>>92
.
.
.
เรื่องเจ๋อเหยียนบอกไม่ได้พบกันพันปี แต่สามร้อยปีก่อน นางเอกน่าจะลืมว่ะ นางบรรยายแค่ว่าตัวเองสู้กับราชาปีศาจแล้วหลับไป ฉะนั้นน่าจะจำไม่ได้ว่าสามร้อยปีก่อนเคยเจอเจ๋อเหยียน คิดว่าก่อนกินยาน่าจะมีทิ้งช่วงเวลาบ้างเพราะเท่าที่จำได้ยาพวกนี้มันต้องเสียเวลาต้ม เสียเวลาหลอม แล้วมันยังมีฉากในความทรงจำแว้บๆของป๋ายเฉี่ยนว่าแม่มาหาแล้วร้องไห้ คิดว่าหลังกินยาแล้วนางคงลืมหมดกระทั่งว่าตัวเองเคยเจอเจ๋อเหยียน ตื่นมาในถ้ำจิ้งจอกงี้
แต่เรื่องคู่หมั้นนี่คาใจด้วย เรื่องป๋ายเฉียนจำได้แล้วก็ต้องรู้ว่าตัวเองเป็นคู่หมั้นเยี่ยหัว ยังไงก็ต้องแต่งต้องเจอกัน กูพยายามคิดในแง่นางเอกว่าตอนนั้นนางเจ็บมาก เลยเอาแต่คิดอยากลืมไม่คิดถึงเรื่องอื่น และนิสัยนางก็เป็นพวกขี้หลงขี้ลืมมึนๆเบลอๆด้วย ตอนนั้นอาจจะเอาแต่คิดถึงเรื่องที่ตัวเองเจอมาจนลืมสนเรื่องอื่น แต่เอาจริงๆถึงขนาดนั้นก็เถอะถ้าไม่เอาจริงน่าจะบอกเจ๋อเหยียนให้ไปถอนหมั้นซะ แอบสรุปได้ว่านางเจ็บแต่ก็รักเลยตัดไม่ขาดมั้ง