เพื่อนโม่ง กูเคยคิดนะนะว่าจะพยายามใช้ชีวิตแบบไม่ให้เสียใจภายหลังแต่ตอนนี้กูเริ่มรู้สึกสับสนกับตัวเองแปลกๆว่ะ
คือสมัยมอต้นกูเป็นเด็กผู้หญิงเรียนไม่เก่งและถูกเพื่อนเกือบทั้งห้องรุมรังแก พวกเกเรๆอ่ะ ส่วนพวกเด็กเรียกก็ไม่เอากูเข้ากลุ่มเพราะกูไม่มีผลประโยชน์ให้แดก(เป็นที่รู้ๆกันในหมู่เด็กเรียนอ่ะ เพื่อนกู(ไม่สนิท)ที่อยู่กลุ่มเด็กเรียนเคยพูดๆอยู่ว่าเด็กเรียนที่คบๆกันเนี่ยไม่จริงใจต่อกันซักคน) กูมีเพื่อนสนิทคนนึงคบกันมาแต่ประถมอยู่มอต้นด้วยกันก็โดนเพื่อนแบนด้วยกันนี่แหละ เด็กเรียนก็ไม่แล เด็กเกเรก็เอาแต่แกล้ง ป้ายกาวบ้าง แอบตัดผมบ้าง หยิบหนังสือเรียนกูแบบแหยงๆบ้างทำเหมือนกูกับเพื่อนกูเป็นตัวเชื้อโรค ล้อว่ากูขี้เหร่ ตอนนั้นกูรู้สึกด้อยค่ามากเลยล่ะ
ในห้องกูมีเด็กผู้ชายคนนึง หน้าตาพอโอเค ตัวสูง เรียนเก่งท๊อปของชั้นปี ทำห่าอะไรก็ดีไปหมด ตอนนั้นกูแอบรักมันว่ะแต่กูไม่กล้าบอก มันเองสมัยมอหนึ่งก็เคยแกล้งกูแต่พอมอสองมามันก็ไม่แกล้งกูแล้ว คุยกับกูแบบเพื่อนกันกูชอบมันมากชอบแบบที่ว่ามันให้ทำอะไรกูก็ทำให้หมดเลย กูไม่เก่งอังกฤษไม่ชอบเรียนแค่มันมาขอให้แปลโน่นนี่ให้หน่อยกูก็ขวนขวายแปลเต็มใจแปลให้ทั้งๆที่ไม่รู้เรื่องก็พยายาม กูก็ได้แต่เก็บความรู้สึกไว้ไม่กล้าพูดแม้แต่กับเพื่อนสนิท กูกลัวทุกคนรู้ กลัวว่ามันจะเกลียด กลัวว่าถ้าเพื่อนรู้จะโดนแกล้งหนักกว่าเก่า ก็เก็บๆๆมาตลอดจนวันวาเลนไทน์กูซื้อดอกไม้มาให้เพื่อนสนิทแต่ใจกูก็คิดถึงมันด้วยก็ซื้อมาเผื่อมัน แต่สุดท้ายกูก็ไม่กล้าให้แล้วทีนี้มันมีจังหวะนึงที่กูนั่งอยู่กับดอกไม้แล้วมันบังเอิญผ่านมานั่งคุยด้วยพอดี คือมันก็ถามว่าซื้อมาให้ใครกูก็ไม่กล้าพูดเลยโกหกไปว่าซื้อมาเกินอยากได้มั้ย กูให้ แล้วกูก็ให้มันไปเลย มันก็รับไว้แล้วขอบคุณ พูดตรงๆตอนนั้นในความรู้สึกกู กูคิดว่าบรรยากาศมันดีมากกูอยากเอ่ยปากมากว่ากูรู้สึกกับมันยังไง แต่สุดท้ายกูก็ไม่ทำ อย่างที่ว่ากูกลัว กูไม่มีใครกูมีเพื่อนสนิทที่โดนแกล้งเหมือนกันเคียงข้างแค่คนเดียว แค่กูได้คุยกับมันกูก็เป็นสุขแล้วแต่กูก็อึดอัดในใจ อยากจะบอกแต่กลัวว่ามันจะตีตัวออกห่างไป กลัวว่าเพื่อนในห้องรู้แล้วกูจะโดนแกล้งหนักกว่าเก่า รู้สึกแย่ที่กูไม่มีอะไรเทียบเคียงมันได้ซักอย่าง เข้าใจป่ะมันเป็นเพอร์เฟกแมนในขณะที่กูเป็นขยะที่ถูกรังแก กูไม่อยากเจ็บตัวจากคำพูดของคนอื่น กูกลัวไปหมด สุดท้ายก็ก็ปล่อยโอกาสให้หลุดมือไปแล้วมันก็ไปมีแฟน กูก็โอเค กูทำใจได้
จนเมื่อไม่นานมานี้กูได้มาเจอเฟสมัน ได้คุย ได้ทักทาย กูดีใจมากนะแต่กูก็รู้แหละว่าไม่ได้ชอบมันอย่างเมื่อก่อนแล้ว จนเมื่อมันเปลี่ยนรูปโปรเป็นรูปมันคู่กับแฟน ไม่รู้ทำไมกูรู้สึกเสียใจ เสียดาย เรื่องเก่าๆในวันนั้นที่กูเคยให้ดอกไม้มันก็กลับมาอีก กูเริ่มรู้สึกว่าถ้าตอนนั้นกูบอกรักมันไปตอนนี้จะเป็นยังไง กูเริ่มรู้สึกเสียใจภายหลังแต่อีกใจกูก็คิดว่ามันช่วยไม่ได้ สังคมของกูตอนนั้นมันกดดัน กูถูกกดดันจากคนอื่น จากเพื่อน อะไรก็ตาม กูพยายามคิดว่ากูทำถูกแล้วที่ไม่พูดแต่ก็อดรู้สึกแย่ไม่ได้ รู้สึกว่ากูจะแคร์สังคมไปทำไมวะมันไม่ได้ทำให้กูมีความสุขเลย ความรู้สึกกูตีกันในหัวกูรู้สึกเศร้าจัง กูคิดว่าเรื่องมันผ่านมานานแล้วกูไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันแล้ว กูอยากเป็นเพื่อนกะมันแต่ว่ากูก็มีความรู้สึกแบบนี้อ่ะ กูเป็นอะไรกูต้องทำไง เอาจิงๆกูอยากพูดไปให้หมดเลยว่าตอนนั้นกูชอบมันมากๆแต่มันก็มีแฟนไปแล้วอ่ะ แล้วกูก็อิดฉาแฟนมันกูอยากให้ที่ตรงนั้นเป็นกู กูแม่งทรามจัง สุดท้ายกูยังชอบมันหรือว่านี่เป็นเพียงปมๆนึงที่กูแก้ไม่ได้เลยผูกมันติดเอาไว้ในหัวเท่านั้นวะ
ปล.ถ้าใครเข้ามาอ่านแล้วรู้สึกว่าเป็นตัวเองกูอยากบอกอะไรมึงหน่อย ถ้ามึงรู้ว่ากูเป็นใครอย่าเกลียดกูเลยนะถ้ามึงไม่ได้รู้สึกอะไรด้วยทำลืมๆแล้วเป็นเพื่อนกันต่อเถอะนะ