อ่านพราวพร่างจบละ มาคุยให้ฟัง อาจมีสปอย
.
.
.
.
.
.
เห็นคนบ่นๆตอนจบ แต่กูชอบนะ อาจเป็นเพราะกูไม่สนใจฉากหวานๆหรือโมเม้นสุขสันต์ของพระนาง ซึ่งจริงๆแล้วคนเขียนมีบรรยายอยู่เป็นระยะๆ ยิ่งซีนที่ท่านเก้าพาลูกไปเล่นโล้ชิงช้าอะ กูว่านั่นคือฉากจบตามขนบนิยายที่นักอ่านชอบแล้วนะ เพียงแต่คนเขียนเลือกจะลำดับเนื้อหาโดยเอาฉากนี้มาก่อน แล้วไปเล่าความล่มจมของตระกูลอวี๋ทีหลัง คือกูมองว่าคนเขียนลำดับการเล่าเรื่องจากความล่มจมของตระกูลอวี๋ก่อน แล้วค่อยปิดด้วยฉากครอบครัวสุขสันต์ก็ได้ แต่เค้าเลือกนำเสนอแบบนี้ ซึ่งกูโอเค กูว่าจบได้สะใจและน่าจดจำดี เพราะกูมองว่าความพีคของเรื่องมันคือ ท่านเก้าลงดาบกับครอบครัวตระกูลอวี๋ เอามาไว้ตอนท้ายสุดก็ไม่ผิดอะไร
ส่วนชีวิตหลังจากนี้ของของท่านเก้าและพวกพ้อง กูว่าคนเขียนเค้าก็เขียนเป็นนัยๆแล้วว่าก็โอเคแฮปปี้ไปตามประสานะ คือมันไม่ได้มีปมอะไรใหญ่โตให้ต้องเอามาขยี้แล้วไง หรือถ้าเอามาขยี้กูมองว่าอาจจะทำให้เรื่องมันออกทะเลเปล่าๆ เพราะปมเรื่องน้องฟู่ กับคระกูลอวี๋ มันเคลียร์แล้ว ที่เหลือปล่อยให้คนอ่านไปคิดต่อกันเอาเอง
แต่ขัดใจอยู่หน่อยตรงที่คนเขียนไม่บรรยายความคิดของอวี๋จิ้งชิวตอนที่โดนจับเลย มันน่าจะขยี้ได้มากกว่านี้ แต่นี่เล่าผ่านมุมมองพระเจ้า มันเลยเหมือนรวบรัดสรุป ไม่รู้ว่าอวี๋จิ้งชิวมันสำนึกหรือแค้นกระอักเลือดมากแค่ไหน
สรุปว่ากูประทับใจ และเป็นเซ็ทที่กูวางไว้ตำแหน่งเด่นๆบนชั้นหนังสือที่ห้องว่ะ เพราะมั่นใจว่าจะหยิบมาอ่านบ่อยๆแน่
.
.
.
.
.