พวกมึง มีใครอ่านงานของเฮยเจี๋ยหมิงแล้วรำคาญกับวลี ...ถึงเพียงนั้น,ถึงเพียงนี้ ที่นักเขียนชอบเอามาใส่ตอนท้ายประโยคเหมือนกูบ้างมั้ย คือมันเยอะจนเกร่ออะ ถ้าใส่เฉพาะท่อนที่เน้นความรู้สึกจริงๆ ก็น่าจะอ่านแล้วซึ้งกว่า แต่นี่เหมือนนักเขียนไม่รู้จะจบประโยคยังไงเลยใส่วลีนี้มา กูอยากจะคิดว่านักเขียนต้องการให้เป็นเหมือนลายเซ็นในงานตัวเอง เพราะเค้ามีวลีนี้ทุกเรื่องเลยเท่าที่กูตามอ่านงานเค้ามา พวกมึงมีความเห็นยังไง
ทำให้กูนึกถึงสำนวนของนักเขียนไทยคนนึง ติญญา ที่ชอบขึ้นต้นประโยคด้วยวลี "ก็แล้ว..." คือใส่มาเยอะจนกูรำคาญ