กูว่าหนังสือที่อ่านมันเป็นไปตามช่วงอายุด้วยว่ะ อย่างนิยายที่เคยชอบมากๆ เมื่อ 10 ปีก่อน ตอนนี้เอากลับมาอ่าน ก็อ่านไม่ได้แล้ว
กูไม่ได้ดูถูกนิยายเสิ่นเจิ้นนะ ส่วนมากถ้าอ่านแบบไม่คิดอะไรมากก็อ่านได้ แต่พออ่านนิยายจีนเยอะไปมันจะซึมซับวัฒนะธรรม บรรยากาศมาด้วย ยิ่งเฉพาะนิยายวังหลัง การกระทำหลายๆอย่างของตัวเอกนิยายเสิ่นเจิ้น กูได้แต่คิดในใจว่า มึงไม่ควรรอดมาได้เกิน 3 วันเลย อะไรแบบนี้ มันทำให้กูอ่านไม่รอด แต่ก็ไม่ได้ว่าเฉพาะเสิ่นเจิ้นนะ อย่าจีนแท้ๆอย่างอลวน กูก็อ่านไปด่าไป
.
.
.
.
อลวน ยามเช้า สำนวนอ่านได้เรื่อยๆ แต่กูว่าเยิ่นเย้อกว่า 7 ชาติ นิดนึง ไม่ถึงกับแย่ เล่าแบบบุรุษที่ 1 แต่กูเกลียดเวลา ตลค อึ้ง พูดไม่ออก มันจะใส่มาแบบ
ข้า”...”
เป็นการบอกกูว่า กูอึ้งนะ จัดเป็นอิโม แบบไม่ใช่อิโมได้มั้ยวะ ซึ่งเยอะมาก ทั้งเรื่อง รำคาญฉิบหาย แต่โดยรวมก็ไม่ได้แย่มากอ่านผ่านๆไปได้
ตอนอ่านเล่มนี้ กูคิดตลอดว่าถ้ากูอ่านก่อนหน้านี้สัก 5 ปี กูคงชอบ พอร์ตมันเบาๆ ดูพยายามคอมเมอร์ดี้ มันเลยไม่สมจริง เรื่องนี้ไม่จัดเป็นแนววังหลัง แต่เรื่องก็เกิดในวังซะส่วนมาก พระเอกเป็นฮ่องเต้ และนางเอกเป็นฮองเฮา เพราะงั้นการวางตัวมันควรต้องสมจริงมั้ยวะ ฮ่องเต้มึงจะมากรีดร้องหลบหลังฮองเฮาเพราะกลัวผีต่อหน้าองครักษ์ไม่ได้นะ ถึงจะบอกว่าเป็นนิยายสลับร่าง แนวตลก มึงก็ควรอยู่บนพื้นฐานความเป็นจริงด้วยสิวะ กูรู้สึกว่าเสียเวลาอ่านมาก เนื้อเรื่องไม่มีอะไรเลย จุดที่น่าจะขยี้ได้ไม่เอามาขยี้ เหมือนคนแต่งจะลืมไปว่าผูกปมไว้แต่ต้น คาร์พระเอกแกว่ง ปูมาว่าแม่งต้องจิตแน่ โดนทรมานโคตรโหดมาตั้งแต่เด็ก แต่ตอนจบนิสัยโครตมุ้งมิ้งเลยค่ะ สงสัย นข ลืมไป ว่ามันเคยโดนทรมาน ยังมีความไม่สมเหตุสมผลอีกเยอะ เรียกได้ว่าแทบทั้ง
เรื่อง
สรุปเลยแล้วกัน กูเองก็ยังสับสน คือถ้าอ่านแบบไม่คิดอะไรมาก กูว่ามันก็สนุกดี แต่ถ้าอ่านไป คิดไปว่า มันไม่ควรเป็นแบบนี้นึป่าววะ ฮ่องเต้ ฮองเฮามึงทำแบบนี้ก็ได้หรอ มึงจะมีคำถามทั้งเรื่อง เรียกได้ว่าเป็นนิยายจีนที่ดูเสิ่นเจิ้นมากอีกเรื่องนึงเลยทีเดียว
.
.
.
.
.