กูอีกคนที่ไม่อ่านงานจีนเสินเจิ้น ความจริงพวกนิยายอียิปต์โบราณ ท่านชีคกูก็ไม่อ่าน ไม่อิน ดูพยายามมากเกินไปหน่อย แต่ถ้าเป็นนิยายไทยปกติกูก็อุดหนุนปกติว่ะ ไม่ใช่กูไม่เปิดใจอ่านนะมึง แต่เพราะกูเปิดใจอ่านไง แม่งเลยเจ็บ คนบอกว่าสนุกๆ กูไปตามอ่านโดยละทิ้งอคติใดๆ มันก็สนุกไม่สุดอยู่ดี นักเขียนหลายๆ คนอยากแต่งนิยายจีนทะลุมิติ แต่กลายเป็นนิยายไทยทะลุมิติไปจีนมากกว่า สำนวนนี่ไทยจ๋ามาก ไม่พอยังยัดเยียดศัพท์จีนๆ เช่นพวกคำขานรับ นู๋บี้ เป็นต้น ใช้แค่ เจ้าคะ/เจ้าค่ะ ขอรับ ก็พอมั้ง พยายามจีนอย่างอื่นแทนเถอะ เวลาอ่านเจอนิยายไทย เอ้ย นิยายจีนที่คนไทยเขียนฮ่องเต้ /ฮองเฮา แทนตัวเองว่า เจิ้น/เปิ่นกง นี่มักจะมองบนทุกที... กูขอโทษว่ะ กูมัน... แต่แม่งก็อดไม่ได้จริงๆ บางคนแรงบันดาลใจเยอะ เอาเรื่องโน้นปนเรื่องนี้ออกมาเป็นนิยายสไตล์ตัวเองก็มี พออ่านแล้วให้ความรู้สึกแบบว่า...แม่งคุ้นๆ นะ ฉากนี้ ประโยคนี้ แต่ก็ไม่ได้อะไร ลึกๆ ก็คิดว่าน่าจะปรับให้เป็นตัวเองได้มากกว่านี้
เวลาเห็นนักเขียนหลายคนนอยด์ๆ ก็อยากปลอบใจนะ คือ อยากให้ลองอ่านนิยายจีนให้มากๆ ดูสำนวนให้มากๆ ฝึกเขียนเยอะๆ ลองใช้ศัพท์ที่ส่วนมากนิยายจีนใช้แล้วนำมาเขียน มันจะดีกว่าการยัดเยียดศัพท์จีนๆ คนเรามันไม่มีอะไรถูกใจคนไปหมดหรอก แบบกูเนี่ยไม่อ่านจีนเสินเจิ้น แต่คนอื่นอ่านได้กูก็ไม่ห้ามไม่ว่า อุดหนุนงานคนไทยด้วยกัน แต่อย่าบอกว่าให้กูไปอ่านเพราะคนไทยเขียนเลย มันจะมีตะกอนหนึ่งในใจกูเวลาเจอประโยคแบบนี้ว่ะ ถ้ากูจะอ่านจีนเสินเจิ้นก็ขอให้กูอ่านเอง ไม่ว่าจะด้วยเนื้อเรื่อง สำนวน หรือภาษาก็ตาม ให้กูได้สัมผัสด้วยตัวเองเถอะ อย่ามายัดเยียดกูด้วยประโยคแบบนั้นเลย