>>721 กูเป็นหนึ่งคนที่ชอบหรงจื่อ และคิดว่าเข้าใจหรงจื่อมากๆด้วย สำหรับกูในโลกนี้จะรักใครมากมายแค่ไหนก็ได้ แต่ต้องรักตัวเองมากที่สุด ถ้ามึงรู้สึกเหงามากกก และนานพอ (มั้ง) มึงจะเข้าใจจุดนี้ มันเป็นสันดา_ของพวกกลัวความรักของคนที่ไม่รู้จักรักมาก่อน หรือรู้จักมันแต่ไม่มี มึงจะเรียกงั้นก็ได้
กูว่ามันเป็นการปกป้องตัวเอง กูอยู่คนเดียวมานาน ถ้ากูเลือกจะรักใครสักคน กูคงอยากอยู่ในใจเขาไปให้นานที่สุด ลึกที่สุด และกูคงอยากแน่ใจว่าเขาจะเลือกที่จะอยู่กับกู กูว่าเห็นแก่ตัวเป็นคำนิยามได้ดี แต่สำหรับกูคนที่ไม่รักรู้จักเห็นแก่ตัว จะไม่รู้จักปกป้องตัวเอง และกูว่านี่เป็นการปกป้องตัวเองของคนที่รักตัวเองมากที่สุด
หรงจื่ออาจไม่มีอะไรประทับใจมึงนะ แต่หรงจื่อเป็นพระเอกที่กูรู้สึกว่ามันเลือกจะรักแบบเรียลสุดๆแล้ว
มองมุมกู พระเอกที่เปย์หรือทำได้ทุกอย่างเพื่อนางเอกได้ เก็บทุกข์ไว้คนเดียว หวังเพียงให้นางเอกมีความสุข มันคงเป็นชีวิตรักที่ขาวใสเกินไปสำหรับกู ใครจะไม่เห็นแก่ตัวขนาดนั้น ใครจะให้ใจตัวเองไปไว้ที่คนๆนึงไปได้ขนาดนั้น กูเชื่อว่าคนที่มีความฉลาดในตัวเองนิดจะเลือกที่จะยับยั้งชั่งใจตัวเองไว้บ้าง นี่คงเป็นอีกเหตุผลที่กูชอบหรงจื่อสุดในเรื่อง ความฉลาดของนางไม่ได้มีแค่การเมือง ถ้ากูเป็นแม่หรงจื่อ กูก็คงภูมิใจ...และสบายใจที่ลูกกูฉลาดในการรัก ในขณะที่พระรองเรื่องนี้เลือกที่จะเป็นแบบที่กล่าวมาข้างต้น สำหรับกูมันดูแฟนซีไปจนกูสัมผัสไม่ได้เพราะมันห่างไกลกับชีวิตกูจนกูเกือบลืมไปแล้วว่าโลกนี้มี
หรงจื่อเป็นพระเอกไม่กี่คนที่อยู่บนสโลแกน รักตัวเองก่อนจะรักคนอื่น การดูแลความรักสำหรับกูมันอยู่ที่การ give & take หรงจื่อนางอาจที่อยากtakeมากไปบ้าง ต้องเข้าใจนาง ของอย่างงี้นางไม่เคยมี แต่เรื่อง give กูว่านางก็อยู่บนพื้นฐานพระเอกนะ i.e. ชีวิตนางเอกสำคัญสุดไม่ว่าตัวเองจะเดือดร้อนไร ชอบให้นางเอกยิ้ม(แม้จะกับตัวเองก็ตาม) กูว่านางtake careนางเอกดีเพียงแต่ความต้องการพื้นฐานนางสำคัญสุด...... เท่านั้นเองงง