ไม่ได้ตามหลายวัน เห็นแต่ละหัวข้ออยากแจมด้วยทุกเรื่องเลย กูชอบโม่งจัง ปกตินี่ไสยๆ จะให้ตั้งวงพูดคุยก็ไม่มีคนคุยด้วย เศร้าชิบ
..เรื่องนิยายนี่ยังไงดี พวกคนสูงอายุ ยุคเก่าๆยังอยู่ไงมึง อย่าง แม่กูเป็นต้น นิยายนี่ถ้าเทียบๆก็ละครปะวะ ละครก็สร้างมาจากนิยายด้วยซ้ำ แถมนิยายยังดีกว่าในหลายๆด้านอีก ละครก็เหมือนนิยายที่ใส่กะปิ น้ำปลา น้ำตาล ตัดเอาสาระต่างๆออก แล้วใส่ฉากนางร้ายยืนกรี้ด กะยืนแย่งผัวกะนางเอกเข้าไป แม่กูนี่อะไรๆก็ด่านิยายกู กูบอกปวดหัวไม่สบาย แม่ก็ว่าอ่านนิยายล่ะสิ กูเป็นโรคxx(จากกรรมพันธุ์) แม่กูนี่นั่งวิเคราะห์แล้วผลคือเพราะกูอ่านนิยายมากไป บางทีกูหิวนั่งบ่นลอยๆไม่มีไรกินเลย แม่กูนี่ตะโกนมาเลย กินนิยายมึงไปสิ แม่ง อารมณ์ขึ้นเลยเนี่ย เถียงไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา
...ส่วนจีนเสิ่นเจิ้นนี่ ทนอ่านไม่ไหวว่ะ ยังไงดีให้ความรู้สึกแบบโคตรลิเกอ่ะ คือเกินจริงจนอ่านไม่กี่หน้าก็ดูรู้อ่ะฉากหลอกตาชัดๆ จุดสังเกตไม่ค่อยยากอ่ะ นิสัยตัวละคร ค่านิยม โคตรนิยายไทยมาก แล้วที่แหวกกว่าคือการเล่นมุกตลก เล่นมุกทั่วไป กูนั่งอ่านนี่ไม่มีความขำเลยกูคนไทยยังไม่ขำแล้วในเรื่องตัวละครบอกว่าจีนมันจะเข้าใจมุกไทยได้ไงวะ เพราะความคิดของสังคมมันไม่เหมือนอยู่แล้ว ยิ่งถ้ายึดเวลาย้อนยุคจีนนี่ส่วนใหญ่ที่เจอจะแบบผู้มีอำนาจควรมีภรรยาเยอะประดับบารมีไร ผู้ชายเป็นผู้นำงี้ปะ แล้วที่กูเจอนี่คือครอบครัวสุขสันต์ แล้วพ่อตัวเอกนี่จะกลัวเมียกัน ทั้งโดนข่ม โดนบ่น ต่อว่า แล้วก็กลัวเมียน้อยใจ ยืนหงอย บลาๆ ในมุมมองกูว่านั่นโลกแห่งท้องทุ่งดอกไม้เลยว่ะถ้าบอกว่าไปโลกต่างมิติแล้วสร้างค่าธรรมเนียมสังคมใหม่กูจะไม่ค่อยเท่าไหร่ แต่นี่บอกจีนโบราณถ้ากูคือพ่อนางเอกแล้วเมียมาข่มขนาดนั้นกูตบปากแตก แล้วไปหาอีหนูอนุให้สบายใจดีกว่าว่ะ แถมนอกจากโดนตบแล้วน่าจะยังโดนแม่กูเรียกไปปรับทัศนคติอีก (ยกเว้นว่าเมียนั่นเป็นพี่น้องใกล้ชิดกะฮ่องเต้อ่ะนะ)