กุขอบ่นมั่ง... กุไม่ได้หมดไฟเพราะด้อม แต่กุหมดไฟเพราะตัวเองว่ะ
กุมีนิสัยชอบอ่านของคนอื่น แล้วเอามาเทียบกับของตัวเอง ว่าง่ายๆ ก็คือศึกษางานจากคนอื่นแล้วเอามาปรับปรุงแหละ
อาจจะเห็นว่าดี แต่พอทำมากๆ แล้วกุรู้สึกว่ากุเริ่มสูญเสียตัวตนของกุไปเรื่อยๆ ว่ะ
จากที่เคยเขียนอย่างสนุก อยากเขียนอะไรก็เขียน มาปัจจุบันกุก่อนจะเริ่มเขียนกุต้องมานั่งคำนึงอะไรที่เยอะมาก
ทั้งจำนวนหน้า ทั้งการบรรยาย ทั้งการตัดคำฟุ่มเฟือย ทั้งการสร้างเนื้อหาให้คนอ่านรู้สึกค้างยามจบตอน เมื่อก่อนกุเคยเขียนตอนละ 5000 คำได้สบายๆ บัดนี้กุต้องมาตัดให้สั้นเหลือประมาณ 2000 คำ เพื่อสะดวกต่อการอัพลงเน็ต ซึ่งแม่งนั่นไม่ใช่สไตล์การเขียนของกุว่ะ
ทุกวันนี้กุรู้สึกขัดแย้งกับตัวเองมาก คืออยากเขียนนะ เนื้อหามีเยอะวางพล็อตเอาไว้เสร็จแล้ว แต่กุไม่อยากคอยมานั่งตัด คอยมานั่งแก้คำให้กระชับเพื่อเอาใจคนอ่านอะ มันเหมือนกับกุต้องมาคอยตีกรอบตัวเองว่าห้ามทำแบบนั้น ห้ามทำแบบนี้ จนจากที่กุเคยสนุกกับการเขียนได้กลายเป็นกุต้องมานั่งเครียดแทนซะงั้น
ทุกวันนี้กุได้แต่นั่งร้องไห้อะ อยากจะเขียนแต่ก็เขียนไม่ได้ คือเสียใจอะ ไอ้สิ่งที่กุพยายามศึกษาพยายามทำให้ดีขึ้นเพื่อให้ขายได้ มันกลับย้อนมาทำร้ายกุแทนซะงั้น