>>135 กูก็ชอบคางูยะว่ะ เหมือนมันเรื่อยๆเอื่อยๆตลอดแต่รายละเอียดมันลงดีเทลมากๆ มันเป็นงานปราณีตทั้งจังหวะทั้งเพลงอะไรๆที่ใส่มา ทั้งเรื่องความรู้สึกที่มานิ่งๆแล้วจู่ๆก็ดิ่ง แล้วสถานการณ์ที่เหมือนจะไม่มีอะไร ทุกคนไม่ฟูมฟาย ทุกอย่างสวยงาม แต่ในความเป็นจริงแล้วมันกำลังเลวร้ายลงเรื่อยๆ (ตามแบบฉบับผู้กำกับคนนี้) การเดินเรื่องแบบหักเลี้ยวในจุดที่แม่งใจร้ายเหี้ยๆหลายๆรอบ ยิ่งตอนสุดท้ายที่เพลงแม่งมีความสุขขัดกับความเศร้าของฉากนั้น มันเหมือนกับสถานการณ์ในเรื่องทีทุกคนแม่งยัดเยียดแต่สิ่งที่ตัวเองคิดว่าเป็นความสุขให้คางุยะจนไม่ใส่ใจความรู้สึกจริงๆของนางเอกเลยว่ะ ฉากนั้นมันเลยเศร้าเหี้ยๆๆๆๆ
/โทดทีกูอิน