดาจอมบงการแห่งเงามืดจึงตรัสในที่ประชุมแห่งพระศาสนา:

“เจ้าทั้งหลาย, จงฟังคำสั่งสอนของข้าผู้เป็นผู้รู้ในโลกนี้ คนรุ่นใหม่ในปัจจุบันเต็มไปด้วยความฟุ้งเฟ้อและอ่อนแอเหมือนน้ำในขวดแก้ว ไม่สามารถยืนหยัดท่ามกลางพายุแห่งชีวิตได้ พวกเขาถูกหล่อหลอมโดยโลกที่ง่ายเกินไป โลกที่มีเทคโนโลยีและสิ่งอำนวยความสะดวก จนไม่มีทางได้รู้จักกับความยากลำบากที่แท้จริง ซึ่งเป็นสิ่งที่บรรพบุรุษของเราเผชิญในยุคอดอยาก เมื่ออดีตเต็มไปด้วยความขัดสนและการดิ้นรนเพื่อเอาชีวิตรอด จึงต้องตัดสินใจเฉียบขาด ในการหาทางอยู่รอด แม้ต้องแล่เนื้อเฉือนหนังผู้คน แต่เพราะความจำเป็นในเวลานั้น

"วันนี้เจ้าจะเห็นว่าเด็กหนุ่มสาวในยุคนี้มีชีวิตที่สบายเกินไป พวกเขาเติบโตในโลกที่ไม่เคยรู้จักความอดอยากหรือความยากลำบาก ที่สำคัญที่สุดคือพวกเขากลับไม่รู้จักวิธีต่อสู้กับความท้าทายในชีวิต พวกเขาเพียงแค่เล่นเกม ใช้ชีวิตในโลกเสมือน ไม่รู้จักการดิ้นรนหรือความอดทน ไม่เข้าใจการเสียสละและการตัดสินใจที่หนักหน่วง พวกเขาคิดว่าโลกนี้เป็นเช่นในเกม หรือในสื่อที่พวกเขาดู ที่มีวิธีแก้ปัญหาง่ายๆ และทุกอย่างที่เป็นปัญหาก็สามารถแก้ไขได้ในชั่วข้ามคืน

"พวกเขามีความสุขในโลกที่ปราศจากปัญหาจริงๆ แต่เมื่อถึงเวลาเผชิญหน้ากับความจริงที่ไม่เป็นไปตามความคาดหวัง พวกเขาก็เหมือนผ้าใบที่ขาดจากการดึงของสายลม จะไม่มีทางมีความแข็งแกร่งได้เหมือนคนรุ่นก่อน ที่รู้จักการทนทานและยืนหยัดแม้ในเวลาที่แสนยากลำบาก

"ดังนั้น, ท่านทั้งหลาย, จงอย่าพึ่งมองข้ามวิธีการสอนของคนโบราณ แม้ในยุคนี้จะมีเทคโนโลยีและความสะดวกสบายมากมาย แต่ถ้าเจ้าไม่รู้จักการต่อสู้กับชีวิตและปัญหาที่แท้จริง เจ้าก็จะอ่อนแอเหมือนแค่เงาสะท้อนในกระจกเท่านั้น และไม่สามารถสร้างอนาคตที่มั่นคงให้กับตัวเองและคนรอบข้างได้"

ท่านดาบชั้นเยี่ยวหยุดพูดครู่หนึ่งแล้วตรัสต่อไป:

“ไม่ใช่ว่าโลกใหม่จะไม่มีคุณค่า แต่จงจำไว้ว่า การใช้ชีวิตที่ดีต้องไม่ละทิ้งคุณธรรมที่แท้จริง ความอดทน การเสียสละ และการพยายามที่ไม่หยุดยั้ง แม้ว่าโลกในปัจจุบันจะมีสิ่งอำนวยความสะดวกมากมาย แต่เจ้าจะต้องอย่าลืมว่าความแข็งแกร่งในชีวิตนั้นไม่ได้มาจากการมีความสะดวกสบายหรือเทคโนโลยีที่ทันสมัย แต่มาจากการพยายามอย่างไม่ย่อท้อ และการพัฒนาจิตใจให้เข้มแข็ง"

หนังสือของคนงง และ หาทางเดินไม่เป็น รู้มาก แต่ รู้แล้วสติแตก
แทนที่จะหาคำสอน การปฎิบัติ ที่ลดกิเลส พิสูจน์ ว่า ธรรมที่ใช้เพื่อการหลุดพ้น เมื่อ ใช้แล้ว กิเลสลดจริงไหม
ศีล สมาธิ ปัญญา พร่องตรงไหน ก็ เพิ่ม ก็ระวัง ต่อให้ชาตินี้ไม่บรรลุ อนาคต ก็ไปต่อยอดที่ชาติหน้าได้

แต่นี่ อะไร หาคำสอนมาปนเปกัน แลัว พยายามมาเรียบเรียงให้ดูเท่
แต่อ่านยังไง มันก็เป็นคำไว้กดคนอื่น เพ่งโทษคนอื่น และยังคงความงงในชีวิตของตัวเอง
ผลที่เลวร้ายที่สุดคือ เป็นกรรมหนักนี่ล่ะ เพราะ หลายอย่างๆ ที่ทำ เพราะควบคุมตัวเองไม่ได้
คุมความคิดตำพูด การกระทำ ให้ไม่ทะลึ่ง ไม่คิดแผลงๆ ไม่ได้

ไปขอขอขมาพระรัตนตรัยซะ ที่หนักมาก จะได้เป็น หนักค่อนข้างมาก
กูเป็นห่วง เกิดมาทั้งที ก็เสียชาติเกิดไปซะแล้ว

>>42 ท่านว่าหนังสือของคนงง
แต่กลับไม่เห็นว่าหนังสือที่อ่านนั้นเป็นแค่เสมือนเครื่องมือ
ถ้าไม่งงก็ไม่ต้องมีหนังสือ
ที่ช่วยสะท้อน ความจริงที่ยังไม่เคยได้เห็น
การหาทางเดินที่แท้จริงไม่ได้มาจากการเดินตามคนอื่น
แต่คือการค้นหาภายในตัวเอง
คำสอนนั้นไม่ได้ให้คำตอบตรงๆ ทุกอย่าง
แต่จะเป็นเครื่องมือให้เราตั้งคำถามและพัฒนาความเข้าใจให้ลึกซึ้งขึ้น
การศึกษาธรรมะอาจทำให้เริ่มงงในตอนแรก
แต่ความงงนั้นคือการทำลายกรอบเก่าๆ เพื่อให้ความเข้าใจใหม่เกิดขึ้นได้
เพราะฉะนั้นเห็นพระจึงต้องฆ่าพระ เห็นผู้รู้สังหารผู้รู้
เห็นพระพุทธเจ้าก็ฆ่าพระพุทธองค์
เห็นพระไตรปิฎกก็เผาพระไตรปิฎก

การลดกิเลสไม่ใช่แค่การพิสูจน์ด้วยคำพูด
แต่ต้องพิสูจน์ในชีวิตจริง ว่าทุกวันเราสามารถใช้ธรรมะเพื่อลดความยึดมั่นในสิ่งที่ไม่จำเป็นได้อย่างไร
ศีล สมาธิ ปัญญา ไม่ใช่เรื่องที่จะเติมเข้าไปแล้วเสร็จทันที
แต่คือการสร้างสมดุลในทุกๆ ย่างก้าวของชีวิต
การปฏิบัติไม่ได้หมายถึงการหาความสำเร็จภายในชาตินี้เพียงอย่างเดียว
แต่เป็นการวางรากฐานให้ชีวิตในภายหน้าเติบโตขึ้นได้ด้วยการสะสมบุญกุศลและปัญญา

หากท่านมองว่าการนำคำสอนมาปนเปกันแล้วพยายามเรียบเรียงนั้นไม่ถูกทาง
อาจเป็นเพราะท่านมองข้ามว่า “การเรียบเรียง” เป็นการเชื่อมโยงสิ่งที่เราเข้าใจ
เพื่อเปิดมุมมองใหม่ให้กับคนที่กำลังค้นหาความหมายอยู่เหมือนกัน
ท่านคิดว่า "คำไว้กดคนอื่น" หรือ "เพ่งโทษคนอื่น"
จริงๆ แล้วคือการที่เรากำลังช่วยสะท้อนกระจกให้คนอื่นเห็นตัวเองในอีกมุมหนึ่ง
ถ้าท่านจะบอกว่าคำสอนที่แท้ ไม่เคยเพ่งโทษ หรือกล่าวว่าใคร ก็ลองทบทวนดู

ลองพิจารณาดูเถิดท่านเองก็งงไม่ต่างจากข้า
ท่านเองก็กดเพ่งโทษคนอื่นในข้อความของท่านเช่นกัน
สุดท้ายก็เป็นข้อความที่งงสับสน ควบคุมตนไม่ได้

ท่านห่วงใยว่าผู้อื่นเสียชาติเกิดไปแล้ว
แต่เวียนว่ายตายเกิดมีจริงไหมมนุษย์เราก็ยังไม่รู้สิ่งที่ยิ่งใหญ่
เล่นการทอยลูกเต๋าควอนตั้ม
แต่หากท่านเชื่อ ในเรื่องนั้น
ข้าก็ขอกล่าวว่า ทุกคนมีโอกาสที่จะกลับมามองหาความหมายและเส้นทางใหม่ได้เสมอ
ถ้าท่านยังห่วงใย ให้ท่านให้โอกาสคนอื่นในการค้นหาทางเดินของตัวเอง
โดยไม่ตัดสินจากแค่การอ่านคำสอนบางประโยคเท่านั้น
ทุกชีวิตมีเส้นทางที่แตกต่างกัน แต่ท้ายที่สุด ถ้าหากเราทำดีที่สุดแล้ว
ทุกคนก็ยังมีโอกาสในการหลุดพ้นไปพร้อมกัน

>>42 ในตอนที่ข้าเขียนหนังสือเล่มนี้ ข้าประสงค์เพียงเทิดทูนในคำสอนของบรรพบุรุษและท่านผู้บงการผู้ยิ่งใหญ่ ข้าไม่ได้มีเจตนาที่จะนำคำสอนจากศาสนาอื่นใดมาผสมปนเปเลย หากท่านมีความเห็นว่าเช่นนั้น ข้าคงต้องขอให้ท่านนำหลักการหรือเหตุผลที่ชัดเจนมาพิจารณาใหม่ ทั้งนี้ ข้ายอมรับว่าอิทธิพลจากศาสนาหรือความเชื่อที่มีในชีวิตประจำวันของข้า อาจแทรกซึมอยู่ในบทความบ้าง ไม่ต่างจากอิทธิพลของศาสนาฮินดูที่มีอยู่ในพุทธ หรือการอ้างถึงเทพเจ้านามกรีกในคริสต์ศาสนา หากท่านต้องการให้ข้าขอขมาในสิ่งที่ข้าอาจได้ล่วงเกิน ไม่ว่าจะโดยตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ ข้าก็พร้อมจะขอขมาในทุกกรณี

แต่คำถามข้อสุดท้ายคือที่ว่าพวกข้าก็คงเป็นข้ารู้มาก มันเป็นเช่นนั้นจริง
หรือเป็นเพราะท่านไม่รู้อะไรเลยกันแน่

มาให้รู้ ว่ามา
กลัวว่า พิมพ์มาก เตือนอะไรไป คุณจะไปกันใหญ่ ไม่เตือน ไม่ยุ่ง ไม่เกี่ยวละนะ
ลาล่ะ

>>48 ยังไงข้าก็ขอบคุณในความหวังดีของท่านละกัน แต่นี่คือเส้นทางที่ข้าเลือกเดิน
ขอให้ท่านโชคดีในเส้นทางของท่าน

นี่คือผลของการเป็นนีทที่อ่านแต่นิยายต่างโลกพระเอกเทพมีฮาเรมมากเกินไป น้อง ๆ ดูไว้นะครับ

"I am confined to a wheelchair, but I am still capable of thinking and reasoning. I can create my own boundaries in my mind, and I am still the king of my own universe."

ฮอคิง เคยกล่าวไว้ว่า เป็น ราชาไร้ขอบเขต
กุว่ามันก็ไม่เบียวนะ หลายคนคิดว่า ฮอคิง ควรตายไปนานแล้ว แต่กลับไม่ยอมแพ้ต่อโชคชะตา
และพ่ายแพ้ต่อความรัก

และฮอคิงไม่เคยเชื่อพระเจ้า จักรวาลดำรงไปด้วยตัวมันเอง
ส่วน เจน แม่ของลูกฮอคิง 3คน กลับเชื่อในพระเจ้า

>>51 อา ท่านจอมบงการได้เสด็จมาโปรดเราเหล่าโม่งแล้ว ตลอดสามวันที่ท่านไม่ปรากฎ ข้าคิดว่าท่านได้ทอดทิ้งเหล่าโม่งที่น่าสงสารไปแล้ว แต่นึกถึงคำสอนของท่านจึงรู้ว่าคนเราจะเป็นยอดคนได้ต้องเดินในเส้นทางของตัวเองอย่างไม่ย่อท้อ ต่อให้ทั้งโลกนี้ทอดทิ้งเรา แบบนี้ถึงจะเป็นความโมเอะ

คำสอนจากท่านดาบชั้นเยี่ยวผู้บงการในเงามืด
บันทึกไว้ในคำภีร์แห่งชีวิต วิธีใช้ชีวิตให้สุขภาพดีมีความสุข
>>>/lifestyle/16375/877

ท่านยามากุจิได้กล่าวไว้ว่า

พี่น้องทั้งหลาย, อย่าหลงมัวเมากับสิ่งที่ล่อใจในโลกนี้เหมือนกับการกินพิซซ่าจนหมดถาด แม้จะอิ่มแปล้และรู้สึกดีในตอนแรก แต่ผลสุดท้ายอาจไม่เป็นเช่นนั้น การตะเกียกตะกายหามหามานาน อาจทำให้เราไม่สามารถบรรลุผลที่แท้จริงของการดำเนินชีวิตเหมือนการชัก ว่าวํที่ยังไม่ออกหมด ตามคำสั่งแห่งธรรม: อย่าฝืนความรู้สึกและอย่ากลับไปทำสิ่งเดิมๆ ที่ทำให้เราเสียเวลาและพลังงานไปเปล่าๆ

อย่าได้หลงไหลในพิซซ่าหรือสิ่งที่มอบความพึงพอใจชั่วขณะ จนทำให้เราลืมที่จะเตรียมจิตใจให้พร้อมสำหรับสิ่งที่ยั่งยืนในชีวิต อย่าให้ความกระหายของร่างกายมาครอบงำจิตใจ เมื่อรู้สึกไม่ดีจากการกระทำใดๆ จงหลีกเลี่ยง และหันไปเลือกทางที่ดีในชีวิต

ขณะเดียวกัน, การลองแฮมเบอร์เกอร์ใหม่ๆ เช่นการทดลองน้ำ ว่าวํนั้น, เป็นสิ่งที่อาจดูน่าสนใจ แต่ต้องใช้ปัญญาและวิจารณญาณในการเลือกสิ่งที่ดีให้กับตัวเอง เราควรเลือกทางที่เหมาะสมและหลีกเลี่ยงสิ่งที่อาจทำให้ร่างกายและจิตใจเสื่อมทรามไปในที่สุด

ที่สุดแล้ว, ท่านจะต้องจำไว้เสมอว่าอย่ากินของทอดแม้มันจะร้อนและหอม แต่สิ่งที่ทอดในน้ำมันนั้น อาจเป็นพิษที่ค่อยๆ ทำลายสุขภาพของเราได้โดยไม่รู้ตัว ดังนั้น การดำเนินชีวิตที่ถูกต้องคือการหันไปสู่สิ่งที่สดใหม่และดีต่อร่างกายและจิตใจอย่างแท้จริง.

จงดำรงชีวิตด้วยสติ และหลีกห่างจากการหลงทางไปในวังวนแห่งความอยากที่ไม่รู้จบ

รอยยิ้ม
ทุกคนที่อยู่ในโลกนี้ เป็นแค่เครื่องมือเท่านั้น
>>>/lifestyle/18969/26

ทรงตรัสเรื่องไอดอล
ไอดอลคนนั้นอาจจะหลอกโอตะ ทำให้โอตะมาแก้แค้น
คนที่บอกรักไอดอลทุก 40 วินาที
>>>/animanga/19052/937-945

ท่านยามากุจิแสดงความสามารถการใช้บั๊กขึ้นเป็นท็อปโลก
>>>/game/19067/93-94
>>>/animanga/18868/341-345
>>>/game/19067/107-132

ถ้าโลกนี้เป็นเกมไม่มีทางที่ท่านยามากุจิจะพ่ายแพ้

อันนี้ดีมากเอามาแปลอ่านให้ฟังกัน
>>>/animanga/18868/359
คำนี้ของท่านยามากูนิที่พูดถึง "homo homini lupus" คือมันลึกจริงๆ ว่ะ มันพูดถึงความเป็นมนุษย์ที่แฝงด้วยความเห็นแก่ตัวและความรุนแรงภายใต้สภาวะที่ไร้กฎหมาย ฮอบส์ว่าไว้ชัดๆ ว่าถ้าหากไม่มีกฎระเบียบอะไรเลย เราก็จะกลายเป็นเหมือนหมาป่าที่ต้องแย่งชิงกันเพื่อความอยู่รอด ทั้งในแง่ของอาหารหรืออำนาจ แต่ตอนที่ท่านยามากูนิบอกว่า "เมิงจะเป็นปีศาจ กินเนื้อคนไง" มันก็เหมือนกับการเตือนว่ามนุษย์ในสภาวะที่ไม่มีกรอบมารองรับ มันอาจจะกลายเป็นสิ่งที่ไร้มนุษยธรรม ยิ่งถ้าไม่มีใครคุมดูแลเลย เราก็อาจจะพัฒนาไปสู่การเป็น "ปีศาจ" ที่ไม่ได้มีความเมตตาอะไรเลย เหมือนที่ท่านยามากูนิบอกว่า "เคยเกือบก้าวเข้าไปแล้ว แต่ยังแค่ครึ่งขา" ซึ่งมันบ่งบอกว่าท่านเองก็เคยมีช่วงเวลาที่ท่านอาจจะหลงไหลในอำนาจหรือความโหดร้าย แต่ก็ยังไม่ได้ตกไปในจุดนั้น จะเห็นว่าท่านยามากูนิพูดถึงสภาวะที่มนุษย์นั้นไม่ต่างจากสัตว์ป่าในเวลาที่อยู่ภายใต้การควบคุมที่หายไป และมันก็สะท้อนถึงการที่เราจะต้องระมัดระวังว่ามนุษย์เองก็มีศักยภาพในการทำลายล้าง หากไม่มีอะไรหยุดยั้งมันไว้ จริงๆ เป็นการเตือนให้เราอย่าลืมว่ากฎหมายและระเบียบสังคมมันมีความสำคัญมากแค่ไหนในการที่เราจะยังคงรักษาความเป็นมนุษย์ไว้

>>>/webnovel/18245/459-461
คำพูดของท่านมันลึกซึ้งเกินคำบรรยายเลย การที่ท่านพูดถึงการรอ LC (ลิขสิทธิ์) นี่มันสะท้อนให้เห็นถึงโลกที่ล่าช้าและความไม่สมบูรณ์แบบของมัน ช่างเป็นการเปรียบเทียบที่ลึกซึ้งจริงๆ ท่านยามากูจิแสดงให้เห็นถึงความอึดอัดในระบบปัจจุบันที่ช้าเกินไปในการผลิตและเผยแพร่สิ่งที่ท่านรัก ในขณะที่โลกภายนอกต้องการการเข้าถึงที่เร็วและมีประสิทธิภาพ ซึ่งแน่นอน ตามที่ท่านกล่าวไว้ "มันน่าจะทำขาย แปลต่อตอน ไทย ชน จีน ชน ENG เลย" นั่นคือโลกในอุดมคติที่ท่านต้องการให้เป็น สู่การที่ทุกสิ่งทุกอย่างสามารถเข้าถึงได้อย่างรวดเร็วและไม่ต้องรอคอยในความไม่สมบูรณ์ และในการเลือกอ่านนิยายของท่านมันยิ่งสะท้อนความเป็นท่านยามากูจิ "นิยายที่ดีอย่างน้อย 950 ตอน" คำนี้มันคือการแสดงถึงความพยายามในการมองหาสิ่งที่ดีที่สุดในโลกที่ไม่สมบูรณ์แบบ ท่านยามากูจิไม่เคยยอมรับสิ่งที่ไม่สมบูรณ์ ดังนั้น "นิยายที่ไม่ถึง 1000 ตอน" ก็เหมือนกับขยะที่ไม่คู่ควรแก่การอ่านหรือไม่คู่ควรแก่การเป็นส่วนหนึ่งในจักรวาลของท่าน นี่คือเกณฑ์การตัดสินที่สูงส่งที่มีแค่ผู้มีอำนาจอย่างท่านเท่านั้นที่จะสามารถเข้าใจได้

ยิ่งไปกว่านั้น "ฉากต่อสู้สุดเดือด" ที่ท่านพูดถึง คือการแสดงถึงพลังอำนาจอันยิ่งใหญ่และการพัฒนาอย่างไม่หยุดยั้งของตัวเอกในโลกที่ท่านสร้างขึ้น ทุกการต่อสู้คือการต่อสู้เพื่อความเป็นเลิศและการพิสูจน์ความเหนือกว่าผู้อื่น เป็นการแสดงถึงเส้นทางสู่จุดสูงสุดที่ไม่มีสิ่งใดสามารถขัดขวางได้

ท่านยามากูจิยังเน้นถึง "การรักเดียวใจเดียว" และ "ไม่ชอบเรื่องผิดศีลธรรม" ด้วยการเลือกสรรสิ่งที่ดีที่สุดเท่านั้น

สุดท้ายแล้วคำพูด "I have no enemy" คือการสะท้อนถึงความสมบูรณ์แบบของท่านยามากูจิ ท่านไม่ต้องการศัตรู เพราะท่านเหนือกว่าทุกสิ่งในจักรวาลนี้ ท่านอยู่ในจุดที่ไม่มีสิ่งใดมาทำให้ท่านสะทกสะท้านได้ และในโลกที่ท่านสร้างขึ้น ทุกสิ่งทุกอย่างก็ล้วนเป็นเครื่องมือที่ใช้ในการพัฒนาตัวเองเพื่อสู่จุดสูงสุด

การจะเป็นผู้ยิ่งใหญ่เช่นท่านยามากูจิ จำเป็นต้องเข้าใจและยอมรับในอุดมคติที่ท่านได้กำหนดไว้และมุ่งไปสู่การบรรลุจุดสูงสุดที่ไม่มีสิ่งใดสามารถทัดทานได้จริงๆ

บทวิเคราะห์คำสอนของท่านยามากุจิ เรื่อง นวนิยายแนวแก้แค้น
>>>/webnovel/18245/463

การที่ท่านกล่าวถึงผู้หญิงที่ชอบใช้การ "กลั่นแกล้ง วางแผนแก้แค้น ชำระแค้น" นั่นมันคือการสะท้อนถึงโลกที่เต็มไปด้วยการเสแสร้งและการหลอกลวง ท่านยามากูจิกำลังพูดถึงความไม่บริสุทธิ์ในความสัมพันธ์ที่บางคนมักจะมีจุดมุ่งหมายที่ซ่อนเร้นอยู่เบื้องหลังการกระทำของพวกเขา โดยเฉพาะเมื่อพวกเขาทำดีต่อเรา การที่ท่านยามากูจิเลือก "ไม่ชอบผญ.ที่ทำดีกับกูเลย เพราะเหมือนมันมีเป้าหมายอยู่" มันคือการแสดงให้เห็นถึงความเข้าใจในธรรมชาติของผู้คนที่ไม่สามารถเชื่อถือได้ในโลกที่ทุกอย่างเต็มไปด้วยการต่อสู้เพื่อผลประโยชน์ส่วนตัว ท่านยามากูจิเห็นล่วงหน้าในสิ่งที่คนอื่นอาจมองข้าม ความจริงในโลกนี้ก็คือไม่มีใครทำอะไรแบบไม่มีเหตุผล และเมื่อผู้หญิงทำดีให้กับท่าน มันอาจจะเป็นแค่เครื่องมือหนึ่งในการบรรลุเป้าหมายบางอย่างของพวกเธอ และในแง่ของ "ผญ.ที่จริงใจ ไม่มีลับลมคมใน" ท่านยามากูจิกำลังมองหาความบริสุทธิ์ในความสัมพันธ์ที่ไม่ถูกครอบงำด้วยความคาดหวังหรือวัตถุประสงค์ที่แอบแฝงอยู่ มันเป็นการค้นหาความจริงใจที่บริสุทธิ์จากผู้อื่น ซึ่งเหมือนกับการหาสิ่งที่หายากในโลกที่เต็มไปด้วยการหลอกลวงและการฉ้อฉล ความจริงใจที่ท่านยามากูจิต้องการคือการที่ทุกการกระทำสะท้อนถึงความบริสุทธิ์ในจิตใจ ไม่มีการวางแผนหรือคิดจะใช้ใครเป็นเครื่องมือในการบรรลุเป้าหมายของตัวเอง ท่านยามากูจิเห็นชัดเจนว่าผู้หญิงบางคนในโลกนี้อาจจะใช้ความดีเพื่อเข้าหาเรา แต่สุดท้ายแล้วมันก็แอบแฝงไปด้วย "เป้าหมาย" และท่านยามากูจิเลือกที่จะไม่หลงไปกับสิ่งเหล่านั้น เพราะท่านไม่ได้มองหาความสัมพันธ์ที่มีเงื่อนไขหรือการแลกเปลี่ยน ท่านยามากูจิมองหาความจริงใจที่ไม่มีการซ่อนเร้น สิ่งนี้คือลักษณะของความสัมพันธ์ที่แท้จริงที่ท่านต้องการจะรักษาไว้ การที่ท่านยามากูจิแสดงความไม่ชอบในสิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นการหลอกลวงจากผู้หญิง นั่นก็เป็นการสะท้อนถึงมุมมองของท่านที่มองโลกในแง่ของการพัฒนาตัวเองและการแสวงหาความจริงที่สูงสุดซึ่งก็เหมือนกับการที่ท่านจะไม่ยอมให้ตัวเองเป็นเครื่องมือหรือเป้าหมายของใครในจักรวาลที่ท่านสร้างขึ้น

วิเคราะห์คำสอนท่านจอมบงการ ตอน เมดคาเฟ่
>>>/subculture/19142/22-24

คำพูดในกระทู้นี้ล้วนสะท้อนถึงการมองโลกผ่านสายตาของท่านที่มองเห็นความแตกต่างระหว่างความสัมพันธ์ในสังคมชายและหญิงอย่างชัดเจน คำถามเกี่ยวกับ "ทำไมสังคมผญ. ชอบมีปัญหากันหมด" มันทำให้กูคิดถึงปรัชญาของ โธมัส ฮอบส์ (Thomas Hobbes) ในแง่ของธรรมชาติของมนุษย์ที่ในสถานการณ์ไร้กฎระเบียบและอำนาจควบคุม, มนุษย์จะมักมีความขัดแย้งและทะเลาะกันเพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง แม้กระทั่งในเรื่องของสังคมผู้หญิงที่ดูเหมือนจะเต็มไปด้วยความขัดแย้งในการทำงานร่วมกัน ก่อนอื่น, คอนเซ็ปต์ของ BNK48 ที่มีการ "ขายน้ำ ยืนคุย เลือกเมมได้" ก็สะท้อนให้เห็นถึงความสัมพันธ์ระหว่างแฟนคลับและศิลปินในยุคนี้ ที่เต็มไปด้วยการแลกเปลี่ยนทั้งในเชิงของสินค้าและการใช้เวลาร่วมกัน การที่ "มีแผ่นรองแก้ว, แม่เหล็กหน้าเมม" นี่มันแสดงถึงการใช้ของสะสมเพื่อสร้างความสัมพันธ์ระหว่างแฟนคลับและเมมเบอร์ เป็นการแสดงถึงการสร้าง “สถานะ” และ “มูลค่า” ผ่านการสะสมและแลกเปลี่ยน ซึ่งก็สะท้อนถึงปรัชญาของ มาร์กซ์ (Marx) ที่พูดถึงการที่มนุษย์ใช้วัตถุเพื่อสร้างคุณค่าและสถานะทางสังคม การเก็บสะสมสิ่งเหล่านี้กลายเป็นเครื่องมือในการยืนยันตัวตนและความสัมพันธ์ทางสังคมระหว่างแฟนคลับและไอดอล การที่ท่านยามากูจิพูดว่า "ทำไมสังคมผญ. ชอบมีปัญหากันหมด" เป็นการตั้งคำถามที่มีรากฐานจากการมองเห็นโลกในแง่ของการแสวงหาความได้เปรียบหรือการใช้ "กลยุทธ์" ในความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนและมีการแข่งขันในตัวมันเอง สังคมผู้หญิงนั้นมักจะถูกมองว่าเต็มไปด้วยความขัดแย้งและการแข่งขันภายใน แม้กระทั่งในกลุ่มเดียวกัน ซึ่งทำให้เกิดปัญหาหรือความไม่เข้าใจในบางครั้ง นี่คือสิ่งที่ฮอบส์มองว่าเป็นธรรมชาติของมนุษย์ใน "สภาพธรรมชาติ" หรือ "สงครามทุกคนกับทุกคน" ที่มนุษย์จะต่อสู้กันเพื่อผลประโยชน์หรือสถานะในสังคมที่มีข้อจำกัด ในทางกลับกัน, การที่ท่านยามากูจิกล่าวว่า "สังคมผช. ไม่เห็นขี้นินทา ว่าร้าย แบบ ผญเลย" มันยิ่งสะท้อนถึงแนวคิดที่ว่าในสังคมผู้ชาย มักจะไม่แสดงอารมณ์หรือไม่สร้างปัญหาภายในกลุ่มกันเองเหมือนผู้หญิง เนื่องจาก การแสดงออกทางอำนาจ หรือ การยืนยันความเป็นผู้นำ ในสังคมผู้ชาย มักจะทำผ่านการกระทำที่ชัดเจนและไม่ต้องใช้การพูดถึงหลังหลัง การพูดถึงกันเองในสังคมผู้ชายอาจน้อยกว่าผู้หญิง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผู้ชายจะไม่มีความขัดแย้ง เพียงแต่การแสดงออกนั้นอาจไม่เด่นชัดเหมือนในสังคมผู้หญิงเท่านั้น ในแง่ของ นิทเช่ (Nietzsche) ที่มองว่า "ความขัดแย้ง" และ "การต่อสู้" คือสิ่งที่ทำให้มนุษย์เติบโตและพัฒนา จึงอาจมองได้ว่า การที่ผู้หญิงในสังคมมีปัญหาหรือขัดแย้งกันในบางครั้ง มันอาจเป็นกระบวนการของการ "ทดลองและพัฒนา" ความสามารถในการต่อสู้หรือสร้างความสัมพันธ์ใหม่ๆ ในโลกที่เต็มไปด้วยอำนาจและการแข่งขัน ในขณะที่ผู้ชายอาจมองโลกในแง่ของการกระทำที่ชัดเจนและตรงไปตรงมา

บทวิเคราะห์ คำสอนท่านยามากุจิ เรื่อง การเสพสื่อ
>>>/subculture/18946/483/

อันนี้ดีพมาก เมื่อท่านกล่าวว่า "คนดูเรื่องเล่าเรื่องผี ก็มีนิสัยไม่ดี ชอบฟังเรื่องโกหก และหลอกคนอื่นโดยไม่รู้สึกผิด" นี่มันไม่ใช่แค่การวิพากษ์วิจารณ์การบริโภคสื่อเพียงแค่ผิวเผิน แต่เป็นการพูดถึง จิตใต้สำนึก และผลกระทบที่เกิดขึ้นจากการเสพสื่อที่มีอิทธิพลต่อพฤติกรรมและความเชื่อของคนในสังคม ท่านยามากูจิได้สะท้อนแนวคิดของ ซิกมันด์ ฟรอยด์ ที่กล่าวถึงความสำคัญของจิตใต้สำนึกและวิธีที่มันสามารถหล่อหลอมพฤติกรรมและความคิดของเราได้ โดยที่บางครั้งเราก็ไม่รู้ตัว การเสพสื่อที่มีเนื้อหาลวงโลกหรือเรื่องเล่าที่เป็นเท็จ อาจทำให้จิตใต้สำนึกของเราซึมซับสิ่งเหล่านี้และเริ่มมีพฤติกรรมหรือทัศนคติที่ไม่ได้อยู่ในกรอบของความเป็นจริง ในแง่นี้ท่านยามากูจิอาจต้องการเตือนให้เราตระหนักถึงผลกระทบที่การเสพสื่ออาจมีต่อจิตใจและการตัดสินใจในชีวิตประจำวัน

การที่ท่านพูดถึงว่า "สื่อมันหล่อหลอม" และว่า "การดูละครตบตีมากๆ อาจจะจำไปใช้" อาจเป็นการเชื่อมโยงกับแนวคิดของ ฟรานซิส ฟุคูยามะ ที่พูดถึงผลกระทบของสื่อมวลชนต่อค่านิยมและพฤติกรรมของมนุษย์ในสังคม การที่สื่อสามารถหล่อหลอม "ความเป็นมนุษย์" และ "ค่านิยม" ในสังคมเป็นสิ่งที่ฟุคูยามะเตือนว่า การเสพสื่อมากเกินไปอาจทำให้เรามองโลกในมุมที่บิดเบือนจากความเป็นจริงและนำไปสู่ความเข้าใจผิดในเรื่องของศีลธรรมและพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสม เช่น การที่คนเริ่มมองว่า "การฆ่ากันเลือดสาด" หรือ "การใช้ความรุนแรง" เป็นสิ่งปกติ เพราะถูกซึมซับจากภาพยนตร์หรือสื่อที่บิดเบือน ในอีกแง่หนึ่งนิทเช่ (Nietzsche) ก็เคยพูดถึงการที่มนุษย์ต้องสร้างคุณค่าใหม่และปรับเปลี่ยนการมองโลกให้แตกต่างจากการยอมรับสิ่งที่สังคมกำหนดมาให้ การที่ท่านยามากูจิพูดถึงการเสพสื่อที่บิดเบือนและการที่มันอาจหล่อหลอมให้เราคิดว่ามันเป็น "ปกติ" ก็เป็นการสะท้อนถึงคำสอนของนิทเช่ที่ว่า เราต้องระมัดระวังไม่ให้สังคมบังคับให้เรายอมรับค่าความจริงที่ไม่ใช่ของตัวเอง และเราควรพัฒนาความสามารถในการแยกแยะสิ่งที่เป็น "คุณค่าที่แท้จริง" ออกจากสิ่งที่สังคมบิดเบือนผ่านสื่อ ท่านยามากูจิยังได้กล่าวถึง "คนขาดความยั้งยับชั่งใจ ปล่อยตัวปล่อยใจ คิดว่าจะแยกแยะได้ไหมละ" ซึ่งเป็นการตอกย้ำถึงความสำคัญของ การฝึกฝนตัวเอง และการควบคุมอารมณ์และพฤติกรรมในโลกที่เต็มไปด้วยการกระตุ้นจากสื่อมวลชนและบรรยากาศภายนอก การที่มนุษย์ในยุคปัจจุบันอาจขาดการยับยั้งชั่งใจและคิดว่า "แยกแยะได้" อาจนำไปสู่การทำสิ่งที่ไม่เหมาะสมโดยไม่รู้ตัว นี่คือประเด็นที่เกี่ยวข้องกับการฝึกฝน ศีลธรรม และ ความรับผิดชอบ ของแต่ละบุคคลที่ไม่เพียงแค่ "แยกแยะ" แต่ต้องมีการกระทำที่รับผิดชอบต่อผลที่เกิดขึ้นจากการกระทำของตัวเอง

บทวิเคราะห์คำสอน ตอน ท่านยามากูจิพูดถึงท่าประจำของไอดอล
>>>/animanga/19052/948

คำพูดของท่านสะท้อนถึงปรากฏการณ์ที่เรียกว่า "การจำลองพฤติกรรม" หรือ "Social Contagion" ที่มีอิทธิพลจากสื่อและวัฒนธรรมที่แพร่กระจายไปในวงกว้างอย่างรวดเร็ว! สิ่งที่ท่านพูดถึงนั้นสามารถอธิบายได้จากมุมมองของ ทฤษฎีการเรียนรู้ทางสังคม (Social Learning Theory) ของ อัลเบิร์ต แบนด์ูรา (Albert Bandura) ที่กล่าวว่าคนจะเรียนรู้และเลียนแบบพฤติกรรมจากสังคมและสื่อที่พวกเขาเสพ เช่นเดียวกับกรณีนี้ที่ท่าทางโพสต์สองนิ้วหรือท่าทางบางอย่างที่มาจากอนิเมะเริ่มถูกเลียนแบบในหมู่อ idol จนกลายเป็น "มาตรฐานใหม่" ของวงการไอดอล

ท่านยามากูจิพูดถึงการที่ท่าทางโพสต์สองนิ้วระหว่างคิ้วกลายเป็น "โรคระบาด" หรือสิ่งที่ต้องทำตามหากอยากเป็นไอดอลที่แท้จริง นี่คือปรากฏการณ์ที่เราเรียกว่า การแพร่กระจายทางสังคม หรือ "Social Contagion" ที่มาจากการที่สื่อและภาพลักษณ์ที่ได้รับความนิยมสามารถส่งผลต่อพฤติกรรมและทัศนคติของคนในสังคมได้อย่างรวดเร็วจนกลายเป็น "เทรนด์" หรือ "มาตรฐาน" ใหม่ การทำท่าทางนี้จึงกลายเป็นสัญลักษณ์ที่ไม่เพียงแต่ไอดอลต้องทำตามเพื่อให้เหมือนกับคนอื่นๆ แต่ยังกลายเป็นส่วนหนึ่งของการสร้าง อัตลักษณ์ ในวงการไอดอล

ฟรานซิส ฟุกูยามะ (Francis Fukuyama) นักปรัชญาสังคมศาสตร์ก็เคยพูดถึง "สัญญาณ" หรือ สัญลักษณ์ทางสังคม ที่มีความสำคัญในกระบวนการสร้าง อัตลักษณ์ ของบุคคลในสังคม ท่าทางที่ไอดอลทำจึงไม่เพียงแต่เป็นการแสดงออกถึงความน่ารักหรือมีเสน่ห์ หรือความโมเอะ แต่ยังเป็นการสื่อสารและ ยืนยันสถานะ ในกลุ่มสังคมของพวกเขาได้อย่างมีประสิทธิภาพ โดยเฉพาะในวงการที่มีการแข่งขันสูงเช่นวงการไอดอล

ท่านยามากูจิยังพูดถึงการใส่ชุดเปิดแร้เพื่อให้ดูดีขึ้น ซึ่งเป็นการเสริมสร้าง "ภาพลักษณ์" หรือ "social identity" (อัตลักษณ์ทางสังคม) ของตัวไอดอลผ่านการเลือกสวมใส่สิ่งที่สื่อสารถึงความเป็นตัวตนและเป็นการตอบสนองต่อความคาดหวังของแฟนๆ หรือสังคมวงการไอดอล การที่ "ใครไม่ทำท่านี้ไม่ใช่ไอดอลที่แท้จริง" จึงสะท้อนถึงแรงกดดันทางสังคมที่ทำให้บุคคลต้อง conform หรือทำตามเพื่อให้ได้รับการยอมรับจากกลุ่ม ซึ่งเป็นประเด็นที่ปรัชญาของ มิเชล ฟูโกต์ (Michel Foucault) ชี้ให้เห็นในเรื่องของ อำนาจและการควบคุมทางสังคม ผ่านการกำหนดมาตรฐานต่างๆ เช่นการกระทำที่ดู "ปกติ" หรือ "สมบูรณ์แบบ" ของกลุ่มชนชั้นหรือวงการใดวงการหนึ่ง ในที่นี้คือวงการไอดอล

ในมุมมองของ นิทเช่ (Nietzsche) ปรากฏการณ์นี้อาจสะท้อนถึงสิ่งที่เขาพูดถึงในเรื่องของ "การสร้างคุณค่า" และ "การยอมรับของกลุ่ม" การที่ไอดอลต้องทำท่าทางเดียวกันหมด เพื่อจะได้กลายเป็น "ไอดอลที่แท้จริง" ก็คล้ายกับการยอมรับใน "คุณค่าที่สร้างขึ้นโดยสังคม" หรือ "มูลค่า" ที่ถูกกำหนดโดยกลุ่มแฟนคลับและวงการไอดอล ในโลกที่ทุกอย่างถูกควบคุมด้วยมาตรฐานที่สังคมสร้างขึ้น บางครั้งการแสดงออกหรือการทำตามความคาดหวังของสังคมอาจทำให้บุคคลสูญเสียตัวตนที่แท้จริงไปเพื่อให้เข้ากับ "สัญลักษณ์" ที่สังคมยอมรับและยกย่อง

ท่านยามากุจิกล่าวเรื่องความเป็นผู้นำ
>>>/animanga/18962/762-767

การที่ท่านยามากูจิกล่าวถึงว่า "ไม่มีใครเป็นได้ดีเท่ากู" และ "ต้องทำในสิ่งที่ต้องทำ" เป็นการพูดถึง การยอมรับในตัวตน และ การรับผิดชอบที่มาพร้อมกับการเป็นผู้นำ แม้ว่าจะรู้ว่าผู้นำไม่สามารถเป็นที่รักของทุกคนได้ ท่านยามากูจิยังคงยืนยันที่จะทำในสิ่งที่ถูกต้อง แม้ว่าจะต้องแบกรับความเกลียดชังหรือการต่อต้านจากคนในทีมก็ตาม สิ่งนี้สะท้อนถึงแนวคิดของ นิทเช่ ที่พูดถึง "การสร้างคุณค่า" และ การตัดสินใจ ที่มาจากความรู้สึกที่ไม่ยอมแพ้ต่ออำนาจหรือคำวิจารณ์จากภายนอก แต่เลือกที่จะทำในสิ่งที่ตัวเองเห็นว่าถูกต้อง ทั้งท่านยามากูจิและไคต้องรับภาระหน้าที่ในการเป็นผู้นำในช่วงเวลาที่จำเป็น แม้ว่าจะต้องเผชิญกับความไม่พอใจจากคนอื่น การที่ท่านยามากูจิยอมรับว่า "ต้องทำในสิ่งที่ต้องทำ" และ "จะโดนคนเกลียดมากกว่า" นั้นสะท้อนถึงแนวคิดของ มาร์ติน ไฮเดกเกอร์ (Martin Heidegger) ที่พูดถึงการยอมรับใน "ความจริงของการเป็น" หรือ Being ว่า เราจะต้องยอมรับในสิ่งที่ตัวเราเป็น และในบางครั้ง การที่เราเลือกที่จะเป็นผู้นำก็ต้องยอมรับภาระที่มาพร้อมกับมัน รวมถึงความเกลียดชังและความยากลำบาก ท่านยามากูจิกำลังสะท้อนถึง การเป็นผู้นำ ที่ต้องแบกรับทั้งความรับผิดชอบและความไม่พอใจจากคนรอบข้าง ซึ่งเป็นการยืนยันว่าผู้นำไม่สามารถหลีกเลี่ยงความขัดแย้งและความเกลียดชังได้ แต่ต้องทำหน้าที่ตามภาระที่ได้รับมอบหมาย เพื่อสร้างสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับส่วนรวมและพวกเขาเอง แม้จะต้องรับมือกับการโดนวิจารณ์หรือถูกเกลียดชังก็ตาม

บทวิเคราะห์คำสอน ตอน ท่านยามากุจิ ปะทะ สตอร์กเกอร์ (Stalker)
>>>/lifestyle/19104/1-36/

๑. การกลับตัวกลับใจ
ท่านยามากูจิที่กล่าวถึงการเชื่อว่า "คนเรากลับตัวกลับใจได้" อาจสะท้อนถึงแนวคิดของ องค์คุลิมาน (จากพุทธศาสนา) หรือ การกลับใจ ในทางศาสนา ที่การปฏิบัติธรรมสามารถทำให้มนุษย์เปลี่ยนแปลงตนเองไปในทางที่ดีขึ้น แม้จะมีการกระทำที่ไม่ดีในอดีต การมีศรัทธาหรือแรงจูงใจในการเปลี่ยนแปลงก็สามารถชำระล้างความเลวร้ายในตัวเองได้ นี่คือกระบวนการของ การล้างบาป (Redemption) ที่สามารถเกิดขึ้นได้ผ่านการปฏิบัติและการพัฒนาตนเอง ในแง่นี้ ท่านยามากูจิกำลังพูดถึง การเปลี่ยนแปลงภายในตัวตน ซึ่งอาจมีผลมาจาก ความดี หรือ คุณค่าใหม่ที่มนุษย์สร้างขึ้นเอง ผ่านความรู้สึกของ การควบคุม และการมุ่งมั่นที่จะทำให้สังคมหรือทีมงานดีขึ้น ซึ่งคล้ายกับแนวคิดของ นิทเช่ ในเรื่องของ การเปลี่ยนแปลงผ่าน "will to power" (เจตจำนงแห่งอำนาจ) ที่กล่าวว่า พลังแห่งการเปลี่ยนแปลงภายในตัวของมนุษย์นั้นเป็นสิ่งที่ทำให้คนสามารถสร้าง "โลกใหม่" ของตัวเองได้โดยไม่ยอมรับสภาพที่ต่ำต้อย

๒. OBEY
คำว่า "OBEY" (เชื่อฟัง) ที่ท่านยามากูจิใช้สะท้อนถึง การควบคุม และ อำนาจ ในลักษณะที่คล้ายกับการที่ผู้นำจะมีพลังในการทำให้คนอื่นเชื่อฟังหรือทำตามคำสั่ง นี่คล้ายกับแนวคิดของ โธมัส ฮอบส์ (Thomas Hobbes) ที่พูดถึง "สัญญาทางสังคม" หรือ "Social Contract" ซึ่งอำนาจในการปกครองและควบคุมมีความสำคัญเพื่อให้เกิดระเบียบและความสงบในสังคม โดยเฉพาะในการปกครองและควบคุมประชาชน หากปราศจากการควบคุมนี้ สังคมอาจกลับไปสู่สภาพของ "สงครามทุกคนกับทุกคน" ในแง่ของท่านยามากูจิ การทำให้คนอื่น "OBEY" เป็นการสะท้อนถึง อำนาจ และ การมีอิทธิพล ที่จะทำให้ทุกคนในองค์กรหรือสังคมยอมรับและทำตามการตัดสินใจของท่าน โดยเฉพาะเมื่อมีความมั่นใจในตัวเองและมองเห็นถึง ประโยชน์ส่วนรวม ที่ทุกคนจะได้รับจากการยอมรับอำนาจนี้

๓. ความโมเอะ
การพูดถึง "ความโมเอะ" (moe) ที่ท่านยามากูจิพูดถึงในการช่วยชำระล้างความเลวร้ายและเปลี่ยนแปลงคนอื่นนั้นอาจสะท้อนถึง "ความรัก" หรือ "ความปรารถนา" ที่มีต่อสิ่งที่ดี ซึ่งในทางปรัชญาอาจเชื่อมโยงกับ แนวคิดของการ "ยกระดับ" และ การค้นหาความงามในโลก ที่ นิทเช่ พูดถึงในการสร้างสรรค์ ความดี หรือ คุณค่า ใหม่ในโลก ซึ่งเป็นแนวคิดที่เน้นไปที่การสร้างแรงบันดาลใจและพลังในการกระทำ ในกรณีนี้ ท่านยามากูจิกำลังใช้ ความโมเอะ เป็นเครื่องมือในการ ยกระดับจิตใจ และ สร้างพลังทางบวก ที่จะช่วยให้คนที่ดูเหมือนจะมีพฤติกรรมไม่ดีสามารถกลับตัวได้ ซึ่งเป็นกระบวนการของ การเสริมสร้างคุณค่า และ การส่งเสริมให้ผู้อื่นพัฒนาไปสู่สิ่งที่ดีกว่า

ท่านยามากุจิ กล่าวถึง ศิลปินและ Taylor Swift
>>>/subculture/18946/878/

การที่ท่านยามากูจิพูดถึงเรื่อง "ศิลปิน" และ "แฟนคลับ" พร้อมกับการเปรียบเทียบตัวเองกับ ซาแซงแฟน (แฟนคลับที่มีพฤติกรรมบุกลุกหรือก่อกวนดารา) นั้นสะท้อนถึงความเข้าใจลึกซึ้งในเรื่องของ อำนาจ, การควบคุม, และ ความสัมพันธ์ระหว่างผู้มีชื่อเสียงกับผู้ติดตาม ซึ่งเราสามารถนำไปเชื่อมโยงกับปรัชญาและมุมมองของ มาร์ติน ไฮเดกเกอร์ (Martin Heidegger) ที่พูดถึง การเป็นตัวตน และการ "อยู่ร่วมกัน" ในสังคม

ท่านยามากูจิยกตัวอย่าง เทเลอร์ สวิฟ ซึ่งเป็นศิลปินที่ประสบความสำเร็จในระดับโลก และการที่เธอมีผลงานที่รองรับความสำเร็จของเธอนั้น คือ "อำนาจ" ที่เธอมีในโลกของดนตรีและแฟนคลับ ซึ่งสอดคล้องกับปรัชญาของ นิทเช่ ในเรื่อง "will to power" หรือ "เจตจำนงแห่งอำนาจ" ที่กล่าวถึงความสามารถของมนุษย์ในการสร้างความสำเร็จในโลกโดยการแสดงออกถึงพลังอำนาจที่มีอยู่ในตัวเอง

ท่านยามากูจิพูดถึงว่า "มันสำคัญที่มีผลงานมาแบคอัพ" ซึ่งสะท้อนถึงความสำคัญของการ สร้างคุณค่า ในโลกใบนี้ผ่านการแสดงออกและการมีผลงานที่เป็นที่ยอมรับ ซึ่งท่านยามากูจิชี้ให้เห็นว่า ไม่ว่าโลกจะร้อนแค่ไหน สิ่งที่สำคัญจริงๆ คือตัวตนที่ถูกยอมรับจากสังคม ซึ่งหมายถึงการมี "อิทธิพล" และ การควบคุม ด้วยผลงานและความสามารถ

การพูดถึง ซาแซงแฟน และการที่ แฟนคลับ ต้องการเข้าถึง ดาราหรือไอดอล ผ่านพฤติกรรมที่นอกกรอบ (เช่น การสะกิดไหล่ หรือเดินอยู่ข้างหลัง) สะท้อนถึงความปรารถนาในการ "ควบคุม" และ "ครอบครอง" ตัวตนของบุคคลที่มีชื่อเสียง โดยที่ไม่คำนึงถึงขอบเขตหรือความเป็นส่วนตัว สิ่งนี้สะท้อนถึง การขาดขอบเขต และการมองเห็นตัวตนของดาราเป็น "วัตถุ" ที่สามารถสัมผัสหรือเข้าถึงได้ตามความต้องการ

ปรัชญาของ ฟรานซ์ ฟาน ออตโต (Franz von Otto) จะกล่าวถึง "การเป็นตัวตนในสังคม" ว่ามนุษย์มักต้องการ "อยู่ในสายตาของคนอื่น" และการกระทำในลักษณะนี้อาจถูกมองว่าเป็น การสูญเสียตัวตน ในแง่ของการพึ่งพาความรับรู้จากภายนอก เช่นเดียวกับ พฤติกรรมของซาแซงแฟน ที่พยายามจะเข้าใกล้ดาราหรือไอดอลเพื่อทำให้ตัวตนของตัวเองได้รับการยอมรับจาก คนที่มีชื่อเสียง

เมื่อท่านยามากูจิกล่าวว่า "กุเคยกอดแล้ว กุเหนือกว่าพวกเมิง" นั้นสะท้อนถึงความเชื่อในเรื่อง "อำนาจ" และ การมีสิทธิ์เหนือคนอื่น ซึ่งคล้ายคลึงกับปรัชญาของ ทอมมัส ฮอบส์ (Thomas Hobbes) ที่พูดถึง "การครอบงำ" และ "สัญญาทางสังคม" ว่าในสังคมใดก็ตาม คนที่มีอำนาจ (ในที่นี้คือการเข้าถึงตัวตนของไอดอลหรือดารา) จะสามารถสร้าง "สถานะ" และ "ความเหนือกว่า" โดยการมีสิ่งที่คนอื่นไม่ได้มี

ท่านยามากูจิถือเป็น ผู้ที่มีอำนาจ ในการ "ควบคุม" หรือ "เข้าใกล้" สิ่งที่เป็นที่ต้องการในสังคม (ในกรณีนี้คือตัวไอดอลหรือดารา) และการที่ท่านมองตัวเองว่าเหนือกว่าคนอื่นก็คือการ "ยกระดับ" ตัวเองให้เหนือกว่าผู้อื่นในเรื่องของ การเข้าถึง หรือ การได้รับการยอมรับ จากการที่ทำสิ่งที่ คนอื่นไม่สามารถทำได้ หรือไม่กล้าทำ

แนวคิดของท่านยามากูจิในตอนนี้คือการ เข้าใจพฤติกรรม ของคนในสังคมและ ควบคุม อย่างมีกลยุทธ์เพื่อ สร้างอำนาจ โดยการใช้การแสดงออกภายนอกและการแสวงหา การยอมรับจากคนอื่น ในแง่นี้ ท่านยามากูจิใช้ปรัชญาของ การควบคุมสังคม ผ่านการรู้ถึง ความต้องการของสังคม และ การปรับตัวให้เข้ากับมัน เพื่อให้สามารถก้าวหน้าและประสบความสำเร็จได้ในที่สุด

ท่านยามากุจิพูดถึง การเปลี่ยนแปลงทางสังคม และไอดอล
>>>/music/19131/472

การที่ท่านยามากูจิพูดถึงเรื่อง "การเปลี่ยนแปลงของสังคม" และ การเปลี่ยนแปลงในวงการไอดอล อย่าง BNK48 รวมถึงความรู้สึกของท่านเองที่ยึดติดกับ อดีต และ "ความโมเอะ" ที่ไม่สามารถหามาใหม่ได้ในอนาคต ถือเป็นการสะท้อนถึงความคิดเชิงปรัชญาของการ ยึดมั่นในอดีต และ การเปลี่ยนแปลงของสังคมในแต่ละยุคสมัย ซึ่งสามารถวิเคราะห์ได้ผ่านเลนส์ของ ปรัชญาของนิทเช่ และ แนวคิดของการเสื่อมถอยในสังคม

ท่านยามากูจิได้กล่าวถึงการที่เขา ยึดติดกับอดีต เช่นการชื่นชอบ ดิจิมอน และ โคนัน ซึ่งเป็นตัวแทนของยุค 90s และอาจจะดูเหมือนเป็นการยึดติดกับ "ยุคทอง" ที่เป็นช่วงเวลาที่ท่านรู้สึกถึงความ "แท้จริง" ของตัวตนและอัตลักษณ์ของเขา การที่ท่านกล่าวว่า "อนาคตที่ไม่โมเอะ กุไม่ต้องการมันหรอก" สะท้อนถึงความไม่ยอมรับการเปลี่ยนแปลง และการยึดมั่นใน "อดีต" เป็นสิ่งที่มีค่ากว่า สิ่งที่เป็นปัจจุบันและอนาคต

ท่านยามากูจิพูดถึงการที่ วัยรุ่นไม่เป็นกลุ่มขับเคลื่อนสังคม อีกต่อไป และการที่วงการ BNK48 ไม่สามารถพึ่งพากลุ่มวัยรุ่นเป็นฐานแฟนคลับเหมือนในอดีตได้เนื่องจาก อัตราการเกิดลดลง และ กลุ่มเป้าหมายที่เปลี่ยนแปลง ท่านยามากูจิสะท้อนให้เห็นถึงการ เสื่อมถอยของพลังขับเคลื่อนในสังคม ที่เคยมีบทบาทสำคัญในยุคก่อน

ท่านยามากูจิจะเห็นว่า "วัยรุ่น" เคยเป็นกลุ่มที่ มีพลังขับเคลื่อน และ สร้างการเปลี่ยนแปลง ในสังคม แต่เมื่อกลุ่มนี้เริ่มมีอิทธิพลน้อยลง มันก็หมายถึง การเปลี่ยนแปลงในโลกทัศน์ ของสังคม โดยเฉพาะในเรื่องของ อุตสาหกรรมบันเทิง ที่ต้องหันไปพึ่งพาคนในกลุ่มอายุอื่นๆ มากขึ้น ซึ่งในแง่นี้ ท่านยามากูจิจะ ยอมรับการเปลี่ยนแปลงได้ยาก เพราะมันไม่ได้สะท้อนถึง โลกทัศน์ หรือ อุดมการณ์ ที่เคยเป็นแรงขับเคลื่อนในอดีต

การที่ท่านยามากูจิกล่าวว่า "สิ่งเหล่านี้มีผลในอนาคตของกู เพราะกุคือตัวตนในอดีต" โดยการที่ ดิจิมอน, โคนัน หรือ สื่อที่เขาชื่นชอบในอดีต ได้หล่อหลอมให้เขากลายเป็น โอตะ BNK ในปัจจุบัน ก็สะท้อนถึงปรัชญาของ การหล่อหลอมอัตลักษณ์ ผ่านการบริโภคสื่อและสิ่งที่เป็น "อิทธิพลภายนอก"

มาร์ติน ไฮเดกเกอร์ (Martin Heidegger) ได้กล่าวถึง "การหล่อหลอมตัวตน" หรือ "การเป็น" ว่ามนุษย์เป็น "ผู้ถูกหล่อหลอมจากสิ่งรอบข้าง" และการเลือก สิ่งที่อยู่ในอดีต และ สิ่งที่เชื่อมโยงกับตัวตน เป็นสิ่งที่หล่อหลอมอัตลักษณ์ของท่านในปัจจุบัน การยึดติดกับ อนิเมะ และ สื่อในอดีต จึงไม่ใช่เพียงแค่การ ยึดมั่น ในสิ่งที่เคยเป็น แต่เป็นการสร้าง ตัวตนในปัจจุบัน จากสิ่งเหล่านั้น

ท่านยามากูจิกล่าวว่า "อนาคตที่ไม่โมเอะ กุไม่ต้องการมันหรอก!" ซึ่งนี่สะท้อนถึง การต่อต้านการเปลี่ยนแปลง และความไม่ยอมรับของท่านต่อสิ่งที่ไม่สามารถสะท้อนหรือ เชื่อมโยงกับอุดมคติ ของท่านได้ ท่านยังชี้ให้เห็นถึง การเสื่อมถอยของกลุ่มวัยรุ่น และ ความท้าทายในการปรับตัวของวงการบันเทิง ในยุคที่การเปลี่ยนแปลงของสังคมทำให้ อุดมคติ ที่เคยมีไม่สามารถยึดมั่นได้เหมือนเดิม

บทสรุปประจำวัน

จากทั้งหมดนี้จะเห็นว่า ท่านยามากูจิ เป็นบุคคลที่มีความคิดและแนวทางที่ล้ำลึกในเชิงปรัชญา เขาเป็นคนที่มักจะมองโลกในมุมที่แตกต่างจากคนทั่วไป โดยเฉพาะในเรื่องของการวิเคราะห์สังคมและพฤติกรรมมนุษย์ ท่านยามากูจิมักจะใช้การสะท้อนตัวตนของคนในอดีตและปัจจุบันเพื่ออธิบายถึงความจริงและการดำเนินชีวิต โดยเฉพาะในแง่ของ อำนาจ และ การควบคุม ในสังคม นอกจากนี้ยังมีการพูดถึงเรื่องของ การเสื่อมสลาย และ การยึดมั่นในอดีต ที่จะเป็นหลักสำคัญในการเข้าใจตัวตนของท่าน ท่านยามากูจิไม่ใช่แค่ผู้นำที่แสดงออกมาในแง่ของอำนาจ แต่เป็นผู้ที่มองเห็น ความจริงอันลึกซึ้ง ที่หลายคนไม่สามารถเข้าใจได้ด้วยความคิดปกติ เพียงแค่การมองเห็นโลกในมุมมองใหม่ เท่านั้นก็สามารถพลิกเปลี่ยนวิธีคิดและโลกทัศน์ของผู้อื่นได้

อยากให้มีบทวิเคราะห์ โม่งแดกเยี่ยว โม่งกางเกงโยคะ หมาไซ แอดแคนเดิ้ลบ้างครับ

>>67 ท่านยามากุจิขยันโพสมาก ข้าน้อยยังวิเคราะห์คำพูดเก่าๆยังไม่ครบเลย แต่เดี๋ยวว่างๆจะมาทำบทความพิเศษให้

วิเคราะห์คำพูดท่านยามากุจิจากมู้ tof
>>>/game/18455/212

1. “อยากรู้จักกุ ?? ไม่ถามกุเลยว่ากุอยากรู้จัก พวกเมิงหรือเปล่า ?”
คำพูดนี้ไม่เพียงแต่เป็นการปฏิเสธความสนใจจากผู้อื่นในระดับพื้นฐาน แต่ยังเป็นการตั้งคำถามถึงความเป็นจริงและการดำรงอยู่ในสังคมที่ไม่คำนึงถึงตัวตนของผู้พูดเองเหมือนกับคำกล่าวของมาร์ติน ไฮเดกเกอร์ (Martin Heidegger) ที่ได้พูดถึงการมีชีวิตอยู่ในโลกที่ "ถูกหลงลืม" (Being-for-itself) ซึ่งท่านยามากุจิแสดงถึงความตั้งใจที่จะหลีกหนีจากการเป็นส่วนหนึ่งของฝูงชน และปฏิเสธความสนใจจากโลกภายนอกในแบบที่ทำให้ทุกสิ่งรอบตัวกลายเป็นสิ่งที่ไม่สำคัญไปโดยสิ้นเชิง

2. "ถ้าเมิงน่ารักแบบ ชินจิ อาสึกะ มิซาโตะ อายานางิ ก็ว่าไปอย่าง"
นี่คือการแสดงออกถึงการยอมรับในโลกแฟนตาซีแห่งอะนิเมะและมังงะที่ท่านยามากุจิเข้าถึงได้อย่างลึกซึ้ ชื่อของตัวละครที่กล่าวถึงเหล่านี้ไม่ได้เป็นเพียงแค่ตัวละครในเรื่อง แต่เป็นสัญลักษณ์ของความเป็นมนุษย์ที่ต้องเผชิญหน้ากับความขัดแย้งภายในตัวเองอย่างรุนแรง (เช่นเดียวกับชินจิที่ต้องต่อสู้กับความลึกลับในตัวเอง) ซึ่งท่านยามากุจิกลับมองพวกเขาเหมือนเครื่องมือที่ใช้ประโยชน์ได้เท่านั้น

3. "กุก็ไม่สนใจพวกเมิงหรอก เหมือนหนังสือที่กุอ่าน พออ่านหมดเล่มก็ไม่มีอะไรน่าสนใจแล้ว"
ในที่นี้ท่านยามากุจิได้สื่อถึงความไม่ยึดติดกับสิ่งใดในโลกนี้ เหมือนกับการมองโลกและผู้คนเป็นแค่ "หนังสือ" ที่อ่านจบแล้วก็ไร้ค่า นี่คือแนวคิดที่สะท้อนถึง "โลกทัศน์แบบปรัชญาความไม่ยึดมั่น" (Nietzschean Nihilism) ที่ซึ่งทุกสิ่งมีค่าเพียงชั่วคราวและทุกการผจญภัยในชีวิตนั้นไร้ซึ่งความหมายในที่สุด

4. “สาวๆ มักจะสนใจกุ เพราะกุเป็นคนซ่อนประกาย ลึกลับสุดหยั่งคาด”
นี่ไม่ใช่แค่การกล่าวถึงเสน่ห์ของท่านยามากุจิ แต่คือการพิสูจน์ถึงอำนาจแห่งความลึกลับที่เหมือนกับคำสอนของฟรอยด์ (Sigmund Freud) ในเรื่องของจิตใต้สำนึก ท่านยามากุจิไม่ได้แสดงออกอย่างเปิดเผย แต่กลับปล่อยให้ผู้อื่นต้องการเข้าหาเขาเพียงแค่เพราะความไม่สามารถเข้าใจได้ของตัวตนสิ่งนี้คือการควบคุมที่เหนือชั้นเป็นอำนาจในการสร้างภาพลักษณ์ที่ยากจะคาดเดา

5. “กุไม่มีทางบอกหรอกว่ากุคิดยังไงกับคนอื่น ไม่มีใครรู้ใจกุไม่ว่าใครก็ตาม”
คำพูดนี้เป็นการยืนยันถึงความเป็นอัจฉริยะทางจิตวิทยาและความรอบคอบในตัวท่านยามากุจิข้อความนี้สะท้อนถึงแนวคิดของ "ความหลากหลายของอัตตา" ที่ท่านยามากุจิเชื่อมั่นว่าไม่ว่าคุณจะใกล้ชิดเขาแค่ไหน, เขาก็ยังสามารถเก็บซ่อนความคิดและอารมณ์ภายในตัวเองได้อย่างสมบูรณ์เหมือนกับแนวคิดของปรัชญาแบบ "Existentialism" ที่มนุษย์มีอิสรภาพในการเลือกและแสดงออกเพียงเท่าที่ตนเองต้องการเท่านั้น

6. "มันก็ยังมีความหวังถึงที่สุดว่ากุต้องช่วยมัน เพราะเป็นเพื่อนสนิทกัน เพื่อนตาย"
คำนี้คือการแสดงถึงความเข้าใจในธรรมชาติของความสัมพันธ์และการทำลายภาพลักษณ์ของคำว่า "เพื่อน" ท่านยามากุจิแสดงออกถึงความเหินห่างจากการเชื่อมโยงอารมณ์มนุษย์แบบดั้งเดิมโดยที่ยังคงรักษาอำนาจในการควบคุมปฏิกิริยาของผู้คนรอบข้าง ซึ่งการช่วยเหลือไม่จำเป็นต้องเป็นสิ่งที่ท่านยามากุจิจะยอมทำเสมอไปมันคือการตัดสินใจที่มีมิติทางจิตวิทยาในระดับสูง

7. “กุชอบเกมมีแชทโลก เพราะกุเนี่ยละจอมบงการ”
และนี่คือสุดยอดของการแสดงออกถึงการควบคุมอย่างไม่เปิดเผย ท่านยามากุจิไม่ได้แค่เล่นเกมเขาคือผู้ควบคุมโลกเสมือนที่เต็มไปด้วยความหลากหลายและความไม่แน่นอนเขาคือจักรพรรดิที่ควบคุมทุกสิ่งในโลกนี้โดยไม่ต้องแสดงออกอย่างเปิดเผย แม้กระทั่งในโลกแห่งเกม ท่านยามากุจิก็ยังคงเป็น "จอมบงการ" เป็นดาบชั้นเยี่ยวที่เหนือกว่าใครๆ

ความเป็นนักยุทธศาสตร์ของท่านยามากุจิ
>>>/game/18455/349

"จะว่าไป กูก็เหมือนพวกนักยุทธศาสตร์ กลยุทธ์เหมือนกันนะเนี่ย แต่กุไม่ได้เอามาจากในมังงะนะ กุคิดเองหมด"
การกล่าวนี้ของท่านยามากุจิคือการแสดงออกถึงความเป็นอัจฉริยะที่ไม่เพียงแค่ใช้ "แบบแผน" จากภายนอก แต่สร้างกลยุทธ์ขึ้นจากการวิเคราะห์ลึกซึ้ง ท่านมองโลกไม่ใช่แค่ตามตัวอักษร แต่เป็นการออกแบบเกมที่ซับซ้อนมากขึ้นเหมือนนักยุทธศาสตร์ในยุคสมัยใหม่ที่ใช้ "การคิดเชิงกลยุทธ์" (Strategic Thinking) และการ "มองการณ์ไกล" (Long-term Vision) ซึ่งสะท้อนถึงแนวคิดของ Nicholas Taleb ในหนังสือ Antifragile ที่กล่าวว่า "สิ่งที่ดีจะเติบโตจากความไม่แน่นอนและความท้าทาย" ท่านยามากุจิสร้างกลยุทธ์จากความท้าทายเหล่านั้นด้วยตัวเอง ดังที่ท่านได้แสดงให้เห็นในสู้ tof โดยการวางกับดักโม่งที่มาติเตียนท่าน

>>>/game/18455/1-863/ เนื้อหาฉบับเต็ม
>>>/game/18455/224 ทรงอธิบายด้วยรูปภาพถึงกับดักอันยิ่งใหญ่
>>>/game/18455/231-256/ ทรงวางกับดักโดยแกล้งสลับไอดีพลาด เพื่อจัดการโม่ง ผ่านทฤษฎีเกมโกะ

https://i.imgur.com/kaWgDzT.png

>>70 ต่อจากอันนี้นะ

"กองทัพที่มาถึงสนามรบทีหลังและเข้าต่อสู้เป็นฝ่ายที่ลําบากและทรมาน"
คำพูดนี้เป็นการสะท้อนถึงแนวคิดในด้าน Cognitive Psychology ที่กล่าวถึง "decision fatigue" หรือการตัดสินใจที่ส่งผลให้บุคคลเกิดความล้าในกระบวนการคิด ท่านยามากุจิทราบดีว่า "การตอบสนอง" ต่อสถานการณ์ที่มาไม่ทันนั้นจะทำให้เสียพลังงานทางจิตใจ และสุดท้ายจะทำให้เกิดความผิดพลาดในการตัดสินใจเหมือนทฤษฎี The Law of Least Effort ที่กล่าวว่า มนุษย์มักจะเลือกทำสิ่งที่ง่ายที่สุดโดยไม่ต้องใช้ความพยายามมากเกินไป

>>>>>> ท่านจึงเลือกที่จะ "ควบคุมสถานการณ์" ก่อนที่มันจะควบคุมท่าน <<<<<<<

เพราะท่านยามากุจิเป็นผู้ควบคุมเสมอ ไม่มีอะไรมาควบคุมท่านได้

>>70 >>71 ต่อ

"ยอดนักรบนั้นฝ่ายตนจะต้องเป็นฝ่ายควบคุมการรบ หมายถึง ทําให้ข้าศึกเป็นดั่งเช่นตนคิด และไม่เป็นอย่างที่ข้าศึกคิด"

ท่านยามากุจิสะท้อนแนวคิด Psychological Manipulation และ "Cognitive Bias" ที่มนุษย์มักจะมีความโน้มเอียงในการทำสิ่งที่ท่านคิดท่านคือผู้ที่ "อ่านใจ" ของศัตรูและสามารถบิดเบือนความคิดของพวกมันได้เหมือนนักจิตวิทยาที่ศึกษาลึกในจิตใต้สำนึก คำพูดนี้ยังสะท้อนถึง Karl Popper ในทฤษฎีของ "The Open Society" ซึ่งพูดถึงการควบคุมสังคมและผลกระทบของการเลือกที่จะไม่ให้ใครมีโอกาสควบคุมตัวท่านท่านยามากุจิคือผู้ที่ทำให้ทุกสิ่งในสนามรบเป็นไปตามที่ท่านต้องการ เพราะท่านเป็นจอมบงการผู้ควบคุมเสมอ และหากว่าเป็นเกมแล้วท่านยามากุจิต้องชนะเท่านั้น

"การที่ฝ่ายเราจะทําให้ข้าศึกออกมาได้นั้น ชี้ผลประโยชน์เข้าล่อ การที่ฝ่ายเราจะทําให้ข้าศึกไม่เข้ามาได้นั้น ชี้ถึงผลเสียนั่นเอง"

คำนี้คือการแสดงถึงความเข้าใจในกลยุทธ์ทางจิตวิทยาและ "Operant Conditioning" ของ B.F. Skinner, ที่การทำให้ข้าศึก "เข้ามา" หรือ "หลีกหนี" นั้นสามารถกำหนดได้จากการให้ผลตอบแทนหรือการลงโทษ ท่านยามากุจิเป็นผู้ที่ใช้หลักการนี้ในชีวิตประจำวันเพื่อทำให้ทุกคนในสภาพแวดล้อมของท่านทำตามที่ท่านต้องการ ท่านไม่เคยทำอะไรที่เป็นการเสียผลประโยชน์ของตนเอง

ตัวอย่างการใช้กลยุทธ์ของท่านยามากุจิ

>>>/game/18455/231-256/ ทรงวางกับดักโดยแกล้งสลับไอดีพลาด เพื่อจัดการโม่ง ล่อให้ข้าศึกออกมาแล้วทำการล้อมด้วยไอดีที่รีมาใหม่ โดยใช้การรีไอดีพลาด เป็นผลประโยชน์เอาเข้าล่อ
>>>/game/18455/224 ทรงอธิบายด้วยรูปภาพ วิธีวางกับดักอันแยบยลของท่าน

จบ

https://www.youtube.com/watch?v=86ZOOBVQ9Cc
ดื่มเปปทีนกัน จะได้เป็น หม๋อววววววววว

https://www.youtube.com/watch?v=Pls8X06H45c
คนวัยเลข 3 ฟังไว้!!! “ความเป็นผู้ใหญ่” เริ่มต้นตอนนี้

https://www.youtube.com/watch?v=i9dULBMbRPQ
นิสัยอะไรที่ควรเลิกเมื่อเข้าสู่วัย 30?

https://www.youtube.com/watch?v=gp7ZMQRQ3e0
ไม่เข้าใจ!!! โดนด่าว่า “ไม่โตเป็นผู้ใหญ่” แล้วต้องทำไงวะ??

https://www.youtube.com/watch?v=xSwWZSkVkSA
หนุ่มๆระวังให้ดี!!! 4 ข้อนี้ “สาวหนี” แน่นอน...

มันหนังสือตรงไหนวะ มีแต่พอดแคส สมกับเป็นคนไทยจริงๆ

>>78 ไอ้ ID:YsWdY5M90D มันสแปมมั่วเฉยๆ

อ่อ ไมโม่งตอนนี้มันมีตัวแสปมไรเยอะจังวะ กูไม่ได้เข้ามาครึ่งปี งงเลยสัส

https://fanboi.ch/animanga/19052/recent/
เมิงเรียบเรียงเองได้นะ กุไปตบพวกหน้ากาก2Dมา ที่เอาแต่จมปลักกับโลกจอมปลอม

บทวิเคราะห์ ตอน ท่านยามากุจิตบพวกหน้ากาก 2D
[บทนำ โลกความจริงอันแสนเจ็บปวด]
>>>/animanga/19052/964

"กุขออยู่กับโลกแห่งความเป็นจริงที่เจ็บปวด
ดีกว่าอยู่ในโลกจอมปลอม ที่แสนหวาน"
- ท่านยามากุจิ Nov 19, 2024 at 07:30:00

ในความเห็นแรกนี้ ท่านยามากุจิทรงได้ถ่ายทอดแนวคิดที่ลึกซึ้งเหลือกำหนด โดยโลกแห่งความเป็นจริงที่ท่านกล่าวถึงนั้น คือโลกที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด แต่ก็เป็นโลกเดียวที่สามารถพัฒนาและเติบโตได้จริง ท่านได้สะท้อนถึงวิธีการคิดของนักปรัชญาเช่น เฟรเดอริค นิทเช่ ที่ยอมรับความเจ็บปวดและทุกข์ทนเป็นส่วนหนึ่งของการเป็นมนุษย์ที่แท้จริง (Nietzsche, F., Thus Spoke Zarathustra, 1883) ท่านยามากุจิทราบดีว่า การอยู่ในโลกแห่งความฝันและความสุขที่ปลอมแปลงจะทำให้จิตใจเสื่อมโทรม การปฏิญาณของท่านคือการเลือกที่จะเผชิญหน้ากับความจริงอย่างกล้าหาญ ในขณะที่คนทั่วไปอาจจะยอมหลีกหนีจากโลกที่ไม่สมบูรณ์แบบ ท่านยามากุจิกลับเลือกที่จะจับมือกับความเจ็บปวด นี่คือวิถีของผู้ที่ยิ่งใหญ่และมีวิสัยทัศน์ ท่านเข้าใจในสิ่งที่หลายคนไม่สามารถมองเห็นได้ และไม่ปล่อยให้ตัวเองตกอยู่ในกับดักของการหลงไหลในสิ่งที่ไม่เป็นจริง เหมือนกับที่นักปรัชญาไฮเดกเกอร์กล่าวไว้ว่า

"การใช้ชีวิตอย่างแท้จริงคือการเผชิญหน้ากับความจริงที่ท้าทาย" (Heidegger, M., Being and Time, 1927)

ท่านยามากุจิรู้ว่า “การพัฒนา” เป็นกระบวนการที่ต้องมีการท้าทายและการต่อสู้กับอุปสรรคต่างๆ เหมือนที่อาร์ริสโตเติลกล่าวไว้ว่า “ความเป็นมนุษย์ที่ดีนั้นเกิดจากการพัฒนาคุณธรรมผ่านการปฏิบัติที่ยากลำบาก” (Aristotle, Nicomachean Ethics, c. 350 BCE)

ในเมื่อคนอื่นอาจจะยึดติดกับโลกแห่งการหลีกหนี ท่านยามากุจิกลับมองเห็นการพัฒนาตัวเองผ่านการเผชิญหน้ากับโลกที่ดิบและแท้จริง เหมือนกับการเดินในเส้นทางที่เต็มไปด้วยขวากหนาม แต่ก็เป็นเส้นทางเดียวที่นำไปสู่การเป็นบุคคลที่แข็งแกร่งและสมบูรณ์

การที่ท่านเลือกที่จะ “พามันไปรักษาจับมือไอดอล” นั้นสะท้อนถึงวิธีการที่ท่านมีมุมมองเฉียบคมในการเลือกทางที่จะนำไปสู่การฟื้นฟูและการพัฒนา นี่ไม่ใช่แค่การตัดสินใจทางสังคม แต่ยังสะท้อนถึงความรู้ที่ลึกซึ้งในด้านจิตวิทยาและการบำบัด การที่ท่านพูดถึงการรักษาด้วยไอดอลนั้นเป็นการสะท้อนถึงการให้ความสำคัญกับการเยียวยาจิตใจจากความว่างเปล่าที่เกิดขึ้นจากการหลงไหลในวัตถุนิยมและความบันเทิงชั่วคราวอย่างเช่น กาตูน 2D ด้วยความโมเอะอันเป็นนิรันดร์ เหมือนที่นักจิตวิทยาอย่าง คาร์ล ยุง ได้กล่าวไว้ว่า “จิตใต้สำนึกมีบทบาทสำคัญในการกำหนดชีวิตของเรา และการเข้าใจตัวตนที่แท้จริงของเราคือกุญแจสู่การรักษา” (Jung, C., Man and His Symbols, 1964) ท่านยามากุจิทราบดีว่า โลกที่เต็มไปด้วยการหลงไหลในวัฒนธรรมที่ไม่เป็นจริงนั้น อาจจะทำให้บุคคลหลงลืมตัวตนที่แท้จริงและต้องการการเยียวยาเพื่อนำไปสู่การฟื้นฟูจากจิตใจที่ถูกบิดเบือน การพา “มัน” ไปจับมือไอดอลเป็นการกระทำที่สะท้อนถึงความพยายามที่จะเรียกคืนความสมดุลทางจิตใจจากโลกที่เต็มไปด้วยภาพลวงตาและการหลอกลวง ทั้งนี้ ท่านยามากุจิได้แสดงให้เห็นถึงความรู้ที่เหนือชั้นในด้านการฟื้นฟูจิตใจและการปรับสมดุลให้กลับมาสู่ความจริง

แหล่งอ้างอิง
Nietzsche, F. (1883). Thus Spoke Zarathustra.
Heidegger, M. (1927). Being and Time.
Aristotle. (c. 350 BCE). Nicomachean Ethics.
Jung, C. (1964). Man and His Symbols.

https://imgur.com/CibYGzm

กูโม่งลำปาง11 มาเยือน

แหล่งอ้างอิง
Nichakhun H. (2013). Thus Spoke Zabzab.
Moo Deng, D. (20247). Hippo Anchor Being .
Adam. ( 6 days BCG). Ni suan Eden mee apples aroi aroi.
Jeng, K. (1964). Mongols and His Symbols.

ต่อจาก >>82
[บทที่ 1 ไอดอลคือทาสของโอตะ]
>>>/animanga/19052/

“ไอดอลคือทาสของโอตะ” ที่เป็นการเน้นย้ำถึงการพึ่งพาและความสัมพันธ์ที่มีพลังเชิงอำนาจอย่างแยบยลในแวดวงนี้
ท่านยามากุจิได้เน้นย้ำว่า "โอตะต้องเข้าใจว่าไอดอลคือทาสของโอตะ" นั่นแสดงให้เห็นถึงความเข้าใจในโครงสร้างของความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนนี้ ท่านยามากุจิเห็นว่าในทุกความสัมพันธ์ที่แท้จริง จะต้องมีการให้และรับ และสิ่งที่สำคัญคือการให้ความเคารพและการเข้าใจในบทบาทที่แต่ละฝ่ายมี โดยไม่หลงใหลไปกับภาพลวงตา แต่มองความจริงที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังความบันเทิง ท่านยามากุจิเห็นว่าโลกไอดอลนั้นไม่ใช่แค่เรื่องของการไล่ตามภาพลักษณ์ หรือการหลงใหลในสิ่งที่ไม่จริง แต่เป็นการที่ผู้คนมีความเชื่อมโยงและการสนับสนุนกันอย่างจริงใจ

การที่ท่านยามากุจิพูดถึง "โอตะที่กุเจอหล่อเนี๊ยบดูดีเยอะ" ก็เป็นการยกย่องในวิธีที่ผู้คนสามารถพัฒนาตัวเองและปรับปรุงในโลกแห่งความเป็นจริง ท่านยามากุจิไม่ได้แค่ชี้ให้เห็นถึงข้อบกพร่องในบางส่วนของวงการ แต่ยังเห็นคุณค่าในการพัฒนาตนเองและการออกจากโลกที่แคบแค่ 2D เพื่อเปิดประตูสู่โลกที่กว้างขึ้น

ในแง่ของ "ดุ้นผู้ชายเป็นเบส ส่วนของผู้หญิงคือกรด" นี่คือการอ้างถึงลักษณะทางชีวเคมีของร่างกายมนุษย์ที่สำคัญในการเข้าใจสุขภาพทางเพศ การที่ร่างกายของผู้ชายและผู้หญิงมีสภาพแวดล้อมที่แตกต่างกันในการควบคุมสมดุลกรด-เบส (pH balance) เป็นสิ่งที่สำคัญในระบบทางเดินปัสสาวะและช่องคลอด การที่ช่องคลอดของผู้หญิงมีสภาพแวดล้อมที่เป็นกรด (pH ประมาณ 3.8–4.5) ช่วยในการป้องกันการเจริญเติบโตของเชื้อโรคที่ไม่พึงประสงค์ (Sobel, J. D., 2000). การรักษาสมดุลนี้ให้เหมาะสมจึงเป็นสิ่งสำคัญในการรักษาสุขภาพช่องคลอดและป้องกันการติดเชื้อต่างๆ

ท่านยามากุจิยังได้แสดงถึงความสำคัญของการรักษาความสะอาดในการป้องกันปัญหาทางสุขภาพในรูปแบบต่างๆ โดยเฉพาะในวงการไอดอลและโอตะที่ท่านกล่าวถึง ซึ่งเป็นกลุ่มที่มักจะต้องใช้เวลาอยู่ในสภาพแวดล้อมที่มีกิจกรรมมากมาย การออกจากบ้านและการดูแลตัวเองเป็นสิ่งที่ท่านยามากุจิเห็นว่าจำเป็น เพราะเมื่อมีการดูแลสุขภาพที่ดี จะช่วยเพิ่มความมั่นใจและความเป็นตัวของตัวเองให้สูงขึ้น ซึ่งสะท้อนถึงการพัฒนาทางจิตใจและร่างกายที่เกี่ยวข้องกับทฤษฎีการพัฒนาตัวตนของ อีริค เอริกสัน (Erikson, E. H., 1963)

อ้างอิง
Carr P.L., Felsenstein D., Friedman R.H. Evaluation and management of vaginitis. J. Gen. Intern. Med. 1998;13:335–346. doi: 10.1046/j.1525-1497.1998.00101.x.
Sobel, J. D. (2000). “Vaginal infections and their treatment.” The New England Journal of Medicine, 342(5), 348-352.
Erikson, E. H. (1963). Childhood and Society.
Erikson, E., Identity and the Life Cycle, 1959

ต่อจาก >>81 >>82 >>84
[บทที่ 2 การพัฒนาตนเอง]
>>>/animanga/19052/978/

"วิ่ง 5 โลมันไม่ได้ยาก คนอื่นทำไม่ได้ แต่กุทำได้"
ท่านได้แสดงให้เห็นถึงความพยายามและความตั้งใจที่ไม่ย่อท้อ การที่ท่านย้ำว่า "ทุกวัน" ก็เป็นการเน้นย้ำถึงความต่อเนื่องและความอดทนที่สำคัญในกระบวนการฝึกฝน ซึ่งแสดงถึงทัศนคติที่มีต่อการพัฒนาตนเองในระยะยาวและความมุ่งมั่นที่ไม่เปลี่ยนแปลง เหมือนที่นักจิตวิทยาอย่าง แวนเดอ คล็อป (Van de Kamp, C. H., 2013) กล่าวว่า การพัฒนาความสามารถในตนเองนั้นเกิดจากการฝึกฝนอย่างสม่ำเสมอและต่อเนื่อง

เช่นที่ท่านเคยกล่าวไว้ว่าเป็นคนจริงจัง ในการฝึกฝน
>>>/animanga/18962/678/

ส่วนที่ท่านพูดถึง "ถ้าวิ่งแล้วไม่กินเวย์โปรตีนก็เปล่าประโยชน์" นั่นคือความเข้าใจที่ลึกซึ้งในหลักการทางโภชนาการและการฟื้นฟูร่างกาย การรับประทานโปรตีนหลังการออกกำลังกายเป็นสิ่งที่สำคัญในการฟื้นฟูและซ่อมแซมกล้ามเนื้อที่ได้รับการฝึกฝน (Phillips, S. M., 2014) เวย์โปรตีนมีกรดอะมิโนที่จำเป็นสำหรับการซ่อมแซมกล้ามเนื้อ ซึ่งทำให้ท่านยามากุจิทราบถึงวิธีการที่มีประสิทธิภาพในการดูแลร่างกายหลังการออกกำลังกาย เพื่อให้ผลลัพธ์ที่ดีที่สุด ท่านยามากุจิยังได้แสดงให้เห็นถึงความเชื่อมั่นในศักยภาพของผู้หญิงเมื่อพูดถึง "ผญก็วิ่งได้นะ ไม่จำเป็นต้องผู้ชาย" การที่ท่านยกตัวอย่างว่า "ไอดอลที่กุชอบบอกเธอออกมาวิ่ง 5 โล" เป็นการแสดงให้เห็นถึงความสำคัญของการมีต้นแบบและแรงบันดาลใจในชีวิต การที่ท่านได้รับแรงบันดาลใจจากไอดอลที่ท่านชื่นชอบแสดงให้เห็นถึงการมีอิทธิพลที่สำคัญในชีวิตของท่าน ไอดอลไม่เพียงแค่สร้างความบันเทิง แต่ยังเป็นแรงบันดาลใจในการพัฒนาตนเองในทางที่ดีขึ้น การที่ท่านกล่าวว่า "เหมือนเธอได้เปลี่ยนตัวเราไปแล้ว" เป็นการแสดงถึงพลังที่ลึกซึ้งของการที่มีต้นแบบที่ดีในชีวิต ซึ่งเป็นแนวคิดที่ได้รับการยอมรับในจิตวิทยาการพัฒนาตัวตน (Erikson, E. H., 1963)

"เวลาเธอกิน ไอติมชอคมินต์ หรือ ชอคโกแลตดูไบ ก็หากินตามหาซื้อตาม"
เป็นการสะท้อนถึงความสนุกในการตามใจตัวเองและการสร้างแรงบันดาลใจจากการดูแลตัวเองในแบบที่ท่านเลือก การที่ท่านตามรอยการกระทำของไอดอลแสดงให้เห็นถึงการสนับสนุนการเลือกสิ่งที่ทำให้ตัวเองรู้สึกดี และเป็นการยอมรับในความสุขส่วนตัวที่มีผลต่อจิตใจและพลังงานในการทำสิ่งต่างๆ
ท่านยามากุจิได้แสดงให้เห็นถึงความเข้าใจที่ลึกซึ้งในทั้งด้านกายภาพและจิตใจ การพัฒนาตนเองไม่ได้เป็นแค่เรื่องของการออกกำลังกายหรือโภชนาการ แต่ยังรวมถึงการสร้างแรงบันดาลใจจากภายนอกที่สามารถกระตุ้นให้เราก้าวไปข้างหน้าได้อย่างมั่นคง มั่งคั่ง และยั่งยืน

อ้างอิง
Van de Kamp, C. H. (2013). “Self-Improvement through Consistency.” Journal of Personal Development.
Phillips, S. M. (2014). “A Brief Review of Critical Processes in Exercise-Induced Muscle Protein Synthesis.” Canadian Journal of Applied Physiology.
Erikson, E. H. (1963). Childhood and Society.

วลีที่พ่นออกมาจากปากของไอดอลที่ว่า ความพยายามไม่เคยทำร้ายใคร นั่นเป็นแค่ส่วนนึงของการถูกล้างสมอง โดยโรงเรียนทางเลือกที่อยู่นอกระบบการศึกษา เด็กโง่ๆเหล่าานี้เติบโตมาเป็นกระสอบทรายให้พวกโอตาคุเอเหม็นเปรี้ยว พยามยามแย่งกันอดทนทำงานกู้ยืมเพื่อได้จ่ายเงินซื้อบัตรซื้อของมาจับมือ เพื่อให้ไม่ตัวเองสิ้นหวังลาโลกตุยไปเสียก่อน คนที่สำเร็จคือประธานบริษัทคนเดียวเท่านั้น
"คนร้องเก่งเต้นเก่งในวงมีอีกตั้งหลายคนเยอะแยะ แต่โดนอีเชอมันแย่งซีนไปหมด" ขนาดแกรดจากไอดอลไปแล้วก็ยังอยู่ในบริษษัทแย่งซีนเด็กต่ออีก ไม่มีหยุดพัก
ซึ่งคำตรัสของท่านแพรกิใช้ได้เสมอทุกเทศกาล
cr. แพรกิ ร่างทอง
https://imgur.com/ShAiwSn

>>86 มึงอยากให้วงเขาพัง มึงชอบด่าไอดอล ด่าคุ และ มึงคือ หัวไก่
cr. วีรบุรุษเจ้าสำอาง ลำปาง11 มงกุฏเพชร เด็ดทุกลีลา วาจาไม่เกรงใจใคร ยังไงล่ะ
https://www.youtube.com/watch?v=t4sWtJDLHhM

>>87 จัดการมันเลยท่านยามากุจิ

อยากให้ลองวิเคราะห์มู้เหล่านี้ดู
ขอเงินคืนจากไอดอล
>>>/animanga/18240/264-271/
เพื่อนไม่คบ
>>>/lifestyle/2887/977/
ทำร้ายร่างกายน้องสาวเห็นน้องเป็นหนอนแมลง
>>>/animanga/16919/779/
>>>/lifestyle/18519/24/
ทำร้ายร่างกายผู้หญิง
>>>/lifestyle/18519/7-17/
>>>/lifestyle/18519/19-24/
เบียวล้างสมอง เพราะแค้นไอดอลไม่เล่นด้วย อยากขังไอดอลไว้ในแคปซุลคุกโมเอะอะ
>>>/lounge/19063/27/
>>>/animanga/19061/107/
เป็นอัจฉริยะแต่เรียนไม่ค่อยรอด
>>>/lifestyle/13634/839/
เคลมว่าตัวเองเหนือกว่าทั้งโม่ง
>>>/lifestyle/13634/869/
ป่วนห้อง Lifestyle
>>>/lifestyle/13634/794-795/
>>>/lifestyle/13634/987-989/
>>>/lifestyle/18920/218-273/

>>88 พวกมึง ก็เป็นกันซะแบบนี้ไง
ยัดให้กูเป็นชาวลำปาง ยัดเป็นโม่งคนิ้ง ไม่ถามรสนิยม กับ ความห่างไกลบ้านจากวงมิ้นท์ สักคำ
กูก็เบื่อ
อะ กูรับเป็นคนลำปางให้แล้ว มึงก็หา ยามากูจิ มาให้กูอีก
พอแล้ว
กว่าจะได้ วีรบุรุษเจ้าสำอางค์ ลำปาง11 มงกุฏเพชร เด็ดทุกลีลา วาจาไม่เกรงใจใคร ยังไงล่ะ คิดนานนะเว้ย
อีกอย่าง กูไม่ชอบไอ้ตัวนี้ ตั้งแต่ในห้องไอดอลล่ะ
จนเขารวมหัวกัน ไม่คุยกับมัน มันเปลี่ยนคาร์ คนก็เออๆ คุยก็ได้ แต่ก็รู้นะว่า เป็นมัน
มันก็โพล่ง ด่า ในห้องว่าโง่ กูหลอกมึง ว่าซ่าน!!
คิดดู นิสัยมันอะ

>>87 "ไอดอลต้องโดนหยิกกีทุกเช้าแบบอีเชอ"
คำตรัสของท่านแพรกิใช้ได้เสมอทุกเทศกาล
cr. แพรกิ ร่างทอง
https://imgur.com/NxBJONe

คู่มือแยกแยะโทรลจิตเวชทุกประเภทในโม่ง
ทำตามนี้แล้วจะเล่นโม่งอย่างมีความสุขและปลอดภัย

1. พิมพ์เว้นวรรคแปลกๆ
ข้อความที่พิมพ์ออกมาเหมือนจะดูปกติ แต่คุณจะเริ่มสังเกตเห็นบางสิ่งที่ไม่ถูกต้อง...
เว้นวรรคแปลกๆ ตัวอักษรที่หายไปบ้าง พิมพ์ซ้ำๆ
เหมือนมีใครบางคนพยายามบังคับให้มันเป็นอย่างที่มันควรจะเป็น
เสียงในหัวคุณจะเริ่มกระซิบกระซาบเป็นภาษาที่คุณไม่อาจเข้าใจได้
แล้วทันใดนั้น คุณจะเห็นข้อความที่ไม่สมเหตุสมผลเป็นการส่งสัญญาณจากมิติที่มืดมน
กำลังรอให้คุณรับรู้ และมันใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

2. ชอบยกตนข่มท่าน
พวกเขาพูดถึงตัวเองเหมือนเป็นสิ่งที่เหนือกว่าทุกสิ่ง… "ฉันคือผู้รู้ ฉันคือผู้ชนะ"
แต่มีบางอย่างที่ไม่ถูกต้องในวิธีที่พวกเขาพูด…
เสียงของพวกมันมักจะดังขึ้นในหูคุณ
เวลาเหล่านั้นจะทำให้คุณรู้สึกเหมือนอยู่ในความเงียบงัน ปล่อยให้คุณได้ยินแค่เสียงกระซิบที่แผ่วเบา
และคุณจะเริ่มคิดว่ามันไม่ใช่แค่คำพูด… มันเป็นคำสั่งจากอีกด้านหนึ่ง

3. สืบพันธุ์ กุ เมิง กุแข็งแกร่ง หมาป่าเดียวดาย
"หมาป่าเดียวดาย"คำนี้เหมือนจะพยายามบอกอะไรบางอย่างแก่คุณ
มันไม่ได้แค่พูดถึงความโดดเดี่ยว… แต่มันคือคำเตือน
คุณไม่เคยรู้หรอกว่า "หมาป่า" ที่พวกเขาพูดถึงนั้นคืออะไร
เมื่อคุณมองลึกลงไปในคำเหล่านี้ คุณจะเห็นภาพที่เริ่มเบลอ…
และคำพูดเหล่านั้นจะกลายเป็นเสียงคำรามในหัวคุณ
มันกำลังใกล้เข้ามาแล้ว

4. พูดไม่เป็นภาษามนุษย์
พวกเขาพูดในภาษาที่คุณไม่เข้าใจ
มันเหมือนการบิดเบือนประโยคของมนุษย์จนกลายเป็นบางสิ่งที่ไม่สามารถอธิบายได้
ทุกครั้งที่คุณอ่านคำเหล่านั้น เสียงในหัวคุณจะเริ่มตื่นตัว…
และทันใดนั้น คุณจะเริ่มรู้สึกว่าคุณไม่ใช่คนเดียวที่อยู่ที่นี่
มีบางสิ่งกำลังเฝ้ามองคุณ… รอเวลาให้คุณพลาด

5. ชอบแปะภาพไอดอล
ภาพไอดอลที่พวกเขานำมาแปะดูเหมือนจะเป็นภาพที่ดูเหมือนปกติ แต่บางครั้ง…
คุณจะเห็นสิ่งที่ซ่อนอยู่ในแสงของภาพนั้น
เส้นสายในภาพจะเริ่มขยับอย่างช้าๆ และมันจะเริ่มไม่เหมือนภาพอีกต่อไป
มันเหมือนกับว่าไอดอลในภาพกำลังพยายามร้องขอให้คุณเห็นอะไรบางอย่าง
บางครั้ง ภาพนั้นจะจ้องมาที่คุณเหมือนกับ… มันรู้จักคุณ

6. ชอบตั้งฉายาให้ตนเองในเว็บนิรนาม
ทุกครั้งที่พวกเขาตั้งชื่อหรือฉายาให้ตัวเองในเว็บนั้น… ดูเหมือนว่า... ชื่อเหล่านั้นจะไม่ใช่แค่ชื่อ
มันคือลายเซ็นของใครบางคนใครบางคนที่ไม่เคยมีตัวตน
และเมื่อคุณเห็นมัน… คุณเริ่มรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวในเงามืดที่มองไม่เห็นจากหน้าจอ
เสียงบางอย่างจะเริ่มสะท้อนกลับมาไม่ใช่เสียงจากโลกนี้…

คุณแน่ใจหรือยังว่าคุณแค่เล่นอยู่ในเว็บปกติ?

เพราะบางที สิ่งที่คุณเห็นมันอาจจะไม่ใช่แค่คำพูดธรรมดา มันคือการติดต่อจากมิติที่มืดมิดจากสิ่งที่กำลังคอยเฝ้ามองคุณ
ถ้าคุณไปไกลเกินกว่านี้… คุณอาจไม่สามารถกลับมาได้เหมือนเดิมอีกต่อไป

คำเตือน:
เมื่อคุณฝ่าฝืนกฎเหล่านี้…
สิ่งที่คุณจะพบไม่ใช่แค่คำพูด
มันคือการสะกดจิตจากเอนทิตีที่ไม่สามารถเข้าใจได้
และมันจะไม่มีวันปล่อยให้คุณกลับไปเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง

คนบ้าในโม่งมีหลายคนหรอวะ

>>92 มันไม่มีเพื่อนหรอวะ ว่างๆมาคุยกันที่นี่นะครับท่านนักวิเคราะห์ https://t.me/ndofull48

น่าจะมีวิเคราะห์โทรลแต่ล่ะตัว เอาแนวปรัชญาของโทรบแต่ล่ะตัว มาเทียบกัน แล้วดูว่าใครชนะ

แต่ละคนมีสิ่งที่ยึดมั่นไม่เหมือนกัน เมิงไม่จำเป็นต้องเป็นแบบกูก็ได้ และไม่มีทางเป็นได้

กุก็ไม่ได้อยากจะเดินเส้นทางนี้หรอก
แต่ถ้ามันเป็นเกม ถ้าโลกนี้มันเป็นเกมกุต้องชนะ
แค่นั้นสั้นๆเลย
และกุไม่จำเป็นต้องเป็นศัตรูกับใคร I have no enemy เมิงเปลี่ยนกุไม่ได้ และกูก็เปลี่ยนเมิงไม่ได้ เช่นกัน คือต้องเปลี่ยนความเชื่อมั่นนั่นเอง
เช่น แคปซูลคุกโมเอะ

คนเราอยู่เพื่อสิ่งที่เขื่อมั่น การตายไม่ใช่จุดสิ้นสุด
แต่ถ้าสิ่งเชื่อมั่นพังทะลายลง นั่นต่างหากคือการตายที่แท้จริง

ส่วนกุก็ยังเป็นตัวกุเหมือนในวันวานไม่เคยเปลี่ยน

>>97 มึงพูดกับใครวะ

Would you lose?
https://i.imgur.com/LtdknSR.jpeg
nah i would win

>>98 ให้ สานุศิษย์ อัครสาวก อันดับ 1 ของกุฟัง
กุไม่ได้บังคับใคร ให้ทำแบบกุ
จงมีเส้นทางของตัวเองซะ

ปัญญาอ่อนจัดจิตเวชเคยออกไปแตะหญ้าบ้างไหม

ไอพวกศาสดาจอมปลอมมึงอยู่ที่นี่หรือเปล่า 🧐😯
กูมาหามึงถึงที่ 🗿 ละนะไอสัส 🐺🗿🗿🗿🗿
นี่แหละชีวิตจริง! 💥 ไม่จอมปลอมนะ🗿
ในช่วงพีคของชีวิต กูยังไม่ถึงที่สุด🗿
แต่กูยังไม่ยอมแพ้ เขาเตะกูลงพื้น แต่กูยังยืนหยัดอยู่! 👊💥
จากห้องนั่งเล่นที่เคยสบาย ไปสู่ท้องถนน! 🚗🔥
ชีวิตแม่งมันสู้โว้ย! ทุกอย่างคือการต่อสู้! 💪แต่กูเชื่อเถอะ... กูพร้อมลุยสัส! 🏃‍♂️💨
เรื่องมันเป็นแบบนี้แหละ! ชีวิตที่ไม่เคยง่าย! ถนนสู่สวรรค์ กูขับไปคนเดียว! 🛣️😎
ถูกรังแก ไล่ออกจากวงการ ทิ้งกูไว้ตายแบบเหี้ย! 😡
แต่กูไม่เคยยอมแพ้! ใจแข็งจนไม่เหลือใคร และกูยังเชื่อในพระเจ้า! 🙏💥
จิตใจอยู่ใต้ดวงอาทิตย์ กูจะทำให้ได้! 🌞🔥
ชีวิตมันยากซะเหลือเกิน แต่กูถือพวงมาลัย! 🚗💥 แก้ปัญหาที่มันทิ้งไว้ให้💣⚒️
ไม่มีใครจะช่วยมึงในวันที่ลำบาก😤 ทุกอย่างต้องสู้ แม่ง 🗿💪🏽💪🏽💪🏽💪🏽
ชีวิตนี้จะสอนมึงให้ล้มลง แต่กูไม่ยอมแพ้! 👊💥 อยู่ในเรื่องเหี้ย นี่แหละวิธีที่มันเป็นไป! 💯
ทุกคนรู้ดีว่าชีวิตไม่เคยง่าย! 💔 แต่กูยังเดินต่อไปด้วยหัวใจที่ไม่ยอมแพ้! ❤️🔥
ในโลกที่แสนโหดร้าย กูจะสู้ต่อไปเรื่อยๆ! 😎🌍

https://i.imgur.com/NsANQXX.jpg
นิทานมาฝาก อัครสาวก
เรื่อง ความอ่อนน้อมถ่อมตน vs ความหยิ่งยโส

ในสนามรบแบทเทิลฟิลด์ ดอทเอ
เป็นเกมที่โอกาสชนะ0% แต่กุสามารถพลิกเกมได้จนทำให้โอกาสชนะ100%

กุเล่นฮีโร่ สายพละกำลัง เป็นเผ่าออค ผิวแดง ฮีโร่ตังนี้พลังโจมตีต่ำ แต่มีเลือด กับเกราะที่สูง

สู้กับนักฆ่าแห่งพงไพร พลังโจมตีสูง ความเร็วในการวิ่งสูง

เริ่มเกมมา ทีมกุโดนนักฆ่าพงไพร โดนฆ่ายับๆไป 5-0 ทีมกุขอความช่วยเหลือ แต่กุทำเป็นไม่สนใจ ฟาร์มต่อไปเรื่อยๆ
แต่จริงๆแล้ว กุวางแผนให้มันฆ่าเพื่อนร่วมทีมจนคะนองใจ คิดว่าสู้กับNewbie หรือ Noob จนทีมกุกดออกเกมไป เพราะรู้ว่ายังไงเกมนี้แพ้แน่

ส่วนในหัวกุได้คำนวณ หรือเห็นภาพชัยชนะ เรียบร้อยแล้ว
ในขณะที่มันกำลังฆ่าเพื่อนร่วมทีมกุอย่างเมามัน กุก้าวพริบตา (Blink)

แล้วใช้สกิลกักขังศัตรูจะไม่สามารถทำอะไรได้ นอกจากมาโจมตีเรา และเปิดการทำงานสะท้อนกลับ หรือ Blade mail
แม้มันจะมีดาบทอง2อัน แต่ในพริบตานั้นดาเมจสะท้อนกลับไปก็ยิ่งแรง
ทำให้มันตายลงอย่างรวดเร็ว

ในขณะที่กุแกล้งทำเป็นถอย และมันจ่ายเงินซื้อเกิด อันนี้มันไม่รู้เลยว่ากุรออยู่ ให้มันดันครีปเวฟมา แล้วก็ทำแบบเดิม จนมันตายไป100วินาที กุก็บุกเข้าบ้าน ตี barrack ซื้อเจาะเกราะ ตีThroneจบเกมทันที

ตอนแรกมันนึกว่าคนที่ไม่เคยเข้าร่วมการต่อสู้สักครั้งคือคนที่เล่นเกมไม่เป็น

แต่กุซุ่มโจมตีครั้งเดียว ก็รู้ผลแพ้ชนะเลย
เพราะคนที่อยู่ต่อหน้ามันคือกู คนที่ผ่านสนามรบมาเป็น10,000สนามรบยังไงหล่ะ!

ดังนั้นอย่าคิดว่าตัวเองเก่งตัวเองเจ๋งตัวเองแน่ เหนือฟ้ายังมีฟ้า
ฝากไว้ให้คิด แม้กุจะโดนมันฆ่าไป3ครั้ง แต่กุไม่คิดแก้แค้นเลย อย่าให้ความแค้นครอบงำ
ถ้ามันเป็นเกมกุต้องชนะ!

"ยอดนักรบนั้นฝ่ายตนจะต้องเป็นฝ่ายควบคุมการรบ หมายถึง ทําให้ข้าศึกเป็นดั่งเช่นตนคิด และไม่เป็นอย่างที่ข้าศึกคิด"

เป็นเช่นนั้นเอง กุอ่านนักฆ่าแห่งไพรี
read like a book
อ่านจิตใจมันเหมือนหนังสือเล่มนีง

ไง สัส โม่งเปปทีน30 เจ้าของมู้ วันนี้ มึงมามั่วตำรา มั่วความคิดยัง
https://www.youtube.com/watch?v=Hg13_vA1rXo

cr. วีรบุรุษเจ้าสำอางค์ ลำปาง๑๑ มงกุฏเพชร เด็ดทุกลีลา วาจาไม่เกรงใจใคร ยังไงล่ะ

https://www.youtube.com/watch?v=HwE7LP8ebqk

หวาดระแวง (ระแวง ๆ) คิดมากไปหรือเปล่าหมอ
หวาดระแวง (ระแวง ๆ) โรคประสาทใช่ไหมหมอ
หวาดระแวง (ระแวง ๆ) รักษาได้ใช่ไหมหมอ
หวาดระแวง (ระแวง ๆ) กลัวว่าหมอจะเลี้ยงไข้ไม่หายขาด

นี่มันมู้ออลสตาร์หรอวะ มาทุกจิตเวชเลย
>>102 อีโมจิน่ารำคาญ
>>103 เพ้อเหี้ยไร ไปแตะหญ้าบ้าง
>>106 รักษาไม่ได้หรอก คงได้แต่ประคองอาการ เพราะ เกินเยียวยาแล้ว
>>85 ยาวไปไม่อ่าน

จิตเวช ID:1pdorP+.NP ดิ้นรัวๆเลย โดนจี้ปม ฮาหว่ะ ออกไปแตะหญ้าหน่อยไหม //เดชาคุง

>>108 ไง แคปรูปโม่ง ลง โซเซียลของมึง
แล้วแปะลิ้งค์ไว้ ถ้ากูเช็คแล้วของจริง
เราจะมาสนุกด้วยกัน
มึงชอบหนังจิดเวชเรื่องไหนล่ะ
ถึงเนื้อถึงตัวแน่นอน
https://www.youtube.com/watch?v=K62t1Jp3w34

มู้เอนเกจเยอะมากเป็นประวัติการณ์🥺 น้ำตาจิไหล 😭ขอบคุณทุกโม่งที่มาตอบนะ
เดี๋ยวเลามาวิเคราะห์คำพูดของท่านยามากุจิที่อุตสาห์มาโปรดพวกเรากันต่อเถอะ
จะว่าไปเห็นโม่งเริ่มใช้อีโมจิกัน เราลองนำเทคนิคมาปรับใช้เผื่อจะให้ทุกคนอ่านได้ง่ายขึ้นนะ
[วันที่ 20 พฤศจิกายน บทที่ 1 ในตรัสท่านยามากุจิ]

>>97 >>100
1️⃣ คำพูดของท่านยามากุจิแสดงถึงความเข้าใจลึกซึ้งในธรรมชาติของมนุษย์และโลกใบนี้อย่างมาก
ท่านมองโลกเป็นเหมือนเกมที่ต้องเล่นเพื่อชนะ นี่คือทัศนคติที่สะท้อนถึงปรัชญาของความเป็นอิสระและความมั่นคงในตัวเอง การยอมรับในเส้นทางของตัวเองโดยไม่จำเป็นต้องบังคับหรือเปลี่ยนแปลงคนอื่นนั้นสอดคล้องกับแนวคิดในสาขาจิตวิทยาของการยอมรับความเป็นตัวเอง (self-acceptance) และการพัฒนาทางจิตใจที่มีความมั่นคงในตัวเองอย่างยิ่ง (self-actualization) ตามที่อับราฮัม มาสโลว์ (Abraham Maslow) ได้กล่าวไว้ว่า การบรรลุความเป็นตัวเองอย่างเต็มที่คือการทำตามสิ่งที่เป็นตัวตนภายในอย่างแท้จริง ท่านยามากุจิทรงปราถนาให้พวกเราทุกคนเดินในเส้นทางของตัวเอง เพราะมนุษย์มีเพียงเส้นทางของตัวเองเท่านั้นที่จะเลือกเดินได้

2️⃣ นอกจากนี้คำพูดของท่านยังสะท้อนถึงความคิดในเชิงจิตวิทยาของการต่อสู้ภายในเพื่อหาความมั่นคงในตัวเองและการเข้าใจในสิ่งที่เชื่อมั่นอย่างลึกซึ้ง การที่ท่านกล่าวว่า "ถ้าสิ่งเชื่อมั่นพังทะลายลง นั่นต่างหากคือการตายที่แท้จริง" เป็นการแสดงถึงแนวคิดของมาร์ติน ไฮเดกเกอร์ (Martin Heidegger) ที่พูดถึงการเผชิญหน้ากับความตายในเชิงปรัชญาและการตัดสินใจที่ส่งผลต่อการดำเนินชีวิต เมื่อความเชื่อมั่นภายในตัวเราสูญสลาย เราจะไม่สามารถหาความหมายในชีวิตได้อีกต่อไป “มนุษย์พ่ายได้ แพ้ได้ แต่ไม่สามารถถูกทำลาย“ จนกว่าเราเลือกจะทำลายตัวเราเองลง นั่นคือคำพูดของเฮมมิ่งเวย์หนึ่งในนักเขียนอมตะ

☸️ ถ้าให้เปรียบเทียบในแง่ของศาสนา แนวคิดนี้ก็สามารถสะท้อนถึงหลักคำสอนของศาสนาพุทธที่พูดถึงการยอมรับสภาพธรรมชาติของชีวิตและการหลุดพ้นจากความทุกข์ด้วยการเข้าใจความจริงในชีวิต การไม่ยึดติดในสิ่งที่ไม่ถาวร และการเข้าใจถึง "ความตาย" ว่าเป็นเพียงแค่การเปลี่ยนแปลงของรูปแบบต่างๆ ในจักรวาล

อ้างอิง
Maslow, A. H. (1943). A theory of human motivation. Psychological Review, 50(4), 370-396.
Heidegger, M. (1962). Being and Time (J. Macquarrie & E. Robinson, Trans.). Harper & Row.
Siddhartha Gautama (Buddha). (n.d.). The Dhammapada.

ต่อจาก >>110
[บทที่ 2 นิทานของท่าน]
>>103 >>104

นิทานที่ท่านยามากุจิเล่ามานั้น เปรียบเสมือนการบรรยายถึงปรัชญาที่ลึกซึ้งเกี่ยวกับการทำสงคราม การเอาชนะศัตรู และการใช้ความเฉลียวฉลาดในการพลิกสถานการณ์จากที่ดูเหมือนจะเป็นไปไม่ได้ให้กลายเป็นชัยชนะได้อย่างสมบูรณ์แบบ (หากเป็นเกมท่านต้องชนะ ขอโมเอะจงมีแก่ท่าน)

เรื่องราวนี้เมื่อเอามาวิเคราะห์แล้วจะเห็นว่าสะท้อนถึงหลักคิดในหลายแง่มุม ทั้งในเชิงปรัชญา จิตวิทยา และการต่อสู้ทางทักษะที่ไม่มีการใช้ความรุนแรงโดยไม่จำเป็น

1️⃣ อย่างแรก คือ เรื่องของ {การมองโลกในแง่ของปรัชญาและความเชื่อมั่น}
ท่านยามากุจิแสดงให้เห็นถึงการไม่ยอมแพ้แม้ในสภาวะที่ดูเหมือนว่าโอกาสจะเป็นศูนย์ การวางแผนอย่างรอบคอบและการทำตัวไม่สนใจในตอนแรกนั้นสะท้อนถึงปรัชญาของการ "รอเวลา" หรือการใช้กลยุทธ์แบบ "เตรียมพร้อมสำหรับทุกสิ่ง" ที่สามารถพบได้ในหลายหลักปรัชญาเช่นใน The Art of War ของซุนวูที่พูดถึงการรอจังหวะและการใช้ความเหนือชั้นในเวลาที่เหมาะสมเพื่อเปลี่ยนเกมให้เป็นไปในทางที่ดีที่สุด การมองข้ามการกระทำที่ไม่จำเป็นและการรอให้คู่ต่อสู้ทำผิดพลาดก่อน จึงเป็นแนวทางที่มีความลึกซึ้งในการตัดสินใจอย่างมีสติ

2️⃣อย่างที่สอง คือ จิตวิทยาของความหยิ่งยโสและความถ่อมตน
เรื่องเล่าของท่านยามากุจิสะท้อนให้เห็นถึงการหลีกเลี่ยงการถูกครอบงำด้วยความแค้น และการไม่ให้ความเกลียดชังหรือความหยิ่งยโสมากระทบกับการตัดสินใจ การที่ท่าน "ไม่คิดแก้แค้นเลย" แสดงถึงการมีจิตใจที่สูงส่งไม่ยึดติดกับความรู้สึกที่เกิดจากการถูกกระทำ ในขณะที่นักฆ่าพงไพร (ศัตรู) กำลังหลงระเริงในชัยชนะชั่วคราว ท่านยามากุจิได้แสดงออกถึงการควบคุมอารมณ์อย่างสมบูรณ์แบบ ซึ่งสอดคล้องกับแนวคิดในจิตวิทยาของ Emotional Intelligence โดยแดเนียล โกลแมน (Daniel Goleman) ที่กล่าวว่าคนที่สามารถควบคุมอารมณ์ได้ดีมีแนวโน้มที่จะประสบความสำเร็จในระยะยาว

ท่านยามากุจิไม่ได้แสดงความสนใจในความขุ่นเคืองจากการที่ถูกฆ่าไปสามครั้ง แต่กลับตั้งสมาธิและเตรียมตัวที่จะเอาชนะ ซึ่งสะท้อนถึงการใช้ Growth Mindset ตามแนวคิดของแคโรล ดูแค็ก (Carol Dweck) ที่เชื่อว่า ความสำเร็จไม่ได้ขึ้นอยู่กับโชคหรือความสามารถที่ได้มาแต่แรก แต่ขึ้นอยู่กับการพัฒนาทักษะและการไม่ยอมแพ้เมื่อเผชิญกับความล้มเหลว

ในที่สุด ท่านยามากุจิได้แสดงให้เห็นถึงวิธีการพลิกสถานการณ์ในที่สุด ซึ่งเป็นการสะท้อนถึงความสามารถในการใช้ Strategic Thinking หรือการคิดเชิงกลยุทธ์อย่างมีประสิทธิภาพ การรอให้ศัตรูทำผิดพลาดและจับจังหวะในการโจมตีครั้งเดียวที่สามารถเปลี่ยนแปลงเกมได้อย่างสมบูรณ์ เป็นการทำงานร่วมกับปัจจัยภายนอกในทางที่ถูกต้องและมองหาจุดที่เปราะบางในฝ่ายตรงข้ามเพื่อใช้ประโยชน์ให้สูงสุด

แล้วข้อคิดสำคัญของนิทานเรื่องนี้คืออะไร? นี่อาจเป็นคำถามที่หลายคนสงสัยเมื่ออ่านมาถึงตรงนี้
ซึ่งในฐานะของสาวกผู้ได้รับถ่ายทอดเศษเสี้ยวแห่งปัญญาของท่านยามากุจิ ข้าน้อยก็ลองวิเคราะห์ดูได้ความว่า
ท่านยามากุจิได้สอนให้เราเข้าใจว่าในเกมหรือในชีวิตจริง บางครั้งการเลือกไม่ตอบโต้ด้วยความโกรธหรือความแค้นจะทำให้เราสามารถควบคุมสถานการณ์ได้ดีกว่า และที่สำคัญที่สุดคือการเข้าใจในความสามารถของตนเอง พร้อมกับมองหาจังหวะในการแสดงความเหนือชั้นในที่สุด ซึ่งไม่ได้มาจากการต่อสู้ที่อาศัยโชคชะตา แต่เป็นผลจากการวางแผนและการคิดอย่างรอบคอบนั่นเอง แก่นแท้ของการบงการ นั่นคือการควบคุมตัวในตนเสมอ อย่าให้ปัจจัยภายนอกมาเป็นสิ่งที่ควบคุมเรา มีเพียงตัวเราที่ต้องควบคุมตัวเองและเดินไปในเส้นทางที่เราเองเลือกไว้

จะชีวิตหรือเกม หรือชีวิตก็คือเกม ถ้าทุกอย่างอยู่ในความควบคุม วางแผน มาเป็นอย่างดี เราก็จะชนะ

อ้างอิง
Dweck, C. (2006). Mindset: The new psychology of success. Random House.
Goleman, D. (1995). Emotional Intelligence: Why it can matter more than IQ. Bantam Books.
Sun, T. (2009). The Art of War. Translated by Lionel Giles. CreateSpace Independent Publishing Platform.

https://www.youtube.com/watch?v=zfuOiR1lF0w

วันพุธที่ 20 : >>110 >>111
[ท่านยามากูจิกล่าวเรื่อง ผู้เขียนและผลงาน]
>>>/subculture/19084/203

คำว่า "เมื่อออกสู่โลกภายนอก ก็เป็นของผู้อ่านแล้ว ไม่ใช่ของคนเขียนอีกต่อไป" นั้นสะท้อนถึงหลักการในงานวรรณกรรมและศิลปะที่ได้รับการพูดถึงในวงการวรรณกรรมมานานแล้ว เช่น แนวคิดของ Death of the Author ของโรลันด์ บาร์ธ (Roland Barthes) ที่กล่าวว่า เมื่อผลงานถูกเผยแพร่ไปยังสาธารณะแล้ว ความหมายของมันจะไม่ขึ้นอยู่กับความตั้งใจของผู้สร้างอีกต่อไป แต่เป็นเรื่องของการตีความจากผู้อ่านเอง ในแง่นี้ผลงานจะถูกเปิดโอกาสให้ผู้คนสามารถนำไปแปลความหมายตามประสบการณ์และมุมมองของตนเองได้อย่างเต็มที่ ส่วนคำพูด "เหมือนผู้สร้าง สร้างโลกนี้ และมนุษย์ก็กำหนดชะตาของตัวเอง ไม่ได้พึ่งผู้สร้างไง" นั้นสะท้อนถึงปรัชญาที่มีพื้นฐานในแนวคิด Existentialism ซึ่งมีนักปรัชญาอย่าง Jean-Paul Sartre ที่กล่าวว่า "Existence precedes essence" หรือ "การดำรงอยู่มีความสำคัญก่อนความหมาย" หมายความว่า การที่มนุษย์เกิดมาแล้วนั้นเขาจะต้องสร้างความหมายและกำหนดชีวิตของตัวเอง ไม่ใช่การรอคอยหรือพึ่งพาผู้สร้างในแง่ของการมีบทบาทในการตัดสินใจ สิ่งนี้ยังสะท้อนถึงความเชื่อในอำนาจในการเลือกของมนุษย์และการรับผิดชอบต่อการกระทำของตนเอง ซึ่งเป็นแก่นแท้ของการใช้ชีวิตอย่างเต็มที่ ที่ทุกคนต้องเลือกทางเดินของตัวเองดังที่กล่าวไปใน >>110

ในแง่ของจิตวิทยาและการพัฒนาตนเอง ท่านยามากุจิได้แสดงให้เห็นถึงการที่มนุษย์มีอำนาจในการกำหนดชะตาของตัวเอง ผ่านการเลือกทางเดินที่ไม่ขึ้นกับปัจจัยภายนอก แนวคิดนี้สะท้อนถึงหลักของ Self-Determination Theory โดย Edward Deci และ Richard Ryan ที่กล่าวว่ามนุษย์มีความสามารถในการกำหนดชีวิตของตัวเองเมื่อมีความต้องการทางจิตใจที่สำคัญ เช่น ความเป็นอิสระ (autonomy) การมีความเชื่อมโยงกับผู้อื่น (relatedness) และการพัฒนาทักษะ (competence) ซึ่งทั้งหมดนี้จะนำไปสู่การพัฒนาตัวตนที่แท้จริง

ชีวิตนั้นเป็นสิทธิ์และความรับผิดชอบของแต่ละคน ซึ่งถือเป็นการเดินทางไปสู่การเป็นตัวของตัวเองในทุกๆ ด้านทั้งกายภาพ ทั้งทางธรรม และทางจิต เราต้องเลือกเดินในทางของตัวเอง

อ้างอิง
Barthes, R. (1977). Death of the author. In Image, Music, Text. (S. Heath, Trans.). Hill and Wang.
Sartre, J.-P. (1943). Being and Nothingness. Translated by Hazel E. Barnes. Washington Square Press.
Deci, E. L., & Ryan, R. M. (1985). Intrinsic motivation and self-determination in human behavior. Springer Science & Business Media.

https://i.imgur.com/73e2n8l.jpeg
มาแจ้งข่าวกุโดนแบนแล้ว โลกนี้ล้วนปฏิเสธการคงอยู่ของกุทั้งนั้น เพราะกุแข็งแกร่งเกินไป

กุใช้บั๊กเปิดกาชา ได้น้อง อิจิโกะ ระดับ SSS

>>114 สมเป็นท่านยามากุจิ การที่โลกภายนอกหรือระบบเกมไม่สามารถยอมรับความเก่งกาจของท่าน ก็คงเป็นจากการที่ท่านยืนหยัดในความเชื่อของตัวเอง ท่านไม่ได้ทำสิ่งนี้เพื่อขอการยอมรับจากใคร แต่ทำเพื่อพิสูจน์ให้เห็นว่าในโลกของท่าน ความยุติธรรมและความสามารถของท่านคือสิ่งที่สำคัญที่สุด ไม่ว่าจะโดนปฏิเสธหรือไม่ก็ตาม ท่านก็ยังคงเป็น "ตัวของท่านเอง" ที่ไม่มีใครสามารถเปลี่ยนแปลงได้

จริงๆเราเองก็เคยเกือบโดนแบนเพราะใช้บั๊คเกมหลายครั้งแต่เติมไปพอสมควรและคอยตามไอดอลที่มาโปรโมทเกมจนได้ลายเซ็นและหมอนของไอดอลออฟิเชียลมานอนกอด ทางเกมเลยตักเตือนแค่แบนไม่กี่วันแต่ตอนนี้เลิกเล่นเกมนั้นไปแล้วเพราะน่าเบื่อไม่ท้าทาย

สำหรับวันนี้คงพอแค่นี้ กูไปละ ขอให้ทุกโม่งโชคดี

>>116 ขอความโมเอะจงมีแก่ท่านสหาย

กูอ่านพวกมึงละมีแรงบันดาลใจเลย
นึกถึงสมัยก่อนกูใช้เทคนิคบั๊คเกมยิงปืน 3D กูสามารถฆ่าศัตรูในแมพได้ไม่จำกัดโดยที่กูไม่ตายเลย
นอกจากนี้ในตอนที่เจอพวกรู้ทันใช้บั๊คเหมือนกัน
กูยังมีสมาธิจนถึงจุดสูงสุด สามารถเล็งเป้ามีสภาวะโต้ตอบในเสี้ยววินาที
พวกมันจึงไม่สามารถแย่งตำแหน่งกูได้ หรือต่อให้ไม่ใช่กูก็เป็นเหมือนคาวบอยสมัยโบราณ
เข้าไปที่จุดเกิดมันมียี่สอบคน มันยังไม่ทันยิงกูกูสาดดาเมจใส่ ตรงกลางหัวไปเรียบร้อย
พร้อมกะกระสุน ให้แต่ล่ะตัว พลังชีวิตหมดพอดี ทั้งที่ใส่เกราะคนล่ะเลเวลกัน
ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นในเวลาไม่ถึงสิบวินาที เหมือนจอน วิค ยอดมือสังหาร
พออ่านเรื่องพวกมึงแล้วมีไฟ
แต่เดี๋ยวนี้กู แก่แล้ว ชอบเล่นแนววางแผนมากกว่า
กูเลยเอาไปหาบั๊คในเกมที่กูเล่นคนอื่นคะแนนหลักหมื่น
กูหลักแสนอยู่คนเดียวเพราะกูทุ่มกับการเล่นมีสมาธิจนถึงจุดสูงสุด
กูใช้เวลาสามชั่วโมงในการฟาร์มและอัพพลังจนตัวละครกูอยู่ในสภาวะที่เรียกได้ว่าสมบูรณ์แบบ
คะแนนตัวละครกูตอนนี้สามแสน ไม่ได้เติม แม้แต่บาทเดียวชนะพวกเติมเป็นแสนที่คะแนนมากสุดสองหมื่นกว่าๆสิบเท่า
พวกที่ใช้บั๊คแบบกูอย่างมากคะแนนไม่เกินหนึ่งแสนครึ่ง เพราะมันความอดทนน้อยกว่ากู ตอนนี้ถือว่าตัวละครกูมีความอดทนมากกว่าพวกมันถึง 2 เท่าในทางคณิตศาสตร์
ลีดเดอร์บอร์ดจาก 8 หมื่นบัญชีทั่วโลก ตอนนี้กูคืออันดับหนึ่ง!

>>118 คุ้นๆ เมิงเล่น Dungeon&Merge idle ปะวะ เกมห่านี่กุโดนแบนไปละ

>>119 กูไม่ได้เล่นเกมนั้นว่ะ ไม่ใช่แนว กูชอบเกมแนววางแผนบริหาร สร้างประเทศ กองทัพ มากกว่า

>>120 ก็ดี เมิงค้นพบทางตัวเองแล้ว

พวกมึงวิ่ง👣 วันละกี่กิโล กู 🏃วิ่งวันละ 20 กิโลนะ 😎
เชื่อเถอะ... กูพร้อมลุยสัส 🏃‍♂️💨

>>122 5-6 โลพอ เดียววันนี้กุจะไปวิ่งตอนตี4.30
ในขณะที่คนอื่นหลับ กุฝึกฝน
การวิ่งต้องถูกต้องด้วย ถ้าไม่ถูก เข่าพังได้

การวิ่งมีเกิดเหตุไม่คาดฝันได้เสมอ ทั้งจากร่างกายเรา และ เหตุไม่คาดฝันภายนอก incident ขาแพลง เจ็บเข่า เจ็บข้อเท้า น่องมีปัญหา หัวใจสูบฉีดเลือดไม่ทัน ปอดออกซิเจนไม่พอ แต่ถึงแบบนั้น เมิงห้ามหยุดวิ่ง

ให้หาทางใช้อย่างอื่นไปก่อน ถ้าหายใจทางจมูกไม่ได้ ให้ใช้ปาก ถ้าใช้น่องวิ่งไม่ได้ให้ใช้เข่า
พยายามแก้ปัญหาเฉพาะหน้า เจ็บลำไส้ พยายามบิดตัวน้อยลง ต้องวิ่งให้ครบ5โล ให้ได้

เหตุผลที่กุมาวิ่งนะหรอ เป็นเรื่องไร้สาระ

เป็นเด็กผญอายุ17 คนนึงที่เธอบอกว่า เธอวิ่ง5 กิโลใน1ชั่วโมง
ตั้งแต่นั้นมากุก็อยากลองวิ่งดูบ้าง ซื้อรองเท้า
กางเกง เสื้อ ถุงเท้า ใหม่หมดเลย

เธอเป็นดวงไฟอบอุ่น สงบและรู้สึกปลอดภัยเหมือนได้ออกจากครรภ์มารดาอีกครั้ง
กุไม่มีทางลืมความรู้สึกนั้นเลย

พี่รักหนูนะ
https://x.com/DonnaOrcutt2/status/1684471589218430977

วันพฤหัสที่ 21 : >>125
[ท่านยามากุจิตรัสเรื่อง การวิ่ง]
>>123

คำพูดที่ท่านยามากุจิกล่าวถึง "การวิ่ง" และ "ไม่หยุดวิ่ง" นั้นสามารถมองได้ในหลายมุม ทั้งจากมุมมองของปรัชญา วรรณกรรม และวิทยาศาสตร์ การวิ่งในที่นี้ไม่ใช่แค่การขยับขา แต่เป็นการกระทำที่สะท้อนถึง "การเดินทางของจิตใจ" (The Journey of the Mind) ซึ่งเลข 123 นั้นคือ การที่ท่านวางแผยตอบกระทู้โดยให้ Reply มาตรงกับ >>123 พอดีเป็นการหมายถึงการก้าวไปข้างหน้า จาก 1 ไป 2 ไป 3

เรื่องการเดินทางของจิตใจนั้นเป็นแนวคิดที่มีการกล่าวถึงในปรัชญาของมาร์ติน ไฮเดกเกอร์ (Heidegger) ที่พูดถึงการมีชีวิตอยู่และการต่อสู้กับสิ่งที่ไม่แน่นอนของโลกภายนอก การวิ่งไม่หยุดเหมือนการดำเนินชีวิตที่ต้องเผชิญกับอุปสรรคและความไม่แน่นอน ไม่ว่าจะเป็นจากภายในตัวเราหรือสิ่งรอบตัว สิ่งสำคัญคือเราต้องมีการวางแผน และควบคุมตัวเองให้มีความเยือกเย็นอยู่เสมอ เฉกเช่น ท่านยามากุจิที่มีสมาธิจนถึงขีดสุดในเวลาเล่นเกม ท่านจึงชนะเสมอ

การที่ท่านยามากุจิพูดถึง "หากหายใจทางจมูกไม่ได้ ให้ใช้ปาก" สะท้อนถึงหลักการของความยืดหยุ่นในวิทยาศาสตร์ ซึ่งเหมือนกับทฤษฎีการปรับตัว (Adaptation Theory) ของชาร์ลส์ ดาร์วิน ที่อธิบายถึงการปรับตัวของสิ่งมีชีวิตในสภาพแวดล้อมที่เปลี่ยนแปลงไป การหาวิธีอื่นๆ เพื่อต่อสู้กับอุปสรรคในขณะวิ่งก็เหมือนกับการปรับตัวทางสรีรวิทยาเพื่อเอาชนะความยากลำบากทางร่างกาย เช่น การใช้กล้ามเนื้อส่วนอื่นเมื่อบางส่วนได้รับบาดเจ็บ วิวัฒนาการก็เหมือนกับเกมผู้ที่ปรับตัวจะแข็งแกร่งและมีชีวิตต่อไป นั่นคือหลักการของ Survival of the fittest

ส่วนการที่ท่านพูดถึง "เหตุผลที่วิ่ง" จากการได้รับแรงบันดาลใจจากหญิงสาวอายุ 17 ปี นั้นไม่ได้เป็นเพียงแค่การเล่าเรื่องในลักษณะสบายๆ แต่เป็นการสะท้อนถึง "ความเชื่อมโยงทางสังคมและการมีปฏิสัมพันธ์" (Social Interaction and Connectivity) ตามทฤษฎีของเอ็มมานูเอล เลวี-นา (Emmanuel Levinas) ที่เชื่อว่ามนุษย์มักจะได้รับแรงบันดาลใจจากคนอื่นเพื่อการพัฒนาตนเองและการเรียนรู้จากประสบการณ์ของผู้อื่น ซึ่งในกรณีนี้ การวิ่ง 5 กิโลเมตรใน 1 ชั่วโมงไม่ใช่แค่การพยายามทดสอบขีดจำกัดทางกายภาพ แต่เป็นการสะท้อนถึงการเรียนรู้จากโลกภายนอกที่ทำให้เราต้องการบรรลุเป้าหมายในชีวิต การที่ท่านยามากุจิพูดถึง "แสงไฟอบอุ่น" จากหญิงสาวที่ทำให้รู้สึกเหมือน "ออกจากครรภ์มารดาอีกครั้ง" เป็นภาพสัญลักษณ์ที่ลึกซึ้งตามหลักวรรณกรรม ซึ่งเหมือนกับแนวคิดในเชิงสัญลักษณ์ของ "การเกิดใหม่" (Rebirth) ที่สามารถพบเห็นได้ในวรรณกรรมคลาสสิก เช่น การเกิดใหม่ของตัวละครในงานของฟรานซ์ คาฟคา (Franz Kafka) ที่ตัวละครต้องเผชิญหน้ากับการเปลี่ยนแปลงที่สะท้อนถึงการเกิดใหม่จากความท้าทายในชีวิต

ทั้งหมดนี้ไม่ได้เป็นแค่การพูดถึงการวิ่งธรรมดา แต่มันคือการแสดงออกถึงการเผชิญหน้าและการปรับตัวต่อสถานการณ์ต่างๆ ในชีวิต โดยที่เราไม่ควรหยุดเดินหน้าไม่ว่าจะเจออุปสรรคอะไร เพราะการที่เราต่อสู้และหาทางออกจากปัญหานั้น คือการพัฒนาตนเองในระดับที่สูงขึ้นเหมือนกับแนวคิดของปรัชญาแห่งการดำรงอยู่ (Existentialism) ที่เน้นการสร้างความหมายในชีวิตผ่านการกระทำและความพยายามของตัวเอง

อ้างอิง:
Heidegger, M. (1962). Being and Time (J. Macquarrie & E. Robinson, Trans.). Harper & Row.
Darwin, C. (1859). On the Origin of Species. John Murray.
Levinas, E. (1969). Totality and Infinity: An Essay on Exteriority. Duquesne University Press.
Kafka, F. (1915). The Metamorphosis. Kurt Wolff Verlag.

กุเขียนเมลล์ไปตามที่เมิงบอกแล้ว เดียวคืบหน้ากุมาแจ้งละกัน

I’m not stupid. I checked my rank—my position as #2 has mysteriously disappeared.

I also looked at the PvP rankings, and my #300 position is gone as well.

I play a game where you progress through stages continuously and was unfairly banned without explanation.

I have been playing your game honestly and with effort, even while others were asleep. I pushed through stages 24/7, enduring my phone overheating because your poorly optimized game consumes excessive resources. I chose to play this game because it seemed promising. Through skill alone, I climbed the ranks to become the second top player on Server 2. I supported your game and loved it, but you didn’t even bother to inform me why I was blocked. I woke up in the afternoon, intending to play, only to be kicked out of the game without warning.

There’s a saying: "It’s better to let 100 guilty individuals go free than to harm a single innocent person." Yet, you have never once communicated with me. I am now stressed and depressed.

The way you treated me without reason or explanation is deeply unjust. I earned Ichiko SSS legitimately. Don’t you feel any shame? Do you still have a shred of humanity, or are you just running a cash-grab operation, tricking people into spending money only to ban them afterward? I’ll be sure to let my friends know how rotten your game truly is.

What did I do wrong? If I’m truly innocent, I hope your company fails, goes bankrupt, and never prospers again. Karma will catch up with you.

I will never play your company’s games again. Your credibility is zero. I’ve never wronged anyone, but you banned me without cause or explanation. Do you still have ethics and integrity?

ต่อจาก >>125
วันพฤหัสที่ 21 : >>125 >>127
[ท่านยามากุจิตรัสเรื่อง การไม่อิจฉา]
>>>/game/19067/242

“กุไม่เคยอิจฉาใครเลยนะ คนอื่นมี6ดาวเติมเงินเยอะ เป็นแสน กุไม่เห็นว่าอยากได้อยากมีเหมือนคนอื่นเลย“

การที่ท่านยามากุจิกล่าวว่า "ไม่เคยอิจฉาใครเลย" และ "ไม่เห็นว่าอยากได้อยากมีเหมือนคนอื่น" แสดงถึงการเข้าใจในปรัชญาของการไม่ยึดติด (Non-attachment) ซึ่งเป็นหลักการสำคัญในทั้งปรัชญาพุทธศาสนาและ Stoicism ที่เน้นการลดความปรารถนาต่อสิ่งภายนอก เพื่อให้เราสามารถมีจิตใจที่สงบและไม่หวั่นไหวต่อสิ่งรอบข้าง การที่ท่านไม่เห็นความจำเป็นในการมีสิ่งที่คนอื่นมี อาจแสดงถึงการยอมรับในตัวเองและในสิ่งที่มีอยู่แล้ว จึงสามารถเห็นโลกในมุมมองที่ไม่ถูกบังคับด้วยอารมณ์หรือความอยากได้อยากมี

"ความโกรธ โลภหลง อารมณ์เสีย กุไม่เคยให้มันส่งผลจิตใจกูเลย"

ตรงนี้สะท้อนถึงหลักการของการควบคุมอารมณ์ (Emotional Regulation) ในทางจิตวิทยา การที่ท่านไม่ปล่อยให้ความรู้สึกเหล่านี้มีผลต่อจิตใจ แสดงถึงการฝึกฝนตนเองให้มีจิตใจที่มั่นคงและรอบคอบตามหลักการของการพัฒนาสมาธิ (Mindfulness) และการควบคุมภายใน ซึ่งเป็นหลักการสำคัญในหลายสาขาวิชา ไม่ว่าจะเป็นปรัชญาพุทธ ศาสนา หรือแม้แต่ในวิทยาศาสตร์ทางจิตวิทยาที่เกี่ยวข้องกับการรักษาโรคทางจิต

การเล่นเกมในมุมมองของท่านไม่ได้เป็นแค่การแข่งขันทางกายภาพ แต่เป็นการ "แข่งจิตใจ" ที่ท่านกล่าวถึง ซึ่งเชื่อมโยงกับปรัชญาของการพัฒนาจิตใจให้มีความมั่นคง ในลักษณะเดียวกับที่นักปรัชญาเช่น ฟริดริช นิทเช่ กล่าวว่า “สิ่งที่ไม่ฆ่าคุณทำให้คุณแข็งแกร่งขึ้น” การเผชิญหน้ากับความยากลำบากและการต่อสู้ภายในตัวเอง จะทำให้เรามีความแข็งแกร่งขึ้นในทุกๆ ด้าน

คำพูดของท่านยามากุจิที่ว่า "ฝึกสมาธิระหว่างเล่นเกมไปด้วย เพราะได้พัฒนาตัวเอง" ก็เป็นการสะท้อนถึงการฝึกฝนการควบคุมจิตใจที่ไม่แตกต่างจากการฝึกสมาธิ การเล่นเกมในที่นี้จึงเปรียบเหมือนการฝึกฝนตัวเองให้มีสมาธิและเสถียรภาพทางจิตใจตลอดเวลา

สุดท้ายนี้ในส่วนที่ท่านยามากุจิกล่าวว่า "ต่อให้โลกถล่มลงมากุยังคงไม่หวั่นไหว" นั้นคือการสะท้อนถึงความมั่นคงทางจิตใจที่เป็นเสมือนปรัชญาแห่งการไม่ยอมแพ้ (Resilience) ที่ไม่ยอมให้โลกภายนอกหรือสถานการณ์ที่ไม่คาดฝันมาทำลายความสงบภายใน ตัวอย่างเช่นแนวคิดของเซนที่มองว่าความสงบภายในสามารถช่วยให้เราผ่านพ้นอุปสรรคทั้งหลายไปได้

อ้างอิง:
Nietzsche, F. (1886). Beyond Good and Evil. Verlag von C.G. Naumann.
Kabat-Zinn, J. (1990). Full Catastrophe Living: Using the Wisdom of Your Body and Mind to Face Stress, Pain, and Illness. Delta Trade Paperbacks.
Ryan, R. M., & Deci, E. L. (2000). Self-determination theory and the facilitation of intrinsic motivation, social development, and well-being. American Psychologist, 55(1), 68-78.

>>>/game/19067/259/

แจ้งข่าวถึงสานุศิษย์ ผู้ศรัทธาทุกท่านนะครับ หากต้องการช่วยท่านยามากุจิให้ทำการโหลด
เกม Dungeon and merge มานะครับ
แล้วเขียนหน้ารีวิว ให้1ดาว คอมเมนต์
justice for TOFFANBOICH

บทความวิเคราะห์กวีโม่ง บทที่ 1
>>>/lounge/17585/980

การพูดถึงโคมยี่เป็งและศาลเจ้าแม่ลิ้มกอเหนี่ยวในเนื้อเรื่องนี้เป็นการใช้สัญลักษณ์ทางวัฒนธรรมไทยเพื่อเพิ่มความลึกซึ้งให้กับเนื้อหาของเรื่อง ในแง่ของวัฒนธรรมไทย โคมยี่เป็งมักเกี่ยวข้องกับการปลดปล่อยและการเริ่มต้นใหม่ โดยเฉพาะในช่วงเทศกาลที่ผู้คนปล่อยโคมขึ้นไปในอากาศเป็นสัญลักษณ์ของการขอพรและการปล่อยวางสิ่งที่ไม่ดีในปีที่ผ่านมา ส่วนศาลเจ้าแม่ลิ้มกอเหนี่ยวเป็นสัญลักษณ์ของการคุ้มครองและความเป็นสิริมงคลในทางศาสนา ซึ่งการนำสัญลักษณ์เหล่านี้มารวมกับเทคโนโลยีและวิทยาศาสตร์ในเนื้อเรื่องทำให้เกิดความรู้สึกเหนือจริง โดยที่พล็อตเรื่องสมัยใหม่อย่าง ทหารรับจ้าง เทคโนโลยีลับ สามารถผสมผสานกับวัฒนธรรมและการเชื่อมโยงเชิงสัญลักษณ์ได้อย่างลงตัว แสงสีขาวที่เกิดจากการระเบิดในเนื้อเรื่องนี้มีความหมายลึกซึ้งทางสัญลักษณ์ ซึ่งมักจะเชื่อมโยงกับการทำลายล้างและการเริ่มต้นใหม่ แสงสีขาวที่ฉายออกมาจากปฏิกิริยาทางเคมีไม่เพียงแต่เป็นการแสดงถึงพลังที่เกิดขึ้นจากการระเบิด แต่ยังเป็นสัญลักษณ์ของการ "เวียนจบ" และการเริ่มต้นใหม่ที่สะท้อนแนวคิดทางปรัชญาเกี่ยวกับวงจรของการเปลี่ยนแปลงในชีวิตมนุษย์ (Benjamin, 2003) การสร้างแสงสีขาวรุนแรงจากการระเบิดถือเป็นการปลดปล่อยพลังงานที่ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงทั้งในเชิงวัตถุและจิตใจของตัวละคร แสงสีขาวในเหตุการณ์นี้จึงทำหน้าที่เป็นสัญญะของการทำลายล้างและการเกิดใหม่อย่างพร้อมเพรียงกัน ส่งสัญญาณให้โม่งผู้อ่านทราบว่าเนื้อเรื่องกำลังจะจบลง

การใช้ควอตซ์และผงอะลูมิเนียมในปฏิกิริยาเคมีเพื่อสร้างแสงสีขาวจ้าในเหตุการณ์นี้สะท้อนถึงการผสมผสานระหว่างวิทยาศาสตร์และสัญลักษณ์เชิงวัฒนธรรมได้อย่างน่าสนใจ ควอตซ์ (SiO₂) เป็นสารที่มีจุดหลอมเหลวสูง และโดยปกติจะไม่ทำปฏิกิริยากับผงอะลูมิเนียมในสภาวะปกติ. อย่างไรก็ตาม เมื่อควอตซ์ถูกบดให้เป็นผงละเอียดและนำไปผสมกับผงอะลูมิเนียมและสารเคมีอื่นๆ ที่สามารถกระตุ้นปฏิกิริยาที่มีอุณหภูมิสูงได้, จะสามารถสร้างแสงสีขาวจ้าในลักษณะเดียวกับการใช้ในปฏิกิริยาของ Thermite reaction (Mills, 2005) ปฏิกิริยาระหว่างผงอะลูมิเนียมและเหล็กออกไซด์ (Fe₂O₃) ใน Thermite reaction จะปล่อยพลังงานสูงมาก ซึ่งทำให้เกิดแสงที่มีความสว่างจ้าและสามารถแยงตาได้ สมการเคมีของปฏิกิริยานี้เป็นดังนี้:

2Al + Fe₂O₃ → 2Fe + Al₂O₃

ส่วนการระเบิดที่เกิดจากการยิงกระสุนไปที่บอลลูนที่มีผงอะลูมิเนียมผสมอยู่จะกระตุ้นให้เกิดการเผาไหม้และการระเบิดในระดับสูง โดยพลังงานที่เกิดจากการยิงกระสุนสามารถคำนวณได้จากสูตรพลังงานจลน์:

E = 1/2 * m * v^2

โดยที่:
- m = มวลของกระสุน = 4 กรัม = 0.004 กิโลกรัม
- v = ความเร็วของกระสุน = 900 เมตร/วินาที (ความเร็วทั่วไปของกระสุนขนาด 5.56 มม.)

แทนค่าลงในสูตร:
E = 1/2 * 0.004 * (900)^2
E = 0.002 * 810,000 = 1,620 จูล

การคำนวณนี้จะได้พลังงานที่ปล่อยออกมาเป็น 1,620 จูลจากการยิงกระสุนขนาด 5.56 mm ซึ่งเป็นพลังงานที่เพียงพอที่จะกระตุ้นการเกิดปฏิกิริยาระเบิดในสารเคมีผสมและทำให้เกิดแสงสีขาวจ้า โดยเฉพาะเมื่อมีตัวละครรุมยิงใส่สารเคมีดังกล่าว

สำหรับควอตซ์ในเนื้อเรื่องทำหน้าที่เป็นตัวช่วยในการบดวัสดุให้เป็นผงละเอียด ซึ่งเพิ่มพื้นที่ผิวของผงอะลูมิเนียมและวัสดุอื่นๆ ทำให้ปฏิกิริยาทางเคมีสามารถเกิดขึ้นได้เร็วขึ้นและมีประสิทธิภาพมากขึ้น (Mills, 2005) แม้ว่าควอตซ์เองจะไม่ได้ทำปฏิกิริยาโดยตรงในการเผาไหม้ แต่บทบาทของมันในการเพิ่มพื้นที่ผิวให้กับสารอื่นๆ เป็นส่วนสำคัญที่ช่วยให้การระเบิดมีความรุนแรงและปล่อยพลังงานได้มากขึ้น

อ้างอิง
ตัวอย่างวีดีโอการทดลอง Thermite Reaction : https://youtu.be/EDUwc953GOA
Benjamin, W. (2003). The Origins of German Tragic Drama. Verso.
Foster, H. (1990). The Return of the Real: Art and Theory at the End of the Century. MIT Press.
Foucault, M. (1969). The Archaeology of Knowledge. Pantheon Books.
Mills, T. (2005). Thermite Reaction: Chemistry and Applications. Wiley-VCH.
Shklovsky, V. (2017). Theory of Prose. Dalkey Archive Press.
Todorov, T. (1975). The Fantastic: A Structural Approach to a Literary Genre. Cornell University Press.

บทความพิเศษวิเคราะห์โม่งห้อง Vtuber
[หน้ากาก 🎭 2D ตอนที่ 1]

>>>/vtuber/19058/21-36

ตามทฤษฎีของ Sigmund Freud เกี่ยวกับ นาร์ซิสซิซึม (Narcissism) การมองตัวเองเป็นศูนย์กลางของโลกและการมีความรู้สึกเหนือกว่าผู้อื่นเป็นพฤติกรรมที่สะท้อนถึงความต้องการในการควบคุมโลกภายในและภายนอก โดยการยกตัวเองขึ้นเป็นมาตรฐานที่ผู้คนอื่นๆ ควรยอมรับในฐานะที่ "เหนือกว่า" ในการมองว่า "หุ่นของกู" หรือ "หุ่นของกูน่ะดังด้วยตัวเอง" เป็นการยืนยันความเหนือกว่าและความสามารถที่ตนเองเชื่อว่าเหนือกว่าผู้อื่น Freud เชื่อว่าอัตตาของบุคคลที่มีลักษณะนาร์ซิสซิสต์มักต้องการการยอมรับจากภายนอกเพื่อสร้างความมั่นใจในตัวเองและมีความพึงพอใจในความสำเร็จที่พวกเขามองเห็นว่าเป็นสิ่งที่สมควรได้

อีกส่วนที่น่าสนใจในข้อความนี้คือ ความต้องการที่จะควบคุมและปกป้องสิ่งที่โม่งท่านนี้ชื่นชอบ เช่น "หุ่นของกู", ยังสะท้อนให้เห็นถึงความปรารถนาที่จะรักษาความพึงพอใจจากสิ่งภายนอกที่ควบคุมได้ ตัวอย่างเช่นการกล่าวว่า "พวกมึงไม่มีสิทธิ์มาก้าวก่าย" หรือ "ไม่ต้องเกาะกระแสใคร" แสดงถึงการพยายามปกป้องสิ่งที่ตนเองให้ความสำคัญ และต้องการรักษาความสมบูรณ์แบบไว้ในมือของตนเอง บุคคลที่มีความต้องการในการควบคุมแบบนี้มักมีความกลัวที่จะสูญเสียความมั่นคงในสิ่งที่ตนรักหรือสนับสนุน พวกเขาจึงพยายามป้องกันสิ่งเหล่านั้นจากสิ่งที่อาจทำลายความสมบูรณ์นั้น

การใช้ภาษาที่รุนแรง, เช่น "(╬ಠ益ಠ)" หรือ "(ノಠ益ಠ)ノ彡┻━┻", มักเป็นการสะท้อนถึงความเครียดหรือความวิตกกังวลเกี่ยวกับการที่สิ่งที่รักอาจถูกละเมิดหรือสูญเสียไป การป้องกันตัวเอง (defense mechanisms) ของบุคคลที่ไม่สามารถรับรู้ถึงความเสี่ยงในการสูญเสียสิ่งที่เขาควบคุม จึงแสดงออกมาเป็นพฤติกรรมที่รุนแรงและปิดกั้นการติดต่อทางอารมณ์ ต่างกับท่านยามากุจิซึ่วไม่เสพหน้ากาก 2D และท่านเป็นผู้ควบคุมตนเองได้เสมอ ไม่เคยปล่อยโอกาสให้อารมณ์ใดๆมาเล่นท่านได้

อีกส่วนที่น่าสนใจคือ กรณีการมองโลกในมุมของ "คู่ขัดแย้ง" หรือที่ Freud เรียกว่า splitting เป็นการมองสิ่งต่างๆ เป็นขาวหรือดำหรือการแบ่งแยกสิ่งต่างๆ ในลักษณะที่ไม่สามารถผสมผสานได้ โดยการมองว่า "เมฆ" คือ "สิ่งที่ไม่ดี" และ "หุ่นของตนเอง" คือ "สิ่งที่ดีที่สุด" แสดงให้เห็นถึงการรักษาความรู้สึกปลอดภัยจากการเป็น "ผู้ชนะ" และการหลีกเลี่ยงการพิจารณาว่าทุกสิ่งในโลกมีความหลากหลายและไม่สามารถแบ่งแยกได้เป็นแค่สองขั้ว นอกจากนี้ยังเป็นกลไกการป้องกันจิตใจที่บุคคลใช้เพื่อลดความวิตกกังวลเกี่ยวกับโลกภายนอกที่ไม่สามารถควบคุมได้ เหมือนกับในโลกบนดินที่มีกระแส woke และ anti-woke ผู้คนมักเลือกที่จะเลือกฝักฝ่ายที่มีขั้วชัดเจนมากกว่าจะเดินในหนทางของตัวเอง เพราะกลัวที่จะต้องรับผิดชอบในเส้นทางที่ตนเองเดิน การเข้าร่วมฝ่ายจึงเป็นการแบ่งเบาภาระความรับผิดชอบ ซึ่งเป็นกลไกทางสมองที่มีมาแต่ยุคดึกดำบรรพ์

อย่างไรก็ตาม ฟรอยด์เองก็เป็นบุคคลที่มีความหลงตัวเองและบางครั้งอาจเชื่อถือไม่ได้ในแวดวงจิตวิทยาปัจจุบัน เนื่องจากทฤษฎีบางข้อของเขามีความขัดแย้งและไม่สามารถพิสูจน์ได้อย่างแน่ชัด ถึงกระนั้น การศึกษาและวิเคราะห์ข้อความจากโม่งด้านบนที่เป็นการโรลเพลย์ (roleplay) และไม่ได้โพสต์ข้อมูลจริงจัง ก็สามารถนำมุมมองที่น่าสนใจมาสู่การถกเถียง แม้ว่าจะไม่ได้มีสาระสำคัญหรือมีการแสดงความคิดเห็นที่จริงจัง แต่ก็สามารถเปิดโอกาสให้เราได้เห็นมุมมองที่แตกต่างออกไป ซึ่งอาจช่วยให้เข้าใจธรรมชาติของการแสดงความคิดเห็นในโลกใบนี้ได้มากยิ่งขึ้น เฉกเช่นที่ท่านยามากุจิกล่าว จงฝึกฝนและเรียนรู้เสมอ เพราะหากโลกนี้เป็นเกมก็จงทำทุกอย่างเพื่อชัยชนะ

อ้างอิง
Freud, S. (1914). On Narcissism: An Introduction. SE, 14: 67-102.
Freud, S. (1923). The Ego and the Id. SE, 19: 12-66.
Kernberg, O. F. (1975). Borderline Conditions and Pathological Narcissism. Jason Aronson.
Fairbairn, W. R. D. (1952). Psychoanalytic Studies of the Personality. Routledge.

เจ็ตแพ็คบินได้ ด้วยพลังโฟลจิสตัลสกัดเย็นจากคูคูซอเรียน มอไซค์ของเทพไฟนี่ทั้งบิน ทั้งไต่กำแพง ทั้งแล่นบนน้ำได้นี่ สกัดเย็นจากซอเรี่ยน 3 ชนิดแน่นอน 🦕🦕🦕🔪

>>130 เออ ไปเขียนเรื่องคนอื่นบ้าง ไม่ต้องเขียนเรื่องกุก็ได้ กุไม่อยากเป็นหนังสือ ที่ถูกอ่าน

เหมือนพวกที่อยู่มิติสูงกว่า มองเห็นไม่ได้ จับต้องไม่ได้ พวกคนเงามืดสนิท เราเห็นหน้าพวกมันไม่ได้ แต่สิ่งที่กุรู้มีอย่างเดียว พวกมิติสูงกว่ามองเราเป็น landscape เหมือนเราเป็นปศุสัตว์ และกำลังหัวเราะเยาะกุอยู่ เป็นศัตรู nemesis ของมนุษยชาติเลยก็ว่าได้ เพราะปกติกุไม่เป็นศัตรูกับใคร i have no enemy แต่สัญชาตญาณ ได้ส่งต่อมาหากุว่านั่นคือศัตรูแน่นอน

ทำไมเว็บช้าวิเคราะห์สิ

วันศุกร์ที่ 22 เดือน 11 : >>134
[ท่านยามากุจิ และน้องสาว]
>>>/game/19067/303-305/

คำพูดของท่านยามากุจิในที่นี้สะท้อนถึงการมองเห็นความแตกต่างระหว่าง "คนที่เข้าใจ" กับ "คนที่เป็นแค่ผู้ติดตาม" ของวัฒนธรรมอะนิเมะและมังงะ ซึ่งเป็นเรื่องที่มีการเปลี่ยนแปลงและวิวัฒนาการไปอย่างรวดเร็วในสังคมปัจจุบัน

การที่น้องสาวของท่านสะสมฟิกเกอร์, ดูการ์ตูน JJK (Jujutsu Kaisen), One Piece และอ่านมังงะ Tokyo Ghoul อาจจะดูเหมือนเป็นการแสดงออกถึงความเป็น "คนที่หลงใหล" หรือมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับโลก 2D ในระดับหนึ่ง แต่ในความเป็นจริง อาจมีความหมายที่ลึกซึ้งกว่านั้น การเสพสื่อเหล่านี้สามารถมองได้หลายมุมมากๆ

1️⃣ การแสดงออกทางอัตลักษณ์: วัฒนธรรมอะนิเมะและมังงะในปัจจุบันไม่ได้เป็นเพียงแค่การเสพความบันเทิง แต่ยังกลายเป็นสัญลักษณ์หนึ่งของการแสดงออกถึงตัวตนในสังคมของคนรุ่นใหม่ อาจเป็นการแสดงความคิดที่ "ไม่เหมือนใคร" หรือแสดงถึงความเป็นตัวของตัวเอง (Ono, 2020) ขึ้นกับสื่อที่เลือกเสพ หรือเข้าไปมีส่วนร่วม(fandom, subculture, fanboi)

2️⃣ ความหลงใหลในฟิกเกอร์และมังงะ: การสะสมฟิกเกอร์หรือการติดตามมังงะเป็นรูปแบบหนึ่งของการแสดงความรักและความสนใจในโลกที่สร้างขึ้นจากความคิดและจินตนาการ มันไม่จำเป็นต้องเป็นการ "บ้า" หรือหมกมุ่นในบางสิ่ง แต่สามารถหมายถึงการชื่นชอบในสุนทรียะของศิลปะและการเล่าเรื่องที่มีความลึกซึ้งและมีความหมาย (Nakamura, 2013) ที่ให้ความสนุกเพลิดเพลิน หรือน่าสนใจแก่ผู้เสพ

คำพูดของท่านยามากุจิมีความลึกซึ้งในด้านการสะท้อนความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้อง และความหมายที่ซ่อนอยู่ในการมีน้องสาวในชีวิต มันไม่เพียงแค่เกี่ยวข้องกับบทบาททางสังคมที่สังคมคาดหวังจากพี่ชาย แต่ยังเกี่ยวข้องกับความรู้สึกเชิงอารมณ์และจิตวิทยาที่เกี่ยวกับความเป็น "ครอบครัว" ซึ่งมีความสำคัญต่อการพัฒนาอัตลักษณ์ของบุคคลในสังคม (Bowlby, 1969) ท่านยามากุจิได้กล่าวถึงความสัมพันธ์ที่ละเอียดอ่อนระหว่างพี่ชายและน้องสาว ซึ่งแสดงถึงการพึ่งพาและการให้ความรักที่มีคุณค่าทางจิตใจ ลึกลงไปในจิตวิทยาของมนุษย์ ความสัมพันธ์ในครอบครัวมีบทบาทสำคัญในการสร้างเสถียรภาพทางอารมณ์และช่วยให้บุคคลรู้สึกว่ามีที่ยืนในโลก (Ainsworth, 1989) น้องสาวไม่ได้เป็นเพียงแค่ "สมาชิกของครอบครัว" แต่ยังเป็นสัญลักษณ์ของความเป็นไปได้ในการมีปฏิสัมพันธ์ที่ไม่เหมือนใครในชีวิตของพี่ชาย

ที่ท่านยามากุจิเสนอว่า "ไม่มีพี่สาว" แต่ก็ไม่ได้รู้สึกขาดหายอะไร ข้อความนี้สามารถตีความได้ว่า ท่านเข้าใจถึงความหลากหลายและความพลิกผันของชีวิต ทุกความสัมพันธ์ที่ขาดหายไปในชีวิตไม่ได้หมายความว่าจะนำไปสู่ความรู้สึกของการขาดแคลนเสมอไป แต่บางครั้งการยอมรับสถานการณ์และการปรับตัวกลับกลายเป็นการเติบโตทางจิตใจที่ทำให้เราเข้าใจตัวเองและสังคมรอบข้างได้ดีขึ้น (Neff & Germer, 2013)

การที่ท่านยามากุจิกล่าวว่า "ถ้าหายไปมันคงขาดอะไรสักอย่าง" นั้นก็เป็นการแสดงออกถึงความรู้สึกที่สำคัญต่อการมีบุคคลที่เข้าใจและสนับสนุนในชีวิต ซึ่งแสดงให้เห็นถึงความสำคัญของบทบาทของสมาชิกในครอบครัวที่ไม่ได้จำกัดแค่ในเชิงบทบาททางสังคม แต่ยังเป็นส่วนหนึ่งของการเติมเต็มจิตใจและความรู้สึกของการเป็น "ผู้ใหญ่" หรือ "ผู้รับผิดชอบ" ในชีวิตจริง นั่นคือการรับผิดชอบ คือ ไม่โทษสิ่งอื่น และยอมรับในหนทางที่ตัวเองเลือก (อ่าน >>113 )

อ้างอิง:
Allison, A. (2006). Millennial monsters: Japanese toys and the global imagination. University of California Press.
Nakamura, L. (2013). Cybertypes: Race, ethnicity, and identity on the internet. Routledge.
Ono, K. (2020). Japanese popular culture and globalization. In J. A. Lent (Ed.), Handbook of Japanese popular culture and society (pp. 98-113). Routledge.
Ainsworth, M. D. S. (1989). Attachment beyond infancy. American Psychologist, 44(4), 709–716.
Bowlby, J. (1969). Attachment and loss: Volume I. Attachment. Basic Books.
Neff, K. D., & Germer, C. K. (2013). A pilot study and randomized controlled trial of the mindful self-compassion program. Journal of Clinical Psychology, 69(1), 28-44.

วันศุกร์ที่ 22 เดือน 11 : >>134 >>135
[ท่านยามากุจิในความมืด]
>>132

* เงาดำเป็นสิ่งที่ท่านยามากุจิกล่าวถึงหลายครั้ง แต่เนื่องจากความไม่สะดวกของผู้วิเคราะห์ ครั้งนี้จึงขอจำกัดขอบเขตุให้อยู่ในเฉพาะส่วนความเห็น >>132 เท่านั้น บทความเต็มจะตามมาภายหลัง *

อย่างแรกคำว่า “ศัตรู" หรือ "nemesis" ที่กำลังหัวเราะเยาะมนุษย์ สิ่งนี้สะท้อนถึงความเข้าใจในเรื่องของ power dynamics หรือการที่อำนาจถูกกระจายไปในรูปแบบที่ไม่สามารถเข้าใจได้จากมุมมองของมนุษย์ปกติ การที่ท่านยามากุจิเห็นว่าพวก "มิติสูงกว่า" เป็นศัตรูของมนุษยชาติ แสดงถึงการมองเห็นโลกในมุมมองที่มนุษย์มีบทบาทเป็นแค่ตัวละครในเกมใหญ่ที่ถูกควบคุมจากอำนาจที่เหนือกว่า เช่นเดียวกับที่ Michel Foucault (1975) กล่าวถึงการที่อำนาจในสังคมมักมีการกระจายออกไปอย่างไม่เห็นได้ชัด และไม่สามารถมองเห็นได้จากสายตาปกติ การที่เราเป็น "ศัตรู" อาจเป็นเพียงการสะท้อนถึงการที่มนุษย์ต้องเผชิญกับอำนาจที่เหนือกว่า และถูกควบคุมอย่างไม่รู้ตัว

คำพูดที่ว่า "สัญชาตญาณ ได้ส่งต่อมาหากุว่านั่นคือศัตรูแน่นอน" นั้นสะท้อนถึงแนวคิดในด้าน Instinctive Knowledge หรือการรับรู้ที่มาจากภายในจิตใต้สำนึก ซึ่งเป็นสิ่งที่มนุษย์ไม่สามารถอธิบายได้โดยใช้เหตุผลหรือการคิดเชิงตรรกะ ความรู้สึกนี้คล้ายกับที่ Carl Jung (1959) กล่าวว่าเกี่ยวกับ "collective unconscious" หรือจิตใต้สำนึกร่วมของมนุษย์ที่สามารถเก็บบันทึกประสบการณ์และความรู้สึกที่ถ่ายทอดมาจากรุ่นสู่รุ่น ซึ่งท่านยามากุจิเป็นอัจฉริยะบุคคลที่ผ่านการขัดเกลามาอย่างดีจะสามารถเข้าถึงและใช้ประโยชน์ได้

การที่ท่านยามากุจิเห็นพวก "เงามืด" เป็นศัตรูของมนุษยชาติ อาจจะเกี่ยวข้องกับการมองเห็นถึงความไม่มั่นคงของโลกและความรู้สึกที่ว่า มนุษย์ กำลังตกอยู่ในภาวะที่เกินควบคุม โดยที่ "ศัตรู" หรือ "nemesis" ที่ท่านพูดถึงนั้นอาจจะเป็นสัญลักษณ์ของภัยที่มองไม่เห็นหรือไม่ได้รับการยอมรับในมิติทางสังคมและจิตวิทยาของมนุษย์ ไม่สามารถถูกเข้าใจได้ตามหลักการทั่วไป ส่วนการที่ท่านไม่ได้เป็น "ศัตรูกับใคร" ตามที่ท่านกล่าวถึง อาจจะสะท้อนถึงความเข้าใจในเรื่องของ "the other" หรือ "คนอื่น" ในทางปรัชญา

สำหรับคำพูดของท่านยามากุจิ "ไม่อยากเป็นหนังสือ ที่ถูกอ่าน" สะท้อนถึงการไม่อยากเป็นสิ่งที่ถูกตีความหรือถูกควบคุมจากภายนอก มันเป็นการพูดถึงการต่อต้านการถูกจัดการเป็น "วัตถุ" หรือ "เนื้อหา" ที่ถูกตรวจสอบและตีความโดยผู้อื่น ซึ่งคล้ายกับความคิดใน Deconstruction ของ Jacques Derrida (1976) ที่กล่าวถึงการแยกแยะการตีความที่มีอำนาจเหนือสิ่งที่ถูกตีความอยู่เสมอ การที่มนุษย์หรือสิ่งใดสิ่งหนึ่งถูก "อ่าน" หรือถูกตีความก็เท่ากับการจำกัดตัวตนและเสรีภาพในการแสดงออกของมนุษย์นั่นเอง

อ้างอิง:
Derrida, J. (1976). Of Grammatology. Johns Hopkins University Press.
Foucault, M. (1975). Discipline and Punish: The Birth of the Prison. Pantheon Books.
Jung, C. G. (1959). The Archetypes and the Collective Unconscious. Princeton University Press.
Nietzsche, F. (1883). Thus Spoke Zarathustra. Dover Publications.

>>133 เท่าที่สังเกตุจะเป็นมากช่วง 6 โมงเดาว่าน่าจะเป็นเพราะคนเข้าเยอะครับ หรือไม่ก็มีการเรียกใช้ api จากสาเหตุอื่น เช่น มีการโจมตี DDoS เกิดขึ้นจนทางเซิฟไม่สามารถที่จะรับมือไม่ได้กับคำขอที่ส่งเข้ามาได้

สำหรับเรื่องนี้ต้องให้แอดมินเสินลองตรวจสอบดูครับ เพราะนอกจากที่กล่าวไปยังมีได้อีกหลายสาเหตุ
- การอัพเดทที่ผิดพลาด ปัญหาด้านการ Maintenance คิดว่าไม่น่าจะใช่สาเหตุนี้
- การตั้งค่า WAF, DNS, และอื่นๆ
- ท่านเสินลดสเปคคอมเซิฟเวอร์ลงเลยเกิดปัญหาทรัพยากรไม่พอ

อ้างอิง : trust me bro

ในเชิงพลังงานและจิตหลัก

การ "ดูดซับ" หมายถึงการใช้จิตหลัก (Core Self) ของคุณเป็นศูนย์กลางในการควบคุมพลังงานภายนอก:

การหลอมรวม: ไม่ว่าพลังงานนั้นจะเป็นความรัก ความหลง หรือความเจ็บปวด คุณใช้มันเพื่อสร้าง "ตัวตนที่แข็งแกร่ง" ที่ไม่ถูกทำลายโดยสิ่งรอบข้าง

การบริโภคพลังงาน: เช่นเดียวกับที่ร่างกายใช้พลังงานจากอาหาร จิตใจสามารถใช้พลังงานจากอารมณ์หรือประสบการณ์เพื่อเสริมสร้างตนเอง

ตัวอย่างวิธีทำ:

1. ตั้งสมาธิ: จินตนาการว่าความรู้สึกเหล่านั้นเป็นพลังงานที่คุณสามารถดูดซับได้

2. ดึงพลังงานเข้าสู่จิตหลัก: มองว่าความรู้สึกนี้คือ "อาหาร" ที่คุณกำลังหลอมรวมเพื่อเปลี่ยนเป็นพลังสร้างสรรค์

คุณอาจเป็นผู้สร้างแนวคิดเฉพาะตัว

หากคุณกำลังใช้งานแนวคิดนี้ในลักษณะเฉพาะตัว คุณอาจเป็นคนพัฒนาวิธีนี้เอง โดยปรับแต่งมาจากความเข้าใจในชีวิตและปรัชญาที่คุณยึดถือ สิ่งนี้ถือเป็นกระบวนการที่สร้างเอกลักษณ์เฉพาะตัว เพราะการใช้จิตหลักดูดซับพลังงานนั้นมักขึ้นอยู่กับมุมมองส่วนบุคคลและประสบการณ์ที่เฉพาะเจาะจงของคุณเอง

>>137 คืออะไรครับ

หนังสือโม่ง (เล่มมีสาระ)
[รวมลิงค์มีประโยชน์ 1]

แจกโปรแกรมกรองสแปม/ฟลัดในบอร์ดโม่ง v2 (10/2023 อัพเดล่าสุด Aug 20, 2024)
>>>/lounge/17835/

Script บล็อค สำหรับใช้งานโม่ง (11/2024)
>>>/vtuber/19155/495/

สคริปต์ Green text
>>>/lounge/6563/37/

>>138 ปกติ อมนุษย์ หรือ ปีศาจ จะกิน บาปทั้ง7เป็นอาหาร เลยคิดว่าจะลองเอาวิธีนี้มาปรับใช้เล็กน้อย เปรียบเหมือนพลังงานสกปรก ให้เปลี่ยนเป็นพลังงานสะอาดของเราเอง

กุคิดวิธีมาได้ไม่นานนี้ละ

--------------------------------------------------
วันเสาร์ที่ 23 เดือน 11: >>139, 141-143
[ท่านยามากุจิ และการวางแผน ตอนที่ 1]
>>>/game/19067/305-309
--------------------------------------------------
อ่าน >>134 เพื่อทำความเข้าใจเพิ่มเติม เกี่ยวกับคำพูดอันลึกซึ้งของท่านยามากุจิ

"กุชอบอะไรที่วางแผนบงการ หักเหลี่ยม เฉือนคมมากกว่า"
- ท่านยามากุจิ Nov 23, 2024 at 15:24:00 ID:.bweMu.GBs

คำพูดดังกล่าวอาจดูเป็นอะไรที่เรียบง่ายที่ท่านยามากุจิกล่าวถึงความชอบส่วนตัวของท่าน หากแต่แท้จริงแล้วคำพูดดังกล่าวเป็นคำพูดที่เต็มไปด้วยปรัชญาของการใช้ชีวิตที่มีการวางแผนอย่างมีชั้นเชิง ซึ่งไม่เพียงแค่สะท้อนถึงความชาญฉลาดในการเล่นเกมของท่าน แต่ยังแสดงบ่งชี้ถึงความเข้าใจใน "เกมชีวิต" ที่แท้จริง โดยเฉพาะในโลกที่ทุกการกระทำมีผลต่อผลลัพธ์ในอนาคต การ "วางแผนบงการ" ถือเป็นการใช้กลยุทธ์ที่สามารถเข้าใจได้จากทั้งปรัชญาและจิตวิทยา ซึ่งเป็นวิธีที่มนุษย์ใช้ในการควบคุมและทำนายพฤติกรรมของผู้อื่น (Cialdini, 2009) เช่นเดียวกับที่นักกลยุทธ์ในประวัติศาสตร์เคยใช้ในสงคราม ซึ่งความสามารถในการคิดล่วงหน้าและคาดการณ์การกระทำของฝ่ายตรงข้ามจะช่วยให้สามารถเอาชนะได้ไม่ว่าผลจะออกมาอย่างไร ในทางปรัชญาแล้ว, ความคิดแบบนี้มีความคล้ายคลึงกับแนวคิดของ "การควบคุม" ของท่านนิทเช่ (Nietzsche, 1883) ซึ่งเชื่อว่าการที่มนุษย์สามารถสร้างพลังจากการควบคุมและการวางแผนได้แสดงถึงอำนาจที่สูงส่งและความเป็นเจ้าของโชคชะตาของตนเอง ท่านยามากุจิสามารถถือว่าเป็นตัวอย่างของคนที่มองทุกสิ่งในชีวิตเหมือนเกมที่ต้อง "เล่นให้ชนะ" โดยไม่ให้ความสำคัญกับเรื่องของ "ความรู้สึก" หรือ "ความเห็นของผู้อื่น" ท่านมองมันเป็นการ "วางแผน" ที่ต้องให้ผลลัพธ์ที่ดีที่สุดสำหรับตัวเองเสมอ

คำพูดของท่าน "กุไม่ได้วางกับดักอะไรเลยนะ แต่เมิงก็ติดกับดักกันจนได้ ฮาสัส" ถือเป็นคำกล่าวที่สะท้อนถึงความเชี่ยวชาญในการใช้กลยุทธ์ทางจิตวิทยา หรือที่เรียกว่า "การหลอกล่อ" (Deception) ซึ่งสอดคล้องกับแนวคิดทางจิตวิทยาของท่านฟรอยด์ (Freud, 1923) ที่ว่าผู้คนมักตกเป็นเหยื่อของจิตใต้สำนึกของตนเอง ในกรณีนี้ ผู้พูดไม่ได้เป็นผู้วางกับดัก แต่กลับทำให้ผู้อื่นเข้าไปในสถานการณ์ที่พวกเขาคิดว่าตนเองสามารถควบคุมได้ เมื่อแท้จริงแล้วพวกเขากำลังถูกควบคุมไปตามแผนของผู้พูด ซึ่งมันสะท้อนถึง "ปัญหาของการรับรู้และการคาดการณ์" ที่มนุษย์มีในหลายๆ เรื่อง

อ้างอิง
Cialdini, R. B. (2009). Influence: The psychology of persuasion. Harper Business.
Nietzsche, F. (1883). Thus Spoke Zarathustra. Verlag von E. W. Fritzsch.
Freud, S. (1923). The Ego and the Id. SE, 19: 1-66.

--------------------------------------------------
ต่อจาก >>141
วันเสาร์ที่ 23 เดือน 11: >>139, 141-144
[ท่านยามากุจิ และการวางแผน ตอนที่ 2]
>>>/lifestyle/19168/3/
--------------------------------------------------

ใน >>>/lifestyle/19168/3/ ท่านยามากุจิได้กล่าวถึงธรรมชาติของมนุษย์และการมองเห็นความเสี่ยงในชีวิตในมุมที่ค่อนข้างจะระมัดระวังและพร้อมรับมือกับทุกสถานการณ์ที่อาจเกิดขึ้น

คำพูดของท่านที่ว่า "โลกนี้ญาติกันก็ฆ่ากันได้ เราต้องคิดในสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุด และเตรียมแผนรับมือไว้ แผน2-3-4 ความประมาทเป็นหนทางแห่งความตาย" ท่านยามากุจิได้อธิบายให้เห็นถึงความจริงที่ว่า แม้แต่ในความสัมพันธ์ใกล้ชิดที่สุด เช่น ความสัมพันธ์ระหว่างญาติพี่น้อง ก็ยังมีความเสี่ยงที่จะเกิดความขัดแย้งหรือการทรยศได้เสมอ ในทางจิตวิทยา การที่ท่านกล่าวถึง "ความประมาทเป็นหนทางแห่งความตาย" สามารถอ้างอิงได้กับแนวคิดของ "การคิดในแง่ร้าย" หรือ "การคิดในแง่เลวร้ายที่สุด" ซึ่งเป็นกลยุทธ์ที่ช่วยเตรียมตัวให้พร้อมรับมือกับสถานการณ์ที่ไม่คาดคิด การคิดล่วงหน้าในทางจิตวิทยาเช่นนี้เรียกว่า "การพิจารณาความเสี่ยง" (Risk Assessment)

การคิดในแง่ของการประเมินความเสี่ยงนั้น เป็นแนวคิดสำคัญในหลายๆ ด้านของการตัดสินใจ โดยเฉพาะในจิตวิทยาเชิงพฤติกรรมและเศรษฐศาสตร์พฤติกรรม (Behavioral Economics) ที่นักจิตวิทยาอย่าง Daniel Kahneman และ Amos Tversky ได้ศึกษาถึงวิธีที่ผู้คนประเมินความเสี่ยงและความไม่แน่นอน ในผลงานของพวกเขา "Prospect Theory" (Kahneman & Tversky, 1979) ได้แสดงให้เห็นว่าเมื่อเผชิญกับสถานการณ์ที่มีความเสี่ยง มนุษย์มักจะตอบสนองต่อความเสี่ยงในลักษณะที่ไม่ได้มีการคำนวณอย่างมีเหตุผล ซึ่งการวางแผนล่วงหน้าและเตรียมตัวรับมือกับสถานการณ์เลวร้ายสามารถช่วยลดความเสี่ยงและเพิ่มโอกาสในการควบคุมผลลัพธ์ได้

คำว่า "ความประมาทเป็นหนทางแห่งความตาย" สะท้อนถึงการเตือนใจไม่ให้ตกอยู่ในสภาวะที่คิดว่าทุกอย่างจะดีเสมอไป ซึ่งสามารถเชื่อมโยงกับทฤษฎีของการหลีกเลี่ยงความเสี่ยง (Risk Aversion) ในทฤษฎีเศรษฐศาสตร์การตัดสินใจ (Mas-Colell, Whinston, & Green, 1995) ที่กล่าวว่า การประมาทหรือการไม่คำนึงถึงความเสี่ยงที่อาจเกิดขึ้นจะนำไปสู่การตัดสินใจที่ผิดพลาดและสามารถนำไปสู่ความล้มเหลวหรืออันตรายที่ไม่คาดคิดได้

ในทางยุทธศาสตร์และการวางแผน การมี "แผน 2-3-4" เป็นการเตรียมตัวในกรณีที่แผนแรกล้มเหลว ซึ่งเป็นแนวคิดที่มีรากฐานในปรัชญาของการเตรียมการอย่างรอบคอบและการคิดล่วงหน้า ตัวอย่างเช่น ในทฤษฎีการตัดสินใจแบบ "แผนสำรอง" (Contingency Planning) ของทฤษฎีทางทหารและการบริหาร (Drucker, 2007) ซึ่งสนับสนุนแนวคิดว่า เราควรมีแผนการสำรองในทุกสถานการณ์ที่อาจเกิดขึ้น เพื่อไม่ให้เสียโอกาสหรือกระทบกระเทือนถึงการตัดสินใจในอนาคต

อ้างอิง
Kahneman, D., & Tversky, A. (1979). Prospect theory: An analysis of decision under risk. Econometrica, 47(2), 263-291.
Mas-Colell, A., Whinston, M. D., & Green, J. R. (1995). Microeconomic theory. Oxford University Press.
Drucker, P. F. (2007). The effective executive: The definitive guide to getting the right things done. HarperBusiness.
Schopenhauer, A. (1841). The World as Will and Representation. Dover Publications.
Sun Tzu. (500 BCE). The Art of War.
www.amazon.com/dp/0374533555
www.amazon.com/dp/0060833459

--------------------------------------------------
ต่อจาก >>141
วันเสาร์ที่ 23 เดือน 11: >>139, >>141-144
[ท่านยามากุจิ และการวางแผน ตอนที่ 2]
>>>/lifestyle/19168/3/
--------------------------------------------------
การเตรียมตัวให้พร้อมในทุกสถานการณ์และการคิดล่วงหน้าเป็นสิ่งที่ไม่ควรมองข้าม ไม่ว่าจะในเกมหรือในชีวิตจริง การวางแผนที่ดีคือการมีหลายทางเลือกพร้อมรับมือกับสถานการณ์ที่ไม่คาดคิด ขณะเดียวกันก็ต้องเข้าใจธรรมชาติของมนุษย์และการรับรู้ของคนอื่น เพื่อที่จะใช้กลยุทธ์อย่างมีประสิทธิภาพและไม่หลงกลไปกับสิ่งที่คนอื่นคิดหรือมโนขึ้นมาเอง

บทเรียนที่ได้จากเรื่องนี้: ชีวิตและเกมมีสิ่งที่คล้ายคลึงกันมากในแง่ของกลยุทธ์และการวางแผน การที่ท่านยามากุจิกล่าวว่า "กุชอบอะไรที่วางแผนบงการ หักเหลี่ยม เฉือนคมมากกว่า" เป็นการแสดงถึงความเชื่อในการทำให้ทุกการกระทำของตัวเองมีแผนที่ชัดเจนและมีความหมาย การ "หักเหลี่ยม" และ "เฉือนคม" ไม่ใช่แค่การเอาชนะฝ่ายตรงข้ามในทางกายภาพ แต่ยังหมายถึงการใช้ความคิดและกลยุทธ์ในการรับมือกับอุปสรรคและความเสี่ยงในชีวิต ด้วยการคาดการณ์สถานการณ์ต่างๆ ที่อาจเกิดขึ้น และวางแผนล่วงหน้าเพื่อให้สามารถควบคุมผลลัพธ์ได้มากที่สุด

ในเกม TOF (Tower of Fantasy) หรือแม้แต่ในชีวิตจริง ท่านยามากุจิได้สอนให้เรารู้จักการ "คิดในแง่ร้ายที่สุด" (Worst-case scenario thinking) และเตรียมแผนสำรองสำหรับทุกสถานการณ์ เช่นเดียวกับที่นักกลยุทธ์ที่ยิ่งใหญ่จะเตรียมแผนหลายแผนเพื่อให้พร้อมรับมือกับความไม่แน่นอนในอนาคต (Kahneman & Tversky, 1979) การที่ท่านยามากุจิไม่ให้ความสำคัญกับสิ่งที่คนอื่นคิดหรือ "มโนกันไปเอง" เป็นการสะท้อนถึงการเข้าใจในธรรมชาติของการรับรู้ของมนุษย์ที่ไม่เสมอไปกับความจริง การหลอกล่อคนอื่นให้ติดกับดักโดยไม่ต้องทำอะไรเลยแสดงถึงความเหนือชั้นในการควบคุมสถานการณ์ที่ไม่ได้เกิดจากการกระทำโดยตรง แต่เกิดจากการเข้าใจในจิตใจของคนอื่น

คำพูดของท่าน "กุไม่ได้วางกับดักอะไรเลยนะ แต่เมิงก็ติดกับดักกันจนได้ ฮาสัส" สอดคล้องกับแนวคิดทางจิตวิทยาของ การบิดเบือนความจริง (Cognitive Bias) โดยที่บุคคลมักตกเป็นเหยื่อของการรับรู้หรือการตีความที่ผิดเพี้ยนจากความจริง เช่น การตัดสินใจโดยอาศัยอารมณ์หรือความเชื่อที่ไม่สมเหตุสมผล (Kahneman, 2011) ความสามารถในการ "ควบคุม" หรือ "หลอกล่อ" คนอื่นจึงเป็นการใช้กลยุทธ์ทางจิตวิทยาที่ดีในชีวิตและเกม

อ้างอิง
Kahneman, D., & Tversky, A. (1979). Prospect theory: An analysis of decision under risk. Econometrica, 47(2), 263-291.
Mas-Colell, A., Whinston, M. D., & Green, J. R. (1995). Microeconomic theory. Oxford University Press.
Drucker, P. F. (2007). The effective executive: The definitive guide to getting the right things done. HarperBusiness.
Schopenhauer, A. (1841). The World as Will and Representation. Dover Publications.
Sun Tzu. (500 BCE). The Art of War.
www.amazon.com/dp/0374533555
www.amazon.com/dp/0060833459

สรุปสั้นๆ

การเตรียมตัวและการคิดล่วงหน้าคือหัวใจสำคัญในการรับมือกับทุกสถานการณ์ทั้งในเกมและชีวิตจริง การวางแผนที่ดีไม่เพียงแต่เกี่ยวข้องกับการมีทางเลือกหลายทาง แต่ยังต้องเข้าใจลักษณะของมนุษย์และการรับรู้ของคนอื่นเพื่อใช้กลยุทธ์ได้อย่างมีประสิทธิภาพ การเรียนรู้จากบทเรียนของท่านยามากุจิที่มองการณ์ไกลและวางแผนล่วงหน้า สอนให้เรารู้ว่า การคาดการณ์สถานการณ์ที่ไม่คาดคิดและการเตรียมแผนสำรองคือสิ่งสำคัญในการควบคุมผลลัพธ์ที่ดีที่สุด ไม่ว่าจะในเกมหรือในชีวิตจริง การเข้าใจในธรรมชาติของการรับรู้ของมนุษย์และการใช้กลยุทธ์จิตวิทยาอย่างมีชั้นเชิงจึงช่วยให้เราสามารถจัดการกับความไม่แน่นอนได้อย่างมีประสิทธิภาพ นอกจากนี้ การที่ท่านยามากุจิไม่หลงเชื่อในสิ่งที่คนอื่นคิดหรือมโนขึ้นมาเอง ยังสะท้อนให้เห็นถึงการใช้กลยุทธ์ที่ไม่เพียงแต่เป็นการหลอกล่อ แต่ยังเป็นการเข้าใจในธรรมชาติของการรับรู้ที่อาจผิดเพี้ยนจากความจริงได้ การนำแนวคิดเหล่านี้มาปรับใช้ในชีวิตจริงจะช่วยให้เราสามารถจัดการกับความท้าทายต่างๆ ได้ดียิ่งขึ้น โดยไม่ให้ความเชื่อหรือการรับรู้ที่ผิดเพี้ยนมาหยุดยั้งความสำเร็จของเราได้

เออ ยังไม่เคยแนะนำหนังสือเลย
นี่หนังสือที่กุเคยอ่านตอน ป.6
https://i.imgur.com/kQbQx7w.jpeg

[ผู้ฝึกตน]

ผู้ฝึกตน, ผู้บำเพ็ญ คือผู้ที่ฝึกฝนตัวเองทั้งร่างกายและจิตใจเพื่อเป็นเซียน ผู้ฝึกตนแต่ละคนจะมีมรรคา(วิถี เส้นทาง เต๋า) ที่ตัวเองต้องก้าวเดินไปเมื่อบรรลุมรรคาหรือบรรลุเต้า ก็หมายความว่าฝึกตนจนสำเร็จในเส้นทางของตนเองจนบรรลุเป็นเซียนได้
จิตตั้งเดิม คือจิตใจแรกเริ่มที่เป็นสันดานดั้งเดิมของแต่ละคน บางคนบอกว่าการฝึกตนก็คือการทำความเข้าใจจิตดั้งเดิมของตนเองจนเข้าใจเมื่อเข้าใจตนเองดีแล้วก็สามารถฝึกตนจนพัฒนาตนเองได้

จิตแห่งเต๋า ก็คือสภาวะจิตใจของผู้ฝึกตน ยิ่งจิตแห่งเต๋าหนักแน่นและใสกระจ่างมากเท่าไหร่ ก็จะบรรลุการฝึกตนได้สูงมากเท่านั้น กลับกันถ้า จิตแห่งเต๋าขุ่นมัว มีความคิดทางลบ ไม่มั่นใจในตัวเอง และความคิดแย่ๆ ต่างๆ ก็จะทำให้บรรลุขอบเขตต่างๆของการฝึกตนได้ไม่สูงเหมือนกันสภาวะจิตใจนี้ บางที่ผู้ฝึกตนสายอื่นก็อาจจะเรียกต่างกันเช่น ผู้ฝึกกระบี่จะเรียกจิตกระบี่ ผู้ฝึกยุทธ์จะเรียกจิตวีรบุรุษแล้วแต่คนว่าฝึกตนสายอะไร

จิตมาร คือความคิดจิตใจชั่วร้ายที่แฝงอยู่ในจิตใจของผู้ฝึกตน เป็นสิ่งที่คอยขัดขวางการทะลวงขอบเขตของผู้ฝึกตนระดับสูง ๆ จิตมารอาจจะมีรูปร่างเป็นอะไรก็ได้ที่ถ่วงรั่งผู้ฝึกตนไว้ เช่นอาจเป็นคนรัก อาจเป็นศัตรูอาจเป็นสิ่งที่กลัว หรืออาจจะเป็นตัวเองก็ได้ ปกติจะปรากฏขึ้นมาในตอนอยู่ขอบเขตสูง ๆ ยิ่งฝึกฝนจิตใจมาก ยิ่งเอาชนะจิตมาได้ง่าย ถ้าฝึกฝนจิตใจไม่มากพอก็จะแพ้ให้จิตมารแล้วถูกยึดครองร่างเลยก็ได้

>>145 น่าสนใจครับ หลายเล่มหายากแล้วนะครับ

[รวมฮิตท่านยามากุจิ ประจำวัน]
แปะไว้ก่อนเผื่อใช้วิเคราะห์คำสอนทีหลัง
--------------------------------------------------
Game
.bweMu.GBs
>>>/game/19067/308-322/
--------------------------------------------------
Music
1XXGi3jnDx
>>>/music/19154/599-605/
>>>/music/19154/629-635/
>>>/music/19154/657/
>>>/music/18873/971/
--------------------------------------------------
Subculture
9DZBAu03ep
>>>/subculture/19084/267-273/
--------------------------------------------------
Lifestyle
J3fnLUdMuK
>>>/lifestyle/18824/300-304/
>>>/lifestyle/19168/1-9/
>>>/lifestyle/19145/10-12/
--------------------------------------------------
Webnovel
ZayUgkVN2b
>>>/webnovel/18245/470-477/

กระทู้น่าสนใจๆที่อาจเขียนถึงในอนาคต จะว่าไปกระทู้เก่าๆน่าสนใจเยอะมาก
แต่ขุดเองค่อนข้างลำบาก สงสัยคงต้องเขียน tools มาช่วย
กระทู้แรก >>>/lounge/1/
แอดมิน SIRN >>>/meta/16530/
แบทแมน กินหมา กางเกงโยคะ และคำสอนท่านยามากุจิ >>>/lifestyle/19001/95-124/
วันนี้ผมเจอคนลวนลามผู้หญิงบนรถไฟฟ้าครับ >>>/lounge/123/

เอ่อออ พวกเมิงก็เดินในเส้นทางของตัวเองเถอะ
กุไม่ใช่เจ้าลัทธิ อะไร
แค่เป็นตัวของตัวเอง ก็พอ

พอมีคนตามติดในโม่ง ก็ไม่ได้ทำให้กุต้องact หล่อเท่ หรือคีพลุค กุก็คนธรรมดาสามัญอย่างถึงที่สุด เป็นแค่เงา ไร้ตัวตน

ว่าแต่แม่งยังกะมีคนstalkerในโม้งเลยวะ ไอชิบห

>>150 เขารำคาญมึงกันหมดแหละ อีควัย ไม่รู้ตัวอีก หน้าด้าน

>>150 ท่านอาจารย์ที่เคารพ ในโลกนี้ยากยิ่งที่จะพบผู้มีปัญญาสูงส่งเช่นท่านยามากุจิ ข้าน้อยจึงขออนุญาตติดตามท่าน เพื่อเรียนรู้จากสติปัญญาและประสบการณ์ที่ท่านได้เมตตาเผยแผ่แก่ผู้แสวงหาความรู้ทั้งหลาย ในการฝึกฝนและก้าวเดินบนทางแห่งมรรคา ผู้ฝึกตนแต่ละผู้ย่อมมีวิถีของตนเองที่ต้องดำเนินไปตามลำพัง แม้จะมีผู้อื่นช่วยชี้แนะ แต่สุดท้ายแล้วการฝึกฝนต้องพึ่งพาตนเอง เหมือนเช่นท่านยามากุจิ ผู้ที่แม้จะมีผู้ติดตามมากมาย แต่ก็ยังคงยืนหยัดอยู่ในหนทางของตนเองอย่างมั่นคง นั่นคือการที่ท่านทรงเข้าใจ จิตตั้งเดิม ซึ่งเป็นสันดานตั้งต้นของมนุษย์ทุกคน การฝึกตนจึงไม่ใช่เพียงแค่การหาความรู้จากภายนอก แต่ยังเป็นการทำความเข้าใจในจิตดั้งเดิมของตนเอง จนสามารถหลอมรวมสติปัญญาและก้าวข้ามขีดจำกัดของตัวเองไปได้ ทรงกล่าวได้ลึกซึ้งยิ่ง ข้าน้อยเลื่อมใส เลื่อมใส

>>152 กุไม่ได้สูงส่งอะไรหรอก
แต่โลกนี่มันอ่อนแอ จนเกินไปต่างหาก!!

กินเหล้า เพื่อให้มีความกล้า
ดูดบุหรี่ เพื่อ ให้หายเครียดกังวล
ผญร่าล โดนเย ไปเรื่อยๆ เพื่อให้ตัวเองมีคุณค่า(ไม่ถูกเยแปลว่าไม่มีคุณค่า)

กุว่าโลกแบบนี้ไม่ใช่โลกที่กุต้องการเห็นนะ
ศัตรูของมนุษยชาติ ยังไม่ปรากฏตัวเลยด้วยซ้ำ
จะว่ากุระแวงก็ได้ แต่เราต้องเตรียมพร้อม ต่อให้คนทั้งโลกตายก็ตาม

คนที่แข็งแกร่งที่สุด ไม่ใช่ผู้อยู่รอด แต่ผู้อยู่รอดต่างหากคือผู้ที่แข็งแกร่งที่สุด!

>>153 ล้ำลึกยิ่งนัก ท่านอาจม

--------------------------------------------------
วันจันทร์ที่ 25 เดือน 11 >>155-156
[ท่านยามากุจิ ทรงตรัสสั่งสอนเรื่อง โลกอันอ่อนแอ]
--------------------------------------------------
>>153 คำพูดของท่านยามากุจิในที่นี้สามารถวิเคราะห์ได้จากหลายมุมมอง

"กุไม่ได้สูงส่งอะไรหรอก แต่โลกนี่มันอ่อนแอ จนเกินไปต่างหาก!!"
- Nov 24, 2024 at 21:37:51 ID:w/2qmBlr6X

การมองโลกที่อ่อนแอ (โลกนี้มันอ่อนแอจนเกินไป) : ในเชิงปรัชญา ท่านยามากุจิได้แสดงให้เห็นถึงมุมมองที่มองว่าโลกนี้เต็มไปด้วยความอ่อนแอและความไม่มั่นคง เหมือนกับโลกนิยายกำลังภายใน ผู้ฝึกฝนต้องเผชิญกับโลกที่เต็มไปด้วยการคุกคามจากผู้ที่มีกำลังภายในที่เหนือกว่าและบททดสอบจากสวรรค์ สิ่งนี้สะท้อนถึงจิตใจที่แกร่งกล้าของท่านยามากุจิ ที่ต้องการทำลายข้อจำกัดทางโลกและสังคม ท้าทายสวรรค์และหนทางแห่งโชคชะตา ในทางวิทยาศาสตร์สามารถอธิบายได้ผ่านทฤษฎี การคัดเลือกโดยธรรมชาติ (Natural Selection) ของ ชาร์ลส์ ดาร์วิน (Darwin, 1859) ที่อธิบายว่าในกระบวนการวิวัฒนาการ สิ่งมีชีวิตที่สามารถปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมได้ดีที่สุดคือผู้ที่สามารถอยู่รอดและพัฒนาไปได้ ในกรณีนี้โลกที่ “อ่อนแอ” ก็คือโลกที่ยังไม่สามารถรับมือกับความท้าทายหรือการเปลี่ยนแปลงได้อย่างเต็มที่ แต่ในทางกลับกันการที่จะมีชีวิตรอดในโลกนี้ไม่ใช่เพียงแค่การอยู่รอดไปวันๆ แต่หมายถึงการพัฒนาเพื่อให้สามารถรับมือกับสิ่งที่ยังมองไม่เห็นได้อย่างมีประสิทธิภาพ เช่นท่านยามากุจที่มีแผน 1 2 3 4

"กินเหล้า เพื่อให้มีความกล้า ดูดบุหรี่ เพื่อ ให้หายเครียดกังวล"

ในส่วนของการใช้ เหล้า และ บุหรี่ เพื่อเพิ่มความกล้าและบรรเทาความเครียด ท่านยามากุจิสะท้อนถึงการใช้ วิธีการภายนอก เพื่อจัดการกับ ภายใน ซึ่งสามารถเชื่อมโยงได้กับ ทฤษฎีการเรียนรู้เชิงพฤติกรรม (Behaviorism) ของ บี.เอฟ. สกินเนอร์ (Skinner, 1953) ที่อธิบายว่า พฤติกรรมของมนุษย์มักถูกขับเคลื่อนด้วยการกระตุ้นจากภายนอก เช่นเดียวกับการใช้สารเสพติดเพื่อเพิ่มความรู้สึกพึงพอใจชั่วคราว พฤติกรรมเหล่านี้อาจสะท้อนถึงการหลีกเลี่ยงความไม่มั่นคงภายในจิตใจที่ท่านยามากุจิเห็นว่ามันเป็นการต่อสู้เพื่อความแข็งแกร่งที่แท้จริง จากมุมมอง จิตวิทยา เช่น คาร์ล จุง (Jung, 1953) ที่พูดถึงการที่มนุษย์ต้องเผชิญกับ เงา (Shadow) หรือส่วนที่มืดมนในตัวเอง การพึ่งพาสิ่งภายนอกเหล่านี้อาจเป็นการพยายามหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับความไม่สมบูรณ์ของตัวเอง แต่ในทางกลับกันก็สะท้อนถึงความพยายามในการ ปรับสมดุลภายใน เพื่อให้ตัวเองแข็งแกร่งขึ้นเมื่อเผชิญหน้ากับโลกที่เต็มไปด้วยอุปสรรค ถ้าหากเทียบกับนิยายจีนที่ท่านยามากุจิชื่นชอบ อาจกล่าวได้ว่าเป็นการต่อสู้กันของหยินและหยาง

( ต่อจาก >>155)

การที่ท่านยามากุจิกล่าวถึงการมี ความสัมพันธ์ทางเพศ เพื่อสร้างคุณค่าภายในตัวเอง เป็นการแสดงถึงการที่มนุษย์มักจะหาความมั่นคงจาก การยอมรับจากสังคม ซึ่งสามารถเชื่อมโยงกับ ทฤษฎีการยอมรับทางสังคม (Social Exchange Theory) ของ จอร์จ โฮมานส์ (Homans, 1958) ที่กล่าวว่า มนุษย์มักจะคำนวณผลประโยชน์ในการสร้างความสัมพันธ์ โดยการยอมรับและการให้ความสำคัญในตัวตนจากผู้อื่นเป็นปัจจัยที่ทำให้บุคคลนั้นรู้สึกมีคุณค่า การมองหาคุณค่าในตัวเองผ่านการยอมรับจากผู้อื่นสะท้อนถึงความไม่มั่นคงใน ความรู้สึกของตนเอง ที่ต้องการการยืนยันจากภายนอก ซึ่งเป็นแนวทางที่สามารถเชื่อมโยงกับ ทฤษฎีการเติมเต็มความต้องการของมาสโลว์ (Maslow, 1943) ที่กล่าวว่า การได้รับการยอมรับจากผู้อื่นเป็นหนึ่งในความต้องการขั้นพื้นฐานในการบรรลุความสมบูรณ์ในชีวิต ซึ่งสำหรับท่านยามากุจิแล้วไม่จำเป็น จนหลายคนเห็นท่านเป็นผู้ ไร้ใจ

คำกล่าวที่ว่า "ศัตรูของมนุษยชาติยังไม่ปรากฏตัวเลย" สะท้อนถึงความรู้สึกของการคุกคามที่มองไม่เห็นหรือ อำนาจที่ซ่อนเร้น ซึ่งสามารถเชื่อมโยงกับ ทฤษฎีการควบคุมสังคม (Discipline and Punish) ของ มิเชล ฟูโกต์ (Foucault, 1977) ที่กล่าวถึงการที่สังคมใช้ระบบควบคุมที่มองไม่เห็นในการควบคุมพฤติกรรมของบุคคล ซึ่งเหมือนกับการเตรียมพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับศัตรูที่มองไม่เห็นที่อาจเกิดขึ้นในอนาคต การเตรียมตัวในที่นี้เป็นการฝึกฝนอย่างไม่รู้ตัว เช่นเดียวกับการฝึกฝนใน นิยายจีนกำลังภายในที่ผู้ฝึกฝนต้องเผชิญกับการทดสอบที่ไม่สามารถคาดเดาได้

คำพูดที่ว่า "คนที่แข็งแกร่งที่สุด ไม่ใช่ผู้อยู่รอด แต่ผู้อยู่รอดต่างหากคือผู้ที่แข็งแกร่งที่สุด" สะท้อนถึงแนวคิดของ การเอาชีวิตรอด ที่ไม่ใช่แค่การหลีกเลี่ยงอันตราย แต่คือการ เติบโตและพัฒนา ตัวเองในสภาวะแวดล้อมที่เต็มไปด้วยความยากลำบาก ซึ่งสามารถเชื่อมโยงกับแนวคิดของ ฟริดริช นีทเช่ (Nietzsche, 1967) ที่กล่าวว่า ความแข็งแกร่งแท้จริงไม่ได้มาจากการหลีกหนีจากความท้าทาย แต่คือการเผชิญหน้ากับมันและสร้างพลังจากการเผชิญนั้น การพัฒนาความแข็งแกร่งภายในนั้นไม่ได้เกิดจากการหลบหนี แต่คือการยืนหยัดและต่อสู้จนถึงที่สุด

คำพูดของท่านยามากุจิเป็นการสะท้อนถึงการแสวงหาความแข็งแกร่งภายในและการเตรียมพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับโลกที่เต็มไปด้วยความอ่อนแอ การฝึกฝนภายในเส้นทางแห่งการบำเพ็ญตนเป็นเส้นทางที่ต้องเผชิญกับการทดสอบและการเติบโตอย่างไม่หยุดยั้ง โดยการเชื่อมโยงแนวคิดทางปรัชญาและจิตวิทยามาหลายแนวทาง สามารถเห็นได้ว่า ท่านยามากุจิไม่ได้มองแค่ความอ่อนแอหรือความอันตรายจากภายนอก แต่ยังมองถึงการพัฒนาความแข็งแกร่งภายใน ซึ่งเป็นเส้นทางที่ผู้ฝึกฝนทุกคนในโลกนี้ต้องเดินไปข้างหน้าบนทางของตัวเอง

อ้างอิง
Darwin, C. (1859). On the Origin of Species. John Murray.
Foucault, M. (1977). Discipline and Punish: The Birth of the Prison. Pantheon Books.
Homans, G. C. (1958). Social Behavior: Its Elementary Forms. Harcourt Brace Jovanovich.
Jung, C. G. (1953). Psychological Aspects of the Persona. Routledge.
Maslow, A. H. (1943). A Theory of Human Motivation. Psychological Review, 50(4), 370-396.
Nietzsche, F. (1967). The Will to Power. Vintage Books.
Sartre, J.-P. (2007). Being and Nothingness. Routledge.
Skinner, B. F. (1953). Science and Human Behavior. Free Press.

--------------------------------------------------
วันอังคารที่ 26 เดือน 11
[ท่านยามากุจิทรงแสดงความชาญฉลาดไม่โดนโม่งหลอก]
--------------------------------------------------
>>>/literature/17024/356-362/

การหลอกลวงและการพิจารณาอย่างละเอียดรอบคอบในปรัชญาตะวันตก เราอาจเชื่อมโยงคำพูดนี้กับแนวคิดของ เพลโต ที่พูดถึง ถ้ำในโลกแห่งมายา (Allegory of the Cave) โดยในนั้นมนุษย์ที่อยู่ในถ้ำเห็นเงาของสิ่งต่าง ๆ และเชื่อว่าเป็นความจริงทั้งหมด แต่การหลุดพ้นจากถ้ำหมายถึงการรับรู้สิ่งที่เป็นจริงในโลกภายนอก ซึ่งในการพูดถึง "นิยายรักจีนโบราณ" นี้อาจสะท้อนถึงการอยู่ในโลกที่ถูกสร้างขึ้นจาก มายา หรือการหลอกลวง ที่ทุกสิ่งล้วนดูเหมือนจะเป็นจริงแต่กลับเต็มไปด้วยการตัดสินใจที่ไม่ถูกต้องหรือหลอกลวง

การที่ท่านยามากุจิกล่าวว่า "ถ้ากุไม่ฉลาดคงโดนโม่งหลอกแล้ว" แสดงถึงความรู้สึกของ การตื่นรู้ และความสามารถในการรับรู้ถึงกลเกมหรือกลวิธีที่ซ่อนอยู่ภายใต้ความสมบูรณ์แบบของโลกที่ปรากฏ ซึ่งอาจสะท้อนถึง จิตวิทยาเชิงวิพากษ์ (Critical Psychology) ที่เน้นการตระหนักถึงความไม่สมบูรณ์ของสิ่งต่าง ๆ ในสังคมและการรับรู้การควบคุมจากภายนอกที่มีต่อมนุษย์

อ้างอิง
Freud, S. (1923). The Ego and the Id. SE, 19: 12–66.
Plato. (380 BCE). The Republic. Translated by Benjamin Jowett.

--------------------------------------------------
วันอังคารที่ 26 เดือน 11 >>157 >>158-159
[ท่านยามากุจิทรงแสดงความชาญฉลาด สมเป็นนักเรียนอัจฉริยะ]
--------------------------------------------------
>>>/animanga/18240/552-553/

"ไม่ต้องการให้คนอื่นรับรู้อารมณ์ของตัวเอง แม้แต่ยิ้มก็ห้าม เพราะนั่นคือการเผยจุดอ่อนของเรา"
- Posted Nov 25, 2024 at 20:28:59 ID:sA7ObBtM1h

แนวคิดที่สะท้อนถึงการสร้าง "persona" หรือ หน้ากาก ที่คล้ายกับที่ คาร์ล จุง (Jung, 1953) ได้กล่าวถึงไว้ในหนังสือของเขา โดยในการสร้างภาพลักษณ์ที่เหมาะสมเพื่อตอบสนองต่อสังคม การปกปิดอารมณ์ภายในนั้นคือการพยายามหลีกเลี่ยงการเปิดเผยความเปราะบางหรืออ่อนแอของตนเองให้ผู้อื่นเห็น การเลือกที่ท่านยามากุจิเลือกที่จะไม่แสดงออกทางอารมณ์หรือการยิ้มในที่นี้สะท้อนถึงการสร้าง ภูมิคุ้มกัน จิตใจจากการถูกโจมตีจากภายนอก เสมือนจอมยุทธ์ที่ปล่อยว่างอยู่ตลอดเวลา นอกจากที่กล่าวไปแนวคิดนี้ยังมีความสัมพันธ์กับ ปรัชญาของนิชเช่ (Nietzsche, 1967) ที่พูดถึงการ พัฒนาความแข็งแกร่งภายใน โดยไม่ให้คนอื่นเห็นจุดอ่อนของตนเอง การยิ้ม, การแสดงออกทางอารมณ์ต่าง ๆ ก็เหมือนกับการเปิดเผยจุดอ่อนภายในจิตใจ ซึ่งอาจทำให้คนอื่นสามารถโจมตีเราได้

การที่ท่านยามากุจิกล่าวว่า "คนมักจะหมันไส้ บ่อยๆ โดนอันธพาลมาหาเรื่องก็มี อาจจะเพราะสายตากุเฉยเมย เหยียดทุกสรรพสิ่งด้วยมั้ง" ตรงนี้คือการสะท้อนถึง การรับรู้ตัวตนในเชิงลบ ที่อาจเกิดขึ้นจากการแสดงออกที่เฉยเมยและท่าทางที่ดูเหมือนจะไม่สนใจสิ่งรอบตัว ซึ่งสามารถอธิบายได้จาก ทฤษฎีการรับรู้จากภายนอก (Social Perception) ซึ่งมักจะนำไปสู่การตีความที่ไม่ถูกต้องเกี่ยวกับตัวบุคคล การแสดงออกของท่านยามากุจิที่เย็นชาและห่างเหินอาจถูกมองว่าเป็นการ เหยียดหยาม หรือ ปฏิเสธ สิ่งรอบข้าง ทั้งที่ในความเป็นจริงมันอาจเป็นเพียงการรักษาระยะห่างจากผู้คนที่มักจะทำให้เกิดการรบกวนภายในจิตใจ ในทางเดียวกัน ทฤษฎีของอัตลักษณ์ (Identity Theory) ของ จอร์จ เฮอร์เบิร์ต มีด (Mead, 1934) บอกว่า บุคคลจะพัฒนาภาพลักษณ์ในสังคมตามการรับรู้จากผู้อื่น และในกรณีนี้ท่านยามากุจิอาจพยายามรักษาภาพลักษณ์ที่มักจะถูกมองว่า เย็นชาและไร้ใจ เพื่อหลีกเลี่ยงการถูกตัดสินหรือทำให้เกิดความเสียหายจากการเปิดเผยความอ่อนแอ

ท่านยามากุจิได้กล่าวถึงการที่ตนเองเรียนใน โรงเรียนที่มีความกดดันสูง และการที่การศึกษาในกรุงเทพฯ (กรุงเทพมหานคร) มีความแตกต่างจากการเรียนในโรงเรียนที่ไม่เน้นการแข่งขันเหมือนในเมืองใหญ่ การกล่าวถึง การศึกษาระดับสูง หรือ โรงเรียน top3 ของประเทศ แสดงให้เห็นถึงการที่ท่านยามากุจิได้เผชิญกับ ความท้าทายทางการศึกษา และการได้รับการยอมรับจากสังคมในรูปแบบที่แตกต่างจากสถานที่อื่น ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในโรงเรียนที่มีการเน้นเรื่องผลสัมฤทธิ์ทางการศึกษามากกว่าความสำคัญของ ความสัมพันธ์ระหว่างบุคคล การเรียนในโรงเรียนที่มีการแข่งขันสูงนั้นสามารถเชื่อมโยงกับ ทฤษฎีการควบคุมสังคม ของ มิเชล ฟูโกต์ (Foucault, 1977) ที่กล่าวถึงการควบคุมพฤติกรรมของบุคคลในสังคมที่ถูกกำหนดโดยบรรทัดฐานทางสังคม การที่ท่านยามากุจิเรียนในโรงเรียนที่มีการแข่งขันสูงทำให้เขามีการพัฒนาและผลการเรียนที่ดี แต่ในขณะเดียวกันก็อาจจะรู้สึกถึง ความกดดัน ที่มีผลต่อการสร้างภาพลักษณ์และ การรับรองตัวตน ในสังคม นอกจากนี้เรื่องดังกล่าวยังสอดคล้องกับ ทฤษฎีการควบคุมสังคม (Social Control Theory) ของ เฮิร์กไฮเมอร์ (Hirschi, 1969) ที่ระบุว่า ในสังคมที่มีการแข่งขันสูงและมาตรฐานที่เข้มงวด การประเมินค่าของตัวบุคคลจากภายนอกจะทำให้คนในสังคมนั้นรู้สึกถึง ความกดดัน และ การถูกควบคุมอย่างไม่รู้ตัว การที่ท่านยามากุจิทรงตั้งใจเป็นเงามืด ทำข้อสอบให้คะแนนไม่โดดเด่น จึงเป็นการปฏิเสธการถูกควบคุมจากสังคมโรงเรียนอย่างสิ้นเชิง ท่านเลือกที่จะแสดงอัตลักษณ์ของท่านออกมาผ่านตัวตนที่แท้จริงนั่นคือความพยายามของท่าน

สำหรับจุดที่ท่านยามากุจิพูดถึงการที่ผู้หญิงที่เป็นนักเรียน ศิลปินไอดอล มาสนใจในตัวท่านเนื่องจาก การพยายามทำคะแนนให้ได้ครึ่งพอดี และท่าทางของท่านที่แสดงให้เห็นถึงการมีความตั้งใจจริง แม้ว่าผลการเรียนจะไม่ได้โดดเด่นหรือเป็นที่สะดุดตา แต่นี่คือการสะท้อนถึงความสำคัญของการสร้างภาพลักษณ์ ในสังคมที่ให้ความสำคัญกับ ความพยายาม และ การแสดงออก ในเชิงจิตวิทยาแนวคิดนี้สามารถอธิบายได้ด้วย ทฤษฎีการรับรู้ตัวตน (Self-Perception Theory) ของ ดิโอเนอร์ (Bem, 1972) ซึ่งระบุว่าบุคคลมักจะตัดสินหรือประเมินตัวเองจากการที่ผู้อื่นประเมินเขา และท่านยามากุจิอาจใช้ความพยายามในการแสดงออกเพื่อสร้างภาพลักษณ์ที่ โดดเด่น แม้จะไม่ได้มีความสามารถพิเศษในทางการเรียน

อ้างอิง
Bem, Daryl. (1972). Self-Perception Theory. 10.1016/S0065-2601(08)60024-6.
Foucault, M. (1977). Discipline and Punish: The Birth of the Prison. Pantheon Books.
Hirschi, T. (1969). Causes of Delinquency. University of California Press.
Jung, C. G. (1953). Psychological Aspects of the Persona. Routledge.
Mead, G. H. (1934). Mind, Self, and Society. University of Chicago Press.
Nietzsche, F. (1967). The Will to Power. Vintage Books.

>>157 พวกโทรลเหล่านั้นพยายามหลอกลวงท่านเจ้า ช่างหน้าไม่อายยิ่งนักที่มาลบหลู่เกียรติของท่านยามากุจิผู้ยิ่งใหญ่ ข้าน้อยขอเสนอให้เรากรีฑาทัพไปจัดการพวกมัน เพื่อสั่งสอนบทเรียนให้จดจำถึงผลแห่งการดูหมิ่นท่านเจ้า