กุ 80 นะ เเต่ก่อนกูอ่อนไหวมากเรื่องเเบบนี้ เรื่องรักเรื่องผิดหวัง เคยมีตอนที่ทำให้กูเป็นโรคประสาทไปพักนึง จนถึงตอนนี้กูก็เป็นไบโพลาร์ไปเเล้ว
เเต่พอมาถึงตรงนี้ มุมมองความรักก็เปลี่ยนไปว่ะ เเต่ก่อนกูมองเเต่ด้านเเย่ๆ
กลายเป็นกูยังรักเขา กูผิดหวัง เเต่อย่างน้อยกูก็เลือกมองด้านดีๆ ช่วงเวลาดีๆที่อยู่ด้วย
เเต่ถึงยังงั้นก็ไม่หายเจ็บ
เหมือนคิดเเบบนี้จะดีนะ เเต่บางความรู้สึกกูก็เหมือนหลอกตัวเองไปวันๆ มองเเต่ด้านดีๆ เเต่ไม่มองความจริงว่ากูรักเขาไม่ได้ กูอยู่กับเขาไม่ได้ เพราะกูเองที่เป็นต้นเหตุ กูเองที่ทำเขาเสียใจ
กูรูั้สึกผิดมากๆ เเต่ไม่รู้สิ เขาอาจจะเกลียดกูไปเเล้ว อีกไม่นานก็วันเกำิดเขา กูไม่รู้เลยว่าควรไปสุขสันต์วันเกิดเขารึเปล่า หรือกูควรอยู่เงียบๆนิ่งๆ ไม่ไปรบกวนชีวิตเขา
อาจจะเป็นอย่างที่เพื่อนสนิทเขาบอกกูก็ได้นะ ว่ากูอยู่คนละโลกกับเขา กูเข้ากับเขาไม่ได้ กูไม่ควรยุ่ง เขาสูงเกินไป
เเต่กูรู้สึกว่ากูไม่ได้รู้สึกเเค่ที่เคยบอกชอบเขาไปบ่อยๆ มันมากกว่านั้น มากขึ้น
ถึงกูจะป่วยไปเเล้วก็เถอะ กูไม่รู้ว่าจะห้ามความรู้สึกได้เเค่ไหน อะไร ยังไง
กูคงทำได้เเค่นี้มั้ง ใช้ชีวิตอยู่เรื่อยๆกับเเมวกู กับสิ่งที่กูทำได้
ในขณะที่กูทำไม่ได้เเม้เเต่มอง เเต่เเต่รับรู้อะไรเกี่ยวกับเขา
นอกจากรูปที่กูถ่าย นอกจากเเชทที่เคยพิมกัน นอกจากฝันที่กูเจอ
เเต่ถึงกูทำอะไรไป เขาก็ไม่รับรู้หรอกมั้ง กูไม่อยากให้รู้ด้วย เขาจะรู้สึกเเย่รู้สึกไม่ดีกับกูไปมากกว่านี้เปล่าๆ เดี๋ยวกูไปทำชีวิตหรือความเป็นอยู่เขาเละเทะวุ่นวายอีก อย่างน้อยเขาก็คงมีความสุขเเล้ว
เเต่กูมีหลายสิ่งที่อยากทำ
อยากฟังเสียง อยากลูบหัว อยากพูดอะไรอีกหลายๆคำ อยากใช้เวลาอยู่ด้วย อยากให้เวลาว่างกูมีเขาอยู่ด้วย เเต่
เเม่งเป็นไปไม่ได้เเล้ว
กูบ่นอะไรอาจจะเข้าใจยาก อ่านยากสับสน เเต่ช่วงนี้กูขึ้นๆลงๆเพราะไบโพลาร์ อาจจะมาบ่นอีกยาว ขอโทษว่ะเพื่อนโม่ง จุ๊บ