ขอพูดนิด เป็นโม่งที่ตามซุ่มมานาน ปกติแอบอ่านเงียบ ๆ ไม่ค่อยเมนท์อะไร ออกตัวก่อนว่าไม่ได้มีความสัมพันธ์หรือผลประโยชน์กับ สนพ. ไหน แค่ผู้อ่านคนหนึ่ง จ่ายเงินเองมาตั้งแต่รักประดับใจปกเต๋อเจินอ่านะ
ดราม่า นข.หญ่าย.. อันนี้ คหสต. ไม่คิดว่า สนพ. ส้มผิด มันก็เป็นเรื่องปกติ ลองคิดในมุมว่า สมมติเราเป็น บก. คนนั้น เราสนิทกับเพื่อนหรือรุ่นพี่คนนั้น เค้าชอบหนังสือเล่มนี้ จะเอาให้เพื่อนอ่านก่อนวางขายก็ไม่แปลกอะไร แต่ว่าคนที่ได้รับหนังสือไปอ่านก่อนก็ 'คิดน้อย' ไปมาก ๆ มาโพสในที่สาธารณะ จะด้วยเจตนาอะไรก็ตาม เป็นเรื่องที่ไม่ควรทำอย่างยิ่ง โดยเฉพาะประเทศเราไม่มีวัฒนธรรม ARC แบบต่างประเทศ
เราจะซื้องานของท่านหญิงที่อยากอ่านต่อไป ซึ่งที่จริงก็ไม่ได้ซื้อ มกร. แบบเก็บทุกปกมานานแล้ว เลือกเฉพาะที่ชอบ สมัยก่อนซื้อทุกเล่ม แต่ถึงจุดหนึ่งก็รู้สึกว่าพลอตซ้ำ ๆ เนื้อหาค่อนข้างน่าเบื่อ เปลืองเงินและรกบ้าน ก็เลือกซื้อเลือกเก็บเฉพาะที่น่าสนใจหรือชอบจริง ๆ แค่ชุดเดียว พอมาซุ่มเป็นโม่งนี้ถึงได้รู้ว่ามีคนเก็บแฝดกัน นับว่าเปิดโลกทัศน์เลย
ส่วน นข. อื่น ๆ และกล้วย ก็รู้สึกว่าธรรมดาอีกเหมือนกัน เค้ารักกันสนิทกันจะอวยกันก็ไม่แปลก แต่ก็นั่นแหละ 'คิดน้อย' กันไปมาก ๆ จริง ๆ ยิ่งสุมไฟให้แรงแทนที่จะช่วยกันดับไฟ ยังดีที่กล้วยก็ถือว่าพยายามจะกลับตัว นับว่ายังพอใช้ได้ โดยเฉพาะเมื่อเทียบกับจงหยวน อันนั้นไม่ไหวจริง กรวดน้ำคว่ำขันด้วยคน
ก็ยังจะรอซื้ออาหนานกับเสี่ยวเสี่ยวนะ รู้สึกว่านักเขียนเขียนได้มีอารมณ์ขันแบบที่ชอบ น่าจะได้อารมณ์แบบนิยายรักอลเวง
สรุปว่านี่ก็เป็นแค่ความคิดเห็นหนึ่ง จะลองพิจารณาตามหรือไม่แล้วแต่ใจ แต่ว่าการที่หัวร้อนมากเกิน ออกตัวแรงเกิน ฟาดงวงฟาดงาเกิน มันทำให้ภาพพจน์โม่งในสายตาคนนอกดูไม่ดีนะ ด้วยความปรารถนาดี รักนะจุ๊บจุ๊บ
(ปล. ไม่ได้เป็นแฟนคลับบรรดา นข. ทุกคนในดราม่าที่โม่งลงบัญชีดำไว้นะ ไม่ได้ซื้อนิยายไทยนานแล้ว ถึงซื้อก็เป็นรุ่นใหญ่จริง ๆ ไปเลย ไม่ใช่หญ่ายครึ่ง ๆ กลาง ๆ แล้วก็ไม่อ่านเสิ่นเจิ้นด้วย)